Η εκδίκηση της σιωπής..

Με μεγάλα ψυχικά αποθέματα και το δηλητήριο των KC Rivers και Τζαμέλ Μακλίν, οι δύο ελληνικές ομάδες πήραν μεγάλες νίκες και εδραιώνουν τη θέση τους στις υψηλές θέσεις της φετινής Ευρωλίγκας. Ο «δολοφόνος» Στρέλνιεκς και η καταλυτική παρουσία του «Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ..». Το Hoopfellas αναλύει..

 

Καλησπέρα σε όλους. Μεγάλες νίκες σε ματς που κρίθηκαν στη τελευταία κατοχή για τις ελληνικές ομάδες αυτή την εβδομάδα. Και το κυριότερο.. Σε βραδιές που όλα, από ένα σημείο και μετά, έδειχναν να πηγαίνουν στραβά..

 

 

 

Flashback

 

O Oλυμπιακός πήρε ένα πολύ σημαντικό βαθμολογικά διπλό στο Mediolanum σε ένα παιχνίδι το οποίο εξελίχθηκε σε ρουλέτα δίνοντας μάλιστα την αίσθηση  στη τελική του ευθεία ότι η μπίλια θα κάτσει στη πλευρά των γηπεδούχων. Ήταν επίσης ένα ματς στο οποίο είδαμε πολύ εμφατικά, και σε βαθμό που πείθει και τον πιο δύσπιστο, κάποια πράγματα πάνω στα οποία «πατήσαμε» το καλοκαίρι αφιερώνοντας ώρες συζήτησης για το καινούργιο πρόσωπο των ερυθρολεύκων. Πάμε να δούμε τι έχουμε κρατήσει από το ματς της Πέμπτης..

-Ο Τζαμέλ Μακλίν (22 PTS- 10/14 FG- 7 REB) ήταν ο παίχτης που οδήγησε τους ερυθρόλευκους στη τελική  επικράτηση δίνοντας ορισμένες απαντήσεις στο περιβάλλον της πρώην ομάδας του από την οποία αποχώρησε το καλοκαίρι αφήνοντας ως κληρονομιά την αίσθηση (και είμαι σε θέση να το γνωρίζω πολύ καλά) του «καλός παίχτης, μαχητής αλλά θέλουμε κάτι ποιοτικότερο» στις τάξεις της Αρμάνι. Αποτελεί δε, ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο κομβικό ρόλο στην ατομική αξιολόγηση ενός αθλητή παίζει το περιβάλλον στο οποίο εντάσσεται και οι αρμοδιότητες οι οποίες του ανατίθενται. Ο Μακλίν ήταν πραγματικός οδοστρωτήρας στο Forum φέρνοντας στην επίθεση του Ολυμπιακού αυτή ακριβώς τη διαφορετικότητα που έλειπε πέρυσι από το επιθετικό ρεπερτόριο της θέσης «5». Η ικανότητα του να παίξει με τη μπάλα στο παρκέ εκμεταλλευόμενος το χαμηλό του κέντρο βάρους και  η αξιόπιστη εκτέλεση από μέση απόσταση συνιστούν στοιχεία που η έλειπαν από τη συγκεκριμένη γραμμή. Ο Τζαμέλ Μακλίν επίσης δεν είναι ο τύπος που θα κάνει «εκκαθαρίσεις» στο ζωγραφιστό των ερυθρολεύκων στα μετόπισθεν ούτε αυτός που θα μετατρέψει τη ρακέτα σε «Κοσσυφοπέδιο» προστατεύοντας το καλάθι του Ολυμπιακού. Στη βραδιά όπου ο Μιλουτίνοφ βρέθηκε OFF,  δύο σέντερ του Πιανιτζιάνι (Gudaitis και Tarkzewski) είχαν 26 πόντους και 20 ριμπάουντ (9 επιθετικά από τα συνολικά 15 που έδωσε η ελληνική άμυνα) και ο αντίπαλος έστησε ένα μικρό πάρτι επιτιθέμενος επάνω στον άξονα.

