ΕΠΟΧΗ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ.. LAW & ORDER

Σχεδόν 20 χρόνια μετά την πρόσληψη του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, το “τριφύλλι” στρέφεται ξανά στην “προπονητική μήτρα” της τότε Γιουγκοπλάστικα -η οποία έχει παράγει εκτός των άλλων και τοπ-προπονητές όπως οι Ιβάνοβιτς-Περάσοβιτς, όλοι (συμπεριλαμβανομένου του Μπόζα και του νεότερου Τάμπακ) με πέρασμα από τη Βασκονία- για να χτίσει την επόμενη μέρα του συλλόγου, ο οποίος κάνει enter (και επίσημα μετά τη συνέντευξη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου) σε μια νέα εποχή. Ας αναλύσουμε πρώτα τον κόουτς Ιβάνοβιτς και μετά θα προχωρήσουμε και σε σχόλιο για την κατεύθυνση που παίρνει ο σχεδιασμός του ρόστερ..

Τυγχάνω μελετητής της δουλειάς του κόουτς Ιβάνοβιτς, με αφετηρία τη σεζόν του στη Λιμόζ (1999-00) όταν και θυμάμαι ότι προσπαθούσα εναγωνίως να βρω υλικό από τα παιχνίδια και το playbook της γαλλικής ομάδας του “τίγρη” Μάρκους Μπράουν, του Μπονατό και του Χάρπερ Ουίλιαμς.. Σε όλη αυτή την 15ετία τον παρακολουθώ στενά και τον “διαβάζω”, γοητευμένος ίσως από το μπάσκετ που έφερε στη Χώρα των Βάσκων (όπως σας έχω πεί από ιδρύσεως της σελίδας ότι κάνω και με άλλους κόουτς όπως ο Μπλατ π.χ.) Γιατί ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, καλώς ή κακώς, έχει αυτό που λέμε signature coaching, όπως οι προπονητές του NCAA. Πρεσβεύει μια φιλοσοφία και παίζει πάνω σε αυτή, επιλέγοντας τα υλικά. Ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα του (κατ’εμέ το μεγαλύτερο) είναι ότι η δική του “αυτονομιστική” Τάου είναι ένα από τα λίγα κλαμπ της ευρωπαϊκής ελίτ, που πρεσβεύουν διαχρονικά ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού-ταμπέλα. Όπως ο pick&roll Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, η fast paced/physical style Μακάμπι ή η half court execution ΤΣΣΚΑ έτσι και η Baskonia έχει συνδεθεί με το up tempo μπάσκετ συνεργασίας και φέρει την επιγραφή “καλοπροπονημένη”, αποκυήματα της τριβής με τον Μαυροβούνιο κόουτς.. Η σχολή μπάσκετ που έφερε στη Βιτόρια ο Ιβάνοβιτς επηρέασε τόσο πολύ το κλαμπ, σε σημείο που ακόμα και από την τωρινή light version της Λαμποράλ περιμένεις να μπεί στο παρκέ και να παίξει το “σε πιάνω κατευθείαν από τον λαιμό” μπάσκετ που υιοθέτησε η ομάδα τα προηγούμενα χρόνια. Αξία ανεκτίμητη. Ακόμα και -είμαι κατηγορηματικός σε αυτό- εάν το κλαμπ στην Ιβάνοβιτς-era πήρε λιγότερους τίτλους από αυτούς που θα έπρεπε βάσει της ποιότητας και της δουλειάς του.. Και σε αυτό έχει μερίδιο και ο κόουτς..

