ΔΥΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΝΕΣ..
Με τους Ματ Λοτζέσκι και Κώστα Σλούκα να γράφουν 8/10 εντός παιδιάς σε ένα παιχνίδι που οι δύο ομάδες έγραψαν 37/116 σουτ συνολικά, ο Ολυμπιακός πήρε το –σημαντικό- ροζ φύλλο αγώνα στο πιο σοβαρό τεστ προετοιμασίας των «αιωνίων» μέχρι σήμερα. Το Hoopfellas ζητάει υπομονή από το Ελληνικό μπασκετικό κοινό και ρίχνει το βλέμμα του σε αυτά που παρουσίασαν οι δύο αντίπαλοι σε επίπεδο τακτικής..
Το «πρώτο αίμα» λοιπόν εχθές στο ΣΕΦ, σε ένα ματς όπου (όπως το χαρακτήρισα πιο πάνω) αποτέλεσε μάλλον το πιο σοβαρό τεστ προετοιμασίας για τους δύο. Φυσικά, για τον Ολυμπιακό η νίκη έχει μεγάλη σημασία καθώς πλέον έχει την ευκαιρία (θεωρητικά πάντα, γιατί παίζουν και άλλες ομάδες στη λίγκα..) να πάρει την έδρα για τα πλέη-οφς. Αλλά.. ακόμα είναι Οκτώβρης. Πάμε να δούμε από κοντά τι παρουσίασαν οι δύο αντίπαλοι σε αυτή τη φάση της σεζόν..
–Το παιχνίδι είχε ενδιαφέρον με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που έφερνε στο παρκέ η κάθε σκέψη/επιλογή των προπονητών. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξεκινώντας τον Σίμονς είχε δώσει σαφή εντολή για step back/get through αντιμετώπιση των πράσινων πικ εν ρολς (είτε με τον Παππά δημιουργό είτε με τον Διαμαντίδη), κρατώντας δηλαδή «πίσω» τον Αμερικανό ψηλό του και αφήνοντας τον αμυντικό γκαρντ του να περάσει το σκριν και να ακολουθήσει τον πράσινο περιφερειακό. Τζόγος, που βγήκε.. Και λέω «τζόγος» γιατί η συγκεκριμένη αμυντική επιλογή δίνει χώρο στον αντίπαλο γκαρντ να σουτάρει από μέση απόσταση γρήγορα μετά από ντρίμπλα με κύρια άμυνα την πίεση του recover του αμυντικού που «έρχεται». «Τζόγος» γιατί ο φετινός Παναθηναϊκός έχει παίκτες πολύ ικανούς να εκτελέσουν off the dribble, τους Παππά και Κάρι (αντίθετα η συγκεκριμένη κατάσταση είναι από τις ελάχιστες που δεν υπήρξαν ποτέ στο ρεπερτόριο του Διαμαντίδη και από τα λίγα μείον που υπογράμμιζαν οι σκάουτερς του ΝΒΑ), κάτι που έγινε όμως με επιτυχία μόνο μια φορά. Ουσιαστικά ο Μπαρτζώκας «έστελνε» τα γκαρντ του Παναθηναϊκού να παίξουν πάνω στα (καταπληκτικά θα πω) χέρια του Σίμονς. Αυτή την τακτική οι ερυθρόλευκοι την ακολούθησαν με τον Αμερικανό στο παρκέ (και στα λίγα λεπτά του Μπέγκιτς).
Βέβαια στη δράση υπάρχει και αντίδραση.. Ο Αργύρης Πεδουλάκης αρκετά γρήγορα «διάβασε» την κατάσταση και επέλεξε να μη πέσει στην παγίδα και να στείλει την επίθεση του εκεί που του δείχνει ο αντίπαλος (μετωπική γκαρντς με Σίμονς) αλλά (πολύ σωστά) να βρεί το «κενό» στην τακτική αυτή. Με το «5» του Ολυμπιακού να παίζει «πίσω» οι ευκαιρίες για ελεύθερα, καλά σουτ από το high post ή ακόμα και τη γραμμή του φάουλ για το αντίστοιχο «5» του Παναθηναϊκό ήταν π ο λ λ έ ς.. Πραγματικά πολλές όμως.. Ο Μπατίστ που αντικατέστησε τον Λάσμε σκόραρε στην πρώτη τέτοια κατάσταση αλλά αναπάντεχα στη συνέχεια ήρθε η μαύρη τρύπα του πιο ικανού εκ των ψηλών, midrange shooter του Πεδουλάκη, Λουκά Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος φημίζεται για την ικανότητα του να τελειώσει ανάλογες φάσεις από το συγκεκριμένο σημείο. Όσο ο Διαμαντίδης «άνοιγε» σωστά την απόσταση μετά το πικ δημιουργώντας χώρο και δίνοντας τη μπάλα σε πολύ καλό χρόνο, τόσο ο Λουκάς έσπαγε τα στεφάνια, γεγονός που σε συνδυασμό με την midrange ανυπαρξία των περιφερειακών κόλλησε τους πράσινους. Ουσιαστικά ο Μπαρτζώκας « έδωσε» στον αντίπαλο την επιλογή να «πατήσουν» στην επίθεση τους με σουτ μέσης απόστασης και δικαιώθηκε. Κομβική κατάσταση στην εξέλιξη του παιχνιδιού καθώς αποσύνδεσε τους φιλοξενούμενους με το καλάθι του ΟΣΦΠ σφίγγοντας (με την αστοχία)τον ψυχολογικό κλοιό γύρω τους..
