Ποιός είναι ο καλύτερος FIBA player τελευταίων χρόνων..?

Το Hoopfellas χαιρετίζει τον Coach-K ο οποίος οδήγησε και πάλι την TEAM USA  στο Έβερεστ του παγκοσμίου μπάσκετ και -παραμένοντας σε καλοκαιρινούς ρυθμούς-απευθύνεται στο κοινό του, τοποθετώντας στο παρκέ του, τους καλύτερους παίκτες των διεθνών τουρνουά, στην αναζήτηση του ιδανικού FIBA Player. Μια ανάρτηση που πολλοί σίγουρα περιμένατε..





Αυλαία λοιπόν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας.. Δυστυχώς ο τελικός δε μας επιφύλασσε ..κόντρα, καθώς οι Αμερικανοί καθάρισαν από νωρίς τη μπουγάδα κάνοντας μακράν το καλύτερο τους ματς στο θεσμό και ένα από τα καλύτερα τους διαχρονικά. Συγχαρητήρια λοιπόν στον Coach-K, έναν προπονητή που -όπως θα έχετε καταλάβει- έχει τον σεβασμό της σελίδας μας στον υψηλότερο βαθμό. Συγχαρητήρια γιατί κατάφερε να φέρει την TEAM USA και πάλι στην κορυφή του παγκοσμίου μπάσκετ, έχοντας στα χ.έρια του ένα όχι ιδιαίτερα έμπειρο σύνολο που δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ (το αντίθετο μάλιστα) όμως παρουσίασε ισορροπία και ισχυρό κίνητρο στον τελικό, το μόνο ουσιαστικά ματς με μια ομάδα που θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν οι Αμερικανοί βρούν ρυθμό είναι ασταμάτητοι. Το θέμα είναι να κάνεις τα πάντα για να μη τους βάλεις ..in the zone. Και πολλές ομάδες το έχουν καταφέρει απέναντι στον Σιζέφσκι διαχρονικά, παρότι δεν έχουν πιεί νερό στο τέλος από την πηγή.. Το κλειδί στον προχθεσινό τελικό ήταν ότι έβγαλαν την πίεση από τους ώμους τους πολύ νωρίς στο παιχνίδι. Σουτέρ με λυμένα νεύρα είναι φονιάδες.. Ειδικά κάποιοι από αυτούς που είχε ο κόουτς Σιζέφσκι στη διάθεση του (Κάρι, Τόμπσον). Για να είμαι ειλικρινής δε πιστεύω ότι θα είχαν την ίδια ευστοχία -σε συνέχεια ειδικά- εάν το σκορ ήταν 80-75.. Όμως κέρδισαν κατά κράτος μέτρα και θέσεις στο παρκέ (αυτό εννοούσε ο Τζόρτζεβιτς λέγοντας ότι “μας έδειξαν πως πρέπει να χτίσουμε τα κορμιά μας στο γυμναστήριο”) και κάθε προσωπική μονομαχία, απογοητεύοντας πλήρως τον αντίπαλο με την περιφερειακή ευστοχία τους. Από ένα σημείο και μετά οι Σέρβοι δεν είχαν την πνευματική συγκέντρωση να διακόψουν, μετά από δικό τους κακό footwork, φάσεις με φάουλ σε σωστό χρόνο..

