PAO 2018-19: Η αξιολόγηση του ρόστερ

Ένα σημαντικό καλοκαίρι αναφορικά με τη προσπάθεια του Παναθηναϊκού για επιστροφή στη κορυφή της Ευρώπης. Η ενίσχυση του ελληνικού κορμού, τα ερωτηματικά που προέκυψαν από τον τρόπο που κινήθηκε η ομάδα στην αγορά των ξένων παιχτών και το ζητούμενο της χημείας που θα οδηγήσει στο πολυπόθητο μπάσκετ της ισορροπίας. Στη τρίτη χρονιά του συμβολαίου του Τσάβι Πασκουάλ, η πίεση για αποτέλεσμα είναι ίσως μεγαλύτερη από ποτέ. To Ηοοpfellas βάζει στο παρκέ της σελίδας όλα τα νέα δεδομένα του πράσινου ρόστερ..

 

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν για τη πρώτη αξιολόγηση της χρονιάς. Ξεκινάμε σήμερα από τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό. Ήταν ένα σημαντικό καλοκαίρι όπου η ομάδα κατάφερε να διατηρήσει στο ΟΑΚΑ το κεντρικό κομμάτι του παζλ που λέγεται Νικ Καλάθης και να δημιουργήσει έναν ισχυρό κορμό γηγενών αθλητών “χάνοντας” τους Ρίβερς-Σίνγκλετον (πολύτιμη 3&D  παρουσία, βασικοί παράγοντες και οι δύο στις επιτυχίες της τελευταίας διετίας), τον σπουδαίο σκόρερ Μάικ Τζέιμς και τους Γκάμπριελ-Όγκαστ από τη frontcourt. Ο Παναθηναϊκός υπέγραψε τους βετεράνους Λάνγκφορντ-Λάσμε, τον “παιγμένο” στο υψηλό επίπεδο Ντ. Τόμας και φυσικά τους Παπαπέτρου-Παπαγιάννη συν τον Σακελαρίου. Με τον κόουτς Πασκουάλ να μπαίνει στον τρίτο χρόνο του συμβολαίου του, μετρώντας δύο εγχώριους τίτλους αλλά και ισάριθμους αποκλεισμούς στα playoffs της EL, η πίεση για επιστροφή στο F4 είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

Πάμε όμως να τοποθετήσουμε όλα αυτά τα δεδομένα στο παρκέ του Hoopfellas..

 

Τα εργαλεία υπάρχουν. Η συνθήκη όμως για να λειτουργήσουν..;

O Παναθηναϊκός εμπλούτισε το οπλοστάσιο του ώστε δυνητικά να εμφανιστεί βελτιωμένος σε δύο βασικά κομμάτια της επιθετικής του έκφρασης όπου πέρυσι μπορούσε να εμφανίσει μόνο μέσω της παρουσίας συγκεκριμένων αθλητών στο παρκέ. Τις PnR δράσεις και το post up παιχνίδι.

Με μια πρώτη ματιά, φέτος υπάρχουν περισσότερα «εργαλεία» για να τρέξει η ομάδα τέτοιες καταστάσεις. Οι πράσινοι, πάντα με γνώμονα το ότι διαθέτουν έναν από τους καλύτερους PnR-PGs στην Ευρώπη στο ρόστερ τους (ξέρετε ποιόν), υπέγραψαν τον Στεφάν Λάσμε προσθέτοντας έναν ακόμα PnR ψηλό, με fundamental γνώση στη συγκεκριμένη δράση, ο οποίος μπορεί να δουλέψει μαζί με τον Καλάθη. Θυμηθείτε πόσο χαμηλότερος ήταν ο δείκτης συχνότητας και αποτελεσματικότητας τέτοιων plays τη περυσινή σεζόν όταν ο μοναδικός τέτοιος ψηλός (Γκιστ) δε βρισκόταν στο παρκέ. Επίσης, ο Παπαγιάννης (παρότι δεν έχει αυτή τη fundamental γνώση και συμπεριφορά στο PnR) μπορεί να λειτουργήσει σε ζευγάρι με τον Καλάθη σε τέτοιες καταστάσεις όπως φυσικά και ο Αντετοκούνμπο, ειδικά στη Horns ή σε Drag Screens στο transition όπως είδαμε να συμβαίνει με αρκετή επιτυχία πέρυσι. Άνω τελεία.

Το «τριφύλλι» πρόσθεσε εναλλακτικές πηγές post up παιχνιδιού. Μη ξεχνάμε ότι πέρυσι η ομάδα είχε ακουμπήσει στον Βουγιούκα (εκτός του Καλάθη) και τη χρονιά πριν, στον Γιάννη Μπουρούση δημιουργώντας όμως με τη παρουσία αυτών των μεγάλων κορμιών στη θέση «5» μια ανακολουθία στον ρυθμό της άμυνας και συνολικά στο τέμπο του παιχνιδιού και στις δύο πλευρές του παρκέ η οποία ως επί τω πλείστον δεν είναι θεμιτή (κάποιες φορές σκόπιμα θέλεις να χαμηλώσεις το τέμπο). Ελλείψει Straight Post up-ψηλού, οι πράσινοι φέτος θα έχουν τη δυνατότητα ακουμπήσουν τη μπάλα στους Παπαπέτρου και Τόμας χαμηλά στο «ζωγραφιστό» είτε σε καθαρά post ups (o Πασκουάλ συνήθιζε την εισαγωγή μετά από Cross Screen για τον Τόμας στη Βαρκελώνη) είτε τοποθετώντας τους (ανάλογα με τη κατεύθυνση της άμυνας) ως screeners για να κλειδώσουν την αλλαγή. Και οι δύο μπορούν να πάνε με ντρίμπλα προς τα μέσα κρατώντας τον αντίπαλο στη πλάτη τους ενώ ο Τόμας είναι χρόνια ερωτευμένος με το face up παιχνίδι του (ωραίο πράγμα ο έρωτας αλλά καμιά φορά δε σε βοηθάει να σκεφτείς καθαρά).. Το ακατέργαστο ακόμα δεξί hook του Παπαγιάννη έχει επίσης ενδιαφέρον (είναι δεδομένο ότι οι πράσινοι θα ακουμπήσουν μπάλες σε αυτόν εξερευνώντας τα potential του παιχνιδιού του με πλάτη) ενώ το backcourt τον Καλάθη-Λάνγκφορντ διακρίνεται από την ικανότητα στο να βγάλει τη μπάλα από ντουμπλάρισμα χαμηλά τροφοδοτώντας παιχνίδι με έξτρα πάσα (close out επίθεση, άμεση εκτέλεση ή fast breaks μισού γηπέδου στη πλευρά).

