ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΤΩ..
Το Hoopfellas αποκρυπτογραφεί τις νίκες των «αιωνίων» στη τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκας, οι οποίες δεν πρέπει να αποτελέσουν ένα καλό make up αλλά κίνητρο για δουλειά και βελτίωση.. Σε αυτό το χρονικό σημείο, τίποτα δεν είναι τόσο καλό και τίποτα τόσο χάλια όσο μπορεί να φαίνεται..
Έτσι είναι..
Πάμε γρήγορα να κοιτάξουμε πίσω από τους διθυράμβους που έχετε διαβάσει τις τελευταίες ημέρες για τον «ανίκητο» Ολυμπιακό και τον «αναγεννημένο» Παναθηναϊκό..
Για τον Ολυμπιακό..
Το σύνηθες αποτέλεσμα στο Φάληρο με τους ερυθρόλευκους να προσθέτουν άλλο ένα classic στη συλλογή που κάνουν τα τελευταία χρόνια, αυτή τη φορά απέναντι στη Μοντεπάσκι του Κρέσπι. Τι είδαμε..
-Είναι δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα από κάθε ομάδα στην Ευρώπη υπό καθεστώς –χρονικής κυρίως-πίεσης. Οι πρωταθλητές είναι απίστευτα αποτελεσματικοί όταν μπούν σε return mood σε παιχνίδι που ακολουθούν, δε βλέπουν χρονόμετρο, βγάζουν τρομερή συγκέντρωση, έχουν..τσάι στις φλέβες τους και όχι αίμα. Ο χαρακτήρας αυτός δεν υπάρχει αλλού στην Ευρώπη αλλά σκεφτείτε λίγο το πόση «πραγματική» πίεση έχουν αντιμετωπίσει φέτος..? Σχεδόν μηδενική. Μιλάμε για μια αήττητη ομάδα που ουσιαστικά έχει χτίσει αυτό το πρόσωπο κάτω από εικονικές συνθήκες πίεσης. Πολύ απλά, δεν θα έτρεχε ..nothing εάν έχανε είτε από τη Ζιελόνα, είτε στο Μόναχο είτε από τη Μοντεπάσκι. Δεν διακυβευόταν κάτι.. Αυτό είναι πίεση. Αντίθετα αυτές οι καταστάσεις που βλέπουμε φέτος είναι κάτι..πιο κοντά σε «συνθήκες κανονικού παιχνιδιού» (δηλ. ματς μεγάλου ενδιαφέροντος). Φυσικά δε φταίει ο Ολυμπιακός σε αυτό. Προσωπικά δε θα πω σε καμία περίπτωση ότι η ομάδα δε μπορεί να παίξει τόσο καλά στο τέλος ενός κλειστού ματς π.χ. με τη Ρεάλ ή τη Φενέρ. Έχει χτίσει το προφίλ και την ψυχολογική βάση να το κάνει απέναντι σε οποιονδήποτε. Απλά, έτσι όπως ξεκινά τα παιχνίδια, δε θα έχει την ευκαιρία να γυρίσει απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Γιατί η ομάδα βγάζει σαφώς προβλήματα που θάβονται πίσω από την ταμπέλα του αήττητου..
-Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «μύριζε».. Άδειο γήπεδο, αδιάφοροι ουσιαστικά αντίπαλοι (η Σιένα έτσι κι αλλιώς πρέπει να κερδίσει την Ουνικάχα), μυστήρια κατάσταση..
