Lost in Rotation

Ενώ Γιάννης Σφαιρόπουλος επιλέγει το μονοπάτι της σιγουριάς, ο Τσάβι Πασκουάλ μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Ο Ολυμπιακός έφυγε με μεθοδικό τρόπο θριαμβευτής από το ΟΑΚΑ τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός καλείται να ξαναμοιράσει τη τράπουλα. Το παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια της «μάνας».. Το Hoopfellas αναλύει..

O Oλυμπιακός πέρασε από το ΟΑΚΑ σε ένα ματς το οποίο χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας αποτέλεσε διαφήμιση για τη διοργάνωση σε όρους σασπένς και ανταγωνιστικότητας. Πιστέψτε με, δεδομένου του ότι έχω την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με αρκετό κόσμο που ζει και αναπνέει για το αντικείμενο ανά την Ευρώπη, η ελληνική «αιώνια» μάχη είναι το ματς που όλοι θέλουν να δουν με διαφορά από το δεύτερο ζευγάρι σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Είναι η ιστορία, το υπόβαθρο, τα επιτεύγματα των δύο αντιπάλων στο κορυφαίο επίπεδο και φυσικά το περιτύλιγμα της ατμόσφαιρας και στις δύο έδρες που το τοποθετεί στον θρόνο των «ευρωπαϊκών» rivalries. Κρατήστε το αυτό γιατί στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο..

Πάμε στο σχόλιο μας για το παιχνίδι..

Size Matters: Ο κανόνας της φυσικής υπεροχής

Τις (όχι πολύ μακρινές) ημέρες του ερυθρόλευκου αγωνιστικού αδιεξόδου (εμφατικές ήττες σε Βιτόρια, Μόσχα, Βελιγράδι) η σελίδα μας εστίασε στον κανόνα της φυσικής υπεροχής που διέπει το φετινό σύνολο του Ολυμπιακού. Ήταν φανερό ότι απέναντι στις ομάδες όπου οι ερυθρόλευκοι δεν επικρατούσαν σε επίπεδο «φυσικού παιχνιδιού» και τρεξιμάτων, είχαν σημαντικό πρόβλημα. Στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός επικράτησε πλήρως σε αυτό το κομμάτι εκμεταλλευόμενος πλήρως την λανθασμένη προσέγγιση της αναμέτρησης από τον αντίπαλο πάγκο. Ήταν μάλιστα μια από τις αναμετρήσεις που –εντός της παραπάνω συνθήκης- ο «φονξιοναλισμός» που κατά καιρούς παρατηρείται στην επίθεση των Πειραιωτών (απορρίπτοντας ορισμένα δυνατά χαρακτηριστικά συγκεκριμένων μονάδων) οδηγεί στο χιλιοπερπατημένο μονοπάτι του ελέγχου τέτοιων εκτός έδρας παιχνιδιών.

Ο Ολυμπιακός επικράτησε τακτικά και αυτό είναι μια σπουδαία νίκη του προπονητή του, Γιάννη Σφαιρόπουλου. Θα πρέπει δε να σημειώσουμε ότι ο 51χρονος τεχνικός ακολούθησε τον δρόμο της σιγουριάς σε επίπεδο διαχείρισης, παίρνοντας με το ελάχιστό ρίσκο (σε επίπεδο «κραδασμών» τους οποίους μπορεί να επιφέρει η παρουσία ενός νέου, σημαντικού παίχτη όπως ο Μπράουν, στο παιχνίδι της ομάδας) ότι καλύτερο μπορούσε από το ντεμπούτο των δύο νέων του ξένων παιχτών σε μια αναμέτρηση ειδικών συνθηκών. Ξεκίνησε λογίζοντας τον Μπόμπι Μπράουν ως τελευταίο γκαρντ στο rotation και άφησε τα δρώμενα στα παρκέ να του υποδείξουν τον δρόμο (η «έρχομαι από πίσω και αρχικά σε έναν πιο δεύτερο ρόλο» προσέγγιση που είχαμε αναφέρει στην αντίστοιχη περίπτωση του Τζέιμς δηλαδή) ..

