2017 Euroleague F4, Istanbul: Ο ευαγγελιστής..
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς επέστρεψε. Δυνατές εικόνες από το πρόσφατο ένδοξο παρελθόν του Σέρβου “ευαγγελιστή της νίκης” παρουσίασε η Φενέρμπαχτσε θυμίζοντας συμφωνική ορχήστρα η οποία εκτέλεσε άψογα τη τελευταία κλασσική συμφωνία του. Μόνο υπερηφάνεια για τον σπουδαίο Ολυμπιακό του Γιάννη Σφαιρόπουλου ο οποίος “σκότωσε” την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη στον ημιτελικό γράφοντας ένα ακόμα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία αυτής της ομάδας. Το Hoopfellas για το F4 της Κωνσταντινούπολης..
Είδαν εν έτη 2017 και οι Τούρκοι το “φως της νίκης” λοιπόν.. Χρειάστηκαν μερικές σεζόν υπό τον κόουτς Ομπράντοβιτς, πίστη στο πλάνο όταν όλα κατέρρεαν, αρκετά χρήματα αλλά κυρίως αρκετή υπομονή και επιμονή στην αρχική δέσμευση τους να πατήσουν κορυφή. Μετά τον περυσινό εφιάλτη του Βερολίνου, η συγκεκριμένη ομάδα ήταν γεμάτη από προσωπικότητες που ξεκίνησαν τη φετινή σεζόν με το “On the Mission” χαραγμένο στο μυαλό τους. Η Φενέρμπαχτσε τα κατάφερε παίζοντας σπουδαίο μπάσκετ, μέσα στην ίδια της τη χώρα και μπροστά στο κοινό της. Ο ευαγγελιστής Ομπράντοβιτς έφερε και σε αυτή τη χώρα τη “διαφώτιση” και ελπίζει ότι με αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν στον οργανισμό των καινούργιων πρωταθλητών Ευρώπης θα προελαύνει και κυρίως θα ποτίσει έναν λαό με τη δική του μπασκετική κουλτούρα όπως έκανε με εμάς κάποια χρόνια πριν. Αρκεί οι “γείτονες” να καταλάβουν το είδος της ευλογίας και το μέγεθος του αστεριού που φωτίζει αυτά τα χρόνια πάνω από τον μπασκετικό ουρανό της χώρας τους έχοντας την ευκαιρία να διαθέτουν προπονητές όπως ο Ομπράντοβιτς, ο Μπλατ ή ο Ίβκοβιτς..
Ο Ολυμπιακός μας χάρισε μια πολύ μεγάλη βραδιά τη Παρασκευή απέναντι στη ΤΣΣΚΑ (σας είπα, το φάντασμα είναι ακόμα εδώ..). Έκανε ένα καταπληκτικό δεύτερο ημίχρονο και χειραγώγησε πλήρως τους Ρώσους οι οποίοι και πάλι, μετά τη περυσινή επιτυχία, μπαίνουν σε σκέψεις αναφορικά με τη πνευματική υγεία του οργανισμού τους. Η ελληνική ομάδα κέρδισε πολλά παραπάνω από την, αν μη τι άλλο σπουδαία, συμμετοχή σε ένα ακόμα ματς-τίτλου μιας και η εμπειρία μπορεί να βοηθήσει σημαντικά αρκετά τα νεότερα παιδιά για αυτό που χτίζεται ενόψει της νέας περιόδου. Αυτό το F4 άλλωστε ήταν μια ακόμα απόδειξη του γιατί σε ολόκληρη την Ευρώπη παρατηρούν με θαυμασμό το οικοδόμημα των πρωταθλητών Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια..
Πάμε στα σχόλια μας αναφορικά το αγωνιστικό κομμάτι του F4..
Άλλαξε κατεύθυνση η ΤΣΣΚΑ. Σκόπιμη ή ασυνείδητη επιλογή..;
Ήταν λίγο σοκαριστικό να βλέπεις τη κατεύθυνση της επίθεσης της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό της 19ης Μαϊου με την έννοια του μέγεθος της αλλαγής στη φύση της η οποία δημιούργησε αρκετά ερωτήματα. Από το ξεκίνημα του παιχνιδιού η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη παρουσιάζει μια ασυνήθιστη (σε μέγεθος και ποσοστά) ροπή στο να επιτεθεί αποκλειστικά με προσωπική φάση και έναν εναντίον ενός των περιφερειακών της κλείνοντας στο συρτάρι το περίφημο ball movement που χαρακτηρίζει την επίθεση της. Η ΤΣΣΚΑ του 66.2% σε AST% και των 19.9 ασσίστ ανά παιχνίδι είχε μόνο 7 τελικές για 22 καλάθια που σκόραρε απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού.. Ακόμα και εάν η κατεύθυνση της ελληνικής άμυνας (συχνό Switch Everything) έχει μερίδιο σε αυτή τη χαμηλή επίδοση δε μπορώ να μη θεωρήσω ότι για κάποιο τελικά λόγο ο Δημήτρης Ιτούδης επέλεξε σκόπιμα να κινηθεί σε αυτά τα μάλλον αχαρτογράφητα για την επίθεση του νερά πιστεύοντας ότι αποτελούν έναν πιο πρακτικό δρόμο ώστε να βάλει η ομάδα του το πόδι της στον φετινό τελικό της Ευρωλίγκας.
