2017 Euroleague F4, Istanbul: Where legends are born..
Oι τέσσερις μονομάχοι της Μαδρίτης (2015) δίνουν ραντεβού δύο χρόνια μετά, κάτω από το φεγγάρι της μυσταγωγικής Κωνσταντινούπολης, το οποίο τη Κυριακή το βράδυ θα φωτίσει το πρόσωπο του βασιλιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Φτάσαμε στην ώρα όπου γεννιούνται οι θρύλοι.. Το Hoopfellas φιλοξενεί τον Ιταλό κόουτς Λούκα Μπάνκι και μαζί αναλύουν τα παιχνίδια που ελπίζουμε ότι θα στοιχειώσουν τη μνήμη μας για πολλά χρόνια..
Και όμως.. Ήταν τέτοια η δυναμική των τεσσάρων μονομάχων τότε ώστε το φιλμ του F4 της Μαδρίτης να κλείσει αφήνοντας σε όλους μας την αίσθηση της υπόσχεσης. Μια υπόσχεση για μια νέα συνάθροιση των τεσσάρων αυτών σπουδαίων ομάδων του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Θυμηθείτε: Η Ρεάλ και ο Ολυμπιακός διέθεταν δύο σπουδαία σύνολα με κορμούς που αποτελούσαν την αφρόκρεμα του μπάσκετ των χωρών τους σε αυτό το επίπεδο και τη τεχνογνωσία νίκης να τους ανήκει. Το πρότζεκτ της Φενέρ βρισκόταν σε ανοδική πορεία, πλησιάζοντας με σταθερά βήματα αυτό που όλοι έβλεπαν ότι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον (κορυφή). Και ο Δημήτρης Ιτούδης είχε φέρει έναν νέο αέρα στον πιο τακτικό θαμώνα αυτών των παιχνιδιών, τη πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Φίλοι μου, έφτασε η ώρα του remake. Λογαριασμοί θα λυθούν και άλλοι θα αφήσουν ίσως ακόμα μια υπόσχεση..
Τα ερωτήματα πολλά..
Είναι και πάλι η ώρα του Ολυμπιακού στη Πόλη όπου μεγαλούργησε το 2012; Ο Σπανούλης βλέπει στο τραπέζι το πρόσωπο του ανθρώπου που συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη σήμερα πιθανότητα να αποτελέσει το επόμενο “αφεντικό” (Γιούλ) αλλά πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον τωρινό καθεστώς, τους πρωταθλητές πλέον Τεόντοσιτς και Ντε Κολό.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ακούμπησε το όνειρο στη Μαδρίτη και δικαιωματικά μπορεί να πιστεύει ότι είναι η σειρά να γευτεί και αυτός τη λάμψη του άστρου των Ελλήνων προπονητών κερδίζοντας για δεύτερη φορά σε ημιτελικό τον Δημήτρη Ιτούδη.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει σημαδέψει αυτά τα παιχνίδια και ένα πιθανό meeting με την ΤΣΣΚΑ από πέρυσι μετά τον χαμένο τελικό του Βερολίνου. Θέλει αυτός πλέον να χαμογελάει σαρδόνια στη πιθανότητα τελικής αγκαλιάς με τον Ιτούδη..
Οι Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και Σέρχιο Γιούλ επέλεξαν “Ευρώπη” για να ζήσουν αυτό το τριήμερο. Ο Σέρβος σούπερ-σταρ ψάχνει απεγνωσμένα τη “νίκη” πριν το υπερατλαντικό ταξίδι και ο Γιούλ θέλει τον θρόνο, μόνος του αυτή τη φορά με τον τίτλο του Alpha Dog της διοργάνωσης να γίνεται δικός του.
Και ο Δημήτρης Ιτούδης βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Κερδίζοντας στη Πόλη, γίνεται αυτός ο σύγχρονος “νονός” της Γηραιάς Ηπείρου ενώ το πρωτοπαλίκαρο του (Τεόντοσιτς) αφήνει (;) ως πραγματικός νικητής τα γήπεδα μας για να μοιράσει αστρόσκονη σε αυτά του ΝΒΑ..