Ο Κρέσπι το πήγε καλά το ματς. Ειδικά χωρίς τον Χάκετ, μάλλον μιλάμε για άθλο. Πρόκειται για τα παιχνίδια που (οι προπονητές θα με καταλάβουν) ο κόουτς είναι σε «καλή βραδιά», έχει ιδέες, του «πηγαίνουν» πράγματα και το σχέδιο προχωρά καλά. Περισσότερο (στη βάση που έχτισε ο Μπάνκι πέρυσι) προσπάθησε να χαλάσει το μυαλό του Ολυμπιακού ο Ιταλός. Με συνεχείς εναλλαγές στο αμυντικό στο αμυντικό κομμάτι. Προσωπική άμυνα σε άμυνα χώρου και καπάκια σε διαφορετική άμυνα χώρου, στόχευε καθαρά στο να μην βρεί ο αντίπαλος ρυθμό και το κατάφερε σχεδόν στο απόλυτο, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Ξεκίνησε του Κουρνούχ (σας έχω μιλήσει για τον νεαρό αρχές σεζόν, νομίζω στο basketblog, που γύρισε από την Φορτιτούντο και «πρέπει» να βγεί με κάθε κόστος) πάνω στον Σπανούλη ενώ μετά παρουσίασε μια ζώνη 3-2 με τον Κάρτερ ψηλά στην πρώτη γραμμή (αλά Μος..) στοχεύοντας στο να αναχαιτίσει το κεντρικό πικ εν ρολ των ερυθρολεύκων.
Μοιραίο λάθος του Κρέσπι το ότι έπαιξε τα τελευταία λεπτά χωρίς τον Ρες στην πεντάδα του. Απλά απαράδεκτο. Ναι, είχε χαμηλό σχήμα με 4 περιφερειακούς για να μπορέσει να αμυνθεί στο τρίποντο (όπου πέταγε φωτιές ο Ολυμπιακός)και ο Χάντερ έπαιζε ..τέρμα, αλλά ο Ρες είναι ο clutch παίκτης σου με πολύ καθαρό-αποδεδειγμένα- μυαλό, δε το αφήνεις έξω (ακόμα και αν χρειαζόταν να αλλάξεις τον Χάντερ ή ακόμα και την άμυνα σου λέω εγώ η οποία έτσι κι αλλιώς μάζευε από παντού). Η αυτοπεποίθηση που έχει κερδίσει ο Βιτζιάνο μετά το δεύτερο νικητήριο σουτ, μάλλον κόστισε στο Φάληρο..
-Ο Ολυμπιακός πρέπει να ήταν η πρώτη ομάδα την τελευταία διετία σε αγώνα Ευρωλίγκας που δεν έβαλε καθαρά, ωμά, τη μπάλα στο ποστ απέναντι στη Μοντεπάσκι προχθές. Εννοώ, να βάλει τη μπάλα εκβιαστικά χαμηλά, αν με καταλαβαίνετε.. Ελλείψει Μπέγκιτς και Πρίντεζη σίγουρα υπάρχει μια δικαιολογία αλλά και πάλι περίμενα πολύ περισσότερες καταστάσεις για τον Ντάνστον. Ειδικά η παρουσία του Περπέρογλου στο «4» ευνοούσε ακόμη περισσότερο τον Αμερικανό.
-Προσωπικά και σε συνάρτηση με τον αντίπαλο (το πώς και τι παίζει) δε μου άρεσε το αμυντικό performance των ερυθρολεύκων. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο σε επίπεδο διαβάσματος/προετοιμασίας παιχνιδιού και αδυνατώ να πιστέψω ότι τον αποπροσανατόλισε τόσο ή απουσία του Χάκετ (παρά το ότι πρόκειται για τον παίκτη που «αποφασίζει» στην επίθεση της Μοντεπάσκι). Οι ερυθρόλευκοι δεν πίεσαν τη μπάλα και τους περιφερειακούς της Ιταλικής ομάδας, έφαγε πόντους σταswitch, αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα με τον Γκριν, ένα παιδί που είναι χαρισματικός επιθετικός αλλά «διαβάζεται» καθώς δε του αρέσει η επαφή, δε πηγαίνει βάσει της φύσης του προς τα μέσα, δε πατάει ζωγραφιστό.
