Συνήθεια είναι το “ζώο” μέσα μας..

Νοέμβρης, αρχές της σεζόν 2016-17 και το Hoopfellas αναρωτιέται εάν το αποφασιστικής σημασίας πλεονέκτημα της “συναισθηματικής νοημοσύνης” έχει αφήσει το ΟΑΚΑ περνώντας νότια , στα χέρια του Ολυμπιακού. Λίγους μήνες αργότερα και μετά τον πρώτο τελικό της ελληνικής λίγκας, η μετάβαση αυτή μοιάζει γεγονός με τους δύο οργανισμούς να ακροβατούν στο σύνορο της συνήθειας. Αυτή η σειρά έχει μεγαλύτερη σημασία από έναν ακόμα τίτλο..

Hoopfellas 20 Νοέμβρη 2016

“Η συναισθηματική νοημοσύνη αποτέλεσε για χρόνια το “προπύργιο” της υπεροχής του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό και το Hoopfellasαναρωτιέται εάν αυτό το αποφασιστικής -στις αναμετρήσεις των δύο “αιωνίων”- σημασίας όπλο άλλαξε πλέον χέρια..

Και όμως.. Οι εικόνες από τις τελευταίες αναμετρήσεις των δύο αντιπάλων μας οδηγούν ότι το μεγάλο όπλο της συναισθηματικής νοημοσύνης που συνόδευε σε αυτές τις αναμετρήσεις τον Παναθηναϊκό στα χρόνια του Ομπράντοβιτς και του Διαμαντίδη, αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει χέρια. Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα που μένει να απαντηθεί δεδομένου του ότι ο Ολυμπιακός μοιάζει πλέον πιο έτοιμος, πιο σίγουρος και πιο ικανός να διαχειριστεί οριακές καταστάσεις σε στην έδρα που αποτελούσε τον μόνιμο εφιάλτη του. Είδε, μετά από πολλά χρόνια, τον φόβο του κατάματα και φαίνεται ότι τον νίκησε. Το μυστικό κλειδί της “συναισθηματικής νοημοσύνης” κατηφορίζει προς τα νότια. Χρειάζεται δρόμος ακόμα μιας και ο Ολυμπιακός δεν έχει παγιώσει το status απέναντι στους πράσινους (με τον εμφατικό τρόπο που το έκαναν για χρόνια αυτοί) όμως το πλεονέκτημα που δίνει η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη και του Γιώργου Πρίντεζη στη διαχείριση κλειστών παιχνιδιών μοιάζει αποφασιστικό απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Ο δρόμος είναι μακρύς πάντως. Ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλη προσπάθεια στο ντέρμπι απέναντι σε όλες τις αντιξοότητες (αυτές που ευθύνεται και τις άλλες που δεν ευθύνεται..) και το μυαλό του Τσάβι Πασκουάλ (το νέο, δυνατό πράσινο χαρτί) μπορεί να ανατρέψει τη κατάσταση. Μην αμφιβάλλετε για αυτό.. Η ημέρα που ξημερώνει στη κόντρα των δύο “αιωνίων” είναι πολύ ενδιαφέρουσα..”

H ιστορία άλλωστε έχει φροντίσει για τη ενστικτώδη κατεύθυνση της σκέψης μας σήμερα. Ποιος έχει ξεχάσει τη “Diamantidis Era” όταν το Νο13 του Παναθηναϊκού και η ικανότητα του να ανατρέπει κάθε πιθανή και απίθανη κατάσταση στα ντέρμπι των αιωνίων έμοιαζε με κάτι πέρα από τα γήινα στα μάτια του αντίπαλου οργανισμού..; Πλέον το know how της νίκης και η πνευματική χειραγώγηση της απέναντι πλευράς (σε αυτά τα ματς ακουμπά το όριο του συναισθηματικού βασανισμού..) έχει περάσει στα χέρια των ερυθρολεύκων. Και ο πρεσβύτερος Σπανούλης έχει στη κατοχή του τον ρόλο που κατείχε ο καλύτερος κατά τη γνώμη μου performer του κορυφαίου αυτού ελληνικού rivalry, Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο Ολυμπιακός πλέον μπορεί και κερδίζει παιχνίδια με τη συνήθεια. Όπως τόσα χρόνια έχανε με τον ίδιο τρόπο. Είναι μια κατάσταση από την οποία δεν είναι εύκολο να βγει ο αντίπαλος ο οποίος τη βιώνει στην αρνητική της πλευρά. Βέβαια, η μετάγγιση του Παναθηναϊκού με νέο αίμα και τα αποτελέσματα του φετινού Γενάρη αφήνουν ανοιχτή τη συνθήκη της “συνήθειας για νίκη” στο στρατόπεδο των ερυθρολεύκων.

