Το κυνήγι της ευτυχίας..

Έτοιμος και τηρώντας βασικές αρχές ενός συγκεκριμένου αμυντικού πλάνου, ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ χωρίς να πιάσει υψηλά standards απόδοσης πέρασε από το Φάληρο νικώντας τον Ολυμπιακό με ήρωα τον Λούκας Λεκαβίτσιους. Απογοητευτική η εικόνα των ερυθρολεύκων σε επίπεδο ανάπτυξης και εκτέλεσης τη στιγμή που είναι φανερό ότι πληρώνουν καλοκαιρινά λάθη με  τον πιο «σκληρό» τρόπο. Όσοι διάβαζαν, γνώριζαν. Το Hoopfellas αναλύει..

Στο «κυνήγι της ευτυχίας» μετά από μια μάλλον δύσκολη περίοδο για τους δύο «αιωνίους», ο Παναθηναϊκός βρήκε προσωρινή ανακούφιση κερδίζοντας τον Ολυμπιακό για δεύτερη φορά φέτος στο ΣΕΦ. Καλύτεροι οι πράσινοι, δεν ικανοποίησε καμία εκ των δύο ομάδων οι οποίες έχουν ανήφορο στο δρόμο αγωνιστική βελτίωση. Χρειάζονται λοιπόν «πόδια» και καθαρό μυαλό. Πάμε μαζί να δούμε τι έχουμε κρατήσει από το «ελληνικό» ντέρμπι λίγο πριν μπούμε στη δεύτερη εβδομάδα διπλών παιχνιδιών για την Ευρωλίγκα (χαμός)..

Thoughts & Quotes

-Ο Τσάβι Πασκουάλ επεδίωξε να συνδέσει τον Ματ Λοτζέσκι από την αρχή με το καλάθι, στόχευση φανερή από το κομμάτι του επιθετικού playbook που έτρεξαν οι πράσινοι στο ξεκίνημα του παιχνιδιού.  Είτε μέσα από Horns με Wide Pin Down screen (κλασσική safe κατάσταση για τον Ρίβερς της οποίας η αποτελεσματικότητα εκτοξεύεται με το πρόσωπο/πλάτη παιχνίδι του screener-Σίνγκλετον, τη χρησιμοποιεί με αρκετή επιτυχία από πέρυσι ο Ισπανός κόουτς ) είτε μέσα από Diamond η στόχευση ήταν η ίδια. Να μπει ο 32χρονος Aμερικανός sharpshooter από το Ουισκόνσιν με τη μπάλα στον άξονα δοκιμάζοντας τη συμπεριφορά (σε επίπεδο αποκωδικοποίησης) της ερυθρόλευκης άμυνας απέναντι στην ικανότητα του να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα. Ο Λοτζέσκι διαχειρίστηκε πολύ καλά αυτή τη κατάσταση όντας επιθετικός στον χρόνο που τρέχει αμέσως μετά το “Show” μέχρι το “Recover” του Μιλουτίνοφ αλλά και απέναντι σε Flat αντιμετώπιση.