Θυμηθείτε ότι πέρυσι  η βάση της ερυθρόλευκης αμυντικής φιλοσοφίας ήταν το κλείδωμα του άξονα με τους Παπανικολάου και Birch και η εξαιρετική άμυνα στο post, κορυφαία σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Ενώ λοιπόν είμαι αρκετά αισιόδοξος αναφορικά με τη παραγωγική ικανότητα πολλών παιδιών σε αυτό το ρόστερ μετά την επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη, το πρόβλημα της άμυνας στον άξονα (το σημείο που ως επί το πλείστον διαφυλάσσει μια ομάδα ώστε να αισθάνεται ασφαλής) και του rim protection προκαλεί έντονο σκεπτικισμό. Ο Ολυμπιακός έχει τη τύχη φέτος να διαθέτει έναν εξαιρετικό στα αμυντικά του καθήκοντα Παπανικολάου όμως είναι φανερό ότι τα λάθη στη πρώτη γραμμή δε συγχωρούνται πλέον. Οι Ιταλοί επέλεξαν να τρέξουν από την αρχή PnR δράσεις απομονώνοντας τους Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς ψηλά στη περίμετρο τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι δε μπόρεσαν να ελέγξουν καθόλου τη δραστηριότητα του Γκουντάιτις που έχει πολύπλευρο ταλέντο για παίχτη αυτής της σωματοδομής και στο οποίο είχαμε αναφερθεί στο παρελθόν..

 

 

Σ τ ρ έ λ ν ι ε κ ς  κύριοι..

 

Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από το ξεκίνημα της σεζόν και όλοι πλέον καταλαβαίνουν  τον efficient χαρακτήρα της επιλογής του Ολυμπιακού να εξασφαλίσει την υπογραφή του  Γιάνις Στρέλνιεκς. Χωρίς φανφάρες, πολλά λόγια ή fancy παιχνίδι ο Λετονός αποδεικνύεται καταλυτικός εντός ενός τελείως διαφορετικού πλαισίου επίθεσης σε σχέση με τα χρόνια του στη Βαυαρία. Ο Στρέλνιεκς μετράει 14.3 πόντους  (9/12 δίποντα-10/17 τρίποντα-9/9 προσωπικές) στα 4 τελευταία ματς των ερυθρολεύκων και συνολικά 48.5% στο τρίποντο από την αρχή της σεζόν (13/13 προσωπικές)  όντας ο καλύτερος πασέρ της ομάδας με 2.8 τελικές για 1.3 λάθη. Είναι ο ίδιος παίχτης άλλωστε που μερικούς μήνες αποτέλεσε τη βασική πρόταση της σελίδας μας για το backcourt  του Παναθηναϊκού ως ο γκαρντ που θα αναδείκνυε το παιχνίδι του Τζέιμς  και θα αποσυμπίεζε τον Καλάθη..

 

Ομολογώ ότι μου άρεσε ο τρόπος που δούλεψε ο Ολυμπιακός για τον Λετονό στο Μιλάνο απονέμοντας του τον ρόλο του executive shooter στην επίθεση του. Ο Στρέλνιεκς σταδιακά έχει βρει τα δικά του σουτ εντός της επιθετικής λειτουργίας του Ολυμπιακού ενώ σε αυτή τη φάση η ομάδα πλέον τον ψάχνει ενστικτωδώς από μόνη της. Στις περιπτώσεις δε που έχει στήσει σωστά τα πόδια του πριν την εκτέλεση και λαμβάνοντας υπόψη την ορθότητα των επιλογών σε επίπεδο εκτέλεσης που τον διακρίνει, η άμυνα δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Ο Ολυμπιακός δούλεψε αρκετά μαζί του μέσα από 2-3 High PnR (o Λετονός μακριά από τη μπάλα, ανεβαίνοντας από τον άξονα στη περίμετρο) ενώ έψαξε αρκετά το κάθετο screen για να του εξασφαλίσει άμεση εκτέλεση στις Horns δράσεις. Στη τελική ευθεία του ματς, όταν και κρίνονταν τα πάντα, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος τον εμπιστεύεται στο «κεφάλι» της 2-3 High PnR, αλλάζοντας του ουσιαστικά θέση με τον Ρόμπερτς, και ο Λετονός τον ανταμείβει με μια εξαιρετική κάθετη πάσα στον Μακλίν. Εξαιρετικός..

