2014 FIBA WORLD CUP: DAY 3 & 4 REVIEW
Πάθος για μπάσκετ (φωτό).. Η ομάδα μας στο 3-0, ο Ρέπεσα, οι ισοπεδωτικοί “φούριος ρόχας”, οι Boomers και άλλα στο παρκέ του Hoopfellas που σχολιάζει την τρίτη και τέταρτη ημέρα του παγκόσμιου πρωταθλήματος..
-Ξεκινάω με Γιασμίν Ρέπεσα και τα περί του φημισμένου “Balkan mentality” που δήλωσε μετά την ήττα των Κροατών από τη Σενεγάλη..
«Αν είχα την επιλογή θα ήθελα να είχα γεννηθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από τα Βαλκάνια. Λυπάμαι πάρα πολύ που το λέω, αλλά είναι η νοοτροπία είναι περίεργη και έχουμε υποφέρει πολλές φορές στο παρελθόν εξαιτίας της. Σε κρίσιμα παιχνίδια δεν έχουμε ψυχραιμία και κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Είναι το πεπρωμένο μας. Το ζω έντονα αυτό στα όσα χρόνια είμαι προπονητής σε αυτή την ομάδα και έχουμε πάντα την ίδια αντιμετώπιση στις καταστάσεις»
Τι λε ρε Γιασμίν..? Δηλαδή που ήθελες να γεννηθείς (?), μήπως στη κεντρική Ευρώπη? Ξεχνάς όμως ότι εκεί θα έβλεπες μπάλα μπάσκετ και θα έπαιρνες μαχαίρι και πιάτο..
Ο κόουτς Ρέπεσα μου είναι συμπαθής, όπως και σε πολλά από τα φιλαράκια μου στο πιο.. λαϊκό κομμάτι της Μπολόνια (από την επιτυχημένη θητεία του στη Φορτιτούντο) όμως οι δηλώσεις του είναι μάλλον εν θερμώ κλαψούρισμα και εκτός πραγματικότητας. Και μόνο ότι έβαλε στο ..μπλέντερ με τη μορφή ταμπέλας ένα κοινωνικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής και το μπάσκετ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα μια πλειάδα λαών με αφορμή την ήττα της δικής του ομάδας σε ένα τουρνουά, χάνει εξ’αρχής. Ο wannabe λοιπόν Βόρειο/Δυτικό-Ευρωπαίος κόουτς Ρέπεσα έκανε λάθος γιατί μάλλον έπρεπε να χρησιμοποιήσει το -χιλιοειπωμένο σε αυτό το μπλογκ- “Hvratska mentality” και να επικεντρωθεί στη χώρα του και στις χιλιάδες μπασκετικές γκάφες που έχει επιδείξει η σύγχρονη ιστορία της στο άθλημα. Το Βαλκάνια κόουτς, έχουν γεννήσει τις καλύτερες ομάδες που είδε η Ήπειρος μας διαχρονικά σε όλα τα επίπεδα.. Οπότε προφανώς και το πρόβλημα στο μπασκετικό mentality φτάνει μέχρι το Ντουμπρόβνικ..
Οι Κροάτες προσπαθούν να σφυρηλατήσουν χαρακτήρα αλλά ακόμα χτίζουν. Πέρυσι το τουρνουά της Σλοβενίας ήταν ένα βήμα. Αλλά χρειάζεται “συνέχεια” και τέτοια αποτελέσματα δε βοηθούν. Οι πραγματικά καλοί τους παίκτες (Μπογκντάνοβιτς, Τόμιτς) δεν είναι ικανοί closers (για να μη πω λιπόψυχοι πολλές φορές..) και ο Ρέπεσα περιμένει να αλλάξει αυτό στα παιδιά που έρχονται από πίσω (Σάριτς, Χεζόνια). Πάντως το σημερινό ματς δε θα είναι εύκολο για την εθνική μας ομάδα. Ειδικά μετά από αυτό που έπαθαν οι Κροάτες από τη Σενεγάλη..
