Dream Big..

 

 

Το μεγάλο διπλό στη Μαδρίτη, η πιστοποίηση της ανάκαμψης του Ολυμπιακού. Η νίκη επί της Μπασκόνια λίγο πριν την ένταξη των δύο καινούργιων Αμερικανών για τον Παναθηναϊκό. Οι  “αιώνιοι” πηγαίνουν στη διακοπή του Φεβρουαρίου με “όνειρα χίλια”. Το Hoopfellas αναλύει..

Έχοντας καταλάβει τις θέσεις τους στη πρώτη τετράδα (τουλάχιστον προς ώρας) και με δύο νίκες οι οποίες τους βοήθησαν να ξεχωρίσουν από τον ανταγωνισμό, οι δύο ελληνικές ομάδες πηγαίνουν στη μικρή διακοπή του Φεβρουαρίου πριν το τελικό σπριντ που οδηγεί στον τερματισμό της κανονικής περιόδου. Tip: Ρίξτε μια απλή ματιά στο πρόγραμμα που ακολουθεί, ονειρευτείτε. Μη μετράτε και μην κάνετε βάσιμους υπολογισμούς αναφορικά με τα ρεκόρ της κάθε ομάδας στο finish. Θα απογοητευτείτε.. Αυτό το άθλημα και αυτή η διοργάνωση είναι ένα καλό όχημα για να βιώσετε αυτό το συναίσθημα..

 

WiZing Center

Tη μεγαλύτερη νίκη της σεζόν πέτυχε ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη –εάν αναλογιστούμε τη σημασία της στο timing που επιτεύχθηκε- κάνοντας ένα πολύ σημαντικό βήμα για τη κατάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας στο τέλος της κανονικής περιόδου. Οι ερυθρόλευκοι είχαν πλάνο και την απαραίτητη διαύγεια να το εκτελέσουν παίζοντας ισορροπημένο μπάσκετ. Είναι μια νίκη που έρχεται ακριβώς τη κατάλληλη στιγμή όπου στη σκέψη της ομάδας του Γιάννη Σφαιρόπουλου έμοιαζε να εισχωρεί η αμφιβολία σχετικά με την ικανότητα της να ελέγξει τέτοια απαιτητικά ματς μακριά από τον Πειραιά.

Τακτικά ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός και η απεικόνιση αυτής του της επίδοσης (στο τακτικό ακριβώς επίπεδο) στο «πεδίο μάχης» ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίον η ελληνική ομάδα έμοιαζε να «πατάει» καλύτερα, με μεγαλύτερη σιγουριά,  στο παρκέ από τον αντίπαλο όταν το ματς πήγαινε πόντο-πόντο στη τελική ευθεία του δευτέρου ημιχρόνου.  Ο Ολυμπιακός έβαλε περισσότερα ερωτήματα στον αντίπαλο σε σχέση με αυτά που κλήθηκε ο ίδιος να απαντήσει..

Πάμε να ρίξουμε τον προβολέα μας στο παρκέ του Palacio de deportes de la comunidad..

Κλειδί ο τρόπος που «έσπρωξε»  την ισπανική επίθεση εκτός ρακέτας..

-Στο preview του παιχνιδιού στο Stoiximan.blog εστιάσαμε σε πολύ συγκεκριμένες παραμέτρους στο τακτικό πεδίο ώστε οι ερυθρόλευκοι να καταφέρουν να φύγουν όρθιοι από τη Μαδρίτη. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να κλειδώσει στο συρτάρι κάθε σκέψη περί delay basketball και να εμφανιστεί επιθετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο μόνος τρόπος για ελέγξεις τον ρυθμό απέναντι σε μια τέτοια ομάδα είναι να τρέξεις μαζί της. Δεν είναι τυχαίο ότι οριοθετήσαμε ένα καλό αμυντικό αποτέλεσμα στο κατώφλι των 80 πόντων..

Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που η άμυνα του Ολυμπιακού κατάφερε, σε όλο το ματς, να «σπρώχνει» την επίθεση των Ισπανών μακριά από το ζωγραφιστό. Ήταν ένας παράγοντας ο οποίος διαμόρφωσε τις ισορροπίες εντός των τεσσάρων γραμμών.. Βασικό όπλο σε αυτή την πολύ επιτυχημένη  προσπάθεια της ελληνικής άμυνας ήταν συνολικά η περιφερειακή άμυνα και κυρίως αυτή τις στιγμές που οι ψηλοί της βρέθηκαν να αμύνονται στη περίμετρο. Ο Μιλουτίνοφ (μετά το αρχικά τρακάρισμα απέναντι στα πλοκάμια του Ταβάρες) κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλο το ματς σε αυτές τις καταστάσεις. Εξ ου και ο μικρός χρόνος συμμετοχής του Μακλίν μιας και το καλό footwork του Σέρβου σκίασε το πλεονέκτημα της διαφορετικότητας (σε επίπεδο ταχύτητας) του Αμερικανού στη θέση. Ακόμα και στη τελευταία φάση του ματς, η αποτελεσματικότητα των ερυθρόλευκων ψηλών σε αυτό το κομμάτι είναι κριτικής σημασίας..

 

Ο Ολυμπιακός  κρατάει τη μπάλα πολύ επιτυχημένα μακριά από το ζωγραφιστό του σχεδόν σε ολόκληρο το παιχνίδι. Δουλεύει πολύ καλά στα miss match της τελικής γραμμής δυσκολεύοντας την εισαγωγική πάσα (οι γηπεδούχοι είχαν σημαντικό πρόβλημα να εισάγουν τη μπάλα στο low post), ελέγχει το dive στο ισπανικό Pick & Roll και (πολύ σημαντικό) ακουμπάει το άριστα στην αμυντική διαχείριση των «κοψιμάτων» των παιχτών της Ρεάλ μακριά από τη μπάλα , ειδικά των guards όταν αυτή βρισκόταν στο High post. Οι ερυθρόλευκοι παίζουν over the screen στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, πολύ δυναμικά μάλιστα, χαλώντας τις γραμμές επικοινωνίας και κατ’επέκταση αλλάζοντας τους χρόνους στην εκτέλεση των γηπεδούχων με την ελληνική άμυνα να καταφέρνει πολλάκις να «κλειδώσει» τη μπάλα στα χέρια του χειριστή για αρκετή ώρα και να τον οδηγεί σε (inefficient) κατά μέτωπο επίθεση.  Ο Ολυμπιακός έπιασε το απόλυτο αναφορικά με την επίδοση του στο αμυντικό transition (δε δέχθηκε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο) μένοντας μαζί με τη Ρεάλ από τη γένεση τέτοιων καταστάσεων απαγορεύοντας την ανάπτυξη τους, ήλεγξε το ριμπάουντ (ζωτικής σημασίας στο συγκεκριμένο γήπεδο) όμως ο τρόπος που κράτησε τη μπάλα μακριά από τη ρακέτα του –ο οποίος εν τέλει άλλαξε πλήρως τη σκέψη και τη κατεύθυνση σε επίπεδο  παραγωγικών στόχων της Ρεάλ- του έδωσε το προβάδισμα σε ένα κλειστό ματς.

Από ένα σημείο και μετά, η «Βασίλισσα» έμοιαζε πως έχει πάψει να «διαβάζει». Η αδυναμία της να εισάγει τη μπάλα στο ζωγραφιστό ή να μπει με αυτήν εντός της ρακέτας εκμηδένισε ένα σημαντικό σημείο αναφοράς της. Το midrange του Ντόνσιτς, πολύ υψηλά σε όρους «ακρίβειας» στη Μποντιρόνγκια-κλίμακα (μιλώντας για περιφερειακούς αυτών των κυβικών πάντα) δε πληγώνει το ίδιο μια άμυνα όπως κάνει πολυεπίπεδα ένα lay up ενώ ο Λάσο για κάποιο λόγο δε δούλεψε στο τέλος όσο έπρεπε με τον Κοζέρ, τον μοναδικό παίχτη του (εκτός του Σλοβένου) που έδειχνε ότι μπορεί να τρυπήσει την ερυθρόλευκη άμυνα πατώντας στο «βαμμένο». Συνολικά, η Ρεάλ  ήταν πιο αποτελεσματική όταν κοίταξε και έριξε γραμμές επικοινωνίας με τη Weak side, εξ ου και η σπουδαία παραγωγική βραδιά του Τόμπκινς.

