Λένε πως ο συγγραφέας γράφει συνεχώς το ίδιο βιβλίο σε όλη του ζωή.. Ισχύει αυτό για έναν από τους μεγαλύτερους πνευματικούς ανθρώπους στο σύγχρονο μπάσκετ; Το Hoopfellas βλέπει τον “The Chemist” David Blatt να επιστρέφει στην Ευρωλίγκα φέρνοντας τη δική του κουλτούρα στη Νταρουσάφακα και όντας έτοιμος να κάνει θόρυβο. Όπως “παλιά”..
Είναι αλλιώς με τον Μπλατ πίσω στα μέρη μας..Το νιώθεις στον αέρα.. Ο σπουδαίος Αμερικανο-ισραηλινός κόουτς επιστρέφει στην Ευρωλίγκα με τη πολύ φιλόδοξη Νταρουσάφακα και τις πλάτες ενός πανίσχυρου χορηγού. Μια προσεκτική ματιά σε μερικά παιχνίδια των Τούρκων στη φετινή off season ήταν αρκετή για να μου δοθεί το ερέθισμα για το σχετικό σχόλιο..
Το υπόβαθρο της μετακίνησης.. Μετά την περιπέτεια των Καβς ο Μπλατ είχε συγκεντρώσει το ενδιαφέρον τεσσάρων τουλάχιστον ομάδων οι οποίες εξέταζαν σοβαρά τη πιθανότητα να του δώσουν το τιμόνι και τη δουλειά του head coach. Το χρήμα και η προοπτική βρισκόταν στην Αμερική. Όμως μιλάμε για τον Ντέηβιντ Μπλατ.. Σε κάποιους ανθρώπους, όταν η επιδίωξη για αναγνώριση παίρνει διαστάσεις, προκαλεί στην ψυχική τους κατάσταση μια αυξημένη ένταση η οποία επενεργεί και ο άνθρωπος συλλαμβάνει σαφέστερα τον σκοπό της δύναμης και υπεροχής , αποβλέποντας να τον εκπληρώσει με ισχυρότερη παρακίνηση. Η ζωή του γίνεται αναμονή ενός μεγάλου θριάμβου.. Ένας τέτοιος άνθρωπος συνήθως γίνεται υποκειμενικός, γιατί χάνει τη συνάφεια με τη ζωή και ασχολείται συνεχώς με το ζήτημα τι είδους εντύπωση προξενεί και τι σκέπτονται για αυτόν οι άλλοι. Η ελευθερία δράσης του παρεμποδίζεται εξαιρετικά και εμφανίζει το συχνά απαντημένο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ματαιοδοξίας.. (Alfed Adler, ατομική ψυχολογία στα φόρτε της)
Ο Μπλατ είναι πολύ ευφυής και συνειδητοποιημένος για να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Το ΝΒΑ ήταν η προτεραιότητα του όμως δε θα γινόταν αυτοσκοπός. Θα έπρεπε να βρεθεί μια δουλειά η οποία τον εμπνέει πραγματικά ώστε να δεσμεύσει τη ψυχή του. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος στις επιλογές του. Και ο μόνος δρόμος που μπορεί να τον οδηγήσει στην επιτυχία. Από την αρχή απέκλεισε τη πιθανότητα του assistant (σε τοπ-οργανισμούς και ομάδες-διεκδικητές του τίτλου όπου το status του επέτρεπε να πάρει 1 εκατομμύριο δολάρια ετησίως ως top assistant) και είχε κυκλώσει τη Νέα Υόρκη ως τον προορισμό που θα ήθελε να εργαστεί. Παιδί της ανατολικής ακτής (γεννημένος στη Μασαχουσέτη), απόφοιτος του φημισμένου Princeton (Β.Α στην Αγγλική λογοτεχνία) και με ένα καλό χαρτί στο front office των Νικς (οι Νετς δε μπήκαν ποτέ στη διεκδίκηση του πραγματικά), τον συμμαθητή του και έτερο γκαρντ στο backcourt του Princeton (στα late ’70s) Steve Mills, νυν GM του οργανισμού. Ο Μills προσπάθησε να περάσει στον Φιλ Τζάκσον ότι η κοινή βάση (ball movement, ανάγνωση του τι σου δίνει η άμυνα κάθε φορά) δύο διαφορετικών επιθέσεων όπως η Τriangle και αυτή του Princeton θα βοηθήσει τον Μπλατ στο νέο του εγχείρημα όμως ο “Ζεν” ουσιαστικά