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν θεωρητικά μπορεί να έχει μεγαλύτερη διάρκεια δίνοντας έμφαση στη PnR επίθεση ενώ παράλληλα είναι σε θέση να ακουμπήσει τη μπάλα στο χαμηλό post με εναλλακτικές πηγές χωρίς αυτή η κατεύθυνση να επιβάλλει σχήματα που θα τον αναγκάσουν να χάσει σε ταχύτητα και επιθετικότητα στο αμυντικό κομμάτι. Ωραίο ακούγεται.. Tα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Για αυτό χρησιμοποιήσαμε τον όρο «με μια πρώτη ματιά». Το μπάσκετ είναι συνέχεια. Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται αφού μπει ο μεγεθυντικός φακός..

 

Αλήθεια, πόσο ισχυρή είναι η πιθανότητα να δημιουργεί η κατάλληλη συνθήκη/το κατάλληλο πλαίσιο για να τρέξουν οι πράσινοι τέτοιες καταστάσεις; Τα πάντα στο σύγχρονο μπάσκετ των βελτιωμένων αθλητικών προσόντων είναι «χώρος» και «συγχρονισμός».  Εάν ρίξουμε μια πολύ προσεκτική ματιά στον τρόπο που μεταβάλλεται το επιθετικό playbook του κόουτς Πασκουάλ σε συνάρτηση με το υλικό που έχει στα χέρια του κάθε χρονιά στη καριέρα του, με έμφαση μάλιστα στα τακτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί τη τελευταία διετία στο ΟΑΚΑ, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η πιθανότητα φέτος (με αυτά τα δεδομένα) να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να ανοίξει με συνέπεια άμυνες στο μισό γήπεδο δεν μοιάζει ιδιαίτερα ισχυρή.

Οι δεξιότητες κατά μήκους του ρόστερ πάντα σε απόλυτη συνάρτηση με τη φύση του επιθετικού playbook (και κυρίως το πώς ιεραρχείται η κάθε πιθανή εκτέλεση σε κάθε δράση εντός αυτού, αναφέρομαι στους «στόχους») αποτελούν τη πιο ασφαλή οδό για ένα πρώτο συμπέρασμα. Δικαιολογούν επίσης το γιατί ομάδες χωρίς πλειάδα περιφερειακών εκτελεστών σουτάρουν εξαιρετικά από τη περίμετρο (βλέπε Ζάλγκιρις) και άλλες που διαθέτουν πληθώρα ικανών σουτέρ εμφανίζονται αναποτελεσματικές (Ολυμπιακός πέρυσι).

Spot shooting & Passing skills: Σκεπτικισμός..

 

Συνεχίζουμε από τη προηγούμενη παράγραφο. Ενώ λοιπόν οι πράσινοι πρόσθεσαν βάθος σε επίπεδο PnR-ψηλών αυτή την Off Season προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια καλύτερη βάση για το παιχνίδι του καλύτερου τους παίχτη και μηχανοδηγού της επίθεσης Νικ Καλάθη, έχασαν σε Perimeter Shooting. Θυμηθείτε ότι πέρυσι ο Παναθηναϊκός της έμφασης στις off ball-δράσεις (πρώτο μισό της σεζόν) παρουσίασε μια από τις πιο αποτελεσματικές σε επίπεδο efficiency επιθέσεις της Ευρωλίγκας ενώ μετέπειτα (τραυματισμοί Ρίβερς-Λοτζέσκι, αλλαγή φύσεως της επίθεσης με τον ερχομό του Τζέιμς) κατρακύλησε αναφορικά με την αξιολόγηση του σε αυτό το κομμάτι. Είναι πολύ σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ (ακριβώς γιατί το αναβαθμισμένο athleticism στην άμυνα βάζει μεγαλύτερη πίεση στην επίθεση) όπως έχουμε τονίσει το να έχεις σουτέρ που να μπορούν να εκτελέσουν μετά από Pin down. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να έχεις spot shooters που μπορούν να διατηρήσουν ένα πραγματικά καλό πλαίσιο spacing ειδικά από τη στιγμή που στο πηδάλιο βρίσκεται ο Καλάθης και η επίθεση σου θα είναι PnR oriented.

Λίγο πριν το «τριφύλλι» κλείσει τις δύο τελευταίες θέσεις του ρόστερ, η σελίδα μας υπογράμμισε την ανάγκη να αποκτηθούν ισάριθμοι ικανοί σουτέρ. Όντως ο Παναθηναϊκός πήγε σε αυτή τη κατεύθυνση υπογράφοντας τον Deshaun Thomas και ανανεώνοντας τον Ματ Λοτζέσκι. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο μπορεί να βασιστεί η ομάδα επάνω σε αυτά τα παιδιά σε κριτικές στιγμές όταν είναι δεδομένο ότι και οι δύο θα δυσκολευτούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό των υπολοίπων στο αμυντικό κομμάτι. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει 3&D παρουσία σε ένα σύνολο που έχει υψηλές αμυντικές βλέψεις και διαθέτει έναν κορυφαίο PnR συνδυασμό στα πρόσωπα των Καλάθη-Γκιστ;  Πώς θα υποστηρίξει η επίθεση των πρασίνων την post ικανότητα που εντοπίζεται κατά μήκους του ρόστερ του χωρίς πραγματικά καλό spot shooting; Θα μπορέσουν οι πράσινοι να δημιουργήσουν το πάλκο για να πάρουν το καλύτερο από τους performers τους (Λάνγκφορντ, Παππάς, κάθετες επελάσεις Καλάθη) στον άξονα; Μήπως τον παρόν πλαίσιο δεν είναι το πλέον κατάλληλο για τον Νικ Καλάθη ο οποίος μπαίνοντας στα prime του αντικρίζει τη πιθανότητα να μη πιάσει τα περυσινά standards; Εάν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να ξεπεράσει το εμπόδιο του spacing σουτάροντας αξιόπιστα από τη περίμετρο (35.6% πέρυσι, 12^ος στη διοργάνωση όντας τρίτος σε αριθμό εκτελέσεων) θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα για να ανατρέψει πολλά προγνωστικά όμως στην εκκίνηση η πιθανότητα παρουσίας μιας μάλλον αρτηριοσκληρωτικής επίθεσης με κατάχρηση ντρίμπλας μοιάζει σημαντικά πιθανή.

