GREEK SCIENCE..
Μέσα σε 24 ώρες, Ιτούδης και Σφαιρόπουλος καθάρισαν Ίβκοβιτς και Ομπράντοβιτς εκτός έδρας. Too hard to guard o Σπανούλης στο τέλος του ματς, καθάρισε για τον Ολυμπιακό σιωπώντας το γήπεδο. «Σβηστός» ο Παναθηναϊκός κέρδισε εύκολα τη Ζάλγκιρις με κέρδος τον ορεξάτο Παππά. Το Hoopfellas αναλύει..
Μεγάλες βραδιές για το ελληνικό μπάσκετ επιφύλασσε η τρίτη αγωνιστική του TOP-16, με πιο σημαντικό γεγονός το διπλό του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Συνολικά δύο νίκες της ελληνικής προπονητικής σχολής απέναντι στους Σέρβους διδάσκαλους της εποχής μας, γεγονός που εκτός των άλλων πιστοποιεί τη ποιότητα της γενιάς αυτής αλλά και την παρακαταθήκη των ίδιων των Σέρβων προπονητών στο μπάσκετ της πατρίδας μας..
Ξεκινάω με τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού, σε ένα πολύ ενδιαφέρον από τακτικής απόψεως παιχνίδι.. Περίμενα πως και πως το εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού στην Πόλη απέναντι στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, μια ομάδα-άμεσο ανταγωνιστή των Πειραιωτών σε επίπεδο στόχων τη φετινή σεζόν μιας και οι δύο τους ανήκουν στην ευρωπαϊκή ελίτ.
-Έχω «διαβάσει» πολύ Ομπράντοβιτς μέσα στο πέρασμα των χρόνων (πως θα μπορούσα να μη το έχω κάνει άλλωστε..;) προσπαθώντας να συλλάβω το μέγεθος της ιδιοφυΐας του θρύλου από το Τσάτσακ και κυρίως της ικανότητας του να «παρεμβαίνει» στη ροή του αγώνα αλλάζοντας τα πράγματα με εναλλακτικές και τεχνάσματα που γεννιούνται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του. Ήμουν σίγουρος ότι όλη την εβδομάδα, προετοιμάζοντας το ματς, είχε κυκλώσει το ζωγραφιστό και στις δύο πλευρές του παρκέ για την ομάδα του ως ναυαρχίδα της τακτικής του σε άμυνα και επίθεση. Και αυτό έγινε..
Πάντα το «βαμμένο» ήταν ο καλύτερος σύμμαχος για προπονητές όπως ο Ομπράντοβιτς ή ο Μεσίνα στις top-class μονομαχίες. Οι πιθανότητες (πέραν των υπολοίπων ευεργετικών επιρροών στο παιχνίδι μιας ομάδας) να σκοράρεις σε μια προσπάθεια από εκεί είναι σαφώς καλύτερες Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Η Φενέρ ξεκίνησε εκτελώντας σχεδόν το 70% των προσπαθειών της μέσα από το ζωγραφιστό, με μια υπέρ του δέοντος εμφανή διάθεση να βάλει τη μπάλα εκεί (με γκαρντ και ψηλούς), εκμεταλλευόμενη το μέγεθος της σαν ομάδα. Ο Ομπράντοβιτς έβαζε συνεχώς «ενδιάμεσα» σκρινς στις γωνίες πάσας για να διευκολύνει την εισαγωγή της μπάλας στη ρακέτα, ακόμα και με λόμπα, στήνοντας (αρχικά) τον Μπογκντάνοβιτς στη weak side, την οποία οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς σε καταστάσεις όπου main ballhandler είναι ο Πρέλντζιτς, ο οποίος (λόγω μεγέθους) έχει μεγάλη ικανότητα στην κατά μήκος της άμυνας πάσα. Εδώ να πω ότι ήταν σημαντική η πολύ καλή close out του Ολυμπιακού, η οποία δεν επέτρεψε ρήγματα, ωθώντας ουσιαστικά τους γηπεδούχους να πάρουν περιφερειακά σουτς τα οποία είναι δεύτερη επιλογή σε τέτοιες καταστάσεις για την ομάδα του Ζοτς όταν ο αποδέκτης της μπάλας στην αδύνατη πλευρά δε λέγεται Γκάουντλοκ. .