δεν είδε ποτέ με καλό μάτι την υποψηφιότητα του πρώην κόουτς των Καβς. Το προφίλ του “ακαδημαϊκού” και πνευματικού ανθρώπου που συνόδευε τον Αμερικανο-ισραηλινό ερχόταν σε απευθείας σύγκρουση με το δικό του (ο Τζάκσον έχει σπουδάσει ψυχολογία και φιλοσοφία στη Β. Ντακότα) και δύο “ιδιοφυΐες” είναι μάλλον πολλές για έναν οργανισμό.. Όταν ο Τζέιμς Ντόλαν εξέφρασε την υποστήριξη του στη περίπτωση Μπλατ, ο Τζάκσον φρόντισε να τελειώσει μια και καλή την υπόθεση κόβοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον νυν προπονητή της Νταρουσάφακα. Ο Μπλατ δε θα ήταν ο “άνθρωπος του”. Η “δική του” επιλογή αλλά του Μιλς. Αυτός θα πιστωνόταν ενδεχόμενη επιτυχία και όχι αποκλειστικά ο Φιλ. Έτσι έκλεισε το θέμα, με τον Χόρνασεκ να έρχεται στο Μανχάταν και τον Μπλατ στη συνέχεια να μην ακούει ακριβώς αυτά που θέλει στις συνεντεύξεις του με τους Κινγκς και τους Ρόκετς..
Dogus: Με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ερντογάν.. Στο Σαριγέρ, περιοχή στα βόρεια της Κων/λης με υψηλό βιοτικό επίπεδο και ανάλογο status σε μεγάλη μερίδα των κατοίκων, ιδρύθηκε το ορφανοτροφείο Νταρουσάφακα το 1863. Το ομώνυμο φιλανθρωπικό ίδρυμα (Darrussafaka στα οθωμανικά σημαίνει “Μέρος της Καλοσύνης”, από το ίδρυμα η συγκεκριμένη γειτονιά του Σαριγέρ ονομάστηκε Νταρουσάφακα) κατέχει την ιδιοκτησία του μπασκετικού κλαμπ και προ τριετίας υπέγραψε δεκαετή συμφωνία χορηγίας με τον οικονομικό κολοσσό Dogus.
Ο εν λόγω όμιλος, από τους μεγαλύτερους της γείτονος χώρας, δραστηριοποιείται σε όλους τους τομείς της τουρκικής οικονομίας και υποστηρίζεται από την κυβέρνηση Ερντογάν, την οποία στηρίζει και αυτός με τη σειρά του. Κατέχει την μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της Τουρκίας Garanti Bank, 4 τηλεοπτικά δίκτυα, ηγείται στον τομέα του τουρισμού, των κατασκευών και της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, εκπροσωπεί τον όμιλο Volkswagen στην Τουρκία, έχοντας στην ιδιοκτησία του συνολικά 150 εταιρείες, οι οποίες απασχολούν 30.000 εργαζόμενους. Η ομάδα μπάσκετ αγωνίζεται στη νεόκτιστη VW Arena στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας η οποία λειτουργεί ως συναυλιακός χώρος και meeting room και διαμορφώνεται σε γήπεδο μόνο για τους αγώνες αυτούς. Η επένδυση του ομίλου στο τμήμα μπάσκετ είναι σημαντική.
Ο Μπλατ είχε μιλήσει με τους ιθύνοντες της Νταρουσάφακα πριν έρθει σε επαφή με ομάδες του ΝΒΑ και από τη πρώτη στιγμή ήταν πολύ θετικά προδιατεθειμένος. Τους είχε υποσχεθεί μάλιστα ότι θα αναλάβει την ομάδα εφόσον δε βρει αυτό ακριβώς (έχει σημασία) που θέλει στην Αμερική. Στο club της Πόλης ο 57χρονος κόουτς είδε όραμα και θέληση από έναν οργανισμό ο οποίος θέλει να αναπτύξει τη δική του μπασκετική κουλτούρα και δίνει με εμπιστοσύνη και τεράστια εκτίμηση στον Αμερικανό Mastermind το ιερό χρίσμα να τη διαμορφώσει αυτός. Μη νομίζετε βέβαια ότι δεν υπάρχει πίεση.. Η Dogus θέλει να δει αποτέλεσμα από τον Μπλατ, όπως και αν αυτό μεταφράζεται. Αυτό είναι δεδομένο..
Λένε για τους συγγραφείς..