Ένα δεύτερο (σε σειρά εμφάνισης και όχι σε ιεραρχία) θέμα προκύπτει από την έλλειψη passing skills στο ρόστερ. Στην αρχή του καλοκαιριού η σελίδα μας υπογράμμισε την αναγκαιότητα προσθήκης παιχτών με ικανότητα στη πάσα για τον Παναθηναϊκό χαρακτηρίζοντας την ως το «τάλισμαν» που θα οδηγήσει την επίθεση τους ξεκλειδώνοντας συνδυασμούς που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν ορατοί. Διαχρονικά ο Πασκουάλ στη πορεία του στη διοργάνωση παρουσίασε επιθέσεις δυσανάγνωστες για τις αντίπαλες άμυνες ακριβώς γιατί είχε αθλητές με ικανότητα στη πάσα και αντίληψη του παιχνιδιού. Ειδικά σε ένα ρόστερ που δεν διαθέτει σπουδαίο playmaking στο backcourt και κανέναν Ινγκλς ή Έιντσον (Point Forward) στα «φτερά», η προσθήκη ενός ή δύο τέτοιων παιχτών στην επιθετική δεξαμενή των  Sideline Triangles που χρησιμοποιεί ο Καταλανός κατά τη ταπεινή μου γνώμη ήταν επιβεβλημένη. Μη ξεχνάμε ότι σε συγκριτικό επίπεδο και ανάμεσα στον ανταγωνισμό, στις δύο τελευταίες χρονιές στη καριέρα του κόουτς  παρατηρείται το χαμηλότερο ranking σε AST% με τον δικό του Παναθηναϊκό να βασίζεται σημαντικά στη προσωπική φάση και μάλιστα στο μισό γήπεδο. Ο κανόνας λέει (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις) ότι αυτός ο συνδυασμός αποτρέπει μια επίθεση να πιάσει υψηλό νούμερα σε επίπεδο efficiency.

 

 

 

Ο Λάνγκφορντ

 

Για τον Κιθ Λάνγκφορντ έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Οι χρονιές του στη Μπιέλα και στη Μπολόνια είχαν δείξει ότι έχει τη βάση να κάνει καριέρα στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο ενώ η μετέπειτα πορεία του απέδειξε ότι  πρόκειται για έναν από τους ποιοτικότερους Αμερικανούς που ήρθαν στην Γηραιά Ήπειρο τη τελευταία δεκαπενταετία.  Προσωπικά θεωρώ τον Λάνγκφορντ ως έναν από τους πιο skilled παίχτες που είδε το άθλημα στην Ευρώπη στη σύγχρονη εποχή. Έχει καθαρά ΝΒΑ Skill set. Διαθέτει σπουδαία αντίληψη του παιχνιδιού όντας παράλληλα τόσο άρτιος τεχνικά και με τόσο ανεπτυγμένα scoring instincts σε βαθμό που ήταν μαθηματικά βέβαια ότι η τριβή με τις αμυντικές τακτικές, που σταδιακά θα τον βοηθούσε να βελτιώσει το διάβασμα του, θα τον καθιστούσε πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο από τις ευρωπαϊκές άμυνες. Σε ανύποπτο χρόνο θυμάμαι σας είχα εκφράσει τη πεποίθηση μου ότι εάν ο απόφοιτος του Κάνσας είχε 5 πόντους ύψους παραπάνω θα μπορούσε κάλλιστα να έχει 12-13 πόντους μέσο όρο καριέρας στο ΝΒΑ.

Η ιδιαιτερότητα του Λάνγκφορντ έγκειται στο γεγονός ότι φέρνει την αποτελεσματικότητα ενός βετεράνου σκόρερ του ΝΒΑ στην Ευρώπη. Δείτε για παράδειγμα το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να σκοράρει σε συνέχεια απέναντι σε καθεστώς αρκετά καλής άμυνας σε καταστάσεις ενδιάμεσης εκτέλεσης. Είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι παίχτες τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη κουβαλούν μαζί τους σχεδόν κάθε βράδυ και χαρακτηρίζει σπουδαίους βετεράνους σκόρερ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ο Λάνγκφορντ στη πραγματικότητα είναι πιο skilled και από διάφορους «θρύλους» της Ευρωλίγκας που κατέχουν δικαίως αρκετά υψηλότερη θέση από αυτόν στο Πάνθεον γιατί υπερτερούν σε κομμάτια που κάνουν τη διαφορά όταν ένας αθλητής προσπαθεί να διανύσει τη τελευταία ανηφόρα προς τη κορυφή του Ευρωπαϊκού Έβερεστ. Και αυτά έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία του 35χρονου γκαρντ.

Ο Λάνγκφορντ υπήρξε ανέκαθεν υπερβολικά cool . Ήταν τρομερά προικισμένος και για αυτό μάζεψε πολλά χρήματα (από τους πλέον καλοπληρωμένους αθλητές). Αυτός ήταν ο βασικός του στόχος μαζί με το να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην ομάδα που θα αγωνιζόταν. Η κορυφή απαιτεί «θυσία» και ο Κιθ δε μπήκε ποτέ στη διαδικασία να διαπραγματευτεί τη «θυσία» αυτών των βασικών για αυτόν ζητουμένων. Ας πάμε στο κομμάτι που μας ενδιαφέρει όμως. Είναι ο 35χρονος σκόρερ το ενδεδειγμένο fit για το παιχνίδι του Παναθηναϊκού;

Σαφέστατα όχι. Ο Λάνγκφορντ (όπως και ο Τόμας) αναμφίβολα έχει τη δυνατότητα να κάνει νούμερα τη φετινή σεζόν όμως το ερωτηματικό είναι το πόσο θα βοηθήσουν αυτά τα νούμερα τα αντίστοιχα ομαδικά και το επιθετικό efficiency του Παναθηναϊκού.