–Ο Ολυμπιακός –«μετρώντας» με το μάτι και φιλτράροντας τα intangibles που ακουμπούσε η κάθε ομάδα στο παρκέ- μου θύμιζε “small bomb” απέναντι στη Φενέρμπαχτσε. Μια πιο μικρή αλλά γρήγορη βόμβα, σαφώς πιο κοντά στις επιταγές του μοντέρνου μπάσκετ.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έπαιξε πρώτη φορά φέτος τόσο πολύ με τον Σπανούλη στο «κεφάλι» από την αρχή της επίθεσης του. Τον χρησιμοποίησε και ως μεταφορέα δηλαδή από την εισαγωγή και όχι ως κύριο δημιουργό απλά μετά την πρώτη πάσα. Πάνω σε αυτή τη λογική (και διάταξη) έχτισε καταστάσεις ο Θεσσαλονικιός κόουτς. Σχεδίασε μια άλλη εκδοχή εισαγωγής στο κεντρικό pick & roll, δημιουργώντας «ροή» στην επίθεση του μέσα από μια κυκλική κίνηση του Σπανούλη (με πιθανό το κέρδος «αλλαγής»)η οποία κατέληγε με τον αρχηγό πάλι στον άξονα όπου έπαιρνε με hand-off συνεργασία τη μπάλα και έμπαινε στην pick & roll επίθεση. Παράλληλα έβαλε τον Μάντζαρη στο ποστ (χώρος στον οποίο θα πρέπει να νιώσει πιο άνετα ο διεθνής PG για να αναπτύξει το παιχνίδι του) σημαδεύοντας με σκαστή πάσα τον Ντάνστον, στο «γύρισμα» του Έλληνα γκαρντ.
Η αμυντική τακτική του Ομπράντοβιτς να «φορτώσει» τον άξονα, στοχεύοντας στο κεντρικό pick & roll των ερυθρολεύκων, δημιούργησε μεν πρόβλημα στην ελληνική ομάδα μειώνοντας την παραγωγικότητα της στο ζωγραφιστό (πραγματικά υπήρχε πρόβλημα για οποιονδήποτε παίκτη να σκοράρει από εκεί) κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο ποσοστό των σουτ δύο πόντων (12/32, 37.5%) όμως από την άλλη έδειξε τον «άλλο» δρόμο. Ο Ολυμπιακός διέλυσε τη Φενέρ από τη Weak Side. Την κομμάτιασε.. Αυτός που ..έμπηξε περισσότερο τα δόντια του στο κορμί των Τούρκων ήταν το Weak Side-Monster του Ολυμπιακού, Ματ Λοτζέσκι. Το ότι ο 29χρονος wing ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου την Παρασκευή (18 πόντοι-6/10 FG, 8 ριμπ.-2 τελικές-2 κλεψίματα) αποδεικνύει τη θέση του στο ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο απέναντι σε elite talent (το ίδιο συνέβη και πέρυσι στη σειρά με τη Ρεάλ). Ο Λοτζέσκι ήταν πραγματικό «φονικός» με πολλά clutch plays σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Είναι φανερό το ότι δίνει μια άλλη διάσταση στην close out επίθεση των ερυθρολεύκων (στην οποία πάτησαν πολύ και πέρυσι όπου διέθεταν και τον Περπέρογλου) με την οξυδέρκεια και ικανότητα του να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του με την ίδια αποτελεσματικότητα με την οποία εκτελεί. Σούπερ..