Η ΕΠΙΛΟΓΗ



Είναι απολύτως κατανοητό το πως οι πράσινοι έφτασαν στην επιλογή Ιβάνοβιτς. Οι δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου λίγο καιρό πριν για “αποτυχία” στη δημιουργία νεανικού ελληνικού πυρήνα και την ανάπτυξη αυτού, έδωσαν την κατεύθυνση. Σωστά λοιπόν ο Παναθηναϊκός κοίταξε έναν κόουτς που να φημίζεται για την ικανότητα του στην ανάπτυξη νέων παικτών. Έναν άνθρωπο, προπονητή, δάσκαλο και πατέρα που θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο του πλάνου και θα “τρέξει” το πρόγραμμα που οραματίστηκε η διοίκηση. Ο καλύτερος στην Ευρώπη σε αυτό το κομμάτι είναι μακράν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Πολύ ικανός και ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς αλλά αποδεδειγμένα σε συγκεκριμένο πλαίσιο και ειδικά μέσα στο “προστατευόμενο” σύστημα της Παρτίζαν (όπου οι παίκτες υποχρεωτικά φυλάνε το εικόνισμα του κάθε πρωί..). Ο Ιβάνοβιτς λοιπόν, όντας ελεύθερος είναι μια πραγματικά καλή επιλογή. Πρόκειται για κόουτς που μπορεί να αναπτύξει το work ethic και τον χαρακτήρα των νέων παιδιών, να τους μάθει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι πρέπει να “πονέσουν” για να γίνουν κάτι, πολύ σημαντικό σε μια χώρα που οι 18-19χρονοι μπορούν να κάνουν συμβόλαια με εξαψήφια νούμερα τα οποία καθρεφτίζουν την προοπτική και όχι το τι έχει κερδίσει το παιδί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η πιο σημαντική παράμετρος για την επιτυχία της επιλογής Ιβάνοβιτς όμως είναι η γνώση της ίδιας της επιλογής. Έχει πολλές ιδιαιτερότητες και χρησιμοποιεί μεθόδους που θα ξενίσουν. Για αυτό απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία του εγχειρήματος είναι να ταιριάξουν τα “χνώτα” του με το κλαμπ. Και φυσικά να υποστηρίξει πρώτα από όλους η ίδια η διοίκηση το πρόγραμμα και την επιλογή της (το 1+1 δείχνει ότι υπάρχουν “δεύτερες σκέψεις” που για εμένα έχουν καθαρά να κάνουν με θέματα χημείας με τους παίκτες). Αλλιώς ξεχάστε το, η αποτυχία θα έρθει σύντομα και εγγυημένα (θα το αναλύσουμε και πιο κάτω..). Αν λοιπόν ο Παναθηναϊκός  ξεκινούσε τη νέα σεζόν ως μια συνέχεια της διετούς προσπάθειας του συλλόγου να γυρίσει στο φάιναλ-φορ  και να διεκδικήσει το “δισκοπότηρο”, θα σας πρότεινα κοφτά κάποια συγκεκριμένα ονόματα. Τον Μπλατ πρώτα από όλους, σε δεύτερη φάση πιθανόν τον Ιτούδη (καθαρά αγωνιστικά και ασχέτως με το “θέμα” που αιωρείται). Όμως η διοίκηση βάζει τις κατευθύνσεις. Και από τη στιγμή που πάμε σε rebuilding process ο Μαυροβούνιος είναι σωστή επιλογή, αρκεί όλοι, με πρώτη τη διοίκηση, να έχουν συνειδητοποιήσει τι εστί η είσοδος σε μια τέτοια διαδικασία..

-Υπό τον Ιβάνοβιτς, ο βασικός στόχος στο αγωνιστικό κομμάτι θα είναι ένας και θα πρέπει να επιτευχθεί όποιες και εάν είναι οι παράπλευρες απώλειες. Να γίνει ο Παναθηναϊκός η πιο φιλόπονη και καλοπροπονημένη ομάδα μπάσκετ στην Ευρώπη. Να το ξαναγράψω..? Η “πιο φιλόπονη και καλοπροπονημένη ομάδα μπάσκετ στην Ευρώπη” με ότι απορρέει η σημασία αυτού.. Ο μικρός μέσος όρος ηλικίας προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Για τον Ιβάνοβιτς το πιο σημαντικό κομμάτι στο πρόγραμμα του είναι η “δέσμευση”. Από την αρχή είτε είσαι “μέσα” είτε “έξω”. Πραγματικά “μέσα” όμως.. Τα πάντα περνούν από το κομμάτι της προπόνησης. Κάθε δευτερόλεπτο αυτής είναι μια διαρκής μάχη και η ένταση πρέπει να χτυπάει κόκκινο. Αυτό πιστέψτε με, ξέρει να το διακρίνει ο κόουτς.   Όλα τα άλλα, ακόμα και ο τραυματισμός, είναι “δικαιολογίες”. Για τον Ντούσκο ο τραυματισμένος είτε είναι soft είτε φυγομαχεί. Και στις δύο περιπτώσεις απογοητεύει τους συμπαίκτες του, την “ομάδα”. Ο αθλητής θα πρέπει να είναι έτοιμος σωματικά και σε πλήρη πνευματική εγρήγορση κάθε στιγμή της προπόνησης. Χρειάζεται σπουδαία δουλειά σε επίπεδο γυμναστών και ιατρών. Σε αυτές τις -ουκ ολίγες- ώρες που θα περνάει ο Παναθηναϊκός δουλεύοντας, θα κρίνονται τα λεπτά του κάθε παίκτη και οι θέσεις στο ροτέησιον. Παίκτες που τηρούν τη δέσμευση και είναι φιλόπονοι θα βγαίνουν μπροστά. Και θυμηθείτε.. Στις φανέλες προπόνησης δεν υπάρχουν “ονόματα” από πίσω. Μόνο στρατιώτες και όχι αξιωματικοί. Ούτε παλιοί και νέοι. Λευκό χαρτί. Δεν χαρακτηρίζεται τυχαία ως ο πλέον αξιοκρατικός προπονητής στον χώρο. Και έχει την προσωπικότητα να το υποστηρίξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον.