Αναφορικά με τους σουτέρ των πρασίνων οι οποίοι αποτελούν βασικό κομμάτι της επίθεσης των πρωταθλητών.. Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος να αμυνθεί απέναντι στα Pin down Screens που δουλεύει ο Πασκουάλ για τον Ρίβερς όμως πιάστηκε κοιμώμενος στις ίδιες ακριβώς καταστάσεις που ενεργοποίησε ο αντίπαλος για τον Λοτζέσκι. Υποτιμήθηκε ο πρώην wing των ερυθρολεύκων;  Θεωρήθηκε ότι το επίπεδο της stamina που τον χαρακτηρίζει φέτος τον κάνει εύκολα ελεγχόμενο από τους αθλητικούς SF της ομάδας του Πειραιά..; Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά. Το περίφημο Stay in Contact το οποίο αποτελεί τη βάση των πάντων στην άμυνα απέναντι σε Pin down Screens (για τέτοιου επιπέδου εκτελεστές) πήγε περίπατο ενώ αντίθετα λειτούργησε αρκετά αποτελεσματικά απέναντι στον KC Rivers σε αυτές τις καταστάσεις. Ο Rivers βέβαια είναι από άλλο ανέκδοτο. Εξαιρετικής πάστας παίχτης. Ο τρόπος που «πατάει» σε αυτά τα ματς πλέον αλλάζει ολόκληρο τον χαρακτήρα του Παναθηναϊκού ο οποίος ακουμπά στην επιθετικότητα και τη κουλτούρα νικητή του Αμερικανού. Ο Ρίβερς  -όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν- έχει την ικανότητα να εκτελεί πάνω σε καθεστώς καλής άμυνα με την αυτοπεποίθηση και την αποτελεσματικότητα βετεράνου σκόρερ του ΝΒΑ. Δε το βρίσκεις αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό εύκολα στην Ευρώπη.. Τη Παρασκευή ο Αμερικανός wing ανάγκασε ένα από τα καλύτερα αμυντικά δίδυμα της συγκεκριμένης θέσης στην Ευρώπη να υποκλιθεί στη κλάση του.

Απέναντι στον Παπαπέτρου  οι «πράσινοι» σούταραν εξαιρετικά  (40% τρίποντο και 55.6% δίποντο με αυτόν στο παρκέ, Defensive Rating 119.4) . Στα λεπτά του στο παρκέ οι ερυθρόλευκοι «έγραψαν» -14.  Αντίστοιχα με τον Παπανικολάου  τα νούμερα ήταν 40% και 58.8% (Defensive Rating 121.4).. Ο Ρίβερς είναι βασικός υπεύθυνος για τη ζημιά. Αδιαμφισβήτητα (και ειδικά όταν μπορείς να σπάσεις το ηθικό του αντιπάλου σκοράροντας με συνέπεια απέναντι στους καλύτερους αμυντικούς του) αποτελεί το σημείο αναφοράς των πρασίνων σε αυτά τα παιχνίδια. Δυστυχώς η σελίδα δε σκέφτηκε να κατοχυρώσει το New Sheriff in Town που του αποδώσαμε πέρυσι και χρησιμοποιείται πλέον κατά κόρον. Αλλά τι να λέμε, εδώ χάσαμε το Saint George για τον Πρίντεζη κάποτε..

Η ευλογία  της  «μονής» Post άμυνας απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό..

Η βάση της αμυντικής στρατηγικής και όπως εξελίχθηκε (για μια ακόμα φορά) το κλειδί της επιτυχίας για τον Παναθηναϊκό ήταν η επιλογή του να αμυνθεί χωρίς βοήθεια στο low post απέναντι στον Πρίντεζη. Με τον Σίνγκλετον οι πράσινοι έχουν βρει έναν από τους αποτελεσματικότερους αμυντικούς για την ανάληψη αυτής της αποστολής. Ο Αμερικανός έχει εξαιρετικά χέρια (που του δίνουν την ευκαιρία να ακολουθήσει τον σταρ των ερυθρολεύκων ψηλά στην εκτέλεση) και  δουλεύει σωστά στο έδαφος ώστε να μπορεί να ματσάρει (όσο αυτό είναι δυνατόν) το footwork του Πρίντεζη χαμηλά. Η εμπειρία του μάλιστα  μετά από μια σεζόν ματσαρίσματος με τον Έλληνα φόργουορντ τον έχει βοηθήσει να αποκωδικοποιήσει το παιχνίδι του αντιπάλου του σε μεγάλο βαθμό. Οι πράσινοι ακολούθησαν την ίδια τακτική και με τον Γκάμπριελ ενώ έπαιξαν εξαιρετική 4/4 άμυνα στον Μιλουτίνοφ (βάζοντας τον να δουλέψει πολύ στο έδαφος σπαταλώντας παράλληλα ανάσες) «εκτοξεύοντας» το διαχρονικό πλέον μειονέκτημα των ερυθρολεύκων στην εισαγωγική πάσα στο low post.

