Αξιολόγηση: To recruiting στη φετινή Ευρωλίγκα (2018-19)

 

Δέκα ημέρες πριν το πολυαναμενόμενο πρώτο τζάμπολ της σεζόν στην Ευρωλίγκα, το Hoopfellas αξιολογεί τη στελέχωση επιλεγμένων ομάδων της διοργάνωσης. Η παράδοση συνεχίζεται..

Ακριβώς. Η παράδοση συνεχίζεται στη σελίδα μας. Είναι ωραίο να βλέπεις ένα κείμενο να ταξιδεύει μέσα στον χρόνο χαζεύοντας την εξέλιξη του σε συνάρτηση με την αντίστοιχη του αθλήματος και τη διαφοροποίηση των δεδομένων. Είναι ακόμα πιο ωραίο, αυτό το κείμενο να μετατρέπεται σε “σταθερά”, όντας η αφορμή για μια ετήσια συζήτηση. Αξιολόγηση της στελέχωσης, Power Rankings, πρώτο τζάμπολ..

Φυσικά αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις που αφορούν την επίδραση της στελέχωσης στο παιχνίδι των ομάδων και δεν έχουν σχέση με τα Power Rankings και τη τοποθέτηση αυτών εντός του ανταγωνισμού. Αυτό για τους πολύ φρέσκους αναγνώστες μας.

 

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά για το κελάρι (είμαι cellar τύπος) όπου θα διεξαχθεί η συζήτηση μας, να σας θυμίσω ότι θα συναντήσετε τις ακόλουθες επιγραφές.

 

“Στις μέρες μας είναι πολύ πιο σημαντικό το πώς δημιουργείς (στελεχώνεις ) μια ομάδα από το πώς κοουτσάρεις την ομάδα. Αν κάνεις λάθη στη στελέχωση, θα σου κοστίσουν..” (Έτορε Μεσίνα)

 

“Η ιδανική στελέχωση είναι σαν το ανθρώπινο σώμα. Όταν η μια “αίσθηση”(παίχτης και τα χαρακτηριστικά που φέρνει αυτός στο παιχνίδι σου) το εγκαταλείπει, σχεδόν αυτόματα παίρνουν τον έλεγχο οι υπόλοιπες αισθήσεις οι οποίες “αυτορυθμίζονται” και γίνονται πιο ευαίσθητες για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία. Η στελέχωση σε ένα ρόστερ λοιπόν είναι σαν τον ανθρώπινο σώμα. Πρέπει να λειτουργεί υποστηρικτικά και σε άμεση συνάρτηση με το γενικό σύνολο. Μόνον έτσι οι ομάδες θα καταφέρουν να καλύψουν τους γνωστούς “κεραυνούς” (τραυματισμούς, απώλειες κλπ.) που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μέσα στη σεζόν.. ” (αυτό είναι δικό μας)

 

Πάμε μαζί να ρίξουμε μια πρώτη ματιά στις σημειώσεις σας για τη στελέχωση επιλεγμένων ομάδων της Ευρωλίγκας, πάντα σε συνάρτηση με την αγωνιστική κατεύθυνση που αναμένεται να δώσει ο κάθε κόουτς στο σύνολο του.

 

Zalgiris Kaunas

Για τη Ζάλγκιρις μιλήσαμε πριν λίγο καιρό στη «χαμένη τέχνη της στελέχωσης». Νομίζω ότι στο Κάουνας έγινε μιας από τις πλέον σωστά προγραμματισμένες και οργανωμένες δουλειές της φετινής Off Season. Το να  «παραμείνεις στις κορυφαίες θέσεις άλλωστε είναι πιο δύσκολο από το να σκαρφαλώσεις κάποια στιγμή εκεί» για αυτό και στο Κάουνας προσπάθησαν να βελτιώσουν την ομάδα τους αυτό το καλοκαίρι. Οι Λιθουανοί έκαναν σωστή τοποθέτηση χρημάτων στην αγορά. Οι περισσότερες από τις επιλογές τους έγιναν στοχευμένα με την ομάδα να δείχνει ότι ξέρει τι θέλει. Βοήθησε πολύ (όπως έχουμε πει νωρίτερα φέτος) ότι ο κόουτς Γιασικεβίτσιους και ο GM Paulius Motiejunas έψαχναν σωστά fits για το σύστημα του πρώτου (χωρίς να θαμπώνονται από το individual skill set περιπτώσεων της αγοράς) αλλά και παιδιά με το κατάλληλο πνευματικό υπόβαθρο («πείνα», φιλοδοξία, work ethic) για να το υποστηρίξουν.

Μπορεί να μη δόθηκε τεράστια προβολή σε αυτό (γιατί ήταν μια συμφωνία που είχε κλείσει πριν το καλοκαίρι) όμως κλειδί  για τη φετινή Off Season αποτέλεσε η παραμονή του Μπράντον Ντέηβις στο Κάουνας. Σούπερ-ανταγωνιστικός απέναντι σε οποιονδήποτε ψηλό της EL με potential να παίξει ακόμα καλύτερα (σε επίπεδο συνέχειας γιατί η ποιότητα του είναι αδιαμφισβήτητη) φέτος, όντας κεντρικό κομμάτι αυτού του παζλ. Στο backcourt υπήρξε αναδόμηση μιας και οι Λιθουανοί έχασαν σημαντικούς παίχτες (παιδιά που «έτρεχαν» το σύστημα τους και αυτό είναι διπλά σημαντικό) όμως η εικόνα της ομάδας μέχρι στιγμής και ο βαθμός ανταπόκρισης των νέων παιδιών στη καινούργια «πληροφορία» αφήνει υποσχέσεις (ο Wolters είναι εξαιρετικός). Άλλωστε ο Σάρας φημίζεται ότι έχει εγκαταστήσει στο Κάουνας το αποτελεσματικότερο σύστημα βελτίωσης περιφερειακών παιχτών στην Ευρώπη.. Με τους Wolters-Walkup και τον Sabeckis η Ζάλγκιρις θέλει να διατηρήσει τη δημιουργία της σε ball screen καταστάσεις (κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας για μια επίθεση που βασίζεται πολύ στο να παράγει δημιουργία μακριά από τη μπάλα) μειώνοντας τον αριθμό λαθών της. Μιλάμε για ένα στοιχείο που την πλήγωσε πέρυσι αναγκάζοντας τους Λιθουανούς να κινηθούν το καλοκαίρι με στόχο τη βελτίωση του. Θυμηθείτε ότι πέρυσι είχαμε μιλήσει αντίστοιχα για τη βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι..

