Το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας..

 

 

 

 

Η μετενσάρκωση στο κορμί του Γκόραν Ντράγκιτς, το “μαύρο κουτί” της ελληνικής εθνικής ομάδας, οι δουλειές που ξεχώρισαν και η πιθανή “βίαια” μετάβαση σε ένα καινούργιο πλαίσιο παιχνιδιού στα διεθνή τουρνουά. Το Hoopfellas βάζει το φετινό Ευρωμπάσκετ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας..

 

Μέσα Σεπτέμβρη.. Ένα ακόμα διεθνές τουρνουά έφτασε στο τέλος του αφήνοντας μας μια γλυκιά γεύση, απόρροια της ανταγωνιστικότητας και των ωραίων ιστοριών που διακρίναμε σε αυτό. Ολόφρεσκη και πανάξια πρωταθλήτρια η Σλοβενία, πολλά σπουδαία παιχνίδια που μας ανάγκασαν να κρατήσουμε την ανάσα μας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, stars και αφανείς ήρωες που καθόρισαν τις ισορροπίες. Κυρίως όμως, πολλές εικόνες και ευκαιρία για συμπεράσματα. Οι ομάδες (και κυρίως οι προπονητές) που αφουγκράστηκαν το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας προσαρμόζοντας τη δουλειά τους και βάζοντας σωστά στη ζυγαριά τις παραδοσιακές αγωνιστικές αξίες του FIBA παιχνιδιού με το νέο, φετινό αγωνιστικό πλαίσιο λανσάροντας έναν “realpolitik” χαρακτήρα με οδηγό τη πρακτικότητα οδηγήθηκαν σε επιτυχείς παρουσίες.

 

Πάμε μαζί, σε αυτό το απολογιστικό άρθρο, να δούμε τι ξεχωρίσαμε από τη τελική ευθεία της διοργάνωσης..

Η μετενσάρκωση του MVP..

Ο Γκόραν Ντράγκιτς κυριάρχησε στο τουρνουά βάζοντας τη σφραγίδα του και στον τελικό με ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο. Από τις περιπτώσεις όπου η αφοσίωση και η επιμονή σου δίνει πίσω αυτό που δικαιούσαι στη ζωή μιας και μιλάμε για έναν “στρατιώτη” του εθνικού αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της Σλοβενίας ο οποίος παρά την απογοήτευση που βίωσε τόσα χρόνια βλέποντας την ομάδα παγιδευμένη στη μετριότητα δεν έκανε πίσω δίνοντας συνεχώς το παρόν. Η υπομονή είναι πικρή, ο καρπός της όμως γλυκός..

 

Από την αρχή αυτού του τουρνουά και βλέποντας τη συνθήκη που είχε διαμορφωθεί για τον παίχτη σε συνάρτηση με τη παρουσία της ομάδας του σε αυτό έκανα αυτόματα τη σύνδεση με το παρελθόν, πηγαίνοντας πίσω στο μακρινό 1995 (ίσως το καλύτερο Eurobasket όλων των εποχών).. Το στυλ παιχνιδιού του Ντράγκιτς. Ο οποίος έφερε και πάλι στο προσκήνιο την εικόνα του Power Guard στη καλύτερη της έκδοση, ποτισμένη με μπόλικο leadership σε όλα τα επίπεδα, ξύπνησε μνήμες από τον θρυλικό “Ρούνι”, έναν από τους μεγαλύτερους παίχτες που γνώρισε το άθλημα παγκοσμίως. Αναφέρομαι φυσικά στον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις.. Το 1995, ο αριστερόχειρας 31χρονος τότε (δείτε λίγο τις ομοιότητες) Μαρτσουλιόνις οδηγούσε μια χώρα 3 μόλις εκατομμυρίων στο όνειρο έχοντας δίπλα του όλα τα εξέχοντα μέλη της συμμορίας με πρώτον φυσικά τον Άρβιντας Σαμπόνις, σε μια διοργάνωση όπου το ταλέντο που συσσωρεύτηκε σε αυτή ήταν κάτι πραγματικά μοναδικό, “πέφτοντας” στον τελικό από το ξίφος του Τζόρτζεβιτς και το πιο δολοφονικό performance που είδε ποτέ το title game αυτής ιστορικά.

Ο Ντράγκιτς δεν είναι τόσο καλός όσο ο Μαρτσουλιόνις. Όχι.. Ο Λιθουανός ήταν το κάτι άλλο. Μιλάμε ίσως για τον καλύτερο (μαζί με τον Γκάλη) γκαρντ που είδε το ευρωπαϊκό μπάσκετ στη νεότερη εποχή μετά τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Είχε τρομερή σωματική διάπλαση, καταπληκτικά πόδια, ήταν τεχνικά ανώτερος όντας παράλληλα μια προσωπικότητα παγκοσμίων διαστάσεων με έντονη επιρροή σε όλα τα επίπεδα.