HORNS OFFENSE



Ο Ιβάνοβιτς πιστεύει στη δημιουργία χώρων με μέσο την ταχύτητα (ατομική και ομαδική, σε επίπεδο έκρηξης ή συνεργασίας) και όχι για παράδειγμα τα πολλά σκριν που χρησιμοποιούν προπονητές που έχουν περάσει από τη χώρα μας ή δουλέψει σε άλλα σπουδαία ευρωπαϊκά κλαμπς. Για αυτό και φροντίζει ώστε να παρουσιάζει καλογυμνασμένα σύνολα που δουλεύουν στο κομμάτι του athleticism από το training camp. Εκεί “χτίζεται” το πλεονέκτημα της ομάδας μέσα στο παρκέ και αυτό ακριβώς προσπαθεί να εισάγει σε κάθε της εκδήλωση στο παιχνίδι. Ταχύτητα στην ανάπτυξη, στην εκτέλεση, στα αμυντικά recovers και πάντα σε καθεστώς φούλ έντασης.

Μια βάση που χρησιμοποιεί διαχρονικά στην επιθετική του φιλοσοφία είναι η “Horns offense” ή αλλιώς A-Set, καθώς η διάταξη της (ο πόιντ στο κέντρο, οι δύο ψηλοί στη κορυφή της ρακέτας για σκριν επιλογής και οι wings τέρμα χαμηλά στις γωνίες) σχηματίζει ένα μεγάλο Α. Έχω περάσει ατελείωτα βράδια παλιότερα (όταν ήμουν νιός..) προσπαθώντας να εξελίξω κομμάτια και plays της “Horns offense” που εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσε ο Τομ Άιζο στους Σπάρτανς και ο Ιβάνοβιτς στη Μπαρτσελόνα. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν όχι αυστηρά pick&roll based τύπο επίθεσης που περιλαμβάνει όλα τα είδη εκτέλεσης  (ball screen για τους σουτέρ, pick&roll, ποστ παιχνίδι, κίνηση και 1on1 καταστάσεις). Ο Ντούσκο αρχικά τη χρησιμοποίησε ως εισαγωγικό play στην τρανζίσιον επίθεση αλλά μετά έχτισε την επίθεση μισού γηπέδου πάνω σε αυτή, μεταφέροντας τη και στο τελευταίο του πέρασμα στη Βιτόρια, επιμένοντας στη λεπτομέρεια του spacing που είναι κλειδί για την επιτυχία της Horns.

