Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ..

Τετάρτη σήμερα, όπως καταλαβαίνετε για να μην έχει ανέβει τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα η συνηθισμένη ανάλυση υπήρχε λόγος και αυτός ήταν ένα ταξίδι που με έβγαλε εκτός προγράμματος. Αυτά συμβαίνουν στις σελίδες που τις “τρέχει” αποκλειστικά ένα άτομο (είναι επιλογή μου άλλωστε να είναι αυστηρά προσωπική η σελίδα του Hoopfellas) και για αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από όλους εσάς που περιμένατε (πίστευα έστω τη τελευταία στιγμή να βρώ χρόνο αλλά..)

Επιλέγω σε αυτή την ανάρτηση να κάνουμε μια πιο ευρεία συζήτηση που θα περικλείει (αρχικά με το δικό μου κομμάτι) και το τεχνικό κομμάτι των αγώνων σε Πόλη και Βαρκελώνη αλλά και μια ματιά στα ματς αυτής της αγωνιστικής. Για πάμε..

ΠΟΛΗ

Ντεμπούτο για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη (και τον Δημήτρη Πρίφτη φυσικά) σε ένα ματς-φωτιά για τον Παναθηναϊκό δηλ. υπό συνθήκες διόλου ευνοϊκές. Η ανάγκη για νίκη είναι κακός σύμβουλος, ειδικά όταν το timing της αλλαγής είναι τέτοιο που δεν δίνει στο νέο προπονητή τη δυνατότητα να ελέγξει πολλά πράγματα σε βάθος (με δική του παρέμβαση) γιατί πολύ απλά η ομάδα έχει δημιουργήσει κάποιους κώδικες επικοινωνίας μέσα από πολύ δουλειά, οι οποίοι λογικό είναι να ενεργοποιούνται αυτόματα σε συγκεκριμένες καταστάσεις ανεξάρτητα από τη θα ζητήσει ο νέος κόουτς, σε αυτό το μικρό διάστημα (μέχρι δηλ. να αρχίσει να δουλεύει και να εισπράττει από τις δικές του σταθερές). Σίγουρα λοιπόν υπάρχουν δικαιολογίες..

..γιατί το μπάσκετ που είδαμε στην Πόλη από τις δύο ομάδες ήταν απλά τραγικό. Αυτό το γράφει κάποιος που -όπως οι παλιότεροι αναγνώστες θα γνωρίζουν- μπορεί να βρεί σπάνια ομορφιά σε αγώνες που λήγουν 57-55.. Μιλάω για ποιότητα μπάσκετ και συνεργασίας σε κάθε έκφραση μιας ομάδας στο παρκέ. Βεβαίως ότι και να σας πω εγώ ή ο καθένας σαν και εμένα, σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός πήρε το ματς και έμεινε ζωντανός. Έχει την ευκαιρία του.. Αυτό μετράει αυτή τη στιγμή.

Τι είδαμε λοιπόν από τον Παναθηναϊκό του Αλβέρτη? Ποιες οι μικρές αλλαγές (γιατί τέτοιες μπορούμε να δούμε σε μικρό χρονικό διάστημα) οι καλύτερα “τάσεις” (?) γιατί για να φθάσουμε στην “αλλαγή” απαιτείται παραπάνω χρόνος..

Ο Παναθηναϊκός είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να χτίσει πάνω στην αμυντική προίκα που άφησε ο Αργύρης Πεδουλάκης στο 1.5 χρόνο εργασίας του στην ομάδα. Αυτή η “σταθερά” πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία και υπογραμμίζω ότι δεν είναι εύκολο παρά την παρουσία του διδύμου Πρίφτη-Μανωλόπουλου (εξαιρετικοί σε αυτό το κομμάτι). Οι πρωταθλητές Ελλάδας θα διατηρήσουν πολλές από τις defensive tactics του προκατόχου στον πάγκο, στο αμυντικό κομμάτι. Προσωπική άμυνα (δε λέω αυστηρά γιατί ο Πρίφτης μπορεί να βάλει κάτι καινούργιο..) “αλλαγές” τις οποίες υποδεικνύει άλλωστε η “σωματοδομή” του ρόστερ, κατεύθυνση στην αντίπαλη επίθεση. Οι πράσινοι επέλεξαν έναν από τους καλύτερους break-screeners στην Ευρώπη (Μασιούλις) για να κυνηγήσει τον Βασιλειάδη στην ball-screen offense των Τούρκων, εκμεταλλεύτηκε αμυνόμενος στο pick ‘n roll το ότι οι δημιουργοί της Εφές δε μπορούν να τον “ματώσουν” με περιφερειακό σουτ και ασφάλισε το κομμάτι του ριμπάουντ (όπου η ελληνική ομάδα κυριάρχησε).

Σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το επιθετικό κομμάτι όπου διακυρήχθησαν αλλαγές. Το εαν θα συμβούν κιόλας θα το δούμε και θα το κρίνουμε στο άμεσο μέλλον, όχι φυσικά από το 1ο ή 2ο ματς. Αυτό που διέγνωσα είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί περισσότερη κίνηση στην επίθεση μισού γηπέδου με στόχο αυτή να γίνει λιγότερο στατική και προβλέψιμη. Είδαμε σε συγκεκριμένο play 3 κάθετα σκρινς, που καλό θα είναι -στο δικό μου σάπιο μυαλό- να μη λειτουργήσουν μόνο ως “εισαγωγή” για pick ‘n roll καταστάσεις. Διέκρινα επίσης περισσότερη στοχοποίηση back screen καταστάσεων, ιδιαίτερα για εκτέλεση με τον Αντώνη Φώτση, είτε η ομάδα έπαιζε iso είτε post επίθεση (θα τα βάλει περισσότερο στο playbook τέτοια σουτ το νέο επιτελείο), screen the screener καταστάσεις και μια “τάση” για μετατόπιση του βάρους από τον άξονα σε side pick’n roll. Το τι θα κρατήσουμε από όλα αυτά θα φανεί στη πορεία. Υπάρχει σίγουρα η διάθεση να αρχίσει η ομάδα να αναπτύσσεται πιο γρήγορα (ίσως σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται τα απαγορευτικά για σετ παιχνίδι σχήματα με Ράιτ-Ούκιτς μαζί) και ακόμα και στο μισό γήπεδο να χτυπήσει στην “εξέλιξη” μιας κατάστασης (αυτό που σας έλεγα για την “εισαγωγή” πιο πάνω..) και όχι στο τελευταίο χρονικά κομμάτι που καταλήγει το play. Όπως γίνεται κατανοητό ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να αυξήσει το τέμπο του ελεγχόμενα, κατάσταση που θα σημάνει μικρότερη εξάρτηση από τον μοναδικό πραγματικό δημιουργό και ηγέτη του, Δημήτρη Διαμαντίδη. Τώρα εαν είναι δυνατή αυτή η μετάβαση τώρα και το πόσο αποτελεσματική μπορεί αυτή να είναι, αποτελεί άλλο θέμα..

ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Μου άρεσε ο Ολυμπιακός στη Βαρκελώνη.. Σαν πλάνο και κατεύθυνση ήταν σωστά προετοιμασμένος από τον προπονητή του. Για αυτό και υπάρχει ίσως κάπου η αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας όσον αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι.. Είναι αλήθεια ότι πήγαν στραβά πολλά πράγματα που δεν έδωσαν την ευκαιρία στους ερυθρόλευκους να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω στο Παλάου Μπλαουγκράνα.