Οι Safe-BIG (αναφορικά με τη περίσταση) Lineups με τη παρουσία των Παπαπέτρου-Παπανικολάου στη θέση «3» η οποία (σε συνδυασμό με τη παραγκώνιση του Αντετοκούνμπο από την άλλη πλευρά) έδωσε ένα μεγάλο αβαντάζ στους φιλοξενούμενους με πολυεπίπεδα οφέλη. Το δυνατά πόδια , το μήκος, η ικανότητα να δώσουν defensive stops( και) στις δύο γραμμές στα μετόπισθεν και φυσικά το motor των δύο διεθνών φόργουορντ  έδωσαν στον κόουτς  Σφαιρόπουλο τη δυνατότητα να ελέγξει πλήρως τον ρυθμό του παιχνιδιού μέσα από τη συνεχή στόχευση post up καταστάσεων στο ζωγραφιστό (εξασφάλιση καλύτερης συνθήκης για αμυντικό transition) και τη κυριαρχία στο κομμάτι των ριμπάουντ (και δεν αναφέρομαι στις διεκδικούμενες μπάλες που κέρδισαν μόνο οι ίδιοι αλλά στη συνολική συμπεριφορά του Ολυμπιακού σε αυτό το κομμάτι με αυτούς εντός παρκέ). Σε αυτό το πλαίσιο έδεσε πολύ αρμονικά το πακέτο χαρακτηριστικών που μπορούσε να προσφέρει ο Τιλί στην επιστροφή του. Στη δεύτερη περίοδο όπου οι ερυθρόλευκοι κυριαρχούν πλήρως στο γήπεδο τα ριμπάουντ είναι 4-14 (10-9 στη πρώτη που έληξε με ισχνό προβάδισμα των γηπεδούχων).. Πιστέψτε με, δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν να βάλουν κάτω τον φετινό Παναθηναϊκό σε «φυσικό επίπεδο» στην Αθήνα.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε τακτικά αυτό το ντέρμπι (που όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα θα μπορούσε να είχε κάλλιστα καταλήξει στην αντίπερα όχθη) γιατί επιβλήθηκε με το μέγεθος του αφού πρώτα έλεγξε τον ρυθμό (δέχθηκε την ανατροπή στο  διάστημα όπου το 4/4 man to man trapping press του Πασκουάλ έκανε το ματς ροντέο) αλλά κυρίως γιατί ο προπονητής του επέλεξε σοφά να κινηθεί εντός ενός ασφαλούς πλαισίου σε επίπεδο rotation, απόφαση που έκανε την απόφαση στη διαχείριση των παιχτών του ευκολότερα αναγνώσιμη προσδίδοντας έναν πιο σίγουρο χαρακτήρα στην ομάδα του. Νομίζω θα μας βοηθήσει πολύ να κατανοήσουμε σε βάθος τα παραπάνω συμπεράσματα το κομμάτι για τη προσέγγιση του κόουτς Πασκουάλ που ακολουθεί..

Wake me up when September ends..

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε σε ένα κομβικό ματς της σεζόν γιατί προσέγγισε λάθος το παιχνίδι αναφορικά με τον τρόπο που ο κόουτς Πασκουάλ επέλεξε να κινηθεί εντός του rotation. Μπορεί η γενικότερη οπτική σε θεωρητικό επίπεδο (τρέξιμο, transition παραγωγή) να ήταν σωστή όμως η διαδικασία που επιλέχθηκε για να εκτελεσθεί αυτή ήταν απρόσμενα δυσλειτουργική. Νομίζω είναι περιττό να επαναλαμβάνουμε κάθε φορά την εκτίμηση μας στο πρόσωπο του Ισπανού κόουτς (εννοείται ότι τα οποιαδήποτε σχόλια σχετικά με την ικανότητα του να οδηγήσει αυτό το σύνολο ή την ιδιοσυγκρασία του μου προκαλούν γέλωτα). Αυτό δεν αναιρεί βέβαια ότι πολλές φορές η σελίδα μας έχει τελείως διαφορετική οπτική για το τι ακριβώς είναι σωστό και τι όχι σε σχέση με αυτή του προπονητή των πρασίνων. Ενδεικτικά μπορούμε να σημειώσουμε τη περυσινή αμυντική αντιμετώπιση του Μπογκντάνοβιτς στη σειρά με τη Φενέρ («βγάλτε τον από τον άξονα»).. Από αυτό εδώ το βήμα έχουμε εκθέσει λεπτομερειακά τη τοποθέτηση μας για τον τρόπο που πρέπει να ενταχθεί στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού ο Μάικ Τζέιμς. Μπορείτε να ανατρέξετε σχετικά..

Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει επιλέξει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο βάζοντας σε κίνδυνο αυτό που ορίζεται ως «αγωνιστική ταυτότητα» την οποία και έχει χτίσει ο Παναθηναϊκός δουλεύοντας από το καλοκαίρι μέχρι και τη προσθήκη του Αμερικανού σκόρερ. Δυστυχώς οι πράσινοι βιώνουν σε αυτό το κρίσιμο σημείο της σεζόν την επιστροφή στις ημέρες του Σεπτέμβρη/Οκτώβρη  όπου προσπαθούσαν να τοποθετήσουν σωστά τα κομμάτια για να φτάσουν στη «χρυσή τομή» της λειτουργικότητας του rotation.. Ο 45χρονος τεχνικός δικαιολόγησε την απόφαση του να ξεκινήσει με τους Τζέιμς-Λοτζέσκι στα «φτερά» λέγοντας ότι «θέλαμε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο» ευελπιστώντας να χτίσει επάνω στον άξονα των τριών «P», Playmaking (Καλάθης)-Penetration (Τζέιμς)-Perimeter Shooting (Λοτζέσκι), ευελπιστώντας ότι η περιφερειακή εκτέλεση του Λοτζέσκι στο transition θα στρώσει το χαλί για το κάθετο παιχνίδι των δύο High Energy-Guards του. Όμως κόουτς, ο ιδανικός παίχτης για να φτάσεις σε αυτή τη συνθήκη που όντως ευνοούσε την ομάδα σου ήταν ο Αντετοκούνμπο.. Το είπαμε το Φθινόπωρο, το φωνάξαμε και πριν δούμε το πρώτο δείγμα με το μερικό λίφτινγκ των πρασίνων. Ο Θανάσης είναι αυτό το fit που έχει βγάλει τη starting unit σου πολλάκις στη κούρσα του ανοιχτού γηπέδου ανάβοντας τη σπίθα στις κερκίδες του ΟΑΚΑ στην αρχή των παιχνιδιών. Ειδικά μάλιστα ενός τέτοιου παιχνιδιού όπου στοχεύεις να πάρεις από την αρχή το τιμόνι με Defensive Stops και Hard Runs κατά μήκους του παρκέ.

