Το διαμάντι της συνεχούς βελτίωσης..

H Weave επίθεση του Ολυμπιακού που μακιγιάρει αλλά δε λύνει προβλήματα και οι δυσκολίες  στην οικοδόμηση της επίθεσης του Τσάβι Πασκουάλ στον Παναθηναϊκό.Στον αγώνα δρόμου της φετινής Ευρωλίγκας, η συνεχής βελτίωση είναι προτιμότερη από τη καθυστερημένη τελειότητα. Το Hoopfellas ξίνει το χρώμα της νίκης  κοιτάζοντας κάτω από την αγωνιστική επιφάνεια  των δύο “αιωνίων”..

Καλησπέρα σε όλους. Δύο εντός έδρας νίκες για τις ομάδες μας στη δεύτερη αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας, λίγο πριν τη σπουδαία πρώτη εβδομάδα διπλών παιχνιδιών. Θετικά και αρνητικά στοιχεία, παρατηρήσεις, δεύτερες σκέψεις και ερωτήματα. Πάμε να τα δούμε μαζί ξεκινώντας τη συζήτηση μας στην αρχή μιας εβδομάδας  η οποία αναμένεται να μας προσφέρει σημαντικά updates σε επίπεδο αξιολογήσεων ομάδων και προσώπων..

H Weave «μακιγιάρει», δε λύνει το πρόβλημα..

Το παιχνίδι με την Ουνικάχα μας έδωσε, πολύ νωρίς στη σεζόν, την ευκαιρία να δούμε καθαρά πλέον και σε πρακτικό επίπεδο μερικές από τις αδυναμίες του φετινού συνόλου του Ολυμπιακού, οι οποίες –άγνωστο γιατί- δεν καλύφθηκαν στη φετινή Offseason, γεγονός το οποίο υπογραμμίστηκε από την αρχή από τη σελίδα μας. Το playbook  και οι ιδέες του Πλάθα λοιπόν (οι οποίες έβαλαν πίεση στην ελληνική ομάδα και στις δύο πλευρές του παρκέ) ήταν μια καλή ευκαιρία για διαφάνεια..

Είναι προφανής η έλλειψη σπουδαίο playmaking από το οπλοστάσιο του Ολυμπιακού. Στην επιθετική φιλοσοφία του Σφαιρόπουλου αυτό είναι σημαντικό. Κανείς δε περιμένει μια fundamental τύπου επίθεση με κίνηση και πληθώρα δράσεων μακριά από τη μπάλα γιατί πολύ απλά ο κόουτς δουλεύει διαφορετικά σε αυτό το κομμάτι επενδύοντας σε δύο-δύο καταστάσεις, όπου οι Σπανούλης-Πρίντεζης είναι πολύ δυνατοί και στις οποίες οι υπόλοιποι παίχτες μπορούν πιο εύκολα να λειτουργήσουν λόγω τις απλότητας των αρχών που τις διακρίνει (μέσα-έξω παιχνίδι με στατική περιφερειακή εκτέλεση και  give & go καταστάσεις  τυπικό πλαίσιο παραγωγής για τους Μάντζαρη-Παπανικολάου) και αυτόματα σε συγκεκριμένα sets που παράγουν περισσότερη ντρίμπλα και λιγότερη κίνηση στην αδύνατη πλευρά.