Χωρίς δύο πυλώνες της επιθετικής έκφρασης (Σπανούλη-Πρίντεζη) και τους Περπέρογλου-Λοτζέσκι κυριολεκτικά να τα σπάνε (ειδικά ο “Πέρπε” τα έκανε ..συντρίμμια) η ελληνική ομάδα στηρίχτηκε στο αμυντικό κομμάτι στο οποίο το performance της ήταν αρκετά ικανοποιητικό με έντονη τη σφραγίδα του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Ο Έλληνας κόουτς στόχευσε να πιέσει σημαντικά τη μπάλα και ειδικότερα τα γκαρντς του αντιπάλου, αρχικά στο μισό γήπεδο και αργότερα απλώνοντας την άμυνα του στα 4/4, φρεσκάροντας συνεχώς την περιφέρεια του γνωρίζοντας ότι χρειάζονται “πόδια” για κάτι τέτοιο (και ο Ολυμπιακός τα έχει). Ο κόουτς Μπαρτζώκας είχε ετοιμάσει μια match-up press άμυνα, η οποία δυσκόλεψε αρκετά τον Πασκουάλ και βοήθησε τον Ολυμπιακό να ελέγξει τον ρυθμό του παιχνιδιού σε ένα διάστημα που οι Καταλανοί προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Η διάταξη σε αυτή την άμυνα θυμίζει ουσιαστικά man to man press (άλλωστε στην εισαγωγή της μπάλας υπάρχει προσωπική άμυνα). Κλειδί στην αμυντική αυτή κατάσταση ο Μπρεντ Πέτγουεη, ο οποίος από το “4” ως μπαλαντέρ πήγαινε για παγίδα στη πλευρά της μπάλας. Συνήθως σε αυτό τον τύπο άμυνας επιλέγεις τον πιο αθλητικό σου παίκτη (ειδικά όταν αυτός έχει μέγεθος) για να παγιδεύσει και να αναχαιτίσει πάσες. Μάλιστα βοήθησε το γεγονός ότι ο Αμερικανός του Ολυμπιακού μάρκαρε τον αισθητά πιο αργό Λόρμπεκ. Η πίεση αυτή δυσκόλεψε σημαντικά τον Πασκουάλ που προσπάθησε να σπάσει το press με μακρινή εισαγωγική πάσα, χρησιμοποιώντας τον Λόρμπεκ ως “σκαλοπάτι”. Το θετικό για την ομάδα του Μπαρτζώκα πάντως είναι ότι περιόρισε από ένα διάστημα και μετά τη δράση του Χουέρτας, η ικανότητα του οποίου να αποφασίσει και να εκτελεί εν κινήσει στο pick’n roll είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο πρώτο ημίχρονο.

Επιθετικά υπήρχε η κατεύθυνση να μετατραπεί το μειονέκτημα των big lineups (Ντάνστον στο “4”) τις οποίες ίσως επέβαλλε η απουσία του Πρίντεζη, σε πλεονέκτημα. Είδαμε προσπάθεια να χτυπήσουν οι ερυθρόλευκοι με τον Σερμαντίνι στην εισαγωγή στο τρανζίσιον και γενικότερα από τον άξονα στο μισό γήπεδο, όμως σταδιακά οι χώροι έκλεισαν (καλή close out άμυνα από τη Μπαρτσελόνα) και σ’αυτό έπαιξε ρόλο η κακή βραδιά των Περπέρογλου (κυρίως) και Λοτζέσκι. Χωρίς σκορ από αυτούς τους δύο δε νομίζω ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να περιμένει κάτι παραπάνω..

Το σημείο που άλλαξε το status του ματς ήταν ο τραυματισμός του Ντάνστον, στο 26ο περίπου λεπτό. Η match up press άμυνα του Ολυμπιακού έχει βγάλει εκτός ρυθμού τους γηπεδούχους και οι φιλοξενούμενοι παλεύουν να πάρουν κεφάλι. Από την πρώτη φάση φάνηκε πόσο πιο ευάλωτοι αμυντικά ήταν οι πρωταθλητές Ευρώπης χωρίς τον Αμερικανό. Γενικά ο Ολυμπιακός “χάνει” χωρίς τον Ντάνστον και στις δύο πλευρές του παρκέ.. Η ικανότητα του Όλεσον να σκοράρει πάνω σε άμυνα ήρθε να “τελειώσει” του ερυθρόλευκους. Ο καλοπροπονημένος Αμερικανός (από τους πιο καλοπροπονημένους περιφερειακούς σε τέτοιο επίπεδο) ήταν εξαιρετικός τόσο στο αμυντικό (ο Περπέρογλου αδυνατούσε να τον νικήσει στο ποστ) όσο και στο επιθετικό κομμάτι και νομίζω ότι ο τίτλος του MVP του ανήκει σε μια βραδιά που η Μπαρτσελόνα ανησύχησε πραγματικά. Ίσως εαν οι ερυθρόλευκοι είχαν τον Πρίντεζη (με γνώμονα ότι πονούσαν πολύ στο “4”) να είχαν καλύτερη τύχη..

ΚΑΙ ΤΩΡΑ..?