Όταν ο άνθρωπος αναλώνεται στη καθημερινότητα αποφεύγει τις βαθύτερες ανησυχίες και τη διαπεραστική αυτοεξέταση. Η επανάληψη και η συνήθεια είναι ένα μεγάλο μέρος στον κόσμό των sports και ειδικά αυτού που βλέπουμε εμείς σήμερα και αφορά το δικό μας άθλημα..

Το “Cut off” του Σπανούλη απέναντι στο ICE του Πασκουάλ..

Η εκτίμηση μου είναι ότι το ICE που επιλέγει ο Πασκουάλ απέναντι στον Σπανούλη δουλεύει και μάλιστα θα μπορούσε να δουλέψει ακόμα καλύτερα εάν ο ψηλός που εμπλέκεται (ελέγχοντας τη κάθετη ντίμπλα του αρχηγού των ερυθρολεύκων) είχε καλύτερο agility από αυτό του Μπουρούση ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στο recover όταν η μπάλα έφευγε από τα χέρια του αντίπαλου γκαρντ. Βέβαια, όταν έχεις στο “5” τον Γκιστ ή τον Σίνγκλετον, η αλήθεια είναι ότι μπαίνεις στον πειρασμό να παίξεις κάτι πιο επιθετικό εκεί αξιοποιώντας τη ταχύτητα του ψηλού σου. Ο Καλάθης είναι εξαιρετικός άλλωστε (και) σε αυτόν τον τύπο άμυνας και η διαφορά του με τους υπόλοιπους φαίνεται στον τρόπο που ενεργεί ο Σπανούλης με διαφορετικό παίχτη απέναντι του. Ο Ολυμπιακός λοιπόν απέναντι στο ICE που επέλεξε ο Πασκουάλ με στόχο να αφήσει τον Σπανούλη εκτός τελικής συνεργασίας στην επίθεση των ερυθρολεύκων παρέταξε το λεγόμενο Cut Off το οποίο υπαγορεύει στον ballhandler να φέρει τον αντίπαλο σε συγκεκριμένο σημείο (όχι πολύ κοντά στη τελική), να επιτεθεί στον ψηλό με κάθετη ντρίμπλα και στιγμιαία (με crossover, από τον Σπανούλη περιμένω και el latigo στη σειρά..) να αλλάξει κατεύθυνση ντριμπλάροντας προς τη καρδιά της άμυνας. Είναι πραγματικά δύσκολο ακόμα και για σχετικά γρήγορους ψηλούς να ελέγξουν μια σταυρωτή (σε αντίθεση με τη στατική ντρίμπλα) σε αυτή τη κατάσταση απέναντι σε ικανούς ballhandlers με τον Ολυμπιακό όμως να μη στοχεύει στο να πάει μέχρι μέσα με τον Σπανούλη αλλά στα baseline cuts (αποτελούν διαχρονικά έναν πολύ δυνατό σύμμαχο του Σπανούλη στη PnR επίθεση) ή στην αδύνατη πλευρά.

Ο Σπανούλης βρήκε απέναντι του καθαρό Switch όταν στο “5” βρισκόταν ο Γκιστ και η επιμονή του να ψάχνει το miss match χαμηλά βοήθησε πολύ τον Ολυμπιακό. Όταν ο Σπανούλης (γιατί οι εικόνες των τελευταίων ετών με αυτόν να βρίσκει συνεχώς τοίχο απέναντι στη πράσινη άμυνα..) επέλεξε τη σοφή οδό της υπομονής (και της εισαγωγικής πάσας) βγάζοντας τη μπάλα (και τον εγωισμό ) από πάνω του προς μια one on one κατάσταση χαμηλά ευνοϊκή (σε αντίθεση με τη δική του στη περίμετρο) μπορεί να νικήσει τέτοιες άμυνες οι οποίες προσπαθούν με τον συνδυασμό μεγέθους-δύναμης & athleticism να τον κλειδώσουν. Ο Καλάθης τον παίζει αρκετά καλά σε προσωπικό επίπεδο όμως το μπάσκετ είναι σύνθετο άθλημα και αρκετές φορές η σκέψη του Σπανούλη ταξιδεύει πιο γρήγορα από τα πόδια ενός αθλητικού ψηλού.. Ο Σπανούλης ήταν άστοχος, το κατάλαβε νωρίς και αποφάσισε να παίξει “σοφά”. Ο δείκτης του στην αναλογία AST/TO (10/2) τα λέει όλα.. Πάνω στη ψυχοσύνθεση και την αγωνιστική του προσέγγιση στηρίζεται συνολικά ο χαρακτήρας που δείχνουν πλέον οι ερυθρόλευκοι σε αυτά τα κλειστά ματς..

