ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ..

Έτσι ακριβώς.. Η καλύτερη ομάδα νίκησε το βράδυ της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ απαντώντας στο ερώτημα φόρμα ή έδρα/παράδοση που θέσαμε το απόγευμα πριν το ματς. Γιατί οι ερυθρόλευκοι, αυτή την περίοδο είναι όντως η καλύτερη ομάδα στο παρκέ. Υπερέχει σε φρεσκάδα, πατάει πάνω στη χημεία που της δίνει η καλύτερη στελέχωση και πλέον στην υπεροχή της και στο κοουτσάρισμα. Ξεκάθαρα πράγματα, που μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε έχει μια στοιχειώδη σχέση με το μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, είναι ομάδα η οποία overall τοποθετείται σαφώς στην ίδια κατηγορία με τον Ολυμπιακό. Είναι κοντά οι δύο ομάδες. Όμως έχει “ταβανιάσει”. Δεν έχει έμπνευση , οξυδέρκεια από τον πάγκο και την ικανότητα να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό -σε επίπεδο “προσαρμογών” μέσα στη σειρά- που θα αλλάξει το μομέντουμ των τελικών και θα του δώσει και πάλι το τιμόνι. Είναι προβλέψιμος και δεν μπορεί να αξιοποιήσει το θεωρητικό του πλεονέκτημα στη φροντκόρτ αφού αιμορραγεί κατά συρροήν στα γκαρντ, όπου ο αντίπαλος υπερέχει σε βαθμός τεράστιο. Δε φτάνει λοιπόν το πάθος, από το οποίο οι γηπεδούχοι είχαν μπόλικο (εξ’ου και η υπεροχή στις κατοχές).

Μερικά στοιχεία για το παιχνίδι που υπογράμμισα..

-Ο Ολυμπιακός ακολούθησε πλήρως, σε άμυνα και επίθεση, τον “οδηγό” που του χορηγήθηκε από τα δύο πρώτα ματς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μια 4 out-1 in offense με στόχο να αυξήσει τον διαθέσιμο χώρο στην επίθεση του και να “βάλει” στο μισό γήπεδο το πλεονέκτημα των ποδιών του σαν ομάδα. Αυτή η διάταξη (με post παίκτη τον Ντάνστον που λογικά έπαιξε τα περισσότερα λεπτά) που ευνόησε σχήματα με 3 γκαρντς, απαιτούσε από τον ποστ ψηλό να διευκολύνει την κυκλοφορία όποτε βρισκόταν στη γραμμή των προσωπικών ενώ παράλληλα έδινε flare screens, down screens και back screens στους εξωτερικούς στις περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός δεν επέλεγε να είναι στατικός. Με αρκετά καλό spacing και εισαγωγή στο κομμάτι εκτέλεσης (πάντα στην 4 out-1 in offense) το σκρίν του Ντάνστον στο “1” στον άξονα, ο Ολυμπιακός βρήκε πολλές καταστάσεις θετικές για αυτόν και ευτύχησε να βάλει σουτ-κλειδιά, παίζοντας λιγότερο post up επίθεση και χτυπώντας επίσης λιγότερο στα close outs σε σετ καταστάσεις, αντίθετα με το τρανζίσιον όπου έψαξε περισσότερο την αδύνατη πλευρά. Σε αυτήν λοιπόν την 4-1 επίθεση είδαμε παιχνίδια με δόλωμα το κεντρικό pick&roll Σπανούλη-Ντάνστον και τον Αμερικανό να κάνει flare screen (αντί να κινείται προς τη ρακέτα) στον “φλοταριστό” Διαμαντίδη ώστε σε απόσταση μιας πάσας οι ερυθρόλευκοι να βρίσκουν καλό σουτ από την κορυφή της ρακέτας, τον Πρίντεζη να εναλλάσσεται σε high post και χαμηλό post, κατεβαίνοντας (με τον Ντάνστον να ανεβαίνει πολύ διακριτικά για να μη χαθεί η αλλαγή και το miss match του “Πρι”) στο ζωγραφιστό με τον περιφερειακό του Παναθηναϊκού. Είδαμε επίσης ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας ενθάρρυνε πολύ τον Κόλινς να επιτεθεί σε ένας με έναν καταστάσεις άμεσα, πριν το μισό της επίθεσης όπου η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν έχει δυναμώσει τόσο όσο στα τελευταία 10-12”.

Στο αμυντικό κομμάτι οι ερυθρόλευκοι αμύνθηκαν ομαδικά στο post, πάλι με οδηγό την τακτική του 2ου τελικού,  καθώς “έσυραν” τον ψηλό πιο κοντά στον post player του Παναθηναϊκού και έτοιμο για βοήθεια, για αυτό και οι γηπεδούχοι έψαξαν σε πολλές των περιπτώσεων την πάσα στο κέντρο της ρακέτας. Η “απομόνωση” με την αυστηρά 2 εναντίον 2 άμυνα στο πράσινο pick&roll πέτυχε και πάλι να κρατήσει χαμηλά τα περιφερειακά ποσοστά του Παναθηναϊκού (4/18 τρίποντα) και ήταν αυτή που κράτησε ζωντανό τον Ολυμπιακό στο 62-64, όταν ο Διαμαντίδης γνωρίζοντας ότι δύσκολα θα βρεί περιφερειακή πάσα, ρίσκαρε σε πρώτο χρόνο πετώντας τη μπάλα ψηλά στον -τα έχω δώσει όλα- Λάσμε..