 

-Στο ίδιο πλαίσιο και ενθυμούμενος τη κουβέντα μας για Weave επίθεση και screens πριν λίγο καιρό..

 

 

 

Είναι αισθητή η προσπάθεια των ερυθρολεύκων να παίξουν με λιγότερη ντρίμπλα στην επίθεση τοποθετώντας τους γκαρντ τους σε ένα πλαίσιο πιο λειτουργικό σε συνάρτηση με τις ατομικές τους δεξιότητες. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίον η επίθεση του Ολυμπιακού λειτουργεί καλύτερη κάτι που αποτυπώνεται πλέον και στα νούμερα της σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Τα Hand Offs (παγκόσμια πρωτοτυπία του Σίμο η flat αντιμετώπιση σουτέρ όπως οι Ρόμπερτς-Στρέλνιεκς σε αυτές τις καταστάσεις, μόνο στο Μιλάνο και για μερικές ακόμα παραστάσεις μαζί σας κυρίες και κύριοι..) που χρησιμοποιεί ο Ολυμπιακός (σήμα-κατατεθέν των Weave plays) παρέχουν από τη φύση τους μια ασφαλή πάσα και αυτομάτως ένα screen μαζί. Αυτή η οπτική εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που θέλει την ομάδα να παίξει με λιγότερη ντρίμπλα (υπό καθεστώς πίεσης) από τους περιφερειακούς και μεγαλύτερη κίνηση μακριά από τη μπάλα, κατάσταση που μπορεί να παράγει περιφερειακή εκτέλεση και λιγότερο 1 on 1 καταστάσεις από τα γκαρντ. Ακόμα και τα post iso των ερυθρολεύκων με τους SF τους (γιατί με τον Πρίντεζη η ιεραρχία σε επίπεδο προτεραιοτήτων επιτάσσει εκτέλεση) τα δύο flare των ψηλών μακριά από τη μπάλα και κατά μήκους του άξονα (Low to High post) υποδεικνύουν πάσα στους περιφερειακούς της weak side.  Ήταν δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα έβρισκες ευκαιρίες απέναντι σε αυτήν τη συγκεκριμένη άμυνα. Όμως θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκτός αυτού σε πολλές περιπτώσεις (λαμβάνοντας υπόψη την ουσιαστική απουσία του πυλώνα που λέγεται Μιλουτίνοφ) δούλεψε σωστά για να τις εκμεταλλευθεί..

 

 

 

 

 

 

Κλασσικός Πιανιτζιάνι..

Η Αρμάνι μπήκε στο ματς για να χτυπήσει την άμυνα του Ολυμπιακού στη καρδιά της μέσα από τυπικές επιθετικές καταστάσεις-Πιανιτζιάνι , τις οποίες ο Ιταλός κόουτς χρησιμοποιούσε κατά κόρον στη πρότερη θητεία του στη Τοσκάνη. Είδαμε λοιπόν τη παραδοσιακή 1-4  High Set Offense, ένα πλαίσιο επίθεσης που στοχεύει στο να μεγιστοποιήσει τους χώρους για τα γκαρντ στο ζωγραφιστό ανεβάζοντας τους ψηλούς του αντιπάλου στη περίμετρο και που κάποτε «εκτόξευσε» την ικανότητα των Μακιντάιρ και Μακάλεμπ να επιτεθούν κάθετα, ώστε να μπορέσει ο Θίοντορ να βρει διαδρόμους για να παράγει γύρω από το καλάθι.  Είδαμε επίσης 1-4 Low Set ως εισαγωγή για την 2-3  High PnR πάλι με σκοπό να βάλει τον Αμερικανό PG στο κεντρικό διάδρομο και την υποστήριξη των Pop outs των «πλαγίων» για περιφερειακή εκτέλεση. Είδαμε ακόμα και Box Format για Side post του εξαιρετικού Γκουντάιτις . Στη πραγματικότητα η πιο safe καταστάσεις για τους Λομβαρδούς αφορούσαν τη δραστηριότητα του Μίτσοβ στον άξονα μέσα από κεντρικό PnR ως κομμάτι μια ευρύτερης οπτικής που αφορούσε το συγκεκριμένο πεδίο στην άμυνα των ερυθρολεύκων. Η Αρμάνι χτύπησε όσο λίγες ομάδες τη τελευταία διετία τους ερυθρόλευκους στον άξονα σκοράροντας το μεγαλύτερο ποσοστό των πόντων της πατώντας και παίζοντας πάνω σε αυτόν. Ο Πιανιτζιάνι είχε ετοιμάσει επίσης μια 2-2-1 press άμυνα την οποία παρουσιάζει συχνά παίζοντας με 3-Guard Lineups φέτος, χωρίς όμως να την εκτελέσει πολύ ενεργητικά δείγμα του ότι στόχευε απλά να καθυστερήσει την επίθεση του αντιπάλου και όχι τόσο του να αλλάξει τον ρυθμό, κάτι που άλλωστε δε συνάδει με τη φετινή low pace φιλοσοφία των scarpette rosse.