Αλήθεια, κάνοντας στην άκρη το οπαδικό συναίσθημα και καθαρά σαν μύστες του αθλήματος, μπορούσατε να περιμένετε καλύτερες διασταυρώσεις..; Προσωπικά δε μπορώ να περιμένω..
Φέτος έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο Hoopfellas τον σπουδαίο Ιταλό κόουτς Λούκα Μπάνκι, έναν από τους καλύτερους tacticians στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο οποίος θα μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις και τα προγνωστικά του για τους δύο ημιτελικούς της Κωνσταντινούπολης. Αφού τον ευχαριστήσω για τη τιμή, του δίνω το βήμα ώστε με τη σειρά του να μας διαφωτίσει για τις μεγάλες αυτές μάχες..
“ Καλησπέρα Δημήτρη και σε όλη τη κοινότητα. Ελπίζω να είστε καλά..
Είμαι χαρούμενος που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω τις σκέψεις μου για το πρώτο F4 της “νέας εποχής” της Ευρωλίγκας.
Οπότε παιδιά ας ξεκινήσουμε να προβλέπουμε και ας ΧΑΣΟΥΜΕ!!!
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ολυμπιακός
Πολύ συναρπαστικό ματσάρισμα ανάμεσα σε δύο ομάδες οι οποίες έπαιξαν σε τέσσερις από τις τελευταίες έξι διοργανώσεις του F4. Σπουδαίες αναμνήσεις για τον Ολυμπιακό.. Πίσω στη Κωνσταντινούπολη, 9 άνθρωποι οι οποίοι έλαβαν μέρος σε εκείνον τον δραματικό τελικό με δύο από αυτούς (Χάινς και Σφαιρόπουλος) να έχουν αλλάξει “στρατόπεδο”.
Η καλύτερη επίθεση (ΤΣΣΚΑ) εναντίον της δεύτερης καλύτερης, πιο αποτελεσματικής άμυνας στη διοργάνωση (Ολυμπιακός). Πιστεύω πως η ΤΣΣΚΑ θα πασχίσει να ματσάρει την ένταση στο παιχνίδι του Ολυμπιακού όμως έχει τον τρόπο για να τον νικήσει. Υπομονή, καλό μοίρασμα/κυκλοφορία της μπάλας, πολύ καλό shot selection και αρκετοί clutch παίχτες.
Για τον Ολυμπιακό, η μεγάλη αποστολή στο δρόμο για να νικήσει (και να “καταστρέψει” τη πρόβλεψη μου.. ) είναι να οδηγήσει τον αντίπαλο σε ένα παιχνίδι με χαμηλό σκορ, κοντρολάροντας το τέμπο και έχοντας κάποιους απρόβλεπτους “σημαντικούς παράγοντες” (σε επίπεδο προσώπων) όπως οι Γκριν, Παπαπέτρου και Μπιρτς.
Όπως και να έχει, ανεξάρτητα από το σκορ και τη τελική έκβαση, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι η δική μου επιλογή για το φετινό βραβείο του κόουτς της χρονιάς (2017 EL Coach Of the Year)!!!
Eκτίμηση
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ολυμπιακός: ΤΣΣΚΑ Μόσχας με +6
Φενέρμπαχτσε-Ρεάλ Μαδρίτης
Θα ήθελα να ξεκινήσω ενθυμούμενος τις δύο αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου για να κατανοήσουμε ότι και οι δύο ομάδες από τη πρώτη κιόλας ημέρα της σεζόν γνώριζαν πως αργά ή γρήγορα θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους πάλι μονομαχώντας για τον τίτλο της φετινής Ευρωλίγκας!