Πέρα από αυτόν τον τύπο επίθεσης, σήμα-κατατεθέν του στη τελευταία θητεία του στη Βιτόρια ήταν το play εισαγωγής στην επίθεση μισού γηπέδου (δηλ. εκεί που αντίστοιχα ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιούσε το down screen στον Διαμαντίδη για την πρώτη πάσα μόλις έμπαινε η ομάδα στο μισό) με down και stagger (σε πολυ συγκεκριμένες αποστάσεις) στον Σαν Εμετέριο (αλλά και στους Όλεσον-Ίνγκλις ) που “επαιρνε” το πρώτο σκριν, τη μπάλα και εν κινήσει το δεύτερο σκριν στη κορυφή, θέλοντας να δημιουργήσει “ροή” και να αποβάλλει κάθε στατικότητα. Αυτό το play (που πιστεύω θα το δούμε στο playbook της νέας σεζόν με εκφραστές τους Παππά-Γιάνκοβιτς, αρκεί να βελτιωθούν με τη μπάλα στα χέρια) ευθύνεται για πολλά lay-ups σε πρώτο χρόνο που βλέπετε από τους Βάσκους διαχρονικά.. Του αρέσει να επιτίθεται από τη base line (πολλές φορές ο wing θα βολτάρει κατά μήκος ανάλογα με τη μπάλα και τον ψηλό) αλλά ο γενικός κανόνας είναι ότι κάνεις, κάνε το γρήγορα. Ταχύτητα, απόσταση, αντίδραση. Εξάντληση περιθωρίου για τρανζίσιον επίθεση ακόμα και μετά από καλάθι. Ο αντίπαλος δικαιολογείται να μην είναι προετοιμασμένος για αυτόν τον εξαντλητικό ρυθμό,. ο παίκτης του όμως όχι. Πολύ δουλεμένες συνεργασίες ψηλών. Ποντάρει πολύ εκεί από παλιά και έχει παρουσιάσει αποτελεσματικές καταστάσεις.

Γενικότερα, θα δείτε πράγματα που δεν έχετε ξαναδεί. Όχι απαραίτητα καλύτερα ή χειρότερα, απλά διαφορετικά που νομίζω ότι θα αρέσουν στον κόσμο που διψάει για καλό, γρήγορο μπάσκετ από τη στιγμή που την τελευταία διετία ο Παναθηναϊκός έπαιξε κάτι τελείως διαφορετικό. Σίγουρα θα δούμε και μισό γήπεδο (δεδομένου του υπερόπλου-Διαμαντίδης σε αυτή τη κατάσταση) όπως επίσης περιμένω και σαφώς καλύτερης ποιότητας επίθεση. Όταν μάλιστα οι παίκτες κάνουν βίωμα της συνθήκες έντασης και ταχύτητας θα δείτε να βγαίνουν ασυναίσθητα και πιθανόν σε ροή καλάθια στο τρανζίσιον, χωρίς φαινομενικά ιδιαίτερη προσπάθεια. Τότε κάτι θα έχει αλλάξει στο ΟΑΚΑ σε επίπεδο θεάματος..

Υ.Γ: Και επειδή στον Ντούσκο αρέσουν γκαρντς με playmaking abilities δείτε ένα παλιότερο άρθρο της σελίδας για τη σχολή των πόιντ της Βιτόρια  (επιλογές Ντούσκο)

http://hoopfellas.blogspot.gr/2011/10/blog-post_08.html

ΑΜΥΝΑ



-Θιασώτης της άμυνας, πέρασε και εδώ το κομμάτι από όπου περνάει όλη του η φιλοσοφία και πάνω στο οποίο έχτισε την up tempo επίθεση του. Τη “φυσική/αθλητική” υπεροχή. Δεν ήταν πάντα οπαδός της προσωπικής άμυνας όπως γράφτηκε κατά κόρον. Στις αρχές των 00s κατά το πρώτο πέρασμα του από τη Τάου, η ενεργητική ζώνη 2-3 ήταν το κρυφό του όπλο και μάλιστα την εμπιστευόταν σε οριακά σημεία κλειστών ματς. Με κλειδί μάλιστα τον Μπένετ την “άπλωνε” ξεκινώντας με ζον-πρες και καταλήγοντας σε 2-3. Ήταν πολύ χαρακτηριστική άμυνα για την Τάου εκείνης της περιόδου για αυτό και το αναφέρω..

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι κατάφερε στη Βαρκελώνη να κάνει ένα σύνολο τουλάχιστον μέτριων ατομικά αμυντικών να παράγει πολύ καλή ομαδική άμυνα. Το έχω ξαναπεί εδώ μέσα σε συζητήσεις μαζί σας. Η αμυντική φιλοσοφία του Ιβάνοβιτς ήταν το στήριγμα για την πολύ καλή ομάδα που παρουσίασε μετέπειτα ο τότε βοηθός του, Τσάβι Πασκουάλ. Η προσωπική άμυνα του Ιβάνοβιτς χαρακτηρίζεται από “επαφή” και εντάσσεται σε physical πλαίσιο. Απαιτεί τη “νίκη στη φάση” από τον παίκτη σε καθαρά 1on1 καταστάσεις. Είσαι “προπονημένος για να το κάνεις αυτό”.. Του αρέσει να επιτίθεται στην άμυνα του. Switch& hedge είναι στην ημερήσια διάταξη αλλά όπως είπε και ο ίδιος “δε μπορείς να αντιμετωπίζεις όλα τα pick&roll με μονόπλευρη τακτική. Εξαρτάται από την ομάδα που έχεις απέναντι κάθε βράδυ..” Λογικό μου ακούγεται..