Η πρόγνωση στη παρούσα φάση δε μοιάζει καλή. Ουσιαστικά οι πράσινοι δε χρειάζονταν παίχτη αυτής της κάστας. Το γιατί μπορείτε εύκολα να το καταλάβετε ρίχνοντας μια ματιά στην εβδομαδιαία αξιολόγηση του performance της περυσινής ομάδας. Ο Παναθηναϊκός (όπως είπαμε σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή αυτό το καλοκαίρι) είχε μια χρυσή ευκαιρία να δημιουργήσει ένα πολύ λειτουργικό backcourt υπογράφοντας τον Κοπόνεν και ανανεώνοντας τον Παππά στη θέση «2». Έφτασε κοντά όμως έκανε πίσω. Τα ερωτηματικά αυτής της εξέλιξης βρίσκονται καλά κλειδωμένα σε ένα «μαύρο κουτί» που πιθανόν δε θα ανοιχθεί ποτέ. Μετά την ανανέωση ενός shoot first-PG όπως ο Λεκαβίτσιους και με δεδομένες τις δεξιότητες του center piece που λέγεται Καλάθης, το «τριφύλλι» χρειαζόταν έναν off guard που θα μπορούσε να λειτουργήσει εναλλακτικά και ως floor general τρέχοντας ball screen actions ως δημιουργός  με μια above average ικανότητα να αναμείξει τους συμπαίχτες του στην επίθεση μισού γηπέδου. Ενώ λοιπόν ο Λάνγκφορντ είναι πιο ικανός από τον Τζέιμς σε όρους αντίληψης, court vision και τεχνικής πάσας σημαδεύοντας τους συμπαίχτες του μετά από ball screens καταστάσεις (δε μιλάμε για ξερά στατιστικά που αναφέρονται απλά στον αριθμό των ασσίστ εδώ μέσα) δεν υπήρξε ποτέ ο γκαρντ (στη πραγματικότητα είναι καθαρά scoring-wing) που απαλλαγμένος από  τη πίεση της εκτέλεσης όταν η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του θα έβαζε τους συμπαίχτες του στις σωστές θέσεις  και θα τους οδηγούσε με υπομονή μέσω της ροής στη σωστή εκτέλεση κάνοντας τους πάντες να νιώθουν ισότιμα μέλη αυτής. Συνηθίζει να πηγαίνει (τρέχοντας PnR) βαθιά με τη μπάλα στην αντίπαλη άμυνα εξερευνώντας πρώτα κάθε διαθέσιμη πιθανότητα εκτέλεσης (δεν αρέσκεται να πασάρει σε πρώτο χρόνο εκτός και εάν ο αντίπαλος αμύνεται στα ball screens με trapping ή hard hedge όριο αυτού) αφού καταλήξει στη πάσα. Είναι ένα στοιχείο που σταδιακά θα «γράψει» στο επιθετικό DNA των πρασίνων και θα επηρεάσει την οντότητα του εκάστοτε main screener όταν ο Αμερικανός τρέχει τέτοιες δράσεις μετά τη πρώτη πάσα στο μισό γήπεδο. Επίσης θα πρέπει να δούμε το πόσο θα μπορέσει να ακολουθήσει τον αμυντικό ρυθμό μιας ομάδας που στοχεύει να παρουσιάσει μια ελίτ άμυνα σε όρους physicality, έντασης και αποτελεσματικότητας. Το δαντελένιο του προφίλ δεν τον βοήθησε ποτέ σε αυτό το κομμάτι όπου πάντα μάλιστα εξοικονομούσε δυνάμεις.

Σίγουρα ο Λάνγκφορντ φέρνει και καλά στοιχεία. Η γκάμα της εκτελεστικής του ικανότητας είναι τεράστια. Ξεκίνησε ως σπουδαίος slasher τη καριέρα του στην Ευρώπη και με τη πάροδο του χρόνου ανέπτυξε ένα από τα αποτελεσματικότερα pull up jumpers που αποτελεί πλέον το δυνατό του χαρτί (η μετάφραση του βέβαια στο παιχνίδι των πρασίνων δεν είναι η καλύτερη δυνατή, γρήγορα θα ηχήσουν τα καμπανάκια της στατικότητας πόσο μάλλον δε σε μια ομάδα που δεν έχει το ενδεδειγμένο perimeter firepower). Ακόμα και τώρα που το τελευταίο του βήμα δεν είναι το ίδιο δυνατό πηγαίνοντας στο καλάθι έχει τη δυνατότητα να είναι παραγωγικός στο ζωγραφιστό λόγω τεχνικής αρτιότητας και έμφυτης επαφής με αυτό. Το footwork του στο ποστ είναι αρκετά καλό. Η ικανότητα του να πασάρει  μετά από double teams είναι σπουδαία και ένα από τα στοιχεία που τον έκαναν τόσο δύσκολα αντιμετωπίσιμο από τις ευρωπαϊκές άμυνες, «γαλόνι» ενός σκόρερ που έχει «τριφτεί» όσο λίγοι απέναντι σε double και triple teams. Στην 1-3-1 του Πασούτιν (Μiddle PnR με αυτόν στη μπάλα, Iverson cut και side iso ή tight curl ξεκινώντας μακριά από αυτή) το προσόν του αυτό εκτοξεύθηκε (σε συνδυασμό βέβαια με τον ζωτικό του ρόλο). Είναι επίσης δεδομένο ότι θα φέρει instant scoring και μια έξτρα επιλογή στη close out επίθεση στην οποία το πακέτο δεξιοτήτων του (εκτέλεση με drive, μετά από ντρίμπλα, πάσα στην αδύνατη πλευρά) μεταφράζεται σωστά.

Παρ’όλα αυτά είμαι υποχρεωμένος να επιστρέψω σε μια προς διετίας ρήση της σελίδας μας. «Ο Καλάθης θέλει δίπλα του Λάνγκντον, όχι Λάνγκφορντ».. Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι υποχρεωμένος να εντάξει στην επίθεση του έναν γκαρντ με USG Percentage της τάξεως του 28-30%. Έναν περιφερειακό ο οποίος ζει από τα isolations και θα πρέπει να ταιριάξει με τον Παππά στη θέση «2» (παρότι η παρουσία του Λοτζέσκι βοηθάει ελαφρά φέρνοντας διαφορετικά χαρακτηριστικά και off ball παιχνίδι). Σε αυτή την ηλικία πλέον ο αριθμός των καλών του παιχνιδιών σε αυτό το επίπεδο θα μειωθεί. Θα έχει σίγουρα μερικές σπουδαίες βραδιές (ίδιον αθλητών αυτού του status) αλλά κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα η παρουσία του φαίνεται να βυθίζει το όραμα μιας flow offense ξυπνώντας το φάντασμα της στατικότητας και του over dribbling. Με την υπογραφή του Λάνγκφορντ ο Παναθηναϊκός επέλεξε μάρκετινγκ. Σίγουρα όχι με πρωταρχικό κριτήριο την ουσία..

 

 Στόχος η καλύτερη αμυντική δουλειά της διοργάνωσης (εφικτός)

Ο Παναθηναϊκός πέρυσι έχασε μεν σε επιθετική αποτελεσματικότητα στο δεύτερο μισό της σεζόν όμως κατάφερε να φτάσει στη κορυφή της Ευρωλίγκας σε όρους Defensive Rating  παρουσιάζοντας μια εξαιρετική άμυνα, χαρακτηριστικό της δουλειάς του Τσάβι Πάσκουάλ στη καριέρα του όπως αναλύσαμε σε ένα από τα τελευταία άρθρα του Hoopfellas.Nομίζω είναι προφανές ότι οι πράσινοι κινήθηκαν στην αγορά φέτος με γνώμονα να διατηρήσουν αυτόν τον σπουδαίο αμυντικό χαρακτήρα στο παιχνίδι τους και εάν αυτό καταστεί δυνατό να τον βελτιώσουν όντας ακόμα πιο αποτελεσματικοί σε επίπεδο έντασης, versatility και διάρκειας εντός των σαράντα λεπτών.