Σκληρά, κλειστά παιχνίδια, πολύ “φυσικά” με δύο υποψηφίους του βραβείου του MVP για τη διοργάνωση (Γιούλ και Μπογκντάνοβιτς) να είναι ικανοί να μεταφέρουν τη νίκη στη πλευρά της ομάδας τους. Μονομαχίες-κλειδί αυτές κάτω από τα καλάθια μεταξύ των Ούντο-Βέσελι και Αγιόν-Ράντολφ. Athleticism vs Skills, περιμένετε μερικές εκπλήξεις..
Όταν η Φενέρ νίκησε τη Ρεάλ στο πρώτο ματς της κανονικής περιόδου, ο Νάναλι έπαιξε το καλύτερο παιχνίδι με τη φανέλα της τουρκικής ομάδας αλλά ενόψει της Παρασκευής θα ήθελα να ποντάρω στον Gigi “Jesus” Datome!
Εκτίμηση:
Φενέρμπαχτσε-Ρεάλ Μαδρίτης: Φενέρμπαχτσε +11
Ciao a tutti da Luca Banchi.. Θα μείνουμε σε επαφή για ακόμα πρόβλεψη πριν τον τελικό..
Και ο νικητής θα είναι..
Απολαύστε το σόου φίλοι μου..”
Απολαυστικός ο κόουτς Μπάνκι.. Πάμε τώρα και στην ανάλυση της σελίδας η οποία προσπαθεί να αποτυπώσει όσο το δυνατόν καλύτερα την “ατμόσφαιρα” των δύο match-ups.
Fenerbahce vs Real Madrid
Ζευγάρι που γράφει τη δική του ιστορία στην Obradovic era στη Πόλη αφού συναντήθηκε στον ημιτελικό της Μαδρίτης το 2015 (96-87 οι Ισπανοί) και στα περυσινά Playoffs της Ευρωλίγκας (3-0 η Φενέρ παρά το σοκ της απουσίας του Βέσελι). Φέτος οι νίκες μοιράστηκαν με τους Τούρκους να επικρατούν με 78-77 στη Πόλη (ανύπαρκτο φάουλ κατά του Κάρολ στην άλλη άκρη του παρκέ στο τελευταίο δευτερόλεπτο με το σκορ ισόπαλο) και τη Ρεάλ να παίρνει τη ρεβάνς στη Μαδρίτη με 61-56.
Ας ξεκινήσουμε την εισαγωγή μας στο ματσάρισμα των δύο πραγματικά σπουδαίων ομάδων..
Ο κανόνας ευνοεί τη Φενέρμπαχτσε..
Αυτά τα παιχνίδια κατά κανόνα πάνε σε ελεγχόμενο τέμπο με τους ρεφ να αφήνουν την επαφή επιλέγοντας για ευνόητους λόγους να μην περάσουν τη βραδιά χρησιμοποιώντας συνεχώς τη σφυρίχτρα. Οι ομάδες προσπαθούν να ζυγίσουν περισσότερο κάθε κατοχή (valuing possesions basketball) και να μείνουν χαμηλά σε λάθη, στοιχεία που συνειδητά ή υποσυνείδητα στρώνουν το χαλί του low tempo παιχνιδιού. Αυτός τείνει να είναι ο κανόνας ο οποίος κατά καιρούς έχει τις εξαιρέσεις του.. Είναι πολλές οι παράμετροι που μπορούν να καθορίσουν το στοιχείο του ρυθμού και πολύ λεπτή η γραμμή για να περάσεις “απέναντι” εάν δε καταφέρεις να διαχειριστείς κάθε νέο παράγοντα/δεδομένο όσο κυλάει η βραδιά.