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε Flex cuts στην 1-3-1 για τον Γκριν αλλά και για τους Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ κατά μήκος της τελικής αποσκοπώντας να βάλει τη μπάλα σε σημεία για άμεση εκτέλεση με τη χρήση ελάχιστης ντρίμπλας. Είδαμε ξανά τη Box επίθεση που κατέληγε σε post up του Παπανικολάου (με τον Παπαπέτρου πάντως υπάρχουν συνήθως περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στο χαμηλό post). Το δίδυμο Γκριν-Ουότερς (προσπάθησε να αγοράσει ο χρόνο ο κόουτς) έμοιαζε πολύ εύκολο να ελεγχθεί από τους πιο φυσικούς και αθλητικούς πράσινους γκαρντ με τον πρώην SG του Virginia Tech να είναι κακός τελειώνοντας με 1/9 σουτ.

Fabrica

Το καλοκαίρι που μας πέρασε μιλήσαμε για τη προσδοκία ανάπτυξης του παιχνιδιού του Νίκολα Μιλουτίνοφ μέσα στη σεζόν μιας και ο παίχτης είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο ώστε να βελτιώσει κομμάτια του παιχνιδιού του. Αυτό που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, στο πιο κομβικό σημείο της σεζόν, από τον 22χρονο draftee των Spurs αποτελεί παράσημο για τον ίδιο αλλά και για τον οργανισμό του Ολυμπιακού ο οποίος χωρίς να παραχωρήσει τίποτα σε αγωνιστικό επίπεδο (και φυσικά τη θέση του στην ευρωπαϊκή ελίτ) καταφέρνει και αναπτύσσει νέα παιδιά και δη ψηλούς παίχτες ανεβάζοντας τους με χαρακτηριστική άνεση στο επόμενο, υψηλότερο, επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός έχει εδώ και καιρό δημιουργήσει τη δική του φήμη, ανάλογη με τον όρο του “προγράμματος” που χρησιμοποιείται στον αμερικανικό σχολικό αθλητισμό. Η Brose όλα αυτά τα χρόνια είχε τη ταμπέλα της ομάδας που εντοπίζει και δουλεύει πολύ σωστά με mobile ψηλούς. Στο Βελιγράδι μια δυνατή Post παρουσία και κυρίως ένα μεγάλο κορμί στη θέση “5” (για αυτό και η σελίδα βάπτισε τη πόλη ως ευρωπαϊκό Georgetown) αξιοποιείται στο έπακρον. Oι ερυθρόλευκοι έχουν δημιουργήσει τη δική τους παράδοση ανεβάζοντας ψηλούς κυρίως παίχτες στο επόμενο επίπεδο. Και ο Βασίλης Σπανούλης έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην επιμόρφωση τους..

Όπως έχουμε πει ο Μιλουτίνοφ , εφόσον κυλήσουν όλα ομαλά το καλοκαίρι και παραμείνει στο λιμάνι, θα αποτελέσει πυλώνα της επίθεσης των ερυθρολεύκων τη νέα σεζόν όπου οι διαχρονικά βασικοί της άξονες (Σπανούλης και Πρίντεζης) θα έχουν συν ένα χρόνο στη πλάτη. Ο Σέρβος σέντερ έχει μαλακά χέρια (μπορεί να τελειώνει μάλιστα χωρίς να τα κατεβάζει, μεγάλο πλεονέκτημα για παίχτη του ύψους του), καλή τεχνική κατάρτιση, έχει βελτιώσει το footwork του, είναι δυνατός ψηλά ενώ φέτος είναι πιο κοντρολαρισμένος (χαρακτηριστική η αναβάθμιση του positioning σε άμυνα και επίθεση) αξιοποιώντας την εμπειρία του στο περιβάλλον του Ολυμπιακού. Ο Μιλουτίνοφ (οι ερυθρόλευκοι ακουμπούν τη μπάλα πάνω του στο post για να σπάσουν τη πίεση της αντίπαλης άμυνας στους περιφερειακούς τους) ήταν εξαιρετικός στον πρώτο τελικό (12 πόντους με 4/4 FG, 4/5 FT, 4 REB) όντας αυτός που τελείωσε φάσεις στη τελική ευθεία του ματς δείχνοντας το γιατί -πολύ σωστά- έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Ο Σέρβος έχει βέβαια ακόμα να διανύσει έναν ολόκληρο ..Route 66 στη καριέρα του όμως είναι φανερό ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο δουλεύοντας χειμώνα-καλοκαίρι με σπουδαίους γκαρντ και σε σύνολα με κουλτούρα νικητή σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο.