-Ο κόουτς Μπαρτζώκας προσπαθεί εδώ και καιρό να «βάλει» τον Λο σε ρυθμό. Γνωρίζει πόσο σημαντικός είναι ο Αμερικανός –ειδικά για τα παιχνίδια που έρχονται- αλλά το πλαίσιο δράσης του έχει κατά κάποιο τρόπο αλλάξει. Ο Λο ως γνωστόν χτυπάει καλύτερα σε δεύτερο χρόνο επίθεσης, όχι τόσο ως δημιουργός σε καταστάσεις πικ εν’ ρολ. Αυτή τη στιγμή όμως στην αδύνατη πλευρά των ερυθρολεύκων βασιλεύει το δίδυμο Λοτζέσκι-Περπέρογλου που μονοπωλεί τα τελειώματα στα close outs (ο Λο υπερέχει στο να χτυπήσει με διείσδυση πάνω σε αυτά, ο Λοτζέσκι έχει το συν της πάσας ενώ ο Πέρπε έχτισε μια καριέρα σε αυτή την πλευρά) ενώ τα τελειώματα του (δυνατό σημείο)δεν είναι τα ίδια (δείγμα του ότι δεν έχει επανέλθει 100% σε φυσικό/σωματικό επίπεδο).
-Σε ατομικό επίπεδο ο Στράτος Περπέρογλου ήταν κατά την προσωπική μου άποψη ο MVP και σημαιοφόρος της αντεπίθεσης. Μετά ο Σπανούλης των μεγάλων σουτ. Ο Περπέρογλου βγάζει φωτιές αυτή την περίοδο, περνώντας χρόνο στη base line και στο «4», όπου είναι εμφανές ότι μπορεί να κάνει παπάδες. Γνωρίζει πολύ καλά το ..χώρο, έχει μια απίστευτη αίσθηση του καλαθιού παίζοντας πάνω σε αυτή τη γραμμή και πολύ γρήγορο χρόνο εκτέλεσης αλλά και αποτελεσματική κίνηση μακριά από τη μπάλα. Θα έλεγα ότι στην καριέρα του έως τώρα, έχει παίξει εκεί πολύ λιγότερο από ότι θα έπρεπε. Ειδικά όπως είναι σήμερα το άθλημα. Εξαιρετικός ο Έλληνας φόργουορντ λοιπόν, με μεγάλα σουτ και τη γνωστή versatile επίθεση του να δίνει άλλη διάσταση στους ερυθρολεύκους.
Εύφημος μνεία και στον Κώστα Σλούκα. Έχει δυναμώσει την αχίλλειο πτέρνα του φέτος, δουλεύοντας το footwork του που τον έχει κάνει πολύ πιο αποτελεσματικό και στις δύο πλευρές του παρκέ. Παίζει πάνω στις αλλαγές, μεταφέρει καλύτερα τη μπάλα, αμύνεται πιο σωστά πάνω σε αυτή, τελειώνει φάσεις με μεγάλη άνεση πλέον. Μαζί με τον Περπέρογλου είναι οι δύο παίκτες του Ολυμπιακού που «θάβουν» τον αντίπαλο..
Για τον Παναθηναϊκό..
Πάμε και στο Κράζνονταρ.. Επιτέλους η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη έπαιξε καλό μπάσκετ, με μεγάλη διάρκεια και αποτελεσματικότητα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ας πούμε όμως δύο πραγματάκια..
-Όποιος παρακολουθεί τη Λοκομοτίβ μπορεί να σας πεί δύο πράγματα. Όποιος όχι, απλά θα μείνει εκστασιασμένος από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός «πάτησε» μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα που θα μπορούσε άνετα να είναι 1η στον όμιλο. Η Κούμπαν είχε θέμα. Ή μάλλον θέματα.. Διαβάζω ύμνους για την άμυνα πάνω στον Μπράουν. Είναι γνωστό στη Ρωσία ότι έχει προκύψει πρόβλημα με τον δαντελένιο φόργουορντ, MVP του Νοεμβρίου στη διοργάνωση. Την προηγούμενη εβδομάδα η Λοκομοτίβ έπαιξε την πρωτιά στο Τελ Αβίβ και ο Μπράουν έμεινε σιωπηλά στον πάγκο, χωρίς –όπως δήλωσε ο ίδιος μετά εμφανώς επηρεασμένος- να υπάρχει πρόβλημα τραυματισμού. Κάτι έχει σπάσει βέβαια, ήταν εμφανές στη γλώσσα του σώματος του παίκτη, που ήταν υπερβολικά σνομπ. Και σχήματα με τον Χέντριξ και τον Μάριτς μαζί, παίζουν σήμερα μόνο σε βιντεοκασέτες..