Όμως οι ομοιότητες είναι σημαντικές. Μέχρι και ο τρόπος που ντριμπλάρουν περνώντας στο δεύτερο μισό του παρκέ δείχνει τη σύνδεση.. Κυρίως ο τρόπος που ενέπνευσαν τους συμπαίχτες τους (και κατ’επέκταση δύο μικρά κράτη) στην αντίστοιχη διαδρομή. Οι εφορμήσεις τους στο καλάθι έβαλαν τη σφραγίδα τους στις διοργανώσεις του τότε και του σήμερα. Και οι δύο βρήκαν μπροστά τους στον τελικό, στο ρόλο του “κακού” (υποκειμενικό..) τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς και τη Σερβία, προσφέροντας μοναδικές εικόνες εντός και εκτός παιχνιδιού.

 

Η εικόνα του θεριστή στο ανοιχτό γήπεδο Γκόραν να γκρεμίζει τους Ισπανούς στον ημιτελικό μου θύμισε το transition παιχνίδι του “Ρούνι” απέναντι στην υπερταλαντούχα (και φαβορί τότε) αλλά μπλαζέ Κροατία. Το τρίποντο και φάουλ του “δράκου” απέναντι στη “φούρια ρόχα” έφερνε μπροστά στα μάτια μου τον Σαρούνας να κατακεραυνώνει τον Ντανίλοβιτς από τα 7 μέτρα στον τελικό. Ο τρόπος που ο Σλοβένος χρησιμοποιούσε τον δυνατό του κορμό κρατώντας στη πλάτη του τον αντίπαλο ώστε να πάει στο καλό του σημείο (στο ύψος της γραμμής των προσωπικών) για να εκτελέσει με πήγε 22 χρόνια πίσω..

 

 

 

Σε εκείνο το τουρνουά ο Μαρτσουλιόνις είχε 23,7 πόντους, (70.7% στα δίποντα με 41/58! και 56.7% τρίποντο) συν 4.3 ριμπάουντ, 4.1 τελικές και 1.4 κλεψίματα. Ο Ντράγκιτς 22.6 πόντους (38.5% τρίποντο, 52% FG) 4.4 ριμπάουντ, 5.0 τελικές, 1.7 κλεψίματα..

Ο κόουτς Κοκόσκοφ κατάφερε να δώσει στον Σλοβένο σταρ του αυτό το απαλό άγγιγμα που τον έκανε ακαταμάχητο δημιουργώντας το κατάλληλο “γήπεδο” σε κάθε αναμέτρηση ώστε ο Ντράγκιτς να παίξει πάνω στα δυνατά του σημεία. Το Fast pace παιχνίδι των Σλοβένων υπήρχε και στη διοργάνωση της χώρας τους όμως ήταν πολύ πιο ωμό τακτικά, χωρίς την εξειδίκευση και τη “τρέχουμε μαζί” αγωνιστική κατασκευή που παρουσίασαν φέτος. Την ίδια στιγμή η παρουσία του Ντόνσιτς ως βασικού δημιουργού στο μισό γήπεδο αποσυμπίεσε τον σταρ των Χιτ ο οποίος ηγήθηκε ενός εξαιρετικά ταλαντούχου backcourt δίπλα σε παιδιά που είχαν απόλυτη συναίσθηση του ρόλου τους (Νίκο Ζήση έχεις κάνει σοβαρή δουλειά με τον Νίκολιτς..) και ξεκάθαρες αρμοδιότητες.

 

Λαβωμένος από τη κούραση και τις κράμπες που δε τον άφηναν πατήσει το πόδι του στο δεύτερο μέρος έμεινε εκτός στη τελική ευθεία του ματς όμως η ιστορία είχε “γράψει”. Τίποτα (ούτε ο τραυματισμός του Ντόνσιτς) δε μπορούσε να χαλάσει αυτή την υπέροχη μπασκετική ιστορία των Σλοβένων.. Ούτε τη δική του προσωπικά. Ήταν το τουρνουά του “Δράκου”..

Τι είδαμε φέτος..