Ουσιαστικά εκεί κερδήθηκε η μάχη. Κλειδώνοντας τη δραστηριότητα στο χαμηλό  post (το βαρύ σασί της ερυθρόλευκης επίθεσης –η βασική frontcourt- τελείωσε το ματς με 3/15 FG), ο Παναθηναϊκός είχε το πάνω χέρι και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχε τελειώσει το παιχνίδι πολύ πιο εύκολα απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό. Είναι σημαντικό αυτό που γράφουμε αναφορικά με την εικόνα και των δύο αντιπάλων.. Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή προσπαθεί να παίξει (στην επίθεση) κάτι το οποίο είναι  εκτός των προδιαγραφών και των χαρακτηριστικών των παιχτών αυτού του ρόστερ. Δεν έχει τα γκαρντ για να «τρέξει» αυτό το playbook στο μισό γήπεδο και είναι μεγάλο λάθος να απαιτείς από παίχτες τελείως διαφορετικής κατεύθυνσης να σου «παραδώσουν» βαπτίζοντας τους δημιουργούς ή slashers ενώ στη πραγματικότητα  οι δεξιότητες τους απέχουν πολύ από αυτό που ζητάς, ΣΕ ΑΥΤΟ το πλαίσιο επίθεσης που παίζεις.

Κρατήστε τη σταθερά της post άμυνας στο μυαλό σας και πάμε μαζί να φτιάξουμε μια άλλη εικόνα. Στη τελική ευθεία της επίθεσης των ερυθρολεύκων, η άμυνα με «αλλαγές» των πρασίνων έχει απομονώσει τη μπάλα και μαζί τον γκαρντ του Ολυμπιακού στη κορυφή της ρακέτας. Πόσους περιφερειακούς έχουν οι ερυθρόλευκοι που μπορούν να παίξουν προσωπική φάση απέναντι σε παίχτες όπως ο Σίνγκλετον ή Γκιστ; Κανέναν. Μηδέν. Zero. Ο Τσάβι Πασκουάλ πολύ σωστά τοποθέτησε τον Θανάση Αντετοκούνμπο στη starting unit δυναμώνοντας την άμυνα του σε επίπεδο χρόνων στη διαδικασία των rotations (εφόσον έμπαινε ο Παναθηναϊκός σε αυτή) ενώ παράλληλα είχε στη πεντάδα του 4 παίχτες οι οποίοι μπορούσαν να αμυνθούν απέναντι σε οποιονδήποτε ερυθρόλευκο σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Οι γηπεδούχοι μάλιστα δε κατάφεραν ούτε μια φορά να παίξουν ένα one on one απέναντι στα αδύνατα περιφερειακά πόδια του Λοτζέσκι (ο Τόμπσον έβλεπε το καλάθι με κιάλια και ας μη γελιόμαστε, δεν είναι ιδιαίτερα ικανός στη προσωπική φάση).

Στα Short  Rolls της 2-3 High Set (κεντρικό PnR) του Ολυμπιακού ο Παναθηναϊκός  κρατούσε τον παίχτη στο βάθος του άξονα μέσα στη ρακέτα υποδεικνύοντας στο «5» του αντιπάλου το midrange ή τη πάσα στο φτερό (απενεργοποιώντας το baseline cut) . Σε καταστάσεις miss match χαμηλά (Λοτζέσκι ή αμυνόμενος που στιγμιαία έχανε τη θέση του) οι Πασκουάλ έστελνε όχι απλά aggressive ντουμπλάρισμα αλλά triple team ακουμπώντας στη σιγουριά του 26% που εκτελεί από τη περιφέρεια ο αντίπαλος. Ήταν μια ακόμα τέτοια βραδιά για τον Ολυμπιακό και ο αντίπαλος πάγκος το μυρίστηκε από την αρχή σπρώχνοντας τους γηπεδούχους  σε αυτή τη κατάσταση με την εφαρμογή μερικών πολύ απλών αμυντικών κανόνων..