Αυτή η TEAM USA δε με ενθουσίασε με την ποιότητα του μπάσκετ της σε σχέση πάντα με προηγούμενα σύνολα όμως έχει παιδιά που δείχνουν ότι μπορούν να αποτελέσουν ισχυρές μονάδες στο FIBA Basketball. Ίρβινγκ, Κάρι, Τόμπσον (είχα γράψει ότι πλέον είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίξει τον ρόλο του “3 & D” wing στην ομάδα όμως πραγματικά στο αμυντικό κομμάτι ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων..) Φαρίντ, Ντέηβις. Αν σε αυτό το ρόστερ προσθέσουμε τον Ουέστμπρουκ (πολύ καλά δείγματα στο μπάσκετ του Σιζέφσκι, εξαιρετικός στη πίεση της μπάλας και στο finishing), τον Λέοναρντ και έναν εκ των Τζορτζ (κάτι μου λέει ότι θα ξαναπαίξει και μάλιστα με δική του θέληση, αν τον αφήσουν οι Πέησερς βέβαια) ή Ντουράντ έχουμε ένα πυρήνα παιχτών με “διεθνή χαρακτηριστικά” (αναφέρομαι στον τρόπο παιχνιδιού) που δύσκολα ματσάρεται..

Οι Σέρβοι από την άλλη έκαναν ένα σπουδαίο βήμα μπροστά και καλούνται να χτίσουν πάνω σε αυτό, παρουσιάζοντας συνέχεια και συνέπεια αρχή γενομένης από του χρόνου. Δείχνουν ότι μπορούν να είναι η επόμενη μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη στη διεθνή σκηνή αρκεί να αξιοποιήσουν αυτή τους την επιτυχία. Ο κορμός είναι νεανικός και πολύ ποιοτικός. Tεόντοσιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μπιέλιτσα, Ραντούλιτσα, ο Κάλινιτς τον οποίο είχαμε υπογραμμίσει πέρυσι όταν ο Ίβκοβιτς είχε προωθήσει σε ρόλο στάρτερ ως αντι-Πάουνιτς στο ρόλο του defensive-3 συν παιδιά που έλειψαν όπως οι δύο Ουόριορς, Νέντοβιτς και Κούζμιτς, o Mίσιτς και ο Ντάνγκουμπιτς ή ο Έρτσεγκ που έκανε εξαιρετική χρονιά πέρυσι. Καλή μαγιά στα χέρια του Τζόρτζεβιτς που με είχε απογοητεύσει λίγο μέχρι τώρα (ειδικά στο Τρεβίζο περίμενα περισσότερα) αλλά αυτό το καλοκαίρι η προσωπικότητα του ήταν καταλυτική και έδειξε ιδέες, σωστή διαχείριση υπό καθεστώς πίεσης, τόλμη να ρισκάρει και παντελόνια να παραδεχτεί τα λάθη του.

Πάμε τώρα σε ένα ερώτημα που σίγουρα θα απασχολεί πολλούς από εσάς, παραμένοντας σε ..καλοκαιρινό κλίμα & διάθεση.

Ποιός είναι ο καλύτερος FIBA player τελευταίων χρόνων..?

Γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες και το στυλ μπάσκετ αυτών των διοργανώσεων, τοποθέτησα στο παρκέ του Hoopfellas το TOP-10 των αθλητών που γεμίζουν τα καλοκαίρια μας τα τελευταία χρόνια. Το χρονικό όριο που επιλέχθηκε δεν ήταν τόσο αυστηρό, απλά είναι κατανοητό ότι μιλάμε για τον αιώνα που τρέχουμε και τις μάχες που έχουμε δεί τα τελευταία 14-15 χρόνια και για αθλητές που μας παρουσίασαν το καλύτερο τους σε αυτό το διάστημα. Πάμε να τους δούμε.. Περιμένω τις δικές σας σκέψεις/προσθήκες/εκτιμήσεις..

ΠΑΟΥ ΓΚΑΣΟΛ: The Spaniard



CV: Χρυσό το 2006 στην Ιαπωνία (Παγκόσμιο), το 2009 στη Πολωνία (Ευρωμπάσκετ) και το 2011 στη Λιθουανία. Αργυρό στους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο και του 2012 στο Λονδίνο όπως και στα Ευρωμπάσκετ Σουηδίας (2003) και Ισπανίας (2007). Χάλκινο το 2001 στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας.