Απέναντι στην Ουνικάχα, χωρίς τον βασικό τους δημιουργό και με αρκετά προβλήματα τραυματισμών, και σε παιχνίδι όπου οι ερυθρόλευκοι σκόραραν 80 πόντους (με ικανοποιητικά νούμερα) φάνηκαν μερικές εγγενείς αδυναμίες στο επιθετικό κομμάτι. Καλώς ή κακώς, ο Ολυμπιακός κρίνεται με την αυστηρότητα που διέπει την αξιολόγηση ενός τοπ-κλαμπ σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού.  Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ενεργοποίησε ως εισαγωγικό πλαίσιο στη PnR ή τη Post up επίθεση, τη λεγόμενη Weave Offense με αρκετά Dribble Hand Offs (ο χειριστής ντριμπλάρει προς τη κατεύθυνση του συμπαίχτη που θα πάρει τη μπάλα από τα χέρια του σκρινάροντας αμέσως μετά το Hand off τον αντίπαλο αμυντικό που ανεβαίνει στη μπάλα) ώστε να δημιουργήσει κίνηση και να αποβάλλει τη στατικότητα. Λογική σκέψη εάν αναλογιστούμε ότι περίμενε από την Ουνικάχα να πιέσει τα γκαρντ του Ολυμπιακού τη στιγμή που ο ίδιος παρατασσόταν με ένα σχήμα που περιελάμβανε τρεις forwards στις ενδιάμεσες θέσεις και τον Ρόμπερτς στον άσσο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως αυτή η τακτική μοιάζει περισσότερο με «μακιγιάρισμα» που αποσκοπεί να καλύψει την έλλειψη σπουδαίου playmaking σπάζοντας τη πίεση και μειώνοντας τον στατικό χαρακτήρα  παρά με μια βάση πάνω στην οποία μπορεί η ομάδα να στηριχτεί σε βάθος χρόνου. Όταν η Ουνικάχα προσαρμόστηκε και παράλληλα κατέθεσε τις δικές τις αμυντικές ιδέες, φάνηκε ότι από τον Ολυμπιακό λείπει το στοιχείο του advanced playmaking στη περίμετρο για να ξεκλειδώσει επιθετικές άμυνες. Λείπει ο γκαρντ που θα βρίσκεται συνεχώς σε attack mode (πέραν του Σπανούλη και η second unit θα χρειαζόταν έναν τέτοιον), αυτός που θα δημιουργήσει ρήγμα πηγαίνοντας βαθιά με τη μπάλα στην άμυνα δοκιμάζοντας τη συνοχή και τη close out συμπεριφορά της. Ο Ρόμπερτς όπως έχουμε πει είναι σπουδαίος παίχτης, παίζει σωστά το άθλημα και στη συγκεκριμένη αναμέτρηση μου άρεσε αρκετά ο τρόπος που έχτισε γραμμές επικοινωνίας με την αδύνατη πλευρά της ερυθρόλευκης επίθεσης στο ξεκίνημα όμως δεν είναι ο γκαρντ-δημιουργός  (όταν ο Πλάθα τον έπαιξε ICE με τον Μιλισάβλιεβιτς απενεργοποίησε τα Side picks των γηπεδούχων)και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του φετινού backcourt το οποίο δε διαθέτει τον περιφερειακό που θα περάσει με τη μπάλα προς τα μέσα. Για αυτό όπως είπαμε και μετά το ματς της πρεμιέρας ο κόουτς έχει ακουμπήσει δημιουργικά πάνω στα φόργουορντ του τα οποία μπορούν να περάσουν προς τα μέσα δημιουργώντας  μορφές ανισορροπίας που θα οδηγήσουν σε εκτέλεση μετά από έξτρα πάσα (παρότι ο Παπανικολάου δεν έχει το ballhandling για να σπάσει μια κλειστή άμυνα σε μικρό χώρο).

Με τον Σπανούλη στο παρκέ είναι δεδομένο ότι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στις αντίπαλες άμυνες. Κυρίως όμως, οι ερυθρόλευκοι θα γίνουν πολύ πιο επιθετικοί τελειώνοντας μέσα από το ζωγραφιστό (όλοι οι ψηλοί θα έχουν ευκαιρίες για περισσότερο σκορ με πρώτο τον Μιλουτίνοφ) βάζοντας πίεση στις αντίπαλες άμυνες. Τι θα γίνει όμως όταν ο αρχηγός δε βρίσκεται στο παρκέ απέναντι σε elite άμυνες της διοργάνωσης; Ο Ολυμπιακός έχει μια πλειάδα εξαιρετικών σουτέρ όμως το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσο αυτό το στυλ επίθεσης (αρκετή ντρίμπλα/προσωπική φάση) μπορεί να τους απορροφήσει; Τσεκάρετε λίγο τη φύση των σουτ που παίρνει ο Στρέλνιεκς. Το 90% αυτών δεν αποτελούσαν καν επιλογή (και μέρος του shot selection του) στη Brose Baskets..