 

..και η Close out συμπεριφορά της επίθεσης

Εστιάσαμε αρκετά σε αυτό το κομμάτι (και τη σημασία του στο σύγχρονο μπάσκετ) στο πρόσφατο κακό διάστημα της ομάδας του Γιάννη Σφαιρόπουλου το οποίο προηγήθηκε των δύο τελευταίων σπουδαίων αποτελεσμάτων στην Ευρωλίγκα.

Ο Πάμπλο Λάσο έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις του στα μετόπισθεν της Ρεάλ από την αρχή, επιλέγοντας Deny προσέγγιση απέναντι στον Σπανούλη στοχεύοντας να μειώσει τις επαφές του με τη μπάλα, να τον βάλει από τον άξονα απενεργοποιώντας ουσιαστικά το κεντρικό πικ των ερυθρολεύκων (έχει προϊστορία ο Ισπανός κόουτς αναφορικά με την έμφαση που δίνει σε αυτό το κομμάτι στις αναμετρήσεις του με την ελληνική ομάδα, θυμηθείτε την –ίδιων στόχων- 3-2 ζώνη με τον Σλότερ στη κορυφή) και μετατοπίζοντας το κέντρο δημιουργίας της ελληνικής επίθεσης σε άλλον παίχτη και σημείο του γηπέδου. Ακόμα και Box & 1 (Taylor ως chaser) επέλεξαν σε μια (και μόνο) φάση οι Μαδριλένοι (άφησαν την αίσθηση ότι δε το είχαν προετοιμάσει ιδιαίτερα καλά όμως) η οποία άμεσα αποσύρθηκε (ο Ολυμπιακός την τιμώρησε με ελεύθερο τρίποντο) γιατί πολύ απλά ο Ταβάρες δεν είναι ο ψηλός που μπορεί να ελέγξει το corner three (περιοχή ευθύνης του).

Κοιτάζοντας λίγο πιο μακριά, αυτή η επιλογή της Ρεάλ και ο τρόπος που διαχειρίστηκε τη κατάσταση η ελληνική ομάδα, μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για τους ερυθρόλευκους στη συνέχεια της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός κέρδισε μια μάχη στο υψηλότερο επίπεδο (ελίτ αντίπαλος, εκτός έδρας παιχνίδι) με τον Σπανούλη άποντο (5 τελικές για 5 λάθη), κατάσταση η οποία όμως δεν επηρέασε τη παραγωγική δυνατότητα του συνόλου το οποίο πήρε βοήθειες από τον πάγκο του (εξαιρετικός ο Ουίλτζερ, το “σωσίβιο” της αυτοματοποιημένης εκτέλεσης που λέγαμε αναφορικά με το ότι μένει ζωντανός στο rotation).

Ήταν μια από τις λίγες φορές στη σεζόν που η ελληνική επίθεση δούλεψε τόσο καλά σε καταστάσεις close out με το flash cut του ψηλού (όταν αυτός βρισκόταν χαμηλά στη base line) στη καρδιά της ισπανικής ρακέτας να λειτουργεί υποστηρικτικά στις δράσεις αυτές.

 

Ο Ολυμπιακός «εκτόξευσε» τις βασικές αδυναμίες της άμυνας της Ρεάλ ακόμα και εάν στη διαδικασία αυτή χρειάστηκε να ακουμπήσει σε διαφορετικά χέρια από αυτά του αρχηγού του. Οι Μαδριλένοι υστερούν πολύ στο footwork στη θέση «5» (ο Ράντολφ που μελλοντικά μπορεί να μετακινηθεί εκεί για να υποστηρίξει αμυντικές τακτικές είναι ακόμα σε κακή κατάσταση) ενώ εκτός 1-2 παιχτών, δεν έχουν  γκαρντ συμβατά με τις αμυντικές τακτικές που επέλεξαν στο συγκεκριμένο ματς. Για παράδειγμα, ο Λάσο ενεργοποιεί ICE τακτική στα side picks του Ολυμπιακού και ο Στρέλνιεκς τη «γκρεμίζει» εύκολα πηγαίνοντας όπου θέλει με τη μπάλα γιατί πολύ απλά η Ρεάλ δεν είχε (ή πιο σωστά δεν ανέμειξε) τον γκαρντ που θα κατευθύνει τον ball handler  στο επιθυμητό σημείο.