Θέμα υπάρχει (από την αρχή της σεζόν με πολλές διακυμάνσεις) και με τον Ουίλιαμς. Χωρίς τον Μπίκοβ ο Αμερικανός ήταν απαραίτητος στο ροτέησιον (όχι ότι και με τον Μπικοβ γερό δεν είναι) αλλά ο Πασούτιν του έκανε ένα κρύο ντούς 7 λεπτών.. Ο όντας σε passive mood Ουίλιαμς (εκεί βγάζει το ..καλύτερο του) μπορούσε να αλλάξει πολλά στην εικόνα των Ρώσων. Για τον Πασούτιν γνωρίζετε ότι έχω πολύ καλή γνώμη. Τον θεωρώ εξαιρετικό προπονητή με προδιαγραφές για σπουδαία καριέρα. Θα απογοητευτώ όμως να πέσει στο τριπάκι των εξ Ανατολάς coach και να εμφανίσει κολλήματα με τους Αμερικανούς παίκτες..
-Για τον Παναθηναϊκό από την αρχή φαινόταν ότι υπάρχουν προδιαγραφές για ένα καλό παιχνίδι. Μη παραξενεύεστε που αυτό έγινε υπό καθεστώς απουσιών και μικρότερου ροτέησιον. Το μικρό ροτέησιον είναι πολύ φυσικό να είναι πιο λειτουργικό, πιο εύκολο στη χρήση. Απλά είναι πιο ευάλωτο και λιγότερο ασφαλές σε βάθος χρόνου.
-Πέρα από τα εσωτερικά θέματα και την εικόνα της Λοκομοτιβ, θα πρέπει να αξιολογήσουμε την προσπάθεια των πρασίνων. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε ένα καλό αμυντικά παιχνίδι. Από τα πολύ καλά του φέτος. Αν εξαιρέσουμε την 1η περίοδο όπου έγινε ζημιά από τον Γιασάητις και τα σουτ που βρήκε (ήταν ξεκάθαρο βέβαια ότι δε θα έχαναν από εκεί οι πράσινοι γιατί πολύ απλά δε θα συνεχιζόταν αυτό) ώστε οι Ρώσοι να φτάσουν το σύνολο των 23 πόντων, η ελληνική άμυνα κυμάνθηκε σε αρκετά καλά επίπεδα. Μου άρεσε το πώς οι πρωταθλητές Ελλάδας «έσπρωχναν» την επίθεση του αντιπάλου έξω από το ζωγραφιστό τους, μένοντας με συνέπεια μπροστά από τον παίκτη. Έπαιξε ρόλο και η παρουσία του Μπράμος για 30 λεπτά στο παρκέ, ο οποίος έδωσε ταχύτητα στο συγκεκριμένο κομμάτι και ένταση η οποία λείπει από τα γκαρντς. Με τον Διαμαντίδη ως συνήθως μακριά από τον άξονα (ώστε να έχει πιο εύκολα βοήθεια, λιγότερη φθορά) και αμυντικό «στόχο» το high low των Χέντριξ-Μπράουν, η συνεργασία των οποίων αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του παιχνιδιού της φετινής Λόκο) όπου έδωσαν φάουλ οι πράσινοι και τον Λάσμε στο ποστ απέναντι στον Χέντριξ να δίνει ότι μπορεί και τον Ούκιτς να ελέγχει τη μπάλα και στις δύο πλευρές του παρκέ, η ελληνική ομάδα κέρδισε τη μάχη του ρυθμού δίνοντας αρκετά defensive stops. Ο Πασούτιν έδωσε μπάλες (συνήθης τακτική) ψηλά στην πλευρά στον Χέντριξ ώστε να πάει «μέσα» με ντρίμπλα εκμεταλλευόμενος το court vision του Αμερικανού ψηλού και την ικανότητα του να δεί το κόψιμο και να πασάρει εγκαίρως στην ανοιχτή ρακέτα, κατάσταση που γρήγορα διάβασε η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη.