Δείτε τις αποδόσεις για το σημερινό «ευρωπαϊκό» ντέρμπι..
https://www.stoiximan.gr/match-odds/Greece-Croatia-270069 ?clkco=ca119804-f113-45fa-8f6b-20018d14176a
-Τελικά δεν είναι τόσο.. άσχημος παίκτης ο Gorgui Dieng που είχε προτείνει το Hoopfellas πέρυσι μετά το τέλος της σεζόν (http://hoopfellas.blogspot.gr/2013/06/show-me-money.html.) 27 πόντους και 8 ριμπ. απέναντι στους Κροάτες, 22 π.μ.ο. – 11.7 ριμπ. και πρώτος σε efficiency (26.7) στο τουρνουά. Η πρώτη του σεζόν στην Αμερική τον βοήθησε πολύ..
-Ακέφαλο κοτόπουλο θύμιζε η Λιθουανία στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στην Αυστραλία. Οι Μπούμερς παρουσίαζαν μια πολύ physical άμυνα που “έσπρωχνε” συνεχώς τους Λιθουανούς προς τα έξω, απαγορεύοντας τους να βάλουν τη μπάλα με οποιονδήποτε τρόπο χαμηλά και αναγκάζοντας τους σε καθαρά περιφερειακό μπάσκετ. Όταν μάλιστα σε πολλά plays έβλεπες 5 παίκτες (με πρώτους τους αδερφούς Λαβρίνοβιτς) έξω από τη γραμμή του τριπόντου, καταλάβαινες ότι η “Λιέτουβα” βάδιζε λάθος.. Μηδέν post offense, μηδέν post defense.. Ο Βαλαντσιούνας τελείωσε το πρώτο ημίχρονο χωρίς καν μια προσπάθεια (σε αυτό είμαι κάθετος, έχει μεγάλο μερίδιο και ο προπονητής του καθώς το πλαίσιο που επιτιθόταν η Λιθουανία μόνο γόνιμο για τον σούπερ-σταρ της δεν ήταν..) ενώ ο Μπέηνς μετρούσε 5/10 FG.. Η πίεση των Αυστραλών στη μπάλα είχε βγάλει “εκτός” τους Λιθουανούς καθώς ο σούπερ-Σεημπούτις που κρατούσε μόνος του το μπακόρτ του Καζλάουσκας όρθιο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του δεν είναι σε καμία περίπτωση ο floor general που χρειάζεται η ομάδα, ενώ η ball screen offense του Λεμανίς λειτουργούσε άψογα με τους Boomers να βρίσκουν συνεχώς καλές “ματιές” προς το καλάθι. Στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου ο κόουτς των Λιθουανών διάβασε καλύτερα κάποιες καταστάσεις (“έπνιξε” με double teams των Μπέηνς, σημαντική η συνεισφορά εδώ των Λαβρίνοβιτς), ανέβασε την ένταση της άμυνας του (ο Ματσιούλις κοιτούσε τον Ινγκλις λες και θέλει να τον καταπιεί ζωντανό) και η ομάδα έφτασε να σκοράρει 19 πόντους μέσα σε έξι λεπτά. Είναι αστείο μάλιστα ότι σχολιάζοντας εδώ στο μπλογκ νωρίτερα το πρώτο ημίχρονο και την πολύ καλή απόδοση των Αυστραλών, έγραψα ότι τα “καγκουρό” πρέπει να σταθεροποιήσουν την άμυνα τους σε ικανοποιητικό επίπεδο μέσα στο 40λεπτο γιατί αυτές οι διακυμάνσεις στο αμυντικό performance τους έχουν κοστίσει αρκετά..
Ο κόουτς Λεμανίς παρ΄’όλα αυτά κατάφερε με ένα ζον-πρες που κατέληγε σε ζώνη 3-2 να πάρει πάλι τον έλεγχο του παιχνιδιού και με παίκτη κλειδί τον Τζαγουάη (πολύ ενεργητικός στο μικρό διάστημα που έπαιξε και στις δύο πλευρές του παρκέ) ενώ σημαντική ήταν και η βοήθεια από το πρώην “καθαρόαιμο” τους Πανιωνίου, Μπράντ Νιούλεη (10π.-4 ριμπ.-2 τελικές σε 19′). Σημαντικό το ότι οι Αυστραλοί κυριάρχησαν συντριπτικά σε κατοχές ενώ ο Βιλβεντόβα έχει αρχίσει και παίζει καλύτερα (οδηγεί το τουρνουά σε τελικές με 6.5) Οι Λιθουανοί έχουν δυνατότητες αλλά χωρίς πραγματικό PG έχουν φτάσει σε σημείο underperfoming. Πάντως η σπέκουλα έχει ξεκινήσει ήδη και πολλοί “συγχαίρουν” τους Αυστραλούς που πάνε για μετωπική με το θηρίο (ΗΠΑ) στους “8”..