Η Φενέρ ξέρει ότι πρέπει να κάνει ένα άψογο αμυντικά παιχνίδι. Έχει απέναντι της μια ομάδα που σουτάρει πολύ από το τρίποντο (26.1, 2η πίσω μόνο από τον Παναθηναϊκό) και ευστοχεί στα περισσότερα τέτοια σουτ (9.8 ανά παιχνίδι) από κάθε άλλη στη διοργάνωση. Έχει επίσης τη καλύτερη αναλογία AST/TO (1.7) και υποστηρίζει την επίθεση της με επιθετικό ριμπάουντ. Ο Ομπράντοβιτς πρώτα από όλα θα ετοιμάσει πνευματικά τους παίχτες του ώστε να προσεγγίσουν σωστά την αμυντική τους αποστολή με το κατάλληλο physicalty (ώστε να μη κινδυνέψουν με πρόωρη, ανόητη φθορά που θα δώσει το μομέντουμ στα χέρια του αντιπάλου) και τη πρέπουσα τάση “φανατισμού” ώστε να πάρουν το τιμόνι μετά τα πρώτα Defensive stops. Είναι πολύ καλός σε αυτό. Ξέρει να το κάνει.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο μακριά θα το πάει ο Λάσο κυνηγώντας να φέρει το ματς στα δικά του μέτρα. Πόσο θα τζογάρει στη προσπάθεια του να ανοίξει τον ρυθμό δημιουργώντας ένα πλαίσιο απόλυτα ευνοϊκό για την ομάδα. Θα απλώσει την άμυνα του παρουσιάζοντας 1-2-2 zone press στα 3/4 (Ράντολφ ως catcher στο “ κεφάλι” ) παγιδεύοντας το “φτερό” και προστατεύοντας την εισαγωγή στο High post με το rotate του πολύ καλού στο να παίζει αυτή την άρνηση Ματσιούλις; Ή μήπως θα κάτσει στα αβγά του πηγαίνοντας το παιχνίδι χωρίς πολλά ρίσκα, περιμένοντας τον αντίπαλο να “σπάσει” και ελπίζοντας ότι η ποιότητα και ο clutch χαρακτήρας συγκεκριμένων παιχτών θα τον βγάλει στον αφρό; Πιθανόν.. Πιστεύω ότι ο Ομπράντοβιτς θα έχει τη πρωτοβουλία στο κομμάτι της παρέμβασης από την αρχή και ότι μπορεί να προβληματιστεί σοβαρά περισσότερο από το μομέντουμ του μεγάλου παίχτη παρά από κάποιο “τέχνασμα” του κόουτς Λάσο.
Ο Ζοτς θα είναι έτοιμος τακτικά. Αυτό που όμως “φοβίζει” κάθε προπονητή (πιστεύω και τον ίδιο) είναι η διαχείριση του απρόοπτου. Tης κακιάς στιγμής.. Οι περισσότεροι ίσως περιμένουν τη Φενέρ να μπει ορμητικά και να πάρει τον έλεγχο του παιχνιδιού από την αρχή, τι γίνεται όμως εάν η “νεράιδα” του τριπόντου καθίσει πάνω από το κεφάλι της “Βασίλισσας” και ο Γιούλ με τον Κάρολ βάλουν μερικά μαζεμένα σουτ πάνω σε τέλεια άμυνα, από αυτά που σου κόβουν τα πόδια και σου μεταδίδουν τις πρώτες σκέψεις ότι “πιθανόν να είναι η βραδιά αντιπάλου”.. Αυτό για μια ομάδα η οποία θα έχει (τη περισσότερη σε αυτό το F4) πίεση να διαχειριστεί παίζοντας στη πόλη της και μπροστά στο κοινό της, είναι διπλά επικίνδυνο. Η ιστορία των F4 είναι αδιάψευστος μάρτυς..