Άρεσε η περιφερειακή άμυνα, πρόβλημα στη πίσω γραμμή και απέναντι στο Diamond Press του Πλάθα

H συμπεριφορά των ερυθρολεύκων στη περιφερειακή άμυνα φέτος είναι ένα θέμα που έχει εγείρει ερωτήματα πριν ξεκινήσει η σεζόν όμως στο ματς με την Ουνικάχα η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου αξιολογείται με αρκετά ικανοποιητικό βαθμό για την εποχή σε αυτό το κομμάτι. Προσέγγισε σωστά τη συμπεριφορά της απέναντι στον Νεμάνια Νέντοβιτς (δυναμικό hedge του Πρίντεζη στα Side picks, άρνηση του να πάει με ντρίμπλα στον άξονα, Step back του Μιλουτίνοφ με σωστή απόσταση από τη μπάλα στα κεντρικά picks) δυσκολεύοντας τον να πάει στα καλά του σημεία, απαγόρευσε το curling στα Staggered του Πλάθα για τον Mcullom παροτρύνοντας τη περιφερειακή εκτέλεση μετά από σπριντ για το ξεμαρκάρισμα ενώ δεν επέτρεψε στον αντίπαλο να κυκλοφορήσει τη μπάλα και να νιώσει άνετα με αυτήν στη περίμετρο βγάζοντας σωστά αποθέματα ενέργειας. Αυτή του η συμπεριφορά μάλιστα επέτρεψε στον Ολυμπιακό να κυριαρχήσει πλήρως στο ξεκίνημα του ματς βοηθώντας τον να βρει ρυθμό και στο επιθετικό κομμάτι. Το κρατάμε αυτό..

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν στο παρκέ πάτησαν οι Μούσλι-Όγκουστιν και η Ουνικάχα έγινε πιο υπομονετική στη διαδικασία της εισαγωγικής πάσας ενώ παράλληλα δυνάμωσε στο επιθετικό ριμπάουντ, βασικό της όπλο διαχρονικά. Για αυτό το κομμάτι δεν έχω να πω πολλά. Έχουμε εκφραστεί για τον κίνδυνο που ελλοχεύει στην άλλοτε κραταιά ερυθρόλευκη άμυνα στο συγκεκριμένο σημείο του παρκέ και η δύναμη της εικόνας  τη Παρασκευή το βράδυ είναι αφοπλιστική. Στον Πειραιά δεν υπάρχει πλέον ψηλός των χαρακτηριστικών του Birch. Φάσεις στις οποίες ο αντίπαλος γκαρντ , μπαίνοντας με ντρίμπλα στον άξονα, συναντούσε τον νυν ψηλο των Μάτζικ στο ύψος της γραμμης των προσωπικών πέρυσι οδηγούσαν σε ντρίμπλα οπισθοχώρησης προς τη περίμετρο (το πακέτο Birch λειτουργούσε αποτρεπτικά σπρώχνοντας ουσιαστικά τη μπάλα προς τα έξω αφού γύρω από το καλάθι έπεφτε «μπαλτάς») φέτος (με τον Μακλίν) εξελίσσονται σε επίθεση κατά μέτωπο με αβέβαιο αποτέλεσμα για την ερυθρόλευκη άμυνα.  Είναι ζήτημα «πακέτου» και χαρακτηριστικών το οποίο έχει αντίκτυπο και στο αμυντικό ριμπάουντ. Αυτό που μπορεί αυτή τη στιγμή όμως να βελτιώσει ο Ολυμπιακός είναι η συμπεριφορά του στην άμυνα μακριά από τη μπάλα ώστε σταδιακά να «ματώνει» λιγότερο απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις.

Με εισαγωγικό πλαίσιο Double Drag Screens στη κορυφή, η Ουνικάχα έβαζε τη μπάλα στο post, κυρίως με High-Low συνεργασίες (επίσης χαρακτηριστικό της επίθεσης του Πλάθα και ένας από τους λόγους που ήρθε ο Όγκουστιν στην Ανδαλουσία, θυμηθείτε πόσο αποτελεσματικά εκτελούσε με αυτόν η Κίμκι επί Κουρτινάιτις τέτοιες δράσεις) με την ελληνική ομάδα να δυσκολεύεται να ελέγξει το dive μετά από σκριν ή το κόψιμο σε 5 out ή 4 out- 1 in format. Οκ, μπορεί να μην είσαι το ίδιο αποτελεσματικός αμυνόμενος πάνω από το καλάθι όμως πρέπει να δυσκολεύεις την εισαγωγή της μπάλας για εκτέλεση από εκεί απαγορεύοντας λόμπες και εισαγωγικές πάσες σε καλά για τον αντίπαλο σημεία βαθιά στο ζωγραφιστό..