Από το ξεκίνημα η “αρκούδα” προσπαθεί να απομονώσει ένας-ένας ή δύο εναντίον δύο (κυρίως στον άξονα) καταστάσεις και να χτυπήσει σε αυτές κάθετα με τους περιφερειακούς της πιθανόν στοχεύοντας στο να ζεσταθούν και να μπουν (με συχνή επίσκεψη στη γραμμή του φάουλ και με την έννοια ότι σε προσωπικό επίπεδο είναι High percentage παίχτες στη προσωπική φάση) γρήγορα στην επίθεση της. Εξ όψεως κάτι τέτοιο δε μοιάζει ιδιαίτερα παράλογο όταν έχεις ένα backcourt με τους Ντε Κολό-Τεόντοσιτς-Χίγκινς και Τζάκσον (εκτέλεσαν 36 από τα 54 FG των Ρώσων στον ημιτελικό) όμως κοιτώντας την άλλη πλευρά του φεγγαριού τελικά παρατηρείς ότι ο αντίπαλος έχει μάθει να αποκωδικοποιεί και εν τέλει να προσαρμόζεται καλύτερα απέναντι σε επίθεση τέτοιας φύσεως. Αντίθετα -όπως έχουμε σημειώσει πολλάκις- η ερυθρόλευκη άμυνα δυσκολεύεται ιδιαίτερα απέναντι σε fundamental επιθέσεις οι οποίες δουλεύουν σωστά μακριά από τη μπάλα και χτίζουν ισχυρούς δεσμούς επικοινωνίας (με χαμηλούς χρόνους) ανάμεσα σε δυνατή και αδύνατη πλευρά. Αυτές οι επιθέσεις (Brose, CSKA) βάζουν τον Ολυμπιακό να διανύσει περισσότερα μέτρα στο μισό γήπεδο και συνολικά να τρέξει περισσότερο σε σετ παιχνίδι. Είναι χαρακτηριστικό επίσης το ότι οι Ρώσοι δεν εμπιστεύτηκαν τα “θεωρητικά” (γιατί θεωρητικά είναι και ποικίλουν ανάλογα με τη περίσταση, πολλές φορές και τη βραδιά) miss matches στο ζωγραφιστό αλλά επέλεξαν επισταμένα να χτυπήσουν με τα αντίστοιχα της περιφέρειας όπου πιθανόν θεώρησαν ότι πλεονεκτούσαν περισσότερο. Κάπως έτσι η ΤΣΣΚΑ δε μπόρεσε ποτέ πραγματικά να συνδεθεί με το καλάθι από τη περίμετρο ενώ η τετράδα των περιφερειακών που ανέφερα εκτέλεσε 21/25 προσωπικές και είχε μόλις 5 τελικές και 5 λάθη (δε πάσαραν και πολύ ούτως ή άλλως..). Το περίφημο Running Hand Off της και η προσπάθεια να παράγει εκτέλεση πάνω στα πίσω βήματα του Μιλουτίνοφ (elbow shot) ήταν μάλλον η πιο αποτελεσματική κατάσταση για τη ρωσική ομάδα. Στην ουσία ο κόουτς Ιτούδης αγκάλιασε το guard based παιχνίδι της ομάδας του στην επίθεση και πίστεψε ότι κάποια στιγμή το απέναντι κάστρο θα πέσει από την επίθεση τους. Όμως το κάστρο αυτό έχει χτιστεί ακριβώς για να αποκρούει τέτοιες επιθέσεις και χρειάζεται περισσότερη υπομονή, πνεύμα και διανόηση για να πέσει..
Απλός, λιτός και απέριττος Γιάννης Σφαιρόπουλος
Έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του κόουτς Σφαιρόπουλου στο επιθετικό κομμάτι όταν ο Σπανούλης (και σε δεύτερη φάση ο Πρίντεζης) δε βρίσκεται στο παρκέ, στη προσπάθεια του να κρατήσει την ομάδα του παραγωγικά ζωντανή δεδομένου του ότι ο φετινός Ολυμπιακός ΄διαθέτει περιορισμένες πηγές δημιουργίας. Και εάν με τον Ντάνιελ Χάκετ στο πρώτο μισό της σεζόν – ο οποίος διαθέτει playmaking και scoring insticts– οι ερυθρόλευκοι βασίζονταν στο 2-3 Ηigh Ball Screen Format, πλέον έπρεπε να δημιουργήσουν διαφορετικούς “δρόμους” προς το καλάθι. Οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν μια Box επίθεση αλά Tom Crean (Marquette) με διαδοχικά Cross Screens στη προσπάθεια τους να βάλουν τη μπάλα στο χαμηλό post για τον Παπαπέτρου (και υπό περιπτώσεις τον Παπανικολάου). Είναι ένα τύπος επίθεσης που θεωρείται εξαιρετικά απλός (για αυτό και λανσάρεται συχνά σε μικρές ηλικίες) και δεν απαιτεί κάποια σύνθετη διαδικασία για να βάλεις τον παίχτη με τον οποίο θέλεις να εκτελέσεις στο καλό του σημείο ενώ παράλληλα παράγει πολλά και εύκολα isos. Ότι πρέπει δηλαδή για τη δομή της φετινής επίθεσης των ερυθρολεύκων..