Η υπογραφή του Γκριγκόνις είναι μια από τις δικές μου αγαπημένες κινήσεις της Off Season αναφορικά με τη δραστηριότητα των ομάδων της EL. O διεθνής G/F πιθανόν να μη κάνει φανταχτερά νούμερα όμως είναι παίχτης ουσίας. Έρχεται από σπουδαία σεζόν στο Βερολίνο (μετά από την επίθεση του Αϊτο σε αυτή του Σάρας, οι δύο πιο μοντέρνες και παραγωγικές επιθέσεις συνεργασίας στην Ευρώπη, #eulogia) και όπως έχουμε πει δίπλα στο status του αναβοσβήνει ένα βαθύ πράσινο πράσινο βελάκι αναφορικά με τις πιθανότητες βελτίωσης του. Με αυτόν και τον Μπιρούτις η Ζάλγκιρις ενίσχυση τον εγχώριο κορμό (ο οποίος αποτελεί προαπαιτούμενο διαχρονικά). Το τοπίο στη φετινή στελέχωση της ομάδας πάντως  θόλωσε λίγο πριν μερικές ημέρες όταν ανακοινώθηκε η απόχτηση του Leo Westermann. Xρησιμοποιούμε το ρήμα «θόλωσε» γιατί ήταν προφανές ότι η Ζάλγκιρις χρειαζόταν ένα πόιντ γκαρντ με έφεση στη προσωπική φάση και κάθετο παιχνίδι (ιδανικά με ευρωπαϊκή εμπειρία) για να κλείσει τη περιφερειακή της γραμμή. Το είχε δηλώσει άλλωστε και ο Σάρας μέσα στο καλοκαίρι. Τελικά επικράτησε η αποδεδειγμένη ποιότητα ενός αθλητή που έχει την εμπειρία από το σύστημα του Σάρας με τον Γάλλο γκαρντ, ο οποίος είναι διαφορετικής κατεύθυνσης περιφερειακός (στο ντεμπούτο στο Prienai ο κόουτς τον έπαιξε στον άσσο). Ο Westermann μπορεί να ξαναγυρίσει στο καλό μπάσκετ υπό τον Σάρας (φέρνοντας leadership στο παιχνίδι των Λιθουανών) όπως μένει να δούμε πόσο το ίδιο το σύστημα θα μπορούσε να κρύψει την ανάγκη για ύπαρξη ενός καλού 1on1 παίχτη στα κρίσιμα ματς. Πέρυσι η Ζάλγκιρις τα κατάφερε πάντως..

Το σημαντικότερο στοιχείο στην αξιολόγηση μας πάντως είναι ότι οι Λιθουνοί δημιούργησαν ένα σύνολο που διαθέτει σε κάθε θέση παιδιά με διαφορετικά χαρακτηριστικά (παιχνίδι με πρόσωπο και με πλάτη σε όλες τις θέσεις, σούπερ-σημαντικό παρότι πολλοί προπονητές πλέον δε δίνουν τη πρέπουσα σημασία) και με παίχτες που μπορούν να αγωνιστούν σε διαφορετικές θέσεις, αυξάνοντας τη γκάμα σχημάτων και  κάνοντας το ρόστερ να φαίνεται αισθητά πιο βαθύ. Η Ζάλγκιρις προχώρησε στον δανεισμό όλων σχεδόν των ταλαντούχων νεαρών παιχτών τους (Valinskas, Jogela, Gebenas) ομάδες εντός των συνόρων ώστε να βρουν πραγματικό χρόνο συμμετοχής ενώ ο Martynas Arlauskas (youth team) δεσμεύτηκε με το Γκονζάγκα για την επόμενη σεζόν με τις ευλογίες του Πάνγκος. Οι Jokubaitis (άφησε θετικές εντυπώσεις στη preseason, θα κυνηγήσει τα λεπτά του Valinskas) -Masiulis έμειναν στην ομάδα. Συνολικά νομίζω πως στο Κάουνας έγινε καλή δουλειά.

ΒΑΘΜΟΣ: Α-

 

 

MACCABI TEL AVIV

Η Μακάμπι έκανε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις της φετινής Off Season. Όντως υπέγραψε μερικούς πολύ καλούς παίχτες, είναι γεγονός. Αλλά αυτό είναι ένα κομμάτι που αφορά τη στελέχωση και μάλιστα όχι το πιο σημαντικό όταν μιλάμε για το δικό μας (ευρωπαϊκό) μπάσκετ, σε αυτό το επίπεδο. Wilbekin, Black, O’Bryant.. Σπουδαίο ατομικό ταλέντο, αρκετά προσόντα. Διατήρησε τον Πάργκο (τον υπέγραψε πέρυσι την Άνοιξη) και τους Kane-Roll-Tyus από τον περυσινό σκληρό πυρήνα χάνοντας μόνο τον εξαιρετικό Bolden που πέρασε τον Ατλαντικό. Πρόσθεσε δύο παίχτες που διακρίθηκαν στο περυσινό BCL (ειδικά ο Ray είναι ένας αρκετά καλός σκόρερ) ενώ ο  Σπάχια δίνει υποσχέσεις ότι θα ανεβάσει νέα παιδιά στο rotation όμως και πέρυσι συνέβη ακριβώς το ίδιο στην αντίστοιχη χρονική περίοδο. Ποια είναι η πρόγνωση όμως όταν όλα αυτά τα κομμάτια κληθούν να μπουν στην ίδια σελίδα και δη στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού που πρεσβεύει ο Κροάτης τεχνικός; Eδώ ξεκινούν οι αμφιβολίες..