 

 

Στις περισσότερες περιπτώσεις  όπου οι γηπεδούχοι ενεργοποίησαν περιστροφές επιλέγοντας να αναμείξουν τρίτο παίχτη στο PnR του Ολυμπιακού εκτέθηκαν. Την ίδια στιγμή, η 2 εναντίον 2 προσέγγιση ήταν ευανάγνωστη για την ελληνική ομάδα μιας και τα αργά πόδια των Ισπανών σέντερ έδειχναν τον δρόμο κάθε φορά.

Μιλώντας για τον Στρέλνιεκς.. Στη Μαδρίτη ήταν απολαυστικός, δείγμα της ποιότητας και του σημείου ωρίμανσης το οποίο διανύει η καριέρα του. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος  ακούμπησε δημιουργικά επάνω του τρέχοντας δράσεις που συνήθως ενεργοποιούνται για τον Σπανούλη (Sideline Triangle και Flex actions) με τον Λετονό να μοιάζει με κομπιούτερ (7 τελικές-0 λάθη..). Από τα χέρια του προήλθε σχεδόν το 1/3 των πόντων της ομάδας με τον Στρέλνιεκς να είναι καθοριστικός όταν το παιχνίδι κρεμόταν από μια κλωστή. Ο Ολυμπιακός έχει βρει «αξία» στον Λετονό γκαρντ και θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να επενδύσει σε αυτήν τα επόμενα χρόνια όπου οι ισορροπίες εντός του ρόστερ θα αρχίσουν να διαφοροποιούνται. Δίπλα στον Λετονό, σε επίπεδο performance, ο Γιώργος Πρίντεζης. Είναι το βαρόμετρο αυτού του συνόλου.. Όταν ο Πρίντεζης είναι σε αυτό το mode (σε όρους φρεσκάδας και επιθετικότητας, όχι σε επίπεδο αριθμών απαραίτητα), η πίεση που βάζει στις άμυνες είναι μεγάλη. Μιλάμε για μια επίθεση –δίχως σπουδαίο playmaking- φορτωμένη με περιφερειακούς εκτελεστές των οποίων οι παραγωγικές δυνατότητες κάθε φορά βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση από τη δημιουργία του Σπανούλη και το πλαίσιο που διαμορφώνει στην αντίπαλη άμυνα το status του Πρίντεζη στη βραδιά. Ο Ολυμπιακός μπορεί να φτάσει οπουδήποτε μέσα στη φετινή σεζόν. Όμως, για μια ακόμα χρονιά, η σωματική κατάσταση του Πρίντεζη θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη πορεία αυτού του συνόλου..

 

ΟΑΚΑ

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας (κόντρα διοικήσεως με την EL, προσθήκες νέων προσώπων στο ρόστερ), παίρνοντας ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα απέναντι σε μια Baskonia η οποία κυνηγάει μια θέση στη post season, όντας υποχρεωμένη να παίξει στο 100% των δυνατοτήτων της κάθε ματς μέχρι το τέλος της σεζόν (κατάσταση που τη καθιστούσε ακόμα πιο επικίνδυνη) ώστε να σπάσει τη πόρτα της οχτάδας.

Οι πράσινοι του Τσάβι Πασκουάλ έπαιξαν αρκετά καλό μπάσκετ για ένα μεγάλο μέρος του αγώνα, με εξαίρεση δύο μικρά διαστήματα στο ξεκίνημα και το τέλος, παίρνοντας πάνω από το 50% της παραγωγής τους από τον πάγκο ενώ παράλληλα άδραξαν την ευκαιρία να δώσουν  ανάσες στον Κρις Σίνγκλετον (18’). Για πάμε να δούμε πιο προσεκτικά τι ακριβώς έγινε τη Πέμπτη στο ΟΑΚΑ..