Παράλληλα στα ίδια διαστήματα είδαμε και Shuffle επίθεση η οποία στόχευε σε απομόνωση του Γιάνγκ βαθιά στο ζωγραφιστό (αφού κλειδώσει στη πλάτη του τον προσωπικό του αντίπαλο) όμως ο (εξαιρετικός στον ημιτελικό) Αγραβάνης σε 1-2 περιπτώσεις δεν είχε την ικανότητα στην εισαγωγική πάσα από τη περίμετρο. Κλειδί για την επιστροφή του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο (33 πόντους με αίμα στα πρώτα 20′, 49 στην επανάληψη) υπήρξε η σαφής πρόθεση της ελληνικής ομάδας να ακουμπήσει τη μπάλα στον Μιλουτίνοφ σπάζωντας τη πίεση των Ρώσων με Straight Post ups χαμηλά τακτική η οποία βοήθησε σημαντικά ώστε να κυκλοφορήσει καλύτερα η μπάλα στο μισό γήπεδο και να επέλθει ισορροπία από την οποία δημιουργήθηκαν ευκαιρίες για περιφερειακή Weak side εκτέλεση όπου ο Παπανικολάου ήταν καταλυτικός. Έχοντας σημείο αναφοράς στην αδύνατη πλευρά, ο Ολυμπιακός “άνοιξε” την άμυνα της ΤΣΣΚΑ ενώ με το κλειδί του επιθετικού ριμπάουντ κατάφερε να πετύχει πολύ σημαντικά χτυπήματα παραγωγικά και ψυχολογικά απέναντι σε ένα σύνολο που πάσχιζε να βρει ισορροπία. Ακόμα και όταν η “αρκούδα” έπιανε διψήφιες διαφορές, είχε την εικόνα της ομάδας που δύσκολα θα μπορέσει να βγάλει τον αντίπαλο από τη πλάτη της με δεδομένη την αδυναμία στο να εξασφαλίσει αμυντικό ριμπάουντ και να παγιώσει το πλεονέκτημα της αυτό..
Τι είναι cheat τελικά..;
Είπαμε παραμονή του ημιτελικού ότι η συνθήκη είναι καλή για τον Ολυμπιακό με την έννοια ότι η ΤΣΣΚΑ με το Small ball /Fast pace style της είναι η ομάδα η οποία οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να ματσάρουν καλύτερα σε έναν τέτοιο ημιτελικό καθώς διέθεταν βασικά στοιχεία για να ελέγξουν τον ρυθμό:
Μπορούσαν να τρέξουν μαζί της στο γήπεδο
Είχαν το πλεονέκτημα στις μάχες πάνω από το καλάθι και ειδικά στο ριμπάουντ
Νομίζω όλη η ανάλυση του Σφαιρόπουλου προετοιμάζοντας το ματς θα βασίστηκε στην υπόθεση ότι η ομάδα του το βράδυ της Παρασκευής θα κερδίσει τη μάχη του ριμπάουντ (γιατί όντως μπορούσε να το κάνει ως καλύτερη rebounding team) και με αυτό το εργαλείο ως αφετηρία θα φέρει το παιχνίδι στο δικό της γήπεδο. Και αποτέλεσε επίσης έναν από τους λόγους για τους οποίους ο Ολυμπιακός σκόραρε 49 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο..
Rebound% at 4th Quarter
CSKA Moscow 41.4
Olympiakos 58.6
Oι forwards του Ολυμπιακού μάζεψαν 13 από τα 19 επιθετικά ριμπάουντ της ομάδας ενώ η τριάδα Πρίντεζη (7) – Παπανικολάου (9)- Αγραβάνη (7) κατέβασε συνολικά 23 ριμπάουντ. Η ΤΣΣΚΑ είχε σημαντικό πρόβλημα να ματσάρει αυτό κρατώντας τους μακριά από το καλάθι ενώ όταν ο κόουτς Ιτούδης επέμενε (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε, τουλάχιστον σε όρους επιμονής) να περιμένει από την δεξιότητα εισαγωγικής πάσας του Κριάπα στην 4 out-1 in επίθεση και το dive του Όγκουστιν στο ίδιο πλαίσιο, η ομάδα έμεινε απροστάτευτη (καθόλου rim protection) στο κέντρο του ζωγραφιστού παίζοντας μάλιστα με τρία γκαρντ και χωρίς του Χάινς-Βορόντσεβιτς-Κουρμπάνοβ. Too Soft..