-Επιθετικά ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να καλύψει την έλλειψη ποστ παιχνιδιού (μη ξεχνάμε δεν είχε ούτε τον Μασιούλις) παίζοντας πολύ καταστάσεις dive με τον Λάσμε, ο οποίος «βουτούσε» στο κέντρο του ζωγραφιστού μετά από σκριν, παίρνοντας πόντους από εκεί με την γρήγορη κίνηση του Γκαμπονέζου. Επίσης ο κόουτς Πεδουλάκης προσπάθησε να δώσει περισσότερη κίνηση στην -μέχρι τώρα στατική- επίθεση του, βάζοντας συνεχόμενα σκριν ψηλά με τους Μπατίστ-Φώτση και τον Αμερικανό να μένει ψηλά διαβάζοντας.
Βέβαια το κλειδί ήταν η ευστοχία στο τρίποντο. Αυτό απαλείφει τα προβλήματα λειτουργικότητας στην επίθεση. Με εξαιρετικό τον Φώτση και 14/23 τρίποντα οι πράσινοι άνοιξαν το γήπεδο ώστε να βρεί πατήματα στη ρακέτα αλλά και κατ’επέκταση ακόμα καλύτερα σουτ. Ας μη κλείνουμε τα μάτια όμως.. Η περιφερειακή ευστοχία δε θα είναι εκεί κάθε βράδυ. Όσο οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν έχουν ποστ παιχνίδι, η δική τους επίθεση μισού γηπέδου δύσκολα θα αρχίσει να αποδίδει σταθερά. Σε παιχνίδια σαν αυτό της Ρωσίας εάν ο αντίπαλος επέστρεφε στο σκορ, είναι σίγουρο ότι θα φαινόταν η απουσία παιχνιδιού χαμηλά. Εφόσον ο κόουτς κρίνει ότι ο Μαυροκεφαλίδης δε μπορεί να δώσει πόντους από εκεί (ο Μπατίστ με συγκεκριμένους πλέον αντιπάλους) υπάρχει πρόβλημα. Δε παίζει transition offense ο Παναθηναϊκός αλλά στηρίζεται στο μισό γήπεδο. Πέρυσι είχε την επιλογή της post offense με τον Σοφοκλή (και όλων των ευεργετικών αυτής, ασχέτως παραγωγικότητας) και της pick’n roll με τους Διαμαντίδη-Λάσμε. Φέτος δεν υπάρχει αυτό. Επίθεση μισού γηπέδου χωρίς ποστ παιχνίδι σε σταθερή βάση δεν υπάρχει επίσης, απλά δε θα είναι κάθε βράδυ εκεί..
Έχουμε πεί ότι από τους πράσινους λείπουν «κιλά» στη ρακέτα και ποστ παιχνίδι στο ζωγραφιστό. Χωρίς τον Μασιούλις αυτό είναι πιο έντονο αν και η αλήθεια είναι ότι η ποστ επίθεση με το «5» σου δίνει πολλά περισσότερα. Καλύτερη ισορροπία και προδιαγραφές για αμυνθείς στην επόμενη επίθεση του αντιπάλου. Ο Πεδουλάκης βάζει φάσεις με τον Γκιστ πλάτη ενώ στο Κράζνονταρ είδαμε πάλι και τον Ούκιτς χαμηλά. Δεν είναι η βάση όμως τέτοιες καταστάσεις. Και ναι, μια ανταλλαγή Μαυροκεφαλίδη-Βουγιούκα θα έλυνε πολλά θέματα στους πράσινους αυτή τη στιγμή (νομίζω ο Τρινκιέρι θα πέταγε τη σκούφια του..) μόνο που δεν είναι όλα τόσο εύκολα..