Η διοργάνωση αυτή στιγμάτισε το τουρνουά ιστορικά με την ισχυρή δόση small ball που παρουσίασαν πολλές ομάδες στο FIBA Basketball το οποίο έχει τις δικές του νόρμες οι οποίες παραδοσιακά επιβραβεύουν το μέγεθος και τα fundamentals τοποθετώντας μας στη δική τους χρονοκάψουλα. Φιλτράροντας καλύτερα όμως τη κατεύθυνση των ομάδων στο σύνολο τους σε συνάρτηση πάντα με το αποτέλεσμα, δεν είναι ασφαλές ακόμα να μιλήσουμε για “τάση”. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μετάβαση έγινε λίγο “βίαια” λόγω της φύσης των (πολλών) απόντων, στη πλειοψηφία τους NBAers, αθλητών με μέγεθος και δεξιότητες παρουσία των οποίων το πλαίσιο σαφώς θα διαφοροποιούταν. Οι προπονητές έχοντας στη πλειοψηφία τους ένα πιο ευρωπαϊκό υλικό να διαχειριστούν στον βασικό κορμό των συνόλων τους χαμήλωσαν ευνοούμενοι από τη μεγαλύτερη ταχύτητα στην οποία παίζεται πλέον το άθλημα και τη ροπή των ομάδων να επενδύουν ακόμα περισσότερο στο τρίποντο. Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω γράφημα το οποίο δείχνει την εξέλιξη του τριπόντου μέσα στο χρόνο σε αυτές τις διοργανώσεις και το πόσο περισσότερο πλέον βασίζονται οι ομάδες στη περιφερειακή εκτέλεση (από το statsli.com)

Από το αγωνιστικό αυτό πλαίσιο ευνοήθηκε η πρωταθλήτρια Σλοβενία η οποία παρουσίασε 3-guard lineups (και με παίχτες που δεν έχουν το αμυντικό versatility π.χ της ελληνικής ομάδας πίσω στο 2005) με το Κοκόσκοφ να κάνει καταπληκτική δουλειά (αν και όταν προχωρήσαμε στα μεγάλα ματς μείωσε τα λεπτά του Μούριτς και ακούμπησε σε πιο παραδοσιακά σχήματα στη frontcourt). Ήταν προφανές επίσης ότι οι ομάδες που ξεχώρισαν διατηρούσαν υψηλά standards απόδοσης και στις δύο πλευρές του παρκέ. Σλοβενία, Σερβία, Ισπανία.. Οι two-way teams που λέγαμε στο Hoopfellas πριν μερικά χρόνια.. Είδαμε επίσης το πόσο μέτρησαν οι επιθέσεις συνεργασίας. Ομάδες όπως η Λετονία, η Σερβία, η Ισπανία, ήταν ιδιαίτερα παραγωγικές βασιζόμενες στη κυκλοφορία της μπάλας και εξαιρετικές 2-2 ή 3-3 συνεργασίες. Είναι ένα στοιχείο από το οποίο πρέπει να διδαχθούμε και εμείς ως Έλληνες μιας και η ομάδα μας (αν και κατέρριψε παραδοσιακά οχυρά όπως η αδυναμία στο σουτ και τη transition επίθεση) δε μπόρεσε να εμπλουτίσει με αυτό τον αγωνιστικό της χαρακτήρα. Θυμηθείτε μάλιστα πως έπαιζαν οι “αιώνιοι” στη περυσινή EL (παρόμοια κατεύθυνση στην επίθεση τους). Συνολικά το μπάσκετ που παίχτηκε εντός της δεξαμενής του υψηλότερου tempo ευνόησε ομάδες με ικανούς περιφερειακούς στο κομμάτι της προσωπικής φάσης γιατί πολύ απλά μπορούσαν να επηρεάσουν το παιχνίδι περισσότερο εφόσον αυτό παιζόταν στη βάση του small ball. Εξ ου και οι πιο επιθετικές αμυντικές τακτικές που ενεργοποιήθηκαν από πολλούς προπονητές στο μισό γήπεδο ή κατά μήκους αυτού, οι οποίες μέχρι τώρα δεν ήταν το ίδιο χρήσιμες. Τελειώνοντας, ας μη ξεχνάμε, πριν προβούμε σε κρίσεις οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα την ιδιαίτερη φύση αυτών των διοργανώσεων η οποία τροφοδοτεί σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική του παράγοντα “έκπληξη”. Πρόκειται για τουρνουά όπου, πέραν του τεχνικού κομματιού, οι ομάδες καλούνται να ισορροπήσουν ανάμεσα στον λογικό θετικισμό του Βιτγκεντστάιν και το ονειρικό ασυνείδητο του Φρόιντ.. Πιστέψτε με, καθόλου εύκολο. Οι καλές δουλειές λοιπόν πρέπει να ανταμείβονται χωρίς να θολώνει τη κριτική μας ματιά πάντα το τελικό αποτέλεσμα.

Ξεχώρισαν..