Ισπανική παρτίδα

-Ξεκινώντας θα ήθελα να πω ότι μου άρεσε η προσέγγιση του κόουτς Μαρτίνεθ στο ξεκίνημα του ματς και η προετοιμασία του με στόχο να πάρει με την έναρξη το τιμόνι του ματς. Οι ζώνες που παρουσίασε στο μισό γήπεδο ενεργοποιήθηκαν στη κατεύθυνση αυτή προσδοκώντας να αποτρέψουν την επίθεση των γηπεδούχων από το να «πατήσει».

Είδαμε λοιπόν ζώνη 1-3-1 με τον Γκρέιντζερ τελευταίο παίχτη (η πιο βασική θέση σε αυτή την άμυνα, χρειάζεσαι παίχτη που διαθέτει υψηλό IQ στα μετόπισθεν και ταχύτητα να τρέξει κατά μήκος της τελικής) και 2-1-2 με τον Voigtmann στο κέντρο. Και οι δύο αυτές επιλογές στόχευαν να αναγκάσουν τον Παναθηναϊκό να βγει «εκτός συνηθειών». Τρέχοντας δράσεις στις οποίες η ομάδα δεν είναι τόσο συνηθισμένη.

Πιο συγκεκριμένη με αυτή τη τακτική επιλογή η Baskonia:

-Στόχευε να «κλειδώσει» τον άξονα και μαζί το κεντρικό Pick& Roll των Καλάθη-Γκιστ.  Και οι δύο ζώνες στήθηκαν σε αυτή τη κατεύθυνση. Στη 2-1-2 ο Μαρτίνεθ τοποθετεί τον εξαιρετικό συνδυασμό προσόντων (ταχύτητα, μήκος, άμυνα ψηλά) του Voightmann στο κέντρο με τον Γερμανό να βρίσκεται πάντα σε θέση βοήθειας ανάλογα με το που βρίσκεται η μπάλα.

-Αποσκοπούσε στο να «παγώσει» τη κυκλοφορία της μπάλας στη σετ επίθεση του Παναθηναϊκού. Το μέγεθος της πεντάδας των Βάσκων είναι ένα σημαντικό προτέρημα στη διάταξη αυτή καθώς μπορεί να μειώσει τους διαθέσιμους χώρους στο μισό γήπεδο, να προκαλέσει εύκολα deflections και να αναγκάσει τον αντίπαλο να ψάξει πάσες και «επικοινωνία» πάνω από την άμυνα (λόμπες, skip πάσες) κατάσταση ιδανική για τους φιλοξενούμενους.

-Θέλησε να ανεβάσει το τέμπο του  παιχνιδιού. Τσεκάρετε ξανά την παράγραφο ακριβώς  από πάνω και φτιάξτε την αντίστοιχη εικόνα στο «πεδίο μάχης». Ειδικά η διάταξη της 1-3-1 όπως σας έχω πει και στο παρελθόν είναι ιδανική για «κόντρα επίθεση» και καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Οι θέσεις των παιχτών στο γήπεδο δίνουν κατά την άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση, εγγενές πλεονέκτημα στην ομάδα που τρέχει το γήπεδο. Η Baskonia διαθέτει ένα σύνολο που τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο (έχοντας fast break-δημιουργούς στον άσσο) και παράγει στο transition κυρίως με τους (πολύ ικανούς σε αυτές τις καταστάσεις) ψηλούς της ενώ οι περιφερειακοί λειτουργούν ως επί το πλείστον ως snipers.

Συνολικά στο ξεκίνημα ο κόουτς Μαρτίνεθ «ακούμπησε» στους ψηλούς του. Το δίδυμο Shengelia-Voightmann φέρνει πραγματικά πολλές δεξιότητες που αφομοιώνονται αρμονικά στο σύγχρονο παιχνίδι. Έχουν πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι, τρεξίματα και αθλητικό πακέτο με τον Γεωργιανό να είναι σημαντική απειλή με τη μπάλα στο παρκέ (close outs) και τον Γερμανό (όπως σας είχα πει σε εκείνη τη πρώτη παρουσίαση του στη καλοκαιρινή λίστα του Hoopfellas όταν ακόμα αγωνιζόταν στη χώρα του) να είναι εξαιρετικός πασέρ. Οι δύο τους κάνουν όλο το παιχνίδι για τους Βάσκους στο ξεκίνημα..