-Μου άρεσε πολύ η τρανζίσιον άμυνα του Ολυμπιακού. Πολύ.. Από την αρχή ήταν φανερό ότι –σε όλες τις εκδηλώσεις των δύο αντιπάλων- οι ερυθρόλευκοι τρέχουν καλύτερα το γήπεδο από την Φενέρ. Αυτό αποτυπώθηκε καλύτερα όταν οι Τούρκοι δημιουργούσαν αμυντικά τις προϋποθέσεις για να ανοίξουν το γήπεδο. Οι αντιδράσεις της ελληνικής ομάδας ήταν εξαιρετικές και τα αντανακλαστικά πολύ γρήγορα. Και μάλιστα χωρίς δύο σημαντικά κομμάτια σε αυτές τις αμυντικές καταστάσεις, τον Λαφαγιέτ (είναι φανερό το πόσο έχει ανέβει και πόσο χρήσιμος είναι πλέον) και τον Πέτγουεη που βγήκαν γρήγορα εκτός λαβωμένοι. Ο Ολυμπιακός έχει την τύχη να έχει προσθέσει ένα «ενδιάμεσο» παίκτη όπως ο Ντάρντεν στο ρόστερ, ο οποίος μαρκάρει 4 θέσεις. Λόγω του προβλήματος του Πέτγουεη χρησιμοποιήθηκε αρκετά και σαν «4», δίνοντας μεγάλες μάχες στην πίσω γραμμή άμυνας με παίκτες 15 πόντους ψηλότερους. Συνολικά, η αίσθηση που έμεινε διάχυτη μετά από μια τέτοιου επιπέδου μάχη είναι ότι η ομάδα του Σφαιρόπουλου μπορεί παντού βασιζόμενη στο άρμα μάχης της, την άμυνα της. Μια εικόνα του Ολυμπιακού να σφιχταγκαλιάζει το κατάρτι της άμυνας σε καταστάσεις τρικυμίας μέσα στον ωκεανό. Ακόμα και η περιφερειακή άμυνα των Πειραιωτών παίρνει υψηλό βαθμό (ψηλοί και κοντοί) παρόλο το καλό ποσοστό των Τούρκων (9/23-39%, 5/11 ο Γκάουντλοκ).
Too hard to guard..
Περίμενα επίσης με ανυπομονησία τη μονομαχία μεταξύ δύο εκ των καλύτερων SG’s της Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Του Σπανούλη και του Μπογκντάνοβιτς. Μάλιστα οι δύο προπονητές έριξαν από την αρχή τον έναν πάνω στον άλλον και στις δύο πλευρές του παρκέ. Κάτι σαν μετωπική.. Ομολογώ ότι περίμενα τον V-Span να πάει στον Ζήση και τον Μάντζαρη πάνω στον κανονιέρη από το Βελιγράδι.. Ο Μπογκντάνοβιτς ήταν πολύ aggressive πάνω στον Σπανούλη και η συνολική αμυντική τακτική του Ζοτς (να κλείσει τη ρακέτα) λειτούργησε ως σύμμαχος του. Ο Έλληνας σταρ είχε πρόβλημα στο να κάνει enter στη γεμάτη τεράστια wingspans και κορμιά, ρακέτα των γηπεδούχων. Τελείωσε με 0/4 δίποντα..
Σε μια φάση στην τρίτη περίοδο μάλιστα, θεωρώ ότι ο Σφαιρόπουλος άργησε χαρακτηριστικά να τον αποσύρει, τη στιγμή που ο ίδιος ο παίκτης με την αγωνιστική συμπεριφορά του, του χτυπούσε καμπανάκια. Φάουλ κούρασης, άστοχο σουτ, λάθος πάσα, απλό κερδισμένο φάουλ σε μια φάση φτιαγμένη για ένα ένα από τα συνηθισμένα γκολ-φάουλς του Σπανούλη.. Ήταν φανερό ότι δεν είχε ανάσες να «τελειώσει» φάσεις.. Όταν επέστρεψε στη τέταρτη περίοδο, μας χάρισε ένα δυνατό φινάλε, δε θα έλεγα αντάξιο της κλάσης του ως παίκτη αλλά του χαρακτήρα του νικητή με τον οποίο έχει σφυρηλατηθεί αυτός ο παίκτης. Η πραγματικότητα λέει ότι αποτελεί εφιάλτη για κάθε αντίπαλο με την ικανότητα, αποφασιστικότητα και τον no fear χαρακτήρα του στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Στο σημείο δηλαδή όπου ξεχωρίζουν οι παίκτες με τα ατσαλένια balls.. Ή αν θέλετε οι ηγέτες από τους σπουδαίους παίκτες. Εκεί ο Σπανούλης είναι Too hard to guard..