..ότι γράφουν συνεχώς το ίδιο βιβλίο. Την ίδια ιστορία, με κάποιες παραλλαγές. Ισχύει. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Μετά από κάποια χρόνια ενασχόλησης με το μπάσκετ μπορώ να σας πω με σχετική σιγουριά ότι το ίδιο ισχύει για τους προπονητές. Οι δικές τους παραλλαγές αφορούν το υλικό, τις απαιτήσεις και την εξέλιξη του αθλήματος την οποία πρέπει να αφομοιώσουν στη δική τους.. ιστορία.
Όπως (ειδικά οι παλαιότεροι εδώ μέσα) γνωρίζεται ανήκω στους φαν του Μπλατ. Είμαι “μαθητής” της δουλειάς του χρόνια τώρα όμως αυτό το ταξίδι μέσα στον χρόνο με βοήθησε να καταλάβω ότι η εκτίμηση που τρέφω για τον κόουτς Μπλατ έρχεται σε δεύτερη μοίρα, πίσω από τον θαυμασμό μου για τον πνευματικό άνθρωπο Μπλατ. Ο τύπος έχει σπάνιο class στον τρόπο που συμπεριφέρεται, προσεγγίζει τους ανθρώπους, τη ζωή και ψηλαφίζει ευαίσθητα θέματα. Μια προσωπικότητα η οποία έχει να σου δώσει πράγματα, να σε βελτιώσει σαν άνθρωπο και να σου ξεκλειδώσει πόρτες βοηθώντας σε να βλέπεις τα ίδια πράγματα με άλλη οπτική. Και τότε απλά δε βλέπεις το ίδιο με πριν.. Θυμάμαι ακόμα μια ομιλία του για τη συναισθηματική νοημοσύνη η οποία με είχε συνεπάρει (είναι εξαιρετικός ομιλητής) ακόμα περισσότερο όταν προχώρησε έξω από τα σύνορα μιας ομάδας μπάσκετ κρατώντας όμως πάντα στα λεγόμενα του μια τυφλή σύνδεση με το άθλημα, όσο μακριά και εάν πήγαινε η κουβέντα. Inspiring..
Στη Νταρουσάφακα ο Μπλατ δε θέλησε να ξηλώσει, διαλύοντας πλήρως το υπάρχων οικοδόμημα αλλά αντίθετα όπως δήλωσε θέλει να χτίσει πάνω στη βάση με τα οφέλη που δημιουργήθηκαν από τη περυσινή καλή χρονιά της ομάδας. Θεωρεί ότι μπορεί να κερδίσει από αυτό. Στο πλαίσιο αυτό διατήρησε ένα σημαντικό αριθμό παιχτών προχωρώντας σε έξι βασικές προσθήκες με αθλητές της δικής του κατεύθυνσης. Τεράστιο ενδιαφέρον θα έχει η συνεργασία του με τον Λετονό ομοσπονδιακό Ainars Bagatskis ο οποίος θα είναι το δεξί χέρι του Μπλατ στον πάγκο της ομάδας, δημιουργώντας μαζί του ένα προπονητικό τιμ στα πρότυπα του ΝΒΑ. Ο Bagatskis φημίζεται για τις ιδέες του και τον τρόπο που τις πατεντάρει στο επιθετικό κομμάτι και η περυσινή δουλειά του στο Νόβγκοροντ (πολύ παραγωγική επίθεση με ροή και συνεργασίες) είναι χαρακτηριστική. Είναι φανερό πλέον ότι οι ομάδες που ξεχωρίζουν στο τοπ-επίπεδο (και θα συνεχίσουν να το κάνουν τα επόμενα χρόνια) διακρίνονται για τις αυξημένες παραγωγικές τους δυνατότητες. Πρέπει να έχεις βαρύ οπλοστάσιο πλέον και να μπορεί να παράγεις, ξεκάθαρα. Για αυτό και ο Μπλατ εκτίμησε ότι η παρουσία του Μπάγκατσκις μπορεί να σηκώσει την ομάδα και να βοηθήσει ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο συγκεκριμένους παίχτες. Η “βελτίωση παιχτών μου σε προσωπικό επίπεδο αναφορικά με τον τρόπο που αγωνίζονται και τον χαρακτήρα με τον οποίον αντιμετωπίζουν καταστάσεις, μέσα από τη συνεργασία μας με αποτέλεσμα την αναβάθμιση του οικονομικού τους status με κάνει να πετάω στα σύννεφα..” δήλωσε ο πρώην κόουτς των Καβς.
