I’m a Legend..

Δεν είναι αφιέρωμα, μάλλον καθήκον.. Ο θρυλικός Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς είναι για εμάς τους 30..something κάτι ξεχωριστό. Όπως και για τον λαό της Σερβίας ένα τεράστιο τοτέμ.”Μεγάλωσα” μαζί του.. Ήμουν στην άλλη πλευρά βέβαια, αυτή των υποστηρικτών της Φορτιτούντο και του απέναντι “θρύλου” Κάρλτον Μάιερς σε εκείνα τα χρυσά χρόνια του ιταλικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, του οποίου η μυσταγωγική Μπολόνια υπήρξε το κέντρο. Η πρωτεύουσα.. Glory days.

O Nτανίλοβιτς υπήρξε μακράν το μεγαλύτερο “τσογλάνι” που περπάτησε ποτε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Υπήρξε ο κανόνας της “σέρβικης αλητείας” γαρνιρισμένος με βαλκανικό τσαμπουκά στο μάξιμουμ αλλά και ένα θείο χάρισμα του ιδίου να ισορροπεί τα παραπάνω χαρακτηριστικά με μια αξεπέραστη αύρα bon viver και έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Στα 90’s, o Ντανίλοβιτς υπήρξε για τον ευρωπαϊκό αθλητισμό ότι ο ..Λεονάρντο Ντι Κάπριο σήμερα για το Hollywood.

Υπήρξε “ευλογημένος” γιατί του ήρθαν όλα νωρίς. Και ικανός γιατί μπόρεσε να τα διαχειριστεί. Από μικρός έκανε “παρέα” με μεγάλα παιδιά. Πιτσιρικάς στην αγκαλιά του Βουγιόσεβιτς (τον πήρε από την Μπόσνα) και μετέπειτα του Ντράζεν, έγραψε ιστορία με το ευρωπαϊκό της Πόλης όπου είχε κάνει τους πάντες να υποκλιθούν στο συνδυασμό ταλέντου/μαχητικότητας που είχε, ηγέτης της μεγαλύτερης μπασκετικής συμμορίας που είδε ποτέ το άθλημα (με την έννοια της..συμμορίας), της μεταπολεμικής ομάδας των “πλάβι” -γνωστών ως Dogs of the war-  όπου τηρούνταν κανόνες οικογένειας γκάνγκστερ με ιεραρχία, νόμους και ομερτά.. Ομάδα από ταινία του Σκορσέζε..

Η καριέρα του untouchable, ειδικά για την εποχή. Mιλάμε για παίκτη που υπήρξε πρωτοπαλίκαρο των Ομπράντοβιτς, Μεσίνα, Ίβκοβιτς, Πατ Ράιλι.. ;Oταν πήγε στη Μπολόνια για να αντικαταστήσει τον Σούγκαρ Ρέη Ρίτσαρτσον δεν ήθελε πολλές κουβέντες και υποσχέσεις. Μόνο δουλειά.  Ήταν ένας εκπληκτικός slasher με σούπερ αθλητικά προσόντα και φονικό σουτ το οποίο τελειοποίησε κατά τη διάρκεια της καριέρας του με αποτέλεσμα να θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων ιστορικά.  Μπορούσε να σου καρφώσει μαζί με τη μπάλα το κεφάλι στο καλάθι και παράλληλα να στα βάζει σε συνέχεια υπό καθεστώς τέλειας άμυνας. Φυσικά είναι περιττό να γράψουμε παραπάνω για την ικανότητα του ως αθλητή. Το αυτοκρατορικό του στυλ έχει μείνει αξεπέραστο (νομίζω ότι εαν η εικόνα του Air Jordan στο σήμα της NIKE καθρεφτίζει στοιχεία όπως το athleticism του αμερικανικού μπάσκετ, μια αντίστοιχη φιγούρα με το shooting style του Πρέντραγκ θα ..έλεγε πολλά για το δικό μας μπάσκετ).

Θα μπορούσα να γράφω μικρές ιστορίες για αυτόν με τις ώρες.. Από τις μάχες στις υπαίθριες μπασκέτες του Σεράγεβο, τους μήνες στο Κούκβιλ του Τενεσί και τον Αμερικανικό νότο, το φόβο που έβγαζε ο Μεσίνα προς το πρόσωπο του, το σπασμένο δάχτυλο στο πρώτο πεντάλεπτο που έπαιξε μπάσκετ σε τρέηνινγκ-καμπ του ΝΒΑ (το οποίο τον βοήθησε να καταλάβει τι πραγματικά γίνεται από κεί..), το κουμάντο στα αποδυτήρια της Μπάκλερ και της Εθνικής Σερβίας, η “ίντριγκα” με τον Μάϊερς για το θρόνο στη Μπολόνια, οι σφαλιάρες σε διαιτητές, οι αδελφικοί δεσμοί με τον υπόκοσμο του Βελιγραδίου… Εριστικός, αυταρχικός, απαιτητικός από τους συμπαίκτες του, πολύ σκληρός δουλευτής στοιχείο που του μετέδωσε ο Βουγιόσεβιτς και τον βοήθησε να κάνει σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ…

Το κομμάτι όμως που τον έκανε τόσο ξεχωριστό ήταν ότι “βρομούσε” νίκη.. Από τους ελάχιστους που έχω δει να επιβάλλονται τόσο κυνικά υπό καθεστώς τεράστιας πίεσης, στον αντίπαλο. Σπάνιος winner.. Με πολύ πράμα μέσα στο βρακάκι του..  Αυτό είναι το στοιχείο που τον ξεχωρίζει εν τέλει και του δίνει ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του αθλήματος. Το DNA του νικητή. Ο τρόπος που αποσύρθηκε, στα 30 του, μεγάλωσε το θρύλο του. 12 χρόνια καριέρας είναι πολύ λίγα.. Τα τρόπαια όμως πάρα πολλά. 

Thanks for the memories..

Περισσότερα στη σελίδα του Hoopfellas στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274