Mεγάλη δυσκολία  ανάπτυξης στο μισό γήπεδο..

Ο Ολυμπιακός παρουσίασε μεγάλο πρόβλημα στην ανάπτυξη σε σετ καταστάσεις απέναντι σε μια άμυνα έτοιμη η οποία παρατάχθηκε στο παρκέ με «στόχους» κατευθύνοντας με χαρακτηριστική ευκολία τη μπάλα στα επιθυμητά σημεία. Η 1-3-1 (Iverson cut) φώναζε ότι χρειαζόταν δεύτερο δημιουργό που να μπορεί να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, να τρέξει side picks και να κοιτάξει τη πάσα στο ζωγραφιστό. Όταν τον ρόλο αυτόν έχει ο Παπανικολάου (limited με τη μπάλα) δε μπορείς να απαιτείς πολλά.  Οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν τεράστια δυσκολία στην ανάπτυξη στο μισό γήπεδο καθώς η απουσία σημείου αναφοράς στο δημιουργικό κομμάτι οδήγησε σε πολύ κακό Shot selection και τραβηγμένες ενέργειες. Οι λίγες φορές που ο Ολυμπιακός λειτούργησε σωστά ήταν αυτές που ο περιφερειακός του κατάφερε να παίξει πάνω στη τελική γραμμή και να βγάλει τη μπάλα σωστά από αυτήν.

Αλήθεια, πόσο εύκολα θα μπορούσε να το κάνει αυτό μια επίθεση με αυτά τα εργαλεία (χωρίς playmaking) σε συνέχεια απέναντι σε μια άμυνα με γρήγορα πόδια και μεγάλα wingspans..; Αντικειμενικά πολύ δύσκολα ακόμα και με τον Σπανούλη στην εξίσωση. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δοκίμασε 5-out formats για να τραβήξει τους ψηλούς του αντιπάλου μακριά από το καλάθι δημιουργώντας χώρο στο ζωγραφιστό όμως ας μη γελιόμαστε, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται χαρακτηριστικά να μπει με τη μπάλα από τη περίμετρο προς τα μέσα –τουλάχιστον στον σωστό χρόνο- από πέρυσι, κομμάτι στο οποίο είχαμε εστιάσει αρκετά. Στα Side posts του Πρίντεζη οι ερυθρόλευκοι μοίρασαν τους  τρεις περιφερειακούς σε μια απόσταση από τον άξονα και κατά μήκος των 45 μοιρών στην αδύνατη πλευρά (για να απεμπλακεί ο PF τους από πιθανή βοήθεια από τη strong side) όμως αυτόματα το spacing ήταν καταστροφικό (traffic σε απόσταση 4 μέτρων ψηλά). Ο δε τρόπος που οι γηπεδούχοι προσπαθούν να παράγουν όταν ο αντίπαλος τους έβαλε πίεση στη τελική ευθεία είναι ενδεικτικός της τρικυμίας που χαρακτηρίζει την επιθετική τους λειτουργία. Μόνον οι Στρέλνιεκς και Μακλίν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Λετονός είχε μερικά εκρηκτικά διαστήματα δείχνοντας τη ποιότητα του όμως ακόμα και αυτός, ένας γκαρντ με χέρι αλφάδι και κυρίως εξαιρετικό shot selection θα έχει πολλά πάνω-κάτω εντασσόμενος σε ένα τύπο επίθεσης με πολύ ντρίμπλα, αδυναμία επικοινωνίας των πλευρών και έντονη στατικότητα σε πολλές των περιπτώσεων. Επαναλαμβάνω, πολλά από τα σουτ μέχρι τώρα στη σεζόν ισοδυναμούν με προσπάθειες τις οποίες  δεν έχει συνηθίσει να παίρνει. Πάντα οφείλεις να προσαρμοστείς στο «διαφορετικό» αρκεί όμως αυτό να είναι εφικτό και εντός του πλαισίου των δυνατοτήτων σου..