-Η πρωταθλήτρια Σλοβενία. Ένας φρέσκος αέρας φύσηξε στο πρόσωπο της διοργάνωσης. Σας είχα μιλήσει για το fast pace –δυτικών αμερικανικών επιρροών- παιχνίδι που θα έφερνε η σύμπραξη του Ντράγκιτς με τον Κοκόσκοφ σε αυτό το τουρνουά. Η μόνη ομάδα από αυτές που διακρίθηκαν η οποία βασίστηκε τόσο πολύ στη προσωπική φάση γαρνίροντας όμως (εδώ είναι το κλειδί) με συμπαγή άμυνα και low mistake basketball. Οι Σλοβένοι στη πραγματικότητα δεν είναι ιδιαίτερα καλή shooting team. Ευτύχησαν όμως να βρουν ρυθμό, πολύ σημαντικό σε μια διοργάνωση με συνεχόμενα ματς. Όταν απέκτησαν περισσότερη πίστη στην εκτέλεση από τη περίμετρο άλλαξαν τη διάταξη των αμυνών απέναντι τους και εκτοξεύθηκαν. Ο Πρέπελιτς ήταν καταπληκτικός και το κρυφό χαρτί στη πορεία για τον τίτλο. Πρόκειται για ένα πολύ ταλαντούχο παιδί που ξεχώρισε από μικρή ηλικία αλλά υστερούσε σε επίπεδο νοοτροπίας. Έχει δουλέψει πολύ τη τελευταία διετία το κορμί του, χτίζοντας κατά τη διάρκεια του τουρνουά προφίλ clutch player. Σπουδαία δουλειά από τον Βίντμαρ. Το backcourt τους ήταν ίσως το πιο αποτελεσματικό της διοργάνωσης με άρτια κατανεμημένους ρόλους. Εντάξει.. Και τα υβρίδια των Ντράζεν (Ντόνσιτς) και Μαρτσουλιόνις (Ντράγκιτς), πάντα μιλώντας σε διαφορετική κλίμακα προς αποφυγή παρεξηγήσεως, πώς ήταν δυνατόν να χάσουν..;

-Η Λετονία. Η fast pace-multi cutting επίθεση συνεργασίας τους ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα προπονητικά ερεθίσματα αυτής της διοργάνωσης. Βασίστηκαν πολύ στη κίνηση μακριά από τη μπάλα δουλεύοντας σε παράλληλους χρόνους δράσεις στη δυνατή και αδύνατη πλευρά με αφετηρία το χαμηλό post. Ο Πορζίνγκις ήταν ο καλύτερος παίχτης του τουρνουά. Ασύλληπτες οι δυνατότητες του παιδιού αυτού το οποίο μπορεί (εκτός του ΝΒΑ) να κάνει πάταγο στο FIBA Basketball. Credit στον Στρέλνιεκς ο οποίος άφησε στο συρτάρι τη μάσκα του σταρ και παρουσίασε έναν πιο passive χαρακτήρα που ήταν κλειδί στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Εξαιρετικός ο Ronald Smits, θα παίξει καλό μπάσκετ στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Τους είχα δώσει στη τετράδα, μαζί με Σερβία (πρωταθλήτρια)-Ισπανία-Γαλλία σε κάποια μέσα του εξωτερικού αλλά η διασταύρωση των “8” απέβη μοιραία.. Πολύ καλή δουλειά από τον “γκουρού της επίθεσης” Μπάγκατσκις (τυχαία τον ήθελε ο Μπλατ δίπλα του στη Τουρκία νομίζετε..;) ο οποίος πρέπει να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι με αυτό το σύνολο εστιάζοντας στις αμυντικές του αδυναμίες.

-Η Σερβία. Εξαιρετική δουλειά από τον Τζόρτζεβιτς σε όλα τα επίπεδα. Τακτικά ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Ο τρόπος που γύρισε ένα ματς που είχε φύγει τελείως από τον έλεγχο του στον τελικό εμπνέοντας παίχτες-ρόλων να βγουν μπροστά και με τη χρήση muscle basketball είναι ενδεικτικός. MVP performance από τον Μπογκντάνοβιτς, εξαιρετικός ο Lucic ο οποίος έδωσε τεράστια δύναμη στο κομμάτι του ριμπάουντ (ο Κάλινιτς παραδοσιακά ήταν ο καλύτερος αμυντικός ριμπάουντερ αυτής της ομάδας) και σούταρε πολύ καλά από τη περίμετρο (47.6%). Έχουν όλα τα συστατικά να αποτελέσουν τη Νο1 ευρωπαϊκή δύναμη και πάλι για πολλά χρόνια..