-Μετά και το ματς της Ισπανίας με τη Βραζιλία νομίζω όλοι όσοι παρακολουθείτε στενά το τουρνουά καταλάβατε γιατί έβαλα τους “φούριος ρόχας” στο Νο1 στα Power Rankings μου. Δε ξέρω εάν θα φθάσουν μέχρι τέλους και στη κούπα αλλά αυτή τη στιγμή παίζουν το καλύτερο μπάσκετ και μάλιστα το κάνουν λυσσαλέα. Ο Ναβάρο είναι σε πολύ καλή κατάσταση (σκοτώνει μετά από flare screens) και η front court με προεξέχοντα τον Πάου είναι σε mood απόλυτου domination. Ο Ορένγκα χρησιμοποιεί τον Γιούλ ως μπαλαντέρ στη περιφέρεια, ανεβάζοντας τον πολλές φορές στο “3” για να πιέσει πιο πολύ τη μπάλα και να ανοίξει χώρο για τα υπόλοιπα αστέρια του μπακόρτ. Η Βραζιλία πραγματικά βρέθηκε σε κατάσταση αιχμαλωσία, χωρίς αμυντική ισορροπία και με τους Σπλίτερ-Νένε να χάνουν κατά κράτος τη μάχη από τους Ισπανούς ψηλούς, με τη Horns offense του Μανιάνο (που “τελειώνει” με τους δύο ψηλούς χαμηλά) να πηγαίνει περίπατο. Συνολικά οι γηπεδούχοι, έχουν τεράστια γκάμα στο μισό γήπεδο (η flex επίθεση τους είναι πολύ αποτελεσματική) με σημείο αναφοράς τον Πάου και την ικανότητα αυτού και του αδερφού του να δημιουργήσουν για τους υπόλοιπους που λειτουργεί σαν λάδι στην επιθετική μηχανή της ομάδας. Πολύ πειστική λοιπόν η Ισπανία, περιμένω να τη δω και σήμερα με μια πιο “παιγμένη” σε αυτό το επίπεδο ομάδα όπως η Γαλλία.
-Πάμε και στην ομαδάρα μας.. “Ομαδάρα” όχι γιατί έχει παίξει κανένα εκθαμβωτικό μπάσκετ όπως έχουν βγεί όλοι οι πανηγυρτζήδες και λένε/γράφουν, αλλά γιατί την αγαπάμε. Σας γείωσα..? Ελπίζω όχι, γιατί εδώ μέσα το αναγνωστικό κοινό έχει “μάτι” είμαι σίγουρος για αυτό. Η Εθνική μας είναι σοβαρή και “δουλεύει” σκληρά μέσα σε κάθε παιχνίδι για να φτάσει σε αυτό που λέμε ισορροπημένο μπάσκετ. Αυτό που σας έγραφα (στην παρουσίαση του από τη σελίδα μας) ότι θα προσπαθήσει να φέρει ο Φώτης Κατσικάρης στο τραπέζι. Δουλεύει σκληρά για να αυξήσει τα λεπτά -εντός του 40λεπτου- που θα έχει αυτό το πολυπόθητο balance στο παιχνίδι της. Σε ένα σημαντικό κομμάτι των δύο ενδιάμεσων δεκαλέπτων (ειδικά του τρίτου) η ομάδα μας έφτασε σε αυτό το επίπεδο. Θέλει όμως δουλειά ακόμα, μέσα από κάθε φάση, δεκάλεπτο και παιχνίδι για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε το πολυπόθητο execution, την εξειδίκευση στην εκτέλεση της λεπτομέρειας, το οποίο θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε από τις υπόλοιπες ομάδες που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.