Ο παραγκωνισμός του Αντετοκούνμπο στέρησε από τους γηπεδούχους την υπαρκτή πιθανότητα να επιβληθούν σε «φυσικό» επίπεδο του αντιπάλου τους, τους αδυνάτησε στο ριμπάουντ και παράλληλα αφαίρεσε έναν πιο δυναμικό screener (από την επίθεση τους) που θα μπορούσε να δουλέψει για τους Καλάθη-Λοτζέσκι και έναν hustler θα βοηθήσει στην άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση ελαχιστοποιώντας τα κατά των πρασίνων miss matches στην άμυνα μισού γηπέδου. Συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση να προτιμηθεί για το συγκεκριμένο ματς ο Λεκαβίτσιους (είχε δύο πολύ καλά performances απέναντι στον «αιώνιο») αντί του Ντένμον (το τι θα γίνει στην επόμενη αναμέτρηση είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, ο Αμερικανός έπαιξε σούπερ στη Πάτρα μάλιστα σήμερα). Με τον Λιθουανό όμως ως τρίτο PG, όχι ως δεύτερο όπως «έβγαλε» η συγκεκριμένη επιλογή που ακολουθήθηκε στο rotation. Η διαχείριση των 12 διαθέσιμων παιχτών κάθε φορά και σε συνάρτηση με τον αντίπαλο και  τους αγωνιστικούς σου στόχους πρέπει να γίνεται με μια λογική αλληλουχία. Πετάς τις κάρτες σου με συγκεκριμένη σειρά στο τραπέζι ώστε κάθε φορά να εξυπηρετούν αυτούς τους συγκεκριμένους αγωνιστικούς στόχους που οδηγούν σε αυτό που λέμε «πλάνο προετοιμασίας» του ματς. Αντίθετα σε αυτό το κομμάτι (με άμεση απεικόνιση στο performance του εντός παρκέ) ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε λάθος και στις ενδιάμεσες περιόδους βίωσε ένα ντόμινο όταν ο κόουτς προσπάθησε να πετάξει μάλλον άγαρμπα όλα του τα διαθέσιμα χαρτιά στο τραπέζι. Κάπως έτσι είδαμε τον Βουγιούκα (που όντως δεν είχε παίξει και έπρεπε να δοκιμασθεί) να μπαίνει στη πεντάδα σε ένα χρονικό σημείο που η εξέλιξη φώναζε στο αυτί των πρασίνων «Speed up the tempo», δηλαδή σε λάθος timing και απέναντι στον .. Μακλίν.

Σημειώσεις

-Σε ένα παιχνίδι όπου η πιθανότητα να συνδεθεί νωρίς με το καλάθι κάποιος από τους πολύ καλούς περιφερειακούς εκτελεστές του Ολυμπιακού (Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς) λόγω της αναμενόμενης ροπής των φιλοξενουμένων στη Post up-επίθεση (με στόχο τον έλεγχο του ρυθμού μέσα από αυτή) η άμυνα του Παναθηναϊκού παρουσίασε στιγμές αδράνειας με αποτέλεσμα ο Ρόμπερτς να αποτελέσει τον X-Factor της αναμέτρησης (18 πόντοι, 5/5 σουτ, 4/5 προσωπικές). Η αντιμετώπιση των πρασίνων απέναντι σε έναν τέτοιο σουτέρ (με αυτό το background, ασχέτως της φετινής του απόδοσης συνολικά) που το report του γράφει με κεφαλαία «οδηγήστε τον προς τα μέσα»  ήταν παθητική. Περιπτώσεις «αλλαγής» ή over αντιμετώπισης έμοιαζαν με ..under βάσει του χώρου που δινόταν από την έλλειψη επιθετικότητας στον Αμερικανό γκαρντ από την άμυνα των γηπεδούχων. Και όταν ζεσταθεί ένα τέτοιο όπλο, δύσκολα «ξεκαπνίζει». Όπως είδατε είναι και clutch..

Ο Ολυμπιακός πήρε το τιμόνι του ματς στα χέρια του στη δεύτερη περίοδο και η ατμόσφαιρα στο παρκέ τον βοήθησε να γίνει πιο «σοφός» στην επίθεση του. Έδειξε διάθεση να χτυπήσει –μεγαλύτερη από τον αντίπαλο που μάλιστα διαθέτει περισσότερα «εργαλεία» για αυτό- την άμυνα στα close outs (το κεφαλαιοποίησε κερδίζοντας εκατοστά χώρου στη διάταξη των γηπεδούχων στα μετόπισθεν)..

.. ενώ διάβασε καλά την έλλειψη επικοινωνίας των πρασίνων σε 5-Out καταστάσεις χτυπώντας κάθετα, γεγονός που έδωσε έναν λιγότερο προβλέψιμο χαρακτήρα στην επίθεση του.