Δεν είδαμε καθόλου double drag screens τα οποία η Αρμάνι χρησιμοποιεί στη transition επίθεση για τον Θίοντορ..

 

Επίσης η επικοινωνία των Ιταλών στο αμυντικό κομμάτι ήταν αντίστοιχη του συνολικά προβληματικού αμυντικού τους φετινού οικοδομήματος. Δυσκολεύονται σε μεγάλο βαθμό να συνεργαστούν όταν η επίθεση του αντιπάλου πασάρει, βγάζοντας τη μπάλα από μια θέση εκτέλεσης δοκιμάζοντας την αντίληψη και τα αμυντικά τους rotations. Όσο πιο βαθιά τους πας τόσο μεγαλύτερα συντρίμμια θα βρεις αναφορικά με το πόσο δουλεμένες είναι οι περιστροφές τους στα μετόπισθεν. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, εάν ο Ολυμπιακός είχε τη Πέμπτη έναν γκαρντ που να μπορούσε να δημιουργήσει και να βάλει πίεση στην άμυνα περνώντας προς τα μέσα (Σπανούλης) θα βλέπαμε «άλλο» ματς. Η δε τελευταία επίθεση των γηπεδούχων πρέπει να αρρώστησε αρκετό κόσμο στο Μιλάνο.

 

Με τρεις ζευγάρια «ζεστά χέρια» (που είχαν πλεονέκτημα απέναντι στην άμυνα, Μίτσοβ-Θίοντορ-Γκουντάιτις) στο παρκέ, ο Τζέρελς επέλεξε τον ορισμό του inefficient παίζοντας πάνω στον καλύτερο αμυντικό του αντιπάλου και αφήνοντας τον Μίτσοβ «παγωτό» στη μοναξιά της κορυφής να οραματίζεται κάπου, κάποτε, μια πάσα η οποία πιθανόν θα ξεκλείδωνε τη πόρτα για τον δρόμο προς το καλάθι του Ολυμπιακού. Ο –εξαιρετικά clutch τον τελευταίο καιρό- Τζέρελς  έχει ενεργήσει πολλές φορές στο παρελθόν αναλόγως. Ακόμα και στο πιο iconic shot καριέρας του στη Palaestra της Σιένα (6^ος τελικός, 2014) καταπίνει εξ αρχής τη μπάλα αφήνοντας τον Αλεσάντρο Τζεντίλε με την ίδια Μίτσοβ-απορία. Το αποτέλεσμα βέβαια τότε ήταν διαφορετικό..

 

From Hell..