Ο Σπάχια πέρυσι παρουσίασε ένα σύνολο που έπαιξε στο υψηλότερο pace της διοργάνωσης όμως ο δείκτης αποτελεσματικότητας στα μετόπισθεν έπεφτε συνεχώς μετά το ξεκίνημα της σεζόν και αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η «ομάδα του λαού» έχανε συνεχώς έδαφος. Ο άξονας των Ουίλμπεκιν-Μπλακ (θα δείξει αμέσως μόλις καταλάβει πως παίζεται το παιχνίδι στα μέρη μας) σε συνδυασμό με το face/post up ρεπερτόριο του O’Bryant θα αποτελούσε μια πολύ καλή βάση όμως η παρουσία του Πάργκο ως main ball handler θολώνει το τοπίο. Νομίζω πως και ο ίδιος ο Ουίλμπεκιν, στο πέρασμα του στη μεγάλη σκηνή σε πρώτο ρόλο,  θα περίμενε κάτι διαφορετικό δίπλα του και όχι έναν (πολύ ικανό στο 1on1 αδιαμφισβήτητα) γκαρντ που θα κρατάει τόσο πολύ τη μπάλα στα χέρια του.

Ο Σπάχια έχει τους Ray-Roll-Caloiaro και τον Ο’Bryant που μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο και ελπίζει ότι με τους διαθέσιμους χώρους θα λάμψει το παιχνίδι των Ουίλμπεκιν-Πάργκο-Μπλακ (συν το finishing του Τyus ψηλά). Θα αυξήσει τις κατοχές για να δημιουργήσει μεγαλύτερο αριθμό εκτελέσεων ώστε να κρατήσει τους πάντες ικανοποιημένους όμως εκτιμώ ότι θα είναι δύσκολο να βρει «ισορροπία». Ίσως έναν PG με μικρότερο «εγώ» αλλά περισσότερο playmaking από αυτό του Πάργκο που θα μπορούσε να αναμείξει τους καλούς αυτούς σουτέρ στην επίθεση (δίνοντας το κουμάντο  στον Ουίλμπεκιν) να ήταν καλύτερο fit. Είναι επίσης αμφίβολο το πώς θα μπορέσει η Μακάμπι να ανταποκριθεί στο αμυντικό κομμάτι με αυτές τις επιλογές στο ρόστερ της. Έχει αρκετούς παίχτες με limitations στην άμυνα εδάφους. Αναμένω πολλά (και για αρκετή ώρα) σχήματα με τρία γκαρντ από ένα σύνολο που είναι φορτωμένο με ταλέντο στο backcourt αλλά έχει αφήσει (πιθανόν σκόπιμα για να μπορέσει να ανασάνει καλύτερα το υπόλοιπο ρόστερ και να μείνει χώρος για τον Zoosman, αυτό δε σημαίνει ότι η σκέψη όμως είναι πάντα σωστή)ένα κενό στο «3» τη στιγμή μάλιστα που η φύση του παιχνιδιού τους θα τους αναγκάσει να χαμηλώσουν στο όριο με τον Kane υπό περιπτώσεις ως δεύτερο ψηλό.  Οι Ισραηλινοί έχουν συγκεντρώσει αρκετό ταλέντο στο Τελ Αβίβ όμως η σύνδεση του backcourt και κυρίως ο τρόπος που έχουν κατανείμει αυτές τις δεξιότητες εντός του ρόστερ (χωρίς επιδραστικούς παίχτες-ρόλων ανάμεσα) παράγει σκεπτικισμό.

ΒΑΘΜΟΣ: B-

 

KHIMKI MOSCOW

Η Khimki θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα αυτήν την off season κατά τη ταπεινή μου γνώμη. Μιλάμε για μια σεζόν όπου θα κληθεί να επιστρέψει στα playoffs (πέρυσι μπήκε για πρώτη φορά στην ιστορία της) έχοντας δημιουργήσει πλέον απαιτήσεις. Κατ’αρχήν να πω (αν και θα το γνωρίζετε ήδη) ότι είμαι υπέρ της λογικής να μην ακολουθείται ο δρόμος της αλόγιστης σπατάλης οπότε thumbs up για το γεγονός ότι η ρωσική ομάδα πήγε σε οικονομικές επιλογές αξιολογώντας ότι βρήκε εκεί τα ζητούμενα  χαρακτηριστικά,  παρότι θα μπορούσε να στραφεί σε πιο ακριβούς παίχτες.

Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έκανε δύο πολύ καλές κινήσεις υπογράφοντας τον Mickey και τον Crocker. Όχι γιατί πρόκειται για παιδιά που έχουν απασχολήσει αρκετά τη σελίδα και τις συζητήσεις  μας στο παρελθόν αλλά γιατί και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει «αξία».

Ο Mickey είναι αρκετά καλό fit. Μπορεί να προσφέρει σε αρκετούς τομείς και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είναι καλός ριμπάουντερ, ικανός ψηλά στην άμυνα, έχει παιχνίδι με πρόσωπο -πλάτη στην επίθεση και μια overall ποιότητα που θα «γράψει» άμεσα στο παιχνίδι της Khimki. Ο πλουραλισμός που διακρίνεται στο ρεπερτόριο του «δένει» άψογα  δίπλα στον Gill και τον F/C Malcolm Thomas. Ο Crocker επίσης είναι ένα παιδί που θα έπρεπε να έχει ανέβει το σκαλοπάτι της Ευρωλίγκας χρόνια τώρα (τον επηρέασαν οι τραυματισμοί του). Έχει το πακέτο και τις δεξιότητες να ανταποκριθεί, δεν υπάρχει αμφιβολία (αρκεί να μείνει υγιής). Ο σκεπτικισμός ξεκινάει με την επιλογή των Ρώσων να στραφούν στους Bost-Prather. Στον  κόουτς αρέσει ο Bost τον οποίον είχε προσπαθήσει να φέρει στη Βαρκελώνη κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί. Με αυτόν και τον πρώην G/F του Προμηθέα η Khimki προσπαθεί να βελτιώσει το αθλητικό της επίπεδο και τη δυνατότητα της να υποστηρίξει switch everything τακτικές στα μετόπισθεν (και οι δύο έχουν καλά τρεξίματα/δυνατά πόδια και κορμό όντας  αποτελεσματικοί αμυντικοί). Όμως και οι δύο δε διακρίνονται για τη συνέπεια τους στη περιφερειακή εκτέλεση. Πρόκειται  για μια ομάδα που βασίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη πέρυσι στο τρίποντο και πολύ πιθανόν την ίδια κατεύθυνση θα ακολουθήσει και φέτος. Επίσης πέρυσι το πρόβλημα της στο ριμπάουντ (οι συχνές «αλλαγές» στα μετόπισθεν διόγκωσαν το πρόβλημα) της στέρησε τη δυνατότητα να κοιτάξει ψηλότερα. Η  παρούσα στελέχωση  δεν μας οδηγεί στο ότι υπάρχει το υπόβαθρο για άμεση βελτίωση σε αυτό το κομμάτι. Η Khimki είναι «χαμηλή» στο «3» και της λείπουν τα «κιλά» στο ζωγραφιστό, απόρροια του τρόπου που έχει επιλέξει να αμύνεται (υπέγραψε τον Gubanov ο οποίος είναι shooting ψηλός, έχει επαφή με το καλάθι αλλά όχι αυτός που θα  «σηκώσει» την ομάδα στο αμυντικό ριμπάουντ). Ίσως εκεί χρειαστεί μια προσθήκη μέσα στη σεζόν..