-Δεν είναι όλα ρόδινα φυσικά. Ο Ιβάνοβιτς έχει ορισμένα κολλήματα. Δε αναφέρομαι στις εκτός παρκέ ιδιορρυθμίες αλλά και στο coaching. Παίζει με το γκάζι κολλημένο, προσπαθεί σχεδόν πάντα να ανεβάσει ρυθμό ακόμα και για να ξεκολλήσει την ομάδα του σε μια κακή βραδιά. Αυτό πολλές φορές γυρίζει μπούμερανγκ. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν τοπ-επιπέδου closer, πάντα μιλώντας για το coaching. Αυτές οι 10 τελευταίες κατοχές (εκατέρωθεν) του ματς (που λέγαμε για τον Μπλατ) δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του. Έχει χάσει σημαντικά παιχνίδια κατά καιρούς στα οποία ήταν καλύτερος αλλά δε μπόρεσε να τα “κλείσει”.. Είναι κάποια παιχνίδια παραδοσιακά που η ομάδα του παρουσιάζεται “σβηστή”. Ειδικά στην άμυνα.. Η τελευταία του δουλειά στην Κάχα ήταν παράδειγμα προπονητή που έχει χάσει την ομάδα του.. Είναι βασικό λοιπόν οι παίκτες του να πιστέψουν σε αυτό που δουλεύουν καθημερινά μέσα στο γήπεδο με τον προπονητή τους. Στο μπάσκετ της έντασης.

Το REBUILDING του Παναθηναϊκού..



Με κεφαλαία γιατί μετά και τις τελευταίες εξελίξεις οδηγούμαστε σε πραγματικό REBUILDING. Βλέπω ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία και αγωνία για τις κινήσεις της ΚΑΕ που προχωρά σε αναδόμηση. Θέλω να σας πω δύο πράγματα που θα μας ακολουθούν και θα τα συζητάμε όλη τη σεζόν. Απλά πρέπει να τα συζητάμε στη σωστή βάση..

Γνωρίζετε -τουλάχιστον οι περισσότεροι- ότι είμαι υποστηρικτής των χαμηλών μπάτζετ και των επενδύσεων σε νέα παιδιά. Το σέρβικο μοντέλο και δη αυτό της Παρτίζαν, έχει παρελάσει από τη θεματολογία του Hoopfellas ουκ ολίγες φορές. Σας έχω επίσης επισημάνει ότι είμαι της απόψεως πως όπως παίζεται το μπάσκετ σήμερα, “10-12 εκ. είναι αρκετά για να πάρεις την Ευρωλίγκα”. Το θέμα είναι να ακολουθείς και να υποστηρίζεις το πλάνο που έχεις σχεδιάσει προσεκτικά και με υπομονή.

Η όλη ουσία δεν είναι να πληρώνεις υπεραξίες αλλά να τις δημιουργείς. Μόνον έτσι θα αλλάξουμε τη φιλοσοφία και την οπτική μας απέναντι στο άθλημα προς το καλύτερο. Ασυζητητί λοιπόν, υποστηρίζω την κίνηση της ΚΑΕ να κάνει βαθιές τομές για να χτίσει μια καινούργια ομάδα βασισμένο σε νέα παιδιά, φιλόδοξα, με ισχυρό κίνητρο. Οι προϋποθέσεις για κάτι πολύ δυνατό στο (όχι μακρινό) μέλλον υπάρχουν. Το πιο σημαντικό κομμάτι αυτού του πλάνου είναι η ΣΤΗΡΙΞΗ. Από τους οπαδούς, τα media αλλά κυρίως την ίδια τη διοίκηση. Ειλικρινά θα ήθελα να δω τη διοίκηση του Παναθηναϊκού να στηρίζει με επιμονή το δικό της πλάνο. Κάτι -για άλλη μια φορά- θα έχει αλλάξει στο ΟΑΚΑ.. Φτιάχνοντας ένα νεανικό ρόστερ και παραδίδοντας τον “θησαυρό” στα χέρια του κόουτς (μεγάλη ευθύνη) σημαίνει ότι επενδύεις και οικονομικά. Η σωστή ανάπτυξη των παιδιών μπορεί να ανεβάσει την αξία του φετινού σου ρόστερ στο διπλάσιο μέσα σε μια σεζόν. Αρκεί τα παιδιά αυτά που αρχικά να μη φορτωθούν με προσδοκίες στις οποίες πιθανόν δε θα είναι έτοιμα τώρα άμεσα να ανταποκριθούν.