Στατιστική σύγκριση από το overbasket.com
“Προσαρμογές”
Ένα καλό χαρτί για τον Ομπράντοβιτς στο συγκεκριμένο ματς μπορεί να αποτελέσει ο James Nunnally. Έχω την αίσθηση ότι μπορεί να έχει ρόλο και μάλιστα σημαντικό γιατί μπορεί να δώσει plays σε άμυνα και επίθεση τα οποία θα δώσουν ώθηση σε μια ομάδα που ουσιαστικά παίζει “εντός έδρας”. Ο Nunnally έχασε λεπτά στο rotation, στο δεύτερο μισό της σεζόν στην EL όμως έρχεται από μια πολύ καλή σεζόν στη τουρκική λίγκα όπου μετράει 12.6 πόντους με 57.6% στο τρίποντο. Το τελευταίο δίμηνο στη TBL μάλιστα “γράφει” 19.2 πόντους με το εξωπραγματικό 24/32 τρίποντα (75%). Αποκορύφωμα οι 40 πόντοι απέναντι στη TED τη προηγούμενη εβδομάδα μόλις σε 22′.. Ο Καλιφορνέζος wing δίνει στον Ομπράντοβιτς έναν δυνατό περιφερειακό ο οποίος μπορεί να ανέβει στη κορυφή της άμυνας πάνω στο αντίπαλο πόιντ, μπορεί (πολύ βασικό ειδικά εφόσον κληθεί -που πιστεύω θα κληθεί- να κυνηγήσει τον Κάρολ) να “σπάσε锨screens κυνηγώντας μακριά από τη μπάλα στη ball screen επίθεση της Ρεάλ αλλά παράλληλα να εκτελέσει αποτελεσματικά spot shots τα ο οποία θα χρειαστεί η Φενέρ. Ειδικά στη περίπτωση που οι Μαδριλένοι ενεργοποιήσουν τις γνωστές τους άμυνες ζώνης (1-2-2 που καταλήγει σε 3-2) ο Ομπράντοβιτς θα στοχεύσει μεθοδικά την εκτέλεση με short 3s από τις γωνίες όπου κύριο εκφραστές θα είναι ο Ντατόμε με τον Nunnally. Όπως σας είπα στον πρώην παίχτη της Καβάλας η Φενέρ έψαχνε τον δικό της Κόρεϊ Χίγκινς (Value/money επιλογή Αμερικανού μακριά από τα φώτα της βιτρίνας, κίνηση που μπορεί να δώσει έναν πιο υγιή χαρακτήρα σε ομάδες που έχουν μπάτζετ-λευκές επιταγές) και εφόσον ο Ζοτς επιμείνει όπως κάνει τον τελευταίο καιρό να ξεκινήσει με το backcourt των Σλούκα-Μπογκντάνοβιτς, ο 3&D χαρακτήρας του Αμερικανού μπορεί να αποτελέσει πανοπλία μπροστά στον κίνδυνο φθοράς του Σέρβου ηγέτη των Τούρκων. Παρ’όλα αυτά (και πάντα σε συνάρτηση με το πως θα ξεκινήσει ο αντίπαλος) θεωρώ ότι ο Ομπράντοβιτς είναι πολύ πιθανό να μπει στο ματς προτιμώντας τον gritty χαρακτήρα του Ντίξον στην άμυνα (έτοιμος και για σημαντικά σουτ στην επίθεση) και αναλόγως να επιλέξει τον Ντατόμε (early scoring) ή τον Κάλινιτς (Defensive stops) στο “3”.
Ο Κάλινιτς στα δύο ματς της κανονικής περιόδου πήρε λεπτά απέναντι στον Γιούλ και τον βλέπω να αμύνεται κυριολεκτικά παντού, ακόμα και στον Ράντολφ όταν η Φενέρ πιθανόν θα χρειαστεί να χαμηλώσει και να γίνει πιο aggressive πιέζοντας και κολλώντας το πρόσωπο της κυριολεκτικά σε αυτό του αντιπάλου. Το Hustling του Σέρβου μπορεί να αποβεί καθοριστικό όπως και η δυνατότητα του να αμυνθεί παντού στα πρότυπα της σειράς των Playoffs με τον Παναθηναϊκό (Καλάθης, Σίνγκλετον).