ΒΑΘΜΟΣ: B

 

 

CSKA MOSCOW

Τα είπαμε αναλυτικά μερικές ημέρες νωρίτερα. Νομίζω πως στην «ομάδα του στρατού» υπήρχε στόχευση, αυτογνωσία και καλό διάβασμα των κομματιών που χρίζουν βελτίωσης και της αγοράς συνολικά.

“Η ΤΣΣΚΑ βγήκε στην αγορά φέτος με ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε επιλέγοντας να κινηθεί πολύ συγκεκριμένα. Διάβασε κατά την άποψη μας πολύ καλά τις αδυναμίες της περυσινής της version αποδεχόμενη χωρίς ίχνος δογματισμού μερικές λανθασμένες εκτιμήσεις, κατάσταση που τη βοήθησε να καθαρίσει πλήρως το οπτικό της πεδίο σχετικά με τους πιθανούς στόχους. Ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Ο διαδραστικός χαρακτήρας της παγκόσμια αγοράς στο άθλημα (βασικοί στόχοι που χάνονται, νέοι που προκύπτουν ενώ αρχικά ήταν θεωρητικά  «κλειδωμένοι») και η πληθώρα επιλογών που έχει ένα κλαμπ με τέτοιες οικονομικές δυνατότητες μπορούν να δράσουν ως στοιχεία αποπροσανατολισμού. Πρέπει να έχεις προσήλωση στο πλάνο, να παρατηρείς και να αξιολογείς με βάση τις ανάγκες σου και όχι το φανταχτερό περιτύλιγμα κάθε νέου προϊόντος που θα βρεθεί μπροστά σου στην άκρη του διαδρόμου προσφέροντας μια «καινούργια ζάλη». Νομίζω πως οι Ρώσοι το πέτυχαν αυτό σε μεγάλο βαθμό..”

 

Χωρίς fancy κινήσει λοιπόν η ΤΣΣΚΑ δημιούργησε μια πιο ισχυρή, πιο λειτουργική εάν θέλετε, βάση ανθρώπινου δυναμικού και κατ’επέκταση δεξιοτήτων ώστε να στηρίξει το αγωνιστικό της προφίλ. Με τον Χάκετ πλέον διαθέτει τον defensive stopper που της έλειπε στο backcourt και παράλληλα έναν παίχτη-ρόλων με προσωπικότητα και ικανότητα να αμυνθεί το ίδιο αποτελεσματικά και στις δύο γραμμές υποστηρίζοντας τον compact χαρακτήρα της ομάδας. Είναι σημαντικό για σύνολα που ακουμπούν σε  άμυνες αλλαγών (ΠΑΟ, Χίμκι) να διαθέτουν καλούς rebounding guards δεδομένου του ότι όλες οι επιθέσεις στην Ευρώπη πλέον υποστηρίζουν τη παραγωγική τους διαδικασία απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις με επιθετικό ριμπάουντ. Ο Peters έχει εξαιρετική παρουσία στη preseason δείγμα της ποιότητας που φέρνει μαζί του από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο Βοlomboy φέρνει rebounding και «ψηλώνει» τη ρακέτα από το βάθος του πάγκου, στοιχείο που κατά τη γνώμη μου ήταν αναγκαίο για την ΤΣΣΚΑ μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στο περυσινό F4. Είναι γεγονός επίσης ότι στη Μόσχα προσπάθησαν να φρεσκάρουν τα πρόσωπα εντός των αποδυτηρίων χωρίζοντας δρόμους με τους Χριάπα-Φριντζόν (υπέγραψαν στα γκαρντ τον Ukhoff, το staff προσπαθεί στη προετοιμασία να δει τι μπορεί να πάρει από το εγχώριο υλικό της ομάδας).

Συνολικά νομίζω ότι η ΤΣΣΚΑ κινήθηκε σωστά στην αγορά. Μετρημένα, με συγκεκριμένους στόχους και πίστη στο ήδη υπάρχων αγωνιστικό πλάνο και τη βελτίωση του.

ΒΑΘΜΟΣ: A

 

 

EA7

Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την ετοιμότητα της Αρμάνι σχετικά με τον σχεδιασμό της νέας της ομάδας όταν «έκλεισε» χωρίς να το καταλάβει κανείς ένα δίδυμο το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει οποιοδήποτε κατά τη γνώμη μου ελίτ σύνολο της διοργάνωσης. Αναφέρομαι φυσικά στους Αρτούρας Γκουντάιτις και Νεμάνια Νέντοβιτς. Στο Μιλάνο είχαν κάνει προεργασία εξασφαλίζοντας τη παραμονή του Λιθουανού (ερχόταν από σπουδαία σεζόν) και μαζί τις υπηρεσίες του φτεροπόδαρου Σέρβου γκαρντ (σε πολύ καλή τιμή).  Η συνέχεια βέβαια δεν ήταν ακριβώς ..ανάλογη. Τυπικός Πιανιτζιάνι..