Rebuilding κύριοι-οπαδοί&κύριοι της διοικήσεως σημαίνει ότι θα χάσεις από το Ρέθυμνο ή την Πάτρα, μπορεί να σε κερδίσει ο Σούλης στο ΟΑΚΑ, να μην βγείς καν από το ΤOP-16 της Ευρωλίγκας.. Κάθε παιχνίδι είναι και ένα try-out για την ομάδα, ώσπου θα έρθει εκείνη η μαγική στιγμή που το νεανικό αυτό σύνολο θα έχει αναπτυχθεί “μαζί” και θα περάσει σε άλλο επίπεδο. Και τότε η δυναμική του Παναθηναϊκού θα είναι πολύ μεγαλύτερη (ως εν δυνάμει διεκδικητής της κορυφής στην Ευρώπη) από ότι τώρα. Οι ήττες και μάλιστα “κακές” θα έρθουν. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Στηρίξτε το νεανικό κορμό και -στη διοίκηση αναφέρομαι εδώ- τον προπονητή. Είναι απαράδεκτο να μην έχει ένα χρονοδιάγραμμα τριετίας μπροστά του ο άνθρωπος που το κλαμπ του εμπιστεύεται τα παιδιά αυτά.. Φωνούλες του στυλ διώξτε τον Ντούσκο μετά από κακά αποτελέσματα μέσα στον Νοέμβρη-Δεκέμβρη ξεχάστε τις.. Χρειάζεται εμπιστοσύνη και “δέσμευση”.. Αυτή δεν είναι άλλωστε η λέξη κλειδί στο πρόγραμμα του κόουτς..?

Για το ρόστερ.. Ορθά κοφτά..

-Βλέποντας τις ανάγκες της ομάδας και το πως αυτή λειτούργησε μέσα στη σεζόν, θα προσπαθούσα να κρατήσω άθικτη τη φροντκόρτ, με μοναδική προσθήκη (αυτή που λέγαμε από πέρυσι ότι χρειάζεται) το post παιχνίδι του Βουγιούκα. Η βασική “αλλαγή” που προσωπικά θα έκανα θα ήταν να ανεβάσω τον Γιάνκοβιτς στη θέση του Μπράμος (αποδέσμευση). Όταν όμως μιλάμε για γενικό rebuilding. με νέο προπονητή που πρεσβεύει διαφορετικό μπάσκετ, η τομή θα πρέπει να είναι βαθιά.

Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να αναπτύξει τα νέα παιδιά του χωρίς να αφήσει τον Ματσιούλις ή τους Λάσμε και Γκιστ, διατηρώντας το ανταγωνιστικό του επίπεδο ψηλά σε ότι αφορά την ελίτ της Ευρωλίγκας. Ίσως, και με βάση το μπάσκετ που πιστεύω ότι θα προσπαθήσει να παρουσιάσει ο Ιβάνοβιτς, κάπου καταλαβαίνω την αποδέσμευση του Ματσιούλις, πιθανόν και του Γκιστ (εάν γινόταν). Το να μείνει γιατί..μπορεί να κλειδώσει τον Σπανούλη δεν είναι λογική που συντάσσεται με το πρόγραμμα σου. Αλλά για τον Λάσμε είμαι αδιαπραγμάτευτος. Α Δ Ι Α Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ε Υ Τ Ο Σ. Είναι λάθος να φύγει ο Γκαμπονέζος, τη στιγμή μάλιστα που μπορεί να λειτουργήσει άψογα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να κρατήσει τη σημαία ψηλά σε πολλά δύσκολα βράδια όπως είχε κάνει στο Βελιγράδι όταν ο Βουγιόσεβιτς τον είχε “κολλήσει” δίπλα στους δικούς πιτσιρικάδες. Μπορώ λοιπόν να δεχτώ την αποδέσμευση των Μπράμος (συμφωνώ κιόλας, έδειξε “ταβανιασμένος”, επιβάλλεται να ανέβει ο Γιάνκοβιτς) Ματσιούλις ακόμα και του Γκιστ (που δεν έγινε) αλλά όχι του Λάσμε.. Σε καμία περίπτωση. Καλό είναι να ενημερώσει η διοίκηση εάν “θυσίασε” τους παίκτες για να δελεάσει τον Καλάθη (που ναι, μπορεί να είναι ο επόμενος ηγέτης τώρα που αναγκαστικά ο Διαμαντίδης θα κάνει πίσω) ή εάν δεν έκαναν στον προπονητή..