-Η Ρωσία. Χωρίς να παρουσιάσει τίποτα σύνθετο έδειξε ένα νοικοκυρεμένο πρόσωπο με ένα προπονητή που γνώριζε καλά τις δυνατότητες του ρόστερ του παίζοντας συγκεκριμένα πράγματα τα οποία οι παίχτες του μπορούσαν να εκτέλεσαν σωστά. Σόου από τον Σβεντ του οποίου οι “λέιζερ” πάσες είναι πιο θεαματικές και από την εκτελεστική του δεινότητα πάνω σε άμυνα. Ζητούμενο η συνέχεια. Δεν είμαι σίγουρος ότι και στην επόμενη διοργάνωση η ίδια ομάδα ανθρώπων θα είναι εξίσου αποτελεσματική..

-Η Γερμανία. Επίσης ομάδα με κατεύθυνση και γνώση των δυνατοτήτων της. Πολύ καλή δουλειά στο αμυντικό κομμάτι παρότι η επίθεση της δεν είχε τη κίνηση που χαρακτηρίζει τη δουλειά του Φλέμινγκ σε συλλογικό επίπεδο σε αυτό το κομμάτι. Ίσως έπαιξε ρόλο και η δομή της.. Κυρίαρχος ο Schroeder ο οποίος έκανε εξαιρετικό τουρνουά (δε πήρε το credit που του άξιζε) δείχνοντας εμφανώς πιο ώριμος. Νεανικό σύνολο με μέλλον. Ο Ροντλ έχει τις προδιαγραφές να συνεχίσει το έργο..

Πως “πέσαμε”..;

Η Εθνική μας ομάδα απέτυχε για μια ακόμα φορά να επιστρέψει στις υψηλές θέσεις μιας διεθνούς διοργάνωσης παρότι η συγκυρία που δημιουργήθηκε μετά τα παιχνίδια της πρώτης φάσης (σημείο όπου αρχίσαμε να αποδίδουμε καλύτερα και αντίπαλοι με τους οποίους μπορούσαμε να ματσάρουμε καλά) ήταν ευνοϊκή ώστε να πετύχει κάτι αξιόλογο ουσιαστικά από το πουθενά. Σαφέστατα αποτύχαμε σε αυτό το τουρνουά, δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Μη σας πείσει κανείς για το αντίθετο. Η χειρότερη παρακαταθήκη της συνεχούς, αγωνιώδους, αποτυχημένης προσπάθειας μας να επιστρέψουμε στην “ελίτ” τα τελευταία χρόνια θα είναι ο συμβιβασμός. Πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να ζητάμε αυτή την επιστροφή χωρίς δικαιολογίες και υποθετικά σενάρια. Αποτύχαμε κύριοι και μάλιστα οικτρά.. Η συνολική μας εικόνα δεν αφήνει περιθώρια. Το μπάσκετ είναι δίκαιο και αξιοκρατικό άθλημα για αυτό και πήραμε αυτό που μας άξιζε. Η μαγική στιγμή του νοκ-άουτ των “16” είναι για την ώρα αρκετή για να συντηρήσει την ελπίδα και τη προσδοκία για τη πορεία αυτής της ομάδας όμως χρειαζόμαστε πλάνο, ορθολογισμό και κυρίως πολύ υπομονή για να επιστρέψουμε σωστά και δυνατοί, όχι ως ευνοημένοι μιας συγκυρίας που θα διατηρήσει την αβεβαιότητα για το μέλλον.

Στη συγκεκριμένη διοργάνωση χτυπήσαμε σε “τοίχο” γιατί απλά δεν είχαμε “βάθος δουλειάς” στο παιχνίδι μας. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη πρώτη φάση (και στο παιχνίδι με τη Πολωνία σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι) και όταν κληθήκαμε να διαχειριστούμε μια δύσκολη κατάσταση με την επιστροφή των Ρώσων στον προημιτελικό. Όταν δοκιμάστηκε ο θεωρητικά συνεκτικός ιστός και η δέσμη αρχών και κατευθύνσεων της ελληνικής ομάδας. Είναι οι στιγμές που δοκιμάζονται τα πάντα (δεσμοί επικοινωνίας σε αγωνιστικό επίπεδο, δεσμοί μεταξύ των παιχτών σαν κοινωνικό σύνολο, δουλειά στο παζλ προσωπικοτήτων) και βγάζουν σε κοινή θέα το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος. Αν και η πρώτη ύλη αυτής της ομάδα αθλητών ήταν καλή (ρόστερ), η σύνδεση τους σε πολλά, διαφορετικά, επίπεδα απέτυχε.