Έχουμε και λέμε.. Η ΕΑ7 ανανέωσε σωστά τον Tarczewski  ο οποίος δένει αρμονικά με τον πιο γρήγορο Γκουντάιτις στο «5». Έδωσε συμβόλαιο σε δύο έμπειρους παίχτες με ιταλικά διαβατήρια, τους Μπρούκς και Μπερνς, δημιουργώντας ηθελημένα ίσως, μια «ασάφεια» στο «4» όπου θα πάρει λεπτά ο combo-forward Κουζμίνσκας (ο Πιανιτζιάνι ξεκινάει τον Μπρούκς δίπλα στη σταθερά- Μίτσοβ, παίζει και τον Μπερνς ως PF, άφησε στο «3» πίσω από τον Μίτσοβ μόνο τον Φοντέκιο ακριβώς για να υπάρχει χώρος για τον Λιθουανό). Στα γκαρντ υπάρχει traffic και παίχτες παρόμοιας κατεύθυνσης. Η μεγάλη επένδυση φυσικά έγινε με τον Μάικ Τζέιμς ο οποίος πιθανόν θα κάνει ..πλάκα στις ιταλικές άμυνες όμως παράλληλα θα κληθεί να «τρέξει» ως starting-PG μια επίθεση με πολλούς σουτέρ που θα ζητήσουν μπάλες στο κατάλληλο σημείο και timing για να είναι παραγωγικοί. Ο Τζέιμς θα σκοράρει γιατί ξέρει να το κάνει όσο λίγοι όμως το στοίχημα θα είναι  να μπορέσει να διατηρήσει τους συμπαίχτες τους «ζωντανούς» και σε σύνδεση με το καλάθι (δεν αναφέρομαι προφανώς στο νούμερο των ασσίστ του Αμερικανού ή του Νέντοβιτς που θα κληθεί να τον υποστηρίξει δημιουργικά) για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Ο Ντελα Βάλε ήρθε στα πλαίσια της ενδυνάμωσης του ιταλικού κορμού όμως είναι προφανές ότι «τρακάρει» με τον Μπέρτανς ενώ μη ξεχνάμε ότι εκτός του Τσιντσιαρίνι στη Λομβαρδία παρέμεινε και ο Τζέρελς. Ένα backcourt γεμάτο scorers τη στιγμή που οι πιο efficient επιθετικά παίχτες στο σύστημα του «Σίμο» βρίσκονται σε άλλες γραμμές (Γκουντάιτις, Μίτσοβ). Είναι η τάση των scoring PGs που έχει (κατά τα αμερικανικά πρότυπα με λανθασμένη όμως μετάφραση) καταδυναστεύσει τους Ιταλούς χρόνια τώρα. Στο Μιλάνο παρατηρείται μεγάλη συσσώρευση ατομικού επιθετικού ταλέντου (με τη σύνδεση των δεξιοτήτων τους όμως να είναι αμφίβολη) αλλά και έλλειψη παιχτών που μπορούν να δώσουν defensive stops, ειδικά στη περιφερειακή γραμμή. Και ναι, μιλάμε για τη πιο αδύναμη άμυνα της περυσινής Ευρωλίγκας..

ΒΑΘΜΟΣ: B-

 

ANADOLU EFES

Ενδιαφέρουσα προσπάθεια φέτος από την Αναντολού ώστε να επανέλθει στα υψηλά στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ αν και όπως όλοι εδώ μέσα γνωρίζεται αυτό δεν είναι τόσο απλό. Ο χαρακτηρισμός «ενδιαφέρουσα» αφορά κυρίως την ανοικοδόμηση του backcourt το οποίο θα αποτελέσει τη δύναμη πυρός των Τούρκων τη τρέχουσα σεζόν. Ο Beaubois είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους off guards εκεί έξω και αναμφίβολα συνιστά σπουδαία προσθήκη. Ο Λάρκιν είναι μια από τις σπουδαιότερες κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ενώ ο Μίσιτς (ρίσκο πάντως το ότι άφησε άμεσα το πρόγραμμα βελτίωσης της Ζαλγκιρις μετά από τέτοια χρονιά διαλέγοντας το χρήμα) αποτελεί έναν ιδανικό εξισορροπιστή ανάμεσα στους δύο φέρνοντας πλουραλισμό και τη κατάλληλη δόση ορθολογισμού στη γραμμή των γκαρντ της Εφές. Φυσικά είναι προαπαιτούμενο να μπορέσει ο Λάρκιν να επανέλθει σε καλή σωματικά κατάσταση γιατί στη προετοιμασία η τουρκική ομάδα λειτουργούσε σε πολλές των περιπτώσεων καλύτερα με τον 17χρονο (1.93-PG-2001) Ομερκάν Ιλιάσογλου στο τιμόνι (ταλαντούχος, θρασύς, ανεπτυγμένη αίσθηση του παιχνιδιού και αντίληψη των όσων συμβαίνουν γύρω του)..

Τα λιγότερο καλά νέα ξεκινούν όσο κατηφορίζουμε στις θέσεις πιο κοντά στο ζωγραφιστό. Ο Αταμάν προτίμησε παιγμένους παίχτες σε αυτό το επίπεδο (τον αγαπημένο του Πλάις, τον Μόερμαν δίπλα στον Μότουμ και τον Τζέιμς Άντερσον στο «3») δημιουργώντας όμως μια γραμμή ψηλών που στερείται αθλητικής ικανότητας. Ενώ λοιπόν με μια πρώτη ματιά η Εφές έχει παίχτες που μπορούν να σκοράρουν και να πάρουν ριμπάουντ στο ζωγραφιστό, στη πραγματικότητα στερείται ψηλών οι οποίοι θα μπορούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό των Larkin-Beaubois και κυρίως θα ανοίξουν τη γκάμα των αμυντικών της επιλογών. Οι Σιμόν (κυρίως) και Μπατούκ συνιστούν ένα καλό δίδυμο shooting wings για να πλαισιώσουν το backcourt όμως είναι πραγματικά αμφίβολο το πώς, χωρίς την απαιτούμενη φρεσκάδα και παίχτες που θα δώσουν defensive stops στις θέσεις των φόργουορντ, θα μπορέσει –ειδικά υπό τον Αταμάν- να παρουσιάσει η Εφές ένα ικανοποιητικό αμυντικό αποτέλεσμα. Μη ξεχνάμε πόσο κομβικό είναι το αθλητικό κομμάτι στο παιχνίδι σήμερα. Η τάση της φετινής offseason είναι χαρακτηριστική. Είναι σημαντικό πάντως ότι σε μια δύσκολη στιγμή για τη τουρκική οικονομία, υπήρξε από πλευράς Αναντολου η διάθεση για μια πραγματικά αξιοσέβαστη επένδυση στο τμήμα.