Δύο πολύ κρίσιμα ματς.. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται αύριο τη Φενέρ και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Φυσικά κανείς δε γελιέται.. Το ματς αυτό δεν είναι γιορτή αλλά πόλεμος. Ο Ομπράντοβιτς πολύ θα θέλει να μοιράσει δάκρυα συγκίνησης, με τη παρουσία του, στους οπαδούς του Παναθηναϊκού αφαιρώντας κομμάτι της “πολεμικής” διάθεσης από την κερκίδα, στη προσπάθεια του να φύγει με το ροζ φύλλο και ένα καλά κρυμμένο χαμόγελο.. Το παιχνίδι λοιπόν είναι δύσκολο. Οι πράσινοι θα πρέπει να περιορίσουν τη δημιουργία του Πρέλντζιτς, να μην αφήσουν uncontested shot στον Μπογκντάνοβιτς (ειλικρινά δε ξέρω εαν θα πρέπει να ρισκάρει πάλι με περιφερειακό τύπου Ούκιτς ο Παναθηναϊκός..) και χώρο για να βάλουν την ταχύτητα τους στο παρκέ οι Μακάλεμπ-Μπιέλιτσα. Η Φενέρ είναι ομάδα με σημαντικό “θέμα” στο αμυντικό τρανζίσιον και εκεί οι γηπεδούχοι μπορεί να βρούν σίγουρα πόντους. Ο Ζοτς θα τζογάρει στην άμυνα του στο μισό γήπεδο, θα “δώσει” σουτ κατ’επιλογή του σε συγκεκριμένους παίκτες. Πρέπει να είναι έτοιμος ο Παναθηναϊκός. Το παιχνίδι είναι 50-50. Ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη θα είχε προβάδισμα κατά τη γνώμη μου. Τώρα όμως η κατάσταση που βιώνει η ομάδα είναι πολύ διαφορετική, ελπίζουμε να ανταποκριθεί, όμως δεν είναι εύκολο σίγουρα. Ματς-κλειδί και για τους Τούρκους που με νίκη αλλάζουν τελείως το στάτους τους και κοιτούν πραγματικά ψηλά..

Ο Ολυμπιακός ψάχνει το restart από την άλλη. Και -ανεξάρτητα από ότι έγινε πριν δύο εβδομάδες με τον Παναθηναϊκό- η Λαμποράλ προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Νομίζω είναι καλό να “μπεί” ο Σπανούλης σε ένα τέτοιο ματς. Η ομάδα τον χρειάζεται. Οι ερυθρόλευκοι δείχνουν ότι ψάχνουν το “καλό μπάσκετ”, βρίσκονται κοντά αλλά δε το έχουν στα χέρια τους, τουλάχιστον ακόμα. Μια πραγματικά καλή εμφάνιση μπορεί να αλλάξει την τροχιά τους σε αυτό το σημείο της σεζόν όπου η ομάδα θα πολεμήσει για την πρόκριση και πρέπει να δείξει πραγματικά hard-caliber προφίλ. Οι Βάσκοι είναι μια μέτρια αμυντικά ομάδα (ειδικά στο τρανζίσιον) και οι γηπεδούχοι μπορούν να βρούν καλές ματιές στο καλάθι τόσο από την περιφέρεια όσο και μέσα στο καλάθι. Χρειάζεται όμως “σκληράδα”.. Το δυνατό φάουλ, η φανατισμένη άμυνα, το πάθος για μια διεκδικούμενη μπάλα ακόμα και σε χρονικό σημείο που αυτή δε κρίνει πολλά.. Αυτά τα στοιχεία θα γυρίσουν τον διακόπτη. Καθαρά αγωνιστικά ή αν θέλετε σε τεχνικό επίπεδο ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την ομάδα του Σκαριόλο..

Σε αυτό το κομμάτι της σεζόν βγαίνει “μπροστά” αυτός που δε φοβάται να χάσει.. Μη το ξεχνάτε ποτέ..

Υ.Γ: «Μοιάζει με κακόγουστο αστείο το να προπονεί άλλη ομάδα ο Ζοτς… Πρέπει το συντομότερο να επιστρέψει μια για πάντα στο σπίτι του, ώστε να ολοκληρωθεί ο στόχος του να ξεπεράσουμε την Ρεάλ σε ευρωπαϊκούς τίτλους»  

Προς συζήτηση..