Πρέπει να τρέξει ο Παναθηναϊκός στη σειρά..

Ο Παναθηναϊκός νομίζω πρέπει να αλλάξει λίγο τη προσέγγιση του και να “ρισκάρει”, με την έννοια του ότι θα χρειαστεί να βγει ως έναν βαθμό από το πλαίσιο στο οποίο έχτισε το παιχνίδι του σαν ομάδα μέσα στη σεζόν. Αναφέρομαι στην επιμονή στο μισό γήπεδο.. Οι πράσινοι πρέπει να τρέξουν και να ψάξουν φάσεις και πόντους στο ανοιχτό γήπεδο όπως έκαναν στο Φάληρο (16 πόντοι έναντι μόλις δύο του αντιπάλου ο οποίος θεωρητικά θα επιδίωκε περισσότερο το ανοιχτό γήπεδο). Ο Ολυμπιακός διαθέτει μια άμυνα με υψηλό επίπεδο συνοχής και πολύ καλές αμυντικές συνεργασίες στο μισό γήπεδο. Η παρουσία του Μπουρούση δημιουργεί καλή συνθήκη για αμυντικό ριμπάουντ όμως από την άλλη απαγορεύει επιθετικές άμυνες που παράγουν λάθη και ..ανοιχτό γήπεδο. Το μονοπάτι του ανοιχτού γηπέδου είναι επικίνδυνο για ένα σύνολο στο οποίο δεν αποτελεί ακριβώς “δευτέρα φύσις” όμως μπορεί να παράγει καταστάσεις και κυρίως να λειτουργήσει ως το χτύπημα που θα ενεργοποιήσει μηχανισμούς αυτοσυντήρησης στον Παναθηναϊκό αλλάζοντας την ατμόσφαιρα στη σειρά. Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς στο οποίο κέρδισε τα ριμπάουντ, παρήγαγε 16 πόντους από fast breaks, έκοψε το γήπεδο στη μέση και είδε τον αντίπαλο του να σουτάρει 5/25 τρίποντα και τον Πρίντεζη 3/10 δίποντα.. Έχασε γιατί η άμυνα του δε παρήγαγε λάθη και κυρίως γιατί η επίθεση του υπήρξε πολύ στατική ειδικά στη τελική ευθεία του ματς.

Ο Τζέιμς είναι απαραίτητος για το “τριφύλλι” εφόσον αυτό θέλει να κοιτάξει προς τον τίτλο του πρωταθλητή. Είναι ο παίχτης με τον οποίο έχει μάθει η ομάδα να παίζει όλη τη χρονιά στη τελική ευθεία κλειστών παιχνιδιών. Η αύρα του “βάζω τη μπάλα στο καλάθι με το έτσι θέλω” είναι ζωτικής σημασίας για την ομάδα του Πασκουάλ. Τόσο αυτός όσο και ο Καλάθης (οι δύο main ballhandlers της ομάδας) παρουσίασαν χαρακτηριστική αδυναμία παίζοντας πάνω στον άξονα της ερυθρόλευκης άμυνας, πεδίο το οποίο για τον Τζέιμς ειδικά είναι πολύ οικείο και φιλόξενο. Ο Αμερικανός γκαρντ άφησε στο συρτάρι το midrange του ενώ όπως έχουμε σημειώσει από την αρχή της σεζόν η ομάδα με αυτόν στο “1” αλλάζει “δέρμα” επιτιθέμενη μιας και δε πρόκειται για τον floor general που θα αναμείξει τους συμπαίχτες του στο playbook κρατώντας τους ζεστούς και “μέσα” στην επίθεση. Ο Τζέιμς είναι ένας από τους καλύτερους One on One εκτελεστές σήμερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, προσόν πολύ σημαντικό σε μια εποχή που η ικανότητα στη προσωπική φάση (και στις δύο πλευρές του παρκέ) αποτελεί χρυσάφι. Φέτος ήταν “σταθερά” για τον Παναθηναϊκό στο σκοράρισμα ακόμα και τις βραδιές που οι συμπαίχτες του έβλεπαν το καλάθι σαν το κεφάλι της καρφίτσας. Όμως δεν έχει το απαιτούμενο playmaking για να τρέξει όπως πρέπει το επιθετικό playbook των πρασίνων σε βαθμό που όλα τους τα όπλα και το επιθετικό firepower (το οποίο δεν είναι λίγο) θα πέσουν στο τραπέζι. Τη Κυριακή ο Παναθηναϊκός βασίστηκε περισσότερο από ότι επέτρεπαν οι συνθήκες στη συνεργασία Τζέιμς-Μπουρούση στον άξονα για να εκτελέσει όταν θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει ως δόλωμα για να χτυπήσει με τον Ρίβερς..