Κλασσική περίπτωση παίκτη φτιαγμένου για International ανταγωνισμό ο Γκαζόλ. Συνδυασμός μεγέθους, φινέτσας και άψογης τεχνικής κατάρτισης. Υψηλό μπασκετικό IQ, μέσα-έξω παιχνίδι, αποτέλεσε εφιάλτη για τις περισσότερες φροντκόρτ με το πληθωρικό του παιχνίδι, ακόμα και για αυτές των Αμερικανών καθώς υπερείχε σημαντικά σε ατομικό επίπεδο από τους περισσότερους ΝΒΑers ψηλούς. Ο Πάου αποτέλεσε την κολόνα στη σύγχρονη δυναστεία των Ισπανών, εμπνέοντας τους συμπαίκτες με τη παρουσία και την αφοσίωση του. Απτή απεικόνιση της εθνικής ομάδας της Ισπανίας.. Στο πρόσωπο και στο παιχνίδι του αντικατοπτρίζεται η υπεροχή των Ιβήρων στο παρκέ αλλά και η έλλειψη σπουδαίων ψυχικών αποθεμάτων που απέτρεψε αυτή την ομάδα από το να δημιουργήσει μοναδικά ρεκόρ στον αιώνα που τρέχουμε. Το Gasoft.. τον κυνηγά ακόμα..

ΝΤΙΡΚ ΝΟΒΙΤΣΚΙ: Τhe Panzer



CV: Χάλκινο στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις (2002), Αργυρό στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου (2005)

Το γερμανικό άρμα μάχης διεκδικεί στα ίσα τον τίτλο του απόλυτου παίκτη για τα τουρνουά της FIBA. Δε χρειάζονται πολλές κουβέντες για τον Νοβίτσκι.. Θα ήταν σίγουρα όχι απλά μέλος αλλά σταρ στις περισσότερες TEAM USA του αιώνα μας. Παίκτης απέναντι στον οποίο κατέβαζαν ..βρακιά οι περισσότερες από τις πραγματικά καλές (γιατί οι υπόλοιπες είναι απλά για ξεχαρμάνιασμα..) άμυνες σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλυτος γρίφος. Κανείς sevenfooter δε σούταρε όπως αυτός, το ίδιο φονικός και κοντά στο καλάθι. Ο Νοβίτσκι κουβάλησε μια average γερμανική ομάδα γεμάτη από ρολίστες της δεύτερης ζώνης του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην ελίτ αυτών των τουρνουά με πολλά scoring records και παραστάσεις που θα μείνουν στην ιστορία. Αυτό που κρατάω προσωπικά δεν είναι το απόλυτο σε πληρότητα πακέτο του παιχνιδιού του αλλά η μαχητικότητα και τα intangibles  που κατ’εμέ τον διαχωρίζουν από τον Γκασόλ..

ΠΡΕΝΤΡΑΓΚ ΣΤΟΓΙΑΚΟΒΙΤΣ: Τhe Sniper



CV: Χρυσό στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις (2002) και στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας (2001), Χάλκινο στη Γαλλία το 1998.