4 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΑΚΑ
-Ο Νίκος Παππάς έκανε «δήλωση». Ορεξάτος, φρέσκος με πολύ διάθεση. Νομίζω ότι το διάστημα που έμεινε «πίσω» (λόγω της ίωσης που τον ταλαιπωρούσε) τον βοήθησε να δεί πιο καθαρά τα πράγματα και να φιλτράρει καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να βάλει τις δεξιότητες του στο σύνολο ώστε να βελτιωθεί συνολικά το ομαδικό performance. Το κάθετο μπάσκετ του Παππά έλειψε στους πράσινους σε μια περίοδο όπου το ποστ παιχνίδι του Μπατίστα δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικό και τα περιφερειακά σουτ (τα οποία ενστικτωδώς πλέον έψαχνε η ομάδα) δεν έδιναν τη λύση. Μιλάμε για έναν slasher και πολύ αποτελεσματικό finisher στο τρανζίσιον. Αν και το κλειδί για τον Παππά ώστε να εκτοξεύσει το status του σας το είχα αναφέρει το καλοκαίρι. Έχει να κάνει με τα playmaking abilities του. Μου άρεσε η συμπεριφορά του και σε αυτό το κομμάτι προχθές ενώ συνολικά η επιθετικότητα του όταν επέλεγε να απειλήσει του απέφερε 8 κερδισμένα φάουλς.
-Αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι μια average απόδοση τη φετινή περίοδο για τον Παναθηναϊκό, τότε θα πω ότι είμαι αρκετά ευχαριστημένος. Η ομάδα πήρε ένα ματς TOP-16 με 19 πόντους και έβγαλε πολλά στοιχεία στο παρκέ από αυτά που χαρακτήρισαν την ομάδα στην αρχή της περιόδου. Όποιοι διαβάζετε θα καταλάβετε ότι πρόκειται να σταθώ στο αμυντικό κομμάτι. Αυτό αποτελεί την αφετηρία των πάντων..
Η μαύρη βραδιά του Τζέημς Άντερσον νομίζω αποτυπώνει συνολικά το επιθετικό performance όλης της ομάδας της Ζαλγκίρις απέναντι στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Το κλειδί ήταν ότι οι γηπεδούχοι από την αρχή «απογοήτευσαν» τον Αμερικανό σκόρερ. Τον πίεσαν και κυρίως του έδωσαν στοχευμένα κατευθύνσεις ώστε να μη πάει (ή τουλάχιστον να ιδρώσει μέχρι εκεί) στα καλά του σημεία. Ήταν αρκετά “physical” μαζί του όταν προσπαθούσε να πατήσει στο ζωγραφιστό. Συνολικά η «ζημιά» ήταν: 5 πόντοι (2/10 2π.-0/3 3π.-1/3 1π.)..
Από εκεί και πέρα είναι γνωστό ότι η παραγωγικότητα της Ζαλγκίρις είναι περιορισμένη. Άλλωστε η φετινή δουλειά που παρουσιάζει ο Κράπικας έχει αφετηρία το αμυντικό κομμάτι. 16/45 δίποντα και 5/17 τρίποντα «έγραψαν» οι Λιθουανοί στο ΟΑΚΑ. Καμία τύχη φυσικά..
-Μέσα από το αμυντικό και από την αποτελεσματικότητα στο αμυντικό ριμπάουντ, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε πτυχές αυτού για το οποίο τόσο έχει δουλέψει η ομάδα με τον Ιβάνοβιτς και αναφέρομαι στο execution ανοικτό γήπεδο. Βάλτε στην εξίσωση ότι οι Λιθουανοί είναι καλή αμυντική ομάδα και έχουν «πόδια» να ακολουθήσουν. Αυτό μεγαλώνει τη σημασία της αποτελεσματικότητας με την οποία εκτέλεσαν οι πράσινοι και στο ανοικτό και στο μισό γήπεδο. Για να είμαι ειλικρινής, διέκρινα μεγαλύτερη δυσκολία να ακολουθήσουν την ταχύτητα του Παναθηναϊκού στο μισό γήπεδο..