-Για τον Παναθηναϊκό έχω να πω ότι ήταν κακός. Το ντεπόζιτο φαίνεται να έχει αδειάσει μετά την υπερπροσπάθεια του 4ου ματς απέναντι στην ΤΣΣΚΑ μιας και η ομάδα δυσκολεύεται να φτάσει στο επίπεδο δυνάμεων που έδειξε νωρίτερα στη σεζόν. Η ομάδα παρουσιάστηκε τόσο στατική που η επιμονή της να βάζει τη μπάλα χαμηλά στο miss match που δημιουργούταν στον άξονα σε συνέχεια, έκανε την επίθεση προβλέψιμη “καίγοντας” μια από τις πιο παραγωγικές καταστάσεις για σκορ. Ουσιαστικά οι πράσινοι στηρίχτηκαν στο πάθος τους και τη δύναμη της συνήθειας για να ξαναμπούν στο παιχνίδι, υποστηριζόμενοι από το λάθος του κόουτς Μπαρτζώκα να εμπιστευτεί στην 4η περίοδο τον μέτριο στο ballhandling Κόλινς στη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση. Χωρίς προσωπική φάση, δημιουργία και με τραγικές μορφές τους -εκτός Διαμαντίδη- περιφερειακούς, ο Παναθηναϊκός δεν είχε τύχη. Επίθεση χωρίς κίνηση, πνιγμένες πάσες και νευρικότητα. Ο Κάρι (που είναι σε χαμηλή πτήση καιρό τώρα) γνωστός για το καλό, προσεγμένο shot selection του χρόνια τώρα, αναγκάστηκε να πάρει “άσχημα” σουτ που δε θα έπαιρνε ποτέ γιατί τον “έπνιγε” η πάσα του συμπαίκτη του στο χρονικό timing. Ο Παππάς, παροπλισμένος.. Τα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι..

Πολύ κακή η transition άμυνα επίσης. Παρατηρείστε πόσο εύκολα εισάγει τη μπάλα ο Ολυμπιακός από το φτερό στην  transition επίθεση στο ζωγραφιστό ή τον τρόπο που μεταφέρει (πάλι στο τρανζίσιον) τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά για close out. Ναι, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε κλέψει το ματς όπως ήρθαν τα πράγματα. Δε το άξιζε όμως σε καμία περίπτωση. Περισσότερο κακός ήταν ο αντίπαλος που έχασε το μυαλό του και σταμάτησε να διαβάζει. Μια ματιά στις επιθέσεις των ερυθρολεύκων στο διάστημα της πράσινης επαναφοράς θα σας κάνει να καταλάβετε.. Και εάν δεν ήταν το λάθος του Διαμαντίδη (το μομέντουμ έλεγε τρίποντο) και το παλικαρίσιο καλάθι του Σπανούλη, πιθανόν ο Ολυμπιακός θα γνώριζε τραγωδία μεγαλύτερη του 2010..

Το ότι ο Παναθηναϊκός ήταν συνολικά σε άσχημη ημέρα δεν αναιρεί την σπουδαία ατομική εμφάνιση των Δημήτρη Διαμαντίδη και Στεφάν Λάσμε. Ο αρχηγός μοιάζει να κράταγε δυνάμεις όλη τη χρονιά για αυτά τα παιχνίδια, όπου παίζει πάνω από τις φυσικές του δυνάμεις. Ειλικρινά, είναι στιγμές που δείχνει ότι εάν ήταν 30 ετών σήμερα, θα μπορούσε να πάρει τη σειρά μόνος του. Όμως δεν είναι..Και η περιφέρεια του Ολυμπιακού είναι πολύ ποιοτική και πολυπρόσωπη. Ο Στεφάν Λάσμε τώρα.. Κατ’εμέ ο κορυφαίος του γηπέδου. “Σκυλί του πολέμου” που κέρδισε σχεδόν όλες τις μάχες και το ξαναλέω, αναγκάζεται να κάνει όλη τη χρονιά πράγματα πάνω από τις δυνάμεις στο επιθετικό κομμάτι (και τα κάνει με επιτυχία). Τεράστια αξία. Στην απέναντι πλευρά το δίδυμο της θέσης “4” τελείωσε τον αντίπαλο. Πρίντεζης (MVP μέχρι τώρα του ΟΣΦΠ και η πιο ασφαλής επιθετικά λύση) και Πέτγουεη ( έχει κάνει step up στις σειρές με Ρεάλ και ΠΑΟ) ήταν εξαιρετικοί..

-Πλέον έχουμε φαβορί και μάλιστα μεγάλο. Ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερο μπάσκετ, είναι πιο φρέσκος, ξεπέρασε τον σκόπελο του ΟΑΚΑ και έχει την έδρα για να τελειώσει τη σειρά. Η εικόνα είναι φανερά υπέρ του και δίκαια θεωρείται το φαβορί για τον τίτλο. Ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει αδειάσει. Σίγουρα το ένστικτο της επιβίωσης είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον άνθρωπο και ένα διπλό στο Φάληρο θα κάνει τους πράσινους φαβορί πριν το 5ο ματς, πολύ περισσότερο από ότι θα ήταν σε περίπτωση που η έδρα εκατέρωθεν προστατευόταν. Αλλά η εικόνα δείχνει Ολυμπιακό. Θα το μάθουμε αύριο..

Υ.Γ: H off-season έχει πολύ ψωμί φέτος.. Πολύ όμως.. Και το Hoopfellas είναι το σωστό μέρος όπως κάθε καλοκαίρι..

  Υ.Γ1: Βασίληηηη……???? Ντροπή..!