Θεωρώ ότι πιο πολύ θα προβληματίσει την ερυθρόλευκη άμυνα μια πράσινη επίθεση που θα κυκλοφορήσει περισσότερο τη μπάλα (το backcourt Καλάθη-Φελντέιν δουλεύει πιο πολύ σε αυτή τη κατεύθυνση με τον Δομινικανό προχθές να είναι τελείως εκτός κλίματος αγώνα) παρά sets με κατάχρηση ντρίμπλας. Ένα τέτοιο πλαίσιο ίσως στρώσει καλύτερα για τον Παναθηναϊκό το χαλί της τελικής ευθείας, τότε που πραγματικά πρέπει να βγουν μπροστά οι σολίστ του.. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η ίδια η άμυνα του Ολυμπιακού επέλεξε να δουλέψει σε καταστάσεις 2-2 στα ball screens (το όπλο της νίκης των πρασίνων τον Ιανουάριο) ωθώντας τον αντίπαλο για να εκτελέσει από μέση ή κοντινή απόσταση με τους τρεις υπόλοιπους αμυντικούς πάνω στους ακροβολισμένους spot shooters του Παναθηναϊκού (οι πράσινοι των 26.2 προσπαθειών από το τρίποντο, Νο1 στην Ευρωλίγκα, έμειναν στις 18 με μόλις 5 εύστοχες).

Ο Μπουρούσης ήταν αρκετά μαχητικός αποτελώντας μαζί με τον Ρίβερς τις δύο σταθερές των πρασίνων στο μισό γήπεδο. Ο βετεράνος σέντερ έφθειρε από το ξεκίνημα την αντίπαλη frontcourt με τη σπουδαία ικανότητα του να μαζεύει κερδισμένα φάουλ στο low post όμως θα πρέπει στα επόμενα ματς να είναι πειθαρχημένος στις αμυντικές θέσεις του ψηλά καθώς ένα βήμα του Μπουρούση παραπάνω στη περίμετρο ισοδυναμεί με lay up. Δυστυχώς για τον Τσάβι Πασκουάλ ο Τζέιμς Γκιστ δε βρίσκεται σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση (με αυτόν και τον Γκάμπριελ ως δίδυμο στη frontcourt ο Παναθηναϊκός χάνει σημαντικά στο ριμπάουντ) με την αδυναμία του στην επίθεση να στερεί από την ομάδα περισσότερα λεπτά με με τη καλή αμυντική unit στην οποία συμμετέχουν αυτός και ο Σίνγκλετον..

Ο Ρίβερς ήταν και πάλι εξαιρετικός. Είχε “πνεύμα” και στις δύο ενδιάμεσες περιόδους παρέσυρε και τους συμπαίχτες του σε διαδοχικές ανατροπές των δεδομένων στο παρκέ. Η καθοριστική τάπα που δέχεται από τον Παπανικολάου στο τέλος είναι μια από τις λίγες φορές που ηττάται ο Αμερικανός φέτος από τους ερυθρόλευκους προσωπικούς αντιπάλους τους οποίους φαίνεται ότι έχει κερδίσει στο μυαλό. Στο τέλος του κόστισε και το κακό παιχνίδι των playmakers στην επίθεση των πρασίνων. Δε πήρε τη μπάλα σε σωστό χρόνο και κοντά στα καλά του σημεία ώστε να μη καταναλώσει πολλές ντρίμπλες (και ανάσες, σημαντικό από το 37′ και μετά) μέχρι να φτάσει σε αυτά. Συνολικά η στατικότητα των πρασίνων (μαζί με τον δυναμισμό των αντιπάλων του ειδικά στο να μπορούν να “σπάνε” το σκριν) απενεργοποίησε τον μονασδικό παίχτη ο οποίος μπορούσε να “κλείσει” το ματς υπέρ τους τη Κυριακή στο Φάληρο. Δε ξέρω εάν αυτός ο Παναθηναϊκός στη προκειμένη φάση μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο με το συγκροτημένο αγωνιστικό προφίλ του Ρίβερς. Αν ναι, μπορούμε να δούμε “πολλά” σε αυτή τη σειρά..

