EUROLEAGUE 2013-14 F4: Make a memory..

Έπος.. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ διαφήμισε τα περίφημα intangibles του αθλήματος και έφτιαξε για όλους εμάς μια ανάμνηση που θα θυμόμαστε και θα διηγούμαστε για χρόνια. Ήταν το καλύτερο τέλος σε μια καταπληκτική σεζόν με τον mastermind Ντέηβιντ Μπλατ να αποδεικνύει ότι ακόμα και στις μέρες μας  τα παραμύθια ζωντανεύουν.. Το Hoopfellas για τον εκπληκτικό τελικό της Ευρωλίγκας..



Μέσα σε ένα σαββατοκύριακο η συμμορία του Ντέηβιντ Μπλατ έγινε η “ομάδα όλης της Ευρώπης” γκρεμίζοντας με τη ..σφεντόνα της τα καλάζνικοφ της ΤΣΣΚΑ (οικονομικά) και της Ρεάλ (αγωνιστικά και οικονομικά) παραδίδοντας (ειδικά στον τελικό) το απόλυτο σεμινάριο basketball intangibles δηλ. χαρισμάτων που δεν αποτυπώνονται στο χαρτί και δεν μετρούνται όπως τα πνευματικά (ανταγωνιστικό πνεύμα, πνευματική σκληράδα/χαρακτήρας) και στοιχεία όπως το πάθος, η αυταπάρνηση, η καρδιά, η ένταση σε κάθε εκδήλωση. Όπως σας έγραψα μετά το τέλος του παιχνιδιού, δεν έχω ξαναδεί τα τελευταία χρόνια, ομάδα σε τελικό να μάχεται έτσι για τη ζωή της..

Πάμε στα σχόλια μας..

–Το κομμάτι που πρέπει να σταθούμε περισσότερο είναι το σημείο στο οποίο και επίσημα η Ρεάλ Μαδρίτης απώλεσε τη “σιγουριά” με την οποία εκτελούσε πράγματα στο παρκέ. Εκεί που άρχισε να αμφιβάλλει. Ακριβώς εκεί κλονίστηκε το όλο σύστημα λειτουργίας της, το παιχνίδι της το ίδιο με φανερή την αδυναμία εκτελέσεως των πιο απλών και πολυδουλεμένων καταστάσεων. Αιτία η απόλυτη έλλειψη συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού. Αυτό εννοούμε “χαρακτήρα” και mental toughness, στοιχείο (και είμαι πολύ υπερήφανος που το λέω) που χαρακτηρίζει τις δικές μας ομάδες και έχει να κάνει αποκλειστικά με τη λειτουργία κάτω από καθεστώς μέγιστης πίεσης.

-Η pick & roll άμυνα του δευτέρου ημιχρόνου είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της τρικυμίας των Ισπανών. Ο Μπλατ επέλεξε ως main screener σε καταστάσεις κεντρικού pick τον Μπλού (ώστε πέρα από την επιλογή του pick&pop να διατηρήσει τον Τάιους στη base line όπου έκανε θραύση υποστηρίζοντας την επίθεση με επιθετικό ριμπάουντ και δίνοντας στον slasher την επιλογή μιας πάσας-σίγουρο τελείωμα χαμηλά) ενώ στο πλάγιο pick έστελνε τον Τάιους, στοχεύοντας είτε να βρεί τον Αμερικανό σέντερ πάνω στον βηματισμό στον κεντρικό άξονα είτε να χτυπήσει -ανάλογα με τη διάταξη- με back screen- στην αδύνατη πλευρά με τους Μπλού (σουτ) και Χίκμαν (close out). Το spacing της Μακάμπι  ήταν τέτοιο που έδινε τη δυνατότητα στον Ράις και τον Χίκμαν να παίξουν πάνω στο δυνατό τους κομμάτι με συνεχόμενες one on one καταστάσεις. Εξ ού και τα 35′ που κράτησε τον Μπλού στο παρκέ ο Μπλατ, ώστε να “μεγαλώσει” το γήπεδο για τους slashers του, αυξάνοντας τη πίεση στην άμυνα με τον παίκτη από το “4”. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρεάλ έπαιξε αρκετά καλή pick&roll άμυνα στο τουρνουά, μέχρι το σημείο που είπαμε, ειδικά στον ημιτελικό όπου απενεργοποίησε πλήρως το βασικό ατού της Μπάρτσα. Σαφώς και η μεταστροφή αυτή στην τελική ευθεία του τελικού οφείλεται σε έλλειψη συγκέντρωσης, τα λάθη είναι ενδεικτικά..