Αξιοσημείωτο επίσης ήταν το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε απέναντι στη Diamond Press του Πλάθα η οποία άλλαξε το μομέντουμ του παιχνιδιού και ουσιαστικά τροφοδότησε τη παρουσία για «χοντρά» λεπτά μια defensive lineup η οποία άφησε εκτός τελικής ευθείας του αγώνα τους Νέντοβιτς-Μούσλι. Εκεί πόνταρε ο Πλάθα και η εξέλιξη τον δικαιώνει αν και από ένα σημείο και μετά η ομάδα του χρειαζόταν σκορ (ίσως μια καλύτερη συνθήκη για να επισκεφθεί τη γραμμή των προσωπικών). Ο Ολυμπιακός δε κατάφερε να βάλει με συνέπεια τη μπάλα στον άξονα (τη μόνη φορά που το κατάφερε με τον Πρίντεζη, ο Μιλουτίνοφ κάρφωσε εντυπωσιακά στο καλάθι του αντιπάλου) κατάσταση η οποία σπάει το press και κάνει αυτή την άμυνα να ανοίγει σαν βεντάλια (θυμηθείτε την ανάλυση μας για τον χαμένο φετινό προημιτελικό της Εθνικής μας με τους Ρώσους). Βάλτε εδώ ένα βελάκι και τραβήξτε το προς πάνω, στη παράγραφο που μιλάμε για την έλλειψη advanced playmaking από τη περιφερειακή γραμμή του Ολυμπιακού..

Η ευκαιρία του Hoya..

Αναμφίβολα στα θετικά στοιχεία της βραδιάς εντάσσεται το performance του Χόλις Τόμπσον. Είχαμε πει πριν το ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ ότι οι τραυματισμοί που έχουν λαβώσει το backcourt των ερυθρολεύκων αποτελούν μεν σημαντικό πρόβλημα για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο αλλά παράλληλα και μια σπουδαία ευκαιρία για τον Χόλις Τόμπσον ο οποίος στο ξεκίνημα της σεζόν «αποφεύγει» το traffic στο ερυθρόλευκο rotation μιας και οι ελλείψεις στη περιφερειακή γραμμή υποχρεώνουν τον Ολυμπιακό να απλώσει σε διάφορους ρόλους και θέσεις τους SF του στο παρκέ. Ο Τόμπσον δε σούταρε καλά στα πρώτα ματς όμως είναι σημαντικό το ότι έμεινε επιθετικός (γιατί πολύ απλά είναι καλός σουτέρ) και όσο η αυτοπεποίθηση του μαζί με τη σιγουριά για τη σημασία της παρουσίας του εντός του ερυθρόλευκου ρόστερ μεγαλώνουν, θα παίζει καλύτερα. Το σημαντικό για τον συγκεκριμένο παίχτη είναι να διατηρήσει θετική τη σκέψη του όταν όλα τα κομμάτια του παζλ θα είναι στη θέση τους και οι ερυθρόλευκοι θα έχουν πληθώρα επιλογών. Αυτή τη στιγμή το «δηλητήριο» του πάντως είναι απαραίτητο. Τα δύο σπουδαία παιχνίδια που ακολουθούν στη πρώτη φετινή διπλή εβδομάδα Ευρωλίγκας αποτελούν σημαντικά τεστ για την ομάδα αλλά και για αυτόν προσωπικά..

Στο «θέμα μας»: Υπήρξε ουσιαστική βελτίωση στη λειτουργία του καινούργιου στυλ επίθεσης του Παναθηναϊκού;

Το καινούργιο πλαίσιο επίθεσης που προσπαθεί να εγκαταστήσει στο ΟΑΚΑ και το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ο Τσάβι Πασκουάλ είναι ένα μείζον θέμα για τη συνολική παρουσία του τριφυλλιού στη φετινή σεζόν σε βαθμό που είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να αξιολογούμε την εξελικτική διαδικασία προς αυτόν τον στόχο σε εβδομαδιαία βάση. Είναι άλλωστε η βάση της φιλοσοφίας αυτού του συνόλου και πάνω σε αυτήν ακριβώς κινήθηκε η ομάδα στελεχώνοντας το ρόστερ της στην Offseason.

Είχαμε λοιπόν στο παιχνίδι με τη Brose Βaskets, όπου ο Παναθηναϊκός σκόραρε 93 πόντους σουτάροντας 56% τρίποντο, κάποια ουσιαστική πρόοδο/βήμα παραπάνω προς αυτή τη κατεύθυνση;  Κατηγορηματικά όχι. Κανένα. Zero, nothing. Είναι τόσο κακό αυτό.. ; Για την εποχή, όχι. Σε κατασκευαστικό και δη  λειτουργικό επίπεδο, η δημιουργία μιας τέτοιας επίθεσης συνεργασίας με αρχές motion (σκεφτείτε ότι σε επίπεδο φιλοσοφικής βάσης για το άθλημα  ο προ-προ-προ-πάππους αυτών των επιθέσεων  είναι το “passing game” του Nτιν Σμιθ) είναι μια σύνθετη διαδικασία που απαιτεί χρόνο και υπομονή. Ο Παναθηναϊκός θα χτίζει συγκεκριμένες συνεργασίες και κομμάτια  αυτής (ξεκινώντας από τις θέσεις στο παρκέ, τη «προσαρμογή», μέχρι τους χρόνους, τις αποστάσεις και την απόφαση) τα οποία ένα-ένα σταδιακά θα συμπληρώνουν το γενικότερο παζλ. Είναι σημαντικό λοιπόν να βλέπουμε ένα βήμα κάθε φορά προς τα μπροστά ακόμα και εάν σε κάποιες περιπτώσεις η μεγάλη εικόνα δεν είναι η επιθυμητή, στο πρώτο μισό της σεζόν.

Με τη Brose ο Παναθηναϊκός δεν έκανε ουσιαστικό βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση. Οι πράσινοι βρίσκονται στα πρώτα στάδια ακόμα όπου προσπαθούν να εντάξουν τους καινούργιους τους παίχτες οριοθετώντας τη συμπεριφορά τους στη δυνατή πλευρά και ύστερα, αφού τους απορροφήσει πιάνοντας συγκεκριμένα ποιοτικά standards σε αυτό το κομμάτι, να το συνδέσει με τις δράσεις στην αδύνατη πλευρά όπου οι χρόνοι και η λεπτομέρεια στα όσα δουλεύονται μακριά από τη μπάλα αποτελούν το κλειδί για να παρουσιάσεις μια ολοκληρωμένη πολυμορφική επίθεση. Θυμάστε τι είχαμε πει αξιολογώντας τους πράσινους πριν ξεκινήσει η σεζόν..; Εντός αυτής της επίθεσης (και εφόσον αυτή πιάσει το επιθυμητό επίπεδο λειτουργίας) παίχτες όπως ο Λοτζέσκι ή ο Ντένμον θα μοιάζουν με Σκύθες τοξότες οι οποίοι θα χρησιμοποιούν τα δηλητηριώδη βέλη τους πληγώνοντας θανάσιμα τον αντίπαλο. Σε διαφορετικό πλαίσιο, «θα ψάχνουμε καινούργιους παίχτες από τον Νοέμβρη..»

Ο πίνων μεθά και ο παίζων (τζόγο) χάνει..