-Ο Τσάβι Πασκουάλ  έψαξε μεθοδικά και με υπομονή τη λύση. Στις εναλλαγές της ισπανικής άμυνας (από ζώνη σε προσωπική άμυνα) τρέχει picks με σκρίνερ τον Θανάση για να αξιοποιήσει το αθλητικό του πλεονέκτημα και να απεμπλακεί από το μήκος των αντιπάλων ψηλών στη τελική προσπάθεια. Σταδιακά αυξάνει τα shooting skills της πεντάδας του τοποθετώντας τρεις καλούς σουτέρ μαζί στις ενδιάμεσες θέσεις (Ντένμον-Ρίβερς-Γκάμπριελ) περιμένοντας τον παίχτη που θα «ρίξει το κάστρο». Τον βρήκε στο πρόσωπο του Γκάμπριελ ο οποίος λειτούργησε ως game changer..

 

Αυτό το λέω καλή, έξυπνη επίθεση..

Η second unit του Παναθηναϊκού έπαιξε πραγματικά καλό μπάσκετ ειδικά στο επιθετικό κομμάτι, σε μια στιγμή όπου έπρεπε ο Παναθηναϊκός να πάρει το επάνω χέρι του ματς και όχι να συντηρήσει κάποιο προβάδισμα που έχει εδραιώσει με το βασικό σχήμα. Μπορεί λοιπόν η πεντάδα αυτή να μη διαθέτει το ίδιο φυσικό/αθλητικό πακέτο σε σχέση με την αρχική και να περιέχει παίχτες που δεν είναι ιδιαίτερα καλοί όταν εμπλέκονται σε δράσεις ως screeners (Λεκαβίτσιους, Γκάμπριελ), όμως «αυτό» που παρουσίασε προσωπικά το λέω καλή, έξυπνη επίθεση.  Είχε δύο γκαρντ (Παππάς, Λεκαβίτσιους) που δημιουργούσαν ρήγμα και επιτίθονταν στα close outs και ένα «ζεστό» χέρι στη θέση του PF (Γκάμπριελ, σε attack mode) το οποίο στη συγκεκριμένη περίσταση λειτουργούσε σωστά ως Stretch-4 διατηρώντας το επιθυμητό πλαίσιο χώρων απέναντι στην ισπανική άμυνα. Ασχέτως πάντως με το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού (και γενικότερα με τη συγκεκριμένη αναμέτρηση) θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι πρέπει ίσως, σε σχήματα διαφορετικού φυσικού/αθλητικού προφίλ με το αρχικό του, να εμφανιστεί λίγο πιο συντηρητικός στην αμυντική του προσέγγιση αλλάζοντας λίγο τις σκέψεις του σε τακτικό επίπεδο ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικός μακροπρόθεσμα. Αν και πλέον , η άλλη πλευρά του φεγγαριού δείχνει ότι η έλευση των δύο καινούργιων παιχτών στην ομάδα (Πέην, Τζέιμς) μπορεί να τον βοηθήσει να διατηρήσει αυτή την επιθετική συμπεριφορά. Αυτό είναι κάτι στο οποίο θα επανέλθουμε σύντομα..