Παρόμοιο ρόλο, ζωτικής σημασίας για το συγκεκριμένο ματς, θα έχει για τη Ρεάλ ο Jeffery Taylor σε ρόλο Defensive Stopper στη περίμετρο. Έχει ενδιαφέρον το πως θα προσεγγίσει ο Λάσο το rotation της Ρεάλ σε έναν ημιτελικό ανάμεσα σε δύο ομάδες οι οποίες αρέσκονται (και αν μη τι άλλο έχουν τη δυνατότητα) να παίζουν Big όλη τη σεζόν, όμως οι περιστάσεις τελευταία τις ανάγκασαν να γίνουν πιο ευέλικτες. Η Ρεάλ έχει μακράν το πιο βαθύ ρόστερ στη διοργάνωση. Απλωμένο κατά μήκος αυτού υπάρχει διάχυτο το athleticism, τα δυνατά πόδια και η εκτελεστική ικανότητα σε κάθε της μορφή. Ο Taylor έχει ρόλο εξισορροπιστή και αυτό αποτελεί μεγάλη επιτυχία του κόουτς Λάσο ο οποίος στη τελική ευθεία της περυσινής σεζόν (ειδικά στα playoffs της ACB) κατάφερε να πείσει έναν παίχτη με επιθετικογενή προσανατολισμό να επικεντρωθεί στα μετόπισθεν (ήταν καλός αμυντικός παλαιότερα ο Τέιλορ) κερδίζοντας τα λεπτά και εν τέλει το συμβόλαιο παραμονής του από εκεί. Ο πρώην γκαρντ των Μπομπκατς θα είναι λογικά αυτός που θα πάρει το “χρίσμα” για να αναλάβει τον σεληνιασμένο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Θα πει πολλά αυτή η βραδιά για τον Σουηδό wing και τον χαρακτήρα του στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο αναφορικά με το πως θα δουλέψει απέναντι στο πολυβόλο από το Βελιγράδι. Ο Τέηλορ έχει τα “πόδια”, το μήκος και το atthleiticism για να μείνει μαζί με οποιονδήποτε περιφερειακό της Φενέρ (μιλάω και για τους PG του Ζοτς) όμως το βράδυ της Παρασκευής θα χρειαστούν πολλά παραπάνω και κυρίως αντίληψη και συναισθηματική νοημοσύνη, κομμάτια στα οποία υστερεί.
Ο Λάσο ανακατέβει συνεχώς τη τράπουλα διαχειριζόμενος το περιφερειακό rotation μέσα στη σεζόν. Στην ACB των διαφορετικών προδιαγραφών δείχνει μια μικρή προτίμηση στο να μπαίνει με διάθεση outscore επιλέγοντας τον Κάρολ δίπλα στον Γιούλ αρκετές φορές. Στην Ευρωλίγκα βασίστηκε αρκετά στο δίδυμο Τέηλορ-Ματσιούλις στα φτερά (αμυντική προσέγγιση) ακουμπώντας επιθετικά στον άξονα Γιούλ-Frontcourt (Ράντολφ-Αγιόν) ξεκινώντας τα παιχνίδια. Η σειρά με τη Νταρουσάφακα και η ανάγκη για καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας στο μισό γήπεδο απέναντι στη 1-3-1 του Μπλατ έφερε στο προσκήνιο τον Ντόνσιτς δίπλα στον Γιούλ ενώ διόλου απίθανο το να εμπιστευτεί στο βασικό backcourt ενός τέτοιου ημιτελικού την εμπειρία και τη κλάση του Ρούντι. Μη ξεχνάμε ότι ο Λάσο έχει αρκετή ποιότητα στο βάθος του πάγκου του και role players που μπορεί να ενεργοποιήσει πηγαίνοντας το ματς στη φθορά (Ντρέηπερ στον Ντίξον, Τόμπκινς σε ρόλο μπαλαντέρ + Spot 3s). Νομίζω πως η Ρεάλ θα πρέπει να “πατήσει” σε αυτό της το πλεονέκτημα. Το να πάει το ματς στη φθορά θα είναι υπέρ της γιατί διαθέτει σαφώς μεγαλύτερο βάθος. Μπορεί όμως να δουλέψει προς αυτή τη κατεύθυνση..; Μπορεί να απαντήσει με γροθιά στη γροθιά παρουσιάζοντας ένα aggressive αμυντικό χαρακτήρα από το ξεκίνημα..; Αμφίβολο.