Φυσικά, αυτή τη περίοδο είναι πολύ βασικό για μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός να κερδίζει. Και στην Ευρωλίγκα (λόγω του ανταγωνιστικού πλαισίου) αυτό πρέπει να γίνεται με το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Τη Πέμπτη λοιπόν το βράδυ οι πράσινοι αρπάχτηκαν απ΄τις πλάτες του Νικ Καλάθη (23 πόντοι, 9/12 FG- 6 τελικές) ο οποίος βρέθηκε σε εξαιρετική κατάσταση από το ξεκίνημα του παιχνιδιού, πληγώνοντας τη τακτική των Βαυαρών να τζογάρουν με τη περιφερειακή του εκτέλεση. Η καλή βραδιά του διεθνούς  PG ώθησε τους γηπεδούχους στο να επενδύσουν περισσότερο σε δύο εναντίον δύο καταστάσεις με τη μπάλα στα χέρια του Καλάθη, κυκλοφορόντας τη  λιγότερο στην επίθεση τους. Από την άλλη είναι θετικό ότι ο Παναθηναϊκός παίζει φέτος πιο γρήγορα στο μισό γήπεδο. Κάποιες δράσεις (ειδικά αυτές που αφορούν τον Ρίβερς) μάλιστα οι οποίες έχουν μεταφερθεί κατευθείαν  και αυτούσιες από περυσινό playbook  εκτελούνται σε αισθητά καλύτερους χρόνους ειδικά όταν σε αυτές συμμετέχουν παίχτες που βρίσκονται στη δεύτερη σεζόν με τον Πασκουάλ.  Πάντως συνολικά, οι πράσινοι σκόραραν 93 πόντους (με 13 χαμένες προσωπικές) αλλά είχαν μόλις  14 τελικές απέναντι σε μια Brose η οποία έχει σημαντικό πρόβλημα στα μετόπισθεν, ειδικά σε ότι αφορά τη προσπάθεια να προστατέψει το καλάθι της.

Τα «νέα όπλα» που λέγαμε τη προηγούμενη εβδομάδα..

Στα θετικά της βραδιάς η ενεργή συμμετοχή στο παιχνίδι της ομάδας των Λεκαβίτσιους και Βουγιούκα σε πρώτη φάση και του Όγκαστ σε δεύτερη. Φάνηκε περισσότερο το «βάθος» του πράσινου ρόστερ με τους δύο ψηλούς να καλύπτουν 24 από τα 40 λεπτά της θέσης «5» και τον Λιθουανό να κερδίζει το χειροκρότημα γράφοντας 10 πόντους με 4/5 FG και 3 τελικές σε 15’ όντας «επιθετικός» όπως απαιτεί το παιχνίδι του Παναθηναϊκού μιας και είναι μείζονος σημασίας να τον νιώθει η αντίπαλη άμυνα. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι στα λεπτά του Λεκαβίτσιους στο παρκέ, ο Τσάβι Πασκουάλ επέλεξε 5-out Format στην επίθεση του θέλοντας να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους διαθέσιμους χώρους κάτω από το καλάθι των Γερμανών (τα δύο καλάθια του Όγκαστ είναι ενδεικτικά).

Ο Λιθουανός θα έχει το κουμάντο στα λεπτά που ο Καλάθης δε βρίσκεται στο παρκέ (έπαιξαν και μαζί για λίγο προχθές) και απαιτείται να εγκλιματιστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στα «θέλω» του προπονητή του νιώθοντας άνετα μέσα στο ίδιο του το δέρμα στον ρόλο του γκαρντ που θα ορίζει το τέμπο και θα τρέχει το πράσινο playbook από τη θέση του οδηγού. Η εμπειρία του με τη Ζαλγκίρις τον έχει βοηθήσει όμως ακόμα θέλει δουλειά. Πρέπει να γίνει πιο λιτός και απέριττος στο παιχνίδι του (overdribbling που «καίει» staggered επίθεση για τον Ρίβερς πρέπει να ισοδυναμεί με ..πρόστιμο από εδώ και πέρα). Επίσης, για μια ακόμα φορά, πρέπει να σημειώσουμε πως όλες οι ομάδες στη φετινή Ευρωλίγκα έχουν κυκλώσει τα πόδια του Ίαν Βουγιούκα (ήταν όπως πρέπει επιθετικά παρ’όλα αυτά) και την αδυναμία στην low post άμυνα του Ζακ Όγκαστ, επιτιθέμενες απέναντι στον Παναθηναϊκό. Εδώ υπάρχει πρόβλημα..