Ο Παναθηναϊκός χάρισε μια ακόμα σπουδαία βραδιά στους φίλους του που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ επιστρέφοντας με εκπληκτική άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, μετά από το «κώμα» στο οποίο εισήλθε η ομάδα στα τελευταία σχεδόν 15  λεπτά του πρώτου μισού. Φαίνεται ότι όταν το «τριφύλλι» γλιστράει στο γκρεμό, το χέρι που παλεύει με το οποίο παλεύει να κρατηθεί στη ζωή, το τελευταίο οχηρό που πρέπει να παραδώσει πριν..παραδωθεί, η ίστατη ικμάδα των δυνάμεων του που ενεργοποιούνται από το ένστικτο της επιβίωσης, γράφουν πάνω τη φράση «ανεξάντλητα επιθετική άμυνα». Το είδαμε και στο παιχνίδι με τη Φενέρ άλλωστε. Το σημαντικότερο δε στοιχείο της προσπάθειας που κάνει αυτή η ομάδα στον ένα χρόνο υπό τον Τσάβι Πασκουάλ βρίσκεται στη μυρωδιά της ατμόσφαιρας του ΟΑΚΑ. Κάτι έχει αρχίζει και αλλάζει.. Ο Παναθηναϊκός πλέον με πιο μεθοδικό τρόπο και ανεξάρτηξτα από πρόσωπα, αρχίζει και ξαναχτίζει τη κουλτούρα νικητή σε επίπεδο κλειστών αναμετρήσεων με τις ομάδες της ελίτ της Ευρωλίγκας καταφέρνοντας να φύγει όρθιος από το γήπεδο σε βραδιές που δείχνουν να «στραβώνουν», όπου η επαναφορά φαντάζει πολύ δύσκολη. Είναι πραγματικά δύσκολο να επιστρέψεις απέναντι σε τέτοιες ομάδες όταν έχεις δεχθεί ηχηρά χτυπήματα στο συνεκτικό ιστό σου και το επίτευγμα αυτό διαχωρίζει τις καλές ομάδες της EL από αυτές της ελίτ..

Το μπάσκετ είναι παιχνίδι αποκωδικοποίησης και προσαρμογής

Γράφαμε στο preview του παιχνιδιού στη στήλη μου στο Stoiximan.blog ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε από το πρώτο δευτερόλεπτο να πατήσει στο παρκέ και να «αρπάξει από τον λαιμό» τον αντίπαλο του σφυροκοπώντας τον ανελέητα μέχρι να «σβήσει» κάθε ίχνος αγωνιστικού σφυγμού από το σώμα του. Εικάζω ότι αυτή ήταν και η προσέγγιση του κόουτς Πασκουάλ λαμβάνοντας υπόψη το πλάνο του στο ξεκίνημα. Αυτή η Ρεάλ που βλέπετε το τελευταίο διάστημα είναι μια τελείως διαφορετική ομάδα από το σύνολο που είχαμε συνηθίσει να παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Διατηρεί ακόμα συγκεκριμένα, υψηλά στάνταρντ ποιότητας όμως  έχει βρεθεί σε μια κατάσταση κατά την οποία πρέπει να δημιουργήσει ξανά, καινούργιους «αμυντικούς» μηχανισμούς και σταθερές (με νέα πρόσωπα) για να είναι πάλι το ίδιο δύσκολο να τη καταβάλλεις. Αυτή τη περίοδο λοιπόν βρίσκεται εν μέσω αυτής της διαδικασίας. Είναι πολύ ..σοκαριστικό ( αγωνιστικά και σε  επίπεδο συνήθειας) να καλείσαι σε αυτό το σημείο της σεζόν, ειδικά όταν μιλάμε για ένα σύνολο που έχει καλλιεργήσει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια συγκεκριμένο επίπεδο συνοχής, να αλλάξεις «δέρμα».

Ο Παναθηναϊκός ακούμπησε και πάλι στο ξεκίνημα στον Ματ Λοτζέσκι και τα «τρίγωνα» που δουλεύει πολύ καλά στη πλευρά μέσα από flare (όταν η μπάλα βρίσκεται στο low post) ή pin down (όταν η μπάλα βρίσκεται στη κορυφή). Ο συγκεκριμένος τρόπος επίθεσης αποτελεί πλέον safe κατάσταση για την ομάδα (όπως είδαμε και στο παιχνίδι του ΣΕΦ) για αυτό και ο κόουτς τον ενεργοποιεί στο ξεκίνημα και στη προσπάθεια της ομάδας του να μπει δυνατά παίρνοντας το τιμόνι του ματς.