Τι έγινε στον “μοιραίο” προημιτελικό..;

Aλήθεια, πως χάσαμε ένα παιχνίδι στο οποίο η ομάδα μας έχει μπει δυναμικά επιβάλλοντας πλήρως τον ρυθμό της και πετυχαίνοντας την πλειοψηφία των αγωνιστικών της στόχων; Γιατί τέτοια βουτιά στην απόδοση μας..;

Σαφέστατα η διαχείριση από τον πάγκο έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Χάσαμε από έναν προπονητή ο οποίος ήξερε σαφώς καλύτερα την ομάδα του, γεγονός που του επέτρεπε να πάει πιο βαθιά σε επίπεδο τακτικών επιλογών παίρνοντας το μάξιμουμ από τη δυναμική αυτού σύνολου. Οι Ρώσοι αποτέλεσαν σαφέστατα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης. Χωρίς επιφύλαξη μπορώ να σας πω όμως ότι σε όρους αγωνιστικής ποιότητας (και όχι μόνο) δεν είχαν καλύτερο σύνολο από τους Γερμανούς (θεωρώ ότι οι δυο αυτές ομάδες ήταν πολύ κοντά και “κατασκευαστικά” και σε επίπεδο λειτουργίας, άνετα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει θέσεις στη τελική κατάταξη και μη σας φαίνεται περίεργο).. Εμείς από την άλλη ήμασταν το σύνολο που είχε περισσότερη ποιότητα σε ατομικό επίπεδο αλλά λιγότερες ποιοτικές ώρες εργασίας και σίγουρα όχι ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση.

Η διαχείριση του rotation ήταν καταδικαστική και επίσης δε χωράει καμία δικαιολογία. Χάσαμε αυτόματα το πλεονέκτημα του βάθους στο ρόστερ το οποίο εξ’αρχής αποτελούσε ένα από τα δυνατά μας χαρτιά. Μιλάμε για μια διαδικασία-ντόμινο εδώ πέρα.. Σταδιακά αρχίσαμε να χάνουμε θέσεις στο παρκέ. Και στη τελική ευθεία, χωρίς ανάσες χάσαμε το πλεονέκτημα του miss match (και στις δύο γραμμές) το οποίο αποτελούσε τη βάση στην επιθετική μας φιλοσοφία.

Δεμένοι στις ράγες απέναντι στο τραίνο του Diamond press των Ρώσων..

Το “άρμα μάχης” των Ρώσων με το οποίο ξεκίνησε η εκκαθάριση στο πεδίο μάχης και αποτέλεσε τον λόγο που άλλαξε το μομέντουμ ήταν η επιλογή του Σεργκέι Μπαζάρεβιτς να ενεργοποιήσει μια καλά δουλεμένη Diamond press άμυνα, κρυφό χαρτί σε πολλές “επιστροφές” των Ρώσων σε αυτό το τουρνουά. Άρτια τεχνικά επιλογή στο καλύτερο χρονικά σημείο απέναντι σε μια ομάδα όπου τα χοντρά λεπτά συγκεκριμένων παιχτών σταδιακά είχαν αρχίσει να “γράφουν” στην αγωνιστική της συμπεριφορά. Δυστυχώς ήμασταν απροετοίμαστοι να διαχειριστούμε μια τέτοια κατάσταση παρότι έπρεπε να αποτελεί βασικό κεφάλαιο στη προετοιμασία του συγκεκριμένου αγώνα. Η άμυνα αυτή είναι το καταφύγιο των Ρώσων στις δύσκολες στιγμές όπου καλούνται να κρατήσουν το ματς στα χέρια τους αγοράζοντας χρόνο στον Μοζγκόφ (τη παίζουν χωρίς αυτόν στο παρκέ, θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί) αλλά και τον Σβεντ. Ουσιαστικά βάζουν το ματς στον “πάγο” αναγνωρίζοντας τις limited επιθετικές τους δυνατότητες.

Με τον Κουρμπάνοφ στο “κεφάλι” και τον Βοροντσέβιτς στην “ουρά” (τα νούμερα των θέσεων στο σχήμα είναι τυπικά) του διαμαντιού (υπεύθυνος να αποτρέψει τη μακρινή πάσα) στόχευσαν με επιτυχία να κρατήσουν τη μπάλα μπροστά συνεχώς μπροστά από τη πρώτη γραμμή άμυνας τους. Ο πραγματικός σκοπός της άμυνας αυτής ήταν να επιταχύνουν την “απόφαση” στην ελληνική επίθεση. Είναι μια τακτική η οποία σπάει αυτόματα με το που η μπάλα μπει στο κέντρο του “διαμαντιού” και εμείς αποτύχαμε πλήρως να τη βάλουμε εκεί (ο Πρίντεζης με τη πρώτη ντρίμπλα θα είχε πολλαπλές επιλογές πάσας και η επίθεση μας lay ups). Παίζεται με χαμηλά σχήματα εξ ου και η παρουσία του Αντόνοφ (πολύτιμος, +9 στα λεπτά του χωρίς να γράψει τίποτα στατιστικά) αντί του Μοζγκόφ. Ήρθε τη κατάλληλη στιγμή για τους Ρώσους μάλιστα επισπεύδοντας τη διαδρομή της κούρασης των περιφερειακών μας από το κορμί στο μυαλό.. Η εικόνα της μπάλας να κολλάει ψηλά στο φτερό της επίθεσης μας νομίζω μας πλήγωσε και στο ψυχολογικό κομμάτι. Ήταν το σημείο όπου ο έλεγχος του ματς αθόρυβα αλλά πολύ μεθοδικά άλλαζε χέρια..