-Ο Πεδουλάκης επέλεξε αρχικά τη γνωστή quick slip τακτική αμυνόμενος στα πικ εν ρολς του Ολυμπιακού, με τον Λάσμε (κυρίως) ή και τον Μπατίστ (ή τον λιγότερο ικανό εδώ Μαυροκεφαλίδη ), βγάζοντας τον αμυνόμενο ψηλό στη μπάλα μέχρι να «γυρίσει» ο πράσινος γκαρντ στον παίκτη/κάτοχο και ο ψηλός «γλιστρήσει» γρήγορα πίσω στον σκρίνερ. Αυτή η τακτική μπορεί να μετατραπεί και σε flash & recover (το χρησιμοποιούσε συχνά πέρυσι ο Ολυμπιακός) ανάλογα με την ταχύτητα «επαναφοράς» του γκαρντς σου και φυσικά της ικανότητας του δημιουργού.
Πάντως και οι δύο προπονητές άλλαζαν αμυντική τακτική σε καταστάσεις πικ ανάλογα με τους παίκτες που είχαν στο παρκέ. Για παράδειγμα είδαμε τον Ολυμπιακό να παίζει switch (αλλαγή) αρκετές φορές με φρόντκορτ τους Ντάνστον-Πετγουέη (σχεδόν πάντα όταν στην κατάσταση αναμειγνυόταν ο δεύτερος) και τον Παναθηναϊκό να επιλέγει hedge out με τους Φώτση-Λουκά ή Μπατίστ πάνω στον Σλούκα, ενώ με τον Αμερικανό προσπάθησε να στείλει τον Σπανούλη στις γωνίες και διώξει τη μπάλα από τα χέρια του, πιέζοντας την.
–Και οι δύο αντίπαλοι ήταν προετοιμασμένοι να παίξουν άμυνα στο ποστ. Οι πράσινοι σημάδεψαν το δίδυμο των φόργουορντς του Μπαρτζώκα, Περπέρογλου και Πρίντεζη (ειδικά αυτόν ακόμα και στις λίγες καταστάσεις τρανζίσιον) ενώ οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν τον Περπέρογλου μπροστά από τον Μασιούλις μην επιτρέποντας στον Λιθουανό να πάρει μπάλες σε «καλά» για αυτόν σημεία χαμηλά ώστε να ξεκινήσει επίθεση ενώ παράλληλα με τον Ντάνστον επέλεξαν «μονή» άμυνα στις ποστ φάσεις του Μπατίστ και δικαιώθηκαν.
-Ο Ολυμπιακός με την Αμερικανική ενίσχυση έδειξε πιο ικανός να αμυνθεί ψηλά, ειδικά στις λόμπες (που έπαιζε και θα παίξει ο Παναθηναϊκός και χρησιμοποιούν κατά κόρον και οι Ισπανικές ομάδες) ενώ μου αρέσει πολύ η προοπτική εξέλιξης μέσα στη χρονιά της άμυνας του Παναθηναϊκού στις passing lanes (γραμμές πάσας) του αντιπάλου. Νομίζω είναι ένα κομμάτι στο οποίο μπορούν να ξεχωρίσουν οι πράσινοι, έχουν σίγουρα τα φόντα. Αυτή η ικανότητα μπορεί να επιφέρει ισχυρό ψυχολογικό χτύπημα στην επιθετική ισορροπία του αντιπάλου. Θεωρώ ότι είναι κάτι που θα το δούμε τη χρονιά που ξεκινά από τους πράσινους δηλ. το καλό performance τους εδώ..