Βαρόμετρο ο Σίνγκλετον

Το δεύτερο ημίχρονο και το double-double του Κρις Σίνγκλετον, μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο, είναι άκρως ενθαρρυντικό για τη συνέχεια όσον αφορά τη συνολική παρουσία των πρασίνων και στις δύο πλευρές του παρκέ. Άλλωστε σε αυτό τον τύπο επίθεσης που προσπαθεί φέτος να λανσάρει ο Παναθηναϊκός, ο παίχτης της θέσης «4» (και πιο συγκεκριμένη η αποτελεσματικότητα του στη περιφερειακή εκτέλεση για τη διατήρηση του spacing) είναι πολύ σημαντικός . Παράλληλα σε βραδιές σαν και αυτή, όπου η επίθεση δεν θα έχει την απαιτούμενη ροή (ειδικά απέναντι σε πιο δυνατές άμυνες) και οι Ντένμον-Λοτζέσκι θα δυσκολεύονται να συνδεθούν με το καλάθι,  η παρουσία του Ρίβερς και δύο Shooting-forwards στο «4» (Σίνγκλετον-Γκάμπριελ) αποτελεί «ασφάλεια». Την ίδια στιγμή ο Σίνγκλετον είναι ένας από τους πιο ικανούς παίχτες του Πασκουάλ στη προσωπική φάση.  Όπως είπαμε και τη προηγούμενη εβδομάδα, το κακό φεγγάρι του Αμερικανού F/C, ο οποίος παίζει στα κόκκινα πολύ καιρό τώρα, κάποια στιγμή θα ερχόταν. Μένει να το αφήσει πίσω σύντομα. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν επέλεξε να φρεσκάρει το βασικό πρόσωπο της θέσης «5» διατηρώντας τον Γκιστ (αρκετά καλός απέναντι στη Brose) σε πρώτο ρόλο, είναι προαπαιτούμενο για την αγωνιστική ευημερία της ομάδας ο Κρις Σίνγκλετον να φτάσει συνολικά φέτος κάπου κοντά στο περυσινό επίπεδο απόδοσης και στις δύο πλευρές του παρκέ..

Υ.Γ: Σπουδαίο ματς στο Μιλάνο. Η Αρμάνι έδειξε “σπίθα” και μερικά από τα νέα πρόσωπα στη μεγάλη σκηνή (Theodore, M’Baye) έδειξαν ανταγωνιστικό πνεύμα. Το ερώτημα είναι εάν θα μπορέσει να διατηρήσει αυτή ακριβώς τη σπίθα στη ματιά της όταν θα έρθουν τα άσχημα αποτελέσματα. Είναι οι βραδιές που σφυρηλατείται ο χαρακτήρας. Λένε ότι η ανώτατη κατάκτηση του ανθρώπου δεν είναι το μυαλό άλλωστε, το οποίο άλλωστε προδίδει και λοξοδρομεί εύκολα αλλά εκείνη η στερεά θέληση, η πειθαρχημένη δύναμη που δείχνει τον έναν και μόνο αλάθητο δρόμο και λέγεται “χαρακτήρας”..

Υ.Γ1: Περιμένω πως και πως τη πρώτη φετινή  εβδομάδα διπλών αναμετρήσεων. Βασικά λυσσάω..

Υ.Γ2: Η Jazz “έλιωσε” τη πολυδιαφημισμένη Thunder κρατώντας τον Ουέστμπρουκ στους 6 πόντους και την ομάδα του Ντόνοβαν στους 87 συνολικά. Πάμε πάλι.. Λατρεύω τον Κουίν Σνάιντερ. Πιστεύω ότι πρόκειται για αμυντική ιδιοφυϊα από αυτές που μπορούν να καθορίσουν τάσεις και να αφήσουν το στίγμα τους στην εξέλιξη του αθλήματος. Η μελέτη του playbook των Jazz (και των διαφόρων πιθανών “προσαρμογών” που γίνονται κάθε φορά) αποτελεί αγαπημένη μου ασχολία και γίνεται με πνεύμα και διάθεση ανάλογη με αυτή που υπάρχει πριν την ανάγνωση ενός επιστημονικού εγχειριδίου με καινοτόμες προτάσεις. Ο Σνάιντερ και ο Στίβενς είναι τα νέα μεγάλα αστέρια της αμερικανικής προπονητικής σχολής και μια βουτιά στη δεξαμενή της φιλοσοφία τους θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε πραγματικά προς τα που πηγαίνει το άθλημα σε global επίπεδο..