Εδώ το feeling είναι καλό. Υπάρχει η τεχνογνωσία και τα εργαλεία. Ο Παναθηναϊκός έχει τη βάση για να παρουσιάσει μια από τις καλύτερες αμυντικές δουλειές της διοργάνωσης. Διαθέτει έναν αμυντικό-φαινόμενο στο πρόσωπο του Καλάθη και μια πλειάδα παιχτών με ισχυρές αμυντικές αρχές στην αγωνιστική τους ταυτότητα σε συνδυασμό με υψηλό επίπεδο athleticism. Ο πυρήνας των Καλάθη-Παππά-Αντετοκούνμπο-Παπαπέτρου-Γκιστ-Λάσμε συν τον βελτιωμένο σε φυσικό επίπεδο Μήτογλου εγγυάται κάποια ποιοτικά standards. Δε θα είναι εύκολο να κατασκευαστεί μια ελίτ άμυνα, χρειάζεται σίγουρα χρόνος. Όμως η πρώτη ύλη είναι καλή. Ο Σίνγκλετον ήταν σημαντική απώλεια σε αυτό το κομμάτι όμως με τη προσθήκη των Παπαπέτρου και Λάσμε (δεν έχει την ίδια ταχύτητα και δε λειτουργεί ακριβώς όπως τότε στο κέντρο της ρακέτας όμως τα fundamentals και η αντίληψη στα μετόπισθεν παραμένουν εκεί) είναι γεγονός ότι λίγες ομάδες έχουν το δυναμικό για να αμυνθούν σε «total switching» όπως ο Παναθηναϊκός. Με τη παρουσία του Παπαγιάννη και τον αναβαθμισμένο ρόλο του Μήτογλου οι πράσινοι φιλοδοξούν να παρουσιάσουν καλύτερο αποτέλεσμα στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ όπου ομάδες με την ίδια αμυντική κατεύθυνση (βλέπε ΤΣΣΚΑ, Χίμκι) συνήθως πονούν. Εκτιμώ ότι δε θα είναι καθόλου εύκολο αλλά εφόσον συμβεί  θα αποτελέσει μια σημαντική παράμετρο και μια “νίκη” του προπονητικού επιτελείου. Κρατείστε το.

Περιμένω σίγουρα σχήματα με τους Γκιστ-Λάσμε μαζί ως δίδυμο στο ζωγραφιστό αλλά και τους Παπαπέτρου-Αντετοκούνμπο στις θέσεις των φόργουορντ (press άμυνες με έναν εκ των δύο ως chaser στο «κεφάλι», match up-ζώνη με κάποιον τους στη κορυφή). Θα ήθελα επίσης να δω και μια εναλλακτική προσέγγιση πέραν του Switch Everything. Ο Παναθηναϊκός κεφαλαιοποίησε την ικανότητα του σε αυτόν τον τύπο άμυνας πέρυσι αλλά υπήρχαν και στιγμές που προδόθηκε στην επίμονη προσκόλληση του σε αυτόν. Επαναλαμβάνω θα χρειαστεί χρόνος όμως η πρόγνωση εδώ μοιάζει καλή.

Αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω είναι η λειτουργία της ομάδας στην επίθεση τις στιγμές που θα φορά τη καλύτερη της δυνατή αμυντική πανοπλία. Σκεφτείτε λίγο το spacing τέτοιων σχημάτων στο μισό γήπεδο. Οκ, αναπνεύστε.. Τέτοιες lineups θα γεννήσουν καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου όμως η ιστορία έχει δείξει εμφατικά ότι ο κόουτς νιώθει πιο άνετα στο σετ παιχνίδι. Είναι σαφές ότι οι πράσινοι θα χρειαστεί να θυσιάσουν ένα ζευγάρι δυνατά πόδια για να έχουν στο παρκέ μια stretch παρουσία (Λοτζέσκι, Τόμας). Είναι σίγουρο επίσης ότι θα παιχτεί και το χαρτί του Λάνγκφορντ (παρά τις αδυναμίες του στα μετόπισθεν) εντός τέτοιων δυνατών αμυντικών σχημάτων. Αλήθεια πόσο θα βοηθούσε τη κατάσταση σε αυτό το πλαίσιο η ύπαρξη μια 3&D παρουσίας..;

Οι μεταβλητές των Μήτογλου & Λεκαβίτσιους

Έτσι όπως έχει ξετυλιχτεί το κουβάρι στο ρόστερ των πρασίνων, μιλώντας στη βάση της σύνθεσης των δεξιοτήτων και των πιθανών συνδυασμών που μπορούν να το κάνουν να λειτουργήσει καλύτερα στο μπάσκετ του Τσάβι Πασκουάλ, δύο παιδιά που μπαίνουν στη δεύτερη σεζόν τους με την ομάδα μπορούν να δώσουν την ώθηση που χρειάζεται μέσα από την ατομική τους βελτίωση, εφόσον φτάσουν φυσικά σε αυτή.

Για τον Ντίνο Μήτογλου η σελίδα μας έχει εκφραστεί πολύ θετικά στο παρελθόν. Το καλοκαίρι του 2014 (πριν φύγει για την Αμερική) είχαμε πει ότι ο Άρης θα μπορούσε να του δώσει ρόλο στο βάθος της frontcourt του δεδομένης της ικανότητας του 18χρονου τότε φόργουορντ στο ριμπάουντ ενώ μετά τη πρώτη του χρονιά στο Wake Forest γράψαμε ότι είναι ένα παιδί που πρέπει να απασχολήσει τους πράσινους άμεσα. Ο ερχομός του Τόμας μοιάζει με «χρυσή ευκαιρία» για τον 21χρονο πλέον PF δεδομένου του ότι ο Αμερικανός είναι ένας combo forward που ιδανικά από το «4» θα έδενε με το μέγεθος του Παπαγιάννη ή του Βουγιούκα. Το πακέτο του Μήτογλου στη θέση είναι το μοναδικό που κουμπώνει αρμονικά δίπλα σε ελαφριά «5» όπως οι Γκιστ-Λάσμε  δεδομένου ότι έχει τα κυβικά και το rebounding για να τους συμπληρώσει. Ο Θεσσαλονικιός PF έχει δουλέψει αυτό το καλοκαίρι το κορμί και τα πόδια του τη στιγμή που η ωριμότητα η οποία τον χαρακτηρίζει μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο σύμμαχο στη προσπάθεια του να αποτελέσει βασικού μέλος του rotation των πρασίνων. Ο Μήτογλου μπορεί πραγματικά να σουτάρει (έχει το πνευματικό υπόβαθρο να το κάνει υπό καθεστώς πίεσης), βλέπει γήπεδο και είναι επαναλαμβάνω αρκετά ικανός στο κομμάτι του ριμπάουντ και στις δύο πλευρές του παρκέ, στοιχείο πολύ σημαντικό για τον φετινό Παναθηναϊκό ο οποίος πρέπει να δουλέψει πολύ σε αυτόν τον τομέα. Η πρόοδος στη διαδικασία ανάπτυξης του Μήτογλου είναι κομβικός παράγοντας από τη στιγμή που οι πράσινοι επενδύουν ξεκάθαρα (επιτέλους) επάνω του φέτος. Το παιδί έχει το work ethic και το πνεύμα για να αποτελέσει παράγοντα στο παιχνίδι της ομάδας. Κοιτάζοντας λίγο πιο μακριά στο ακατέργαστο (για αυτό το επίπεδο) πακέτο δεξιοτήτων του μπορώ να πω ότι ο Μήτογλου μπορεί να «πάει» παντού ανάλογα με τις πτυχές που θα αναδειχθούν μέσα από το ίδιο το παιχνίδι της ομάδας του. Ένας facilitator στη γραμμή ψηλών ή ακόμα και μια πιθανή 3&D παρουσία. Ο χρόνος θα δείξει..