Αυτό που κάνουμε πολλές φορές (και εδώ μέσα, όλοι μας) είναι ότι αξιολογούμε rosters και κινήσεις χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τη χρήση που έχει για τον κάθε παίχτη ο εκάστοτε προπονητής στο μυαλό του. Στη περίπτωση της Νταρουσάφακα, οι εξαγγελίας (πριν την off season) περί budget ύψους 30 εκατομμυρίων επηρέασαν αρκετό κόσμο με συνέπεια η τελική μορφή του ρόστερ να ξενίσει τη κοινή μπασκετική γνώμη. Δε θα έπρεπε όμως. Ο Μπλατ επέλεξε να διατηρήσει στο ρόστερ παίχτες των οποίων τα χαρακτηριστικά μπορούν να ενταχθούν και να λειτουργήσουν αρμονικά στην επίθεση που ο ίδιος τρέχει και βασίζεται στην Princeton Offense που διδάχθηκε από τον θρυλικό Pette Carril, την οποία ο ίδιος ο Αμερικανο-ισραηλινός κόουτς εισήγαγε στο τοπ επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια με διαφορετικές κάθε φορά “προσαρμογές” και με σκοπό να ελέγξει τον πλήρως τον ρυθμό του παιχνιδιού. Αυτή η βάση επίθεσης και οι Match up ζώνες αποτελούν σήμα-κατατεθέν του κόουτς Μπλατ και έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στον χώρο.
Η επίθεση αυτή πατεντάρεται πάνω σε παίχτες με πληθωρικό χαρακτήρα οι οποίοι μπορούν (ανεξαρτήτου θέσεως) να πασάρουν, να σουτάρουν και να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ παίζοντας προσωπική φάση πάνω σε miss match καταστάσεις, ένας λόγος που δούλεψε και στη Μακάμπι των πολλών Αμερικανών παιχτών και του dynamic basketball το οποίο υποστηρίζει ο Μπλατ (αν και πάντα τα δικά του σύνολα στο Τελ Αβίβ ήταν πιο fundamental). Η παρουσία ενός “5” που μπορεί να διαβάσει και να πασάρει είναι επιβεβλημένη και τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί η Νταρουσάφακα -παρουσία του Αλντεμίρ- διατήρησε στο ρόστερ της τον Ερντέν και σε δεύτερη φάση τον Σαβάς. Ο (mobile ψηλός) Μάρκους Σλότερ στη προετοιμασία μέχρι τώρα ανταποκρίνεται καλύτερα από όλους μάλιστα λειτουργώντας ως screener-passer.
Η επίθεση αυτή απαιτεί επίσης γκαρντ με φυσιογνωμία hard cutter τα οποία μπορούν να παράγουν λαμβάνοντας πάσες στη πίσω γραμμή της άμυνας για αυτό και ο Wannamaker ήταν από την αρχή ο βασικός στόχος. Η εμπιστοσύνη στον Ουίλμπεκιν επίσης δε πρέπει να ξενίζει σε συνάρτηση με αυτό το πλαίσιο στο οποίο αγωνιστικά θέλουν να κινηθούν οι Τούρκοι. Έκανε καλή σεζόν πέρυσι, έρχεται από πολύ καλό πρόγραμμα και είναι μόλις 23 ετών (1993 γεννηθείς). Οκ, όλοι περιμέναμε τον Μπλατ να κινηθεί για τον Ράις (..) όμως ο “ταπεινός” Ουίλμπεκιν (κάνει εξαιρετική pre season) βρίσκεται μακριά από το ταβάνι του και μπορεί να εκτοξευθεί σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης όπως εκτιμούν στο Σαριγέρ. Παράλληλα υπήρξαν αντανακλαστικά όταν χάθηκε ο Κουζμίνσκας (υπέγραψε στους Νικς) του οποίου το face-post up παιχνίδι ήταν ταμάμ για αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν φέτος οι Τούρκοι, μιας και αποκτήθηκε ο Will Clyburn (2.02-F-1990), παίχτης που θα καλύψει και τις δύο θέσεις των forwards, φέρνει μήκος, athleticism και ικανότητα στη προσωπική φάση. Στο φιλικό με την Ούνιξ αυτός και ο Μόερμαν (ειδικά ο Γάλλος) βρίσκονταν παντού στο παρκέ σε άμυνα και επίθεση αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά των Τούρκων. Ο 27χρονος Γάλλος PF μάλιστα απασχόλησε έντονα τη σελίδα μας φέτος το καλοκαίρι όπως πιθανόν θα θυμάστε..