Προς το τέλος, σοφά κατ’εμέ, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επιμένει σε ένα σχήμα το οποίο θα “δωρίσει” κάποια πράγματα στα μετόπισθεν αλλά θα ανοίξει χώρους στην επίθεση ώστε ο Σπανούλης να κάνει παρέλαση ανάλογη με αυτή που γίνεται στη Κόκκινη πλατεία για να τιμηθεί η νίκη των Συμμάχων στον WW2. Εξ ου και η ταυτόχρονη παρουσία του Γκριν (πολύ άστοχος, μάτσαρε με μεγάλο σουτ στο τέλος όμως )δίπλα αλλά και η συνύπαρξη Πρίντεζη-Αγραβάνη στη γραμμή ψηλών ώστε υπό την απειλή του τριπόντου να αποφορτιστεί ο άξονας τη στιγμή μάλιστα που στα ball screens επιλεγόταν να μην αναμειγνύεται ο Χάινς (πράγμα το οποίο μάλλον ξεχάστηκε τη Κυριακή το βράδυ για κάποιον ανεξήγητο, μεταφυσικό τρόπο απέναντι στον Ούντο..). Ο Σφαιρόπουλος έπαιξε αρκετά αποτελεσματικά τον Ντε Κολό (-13 στο +- για την ΤΣΣΚΑ, μοιραίος παίχτης σε αντίθεση με τον Μίλος ο οποίος ήταν ο μόνος που βγήκε μπροστά την ώρα των ..φαντασμάτων) επιλέγοντας ICE στις Pick & Roll καταστάσεις της ΤΣΣΚΑ, τακτική η οποία στόχευσε να τον κρτήσει στην αριστερή πλευρά υποστηριζόμενη από το γεγονός ότι ο Χάινς (main screener) δεν έχει midrange εκτέλεση η οποία μπορεί να πληγώσει αυτή την αντιμετώπιση. Μπράβο κόουτς..
Στη δε τελική ευθεία του ματς με τη φλόγα του τριπόντου να καίει και τον Ολυμπιακό να ελέγχει πλήρως τα rebounds, η σκηνή για τον Σπανούλη είχε στηθεί. Το τέταρτο δεκάλεπτο του με το signature shot απέναντι στον Κριάπα έγραψε μια ακόμα χρυσή σελίδα στην ιστορία της διοργάνωσης..
Ο Δημήτρης Ιτούδης ανέθεσε στο μαρκάρισμα του “χοντρά λεπτά” στους Τζάκσον και Χίγκινς. Επέλεξε Hedge out με τον Βορόντσεβιτς, Switch ή Show & Recover με τον Χάινς ανάλογα με τη την έκβαση της μάχης του screener των ερυθρολεύκων με τον γκαρντ της ΤΣΣΚΑ και το σημείο του γηπέδου όπου εκτελούταν η δράση. Η δε ηρεμία με την οποία διαχειρίζεται ο Σπανούλης αυτό το ματς (ακόμα και σε σημεία με τεράστια ένταση όπως ένα ανάποδο σφύριγμα, μια απόφαση η οποία πίστευε για παράδειγμα φανερά ότι τον αδικούσε ή όταν η ΤΣΣΚΑ έπιανε διψήφιες διαφορές) είναι απλά καταλυτική για όλα όσα συνέβησαν τη Παρασκευή το βράδυ στη Κωνσταντινούπολη. Φαινόταν σαν να υπνωτίζει και να χειραγωγεί τον αντίπαλο φέρνοντας τον εκεί που ακριβώς ήθελε, απόσταγμα της εμπειρίας του ως μια λεπτομερειακή διαδικασία η οποία πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια μέχρι το σημείο του τελικού χτυπήματος και της νίκης. Πόνος, θυμός, απόγνωση, υπομονή, πίστη, επιστροφή. Ο Σπανούλης τα διαχειρίζεται με τους ίδιους παλμούς, το ίδιο βλέμμα. Ο δρόμος από τον πάτο της κόλασης στον ουρανό και τον παράδεισο μοιάζει με καθημερινή διαδρομή προς τη δουλειά για αυτόν πλέον. Είναι ένας πραγματικός mentalist των F4.. Σε μια από τις τελευταίες κατοχές (76-76, έχει μόλις ισοφαρίσει ο Τεόντοσιτς) καλεί ψηλά τον Γκριν και του δίνει τη μπάλα διαβάζοντας το ότι η ομάδα εκείνη τη στιγμή απλά πρέπει να επιτεθεί με τον παίχτη του Τεόντοσιτς για να σκοράρει. Πολλές φορές η ίδια η άμυνα του αντιπάλου δείχνει τον δρόμο στην επίθεση σου..
Εν τέλει, μετά τα όσα (καθόλου απρόσμενα πλέον) διαδραματίστηκαν στον συγκεκριμένο ημιτελικό και πάλι, τι ορίζεται ως cheat..; Το να κρίνεται ο τίτλος σε μια σειρά playoffs όπου ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ με σύμμαχο το πλεονέκτημα θα μοιάζουν “θηρία” ή το να παίζουμε έναν ακόμα κλειστό ημιτελικό όπου ένα σύνολο με την ιδιοσυγκρασία του Ολυμπιακού μπορεί σε συνέχεια να καταβάλλει τέτοιες ομάδες μοιάζοντας ο ίδιος ως “θηρίο” στη τελική ευθεία..; (η δεύτερη version, η σημερινή, τουλάχιστον έχει μεγαλύτερο σασπένς για το κοινό ακόμα και εάν ..γνωρίζει τι θα συμβεί). Γιατί πλέον, η ικανότητα του Ολυμπιακού να παίζει τέτοια παιχνίδια, το κάνει να μοιάζει “άδικο”..
Χλιαρή η Ρεάλ..