 

 

Σχετικά με τον Λεκαβίτσιους.. Η ανανέωση του αποτέλεσε ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα συζήτησης στη κοινότητα μας αυτό το καλοκαίρι με τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών να τοποθετεί εαυτόν απέναντι σε αυτήν την κίνηση. Ας δούμε μαζί πως έχει η κατάσταση στη πραγματικότητα. Πέρυσι στη σχετική ανάρτηση για τον Λιθουανό είχαμε εστιάσει στο ότι δεν αποτελεί ακριβώς τον παίχτη που θα πλαισίωνε ιδανικά τον Καλάθη ειδικά από τη στιγμή που στη μετέπειτα πορεία του στην αγορά ο Παναθηναϊκός επέλεξε να χτίσει ένα ρόστερ γεμάτο εκτελεστές, finishers και defensive stoppers πέραν της θέσης «1», χωρίς playmakers. Άφηνε όμως μια ωραία αίσθηση στον ουρανίσκο το γεγονός ότι οι πράσινοι αποφάσιζαν να επενδύσουν σε έναν νέο Ευρωπαίο παίχτη με στόχο να τον βελτιώσουν. Το θέμα είναι ότι αυτή ακριβώς η τεχνογνωσία στη βελτίωση νέων παιχτών φαίνεται να απουσιάζει από το ΟΑΚΑ. Και για να πάμε λίγο πιο βαθιά, φαίνεται ότι απουσιάζει η σωστή αποκωδικοποίηση των εξελικτικών δεξιοτήτων του νέου παίχτη ως προς την ένταξη τους στο αγωνιστικό περιβάλλον της ομάδας. Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός φαίνεται  ότι έχει λάθος όραμα για τον νέο παίχτη που αποκτά αναφορικά σε αυτό που βλέπει η ομάδα ότι μπορεί να  εξελιχθεί εντός του παιχνιδιού της (οι 4 τελευταίες λέξεις είναι η ουσία).  Ο Λεκαβίτσιους πέρυσι σε συνάρτηση με αυτό που κλήθηκε να διαχειριστεί ήταν οκ. Ούτε κακός, ούτε σπουδαίος. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος όμως το μπάσκετ της ταχυδύναμης που έπαιξε η ομάδα (αγκαλιάζοντας αυτό το στυλ περισσότερο όσο προχωρούσε η σεζόν) τον «ξέρασε». Είναι δεδομένο ότι το παιδί θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα λόγω φυσικού πακέτου να ακολουθήσει άμυνα «αλλαγών» αλλά αυτό είναι κάτι στο οποίο ο προπονητής πρέπει να προσαρμοστεί.

Στον Παναθηναϊκό πέρυσι το καλοκαίρι πιθανόν γοητεύτηκαν από τα εξειδικευμένα στατιστικά εργαλεία που τοποθετούσαν τη παραγωγικότητα του Λιθουανού γκαρντ στη κορυφή μέσα από PnR καταστάσεις και από το εξαιρετικό του pull up jumper το οποίο μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην άμυνα (και απουσίαζε πλήρως από το ρεπερτόριο του Καλάθη). Όμως δεν μετέφρασαν σωστά τη διαφορετικότητα του πλαισίου επίθεσης και άμυνας της Ζάλγκιρις σε σχέση με το δικό τους. Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, δεν θα ήμουν αρνητικός το καλοκαίρι με τη διατήρηση του Λεκαβίτσιους στο ρόστερ εάν όμως υπήρχε η διάθεση να προστεθεί έξτρα playmaking σε κάποιες από τις υπόλοιπες θέσεις. Στη πραγματικότητα, εάν οι πράσινοι επέλεγαν να τον αποδεσμεύσουν ουσιαστικά θα ακύρωναν τον εαυτό τους ομολογώντας αδυναμία στο να τον βελτιώσουν και «λάθος» στη περυσινή τους ευχάριστη στροφή. Στον Λιθουανό εντοπίζεται ένα σημαντικό στοιχείο. Μπορεί να βάλει το «επόμενο» σουτ. Αυτό που ακολουθεί μιας αποτυχημένης εκτέλεσης και μπορεί να βάλει μεγάλη πίεση σε έναν νεαρό ρολίστα που προσπαθεί να ανεβάσει τα λεπτά συμμετοχής του (διανύει δηλαδή τη περίοδο της «απόδειξης»). Ρεαλιστικά βέβαια το πλαίσιο δεν είναι ευνοϊκό για τον Λεκαβίτσιους. Ο Παναθηναϊκός έχει δομηθεί για να ακολουθήσει το ίδιο αγωνιστικό στυλ και συγκεκριμένη αμυντική κατεύθυνση. Επίσης ο 24χρονος γκαρντ είναι ο τύπος του παίχτη που χρειάζεται χώρους για να παράγει όμως στην επίθεση των πρασίνων πιθανόν να λειτουργήσει ο ίδιος ως floor spacer. Μη ξεχνάτε ότι μαζί με τον Λοτζέσκι είναι οι καλύτεροι σουτέρ αυτής της ομάδας. Αυτό του το προσόν μπορεί να αποτελέσει προσωπικό σωσίβιο και μια μεταβλητή στη πράσινη επίθεση. Επιβάλλεται όμως πρωτίστως να βρίσκεται σε attack mode κάθε φορά που πατάει στο παρκέ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος..

 

 

 

Game changing η ενίσχυση του Ελληνικού κορμού

Είναι σαφές ότι το πιο λαμπερό σημάδι του φετινού καλοκαιριού για τον Παναθηναϊκό είναι η σημαντική ενίσχυση του ελληνικού κορμού της ομάδας. Αποτέλεσε για χρόνια όνειρο της διοίκησης άλλωστε και σε αυτή την offseason έγινε καλή δουλειά. Η ανανέωση των Καλάθη και Παππά δεν υπήρξε καθόλου εύκολη υπόθεση όμως μετά το αίσιο τέλος δημιουργήθηκε η βάση ώστε να είναι και πάλι ο Παναθηναϊκός ανταγωνιστικός. Οι υπογραφές των Παπαπέτρου-Παπαγιάννη, δύο παιχτών-κορμού της Εθνικής μας ομάδας ήταν το σημαντικό βήμα. Το «τριφύλλι» διαθέτει πλέον έναν ισχυρό πυρήνα ποιοτικών γηγενών αθλητών επάνω στον οποίο μπορεί να δομήσει τη προσπάθεια του για επιστροφή στη κορυφή της Ευρώπης στο άμεσο μέλλον. Ανεξάρτητα από τα πολλά ερωτηματικά που προκάλεσαν οι υπόλοιπες κινήσεις, αυτή ακριβώς η δημιουργία μιας ισχυρής βάσης Ελλήνων παιχτών προσδίδει στο καλοκαίρι του 2018 χαρακτήρα σημείου αναφοράς.