Kαθοριστική η μάχη στη “στρατόσφαιρα”..
Η μετωπική των δύο κυρίως παραγωγικών πηγών των ομάδων, Γιούλ εναντίον Μπογκντάνοβιτς τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας με τους δύο κόουτς να περιμένουν από τους stars τους ένα efficient , μεστό παιχνίδι με μπόλικο καθαρό μυαλό ώστε να εμπνεύσουν τους συμπαίχτες τους. Μιλάμε για δύο παιδιά τα οποία επέλεξαν για διαφορετικούς λόγους να μείνουν ή να παρατείνουν την παραμονή τους στην Ευρώπη με όνειρο τη βραδιά του τίτλου και της απόλυτης καταξίωσης. Ο Γιούλ το έχει βιώσει όμως φέτος είναι η χρονιά της ζωής του και είναι λογικό να θέλει το “απόλυτο”. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι και γενικότερο αυτό το F4 είναι η υπέρτατη πρόκληση για τον Ισπανό γκαρντ. Είναι η ευκαιρία του να βάλει κάτω τους καλύτερους και να κάνει establish στο status του “καλύτερου παίχτη που αγωνίζεται σήμερα στην Ευρώπη”. Είναι η ώρα του να ηγηθεί και να οδηγήσει την ομάδα του στην υπέρβαση σε μια κατάσταση όπου (σε αντίθεση με το F4 της Μαδρίτης) η Ρεάλ δεν είναι το φαβορί. Τα πάντα θα περάσουν από τα χέρια του και όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα πάνω του. Στη πιο απαιτητική Ευρωλίγκα όλων των εποχών έφερε τους Μαδριλένους στο Νο1 της regular season με καταπληκτικά παιχνίδια και πλέον έχει στρωμένο μπροστά του το χαλί της τελικής ευθείας. Ένα χαλί στο οποίο όμως περπατούν επιδέξια μόνο οι θρύλοι..
Στον ψυχισμό του Μπογκντάνοβιτς συγκεντρώνεται όλο το δράμα που έζησε πέρυσι αλλά και όλο το πείσμα για εξιλέωση που διακρίνει τη Φενέρ μέσα στη σεζόν. Ώρες ώρες νιώθω ότι τον περυσινό χαμένο τελικό του Βερολίνου ακολούθησε ένας αόρατος, μυστικός όρκος μεταξύ των ανθρώπων που έζησαν αυτές τις πολύ δυνατές στο πεδίο μάχης και αυτό που μετέπειτα χαρακτηρίστηκε ως αυτοχειρία, ώστε να επιστρέψουν και να κάνουν δικό τους αυτό που πίστευαν ότι δικαιωματικά τους ανήκει. Αυτό βλέπω φέτος στα μάτια και το πρόσωπο του Μπογκντάνοβιτς.. Έχει σαγηνεύει τον κόσμο ουκ ολίγες φορές τόσο με τη Φενέρ όσο και με την Εθνική Σερβίας αλλά δεν έχει κερδίσει. Ήρθε η ώρα να το κάνει..; Για να δούμε τι έχει γράψει για αυτόν η μοίρα..