Φυσικά για να μπορέσεις να τρέξεις αποτελεσματικά μια τέτοια επίθεση χρειάζεσαι εξαιρετικό spacing και φυσικά ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση. Είναι κάτι άλλωστε που θα βρεις μπροστά σου μιας και τα πολλά cuts που περιλαμβάνει το playbook της Princeton Offense ασυναίσθητα ή μη, οδηγούν μια άμυνα στο να υποχωρήσει και να θωρακίσει το ζωγραφιστό της που αιμορραγεί. Εκεί χρειάζεσαι έτοιμα χέρια στη περιφέρεια.
Η συνήθης διάταξη άλλωστε, 4 OUT-1 IN, υπαγορεύει πολλούς ικανούς εκτελεστές στη πεντάδα σου. Δείτε λίγο πως είναι σχεδιασμένη η φετινή Νταρουσάφακα.. “4” που μπορούν να ανοίξουν κάθε άμυνα (Μόερμαν, Χαράνγκοντι), wings με ταυτότητα killer όπως ο James Anderson (αυτή η επίθεση είναι πιο λειτουργική με two guard lineups όμως ο Αμερικανός σκόρερ παίρνει αρκετά λεπτά ως starter στο “2” μέχρι τώρα), ο Dairis Bertans και ο Βirkan Batuk. O Mπλατ δήλωσε πρόσφατα μάλιστα ότι περιμένει από τους τρεις 89αρηδες, Wanamaker-Bertans-Moerman να κάνουν φέτος το δικό τους προσωπικό step up δουλεύοντας μαζί του (“είναι οι πρώτοι υποψήφιοι” είπε χαρακτηριστικά). Η Νταρουσάφακα συνολικά είναι η λιγότερο “γκλαμουράτη” από τις υπόλοιπες ομάδες της Τουρκίας όμως θα είναι αρκετά ανταγωνιστική εάν συσπειρωθεί γύρω από το ηγετικό προφίλ του ανθρώπου στην άκρη του πάγκου. Η διαδρομή μέχρι εκεί δεν είναι κοντινή αλλά εκείνος ξέρει τον δρόμο..
Eν κατακλείδι, ο David Blatt αποτελεί έμπνευση για πολλούς ανθρώπους του χώρου. Ένας ακαδημαϊκός του μπάσκετ, με καινοτόμο σκέψη, μεταδοτικότητα και ισχυρό, έμφυτο leadership που τον βοήθησε να πετύχει και να νικήσει παντού ισορροπώντας ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους και βάζοντας στην ίδια σελίδα διαφορετικές κουλτούρες. Εξ ου και το nick “The Chemist” που του έχει αποδοθεί.. Η Ευρωλίγκα είναι διαφορετική, πιο πικάντικη, με αυτόν τριγύρω γιατί η παρουσία του σου περνάει με τη μορφή ενέσεως κατευθείαν στο αίμα την αίσθηση του ότι “όλα είναι πιθανά και τα πάντα μπορούν να συμβούν”. Ξέρετε, πολλές φορές τα βράχια γυρίζουν ανάποδα. Και ο Μπλατ είναι από τους ανθρώπους που μπορούν να σε κάνουν να το πιστέψεις χωρίς να το έχεις δεί.. Η απόφαση του να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα (“δε το βλέπω ως βήμα πίσω στη καριέρα μου, το αντίθετο..” και να είστε σίγουροι ότι ο συγκεκριμένος το εννοεί..) και η απόφαση του να αναλάβει τη Νταρουσάφακα (θα μπορούσε να καθίσει στο συμβόλαιο του με τους Καβς) είναι η αρχή μιας καινούργιας ιστορίας για έναν χαρακτήρα-πρωταγωνιστή του χώρου που αγαπάμε. Από ότι θυμάμαι, η τελευταία έκδοση του “βιβλίου” (Μακάμπι Τελ Αβίβ 2013-14) του coach Blatt στην Ευρώπη γνώρισε κάποια επιτυχία.. Θυμηθείτε το “περιεχόμενο”, διαβάστε τις παραπάνω γραμμές και κάντε τη σύνδεση. Μήπως ο Blatt προσπαθεί να ξαναγράψει το ίδιο βιβλίο..;
Ήττα, νίκη, αποτυχία ή επιτυχία ένα έχει σημασία τελικά. Του δρόμου η χαρά..
Υ.Γ: Mια τελευταία τζούρα Μπλατ εν δράσει. (vid) Aποκλειστικά για τους fans..