Σχετικά με τους νεοαποκτηθέντες:

-Η απόκτηση του Παπαπέτρου συνιστά μια σπουδαία κίνηση σε όλα τα επίπεδα. Εμπορικά και αγωνιστικά. Ομολογώ ότι σαν πακέτο δεξιοτήτων θεωρώ ότι ο Βεζένκοφ ταίριαζε καλύτερα στο ρόστερ των πρασίνων (δεν πιστεύω ότι θα λειτουργούσε ανασταλτικά στην εξέλιξη του Μήτογλου σε μια τόσο βαθιά σεζόν, ειδικά όταν μιλάμε για έναν combo forward διαφορετικών χαρακτηριστικών που θα σου επέτρεπε να κλείσεις το «3» με έναν πολύ καλό shooting wing) καθώς το φυσικό/αθλητικό προφίλ και το defensive versatility του Παπαπέτρου είναι συγγενές με το αντίστοιχο του Αντετοκούνμπο. Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά του παίχτη που καλείται να εξερευνήσει ο κόουτς Πασκουάλ. Ιεραρχικά ο Καταλανός οφείλει να στοχεύσει σε πρώτη φάση να βελτιώσει τον παίχτη με τη μπάλα στα χέρια. Είναι μια μεγάλη πρόκληση και το ποσοστό ανταπόκρισης του Παπαπέτρου τη φετινή σεζόν σε αυτή θα πει αρκετά για τη κατεύθυνση της μετέπειτα καριέρας του. Εάν μπορέσει να αναβαθμιστεί σε αυτό το κομμάτι θα γίνει αυτόματα πολύ πιο αποτελεσματικός σε πολλές άλλες πτυχές του παιχνιδιού του (close out επίθεση, transition) βγαίνοντας από το καλούπι ενός high energy defensive stopper ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως finisher στο ανοιχτό γήπεδο. Το δεύτερο κομμάτι αφορά την αποτελεσματικότητα της περιφερειακής εκτέλεσης από θέση. Δε θα είναι εύκολο και ο δρόμος μέχρι εκεί θα είναι ανηφορικός όμως μια μερική βελτίωση στα δύο αυτά κομμάτια (συν τη κίνηση μακριά από τη μπάλα) θα «γράψει» άμεσα στην εικόνα του παιχνιδιού του.

 

-Ο Παπαγιάννης είναι διαφορετική περίπτωση με γνώμονα ότι ξεκινάει από άλλη αφετηρία. Ο Παναθηναϊκός παρακολουθούσε τη περίπτωση του έχοντας κάνει τη κατάλληλη προεργασία και φυσικά επ’ουδενί δε μπορούσε να μη τον υπογράψει όταν έμεινε ελεύθερος, παρότι είχε ήδη ανανεώσει τον Ίαν Βουγιούκα. Ο νέος σέντερ των πρασίνων έχει τη προοπτική να βάλει τέλος σε ένα συνεχή πονοκέφαλο της ομάδας τα τελευταία καλοκαίρια αναφορικά με την ύπαρξη ενός ποιοτικού Έλληνα ψηλού στη θέση «5» βοηθώντας τη ουσιαστικά να είναι πολύ πιο ευέλικτη σε επίπεδο στελέχωσης. Ιδανικά ο Παπαγιάννης θα αποτελέσει τον παίχτη που θα ματσάρει τους Ταβάρες και Πουαριέ αυτού του κόσμου προσφέροντας «κυβικά» στο ζωγραφιστό, ασφάλεια στο αμυντικό ριμπάουντ και rim protection. Όμως θα σας προέτρεπα να μη βιάζεστε ιδιαίτερα. Ο 21χρονος σέντερ έχει δρόμο να διανύσει μέχρι εκεί. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου στη μέση όπου το να πιάσει το status του starter είναι το ίδιο κοντά με το να χάσει τη θέση του από τον Βουγιούκα. Μη σας φαίνεται καθόλου περίεργο.. Πρέπει να δουλέψει  το κορμί και την αθλητική του υπόσταση για να βρεθεί «εκεί», παρότι τα προσόντα του είναι αδιαμφισβήτητα. Στην Αμερική το μεγάλο του fail ταυτίστηκε με τη πλήρη αδυναμία να ακολουθήσει τον ρυθμό του παιχνιδιού και έπειτα να χτίσει το δικό του «παιχνίδι» (όχι απλά flashes δεξιοτήτων που άφηναν υποσχέσεις αλλά πραγματικό «παιχνίδι»).

-Ο Στεφάν Λάσμε δεν είναι ο παίχτης που θα παίξει στην ίδια ταχύτητα με αυτόν που άφησε το ΟΑΚΑ πριν μερικά χρόνια. Η αντίληψη του όμως σε συνδυασμό με τα αμυντικά fundamentals και η συνέπεια με την οποία εκτελεί λεπτομέρειες και στις δύο πλευρές του παρκέ αναβαθμίζουν τη θέση «5» των πρασίνων. Είναι καλός screener, δουλεύει σωστά στο PnR και πιθανόν θα αποτελέσει τον ψηλό που θα τοποθετήσει ο Πασκουάλ στο High  Post όποτε το playbook το απαιτεί (post ups με φόργουορντ ή με τον Γκιστ). Ο Παναθηναϊκός τον υπέγραψε με τα μισά από αυτά που ζητούσε ο Ντάνστον, πατώντας κυρίως στο πόσο δημοφιλής είναι ο Γκαμπονέζος στις τάξεις των οπαδών. Προφανώς γνωρίζετε τη χρόνια συμπάθεια μου στον παίχτη όμως περίμενα μεγαλύτερη φαντασία (όχι με περισσότερα χρήματα) και κάτι σαφώς πιο φρέσκο εδώ.