Είναι άσχημο να βλέπεις ομάδες σαν τη “Βασίλλισα” ή τη Μπαρτσελόνα στο πρόσφατο παρελθόν να αδυνατούν να κατεβάσουν κόσμο σε ένα F4, γεγονός που κατά ένα ποσοστό αντανακλά και στον ψυχισμό τους, φυσικά και στον τρόπο που προσεγγίζουν αυτά τα ματς. Η Ρεάλ παρότι διέθετε το πιο βαθύ και ταλαντούχο ρόστερ στη φετινή διοργάνωση και πήγε στη Κωνσταντινούπολη ως Νο1 Seeded team, εμφάνισε ένα μάλλον χλιαρό πρόσωπο στη μεγάλη αυτή στιγμή. Μοιάζουν αυτές οι ομάδες (όπως και η ΤΣΣΚΑ) να περιμένουν την “ιδανική συνθήκη” και να μην είναι σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας πάντα έτοιμες να ανατρέψουν σε κάθε περίπτωση βράχους και προγνωστικά. Η Ρεάλ δεν είχε “πνεύμα”. Αυτό είναι χειρότερο από τραγικά άστοχες βραδιές που μπορεί να βιώσεις σε τέτοιες οριακές καταστάσεις στη σεζόν. Και δεν έφτανε ούτε η μαχητικότητα του MVP της χρονιάς Σέρχιο Γιούλ, ούτε η “πυρηνική κεφαλή” που λέγεται Κάρολ για να ρίξει τη Φενέρ στο καναβάτσο. “Η Ρεάλ αποφάσισε να πιέσει τους δημιουργούς μας..” είπε ο Ζοτς. Για αυτό και βασίστηκε στο “σκαλοπάτι” του High Post που λέγεται Ούντο..
Για τον Ντόνσιτς τα είπαμε..
Ο Ντόνσιτς θα βρει πολλούς “τοίχους” στη καριέρα του, τους οποίους σταδιακά θα μάθει να ξεπερνάει. Μπορεί σε μερικά χρόνια να είναι ακόμα και ο καλύτερος παίχτης στον πλανήτη όμως το χθεσινό ματς ήταν “σχολείο” και θα αποτελεί μελλοντικά σημείο αναφοράς στο μυαλό του. Από αυτό πρέπει να ξεκινήσει τη προετοιμασία του για τη νέα σεζόν..
Ολοκληρωτικό μπάσκετ η Φενέρ..
Η Φενέρμπαχτσε άγγιξε πολύ υψηλά standards απόδοσης σε αυτό το F4 παρουσιάζοντας ένα από τα πιο έτοιμα, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, σύνολα που έχουμε δει στη σύγχρονη ιστορία αυτών των παιχνιδιών. Υπήρχε μια σιγουριά, η οποία ξεκινούσε από τον πάγκο, πως έχει φτάσει η ώρα της ενώ οι μνήμες από την περυσινή σκληρή ήττα στο παιχνίδι τίτλου είχαν φροντίσει να ντύσουν την ομάδα με ένα μανδύα αποφασιστικότητας και ένα προφίλ θυμού ο οποίος μετατράπηκε (με τη βοήθεια της έδρας) σε κινητήριο δύναμη της ομάδας στον δρόμο για τη τελική επικράτηση. Εξαιρετική, δίκαια πρωταθλήτρια..
Αν και το ξεκίνημα με το βροντερό κάρφωμα του Βέσελι μου θύμισε το Μακάμπι-ΠΑΟ (ημιτελικός 2005, Σάρας-Μπαστόν αμέσως μετά το τζάμπολ) σε μια πιο εξελιγμένη έκδοση..
Σας μίλησα επίσης για το “σημείο καμπής” το οποίο οι ερυθρόλευκοι απέτυχαν να περάσουν με επιτυχία τότε στο τρίτο δεκάλεπτο και είναι πιθανόν να συναντήσουν και τώρα. Όλα αυτά συνέβησαν και πάλι με μαθηματική ακρίβεια, δύο χρόνια μετά.. Ο Ολυμπιακός έχει αποκρούσει την αρχική ορμή της Φενέρ και στο μεταίχμιο του τρίτου δεκαλέπτου η κούπα βγαίνει στο τραπέζι και για 4 περίπου λεπτά οι δύο αντίπαλοι σπρώχνονται για το ποιος θα βάλει τα χέρια του πάνω της. Εκεί είναι όλο το ματς.. Είναι το σημείο όπου ο Ολυμπιακός είχε τη μια και μοναδική ευκαιρία του να σκοτώσει τους γηπεδούχους παίρνοντας το τιμόνι και αλλάζοντας τους ρόλους των αντιπάλων στο παρκέ. Αποδείχθηκε ότι δε μπορούσε.. Πέταξε ότι χαρτιά είχε αλλά δεν έφταναν για να κερδίσει τη παρτίδα.
Θάνατος από τη Weak Side
O Oμπράντοβιτς είναι παραδοσιακά ένας προπονητής ο οποίος χτίζει στην επίθεση του ισχυρούς δεσμούς επικοινωνίας μεταξύ δυνατής και αδύνατης πλευράς δουλεύοντας πολύ με τη Weak side στο μισό γήπεδο. Ουσιαστικά αποτελεί το μέσο με το οποίο σταδιακά βάζει πίεση στην αντίπαλη άμυνα μέχρι αυτή χάσεις θέσεις και χώρους στο παρκέ παραδίδοντας τη κεντρική σκηνή (άξονας) στους πρωταγωνιστές του Σέρβου κόουτς.