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του προημιτελικού παίξαμε με πολύ ντρίμπλα στην επίθεση μας. Αυτό μας έκανε πολύ στατικούς και προβλέψιμους. Προσπαθήσαμε εκβιαστικά να βάλουμε τη μπάλα στο χαμηλό post όμως η φύση αυτού του είδους επιθετικής κατάστασης στο παιχνίδι μας γύρισε εναντίον της ελληνικής ομάδας. Θυμηθείτε μόνο ότι οι Πρίντεζης-Μπουρούσης, τυπικοί ψηλοί που αρέσκονται να πηγαίνουν στη θέση εκτέλεσης λαμβάνοντας τη μπάλα ψηλά και μετά από αρκετές ντρίμπλες, είχαν ήδη χάσει πολλές ανάσες πριν φτάσουν στο σημείο για το τελείωμα.. Όταν δε, στην εξίσωση μπήκε το σώμα του Μοζγκόφ (καταπληκτικός στο να σκρινάρει την ώρα του drive από τον περιφερειακό ψηλά ανοίγοντας δρόμους σημαδεύοντας με τη πλάτη του εκάστοτε rim protector) η πλάστιγγα έγειρε υπέρ των Ρώσων..

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη διαχείριση των λεπτών των παιχτών. Το προπονητικό επιτελείο είναι υποχρεωμένο να αγοράσει χρόνο στο hard core του rotation με κάθε κόστος. Δεν υπάρχει “δε μου βγήκε”.. Είναι στον τομέα ευθύνης σου να δημιουργήσεις το πλαίσιο ώστε να μπορούν (ένας ή περισσότεροι) παίχτες του πάγκου σου να μείνουν συγκεκριμένα λεπτά στο παρκέ όντας χρήσιμοι. Όχι απαραίτητα από την επίθεση αλλά για παράδειγμα μέσα από έναν αμυντικό ρόλο ή κάποια “προσαρμογή”. Επιβαλλόταν να κρατήσουμε το παιχνίδι (και τη διαφορά που είχαμε χτίσει στο ξεκίνημα απέναντι σε μια άμυνα με πολύ κακό transition σε σημείο που ο ballhandler μας μπορούσε να φτάσει μέχρι τη killing zone στη καρδιά της άμυνας ανενόχλητος) παγιώνοντας το προβάδισμα και χαμηλώνοντας τον ρυθμό μέσα από το αμυντικό κομμάτι, προφανώς χαμηλώνοντας το σχήμα μας. Και όχι να ελπίζουμε πως θα τους τελειώσουμε με το γκάζι πατημένο.. Κάπως έτσι φτάσαμε στη τελική ευθεία με τον εξαιρετικό Καλάθη να είναι η μόνη παραγωγική πηγή στην επίθεση μας, τον Πρίντεζη να μη μπορεί να τρέξει τον κεντρικό διάδρομο, τον Σλούκα να κάνει απανωτά λάθη και τον Παπανικολάου να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στα μετόπισθεν.

Απαιτείται κάθαρση..

Αφήνοντας πίσω μας μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι συναισθήματα και αφού αυτά σταδιακά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μπορούμε με σιγουριά ότι