Δούλεψε τα γνωστά του cross screens για post ups των φόργουορντ από Box-διάταξη, Screen the Screener καταστάσεις για να χτυπήσει τα αδύνατα πόδια του Λοτζέσκι με τους γκαρντ του. Η ικανότητα του Μακλίν να βάλει τη μπάλα στο παρκέ στις περιπτώσεις που η περιφερειακή άμυνα του Παναθηναϊκού έβγαζε «εκτός» τον ερυθρόλευκο ball handler από τη συνεργασία ήταν κομβική αφαιρώντας μέρος της πίεσης από την επίθεση των φιλοξενουμένων. Χρησιμοποίησε την «αλλαγή» του Γκιστ στον Σπανούλη για να κρατήσει τον Αμερικανό στη περιφέρεια, εκμεταλλευόμενη το «φυσικό» αβαντάζ των κορμιών της σε παιχνίδι (ουσιαστικά 4 εναντίον 4) με τη μπάλα χαμηλά. Η επίθεση του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα (βασικά είναι ένας από τους λόγους που προσφέρει απλόχερα το ματς στον αντίπαλο..) στη τέταρτη περίοδο όταν ο Παναθηναϊκός ανεβάζει τη γραμμή πίεσης του (σε αυτό το πλαίσιο το Man to Man trapping-press του Τσάβι Πασκουάλ με τον Σίνγκλετον στις παγίδες που στόχευσε στο αλλάξει τους χρόνους ανάπτυξης και εκτέλεσης των ερυθρολεύκων). Σε αυτό το σημείο η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου παρουσιάζεται τρομερά διστακτική στην εισαγωγική πάσα (στη πραγματικότητα και σε συνάρτηση με το πιο επιθετικό προφίλ της άμυνας στη πίσω γραμμή, την έβλεπε ως ρίσκο προτιμώντας τη παραπάνω ντρίμπλα) γεγονός που απενεργοποίησε πλήρως τα υπέρ της miss matches χαμηλά στο ζωγραφιστό.

-Ο Παναθηναϊκός  δε παρήγαγε στο επιθετικό κομμάτι γιατί πολύ απλά προσπάθησε να παίξει κάτι διαφορετικό από αυτό που παίζει από την αρχή της σεζόν. Ή μάλλον για να είμαι πιο σαφής, προσπάθησε να παρουσιάσει διαφορετικό τρόπο έκφρασης..  Είναι αξιοσημείωτο το πόσες φορές, ειδικά στο διάστημα που οι πράσινοι προσπαθούν να επιστρέψουν στο σκορ, ο Παναθηναϊκός «παγώνει» τη κυκλοφορία της μπάλας και τις δράσεις του μακριά από αυτή νωρίς στην επίθεση του για να βάλει εκβιαστικά τη μπάλα σε miss match κατάσταση (με αβέβαιο «πλεονέκτημα» σε συνάρτηση με του ότι είχε δείξει το παρκέ μέχρι εκείνη τη στιγμή απέναντι στη καλύτερη άμυνα εδάφους της διοργάνωσης  ) όντας υπέρ του δέοντος στατικός. Ξόδεψε πολύ ντρίμπλα σε High post screening actions στη Horns χαλώντας τους χρόνους του. Σε πολλές περιπτώσεις επίσης οι γηπεδούχοι προτίμησαν την άκοπη  περιφερειακή εκτέλεση από την έξτρα πάσα που πιθανόν να ξεκλείδωνε τη πόρτα μιας close out κατάστασης. Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι αυτό..

Ή αυτό..