Ο Ολυμπιακός δυστυχώς από την αρχή έκαψε το χαρτί του “τζόγου” με τον Κάλινιτς να τον τιμωρεί κυνικά για τη τακτική του να φλοτάρει προκλητικά (κέντρο ρακέτας) τον περιφερειακό αμυντικό της αδύνατης πλευράς. Ο Ομπράντοβιτς πάντα (ΠΑΝΤΑ) δουλεύει στο ξεκίνημα με ΤΕΤΟΙΑ ΣΟΥΤ, ΤΕΤΟΙΩΝ παιχτών. De Facto. Κοιτάζει στη ψυχή του παίχτη και βλέπει τη προοπτική και το εύρος της πιθανότητας (θυμάμαι πρόχειρα τον Δ.Παπανικολάου σε τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό) για να επιτύχει. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Δύο παντελώς ελεύθερα, άστοχα σουτ δε θα δυναμώσουν απλά την άμυνα αλλά θα δώσουν το μομέντουμ στον αντίπαλο και θα κατευνάσουν τον αρχικό ενθουσιασμό του πλήθους στο οποίο θα επικρατήσει παράκρουση εάν αυτά τα σουτ αντίστοιχα είναι εύστοχα. Ο εκάστοτε προπονητής πρέπει να το δει αυτό και να επιλέξει.. Ο Κάλινιτς ίσως δεν είναι ιδιαίτερα ικανός στη περιφερειακή εκτέλεση. Όμως στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν μέτραγε 8/14 τρίποντα (σε 4 ματς, Playoffs + ημιτελικός EL) και ψυχολογικά είχε το υπόβαθρο για να ευστοχήσει παίζοντας ουσιαστικά εντός έδρας στα πρώτα ελεύθερα σουτ που δίνουν το τιμόνι.. (εν τέλει 12/20 τον τελευταίο μήνα στη διοργάνωση, 60%..)
Όταν στη τελική ευθεία του ματς ο Ολυμπιακός άρχισε να γονατίζει αλλά το πνεύμα αυταπάρνησης που τον χαρακτηρίζει τον μετέτρεπε σε δυσκατάβλητο αντίπαλο, ήλθε μια από τις κορυφαίες Weak Side Threats αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη για τον τελειώσει. Ο Λουίτζι Ντατόμε, ένας από τους πιο ικανούς Close out scorers σήμερα στο επίπεδο αυτό, με προίκα τον σπουδαίο περυσινό τελικό απέναντι στη ΤΣΣΚΑ μπήκε και ευστόχησε σε μεγάλα σουτ διαβάζοντας εξαιρετικά τις συνθήκες στη μετακίνηση της ερυθρόλευκης άμυνας. Η Φενέρ συνολικά κοίταξε αρκετά την αδύνατη πλευρά της (θυμάται χαρακτηριστικά ένα μεγάλο σουτ του Σλούκα όσο ο Ολυμπιακός βρισκόταν κοντά μετά από αμυντικό λάθος του εξαιρετικού Μάντζαρη) η οποία αποτέλεσε ασφαλές μέρος για αυτήν όταν χρειάστηκε σημαντικούς πόντους απέναντι σε μια άμυνα η οποία είχε διαφυλάξει σωστά το κέντρο της ρακέτας.
Αυτή τη βραδιά, χρειαζόταν μεγαλύτερο οπλοστάσιο..
Αυτή την αίσθηση αποκόμισα αξιολογώντας το performance του Ολυμπιακού. Και δεν εννοώ μεγαλύτερο οπλοστάσιο σε επίπεδο προσώπων απαραίτητα αλλά κυρίως σε επίπεδο δεξιοτήτων και χαρακτηριστικών. Με την άμυνα της Φενέρ να έχει βρει το αντίδοτο απέναντι στους Σπανούλη και Πρίντεζη (5/21 FG οι δύο τους) και με την “έξοδο κινδύνου” που λέγεται “τρίποντο” σφραγισμένη από μια κορυφαία απέναντι στη περιφερειακή εκτέλεση άμυνα σε ολόκληρη τη σεζόν, οι ερυθρόλευκοι χρειάζονταν μεγαλύτερη δεξαμενή ταλέντου. Ναι, θα μας μείνει η απορία σχετικά με το πόσο ανταγωνιστικοί θα ήταν εφόσον είχαν στη διάθεση τους τους Χάκετ (παίχτης σημαντικός για τέτοιο ματς, σε τέτοιο γήπεδο και ατμόσφαιρα) και Λοτζέσκι..
Ο Ολυμπιακός και στα δύο ματς του F4 είχε αρκετά ικανοποιητικό δείκτη στην αναλογία ασίστ/λαθών, πιστή απεικόνιση του κυρίως ballhandler και δημιουργού του Βασίλη Σπανούλη (14/4 στα δύο ματς). Έψαξε με προσήλωση το miss match στο κέντρο της ρακέτας και ευτύχησε να δει το δίδυμο των “5”, Birch-Μιλουτίνοφ να του δίνει 24 πόντους με το εντυπωσιακό 9/9 δίποντα απέναντι μάλιστα σε αυτή την άμυνα. Φάνηκε γρήγορα όμως ότι αυτό δε θα έφτανε.
Τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό ο Ολυμπιακός βρίσκεται πίσω με 44-40 στο 22ο λεπτό. Η ατμόσφαιρα στον αγωνιστικό χώρο όμως είναι τόσο διαφορετική. Η Φενέρ έλεγχε πλήρως τη μάχη ψηλά. Ήταν πολύ σκληρή στα μετόπισθεν στο παιχνίδι μισού γηπέδου που η ίδια είχε εγκαθιδρύσει από την αρχή του ματς, έτσι ώστε να υπάρχουν μειωμένα επίπεδα αυτοπεποίθησης στις τάξεις του αντιπάλου. Στη τελική ευθεία μάλιστα οι Τούρκοι με fundamental και πολύ “φυσική” άμυνα, (αυτό ακριβώς που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ώστε να ρίξεις τον ρυθμό, παγιώνοντας σε κομβικά σημεία τη διαφορά σου χωρίς καν να χρειάζεται να σκοράρεις) η οποία είχε ως χαρακτηριστικά το “front the post” και τα καλά δουλεμένα αμυντικά rotations τα οποία μάτσαραν την έλλειψη ταχύτητας σε κάποιες λιγότερο ευέλικτες units (Άντιτς), καθάρισαν το ματς.
Spartans
Παλαιότερα έχω παρομοιάσει το αγωνιστικό προφίλ του Ολυμπιακού στη σύγχρονη εποχή με κάποιες ομάδες του Tom Izzo στο Michigan State. Σκληροτράχηλα σύνολα χτισμένα στην βάση του ομαδικού πνεύματος, με πολλά intangibles αλλά όχι σπουδαίο range σε επίπεδο παραγωγής στην επίθεση. Ειδικά σε βραδιά που το ένας ένας παιχνίδι του Πρίντεζη (πολύ aggressive βοήθεια από ψηλά στο χαμηλό post η Φενέρ) χαμηλά δεν είναι αποτελεσματικό ο Ολυμπιακός δεν είχε ιδιαίτερη τύχη στο μισό γήπεδο. Ο Σφαιρόπουλος έπαιξε Shuffle Post για τον Μιλουτίνοφ, επιθέσεις σε “5-out” πλαίσιο ώστε να ανοίξει τους χώρους στη περιοχή του ζωγραφιστού ενώ δοκίμασε και μια 1-3-1 Match up-ζώνη στην οποία η χρησιμοποίηση του Αγραβάνη ως τελευταίου παίχτη με προβλημάτισε με την έννοια ότι θα βοηθούσε ένας φόργουορντ με καλύτερη αντίληψη εκεί (Παπανικολάου).
Ο Ομπράντοβιτς “απάντησε” με μια μορφή υπερφόρτωσης βλέποντας άλλωστε ότι η συγκεκριμένη ζώνη δεν ήταν ιδιαίτερα πιεστική ψηλά στις γωνίες και ήθελε σκέψη περισσότερο από ντρίμπλα. Σταδιάκα η Φενέρ προσαρμόστηκε κεφαλαιοποιώντας και το μομέντουμ που πήρε από την άμυνα της. Η παρουσία του Ούντο πάντως ήταν καταλυτική..
Μπογκντάνοβιτς & Ούντο..
Ο Ομπράντοβιτς επέμενε στη σιγουριά του κεντρικού PnR αλλάζοντας εισαγωγικό play κάθε φορά (Box, A-Set) και με σκαλοπάτι τη μετατροπή του σε 3-2 Format πριν τη τελική συνεργασία. Βασικοί εκφραστές στην εκτέλεση του ήταν οι άνθρωποι που κουβάλησαν τη Φενέρ στο τελευταίο κρίσιμο διάστημα της σεζόν μέχρι εδώ, οι “Διαμαντίδης & Μπατίστ 2017 version”, Bogdan Bogdanovic και Ekpe Udoh. Mετά από χρόνια ο Ομπραντοβιτς βρήκε πάλι δύο πυλώνες ώστε να στηρίξει πάνω στο πληθωρικό τους ταλέντο, τον χαρακτήρα και την επίδραση τους σε άμυνα-επίθεση, το αμυντικό του οικοδόμημα.
Ο Udoh ήταν ο παίχτης που έγειρε τη πλάστιγα υπέρ της Φενέρ.