ΒΑΘΜΟΣ: B

 

 

OLYMPIAKOS

Για τις ελληνικές ομάδες τα έχουμε πει αναλυτικά για αυτό και στη παρούσα ανάρτηση θα κάνουμε ένα γενικότερο σχόλιο. Η εικόνα του Ολυμπιακού στη παρούσα φάση αποτελεί ένα είδος κανόνα για τις ομάδες που προσπαθούν να εντρυφήσουν σε μια καινούργια φιλοσοφία. Ο προβληματισμός είναι «φάρμακο». Να είστε σίγουροι ότι ένας προπονητής (σε μια αντίστοιχη με τον Μπλατ κατάσταση) νιώθει πολύ πιο γεμάτος στο τέλος της ημέρας όταν έχει λάβει ένα καινούργιο ερέθισμα που δεν υπολόγιζε στη βάση της λειτουργίας του ρόστερ, έχει ξεσκαρτάρει στο μυαλό του τη χρησιμότητα ή μη μιας κατάστασης ή έχει μπει στη διαδικασία να δουλέψει στη σκέψη ένα καινούργιο πρόβλημα που προέκυψε από τη διαδραστική φύση του παιχνιδιού , σε σχέση με μια βραδιά όπου όλα έχουν δουλέψει στην εντέλεια. Η περίοδος αυτή προσφέρεται για προβληματισμό, αρχειοθέτηση σκέψεων και καταστάσεων και παραγωγή λύσεων.

Οι ερυθρόλευκοι επένδυσαν σε νέα παιδιά και στην ικανότητα του προπονητή τους να τα αναπτύσσει. Έκαναν μερικές ενδιαφέρουσες κινήσεις με καλή πρόγνωση σε βάθος χρόνου. Τους λείπει ένας έξτρα γκαρντ για αυτό και ο κόουτς Μπλατ πιθανόν θα επιδιώξει να ανεβάσει τον Στρέλνιεκς για κάποια λεπτά στο «1» αναδεικνύοντας πτυχές του παιχνιδιού του που έχουμε δει στα διεθνή τουρνουά αλλά λιγότερο σε επίπεδο EL. Ο Ολυμπιακός φόρτωσε τη γραμμή των φόργουορντ ώστε να ανοίξει τη γκάμα των διαθέσιμων σχημάτων. Αυτά ακριβώς τα εξτρεμιστικά σχήματα που άλλοτε χαρακτηρίζοντας ως  «lineups ειδικών καταστάσεων» θα είναι μέρος της καθημερινότητας και «δεύτερη φύση» για τον φετινό Ολυμπιακό. Είναι κρίμα που σε αυτή τη χρονική περίοδο των συμπερασμάτων (η οποία συνήθως επεκτείνεται στο πρώτο δίμηνο της αγωνιστικής σεζόν) οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν στη διάθεση τους τον Αγραβάνη ώστε ο κόουτς να έχει μια πρώτη «ενημέρωση» για τον βαθμό  που μπορεί να προσφέρει στο παιχνίδι της ομάδας αυτό το «πακέτο πραγμάτων» (rebounding-hustling-toughness) που λείπει από το βάθος της frontcourt ώστε να αναδείξει τα χαρακτηριστικά των υπολοίπων. Επαναλαμβάνω, η εκτίμηση μου είναι ότι αργά ή γρήγορα ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί παίχτη συγκεκριμένου προσανατολισμού στη θέση «5» (defensive stops, αμυντικό ριμπάουντ, μέγεθος) ώστε να κεφαλαιοποιήσει την αποσυμπίεση των υπολοίπων ψηλών , η οποία θα δημιουργηθεί με αυτή την έλευση. Αυτό νομίζω υπάρχει ήδη στο μυαλό του κόουτς αλλά και ο ίδιος προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Είναι μια ξεκάθαρη κατάσταση.

ΒΑΘΜΟΣ: B

 

 

BASKONIA

Η πιο multicultural ομάδα στη διοργάνωσης εδρεύει στη Βιτόρια και φυσικά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Σε μια χρονιά όπου η δική τους πόλη θα φιλοξενήσει το F4 της Ευρωλίγκας, οι Βάσκοι προσπάθησαν να βελτιώσουν το σύνολο τους  με συγκεκριμένες προσθήκες, ποντάροντας στη συνοχή και την ανάπτυξη (σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε αυτών των δεσμών μεταξύ των παιχτών)  του κορμού τους. Στη δεύτερη του σεζόν στην ομάδα ο Πέδρο Μαρτίνεθ έχει στα χέρια έναν σημαντικό αριθμό αθλητών σε πολύ καλή ηλικία ενώ μερικοί από αυτούς θα έχουν αναβαθμισμένο ρόλο και αυξημένες αρμοδιότητες. Το δίδυμο των Vildoza-Poirier (παίχτες που αρέσουν αρκετά στη σελίδα μας) εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο όπως και οι Garino-Diop από πίσω.