–Ο Μπλατ πέταγε “δολώματα” συνεχώς στον Λάσο, κυρίες στο αμυντικό κομμάτι με σύνθετες άμυνες για να “πάρει” το μομέντουμ” αλλάζοντας εντός των 24” από ζώνη σε προσωπική άμυνα ανάλογα με την κατάσταση που παρουσιαζόταν στον αντίπαλο και πέτυχε να φρενάρει τους χρόνους εκτέλεσης των Ισπανών (μετακινώντας τους στο δεύτερο μισό της επίθεσης) και να αποτρέψει πολλές καθαρές one on one καταστάσεις. Το δυνατό κομμάτι της Μακάμπι που βγαίνει μέσα από το small ball είναι τα πολύ γρήγορα πόδια στις περιστροφές που απέτρεψαν τα ελεύθερα σουτς και η ικανότητα των γκαρντς της να σταθούν -λόγω των δυνατών κορμιών τους παρά το μειονέκτημα ύψους- στην πίσω γραμμή άμυνας. Και εάν αρχικά η παγίδα στη base line φαινόταν κακή ιδέα, σταδιακά λειτούργησε καθώς το μόνο -σε βάθος χρόνου- καθαρό one on one που επεδίωκε η Ρεάλ ξεκινούσε με το face up του Μίροτιτς από τα πλάγια.

Παράλληλα, η Μακάμπι πήρε άριστα στο κομμάτι “μεταβιβάσεις” που είχαμε υπογραμμίσει πρίν τον τελικό. Επτά μόνο λάθη κύριοι σε ένας ματς με τεράστια πίεση και υψηλό επίπεδο ρυθμού είναι νούμερο ΝΒΑ. Το αμυντικό ντεμαράζ του δευτέρου ημιχρόνου μάλιστα έδωσε στους Ισραηλινούς το προβάδισμα στο μαγικό νούμερο των κατοχών που ισοσκέλισε την εκνευριστική αστοχία της σε lay ups. Βοήθησε βέβαια και η επιλογή του Λάσο να αφήσει πολύ ώρα εκτός τον καταπληκτικό (όπως όλη τη σεζόν έτσι και στον τελικό) Φελίπε Ρέγιες που είχε βάλει πλώρη στο ημίχρονο για το MVP του τελικού. Προσωπικά θα ρίσκαρα με αυτόν στο “5”..

-Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όσο προχωρούσαμε στο δεύτερο ημίχρονο ο μόνος αστέρας της Ρεάλ που παρέμενε aggressive ήταν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Ο μόνος που έμοιαζε να έχει λίγο “δηλητήριο” στη φαρέτρα του. Ο Γιούλ είχε “κλειδώσει” από το 0/7 FG και αυτό ήταν ένα μεγάλο συν που διευκόλυνε τον τρόπο άμυνας της Μακάμπι (διάβασε τη διστακτικότητα για να ξανατζογάρει με παγίδα στη base line) ενώ ο Ρούντι έμοιαζε με ..ρούκι. Στην άλλη πλευρά, το δίδυμο Ράις-Χίκμαν “δάγκωνε καρωτίδες” ξεσηκώνοντας μνήμες Μακντόναλντ-Σαρπ και ο Τάιους έπαιζε με το μαχαίρι στα δόντια. Αυτή η ένταση και η επιθυμία κυρίως των τριών αυτών Αμερικανών της Μακάμπι “βγήκε” στο παρκέ και “πότισε” την ατμόσφαιρα του Μεντιολάνουμ που θύμισε το καμίνι της ΝΟΚΙΑ ARENA. Ειδικά ο Ράις (πανάξιος MVP με 26π. εκ των οποίων οι 21 σε 4η περίοδο και παράταση) έπαιζε με φοβερή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, χτυπώντας και επιμένοντας στο πρώτο βήμα φτάνοντας μανιασμένα στο ζωγραφιστό για να “τελειώσει” (βελτίωσε στο τέλος τα ποσοστά του γιατί μέχρι ενός σημείου ήταν εκνευριστικά άστοχος) ενώ τιμώρησε τη Μακάμπι με δύο ελεύθερα σχεδόν σουτ από το τρίποντο μετά (θεωρητικά ως επιλογή τον παίζεις under, συγκεκριμένα όμως με αυτό το μομέντουμ σε καμία περίπτωση). Ο Αμερικανός PG ανέβασε το status του αγωνιστικά και οικονομικά πλέον ενώ αυτοί που επίσης έκαναν το enter στο επόμενο επίπεδο/βαθμίδα της αγοράς είναι οι Χίκμαν-Τάιους που είναι ότι καλύτερο έχουν οι πρωταθλητές Ευρώπης πίσω από τον προπονητή τους. Αρκετά καλοί και οι δύο Έλληνες που αγωνίστηκαν με μεγάλο πάθος. Ο Μπουρούσης έκανε πολύ καλό ματς (με μερικά λάθη στην άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο) ενώ ο Σοφοκλής παρασύρθηκε σε κρίσιμα σημεία αλλά έβγαλε πρωτόγνωρη θέληση ειδικά στην τελική ευθεία. Η Μακάμπι είναι το πεπρωμένο του και νομίζω το ιδανικό περιβάλλον για να πανηγυρίσει το τρόπαιο..