-Με τον Βιλντόζα να αλλάζει τον ρυθμό, ο Τσάβι Πασκουάλ επανέφερε στο παιχνίδι τον Νικ Καλάθη. Την ώρα που ο διεθνής γκαρντ του τριφυλλιού βάζει στο ..θρανίο τον αρκετά ταλαντούχο Αργεντίνο PG, οι γηπεδούχοι πιάνουν τα υψηλότερα στάνταρντ απόδοσης τους στη βραδιά ενώ οι Βάσκοι έχουν κρεμαστεί στη post δραστηριότητα του Σενγκέλια.  Η Spread Pick & Roll επίθεση των πρασίνων στο πλαίσιο της 1-4 Low Set είναι ένα από τα καλά χαρτιά αυτής της ομάδας φέτος (ο Πασκουάλ ανεβάζει συνήθως τον παίχτη της θέσης «4» ως screener μιας και το pop out των Σίνγκλετον-Γκάμπριελ διευκολύνει σε επίπεδο χώρων το κάθετο παιχνίδι του Καλάθη). Ακόμα καλύτερο χαρτί είναι ο τρόπος που τα «τρίγωνα» του Πασκουάλ αποκωδικοποιούν τη θέση της αντίπαλης άμυνας, «οσφρηζόμενα»  τη καλή κατάσταση. Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό.. Συνεργασίες τριών παιχτών (ένας playmaker, ο Καλάθης, ένας screener/diver, ο Γκιστ και ένας shooter, Ρίβερς ή Σίνγκλετον με τον Πασκουάλ να εκμεταλλεύεται την ικανότητα του τελευταίου να «κλειδώσει» πιθανή « αλλαγή»  και να πάει με το μέγεθος τον αντίπαλο προς τα μέσα)είτε σε τρίγωνα στη πλευρά είτε σε οριζόντια διάταξη ψηλά στη περίμετρο. Δείτε την ίδια κατάσταση με διαφορετική κάθε φορά κατάληξη (Flare & PnR-Flare 1^ος χρόνος)..

 

 

 

 

 

Ο Παναθηναϊκός κινδύνεψε στο τέλος του ματς δεχόμενος ένα ντεμαράζ περιφερειακών σουτ. Η πιθανότητα αυτή ήταν παραπάνω από υπαρκτή από τη στιγμή που οι πράσινοι αδυνατούσαν να ακουμπήσουν στον σύμμαχο της γραμμής των προσωπικών (οι Βάσκοι μπήκαν στο τελευταίο πεντάλεπτο με 4 φάουλ) ώστε να παγιώσουν τη διαφορά χωρίς να σπαταλούν ανάσες εκτελώντας μάλλον βιαστικά (όπως έγινε). Και ναι, ούτε εγώ κατάλαβα γιατί δεν έκανε φάουλ στο τέλος ο Μαρτίνεθ..

Η διακοπή είναι βάλσαμο και για τους δύο «αιωνίους». Ο Γάλλος συνεργάτης μου μίλησε τη Παρασκευή με τον Kim Tillie ο οποίος έχει ξεκινήσει προπονήσεις με full επαφή λέγοντας πως υπάρχει σημαντική πιθανότητα να είναι διαθέσιμος για τον τελικό του Κυπέλλου (στον Ολυμπιακό θα ζυγίσουν το ρίσκο σε συνάρτηση με την εξέλιξη του ματς). Ο Γάλλος μπορεί να δώσει βάθος στη frontcourt των ερυθρολεύκων υποστηρίζοντας με το πακέτο του χαμηλά σχήματα ελλείψει κάποιου εκ των Μιλουτίνοφ-Μακλίν από το παρκέ. Στον Παναθηναϊκό, ο Τσάβι Πασκουάλ έχει πολύ δουλειά καθώς όπως φαίνεται θα πρέπει να εντάξει στο αγωνιστικό πλαίσιο της ομάδας, δύο καινούργια πρόσωπα. Τις σκέψεις της σελίδας σχετικά με τον Adreian Payne και τη προσθήκη του Mike James θα τις μάθετε σύντομα. Τα πάντα άλλωστε στο άθλημα που αγαπάμε δεν είναι θέμα ατομικών δεξιοτήτων αλλά θέμα ..fit.

 

 

Υ.Γ: «Πιστεύω ότι ο Paul Pierce είναι ο καλύτερος επιθετικά Κέλτης όλων των εποχών.. Απλά πιστεύω ότι υπερέχει δημιουργικά. Ήταν καλύτερος σκόρερ από τον Larry Bird και τον John Havlicek. Αυτοί οι τρεις είναι οι καλύτεροι επιθετικά Κέλτες στην ιστορία. Και μεταξύ αυτών, θα διάλεγα τον Pierce..»

Robert Parish

Είμαι τεράστιος φαν του Pierce (σας έχω πει ότι πιστεύω πως είναι η μετενσάρκωση του ξωτικού στο logo της ομάδας αν θυμάστε..), Robert Parish είσαι είδωλο αλλά αυτό  σηκώνει μεγάλη κουβέντα..

 

 

 

Υ.Γ1: Αυτό πάλι όχι..