 

 

Το pure trapping που επιλέχθηκε στα ball screens της Ρεάλ για τον Ντόνσιτς με σκοπό να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια και του μικρού μάγου και τον ίδιο εκτός τελικής συνεργασίας πριν την εκτέλεση της Ρεάλ, αναγκάζοντας την να αλλάξει κέντρο απόφασης και πιθανόν χρόνους στην επίθεση της (απώτερος σκοπός το ανοιχτό γήπεδο) ήταν μια τακτική στην ίδια κατεύθυνση και με βάση αυτή την επιθετική προσέγγιση με την οποία μπήκαν στο παρκέ οι γηπεδούχοι. Όμως το μπάσκετ είναι άθλημα αποκωδικοποίησης και αμεσότητας στη προσαρμογή στα συνεχώς καινούργια δεδομένα που «τρέχουν» εντός των τεσσάρων γραμμών. Ο Λάσο, ο οποίος εκτός των άλλων δεν έχει στη διάθεση του τον καλύτερο perimeter defensive stopper του (Τέιλορ)  ξεκίνησε τον νεαρό Yusta επάνω στον καλάθι, τοποθετώντας τον Ντόνσιτς στη θέση «4». Απέναντι σε αυτήν την αμυντική τακτική (όπου παίχτες της κλάσης του Σλοβένου κάποια στιγμή θα προσαρμοστούν σίγουρα, το ερώτημα έγκειται στον χρόνο που θα απαιτηθεί για τη προσαρμογή τους) του Παναθηναϊκού, οι Μαδριλένοι κεφαλαιοποίησαν το μεγαλύτερο ίσως προσόν αυτής της ομάδας το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί και ένα σπουδαίο εφόδιο στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι διαθέτουν πολλούς παίχτες ( A-Class παίχτες σε αυτό το κομμάτι) οι οποίοι μπορούν να παίξουν με τη μπάλα στα χέρια, να δημιουργήσουν και να εκτελέσουν παράγοντας συνεχώς και σε διαφορετικά σημεία του γηπέδου καινούργιες εστίες «πυρκαγιάς» για την αντίπαλη άμυνα. Curling ή PnR δράση με τον Κοζέρ ο οποίος σημάδεψε τον Λοτζέσκι, Floppy δράση για τον Ρούντι (συν το αποτελεσματικό face up παιχνίδι των Ρέγιες-Τόμπκινς). Η Ρεάλ μπορεί να επιτεθεί και χωρίς τον Ντόνσιτς. Απλά με αυτόν «εντός τελικής συνεργασίας» πηγαίνει σε άλλο επίπεδο..

Νομίζω ότι οι πάντες γρήγορα κατανόησαν ότι ο Παναθηναϊκός έπεσε ο ίδιος στη πνευματική παγίδα που είχε ετοιμάσει για τον αντίπαλο. Η εικόνα της δεύτερης περιόδου ήταν χαρακτηριστική όταν η αρχική ορμή γύρισε μπούμερανγκ λόγω της αδυναμίας των γηπεδούχων να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα μετά την απάντηση της Ρεάλ. Εκβιαστικό 1 on 1 παιχνίδι (είτε με drive είτε με μπάλες στο χαμηλό post), κακή κυκλοφορία της μπάλας και μια εφηβική βιασύνη στο να έρθει το μεγάλο σουτ που θα γυρίσει τον διακόπτη και θα βάλει φωτιά στη κερκίδα σπάζοντας τη «παγωμάρα» που είχε δημιουργήσει η άνεση με την οποία η Ρεάλ κυκλοφορούσε τη μπάλα στο μισό γήπεδο. Τα «εκτός χρόνου» περιφερειακά σουτ (που έδωσαν στη κόντρα ανοιχτό γήπεδο) είναι μέρος αυτής της κακής προσέγγισης (3/13 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο για τους πράσινους). Trapping με τον Βουγιούκα δεν υφίσταται, τη στιγμή που οι φιλοξενούμενοι έβγαζαν με άνεση τη μπάλα από τη παγίδα κατευθύνοντας την μεθοδικά στους δύο στημένους σουτέρ που διατηρούσαν στην weak side. Η Ρεάλ, αρχικά με τη 4-guard lineup είχε «σπάσει» τη πίεση και απλά έπαιζε πάνω σε κάθε τι νέο της έδινε η βιασύνη των γηπεδούχων τελειώνοντας το πρώτο ημίχρονο με 13/13 δίποντα, 6/11 τρίποντα, 10/10 προσωπικές, 11 τελικές και 54 συνολικά πόντους..