–Δυστυχώς το λάθος timing της απόφασης απομάκρυνσης του Ράητ , βγαίνει τώρα μπροστά στον δρόμο της ομάδας. Λες και σκόπιμα μια μαγική δύναμη έστειλε σαν τιμωρία το πρόβλημα με τον Μαυροκεφαλίδη.. Σας είχα πεί τότε ότι από τη στιγμή που οι πράσινοι δεν είχαν ετοιμάσει κάποιο από τα νεαρά παιδιά ώστε να μπορεί να πατήσει για μερικά λεπτά στο παρκέ ως τρίτο «5» σε αυτό το επίπεδο, η αποδέσμευση του Ράητ είναι ρίσκο (ξέχωρα των διαφορετικών χαρακτηριστικών που έφερνε στο τραπέζι, αλλά αυτό είναι θέμα φιλοσοφίας προπονητή και το έχει κάνει ξεκάθαρο νομίζω). Ελπίζω να ανταπεξέλθει (σωματικά) ο Γκιστ ως μπαλαντέρ στις δύο θέσεις της front court. Κυρίως μιλώ για το ματς της Μαδρίτης, όπου η Ρεάλ έχει κορμιά, βάθος στη γραμμή ψηλών και γκαρντς που επιτίθενται στο καλάθι και μπορούν να προκαλέσουν φθορά. Το παιχνίδι αυτό είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό. Και απέναντι σε θεούς και δαίμονες πρέπει να το χτυπήσει..
ΥΓ: Μου άρεσε πολύ η επιθετικότητα που έβγαλε στο αμυντικό κομμάτι η Αναντολού απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, στην πρώτη περίοδο. Ίσως το καλύτερο –αν λάβουμε υπόψη μας όλες τις παραμέτρους- αμυντικό δεκάλεπτο ομάδας φέτος στον θεσμό. Μεγάλη επιτυχία για την ομάδα του Ιτούδη η οποία θυμίζει καλά λαδωμένη μηχανή η οποία χτυπά τον αντίπαλο με τέτοια διάρκεια και τόσους διαφορετικούς τρόπους, που αυτός θα πέσει όσο μαχητικός και να είναι (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση). Ο Ιτούδης «καθαρίζει» μέσα σε μερικές ημέρες και δεύτερο «χρισμένο» μετά τον Ομπράντοβιτς και μάλιστα εκτός έδρας.. Επικίνδυνα πράγματα.. Αλλά όταν θέλεις να γίνεις «νονός» πρέπει να το κερδίσεις μέσα από μάχες με τα «αφεντικά»..
ΥΓ1: Η Φενέρ έχει βελτιώσει τον τρόπο που κυκλοφορεί τη μπάλα στο μισό γήπεδο. Δεν έχει όμως την ταμπέλα της pick & roll ομάδας μιας και το execution της σε αυτό το κομμάτι δεν ακουμπά το επίπεδο των κορυφαίων ευρωπαϊκών κλαμπς τα οποία ανεξαιρέτως παρουσιάζουν ιδιαίτερη ικανότητα. Ο Ζοτς έχει δημιουργήσει μια ομάδα που παίζει με το μέγεθος της και την ικανότητα της να δημιουργεί miss-matches, ειδικά με την τριάδα Μπογκντάνοβιτς-Πρέλντζιτς-Μπιέλιτσα και την μοναδική ικανότητα της σε post & face up σε καταστάσεις προσωπικής φάσης και τον Γκάουντλουκ στην αδύνατη πλευρά να απαγορεύει στην άμυνα να μαζέψει. Ο Αμερικανός είναι σούπερ-παίκτης, απολαυστικός στο να τον παρακολουθείς να βγάζει με ποικιλία ντρίμπλας τον αμυντικό “εκτός” και να εκτελεί αλλά και “τζόγος” παράλληλα για έναν προπονητή που έχει συνηθίσει να διαλέγει “άλλους” δρόμους για να φθάσει στην κορυφή..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