Αντίθετα τα πράγματα είναι πιο απλά στο μπακόρτ. Δε θέλω να ακούω για κινήσεις τύπου Αθηναίου.. Το παιδί είναι μια χαρά παίκτης (πέρυσι με διέψευσε, δε τον περίμενα τόσο καλό στον Άρη) αλλά για 5ος γκαρντ στο περυσινό πρότζεκτ, όχι στο φετινό όπου ασυζητητί οι πράσινοι πρέπει να πάνε για τον Μποχωρίδη ακόμα και εάν το buy out τους βγεί λίγο αλμυρό. Όταν ο 5ος σου γκαρντ είναι ο Μποχωρίδης και βγεί μπροστά μέσα στη σεζόν, σημαίνει ότι αναπτύσσεται. Όταν είναι ένα παιδί με σαφώς λιγότερα upsides και σε άλλη ηλικία όπως ο Αθηναίου, σημαίνει ότι κάτι δε πήγε καλά. Ο Παππάς νομίζω ότι μπορεί να βγεί μπροστά στο μπάσκετ του Ιβάνοβιτς αρκεί να “δεσμευτεί” (σε όλα τα επίπεδα). Αν όχι καληνύχτα. Του πάει το μπάσκετ του κόουτς, αν το καταλάβει μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Όλα πάντως θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη της υπόθεσης-Καλάθη. Γκαρντς βέβαια υπάρχουν (σας έχω πεί από τη σειρά με την ΤΣΣΚΑ ότι μια εξαιρετική λύση θα ήταν το δίδυμο Λαφαγιέτ-Χίκμαν για τους πράσινους) αλλά ο Καλάθης είναι ιδανικός να οδηγήσει την ομάδα στην επόμενη ημέρα. Βέβαια τα ποσά που ακούγονται είναι υπερβολικά για ομάδα με το μπάτζετ των πρασίνων.. Κρατούσες τους Λάσμε-Ματσιούλις (ο Χαραλαμπόπουλος είναι το καλύτερο πρόσπεκτ αλλά είναι κομβικό για τους καθαρά βαθμολογικούς στόχους της ομάδας εάν θα είναι 2ο ή 3ο τριάρι τη νέα σεζόν)  και υπέγραφες και τον Χίκμαν.. Εν ολίγοις, θεωρώ ότι το μπακόρτ θα είναι πιο λειτουργικό από πέρυσι από τη στιγμή που η ομάδα λύσει το θέμα στο “1” που τη βασάνισε φέτος..

Overall το μεγάλο λάθος είναι το opt out για τον Λάσμε, μέχρι τώρα, πάντα κατά τη γνώμη μου. Έχω την αίσθηση ότι και ο Γκιστ θα είχε την ίδια τύχη εάν είχε τον σχετικό όρο στο συμβόλαιο του. Έτσι όπως παίζεται το μπάσκετ σήμερα, ο Γκαμπονέζος είναι καταλύτης. Παροτρύνω να κλείσει όσο το συντομότερο το δίδυμο Βεζένκοφ-Μποχωρίδη που θα δώσει άλλη ποιότητα στον νεανικό πράσινο πυρήνα. Επιστροφή Βουγιούκα και για τα άλλα βήμα-βήμα.. Προτάσεις θα υπάρξουν και από εμάς. Ειδικά εάν ξεκαθαρίσει το θέμα Καλάθη σύντομα..

Μπείτε στη παρέα μας στο Facebook..

https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274