-Στο επιθετικό κομμάτι και οι δύο ομάδες παίρνουν χαμηλό βαθμό, όχι τόσο γιατί ήταν εκνευριστικά άστοχες αλλά γιατί δεν παρουσίασαν στοιχειώδεις συνεργασίες για την εποχή. Σίγουρα ακόμα βρίσκονται στο χτίσιμο «συνοχής» και είναι απολύτως δικαιολογημένη η έλλειψη αυτοματισμών αλλά εδώ περίμενα κάτι καλύτερο, κυρίως όσον αφορά στον τρόπο ανάπτυξης. Οι ερυθρόλευκοι για κάποιο διάστημα είχαν βάλει ένα μεγάλο Χ στο κομμάτι «εκτέλεση από το ζωγραφιστό» σουτάροντας συνεχόμενα άστοχα τρίποντα ενώ στον Παναθηναϊκό διέκρινα μια διστακτικότητα (κυρίως στην τρίτη περίοδο) να βάλει τη μπάλα εκεί που πρέπει/στόχευε, γεγονός που έβγαζε τους πρασίνους εκτός κατεύθυνσης/πλάνου στην επίθεση. Έπαιξε ρόλο και η διάθεση των ερυθρολεύκων μετά την ανάπαυλα να βγούν και να πιέσουν «ψηλά στο μισό γήπεδο» ώστε να βγάλουν τον αντίπαλο από τη ρακέτα κερδίζοντας «θέσεις» (μακριά από τη μπάλα). Ο Πεδουλάκης έφαγε επίτηδες (φανερά) ένα «Τ» στο 26’ για να αλλάξει το μομέντουμ αλλά δε τα κατάφερε..
Ο Βασίλης Σπανούλης επέλεξε περισσότερο από κάθε άλλη φορά να «πάει» αντίθετα στο σκριν –γιατί απλά είχε βαρεθεί να βγάζει τη μπάλα από τα χέρια του και η ομάδα του χρειαζόταν και εκτέλεση από αυτόν- με μόνο κέρδος κάποια φάουλ. Ο Μπαρτζώκας πολύ σωστά απέσυρε τον αρχηγό του στο τέλος, όπου η ομάδα επιβαλλόταν να παίξει με μπακόρτ τους Μάντζαρη-Σλούκα. Για τον πρώτο (έχω εκφραστεί πολλές φορές με κολακευτικά λόγια στο παρελθόν αλλά και το καλοκαίρι με την απουσία του από την Εθνική μας ομάδα) είναι φανερό (εκτός από τη δουλειά που έχει κάνει στο γυμναστήριο με τα βάρη) από τα παιχνίδια προετοιμασίας μάλιστα ότι κοιτάζει πιο πολύ το καλάθι φέτος (πάντα μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού του). Τον είδα τον Σεπτέμβρη να παίζει καταστάσεις ένας/ένας και να πηγαίνει μέχρι μέσα, να σουτάρει παραπάνω. Θα υπογραμμίσω κάτι εδώ. Αυτή η εξέλιξη (που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση για το παιχνίδι του παιδιού) θα πρέπει να γίνει ομαλά με τη σωστή μετάβαση στα περισσότερα σουτ. Θα πρέπει να δουλέψει ψυχολογικά/πνευματικά (shot selection)/εκτελεστικά για να εξελίξει προς τα εκεί σωστά το παιχνίδι του. Είμαι μαζί του..
-Η αεροπορία του Παναθηναϊκού, παρά τη σημαντική φυσική/αθλητική ενίσχυση του αντιπάλου, έδειξε ότι ελέγχει το κομμάτι των ριμπάουντς, αν και στο δεύτερο ημίχρονο οι γηπεδούχοι μάζεψαν τη διαφορά και σε σύνολο τελείωσαν σχεδόν στα ίσα. Λάσμε και Γκιστ (15’ και 12’αντίστοιχα) έμοιαζαν σαν να κατέβηκαν μόλις από το βουνό, «πιασμένοι», ένα-δύο βήματα πιο αργοί στις αντιδράσεις τους, κάτι όμως που είμαι σίγουρος ότι θα βελτιωθεί σχετικά γρήγορα. Ο Πεδουλάκης έχει πραγματικά πολλές επιλογές φέτος, ειδικά στη φροντκόρτ για αυτό και δε δίστασε να παίξει τόσο επιθετικά άμυνα στα πικ του αντιπάλου (aggressively hedging), δεδομένου του βάθους του.
Τhe Tru-mat show..
-Σε προσωπικό επίπεδο ο Ματ Λοτζέσκι κέρδισε τις εντυπώσεις, στο πρώτο του εν Ελλάδι ντέρμπι. Μεγαλύτερος σύμμαχος του Αμερικανού ήταν η άγνοια κινδύνου που επέδειξε (τον βοήθησε και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σίγουρα) σουτάροντας 4/4σ.-5/5 προσωπικές (14π.) σε ένα ματς που τα καλάθια «κρέμασαν» από τα χτυπήματα.. Μπήκε έτοιμος, σε ένα κακό επιθετικά παιχνίδι, βρήκε τα σουτ του με άψογο body control και ρυθμό, αν και θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε να τον ψάξει περισσότερο στην αδύνατη πλευρά (στην οποία όπως και στην εκτέλεση σε transition offense μπορεί να σκοτώσει).
Το ίδιο πολύτιμος (ειδικά στην τελική ευθεία του ματς) ο Κώστας Σλούκας, ο παίκτης που έλυσε τον γόρδιο δεσμό. Προσέξτε το εξαιρετικό footwork του στο τέλος της 3ης περιόδου όπου σκοράρει 4 καθοριστικούς πόντους (lay-up πάνω στον Μαυροκεφαλίδη, σουτ στην εκπνοή, αφού φτιάχνει το χώρο του, πάνω στον Γκιστ). Με το τρίποντο μάλιστα στο τέλος της 4ης περιόδου ουσιαστικά «καθάρισε» για τον Ολυμπιακό. Θέλω να τον δώ να δυναμώσει λίγο το upper body του (μικρός ήταν αρκετά δυνατός εκεί)γεγονός που ώστε να τον βοηθήσει και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Από τους πράσινους το δίδυμο Διαμαντίδη-Φώτση ήταν όλα τα λεφτά. Ο αρχηγός στα πρώτα 15’ κοντραριζόταν με τον Σπανούλη για το ποιος είναι ο περισσότερο non factor στο παιχνίδι, αλλά στη συνέχεια ενεργοποίησε την «αύρα του άρχοντα των ντέρμπι» που έχει κερδίσει με πολύ πόνο και κόπο μόνο αυτός, και πάλεψε μέχρι τέλους. Νομίζω όμως ότι έχει χάσει ακόμη «μισό χρόνο» σε ταχύτητα (σε σχέση με πέρυσι). Το θετικό βέβαια είναι ότι οι πράσινοι έχουν περισσότερα όπλα φέτος (όχι μόνο στη θέση του δηλ. στην περιφέρεια αλλά παντού, για τις «συνεργασίες» μαζί του) ώστε να του εξοικονομήσουν ανάσες καθώς χρειάζονται αποκλειστικά το execution του στο μισό γήπεδο (το οποίο μπορεί να οδηγήσει τους πράσινους στην κορυφή), όπου παραμένει σε top level. Και να είστε σίγουροι ότι ακόμα..φοβίζει!
Ο Φώτσης ήταν αυτός που προσπάθησε να βγάλει τους πράσινους μπροστά αλλά δε τα κατάφερε. Είχε διάθεση, ήταν ο κορυφαίος ριμπάουντερ του παιχνιδιού (μαζί με Περπέρογλου, 8) και στην άμυνα είχε πάρει τα μέτρα του Πρίντεζη (αν εξαιρέσει μια δύο φάσεις όπου έχασε τη μάχη), στον οποίο (και γενικότερα στη θέση «4» του Ολυμπιακού) οι πράσινοι «έδωσαν» το τρίποντο.
-Εν κατακλείδι, μη βγάζετε συμπεράσματα –για πρόσωπα ή ομάδες- από τόσο νωρίς. Διαβάζω για «κακοποίηση» του αθλήματος και άλλα τέτοια , όμως ακόμα βρισκόμαστε στην αφετηρία και οι ομάδες καλά καλά δεν έχουν μοιράσει ρόλους. Όπως έγραψα εχθές, ο Ολυμπιακός επωφελούνταν από τις ειδικές συνθήκες του ματς (ψυχολογικό κομμάτι) από τον πιο έτοιμο –σε πρόσωπα- Παναθηναϊκό. Κέρδισε δίκαια και κράτησε το ενδιαφέρον της πρώτης θέσης ζωντανό. Αν και αυτή θα πάρει πραγματικό ενδιαφέρον όταν «παίξουν» και οι υπόλοιποι. Οι δύο μεγάλες ομάδες , σας διαβεβαιώνω ότι, είναι καλές φέτος. Σε τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο εννοώ. Απλά θέλουν χρόνο. Το «κακό, άστοχο επιθετικά, αμυντικογενές, αργό» για πολλούς μπάσκετ που παίζουν δε νικιέται εύκολα. Ρωτήστε λίγο έξω από τα σύνορα.. Αν και η καλύτερη απάντηση είναι η Ευρωλίγκα που ξεκινά..
Υ.Γ: Καθυστερήσαμε λίγο (υπολόγιζα να βγεί νωρίς το απόγευμα) με την ανάρτηση αλλά νομίζω υπάρχει κατανόηση. Όσοι έχετε γνώση της ποιότητας αυτών που διαβάζετε (τα οποία δεν υπάρχουν αλλού στο μπασκετικό διαδίκτυο) είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε. Το Hoopfellas είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό η πιο εξειδικευμένη σελίδα μπάσκετ, όχι μόνο γιατί περιέχει τέτοια κείμενα αλλά γιατί έχει και το πιο εξειδικευμένο κοινό. Συνεχίζουμε μαζί, δυνατά, τη σεζόν που ξεκινά τώρα..