Οδεύοντας προς το Game 2..

Ο Ολυμπιακός πήρε σπουδαία νίκη στο πρώτο πολύ επικίνδυνο για τον γηπεδούχο παιχνίδι της σειράς και θα πάει τώρα στο ΟΑΚΑ για να βάλει μεγάλη πίεση στον αντίπαλο του. Η αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας (για τον Παναθηναϊκό στη προκειμένη περίπτωση) πολλές φορές είναι ικανή να γιγαντωθεί και να σε ..πλακώσει εάν φέρεις στη σκέψη και τον ψυχισμό σου υπολείμματα αυτής μπαίνοντας στον δεύτερο τελικό, ειδικά εάν ο αντίπαλος ξεκινήσει παίζοντας καλό μπάσκετ. Αυτό θα επιδιώξουν οι ερυθρόλευκοι με σύμμαχο το μομέντουμ που τους έδωσε η νίκη στο κλειστό πρόσφατο ματς. Ο Ολυμπιακός λοιπόν πέρα από τη διαχείριση στο ψυχολογικό κομμάτι θα χρειαστεί πραγματικά καλό μπάσκετ τη Πέμπτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Θυμηθείτε που βρισκόταν πέρυσι πριν το δεύτερο παιχνίδι στη σειρά των τελικών..

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται απεγνωσμένα ένα ξέσπασμα. Έχουν συσωρρευθεί πολλά στον εσωτερικό κόσμο της ομάδας τον τελευταίο καιρό και η ήττα σε έναν πρώτο τελικό όπου οι πράσινοι είχαν φέρει στα μέτρα τους μπαίνοντας στη τελική ευθεία του ματς επιβαρύνει κι άλλο τη κατάσταση. Χρειάζεται όσο ποτέ ένα ξέσπασμα που θα αλλάξει πρωτίστως το κλίμα στο εσωτερικό της ομάδας. Ένα δυνατό χτύπημα με το οποίο οι πράσινοι θα επιβεβαιώσουν ότι βρίσκονται “εδώ”. Τη Πέμπτη θα υπάρξει πίεση. Οι μεγάλες ομάδες όμως έχουν μάθει να τη μετατρέπουν σε δημιουργία και “ντόπα” για μεγαλύτερη συγκέντρωση.. Αυτό το σύνολο ανθρώπων που απαρτ΄ζουν τον φετινό Παναθηναϊκό έχει μιας (ίσως και τελευταία..) ευκαιρία να δώσει, μπροστά στο κοινό του, μερικές απαντήσεις.

Βλέποντας τη σύγκρουση των δύο να έρχεται, τολμώ να πω πως πάμε για ένα αρκετά έντονο συναισθηματικά ματς..

Y.Γ: Ο DJ Cooper MVP της γαλλικής λίγκας..; Σώπα..

Υ.Γ1: O Raymar Morgan MVP της γερμανικής λίγκας..; Σώπα. Αποκλείεται..

(από το περιβάλλον του εκπροσώπου του έχει βγει προς τα έξω προσέγγιση της Ουνικάχα και του Ερυθρού Αστέρα για τον “Spartan”, πρώην πρωτοπαλίκαρο του Ιzzo).

Υ.Γ2: Τον Kyle Kuric κοιτάζει η Μπάγερν Μονάχου (σκουπίστηκε από τη Brose επειδή ακριβώς μπήκε στη σειρά με έναν αέρα που άγγιξε τα όρια της αυθάδειας) ενώ ο Ούλι Χένες υποσχέθηκε ένα elite PG για τη νέα σεζόν. Αμερικανό ή μήπως ..Σέρβο;

Υ.Γ3: Προς τις επιθέσεις των δύο “αιωνίων”: H γρήγορη απόφαση αποτελεί στοιχειώδη συνθήκη για τη δημιουργία σωστού, αποτελεσματικού spacing.

The only thing you must not allow is to lose the advantage already made..