-Ο Deshaun Thomas είναι ένας αθλητής με εμπειρία στη διοργάνωση και καλύπτει το ζητούμενο του Stretch-4 που απαιτούσε η κατάσταση. Όμως επάνω του είναι τοποθετημένη με φανταχτερά γράμματα η ταμπέλα του «ύποπτου individual». Έχει αδυναμίες σε σημαντικά κομμάτια στα μετόπισθεν, δεν είναι σπουδαίος ριμπάουντερ, δε πασάρει αρεσκόμενος στα side isos και την εκτέλεση μετά από ντρίμπλα. Με λίγα λόγια ποτέ δεν υπήρξε ιδιαίτερα efficient scorer. Έχει ανεπτυγμένα scoring instincts και  θα υπάρξουν μερικές βραδιές που η αποφασιστικότητα του στη περιφερειακή εκτέλεση θα του δώσει ένα αυριανό πρωτοσέλιδο (στις βραδιές που θα «πατήσει» μπορεί να σκοράρει πάνω σε άμυνα, δε φοβάται την ευθύνη) όμως η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πάρει παίχτες με σαφώς μεγαλύτερο ταβάνι (στα ίδια ή λιγότερα χρήματα) οι οποίοι αποτελούσαν καλύτερο fit δίπλα στους Λάσμε-Γκιστ. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Ο Πασκουάλ ποντάρει στη Stretch ικανότητα του και στο γεγονός ότι έχει Big SFs για να ματσάρει τον light χαρακτήρα μιας frontcourt από τους Τόμας και Λάσμε ή Γκιστ.

-Ο Βαγγέλης Σακελαρίου είναι ένα παιδί που θα βοηθήσει το επίπεδο της προπόνησης. Έχει πιο «έτοιμο» παιχνίδι από τους U20 νεαρούς για να υποστηρίξει με μερικά λεπτά το rotation σε βραδιές που οι πράσινοι θα αναγκαστούν να πάνε μέχρι τη τελευταία θέση του πάγκου τους. Το βασικό βέβαια είναι να μπορέσει ο Λοτζέσκι να βρίσκεται στο παρκέ (ουσιαστικά ο μόνος off ball περιφερειακός που δένει αρμονικά δίπλα στον Καλάθη, στη θέση “2”) ώστε ο Σακελαρίου να πάρει τον ακριβή ρόλο για τον οποίο αποκτήθηκε (μερική αποσυμπίεση. σε επίπεδο όγκου λεπτών, του βασικού πυρήνα του περιφερειακού rotation στα ματς της Α1 και δη στο garbage time αυτών).

Εν κατακλείδι.. Ο Παναθηναϊκός δημιούργησε ένα ρόστερ το οποίο είναι  αμφίβολο εάν μπορεί (πάντα σε συνάρτηση με τη φιλοσοφία του κόουτς Πασκουάλ και στις δύο πλευρές του παρκέ) να ακουμπήσει σε σταθερή βάση το μπάσκετ της ισορροπίας που ψάχνει η ομάδα τα τελευταία και χρόνια και ουσιαστικά αποτελεί το διαβατήριο για τη κορυφή μιας τόσο απαιτητικής διοργάνωσης όπως η Ευρωλίγκα. Σαφέστατα συνιστά επιτυχία το ότι το “τριφύλλι” ενίσχυσε τον κορμό των γηγενών αθλητών με ποιοτικές προσθήκες, γεγονός που προσδίδει εξέχουσα σημασία στο φετινό καλοκαίρι αναφορικά με την εξελικτική πορεία του συλλόγου, στη προσπάθεια του για επιστροφή στη κορυφή. Όμως είναι προφανές ότι σε σημαντικές αποφάσεις για θέσεις-κλειδιά (κυρίως σε επίπεδο ξένων παιχτών) το recruiting των πρασίνων δεν είχε φαντασία, καλώς εννοούμενο ρίσκο και πίστη στη δυνατότητα βελτίωσης μέσα από το “πρόγραμμα” της ομάδας. Υπάρχει λοιπόν έντονος σκεπτικισμός σχετικά με το αν το φετινό σύνολο θα παρουσιαστεί καλύτερο από τη περυσινή version. Ο Παναθηναϊκός αναβάθμισε τη θέση “5” η οποία τη περασμένη σεζόν αποτελούσε “πληγή” και ενίσχυσε την ήδη υπάρχουσα βάση για να πετύχει και πάλι ένα πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα. Όμως φιλτράροντας συνολικά τη δομή του ρόστερ συμπεραίνουμε (σε πρώτη φάση πάντα, Σεπτέμβρης είναι ακόμα) ότι το “τριφύλλι” έχει χάσει σε όρους χημείας. Ενώ πρόσθεσε έναν έξτρα PnR ψηλό για να αυξήσει τη παραγωγικότητα μέσα από τέτοιες καταστάσεις, ακύρωσε μέρος αυτής της προσπάθειας χάνοντας σε περιφερειακή εκτέλεση (μιλάμε για PnR επίθεση, όχι για PnR δράσεις) τη στιγμή που δημιουργικά θα ακουμπήσει και πάλι στον Καλάθη και κυρίως (σε επίπεδο ανάπτυξης) σε επίθεση προσωπικής φάσης. Δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση εάν μέσα στο πρώτο μισό της σεζόν γίνουμε μάρτυρες “παρέμβασης” στο παρόν ρόστερ (προσθήκη ή αλλαγή) ώστε να μπορέσουν οι “πράσινοι” να βελτιώσουν πιθανά θέματα στο επιθετικό κομμάτι.

Το μεγάλο συν του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα της χρονιάς είναι ότι ένας σημαντικός πυρήνας παιχτών συνεχίζει να δουλεύει με τον ίδιο προπονητή για ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό διάστημα, κατάσταση που αυτόματα δημιουργεί ένα πλεονέκτημα.  Μπορεί το “τριφύλλι” φέτος να πλάσει έναν two-way χαρακτήρα παρουσιάζοντας ένα φρέσκο και πεινασμένο σύνολο; Χωρίς αξιοσημείωτη 3&D παρουσία, ο Τσάβι Πασκουάλ θα έχει πολύ πιο δύσκολο έργο φέτος στο να κατασκευάσει μια επίθεση η οποία θα πιάσει υψηλούς δείκτες efficiency, ειδικά στο μισό γήπεδο. Μένει να δούμε το πόσο ο ίδιος μπορεί να προσαρμόσει την αγωνιστική του φιλοσοφία στις δεξιότητες και τα προσόντα του δυναμικού που διαθέτει. Η μερική (ή ακόμα και ολική) παρέκκλιση από τη πεπατημένη και η “προσαρμογή” είναι ίδιον του χαρακτήρα των πραγματικά σπουδαίων προπονητών. Η λογική λέει ότι ο  Παναθηναϊκός φέτος θα χρειαστεί είτε μια σημαντική αλλαγή στην αγωνιστική του φιλοσοφία (υψηλότερο pace) είτε, σχετικά γρήγορα,  κάποια παρέμβαση στη δομή του ρόστερ. Όλα αυτά βέβαια είναι απλά εκτιμήσεις.

Ο καθρέφτης του παρκέ θα πει την αλήθεια..