η κατάσταση που αφορά τον θεσμό “Εθνική ομάδα” και σε συνάρτηση με αυτό που όλοι θέλουμε να δούμε, έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Το πρόβλημα με τα παράθυρα της FIBA θολώνει κι άλλο το τοπίο αλλά είναι κάτι που χρειάζεται αρκετή συζήτηση και τοποθέτηση σε ξεχωριστή ανάρτηση. Βλέποντας τη πορεία αυτής της ομάδας μέσα στον χρόνο και με βάση πάντα το σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι το θέμα του αγωνιστικού μας προσώπου είναι ένα από τα τελευταία που έχουμε να λύσουμε στη παρούσα φάση. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πριν το τουρνουά ότι η όλη διαχείριση του θέματος του προπονητή και η τελική επιλογή του Κώστα Μίσσα θα ενεργοποιούσε μια διαδικασία η οποία θα οδηγούσε στο κύκνειο άσμα της. Αυτή τη στιγμή, παρότι οι εικασίες είναι πολλές, δε φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Σημαντικοί άνθρωποι (με νέες ιδέες) του χώρου με τους οποίους είχα την ευκαιρία να συζητήσω εμφανίζονται διστακτική για το timing μιας καινούργιας πρότασης. Εχθές μάλιστα έγινε γνωστή η απόφαση της ΕΟΚ να προχωρήσει με αλλαγή ρόλων στο ίδιο προπονητικό τιμ σε μια περίοδο που δε μπορούμε όμως να πούμε πολλά γιατί απλά η τράπουλα σε σχέση με το status και τη δυναμική των αντιπάλων μας πιθανότατα ξαναμοιράζεται.

Η ουσία έγκειται στο τι ομάδα θέλουμε να φτιάξουμε. Είναι μεγάλη ερώτηση.. Αναφέρομαι σε θέματα που θα αποτελέσουν τη βάση για να χτιστεί το αγωνιστικό μας πρόσωπο και όχι στοχεύοντας κατευθείαν το ίδιο το αγωνιστικό κομμάτι. Πάνω σε ποιες αρχές θα χτίσουμε το επόμενο οικοδόμημα..; Πρέπει να οριοθετήσουμε μια αδιαπραγμάτευτη βάση πάνω στην οποία θα πορευθούμε χαράζοντας τη πορεία και τη κατεύθυνση αυτής της ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι χρειάζεται “κάθαρση”. Είναι ο μόνος δρόμος για να ξαναβρεί Η “Επίσημη Αγαπημένη” τη ψυχή της και να προχωρήσει σε υγιή βάση.

Είναι κοινό μυστικό ότι αυτή η ομάδα έχει πάψει προ πολλού να θεωρείται “ασφαλές καταφύγιο” για τα πρόσωπα που την απαρτίζουν. Τα παιδιά δε περνούν καλά εντός αυτής. Πρέπει να δημιουργηθεί το πλαίσιο ώστε να ξαναφθάσουμε εκεί όπου η εθνική μας ομάδα θα είναι συνώνυμο της ευχαρίστησης για όλους όσους την απαρτίζουν. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί να ξαναπέσει σωστά ο σπόρος για να αδράξουμε τους καρπούς στο μέλλον. Είναι αλήθεια ότι η κόντρα πρασίνων-ερυθρολεύκων έχει ριζώσει στο εσωτερικό της ομάδας και τη ταλανίζει τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι φυσικά αυτό το μόνο πρόβλημα.. Για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη “κάθαρση”. Πρέπει ο αθλητής που θα εντάσσεται σε αυτή την ομάδα να τηρεί συγκεκριμένα στάνταρντ που αφορούν όχι μόνο την αγωνιστική του αξία αλλά και τη λειτουργία του σε επίπεδο χαρακτήρα εντός ενός τέτοιου συνόλου. Οποιαδήποτε εστία εγωισμού ή εμποδίου στην ομοιογένεια της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων εντός των αποδυτηρίων πρέπει να απομακρυνθεί. Μπορεί η ομοσπονδία να αναλάβει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης; Μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος που θα λειτουργήσει ως κυματοθραύστης; Οι Σέρβοι αντιμετώπισαν ανάλογο (πολύ μεγαλύτερο στη πραγματικότητα για να είμαι ακριβής στα γραφόμενα μου) πρόβλημα μέχρι τη στιγμή που επιστρατεύτηκε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο με τα αποτελέσματα της δουλειάς του να φαίνονται μέχρι σήμερα. Χάσαμε ένα Διαμαντίδη κάποτε για αυτόν τον λόγο. Οι Σέρβοι με τη σειρά τους έναν Στογιάκοβιτς ο οποίος ένιωθε τον αέρα να μειώνεται ασφυκτικά εντός της ομάδας χωρίς την ηγετική παρουσία του αδελφού Βλάντε Ντίβατς.. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Είναι ο μόνος δρόμος για να γυρίσουμε πάλι στη κορυφή. Ανηφορικός, μακρινός αλλά σίγουρος.. Όταν η Εθνική μας ομάδα γίνει πάλι ελκυστικός προορισμός για κάθε πρόσωπο που την απαρτίζει, θα μπορούμε πάλι να ονειρευτούμε..

Υ.Γ: Δεν έχω να πω κάτι..

 

 

 

 

Υ.Γ1: Το ερώτημα δεν είναι “εάν” αλλά “πότε”..