-Σε ατομικό επίπεδο, μπορεί οι περισσότεροι να εστίασαν στον –εξαιρετικό- Αντώνη Φώτση, όμως η ψήφος μου για τον πολυτιμότερο παίκτη πάει στον Ούκιτς. Δε ξέρω πόσες τέτοιες βραδιές μπορεί να έχει φέτος ο Κροάτης. Όταν όμως βγαίνει μπροστά σε δημιουργικό και εκτελεστικό επίπεδο διευκολύνει πολύ τον Δημήτρη Διαμαντίδη και αυτό είναι εμφανές. Όπως και το ότι ο Κάρι ανασαίνει καλύτερα στο ροτέησιον των τριών γκαρντς όπου έχει το χώρο του (χωρίς τον Παππά, όπως πέρυσι). Σαφώς το πρόβλημα παραμένει, χρειάζεται προσθήκη κατά τη γνώμη μου. Απλά σε βραδιές όπου ο Κροάτης θα παίζει έτσι μπαλώνοντας κατά κάποιο τρόπο το πρόβλημα λειτουργικότητας στο μπακόρτ, θα στρεφόμαστε στην έλλειψη ποστ ψηλού. Μετά από ένα πολύ καλό παιχνίδι της ομάδας στη Ρωσία λοιπόν θα σας πω ότι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί αλλαγές στη συνέχεια. «Αλλαγές» εσωτερικές, αλλαγές στο παιχνίδι του (π.χ. να βάλει σίγουρα περισσότερη κίνηση), αλλαγές πιθανόν σε πρόσωπα (ή καλύτερα προσθήκη/ες).
ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ
Αυτό μου έβγαλε η παράσταση της Παρτίζαν στη Πόλη.. Τα μωρά του Ντούλε άφησαν τα κόκκαλα τους στο παρκέ. Τίποτα άλλο. Ειδικά τη στιγμή που έπεσε στο μείον 8 στο δεύτερο ημίχρονο με τους Τούρκους να φαίνεται ότι αποκτούν το πάνω χέρι, η Παρτίζαν έμοιαζε με πυγμάχο. Γροθιά με γροθιά, φάση με φάση πήρε το τιμόνι και δε το άφησε ποτέ.
Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ήταν ο..καλύτερος Μπογκντάνοβιτς του παρκέ, κερδίζοντας κατά κράτος τον φημισμένο Κροάτη (σύντομα ΝΒΑερ) ενώ ο Μιλοσάβλιεβιτς είναι το κορυφαίο παράδειγμα δουλειάς και του πόσο μπορείς να καλύψεις τις τεχνικές σου αδυναμίες με αυτή. Η Φενέρ ήταν χαμένη, γονάτισε τελείως βλέποντας τα μεγάλα σουτ του αντιπάλου. Είναι φανερό (και πολύ φυσικό) ότι περνά περίοδο κρίσης και ακούγεται ότι θα ψαχτεί για παίκτη. .
Υ.Γ: Η ΤΣΣΚΑ νίκησε τη Μπάρτσα αλλά αυτή τη στιγμή έχει λιγότερες πιθανότητες να μπεί στη σωστή κατεύθυνση από τους Ισπανούς που έχουν σημαντικές επιστροφές. Είναι ενδιαφέρον (με αφορμή το ματς της προηγούμενης αγωνιστικής με την Φενέρ) να παρατηρήσετε σε πόσα plays που χαλάνε (κάτι που συμβαίνει σε όλους) μένει η μπάλα στα χέρια του Τεόντοσιτς ο οποίος καθυστερεί χαρακτηριστικά λες και ψάχνει αφορμή να συμμαχήσει με το ρολόι για να μπουμπουνίσει ένα κακό σουτ.. Πόσοι πόντοι, πόσες πιθανότητες μάλλον για πόντους χαμένες. Συμβαίνει συνέχεια στο παιχνίδι των Ρώσων. Αν δε κάνουν κάτι άμεσα, στην επόμενη φάση θα πνιγούν..