Ο “δικός μας” Πέτζα, ένας από τους μεγαλύτερους φονιάδες που είδαν αυτά τα τουρνουά αλλά με σχετικά σύντομη παρουσία (1999-03) Αποχώρησε όταν κατάλαβε ότι χωρίς την παρουσία του κολλητού του και μάνας του λόχου, Βλάντε Ντίβατς, τα αποδυτήρια θύμιζαν ..Κουβέητ και η ατμόσφαιρά δεν ήταν η ίδια, πρόβλημα που πόνεσε το Σερβικό μπάσκετ σημαντικά εκείνη την εποχή. Δε το κρύβω, ακόμα κάνω σχέδια επί χάρτου για την τότε ελληνική εθνική ομάδα με τον Πέτζα στο ρόστερ..  Ίσως το καλύτερο release και η πιο αρμονική εκτέλεση που έχουμε δεί από τη χώρα των..σουτέρς. Στον Πέτζα οι Σέρβοι έβλεπαν το πιο σύγχρονο πακέτο της σχολής τους, που συνδύαζε το φονικό ένστικτο παλαιοτέρων γενεών με το σωματότυπο και τα αθλητικά προσόντα παικτών του μέλλοντος. Ένας από τους καλύτερους σουτέρ που είδε το άθλημα σε όλα τα επίπεδα, εξαιρετικός στο ποστ και πολύ αποτελεσματικός στο παιχνίδι μακριά από τη μπάλα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη παράσταση του στη Τουρκία απέναντι στους Ισπανούς τους οποίους καθάρισε σαν τσόφλι από αυγό. Αυτό που του έλειψε όμως για να βάλει το όνομα του δίπλα σε αυτό του Μποντιρόγκα και των Σέρβων Goodfellas των ’90s ήταν τα έξτρα ..αυγά-χαρακτηριστικό εκείνης της γενιάς. Για κάποιο λόγο ο Πέτζα έμοιαζε λιγότερο ..Βαλκάνιος από τους υπόλοιπους σταρ. Cool τύπος, έδειχνε ότι το αίμα του έβραζε λιγότερο. Το πακέτο του ίσως ήταν το καλύτερο όλων όμως ποτέ δεν έφτασε τα επίπεδα leadership των Ντανίλοβιτς, Τζόρτζεβιτς, Μποντιρόγκα..

ΤΟΝΙ ΠΑΡΚΕΡ: PARKOUR..



CV: Χρυσό στη Λουμπλιάνα (2013), αργυρό στο Κάουνας (2011), χάλκινο στο Βελιγράδι (2005). Όλα σε Ευρωμπάσκετ.

Ο γεννημένος στην παραμυθένια Μπρίζ, Γάλλος ακροβάτης που άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ της χώρας του. Ηγέτης μιας εξαιρετικής γενιάς του γαλλικού μπάσκετ η οποία τροφοδότησε σημαντικά και το ΝΒΑ και έφτασε βήμα βήμα στην κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά και πλέον στην ελίτ του παγκοσμίου. Για την οβίδα που λέγεται Πάρκερ, το ερώτημα στα διεθνή τουρνουά ήταν εάν μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικός σε στυλ μπάσκετ με λιγότερους διαθέσιμους χώρους από το ΝΒΑ όπου έκανε θραύση. Σε κάθε τουρνουά εμφανιζόταν βελτιωμένος και έφτασε να κεφαλαιοποιήσει πέρυσι στη Σλοβενία.  Γκαρντ-επιτομή του ηγέτη, ασυναγώνιστος στο ανοιχτό γήπεδο και με σπουδαίες clutch-abilities Διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κοντού παίκτη που έχει δεί ιστορικά το FIBA Basketball (διεκδικεί είπα..). Άξιος..

ΣΑΡΟΥΝΑΣ ΓΙΑΣΙΚΕΒΙΤΣΙΟΥΣ: The Pianist



CV: Χρυσό στη Σουηδία (2003), χάλκινο στους Ολυμπιακούς του Σίδνεη (2000) και το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας (2007).

Νταξ.. Κλασσική αξία, ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες που είδε η Βαλτική και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Συμμετείχε σε 4 Ολυμπιάδες. Αξέχαστες παραστάσεις απέναντι στους Αμερικανούς, σπουδαία ανάμνηση το υπερηχητικό μπάσκετ της υπεροχής που παρουσίασε με αυτόν μηχανοδηγό η “Λιέτουβα” το 2003. Παίκτης-ασφάλεια, κομπιούτερ στα τελευταία λεπτά των παιχνιδιών και ένας από τους καλύτερους fast break-makers ever. Πολύ ισχυρή προσωπικότητα, leadership στα κόκκινα. Γύρισε βελτιωμένος σωματικά από την Αμερική αλλά πάντα ήταν παίκτης του “από εδώ μπάσκετ” και ένα σημείο αναφοράς για το μπάσκετ της FIBA όπου η οξυδέρκεια του ήταν too much. Ο Σάρας τίμησε όσο λίγοι τη φανέλα με το εθνόσημο της χώρας του.

ΝΤΕΓΙΑΝ ΜΠΟΝΤΙΡΟΓΚΑ: The Boss..



CV: Χρυσός σε δύο σερί παγκόσμια (1998-Αθήνα, 2002-Ιντιανάπολις) και σε τρία ευρωπαϊκά (1995, 1997, 2001), αργυρός στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα (1996), χάλκινος το 1999 στη Γαλλία.

Τι να πρωτογράψεις εδώ..? Ο “Μπόντι” είναι ο παλιός της λίστας, όμως έχει κάνει πολλά από τα θαύματα του μετά το 2000 για αυτό και παίζει σε αυτό το παρκέ.. Στον Μποντιρόγκα εμπεριέχονται στο μέγιστο, όλα τα μαγικά φίλτρα και ματζούνια από ιδρύσεως του αθλήματος στην Ευρώπη, δημιουργόντας μια μπασκετική μπριτάνικα και την απάντηση στο “jumping & running” style και την αθλητική υπεροχή των Αμερικανών.  Μακράν ο παίκτης με τον μεγαλύτερο βαθμό intangibles σε αυτή τη σούπερ-λίστα.  Ιδανικός closer (επική η παράσταση του στον τελικό του 2002), παρουσίασε μια τεχνική υπεροχή και μια ταχύτητα στη σκέψη που δε μπόρεσε να ματσαριστεί από κανέναν. Το πιο σταθερό χέρι στα τελευταία δύο λεπτά ενός μεγάλου ματς.. Στον τελικό της Τουρκίας έκανε στην άκρη τον πτυχιούχο αλλά άπειρο σε ..τοκετούς γιατρό Πέτζα και ξεγέννησε (μαζί με τον Σκεπάνοβιτς) σαν πρακτική μαμή το μωρό εν μέσω καταιγίδας.. Ουσιαστικά ο Μποντίρογκα ήταν το τελευταίο φόβητρο της μεγάλης των “Γιούγκο” σχολής απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη. Sex & droga, Bodiroga..

ΛΟΥΙΣ ΣΚΟΛΑ: The Beast of Andes..



CV: Xρυσός στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (2004) και τους Παναμερικανικούς του 2001 και του 2011. Αργυρός στην Ιντιανάπολις (2002) και στους Παναμερικανικούς του Σαν Χουάν (2003) και του Λας Βέγκας (2007). Χάλκινος στο Πεκίνο το 2008 (Ολυμπιάδα) και στους Παναμερικανικούς του 1999, 2009 (Σαν Χουάν) και 2013 (Καράκας).

Παίκτης που σάρωσε στα διεθνή τουρνουά, ασυναγώνιστος πραγματικά στο FIBA Basketball με την ικανότητα του να τρέξει το γήπεδο και να χτυπήσει το ίδιο αποτελεσματικά με πρόσωπο και πλάτη. Απόλυτος συνδυασμός αμερικανικής προέλευσης physical game και ευρωπαϊκής σκέψης, με φοβερή επαφή με το καλάθι γαρνιρισμένη με τεράστια ψυχικά αποθέματα. Από τους καλύτερους pick & roll ψηλούς που είδαν αυτές οι διοργανώσεις. Ο Σκόλα θα αποτελούσε τη δική μου πρώτη επιλογή στη φροντκόρτ για το FIBA Basketball.. Mπορεί π.χ. να μην είχε τον συνδυασμό μεγέθους-τεχνικής υπεροχής του Γκασόλ όμως είναι πολύ πιο physical, ωμός στο ποστ, με σαφώς περισσότερα guts ενώ αποτελεί την προσωποποίηση του ρητού “δε μετρά το μέγεθος του σκύλου στη μάχη, αλλά το μέγεθος της μαχητικότητας αυτού..” δεδομένου ότι μπορεί να κάνει υπέρτερους σωματικά ψηλούς να μοιάζουν με..κανίς μπροστά του.

ΚΕΒΙΝ ΝΤΟΥΡΑΝΤ: Durantula..



CV: Χρυσό στο παγκόσμιο της Τουρκίας (2010) και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Στον Ντουράντ βρήκαν οι Αμερικανοί τον παίκτη που τους οδήγησε και πάλι στην κορυφή, τον άνθρωπο -φόβητρο για κάθε άμυνα ζώνης, “τζόγο” ή double team. Λειτουργώντας ιδανικά (και λόγω μεγέθους) ως stretch-4, ο σταρ της Θάντερ θύμισε Νοβίτσκι όσον αφορά την ικανότητα του να ανοίγει τις άμυνες και ουσιαστικά να σμπαραλιάζει κάθε αμυντικό κάστρο εκτελώντας από κάθε σημείο αφού είναι φανερό ότι στο κεφάλι του έχει σχεδιάσει ένα δικό του ιδεατό γήπεδο χωρίς γραμμές και αποστάσεις. Το μεγάλο συν του Οld-school Ντουράντ είναι ότι πρόκειται για πολύ πειθαρχημένο παίκτη με υπομονή, που περιμένει το καλό σουτ και αυτό του “βγήκε” στα διεθνή τουρνουά, δεδομένου του ότι αποτελεί σπουδαίο εφόδιο για αυτό το μπάσκετ. Έχει ακόμα (ελπίζουμε..) πράγματα να μας δείξει, αρχής ενωμένης από τους Ολυμπιακούς του Ρίο..

ΚΑΡΜΕΛΟ ΑΝΤΟΝΙ: US FORCES..



CV: Χρυσός στους Ολυμπιακούς του 2008 (Πεκίνο) και 2012 (Λονδίνο) αλλά και στους Παναμερικανικούς του 2007 (Βέγκας). Χάλκινος το 2004 στην Αθήνα και στην Ιαπωνία το 2006..

Έχω πεί και στο παρελθόν, ο Άντονι είναι ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το αμερικανικό μπάσκετ σε επίπεδο FIBA. O δικός τους καλύτερος FIBA Player, το πιο δυνατό τους χαρτί από την άποψη ότι είναι πολύ δυνατός και σούπερ αποτελεσματικός και στο χαμηλό ποστ σε σχέση με τον Ντουράντ. Ο Άντονι ανήκει στη φουρνιά που έφαγε πολλά..χαστούκια στα διεθνή τουρνουά όμως κατάφερε να επαναφέρει την TEAM USA στην κορυφή και ο φόργουορντ των Νικς ήταν μπροστάρης σε αυτή την προσπάθεια. Έχει δημιουργήσει ρεκόρ (σκοράρισμα, τρίποντα, βολές) που δύσκολα θα σπάσουν. Ο Coach-K τον έβαλε μέχρι και στο “5” στον τελικό του Λονδίνου.. Ο συνδυασμός δύναμης, athleticism (για αυτό το επίπεδο) και ικανότητα συν γνώσης των βασικών κάνει τον Άντονι πραγματικό υπερόπλο για το μπάσκετ της FIBA..

MANOY TZINΟΜΠΙΛΙ: The Illusionist (Manudona)



CV: Xρυσός στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (2004) και τους Παναμερικανικούς του 2001 και του 2011. Αργυρός στην Ιντιανάπολις (2002) και στους Παναμερικανικούς του Σαν Χουάν (2003). Χάλκινος στο Πεκίνο το 2008 (Ολυμπιάδα).

Ο δικός μου “καλύτερος παίκτης του κόσμου” για τα τουρνουά της FIBA. Οι πιστοί αναγνώστες της σελίδας γνωρίζετε την τοποθέτηση μου.. Για αυτές τις διοργανώσεις ο Τζινόμπιλι είναι κάτι σαν τον Κόμπι Μπράιαντ στα prime του στην Αμερικανική λίγκα και θα αποτελέσει για πολλά χρόνια το σημείο αναφοράς στη συζήτηση για τον απόλυτο FIBA Player. Ευλογημένος ώστε να φέρνει στο τραπέζι τον ιδανικό συνδυασμό ευρωπαϊκής σκέψης και fundamentals δίπλα στο μεγαλείο της δύναμης, ανθεκτικότητας, ταχύτητας του αμερικανικού μπάσκετ. Η ικανότητα του στην πάσα, το διάβασμα της αντίπαλης άμυνας και ο πλουραλισμός στο παιχνίδι του τον έκαναν απλά unmatched ενώ ο χαρακτήρας του νικητή έφερε την μεγάλη Αργεντινή της γενιάς του μέχρι την κορυφή του κόσμου. Δεν έχει νομίζω σημασία να θυμηθούμε κάτι συγκεκριμένο. Ο τρόπος που διάβαζε αλλά και επιθετόταν στο καλάθι, ο τέλειος μηχανισμός σουτ αλλά και σκέψης, η αρμονία και η φινέτσα σε συνδυασμό με το athleticism, overall η αύρα του. Ο Τζινόμπιλι είναι ότι πιο ωραίο στο μάτι μπορεί να δεί κάποιος σε αυτό το στυλ μπάσκετ, απλά το απόλυτο..

Εύφημος μνεία: Χουάν Κάρλος Ναβάρο

Η πυρηνική κεφαλή των Ισπανών, ένας από τους καλύτερους περιφερειακούς παίκτες που είδαν ποτέ αυτά τα τουρνουά. Αποτέλεσε τον go-to guy των Σπάνιαρντς στα δύσκολα. Από τον Ναβάρο έχω δεί μερικές από τις πιο επικές παραστάσεις σε επίπεδο FIBA.

Υ.Γ: Η εποχή των 80s και 90s είναι μια άλλη ενότητα όσον αφορά το FIBA Basketball και περιέχει επίσης πολλές μεγάλες μορφές. Ένας παίκτης που ήταν φτιαγμένος για αυτό το μπάσκετ και θα μπορούσε να κάνει θραύση στις σημερινές διοργανώσεις ήταν ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Power guard με εγκεφαλικό παιχνίδι, τρομερά intangibles και εκτελεστική ικανότητα. Θα πλήρωνα όσο όσο να τον δω απέναντι στον Τζινόμπιλι..

Υ.Γ1: Η Εθνική ομάδα της Σερβίας βρίσκεται σε πραγματικά καλά χέρια.. Και βλέπει μακριά..

Υ.Γ2: Καθαρά σαν “δουλειά” από τον Coach-K, η ομάδα του 2010 ήταν αυτή που μου άρεσε περισσότερο. Φοβερά αμυντικά νούμερα σε ένα τουρνουά με πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από το φετινό..

Υ.Γ3: Τα δικά μας παιδιά (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης) έρχονται  μετά από αυτή τη δεκάδα παιχτών σε καθαρά προσωπικό επίπεδο. Ήταν και είναι  το στυλ μπάσκετ της ομάδας τέτοιο που βγάζει το σύνολο μπροστά από το σταριλίκι. Από τους τρείς και όσον αφορά καθαρά τα τουρνουά της FIBA, ο Παπαλουκάς νομίζω βρίσκεται υψηλότερα σε ένα υποθετικό ranking για τους καλύτερους performers με το σκεπτικό ότι βρέθηκε στο πικ του ταυτόχρονα με τις glory days της ομάδας αυτής. Και οι τρείς λοιπόν μαζί με παίχτες όπως ο Ντιαό, ο Κιριλένκο, ο Καλντερόν είναι στην αμέσως επόμενη δεκάδα..