-Διαβάζω διάφορα για τον Πάμπλο Λάσο μετά τον τελικό, του στυλ “φύγε”, “αστείος” και τα ρέστα. Ασόβαρα σχόλια. Το τονίζω γιατί θέλω εδώ, στο μπλογκ μας να μάθουμε να κρίνουμε διαφορετικά, με πιο ουσιαστικά κριτήρια μια δουλειά. Η Ρεάλ απέτυχε βάσει των δεδομένων που η ίδια δημιούργησε μέσα στη σεζόν. Σκότωσε τους βασικούς τους αντιπάλους (ΟΣΦΠ, Μπαρτσελόνα) αλλά ηττήθηκε στον τελικό. Θα έλεγα ότι ηττήθηκε από τη στιγμή που έχασε τη σιγουριά της και ένιωσε άβολα απέναντι στη σκληράδα της Μακάμπι και την οξυδέρκεια του Μπλατ. Overall όμως η δουλειά του Λάσο φέτος ήταν εξαιρετική. Είναι  προπονητής που δουλεύει σοβαρά και διαχειρίστηκε σωστά φέτος μια κατάσταση όμως ακόμα και ο ίδιος “αναπτύσσεται” “μεγαλώνει” σαν κόουτς μαζί με το σύνολο που έχει δημιουργήσει. Σίγουρα έχασε το μυαλό του στην επανάληψη. Δεν είχε τα τρικ ούτε τις εναλλακτικές για να ξαναπάρει το μομέντουμ του παιχνιδιού. Έχει συμβεί και σε καλύτερους και πιο έμπειρους προπονητές (περίπτωση Ίβκοβιτς στη Μόσχα μάλιστα). Απέναντι του μάλιστα είχε έναν τοπ κόουτς, αρκετά “φορμαρισμένο”. Ο Λάσο πρέπει να ρισκάρει περισσότερο στο coaching. Δεν είναι εύκολο (αυτό που ακούτε τριγύρω ως plan B..) Σε ελάχιστο χρόνο πρέπει να προσαρμοστείς, να φιλτράρεις και να επιλέξεις μια κατάσταση κάτι που απαιτεί πολύ καλή γνώση της ομάδας σου, του αντιπάλου αλλά και ανάγνωση της κατάστασης που βιώνεις εκείνη τη στιγμή. Ο Μπλατ είναι πολύ δυνατός σε αυτό. Σας έγραψα πρόσφατα ότι είναι από τους καλύτερους για να παίξει φάση-φάση τις τελευταίες 10 κατοχές ενός κλειστού ματς. Αλλά και ο ίδιος πέρυσι έχασε έναν τελικό στη λίγκα του, μη το ξεχνάμε, όντας ο ίδιος και η ομάδα του μια αντίστοιχη Ρεάλ. Ο Λάσο λοιπόν δεν είναι ιδιοφυΐα ούτε Μπλατ όμως το παν είναι να συνεχίζεις να δουλεύεις και να επιστρέφεις. Σε περίπτωση που κατακτήσει την ACB (γιατί αυτό είτε θα ανανεώσει είτε θα σβήσει την εμπιστοσύνη των παικτών προς το πρόσωπο του) θεωρώ ότι πρέπει να παραμείνει..

Το Vintage-style του Ντέηβιντ Μπλατ και οι κατευθύνσεις που “έδειξε” το φετινό φάιναλ-φορ για το άθλημα.. 



Φιλτράροντας τη σεζόν και την κατεύθυνση στην οποία βαδίζει το μπάσκετ στην Ήπειρο μας μετά και τα παιχνίδια της τελικής φάσης στην κορυφαία διοργάνωση -και πάντα ρίχνοντας μια ματιά στα σημάδια που αφήνουν αυτά τα ματς τα τελευταία χρόνια και τη σταδιακή εξέλιξη του μπάσκετ στην Ευρωλίγκα- μπορώ να πω ότι το μήνυμα για τη τάση που διαμορφώνεται, την ημέρα που ξημερώνει, είναι ξεκάθαρο..