Κλειδί για την επιστροφή η, υποδειγματική ναι, άμυνα μακριά από τη μπάλα

 

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός «ακούμπησε» στα κομμάτια του παιχνιδιού που ξέρει να εκτελεί καλά και αποτελούν τη βάση της αγωνιστικής κατεύθυνσης του, στον δρόμο για την ανατροπή. Είναι πολύ σημαντικό ότι η επιστροφή των πρασίνων σε αυτό το ματς επετεύχθη μέσα από ένα αγωνιστικό στυλ για το οποίο αυτή η ομάδα έχει κατασκευαστεί για να υποστηρίζει φέτος το καλοκαίρι.  Είναι αλήθεια ότι αυτή η Ρεάλ δεν έχει αναπτύξει ισχυρούς κώδικές επικοινωνίας εντός του πλαισίου του Small ball, εξ ου και η δυσκολία της να γυρίσει τον διακόπτη όταν βιώνει μεγάλα άσχημα διαστήματα εντός των 40’ (το είδαμε και στη Βιτόρια). Ο Λάσο επέλεξε να αποσυμπιέσει τον Ντόνσιτς (σημάδεψε και πάλι τον Λοτζέσκι είτε με straight PnR δράσεις είτε αναμειγνύοντας τα αδύναμα πόδια του σε πολλά screens προσδοκώντας τη στιγμιαία «αλλαγή» που αυτόματα –ειδικά στο low post- θα δημιουργούσε καινούργιο σημείο αναφοράς για εκτέλεση) παίζοντας τον off the ball όμως μια νέα παράμετρος έμελλε να αλλάξει πλήρως  τα δεδομένα στο πεδίο μάχης. Αναφέρομαι στην υποδειγματική, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, άμυνα του Παναθηναϊκού μακριά από τη μπάλα..

Το «τριφύλλι» ακούμπησε το άριστα σε αυτό το κομμάτι και το performance του σε αυτόν τον τομέα ήταν η βασική αιτία της αγωνιστικής του μεταμόρφωσης. Οι γηπεδούχοι κυνηγούν μανιασμένα τους παίχτες τους μακριά από τη μπάλα, σπριντάρουν δίχως αύριο στα αμυντικά rotations στις γωνίες μηδενίζοντας ευκαιρίες για corner 3s, σπάνε screens και κυρίως κερδίζουν πολλές (ΠΟΛΛΕΣ όμως) μονομαχίες σε καταστάσεις 1 on 1 άμυνας απέναντι στον αντίπαλο (σημαντική η συνεισφορά εδώ του «άσφαιρου» Γκάμπριελ). Χωρίς σημείο αναφοράς στο low post ήταν πραγματικά δύσκολο για τη Ρεάλ να αντιδράσει και η εικόνα στο παρκέ ήταν πολύ δυνατή.. Σταδιακά αυτή ακριβώς η άμυνα της ελληνικής ομάδας μακριά από τη μπάλα «πάγωσε» τη κυκλοφορία της Ρεάλ αποκόπτοντας τις γραμμές πάσας και τη καλή επικοινωνία, γεγονός που οδήγησε τη «Βασίλισσα» σε μια στατική συμπεριφορά και προσπάθεια παραγωγής μέσα από προσωπική φάση δηλαδή το καλό κομμάτι της πράσινης άμυνας. Η φάκα είχε ήδη ανοίξει..