Όχι η ντρίμπλα των 18’’ και τα isos στον άξονα ή το φτερό σε εκνευριστική για τη συνολική εικόνα ανάπτυξης συνέχεια. Aκόμα και σε Flopy δράσεις στην αδύνατη πλευρά για τον Λοτζέσκι (Καλάθης post up στη δυνατή) όπου ο Σίνγκλετον από screener μετατρέπεται ο ίδιος σε σουτέρ παίρνοντας το flare του Γκιστ στη strong side, οι γηπεδούχοι έμοιαζαν να αργούν γιατί δεν είχαν πλήρη συνείδηση του ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να «τελειώσουν» τη φάση.  Την Παρασκευή έπαιξε πολύ καλύτερα όταν δούλεψε μακριά από τη μπάλα, σε «τρίγωνα» στον άξονα ή τη πλευρά. Βρήκε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο όμως σε σετ καταστάσεις δεν ήταν όσο πρέπει παραγωγικός γιατί  δεν επέμενε στις αρχές του. Σε αυτό που δουλεύει μήνες τώρα και δείχνει να κλονίζεται τον τελευταίο καιρό με τον τραυματισμό του Λοτζέσκι και  την ιδιαίτερη σε αγωνιστικά χαρακτηριστικά προσθήκη  του Τζέιμς. Στα πρώτα τεστ της ομάδας, ο Παναθηναϊκός είναι εμφανώς πιο αργός στο μισό γήπεδο με τον «φτεροπόδαρο» Αμερικανό γκαρντ στο παρκέ (συχνά εμφανίζει μια ροπή να πηγαίνει ενστικτωδώς κοντά στο ball handler). Ο Τζέιμς μάλιστα απέναντι στον Ολυμπιακό κλείδωσε στο ντουλάπι των αποδυτηρίων το φημισμένο του midrange το οποίο ίσως μακροπρόθεσμα του εξασφάλιζε αυτό το μισό βήμα που χρειαζόταν  απέναντι στο καλό footwork π.χ  του Μιλουτίνοφ. Ο Παναθηναϊκός βρήκε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο από τα λάθη του αντιπάλου όμως ήταν επιεικώς μέτριος σε σετ καταστάσεις γιατί παρέκλινε από τις αρχές και τη μέχρι τώρα φιλοσοφία της επίθεσης του.

-Σε προσωπικό επίπεδο.. Πέραν του εξαιρετικού Ρόμπερτς και της κλάσης του Σπανούλη, η γραμμή forwards του Ολυμπιακού έκανε σπουδαία δουλειά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Σημαντικό το γεγονός ότι, με τον Ρόμπερτς «ζεστό» και τους Παπαπέτρου-Πρίντεζη να απειλούν από τη περίμετρο, δε ζητήθηκε από τον Τιλί επιτακτικά να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα  από το «4» στο μισό γήπεδο αλλά να φέρει τα χαρακτηριστικά που σε πρώτη φάση μπορεί και αποτελούν το καλό κομμάτι του παιχνιδιού του (ενέργεια στις διεκδικούμενες μπάλες και τις μάχες θέσεως). Ο Μπόμπι Μπράουν ήταν θετικός επιβεβαιώνοντας τη καλή προδιάθεση που είχε δημιουργήσεις στις τάξεις των ερυθρολεύκων η ευστροφία του με το που μπήκε στις προπονήσεις. Ήταν όσο έπρεπε επιθετικός χωρίς να κάνει κατάχρηση στις επιθετικές του ενέργειες, υποστηρίζοντας τους συμπαίχτες του.

Από τον Παναθηναϊκό, το δίδυμο των Καλάθη-Γκιστ βρέθηκε σε σπουδαία βραδιά. Ο διεθνής PG (10 τελικές/0 λάθη, έχουμε φτάσει σε σημείο να περνάει σχεδόν απαρατήρητο δείγμα του μεγέθους του φετινού του performance) που μέχρι πέρυσι «κλείδωνε» σε βραδιές ανάλογης αστοχίας στο ξεκίνημα σημαντικών ματς (έχασε 6 προσωπικές συνολικά) έδειξε προσωπικότητα που χαρακτηρίζει τους πραγματικούς leaders και με δικές του ενέργειες έκανε τον Παναθηναϊκό να ακουμπήσει τη νίκη σε ένα ματς που κυλούσε άσχημα για το «τριφύλλι». Ο Πέιν ήταν θετικός στην επίθεση στο διάστημα που αγωνίστηκε. Το strong finishing που τον διακρίνει στο «βαμμένο» μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό στη συνέχεια. Δεν έπαιξε παραπάνω όμως γιατί υστερεί σε αντίληψη στα μετόπισθεν, κομμάτι επάνω στο οποίο ο συγκεκριμένος αντίπαλος θα χτυπούσε.