Στο ματς με το Πουέρτο Ρίκο η εθνική μας απέδειξε αυτό που γράφαμε παλαιότερα, ότι δηλαδή δεν είναι πλέον, υπό τον Φώτη Κατσικάρη μια αυστηρώς pick’n roll-based ομάδα. Ο Νικαιώτης κόουτς έχει βάλει κίνηση μακριά από τη μπάλα, έχει ανεβάσει ταχύτητα στο μισό γήπεδο και ανοίξει χώρους, παίζοντας πολύ πάνω στα καλά χαρακτηριστικά του κάθε παίκτη. Σημαντικό στοιχείο στο κομμάτι “λειτουργικότητα στην επίθεση” είναι το ποσοστό δημιουργίας που έχει ακουμπήσει στα χέρια των ψηλών (Καϊμακόγλου και Μπουρούσης είχαν εκτός από τα 19 ριμπάουντς τους και 11 τελικές) οι οποίοι κινούνται άνετα μακριά από το καλάθι (όπου μπορούν να εκτελέσουν κιόλας) με συνέπεια το ζωγραφιστεί να ανοίγει για cuts παιδιών όπως οι Αντετοκούνμπο-Παπανικολάου από την αδύνατη πλευρά. Το ρόστερ έχει χτιστεί με την παρουσία εκτελεστή και δημιουργού σε κάθε θέση και μάλιστα προχθές έλαμψε -σε ατομικό επίπεδο- η πεντάδα που μου αρέσει περισσότερο να βλέπω στο παρκέ (Καλάθης, Ζήσης, Αντετοκούνμπο, Καϊμακόγλου, Μπουρούσης, πολλοί δημιουργοί με ικανότητα να δώσουν defensive stops). Περιμένω (και ΠΡΕΠΕΙ) να ανέβει ο Βουγιούκας και να σταθεροποιηθεί ο Βασιλειάδης (δεν είναι καθόλου άσχημος, ειδικά τώρα που βγαίνει πίσω από τους Καλάθη-Ζήση όπως είχαμε πεί) για να ανοίξει κι άλλο η γκάμα της επίθεσης μας (με καλύτερη post και ball screen offense αντίστοιχα) η οποία μετά από τρία παιχνίδια είναι η 5η καλύτερη του τουρνουά και έχει καλύτερο πασέρ τον ..Παπανικολάου, δείγμα του ότι η ροή με τη συνεχή κίνηση και η αναζήτηση του ανοιχτού γηπέδου παράγει από μόνη της ευκαιρίες για όλους ώστε να “φτιάξουν” και να “τελειώσουν”. Εγώ θα πω ότι μια σημαντική παράμετρος που ίσως δε λαμβάνουμε υπόψιν μας είναι το ότι δεν έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα δυνατές αμυντικές ομάδες. Περιμένω λοιπόν πιο ευρωπαϊκές συγκρούσεις για να διαπιστώσω το ακριβές επίπεδο της επίθεσης μας στη παρούσα φάση.. Τότε το «ομαδάρα» θα κολλήσει και αγωνιστικά. Προδιαγραφές λοιπόν σίγουρα υπάρχουν αλλά ακόμα απέχουμε για να χαρακτηριστούμε τέτοια. Ελπίζω αυτό το τουρνουά να αποτελέσει το σκαλοπάτι για να φτάσει αυτό το σύνολο σε επίπεδο διεκδικητή της κορυφής, στην πολύ κλειστή αυτή ελίτ..
Και κάτι τελευταίο.. Ο Μπουρούσης σαφώς αποτελεί το κέντρο βάρους της ζυγισμένης/πολυπρόσωπης επίθεσης και κατά προέκταση του παιχνιδιού της ομάδας όμως ο go to guy είναι αναμφίβολα και πάλι ο Νίκος Ζήσης. Κανείς συμπαίκτης του δεν έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας σε ένα σουτ που θα καθορίσει το ματς, με τη θερμοκρασία της μπάλας να φτάνει τους ..200 βαθμούς. Ο Ζήσης έχει βάλει τέτοια όταν δίπλα του στο μπακόρτ είχε τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη. Πλέον η μπάλα, μέσα από την κυκλοφορία της ομάδας, τον ζητάει επίμονα από μόνη της..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