«Άξιζε το βραβείο του MVP. Ήταν εξαιρετικός και στα δύο ματς. Ο Έκπε δεν νοιάζεται τόσο να σκοράρει. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που εξαρτάται από το τι κάνει ο αντίπαλος. Η Ρεάλ εστίασε στους περιφερειακούς και ο Έκπε βρήκε ευκαιρίες να σκοράρει. Σήμερα ήταν διαφορετικά. Η προσφορά του ήταν εξαιρετική. Δεν θυμάμαι πολλούς παίκτες που να έχουν συγκέντρωση σαν του Γιούντο, σε άμυνα και επίθεση» είπε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Απόλυτα δίκαια ΜVP αυτού του F4 ο απόφοιτος του Baylor αποτέλεσε άλυτο γρίφο για την επίθεση του Ολυμπιακού. 14.0 πόντοι (9/14 FG, 10/12 FT)-10.5 ριμπάουντ, 6.0 τελικές, 3.5 τάπες σε 37.0′ τα εντυπωσιακά του νούμερα.. Και αυτός και ο Μπογκντάνοβιτς (15.5 πόντοι -11/23 FG- 5.5 ριμπάουντ) ήταν αυτόπτες μάρτυρες στο περυσινό “φονικό” του Βερολίνου. Μπροστά στα μάτια τους τους εάν θυμάστε ο Κριάπα παίρνει το ριμπάουντ και κάνει το μακρινό follow που οδηγεί στη παράταση.. Μάλιστα υπήρξε κλειδί για την επικράτηση της ΤΣΣΚΑ το γεγονός ότι μπόρεσε να παράγει επιτυχημένα φάσεις μπροστά στον Ούντο. Αυτό δε συνέβη φέτος.. Κάθε απόπειρα σκορ πάνω στον σέντερ της Φενέρ (απενεργοποίησε πλήρως την εκτέλεση του Σπανούλη “αλλάζοντας” πάνω του στο PnR του Ολυμπιακού , σοφά ο Έλληνας σταρ έβαλε τη μπάλα στο χαμηλό post) έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα ενώ η ικανότητα του στη Help defense είναι επίσης εντυπωσιακή σε βαθμό που δημιουργείται ένα πολύ επιδραστικό προσωπικό πακέτο στα μετόπισθεν. Επίσης όταν η Φενέρ χρειάστηκε leadership για να περάσει τους ψυχολογικούς σκοπέλους που παρήγαγε το σκληρό πνεύμα του Ολυμπιακού, ο Μπογκντάνοβιτς ήταν εκεί. Ο Σέρβος είναι παίχτης παγκόσμιας κλάσης με χαρακτήρα. Ελπίζω τώρα όλοι να καταλαβαίνετε την επιμονή και την αγάπη της σελίδας για αυτόν, έναν χρόνο μετά το κάζο του Βερολίνου. Έμεινε στην Ευρώπη για να νικήσει και το πέτυχε. Μπορεί πλέον να κάνει το υπερατλαντικό βήμα ήσυχος και νικητής. Είναι φανερό πάντως ότι με το δίδυμο αυτό να έχει εντρυφήσει βαθιά στα θέλω του Ζοτς και πλέον να φέρει δάφνες νικητή, ο Σέρβος κόουτς θα μπορούσε να κυριαρχήσει και για τα επόμενα χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα βρει άλλον τρόπο.
Αμφιβάλλει κανείς..;
Ο Ολυμπιακός τελειώνει μια καταπληκτική σεζόν στην Ευρωλίγκα. Πικρή η γεύση αλλά η επιτυχία είναι σημαντική. Δε χρειάζεται να μιλάμε ούτε για μπάτζετ ούτε για ελληνικό κορμό κτλ.. Δε χρειάζεται η αναφορά σε τέτοια πράγματα όταν πατάς κορυφή. Ο κόσμος ξέρει και βλέπει τα εργαλεία με τα οποία φτάνει ο καθένας εκεί. Μπορεί να αξιολογήσει, πιστέψτε με.. Σε τέτοιες στιγμές χρειάζεται class (το οποίο λείπει από τη χώρα μας , ευτυχώς όχι από τους αθλητές μας, από τους υπόλοιπους όμως ναι και είναι κάτι πολύ λυπηρό), αισιόδοξο βλέμμα και δέσμευση για επιστροφή στις μάχες τίτλου. Το έργο μιλάει από μόνο του.
H βραδιά της Παρασκευής θύμισε σε όλους το τι σημαίνει Ολυμπιακός στο ανώτατο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο τελικός δυστυχώς ήταν μια άλλη υπόθεση όπως και δύο χρόνια πριν στη Μαδρίτη. Οι ερυθρόλευκοι παίρνουν προίκα από το F4 αυτό για τη νέα σεζόν το performance του εξαιρετικού Μιλουτίνοφ (μπορεί να αποτελέσει σημαντικό επιθετικό όπλο την επόμενη χρονιά), του Birch, του Αγραβάνη, τον χαρακτήρα των “βετεράνων” 90αρηδων Μάντζαρη-Παπανικολάου και φυσικά τον δεύτερο τελικό του Γιάννη Σφαιρόπουλου χτίζει σεμνά και με απόλυτη σοβαρότητα (την οποία εκτιμάω δεόντως) ένα πολύ καλό προφίλ. Σίγουρα στις glory days αυτής της ομάδας θα ήταν σπουδαίο να της δινόταν η ευκαιρία του να παίξει ένα F4 εντός συνόρων. Ίσως να την έχει του.. χρόνου στο Βελιγράδι. Αφού δε γίνεται αλλιώς.. Η εικόνα μοιάζει ήδη πολύ δυνατή..
Υ.Γ: “Θυμάσαι όλες τις δύσκολες στιγμές μέσα στη σεζόν. Θυμάμαι, για παράδειγμα, φέτος που χάσαμε με 36 πόντους από την Μπασκόνια. Τότε ο πρόεδρος είχε έρθει και μιλήσαμε για τα πάντα εκτός από το ματς. Όταν έχεις τέτοια εμπιστοσύνη όλα είναι διαφορετικά..” (Ζέλικο Ομπράντοβιτς)
Δε χρειάζεται να σας πω τίποτα άλλο..
Υ.Γ1: Είχα “συνεννοηθεί” με τη κόρη μου πριν αντικρίσει το πρώτο της φως (μέθοδος υπνοπαιδείας, Χάξλεϊ tactics) να με αφήσει να δω αυτό το F4. Και το έκανε.. Και ναι Σάρας, είναι η πιο μαγική στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου..