Ο Ολυμπιακός πλέον βρίσκεται σε πολύ πλεονεκτική θέση αναφορικά με τη μάχη του πλεονεκτήματος. Παράλληλα (και με βάση το πρόγραμμα του) κέρδισε το προνόμιο του να επικεντρωθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων στη βελτίωση της αγωνιστικής του συμπεριφοράς. Η φρεσκάδα των δύο νέων προσώπων μπορεί να τον βοηθήσει. Ακόμα και εάν τα ανησυχητικά σημάδια των αυξομειώσεων στο performance μακριά από το Φάληρο είναι σχετικά πρόσφατα, ο χαρακτήρας που έδειξε η ομάδα παίζοντας στις τρεις ίσως δυσκολότερες έδρες της διοργάνωσης (Φενέρ, Ρεάλ, ΠΑΟ) στέλνει ένα μήνυμα προς τον ανταγωνισμό.

Ο Παναθηναϊκός έμεινε πλέον ελαφρά πίσω σχετικά με τον στόχο της πρώτης τετράδας όμως αυτό στη παρούσα φάση, όσο και εάν σας φαίνεται τραβηγμένο, δεν είναι το βασικό ζητούμενο. Το «τριφύλλι» οφείλει να βρει τον δρόμο που θα το βοηθήσει να επιστρέψει στο μπάσκετ της ισορροπίας. Μη ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν μια από τις ελάχιστες ομάδες της διοργάνωσης, στο μεγαλύτερος μέρος αυτής, που εμφάνιζαν αξιοσημείωτη ικανότητα και στις δύο πλευρές το γηπέδου. Εδώ και αρκετό καιρό η επίθεση του έχει πάψει να είναι το ίδιο efficient τη στιγμή που η προσθήκη του Μάικ Τζέιμς (σε πρώτη φάση η αδυναμία σωστής μετάφρασης των χαρακτηριστικών του στο ήδη υπάρχον πλαίσιο) κινδυνεύει να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε κρίση ταυτότητας. Η φετινή ομάδα έχει τη δυναμική και το ταλέντο να πετύχει σπουδαία πράγματα. Πρέπει όμως πλέον να ξαναμοιράσει τη τράπουλα του rotation χωρίς ουσιαστικά να παρεκκλίνει από την αγωνιστική  κατεύθυνση που έχει επιλέξει στο ξεκίνημα της σεζόν. Το παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια της «μάνας»..

Υ.Γ: Αναφορικά με τα σχόλιο σας για τον Μάρκους Ντένμον ο οποίος σήμερα έκανε σπουδαίο ματς στη Πάτρα (25 πόντοι, 7/8 τρίποντα).. Όντως ο Αμερικανός αποκτήθηκε με κρυφή ελπίδα να αποτελέσει μια νέα περίπτωση Χίγκινς (ΤΣΣΚΑ) ή Νάναλι (Φενέρ). Το ζήτημα είναι πως αποκωδικοποιήθηκαν τα χαρακτηριστικά του και ποιος ήταν ο βαθμός ορθότητας του προγράμματος ανάπτυξης του εντός συγκεκριμένου πλαισίου. Ο Ντένμον δε μπήκε στην EL με τόσο διαφορετικό υπόβαθρο από τους δύο Αμερικανούς που αναφέρουμε παραπάνω. Όμως το πακέτο του (δεν είναι το ίδιο μακρύς, αθλητικός και versatile, είναι μόνον SG χωρίς το ίδιο ειδικό βάρους με αυτούς τους G/F περνώντας προς τα μέσα εκτός των άλλων) δε μεταφράζεται το ίδιο καλά στο ελίτ επίπεδο, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Το σημαντικότερο όλων δε, είναι ότι έπεσε κατευθείαν στα βαθιά μιας και η οντότητα του ρόλου του δημιουργούσε απαιτήσεις σε αντίθεση με τις περιπτώσεις των δύο εξαιρετικών G/F οι οποίοι είχαν το προνόμιο εφόσον κριθεί απαραίτητο να μείνουν λίγο «πίσω» και να προετοιμάσουν την άνοδο τους στη μεγάλη σκηνή..