 

Στην επίθεση οι πράσινοι επένδυσαν σε αυτό το διάστημα σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Horns προσπαθώντας (η επιστροφή στα βασικά που λέγαμε..) να απομονώσουν εντός αυτού του πλαισίου τη PnR συνεργασία του διδύμου Καλάθη-Γκιστ, τοποθετώντας στη strong side δίπλα τους ένας περιφερειακό εκτελεστή (Ρίβερς ή Σίνγκλετον). Οι side pick δράσεις αποτελούν –στα χρόνια του Γκιστ- ένα από τα αποτελεσματικότερα όπλα της επίθεσης των πρασίνων και η σελίδα μας έχει αναφερθεί σε αυτό το κομμάτι πολλές φορές. Ο Αμερικανός F/C «κατασπάραξε» κάθε αντίπαλο στο δεύτερο ημίχρονο μαζεύοντας κάθε διεκδικούμενη μπάλα ενώ παράλληλα έδωσε τεράστια ώθηση και στην επίθεση της ομάδας με τις δύο εύστοχες προσωπικές που έκριναν το αποτέλεσμα να αποτελούν το κερασάκι στη τούρτα. Είναι πολύ θετικό για τον ίδιο τον παίχτη επίσης ότι ο Τσάβι Πασκουάλ  έχει ψηλά στην ιεραρχία του επιθετικού του playbook side pick καταστάσεις για τον Γκιστ..

 

 

Δείτε το αλά- Spurs “Side Staggered and PnR” ..

 

 

 

 

Δίπλα στον Γκιστ σε επίπεδο απόδοσης θα πρέπει να τοποθετηθεί το Top Gun αυτής της ομάδας, ο KC Rivers. Tο aggressiveness του και στις δύο πλευρές του παρκέ συμπαρέσυρε τους πάντες στις τάξεις του «τριφυλλιού» και έβαλε τεράστια πίεση στη Ρεάλ, ειδικά στα μετόπισθεν των φιλοξενουμένων. Ο πρώην πρωταθλητής EL με τη «Βασίλισσα» έπαιξε με μάτι που γυαλίζει και μαζί με τους Καλάθη (8/1 ΑST/TO) και φυσικά τον Γκιστ ήταν οι βασικοί εκφραστούν του Not In My House-χαρακτήρα που επέδειξαν οι πράσινοι στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στη Ρεάλ. . Η ζώνη του Λάσο (2-3) που είχε ως αποκλειστικό σκοπό να βάλει τους πράσινους να σκεφτούν αναθεωρώντας τον τρόπο επίθεσης τους στο πιο κρίσιμο σημείο του ματς θα ήταν ίσως «άδικο» να στερήσει από τον Παναθηναϊκό αυτή τη σπουδαία βραδιά. Και κάτι τελευταίο..

Για τον τρομερό Λούκα Ντόνσιτς, αυτή η πολύ δυναμική αντιμετώπιση που έλαβε από τη πράσινη άμυνα και η απογοήτευση που έφερε η τελική έκβαση της αναμέτρησης θα αποτελέσει σπουδαίο μάθημα για τη συνέχεια. Όπως λένε οι δάσκαλοι του αθλήματος, «αυτές οι βραδιές θα σε κάνουν πρωταθλητή..»

 

 

Υ.Γ: Ειλικρινά και λαμβάνοντας υπόψη μου τις ιδιαιτερότητες του FIBA Basketball, πιστεύω ότι αυτή η Εθνική ομάδα (των ελαχίστων προπονήσεων) με τα παιδιά που έρχονται ακριβώς πίσω από τη βιτρίνα των «αιωνίων» θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αρκετά αξιόλογο σύνολο κάτω υπό διαφορετικές συνθήκες, όσο και εάν σε κάποιους αυτό φαίνεται παράξενο. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα σχετικά..

Υ.Γ1: Το καλοκαίρι είχαμε υπογραμμίσει την ενδεχόμενη αδυναμία της CSKA στο αμυντικό ριμπάουντ. Η παρουσία του διδύμου Χάινς-Χάντερ στο «5» της δίνει την ευκαιρία να βάλει μεγάλη πίεση στην άμυνα αναφορικά με την ικανότητα της στο επιθετικό ριμπάουντ όμως στα μετόπισθεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να εξασφαλίσει τις απαιτούμενες, διεκδικούμενες μπάλες και αυτός είναι ένας βασικός λόγος  που μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να ανοίξει το γήπεδο ανεβάζοντας τον αριθμό των κατοχών εκεί που στόχευε με βάση τον καλοκαιρινό της σχεδιασμό. Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον..