Η υπομονή είναι πικρή..

–Αυτό που παρατηρώ και δε μου αρέσει αυτή τη στιγμή στην ομάδα είναι ότι, πάντα με γνώμονα την ιδιαιτερότητα του πρότζεκτ και το χρονικό σημείο της σεζόν, δεν έχει βάλει κάποια κατεύθυνση στο παιχνίδι της. Βασικά, δεν έχει ακόμα προπονητική επιρροή σε αυτό. Δεν με απασχολούν οι ήττες που μπορεί να κάνει ένα κλαμπ τέτοια περίοδο, τα λάθη, το χαμηλό επίπεδο συνεργασιών όμως περιμένω να δω τέλη Σεπτέμβρη μια κάποια προπονητική κατεύθυνση, ένα στρέψιμο του αγωνιστικού τιμονιού προς μια πορεία κάτι το οποίο ο Παναθηναϊκός δε το έχει καταφέρει με την ομάδα να μοιάζει να παίζει χωρίς στόχους, μη μπορώντας να τονίσει ένα-δύο βασικά κομμάτια που δούλεψε στη προετοιμασία. Θα ήθελα να το δω αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, άσχετα με το επίπεδο αποτελεσματικότητας το οποίο είναι δευτερεύουσας σημασίας αυτή τη περίοδο. Σαφώς και παίζει ρόλο το περιορισμένο χρονικό διάστημα το οποίο δουλεύει η ομάδα “μαζί” μιας και ο κόουτς Ιβάνοβιτς έλειπε αλλά και οι απουσίες βασικών στελεχών της. Στο Κάουνας οι πράσινοι πήγαν σχεδόν χωρίς τη βασική τους πεντάδα.. 

Το κομμάτι των τραυματισμών σαφώς και είναι ένα θέμα (που τώρα τσακίζει την ομάδα μιας και το θεωρητικό βάθος ουσιαστικά δεν υπάρχει από τη στιγμή που τα νέα παιδιάδεν είναι έτοιμα να ανταπεξέλθουν σε υψηλό επίπεδο. Είναι γνωστό ότι δεν είναι η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά που συμβαίνει σε ομάδα του Ιβάνοβιτς. Το θέμα είναι πως θα το διαχειριστεί αυτό ο Παναθηναϊκός. Η σωστή οδός φέρει την επιγραφή “συνεργασία”. Συνεργασία με τον προπονητή του (ίσως πρέπει να αλλάξει κάτι στο πρόγραμμα του), με το κοινό του (υπομονή και κατανόηση των “πραγματικών στόχων”) αλλά πάνω από όλα στήριξη στο πρόγραμμα. Τέτοιες καταστάσεις μπορεί να επιφέρουν αγωνιστικά στραπάτσα (όχι ένα και δύο..) αλλά επιταγχύνουν τη διαδικασία ανάπτυξης των νέων παικτών. Θυμάμαι τον Ερτέλ όταν πρωτοπήγε στη Βιτόρια (έχοντας μάλιστα ένα αξιοζήλευτο μπακράουντ και παραστάσεις που δεν έχουν τα νεότερα παιδιά των πρασίνων) για να δοκιμάσει σε επίπεδο Ευρωλίγκας (στα 22 μάλιστα) υπό τον Ιβάνοβιτς.. Γνωρίζοντας τον από παιδί θα σας πω ότι βάσει των δυνατοτήτων του η εικόνα ήταν “άσχημη”. Και έχουμε φυσικά και τον σημερινό Ερτέλ, αυτόν που είδατε όλοι στο παγκόσμιο της Ισπανίας, μετά από περίπου 170 ματς με την Λαμποράλ.. 

-Σας είπα και νωρίς το καλοκαίρι ότι το βαρόμετρο αγωνιστικά στον φετινό Παναθηναϊκό θα είναι το επίπεδο της άμυνας του. Ο Ιβάνοβιτς έχει παρουσιάσει στο παρελθόν σπουδαίες αμυντικά δουλειές αλλά και -δυστυχώς πρόσφατα- άλλες κάτω του μετρίου στο αμυντικό κομμάτι. Αυτή τη στιγμή οι αμυντικές επιδόσεις των πρασίνων είναι μέτριες (επαναλαμβάνω πάντα με γνώμονα το χρονικό σημείο της σεζόν γιατί με ανάλογη άμυνα τον Φεβρουάριο έπρεπε να κλαις..) καθώς το επίπεδο συνοχής είναι χαμηλό ακόμα και από το φετινό ρόστερ απουσιάζουν οι defensive specialists (από τους οποίους η ομάδα είχε αρκετούς πέρυσι). Ο φετινός Παναθηναϊκός (και ειδικά αυτός που παρακολουθήσαμε στα δύο πρόσφατα τουρνουά) ήταν μια ομάδα με πολύ μέτριους individual defenders (αμυντικούς σε προσωπικό καθαρά επίπεδο) κάτι που σε συνδυασμό με το μικρό διάστημα που δουλεύει η ομάδα μαζί έκανε τα μετόπισθεν να μοιάζουν με μαύρη τρύπα. Οι πράσινοι παρουσιάστηκαν πολύ αδύναμοι στη προσωπική άμυνα σε όλες τις γραμμές, ειδικά στη περιφέρεια, με μοναδικές καλές καταστάσεις αυτές οι οποίες περιλάμβαναν ως αμυνόμενο στη μπάλα τον Γκιστ και σε δεύτερη φάση τον Χαραλαμπόπουλο. (ο Γιάνκοβιτς επίσης είναι ακόμα πίσω εδώ για το επίπεδο αυτό, το τονίζουμε γιατί εάν δε βελτιώσει την αμυντική συμπεριφορά του θα του κοστίσει πολύ). Σαφώς και η εικόνα θα βελτιωθεί όταν στην ομάδα μπεί ο σπεσιαλίστας Νέλσον και ο συνεπής Σλότερ όμως είναι φανερό ότι εάν οι πράσινοι δε φτάσουν σε ένα πραγματικά καλό επίπεδο αμυντικά, δε θα μπορούν να ελέγξουν παιχνίδια με ομάδες λίγο κατώτερες ποιοτικά, σε μια μέτρια επιθετικά βραδιά. Αυτή τη στιγμή η ομάδα θέλει πολύ δουλειά στο συγκεκριμένο κομμάτι σε όλες τις γραμμές, σε μισό γήπεδο και τρανζίσιον.Το ενθαρρυντικό είναι ότι ο Ιβάνοβιτς έχει παρουσιάσει στο παρελθόν καλή αμυντική δουλειά με ρόστερ από το οποίο έλαμπαν δια της απουσίας τους οι lock down defenders. Στη Βαρκελώνη πίσω στο 2006, οι “μπλαουγκράνα” είχαν στο μπακόρτ τους Λάκοβιτς, Ούκιτς, Μπαζίλε (τότε ανέβηκε επίπεδο στα μετόπισθεν), Ναβάρο και χαμηλά στη ρακέτα τους Κασούν-Βάσκεθ.. Μόνοι αξιόλογοι αμυντικοί ήταν οι Ντε Λα Φουέντε, Τρίας, ο Γκριμάου που ήταν 5ος γκαρντ  και στο χαμηλό ποστ ο Μαρκονάτο.. Και όμως η αμυντική επίδοση της Μπαρτσελόνα ανέβηκε πολύ μέσα στη σεζόν και αποτέλεσε τη βάση για την ομάδα που έφτιαξε μετέπειτα ο Πασκουάλ.. Μακάρι να δούμε και στο ΟΑΚΑ κάτι ανάλογο..

 

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πράσινοι θα δείξουν άμεσα καλύτερη εικόνα ανεβαίνοντας επίπεδο με την ένταξη του Νέλσον κυρίως αλλά και των Σλότερ, Φώτση, Μαυροκεφαλίδη στην ομάδα. Θα έχουν σαφώς καλύτερη εικόνα και στις δύο γραμμές του γηπέδου. Γιατί εκτός από την άμυνα και η επίθεση (το μπάσκετ είναι συνέχεια άλλωστε) βρίσκεται μπροστά σε βουνό γεμάτο ώρες δουλειάς, πράγμα όχι αφύσικο για την εποχή και για καινούργια ομάδα. Ο Ιβάνοβιτς στοχεύει πολύ στο post παιχνίδι του Μπατίστα και τα πιο επιτυχημένα plays που παρουσίασε είχαν τη βάση τους εκεί, είτε με καθαρές ποστ καταστάσεις είτε μετά από base line και cross screens, ψάχνοντας τον Ουρουγουανό βαθιά στο ζωγραφιστό όπου το agressive παιχνίδι του είναι συνήθως αφετηρία κάτι καλού για την πράσινη επίθεση. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη όμως έδειξε πολύ αδύναμος στο κομμάτι της ανάπτυξης και δημιουργίας μιας και πολλές καταστάσεις από το playbook του Ιβάνοβιτς στο μισό γήπεδο (ή ακόμα και η εισαγωγή στην transition offense) κατέληγαν σε side picks και εκεί οι περιφερειακοί των πρασίνων (εκτός του Διαμαντίδη) έβρισκαν τοίχο, με την επίθεση να κολλάει και να πνίγεται (ο Χαραλαμπόπουλος μπορεί να αποτελέσει λύση μέσα στη σεζόν εδώ ως δημιουργός). Παράλληλα η off the ball movement-based επίθεση του Ιβάνοβιτς τώρα πάει να υλοποιηθεί από παιδιά που τώρα χτίζουν παιχνίδι μακριά από τη μπάλα (τουλάχιστον μερικοί από αυτούς).   

-Τα παιχνίδια αυτά ήταν μια καλή πρώτη ευκαιρία για να καταλάβει ο Λευτέρης Μποχωρίδης σε ποιο ακριβώς επίπεδο βρίσκεται και ποιο είναι το σημείο αφετηρίας του. Είχαμε πεί το πόσο σημαντική είναι η απόκτηση του για το πρότζεκτ των πρασίνων αλλά και το πόσο άγουρο είναι ακόμα το παιχνίδι του για αυτό το επίπεδο (για παράδειγμα απέχει πολύ τεχνικά και σε επίπεδο σκέψης/ωριμότητας από τον κολλητό και νεαρότερο του Βεζένκοφ).. Τα playmaking abilities του είναι πολύ φτωχά (ο καλύτερος χώρος δημιουργίας του τώρα είναι το χαμηλό ποστ και δεν είναι τυχαίο ότι και πέρυσι αισθανόταν πολύ πιο άνετα “ψάχνοντας” στη τελική γραμμή σε σύγκριση με pick’n roll καταστάσεις), τα τελειώματα του θέλουν δουλειά όπως και ο τρόπος που στήνει τα πόδια του για να σουτάρει ή να αμυνθεί (όλο αυτό που λέμε body control) όμως πάνω από όλα το παιδί πρέπει να αλλάξει τη νοοτροπία του μέσα στις 4 γραμμές του παρκέ και να μάθει να “παίζει” στην κόντρα.. Κόντρα στο ανάποδο σφύριγμα, στο χαμένο εύκολο τελείωμα, κόντρα στην απογοήτευση.. Όταν θα βάλει το κεφάλι κάτω -αφήνοντας τις γκρίνιες και τις δικαιολογίες, κάτι που σημαίνει το βουλώνει και ανοίγει το στόμα του μόνο για να φάει- κυνηγώντας να κερδίσει την επόμενη φάση, τότε θα έχει μπεί στο μονοπάτι να πιάσει το μάξιμουμ του ταλέντου του γιατί οι προδιαγραφές του είναι πολύ καλές. Ο Διαμαντίδης δεν έγινε σπουδαίος επειδή είχε μακριά χέρια..

 

Αντίθετα μου αρέσει η νοοτροπία του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και ο τρόπος που χειρίζεται τον εαυτό του, έχοντας όμως ήδη δύο σεζόν στο κλαμπ. Ο 18χρονος φόργουορντ είναι το μεγαλύτερο “διαμάντι” που έχει στο ρόστερ του ο Παναθηναϊκός ακόμα και εάν θέλει δουλειά στο αθλητικό κομμάτι, κάτι που τον κάνει πιο limited project σε σχέση με λιγότερο ικανούς σήμερα συνομήλικους του. Πέφτει στα βαθιά και θα περάσει δύσκολα βράδια όμως νομίζω στο τέλος της διαδρομής (ίσως και της φετινής) μπορεί να είναι ο παίκτης με τη μεγαλύτερη βελτίωση στην ομάδα. Κανείς δε λέει ότι με αυτόν και τον Γιάνκοβιτς το “3” είναι ποιοτικά εγγυημένο στο υψηλό επίπεδο σήμερα. Όμως εγώ θα πω ότι η Εφές -των τραυματιών Μπατούκ-Ακιόλ αλλά και του τεράστιου μπάτζετ- θα εμπιστευτεί τον επίσης 97αρη Οκμπέν Ουλουμπάη ως μπακ-απ του Περπέρογλου στο “3”.. Γιατί όχι λοιπόν και ο Παναθηναϊκός..? 

–Ο Τζούλιαν Ράητ για τον οποίον γίνεται πολύς λόγος (φυσιολογικό μετά από όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει από ανθρώπους που δεν έχουν παιχνίδι του  ποτέ στη ζωή τους και απλά κάνουν εκτιμήσεις..) είναι φόργουορντ-σέντερ. Στον Παναθηναϊκό εφόσον υπογράψει θα καλύψει το “5” (ως γρήγορος ψηλός που λείπει από το ρόστερ) και το “4”, ανάλογα με τον παίκτη που θα έχει δίπλα του και τις ανάγκες του παιχνιδιού (τι θέλεις να παίξεις, τι έχει στο παρκέ ο αντίπαλος). Στη Χαποέλ ξεκινούσε στο “4” δίπλα στον (undersized) Άντριαν Ουτέρ (μετέπειτα της Καντού) και χαμήλωνε στο “5” όταν στα σχήματα με τον Κοχέν. Στη Κρίλια πέρυσι έπαιζε στο “4” όταν δίπλα του ο Μπαζάρεβιτς έβαζε τον Ζαμπέλιν και “5” όταν δίπλα του βρισκόταν ο Βασιλίεβ ή ο Ντιμίτρις Νίκολς (νυν της ΤΣΣΚΑ).. Όταν τραυματίστηκε τον Δεκέμβρη, ο Μπαζάρεβιτς μάλιστα έφερε από τη Ρόμα τον Ινιέρσκι ο οποίος έκανε παπάδες στη Ρωσία.. Στον Παναθηναϊκό ο Ράητ θα δώσει ταχύτητα στο “5” (η οποία λείπει, εις γνώση του κόουτς από την αρχή του σχεδιασμού βεβαίως, ακόμα και εάν επιστρέψει ο Μαυροκεφαλίδης) παίζοντας δίπλα στον Φώτση, τον Γκιστ ή τον Λουκά (ο οποίος είναι tweener και κολλάει δίπλα στον Ράητ μιας και μπορεί να  εναλλάσσεται μαζί του και στις δύο θέσεις, ανάλογα με τους στόχους στο παρκέ τη συγκεκριμένη στιγμή και το playbook) και θα ανοίξει τη γκάμα στο “4” αγωνιζόμενος δίπλα στον Μπατίστα ή τον Διαμαντάκο, δίνοντας επιλογές στη άμυνα (pick’n roll, “άπλωμα” στα 4/4 κλπ.). Πολύ καλός με τη μπάλα στο παρκέ, δεν απειλεί καθόλου περιφερειακά. Σμόλ-φόργουορντ λογιζόταν μόνο στην Αμερικανική λίγκα (καμία σχέση με την Ευρώπη) γιατί έχει το αθλητικό πακέτο και την ευχέρεια με τη μπάλα. Αλλά και ο Ρίβερς μη ξεχνάτε τον Λάσμε στο “3” τον ήθελε για τους Σέλτικς πρωτίστως ως αμυντικό εργαλείο στη περιφέρεια.. Είναι προτιμότερο λοιπόν εάν οι πράσινοι θέλουν να παρουσιάσουν κάποια στιγμή big lineups να ανεβάσουν τον Γκιστ στο “3”. Ο Ράητ στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι 4/5 και στον Παναθηναϊκό θα αποκτηθεί για να δώσει κυρίως ταχύτητα στο “5”. Ενδιαφέρον κομμάτι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σωματικά.. Θα τα πούμε αναλυτικά εφόσον και εάν υπογράψει..

 

-Εν τέλει, σε αυτό που εστιάζω προσωπικά (και ήταν το πρώτο που είπα τον Ιούνιο, κατά τη γνώμη μου το πιο σημαντικό) είναι η στήριξη στο πρότζεκτ από όλο τον οργανισμό και πρώτα από όλα από τη διοίκηση. Η εικόνα είναι άσχημη σήμερα, αλλά ποιός υποσχέθηκε κάτι τελείως διαφορετικό? Ο φίλαθλος ας πούμε ότι μπορεί να γκρινιάζει, όμως η διοίκηση οφείλει να ακολουθήσει χωρίς αλλοιώσεις και δεύτερες σκέψεις το πρότζεκτ της. Υπομονή και επιμονή με το βλέμμα στον μακροπρόθεσμο μεγάλο στόχο και όχι σε βραχυπρόθεσμους όπως ένα ματς κυπέλλου με των αιώνιο αντίπαλο. Ποιός είναι ο μεγάλος αυτός στόχος..? Θα σας τον παρουσιάσω λίγο διαφορετικά.. Η “μαγική” εκείνη στιγμή της μετάβασης των νεαρών παικτών και εκ του αποτελέσματος της ομάδας στο υψηλότερο επίπεδο. Τον πολυπόθητο αυτό στόχο δε θα τον δείτε να απονέμεται με τη μορφή μεταλλίου ή τροπαίου. Θα νιώσετε όμως την κατάκτηση του παρακολουθώντας την ομάδα μέσα στο παρκέ.. Η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της γλυκός..

Υ.Γ: O Γκουντάητις της Ζαλγκίρις θα κάνει πολύ κόσμο να παραμιλάει φέτος. Σημειώστε το..

Οι αποδόσεις για τους νικητές ομίλων και τις ομάδες που θα προκριθούν στην επόμενη φάση στη φετινή Ευρωλίγκα έχουν ενδιαφέρον