Το «ξωτικό της Βαλτικής», ένα καλό νέο..

Ο Παναθηναϊκός δεν ενθουσίασε με την απόδοση του σε καμία περίπτωση όμως το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίσταση ήταν η αντίδραση και η νίκη η οποία θα προσέφερε μια πολύ τονωτική ένεση στην ομάδα μετά τις δυσκολίες που βιώνει το τελευταίο διάστημα.

Ο Τσάβι Πασκουάλ πήγε στα σίγουρα. Διάβασε πολύ καλά μια ούτως ή άλλως ευανάγνωστη επίθεση και πήρε το τιμόνι με το πλεόνασμα που διαθέτει σε παίχτες με ικανότητα στη προσωπική φάση και ένστικτα σκόρερ (σας θυμίζει κάτι..;). Eπαναλαμβάνω και ας ακούγεται τραβηγμένο σε πολλούς, οι πράσινοι έπρεπε να είχαν κερδίσει πιο εύκολα τη Παρασκευή το ντέρμπι απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που αδυνατούσε χαρακτηριστικά να παράγει.  Κατανοούμε βέβαια όλοι ότι πρόκειται για ματς ειδικών καταστάσεων με ιδιαίτερο υπόβαθρο το οποίο τροφοδοτούσε και η ψυχολογική κατάσταση των φιλοξενουμένων μετά από κάποιες άσχημες εμφανίσεις πρόσφατα.

Είναι σημαντικό για τον Παναθηναϊκό ότι πήρε βοήθεια από τους παίχτες-ρόλων του οι οποίοι μπορούν και πάλι να νιώσουν σημαντική έχοντας πατήσει στη φωτιά (βλ παρκέ του ΣΕΦ). Με τον Θανάσης Αντετοκούνμπο στη πεντάδα το «τριφύλλι»  έγραψε» +11 (Νο1  για την ομάδα) στη μέτρηση του σκορ ενώ το motor και η ικανότητα του Έλληνα φόργουορντ στη πίσω γραμμή άμυνας υποστήριξε άψογα το πιο light δίδυμο των Σίνγκλετον-Γκάμπριελ στη frontcourt (κρατήστε αυτό το σχήμα). Ο Γκάμπριελ έφερε μαζί του και πάλι τον 3&D χαρακτήρα που τον κράτησε στο ΟΑΚΑ το καλοκαίρι ενώ εξαιρετικό ματς έκανε και ο Τζέιμς Γκιστ παρότι ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί καθόλου το dive του στο καλάθι  μετά από PnR, βασικό συστατικό της επίθεσης της ομάδας. Ο Πασκουάλ από ένα σημείο και μετά πολύ έξυπνα άλλαζε τη διάταξη εντός της ίδιας του της επίθεσης μπαίνοντας αρχικά με A-Set η οποία όμως μετατρεπόταν σε ένα 1-4 Low Set θέλοντας να μικρύνει τις αποστάσεις του σκριν για τον Ρίβερς και να αυξήσει τον χώρο του ανεβαίνοντας στη περίμετρο (ξεκινώντας από πιο χαμηλά) και τη πιθανότητα καλής άμεσης εκτέλεσης για τον πιο ζεστό του παίχτη ο οποίος βρισκόταν σε aggressive mode από την αρχή.  Στη τελική ευθεία μάλιστα  χρησιμοποίησε ως «δόλωμα» τα cross cuts του Ρίβερς επάνω στην ερυθρόλευκη άμυνα για να βρει εκτέλεση με τον Σίνγκλετον  στη δυνατή πλευρά.  Παρ’όλα αυτά ο Παναθηναϊκός χωρίς άμεση εκτέλεση από PnR έμεινε στις 7 τελικές (Καλάθης μόλις 2) και δε βρήκε ουσιαστικά ποτέ ρυθμό στην επίθεση του. Κατάφερε να ελέγξει το ματς όμως γιατί  έμεινε χαμηλά σχετικά σε αριθμό λαθών (12 που έδωσαν σημαντικό ποσοστό παραγωγής στον αντίπαλο παρ’όλα αυτά) και (κυρίως αυτό) κατάφερε να σκοράρει παίζοντας πάνω στον άξονα, τη ραχοκοκαλιά της άμυνας του Ολυμπιακού.

Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι ο Παναθηναϊκός σε ένα πολύ κομβικό σημείο, πήρε το πάνω χέρι στο ματς με τον Καλάθη στον πάγκο. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους  (μετά το αρχικό κράξιμο του Πασκουάλ γιατί έπαιξε under τον Μάντζαρη όταν η τακτική έλεγε να τον ωθήσει να περάσει προς τα μέσα) εξελίχθηκε σε «ηρωα» των πρασίνων βάζοντας σπουδαία καλάθια γαρνιρισμένο με το θράσος που χαρακτηρίζει τα άξια τέκνα της λιθουανικής σχολής.  Η ικανότητα του Λεκαβίτσιους να πάει (και να εκτελέσει από) παντού με τη μπάλα στο παρκέ έβαλε πίεση στην ερυθρόλευκη άμυνα. Ο Λιθουανός Shoot first-PG κατέθεσε intangibles και αυτή του η εμφάνιση τοποθετείται στη κατηγορία εκείνων που μπορούν να αλλάξουν το ψυχικό κόσμο ενός νέου αθλητή αναφορικά με τη πίστη τη δική του αλλά και της ομάδας στις δυνατότητες του. Με αυτόν στο «1» οι πρωταθλητές επιλέγουν περισσότερο την 1-3-1 (UCLA Cut-Middle PnR) αφήνοντας λίγο πίσω plays που ξεκινούν από Horns Format. Είναι σημαντικό  ότι οι πράσινοι μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους και επανακτήσουν τον έλεγχο ενός τέτοιου παιχνιδιού χωρίς τον Καλάθη στο παρκέ. Η φύση μάλιστα του «πακέτου» που φέρνει ο Λεκαβίτσιους, διαφορετική από το star quality και τις 1on1 απαιτήσεις του εξαιρετικού Μάικ Τζέημς, μπορεί να λειτουργήσει θετικά για όλο το σύνολο σε επίπεδο ισορροπίας. Αυτή τη στιγμή πάντως ο Πασκουάλ δυσκολεύεται να βρει τη χρυσή τομή στο rotation γιατί έχει δύο off guards (Παππάς-Ντένμον) εκ των οποίων κανένας δεν έχει το απαραίτητο playmaking για να «τρέξει» το επιθετικό playbook ανεβαίνοντας στο «1».. Ο Αμερικανός πάντως ήταν εξαιρετικός σήμερα στη Νέα Σμύρνη.

Όσοι διάβαζαν, γνώριζαν..