Οι Βάσκοι υπέγραψαν δύο παίχτες που προορίζονται για τη πρώτη γραμμή του rotation, οι οποίοι μάλιστα θα αγωνίζονται στα «φτερά». Ο Shavon Shields που έκλεψε τη παράσταση πέρυσι στην ιταλική λίγκα με τα χρώματα της Τρέντο θα κληθεί να μπει στα παπούτσια του starter στο υψηλότερο πλέον επίπεδο. Ο κόουτς Μαρτίνεθ πιστεύει ότι το slashing και γενικά η ικανότητα του αποφοίτου του Νεμπράσκα δένει αρμονικά με το shooting του Τζάνινγκ και το playmaking του Γκρέιντζερ. Στη πραγματικότητα το μεγαλύτερο όπλο του Shields εντός αυτού του επιθετικού πλαισίου είναι η ικανότητα του ως finisher στο ανοιχτό γήπεδο. Παρότι ο Μαρτίνεθ είναι προπονητής που αρέσκεται διαχρονικά να δουλεύει στο μισό γήπεδο το φετινό σύνολο με τα γρήγορα πόδια και τη πληθώρα καλοπροπονημένων παιχτών τον ώθησε στη preseason στο να ψάξει αρκετά το ανοιχτό γήπεδο, κατάσταση που θεωρούμε επιβεβλημένη αυτή τη χρονιά στο παιχνίδι των Βάσκων. Ο Darrun Hilliard, η δεύτερη σημαντική προσθήκη της Μπασκόνια, έρχεται αρχικά από πίσω  (με αφετηρία το «2» μάλιστα) και δίνει άλλη διάσταση στην επίθεση με την ικανότητα του να δημιουργήσει τρέχοντας PnR ή σημαδεύοντας την αδύνατη πλευρά με τις πάσες του. Λίγοι wings έχουν τόσο ανεπτυγμένη αυτή την ικανότητα στην Ευρώπη. Ο Κερεχέτα έφερε πίσω τον Sedekerskis και μαζί τον Βόσνιο Ajdin Penava από το Marshal (πολύ καλός μπλοκέρ, αγωνίστηκε ελάχιστα στο Βέγκας φέτος με τους Ουίζαρντς) ο οποίος θα προσπαθήσει να αρπάξει την ευκαιρία κερδίζοντας κάποια λεπτά εντός μιας εκ των καλύτερων frontcourts του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι Βάσκοι έχουν πολλά νεαρά παιδιά που έρχονται από πίσω έχοντας απλώσει τη ματιά τους σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 

Η Μπασκόνια έχει προδιαγραφές να παίξει καλή άμυνα και να τρέξει. Όμως ίσως αντιμετωπίσει πρόβλημα αναφορικά με τη συνέπεια στη περιφερειακή εκτέλεση. Η δομή του ρόστερ δημιουργεί κάποιες δεύτερες σκέψεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ομάδας σε αυτό το κομμάτι παρότι οι Βάσκοι μέχρι τώρα (στo Σούπερκόπα και το ξεκίνημα της ACB) σουτάρουν εξαιρετικά ψάχνοντας με υπομονή τη πραγματικά καλή εκτέλεση. Καταλαβαίνετε ότι όταν διαθέτεις τον Σενγκέλια και έναν άξονα που αποτελείται από ικανούς playmakers και PnR ψηλούς, οι αποστάσεις έχουν ζωτική σημασία. H Baskonia δε διαθέτει το περυσινό perimeter firepower (τελείωσε με 40.1% τη σεζόν από τρίποντο) όμως έχει αρκετούς playmakers διάσπαρτους μέσα στο ρόστερ (σε διαφορετικές θέσεις).  Για να αποκωδικοποιήσουμε σωστά τη τελευταία πρόταση, διαθέτει το playmaking ώστε να βάλει τους παίχτες που μπορούν να σουτάρουν σε σωστές θέσεις για εκτέλεση. If you know what I mean..

ΒΑΘΜΟΣ: B+

 

 

PANATHINAIKOS

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε αρκετά καλή εικόνα στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Αναμενόμενο. Οι πράσινοι είχαν υψηλό κίνητρο (είναι αρκετό σε αυτό το επίπεδο και κυρίως σε αυτό το σημείο της σεζόν για να αλλάξει τους συσχετισμούς σε μια αναμέτρηση) το οποίο σε συνδυασμό με την έδρα και τη συναισθηματική ατμόσφαιρα τους βοήθησε να επιβεβαιώσουν τα υπέρ τους προγνωστικά. Τα παιχνίδια αυτά απέχουν αισθητά σε πνευματικό επίπεδο από τα αντίστοιχα της κανονικής περιόδου. Είναι απλά μια «τζούρα» όταν έναν ματς της regular season αποτελεί από μόνο του ένα ολόκληρο πακέτο..

Οι πράσινοι δεν έχουν διαφοροποιήσει τη φύση του επιθετικού τους playbook αλλά έχουν μετατοπίσει (σωστά)το σημείο αναφοράς σε δράσεις που έτρεχαν και πέρυσι. Στις sideline triangles για παράδειγμα ψάχνουν περισσότερο τη πάσα στο ζωγραφιστό σε πρώτο χρόνο, κοιτούν σαφώς πιο επισταμένα τη base line.  Ο Παναθηναϊκός είναι δεδομένο ότι θα ακουμπήσει περισσότερο τη μπάλα στο low post φέτος για να δημιουργήσει, να παράγει και να στρώσει το «χαλί» για την επόμενη άμυνα. Όμως επιμένω ότι η περιφερειακή εκτέλεση θα είναι ένα θέμα σε βάθος χρόνου, ειδικά όταν στο ρόστερ δεν υπάρχει σπουδαία ικανότητα στη πάσα ειδικά υπό καθεστώς πίεσης. Σταδιακά οι ομάδες απέναντι τους θα αρχίσουν να ντουμπλάρουν το ποστ και να επιλέγουν τον σουτέρ κατευθύνοντας τη μπάλα με την αμυντική τους διάταξη όσο τα rotations ξεδιπλώνονται.  Στα λεπτά που ο Καλάθης δεν βρίσκεται στο παρκέ, η επίθεση και πάλι αλλάζει χρόνους παίζοντας σε διαφορετική ταχύτητα (επιλέγεται το 5-out Format για να ανοίξουν οι χώροι για τον Λεκαβίτσιους) χάνοντας σε ροή με τη πίεση να είναι αισθητά λιγότερη για την άμυνα. Είναι πολύ θετικό ότι ο κόουτς λανσάρει τον Μήτογλου ως starter γιατί είναι ο PF του οποίου τα χαρακτηριστικά μεταφράζονται καλύτερα  δίπλα στους Λάσμε-Γκιστ.  Eπίσης είναι προφανές ότι υπάρχουν τα εργαλεία για να παράγει η ομάδα αναλογο με πέρυσι αμυντικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, ο  Παναθηναϊκός ποντάρει και πάλι τα λεφτά του (σε επίπεδο perimeter firepower) στον Λοτζέσκι, με τον Αμερικανό από το Ουισκόνσιν να είναι ο μοναδικός off ball-guard αυτής της ομάδας του οποίου τα χαρακτηριστικά δένουν αρμονικά με τη παρουσία του Καλάθη. Πόσο έξυπνο όμως είναι αυτό το ποντάρισμα..;  Μιλάμε για έναν αναμφίβολα σπουδαίο σουτέρ με μεγάλη ευπάθεια σε τραυματισμούς η οποία μετατρέπει την επιλογή του σε επικίνδυνο «τζόγο».