Υ.Γ1: Έχουμε υπογραμμίσει αρκετές φορές από αυτό εδώ το βήμα το πόσο σημαντικό είναι για τον Αγραβάνη και κατ’επέκταση για το παιχνίδι του Ολυμπιακού (με γνώμονα το επιθετικό πλαίσιο στο οποίο η ομάδα έχει επιλέξει να αγωνιστεί) να σουτάρει ο διεθνής PF με ένα ποσοστό τουλάχιστον 30% από το τρίποντο. Αυτόματα θα μπορέσει να παραμείνει περισσότερα λεπτά στο παρκέ και να προσφέρει περισσότερα συνολικά μιας και είναι παίχτης που χτίζει το μυαλό του και τον τρόπο που προσεγγίζει πράγματα κάθε φορά ακόμα, κατάσταση που απεικονίζεται έντονα στο παιχνίδι του πολλά βράδια. Οι περυσινοί τελικοί και το προολυμπιακό μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για αυτόν τη νέα σεζόν. Σαν οργανισμός ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι τρέχει ένα από τα καλύτερα προγράμματα βελτίωσης νέων παιχτών και ενδόμυχα δημιουργείται η “υποχρέωση” να δώσει την ευκαιρία στον Αγραβάνη. Αν και η απόκτηση ενός νεαρού Αμερικανού (στα πρότυπα του Ουάιτ) δεν απέκλειε την υγιή ανάπτυξη του Αγραβάνη εντός του συνόλου (όμως το traffic στο “3” απέτρεψε αρχικά κάτι τέτοιο). Στο λιμάνι περιμένουν περισσότερα και από τον Μιλουτίνοβ φέτος..
Υ.Γ2: Ο Άρης θα είναι καλός (και) φέτος. Δεν έχω αμφιβολία περί τούτου. Η άμυνα εχθές για αρκετά λεπτά και πάντα σε συνάρτηση με την εποχή και τον αντίπαλο, ήταν σε αρκετά καλό επίπεδο. Η ομάδα έχει ανεβάσει το αθλητικό της επίπεδο και παράλληλα τις προδιαγραφές της για να λειτουργήσει στο μπάσκετ του κόουτς Πρίφτη. Ο ελληνικός κορμός που έχει δημιουργηθεί μπορεί να υποστηρίξει το συγκεκριμένο μπάσκετ και αυτή τη στιγμή το μόνο ερωτηματικό σε επίπεδο λειτουργικότητας έχει να κάνει με τη θέση “4”. Κοιτάζοντας στη βιτρίνα της αγοράς τους Τσαϊρέλη, Σανικίτζε, Ντραγκίσεβιτς (έφτασε πολύ κοντά αλλά δεν υπέγραψε) καταλήγει κανείς ότι ο Γεωργιανός συνολικά πιθανόν είναι ο καλύτερος παίχτης από αυτή τη τριάδα. Όμως σαν ελληνική ομάδα παίρνεις τον Τσαϊρέλη (που είναι Έλληνας και ποιοτικό κομμάτι μάλιστα για αυτό που προτίθεσαι να χτίσεις) και κολλάς δίπλα του το καυτό χέρι του Ντραγκίσεβιτς ο οποίος θα αυξήσει τους διαθέσιμους χώρους για slashing ή post παιχνίδι στο ζωγραφιστό. Παρ’όλα αυτά πιστεύω ότι ο Σανικίτζε μπορεί να παίξει αρκετά καλό μπάσκετ στον Άρη. Έχω αναφερθεί στον Γεωργιανό και τη περίοδο που έπαιζε στη Μοντεπάσκι. Είναι “σκύλος”.. Και σε αυτό το μπάσκετ, της ταχύτητας, των απλωμένων αμυνών και του transition το athleticism και κυρίως το motor του μεταφράζεται πολύ καλά. Ελπίζω η παρουσία του Μαρμπλ στο “3” να βοηθήσει τη κατάσταση για να λειτουργήσει όλη η ομάδα καλύτερα στο επιθετικό κομμάτι..
Υ.Γ3: To ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε ενόψει της νέας σεζόν στην Ευρωλίγκα.. “Είναι φανερό πλέον ότι οι ομάδες που ξεχωρίζουν στο τοπ-επίπεδο (και θα συνεχίσουν να το κάνουν τα επόμενα χρόνια) διακρίνονται και για τις αυξημένες παραγωγικές τους δυνατότητες. Πρέπει να έχεις βαρύ οπλοστάσιο πλέον και να μπορείς να παράγεις, ξεκάθαρα..”