Θα ήθελα να κλείσω με δύο έξτρα-κουβέντες για τον Ολυμπιακό. Για όλους εμάς, τα μέλη αυτής της κοινότητας, η εικόνα των ερυθρολεύκων στο επιθετικό κομμάτι δε συνιστά έκπληξη. Ούτε οι προσδοκίες του 99% των ελληνικών media για μια ομάδα που «θα τρέχει παίζοντας σε υψηλές ταχύτητες και θα πετάει δηλητήριο από τη περιφέρεια».. Δε συμμερίζομαι καθόλου τον μηδενισμό για το παίχτες όπως ο Ρόμπερτς ο οποίος ουδέ μια σχέση έχει με τον ρόλο που καλείται να φέρεις εις πέρας στον Ολυμπιακό. Το παιδί δεν είναι δημιουργός, δεν έχει κάθετο παιχνίδι, είναι παίχτης (σίγουρα) με ποιότητα αλλά δεν έπρεπε να επιλεγεί σε καμία περίπτωση όταν ήδη υπάρχει στο ρόστερ σου ο Στρέλνιεκς. Ο Ολυμπιακός θα ζήσει και θα πεθάνει στο μισό γήπεδο για εκεί έχει μάθει να παίζει τα παιχνίδια (και να είναι πιο αποτελεσματικός σε επίπεδο σκέψης) ο κόουτς Σφαιρόπουλος. Θα περιμένει τον Σπανούλη (που σαφώς θα κάνει τους πάντες γύρω του πιο αποτελεσματικούς γιατί πολύ απλά είναι ο μοναδικός γκαρντ που μπορεί να βάλει κάθε συμπαίχτη του να εκτελέσει από τα καλά του σημεία) και θα ακουμπήσει πάνω του μέχρι να ..σβήσει ο ήλιος. Εν τω μεταξύ Ολυμπιακός συνεχίζει να έχει τη πιο inefficient επίθεση στη διοργάνωση. Δε παράγει επιθετικό transition μέσα από την άμυνα του, δεν έχει τους  finishers ή τους fast break-makers για να ανοίξει το γήπεδο. Θα παίξει καλύτερα γιατί είναι ομάδα με αμυντική συνοχή και κουλτούρα νικητή στο υψηλότερο επίπεδο. Και όταν επιστρέψει ο Σπανούλης θα δει που μπορεί να φτάσει ελπίζοντας στο καλό timing με το συγχρονισμένο άκουσμα πολλών καλών σε αγωνιστικό επίπεδο την ίδια περίοδο.

Αλήθεια όμως.. Πόσο καλύτερη και πιο σίγουρη (για το παιχνίδι της χωρίς τον αρχηγό) θα ήταν η ομάδα με έναν πραγματικό leading guard στη θέση «1»..;  Γιατί π.χ. ένας γκαρντ τύπου Γκρέηντζερ απορρίφθηκε το καλοκαίρι  ως «προβληματικός  χαρακτήρας» (αν είναι δυνατόν) τη στιγμή που έχει το όλο πακέτο (αγωνιστικά και ως προσωπικότητα) για να αναβαθμίσει το παιχνίδι σου;  Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν οι προσδοκίες για μια επίθεση που θα «σκοτώνει από τη περιφέρεια» όταν λείπουν βασικά συστατικά που απαιτούνται για να εξελιχθεί αυτή η σύνθετη διαδικασία  μέχρι τη  στιγμή της εκτέλεσης; Mπορεί άραγε ο κόουτς Σφαιρόπουλος να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό (όχι γαντζωμένο πάνω στις ατομικές δεξιότητες 1-2 αθλητών) σε επίπεδο πλαισίου επίθεσης; Είναι ερωτήματα που μένουν να απαντηθούν. Ο κόουτς έχει δίκιο. Βαθμολογικά ο Ολυμπιακός είναι ακόμα σε αρκετά καλό επίπεδο. Η εικόνα του όμως είναι αποκρουστική. Όσοι διάβαζαν, γνώριζαν..

Y.Γ: Σας είπα πέρυσι ότι για τον Ουίλμπεκιν (συγκεκριμένα για αυτόν) , η ευκαιρία να παίξει και να αναπτύξει το παιχνίδι του υπό τον Ντέηβιντ Μπλατ ήταν «ευλογία». Το ότι φέτος ο κόουτς έχει την τύχη να ξαναδουλέψει μαζί του γιατί ο κόουτς έχει ως αποκλειστικό στόχο την επιστροφή στο ΝΒΑ (εξ ου και η άρνηση του να δεσμευθεί με ένα τοπ-πρότζεκτ σε επίπεδο Ευρωλίγκας) λέγεται και μήνυμα εκ των άνωθεν..

Υ.Γ1: Το μπάσκετ του Σίτο έχει βάλει δύσκολα στη Ρεάλ πολλές φορές στο παρελθόν και μάλιστα με σύνολα που δε διαθέτουν τόσο ποιοτικό υλικό. Είναι το μπάσκετ της μιας, υψηλής ταχύτητας που «καταργεί κάθε σύμπλεγμα κατωτερότητας ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και το περιβάλλον». Με ό,τι αυτό συνεπάγεται..