Εν έτη 2014, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι όπου το διαχρονικό, παραδοσιακό, συναντά το νέο κύμα (το οποίο ακολουθεί το ρεύμα και τις επιρροές πέρα από τον Ατλαντικό). Είναι φανερό ότι το Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ “ζητάει” multi-dimensional ομάδες και προπονητές που μπορούν να ανταποκριθούν σε υψηλό επίπεδο και στις δύο πλευρές του παρκέ και να επιβιώσουν σε μισό και ανοιχτό γήπεδο, χαμηλό ή υψηλό σκορ και τέμπο παιχνιδιού. Αυτό ζητά το σύγχρονο μπάσκετ στην Ευρώπη. Οι ταχύτητες σιγά σιγά ανεβαίνουν, η τάση για να ανοίξει το γήπεδο είναι εκεί, τα “πόδια” είναι το παν και πληρώνονται αδρά σε κάθε θέση, η ικανότητα στην προσωπική φάση ισοσκελίζει (όχι απόλυτα αλλά σε μεγαλύτερο σταδιακά βαθμό σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν) τη σκέψη και οι απαιτήσεις από τον προπονητή είναι μεγαλύτερες σε επίπεδο διαχείρισης. Το μπάσκετ βρίσκεται εδώ και καιρό (όπως πολλά άλλα πράγματα) στη περίοδο της παγκοσμιοποίησης, η οποία “φαντάζεται” το αγωνιστικό προϊόν ενιαίο ή τουλάχιστον με πολύ μικρές διαφορές στον τρόπο έκφρασης και αντίληψης του παιχνιδιού. Ελπίζω εμείς, σαν Ευρώπη, να ακολουθήσουμε το σκάφος του NCAA (όπου και παίζεται το πραγματικό μπάσκετ) με μεγαλύτερο μας συνήγορο σε αυτή τη κατεύθυνση την αδυναμία να μιμηθούμε την Αμερική και το ΝΒΑ στο κομμάτι του μάρκετινγκ. Προς Θεού, μακάρι να μπορούσαμε αλλά από όλη αυτή την “αποτυχία” το μόνο θετικό είναι ότι χωρίς το ακριβό περιτύλιγμα, το “από εδώ” μπάσκετ διατηρεί την ομαδική έννοια σε μεγαλύτερο βαθμό που είναι και η βάση του αθλήματος, ο τρόπος που εμείς το διδαχθήκαμε..

Μέσα σε όλα αυτά, το vintage-style του μεγάλου Ντέηβιντ Μπλατ είναι τόσο ρετρό όσο και φουτουριστικό. Από ενάρξεως λειτουργίας του Hoopfellas σας έχω εκμυστηρευτεί ότι είμαι μελετητής της αγωνιστικής -και όχι μόνο- φιλοσοφίας του σπουδαίου Αμερικανού προπονητή, ενός “παγκόσμιου ανθρώπου”.. Πάντα καινοτόμος, με βλέμμα προς το μέλλον, όντας από αυτούς που διαμορφώνουν τάσεις στο άθλημα (όπως τα δύο γκαρντ Σαμοϊλένκο-Χόλντεν και ο undersized “5” Μοργκούνοφ στην Ισπανία σε ένα τουρνουά που φαινομενικά δεν εξυπηρετούσε τέτοιες επιλογές οι οποίες τώρα έχουν πατενταριστεί και δείχνουν αναγκαίες), με διάθεση για ρίσκο και το θάρρος να παρουσιάσει εξτρεμιστικές  λύσεις αλλά και με old school επιλογές όπως οι σύνθετες άμυνες και η εκδοχή της Princetton offense που παρουσίασε φέτος με τους τρείς ενδιάμεσους, παραμένει πάνω από όλα Π Ρ Ο Π Ο Ν Η Τ Η Σ με την  ετυμολογική σημασία της λέξης. Μελετώντας τον Ντέηβιντ Μπλατ έχω μάθει πολλά αλλά πλέον και κάτι παραπάνω. Μια πεποίθηση που μου έχει γεννηθεί και λέει ότι ο προπονητής του μέλλοντος θα έρθει από το..παρελθόν.

Υ.Γ: Ξεκινάμε με τελικούς αύριο.. Μεγάλο το ενδιαφέρον. Το κλίμα είναι διαφορετικό από πέρυσι όπου οι πράσινοι (παρά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον αντίπαλο) έδειχναν να πατάνε καλύτερα πριν το ξεκίνημα της σειράς. Νομίζω τα πράγματα είναι πολύ μοιρασμένα φέτος. Οι ερυθρόλευκοι είναι σε καλή κατάσταση αλλά απέναντι τους έχουν την έδρα εφιάλτη και μια ομάδα που ματσάρει καλά απέναντι τους. Μεγάλο το ενδιαφέρον και στους πάγκους. Βλέπουμε το ματς και το..μιλάμε.

-Εδώ μπορείτε να δείτε και την εξαιρετική ανάλυση του Ισπανού συνεργάτη μας, κόουτς Πίτι Χουρτάδο σε ένα πολυ ωραίο βίντεο..

http://pitihurtado.com/maccabiheroes-por-que-ganaron/