Οι πράσινοι έκαναν ένα σπουδαίο βήμα φέτος το καλοκαίρι ενισχύοντας πραγματικά τον εγχώριο κορμό της ομάδας. Αυτό είναι κάτι που θα κεφαλαιοποιηθεί στο άμεσο μέλλον. Ξεκινούν με το πλεονέκτημα της ομοιογένειας (τρίτη χρονιά για τον κόουτς Πασκουάλ, ένας πυρήνας παιχτών που έχει δουλέψει σε αυτό το διάστημα μαζί του) σε σχέση με άλλες ομάδες του ανταγωνισμού ενώ ο ηγέτης τους βρίσκεται στα prime του.  Όμως η άλλη πλευρά του φεγγαριού δείχνει ότι δεν βελτίωσαν αδυναμίες που πέρυσι τους κόστισαν. Έχουν μεγαλύτερο βάθος, δυνάμωσαν στο «5» όμως δεν πρόσθεσαν passing skills (τα οποία μπορούν να ξεκλειδώσουν «πόρτες» στην επίθεση μισού γηπέδου του Πασκουάλ) και έχασαν σε 3&D χαρακτήρα, κατάσταση που πιθανόν θα «γράψει» στη παραγωγικότητα του συνόλου σε σετ καταστάσεις όταν σταδιακά οι άμυνες του ανταγωνισμού πιάσουν τα απαιτούμενα standards.

BAΘΜΟΣ: B

 

 

BARCELONA

H Mπαρτσελόνα έκανε μερικές σπουδαίες κινήσεις αποκτώντας παίχτες με υψηλά ποιοτικά standards. Όμως και πάλι, κοιτάζοντας συνολικά το ρόστερ που δημιουργήθηκε και πάντα σε συνάρτηση με τη κατεύθυνση παιχνιδιού του Πέσιτς, δίνεται η αίσθηση ότι αφήνει κάτι να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Το υπογραμμίσαμε και σε μια από τις τελευταίες μας αναρτήσεις άλλωστε..

Το δίδυμο των Πάνγκος-Κούριτς είναι εξαιρετικό. Δίνει μια fundamental υφή στο καταλανικό backcourt δεδομένου του ότι πρόκειται για δύο περιφερειακούς που έχουν μεν αρκετό «δηλητήριο» σε όρους εκτέλεσης αλλά παράλληλα έχουν μάθει (από τα κολεγιακά τους χρόνια) να δουλεύουν για την ομάδα και να αναδεικνύονται μέσα από το σύστημα. Ο Σίνγκλετον φέρνει ένα συνδυασμό δεξιοτήτων και στις δύο πλευρές του παρκέ ο οποίος έλειπε τα τελευταία χρόνια από τη Μπαρτσελόνα. Το μάνατζμεντ των Καταλανών έφερε από τον δανεισμό πίσω τον δυναμικό Smits και έδωσε μέγεθος με το Pustovyi όμως κατά τη γνώμη μυ είναι αδιανόητο το γεγονός ότι δεν πρόσθεσε έναν πραγματικό PnR ψηλό για να πλαισιώσει ένα από τα καλύτερα PnR δίδυμα PGs στην Ευρώπη (Ερτέλ-Πάνγκος). Αυτό έπρεπε να είναι το άρμα μάχης της επίθεσης της Μπαρτσελόνα και αμφιβάλλω για το πόσο σωστά αξιολογήθηκε. Ο Πέσιτς επέμεινε για τον Μπλάζιτς ώστε να έχει έναν γκαρντ που μπορεί να πιέσει τη μπάλα σε μια περιφερειακή γραμμή που θα δυσκολευτεί να δώσει defensive stops χωρίς τη συνδρομή του Χάνγκα. Με τον Ούγγρο εκτός ο πολύπειρος κόουτς ξεκινάει τον Κλαβέρ στο «3» όμως παρά το versatility που διακρίνει τη γραμμή των φόργουορντ αναφορικά με την ικανότητα τους να καλύψουν διαφορετικές θέσεις στο παρκέ είναι αμφίβολο το πόσο σωστά και αποτελεσματικά σε βάθος χρόνου μπορεί να αμυνθεί αυτή η ομάδα εάν δε «χαμηλώσει» (π.χ Σίνγκλετον-Κλαβέρ-Χάνγκα στη γραμμή ψηλών). Και ο Πέσιτς δεν δημιούργησε αυτό το ρόστερ για να παίξει small. Ίσως όμως αναγκαστεί να το κάνει..

ΒΑΘΜΟΣ: B

 

 

 

 

 

Υ.Γ: O Goga Bitadze μπήκε στη σεζόν όπως έπρεπε να μπει. 24 πόντοι (2/3 τρίποντα, 8/11 δίποντα) 12 ριμπάουντ, 29 αξιολόγηση. Έχει ενδιαφέρον ο δρόμος που θα διαλέξει μέσα στη σεζόν..

 

Υ.Γ1: Δυνατά μπήκε και ο Vanja Marinkovic. 25 πόντοι με 4/6 τρίποντα και 4 τελικές στο διπλό της Παρτίζαν στη Κροατία επί της Τσεντεβίτα του Σίτο.

 

Υ.Γ2: Για όλους εσάς που ταλαιπωρείστε σε διαδικτυακές “μάχες”.. Θυμηθείτε τη πρώτη φορά που μπήκατε σε αυτή τη σελίδα. Τι ήταν αυτό που νιώσατε και σας κράτησε εδώ. Aπλά θυμηθείτε. Αυτό μόνο..