Στη πραγματικότητα βέβαια το χοντρό χαρτί θα παιχτεί στη μάχη της frontcourt όπου η τετράδα Αγιόν-Ράντολφ-Ούντο-Βέσελι είναι ίσως ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο. Ο Εkpe Udoh είναι σε αγρία κατάσταση τον τελευταίο καιρό και θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο (μαζί με την πίεση της μπάλας στο μισό γήπεδο) της άμυνας της Φενέρ ώστε αυτή να μην επιτρέψει εύκολα καλάθια στη Ρεάλ τα οποία καρπώνονται οι Μαδριλένοι με κύριο εκφραστή τον εξαιρετικό finisher γύρω από το ζωγραφιστό, Ayon. O Ούντο τελείωσε μια εκπληκτική σειρά σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στον Παναθηναϊκό με 13.3 πόντους (17/26 δίποντα) 7.0 ριμπάουντ, 2.0 τελικές και 2.0 τάπες “γράφοντας” Offensive Rating 140.1, TS% 59% ξοδεύοντας 9.8 κατοχές ανά παιχνίδι. Στα τρία τελευταία ματς της ΤBL έχει 16.0 πόντους με 18/26 δίποντα και 2.3 τελικές πάσες. Αποτελεί την ασφάλεια της Φενέρ σε άμυνα και επίθεση (ακούμπα πάνω του ο Ζοτς μπάλες τη στιγμή που ο Νιγηριανός είναι αρκετά αποτελεσματικός τελειώνοντας από τα 3.5 μέτρα, δηλαδή από το σημείο αυτό και μετά όπου η Φενέρ επιδιώκει να έχει το πλήθος των εκτελέσεων της) και στα μεγάλα ματς είναι πάντα εκεί.
Εξίσου καλή σειρά playoffs έκανε και ο Γκουστάβο Αγιόν ο οποίος απέναντι στη Νταρουσάφακα είχε 14.0 πόντους (25/32 δίποντα) 7.3 ριμπάουντ, 3.0 τελικές, Offensive Rating 141.6, TS% 81% σε 9.1 κατοχές που ξόδευε ανά παιχνίδι. Η μάχη του με τον Ούντο θα κρίνει πολλά όπως και το ματσάρισμα των Ράντολφ-Βέσελι. Δύο εξαιρετικοί F/C οι οποίοι (ο καθένας με τον δικό του τρόπο) έχουν αποδειχθεί αρκετά clutch για τις ομάδες τους. Στη Μαδρίτη πιστεύουν ότι εάν ο Ράντολφ καταφέρει και “πατήσει” επιθετικά κρατώντας παράλληλα τον Βέσελι μακριά από το καλάθι της Ρεάλ, οι πιθανότητες για νίκη της “Βασίλλισας” αυξάνοντας σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Μιλάμε άλλωστε για έναν παίχτη (Ράντολφ) ο οποίος έχει τη ποιότητα να βγάλει σπουδαίο performance κυριαρχώντας σε μια τέτοια δυάδα αγώνων. Ο Βέσελι ζει ακόμα με την ανάμνηση των χαμένων βολών του περυσινού τελικού και θα κάνει τα πάντα για να την αφήσει πίσω (γιατί κάτι τέτοιο δε σβήνει, το “παντρεύεσαι). Θα μπει με πολύ πάθος ως συνήθως προσπαθώντας να παρακινήσει τους συμπαίχτες και να βάλει από την αρχή τη κερκίδα στην εξίσωση. Συνολικά το δίδυμο της Ρεάλ είναι πιο Offense oriented (με αρκετό mobility στα μετόπισθεν αλλά λιγότερο αμυντικό touch) ενώ το αντίστοιχο της Φενέρ πιο Defensive minded (με αρκετά αξιόπιστο finishing στο βαμμένο, καλή επικοινωνία σε High-Low καταστάσεις).
Σκεφτείτε πόσο κομβικός θα είναι ο ρόλος τους σε ένα μίνι- ματς 180 δευτερολέπτων εφόσον οι δύο ομάδες μπουν στο τελευταίο τρίλεπτο τρίλεπτο πιασμένες χέρι-χέρι. Είναι το σημείο όπου το παιχνίδι θα πάει στη προσωπική φάση και οι προπονητές θα προσπαθήσουν να θωρακίσουν τον άξονα της άμυνας τους με “αλλαγές”. Εάν βάλουμε και τον Χάντερ στην εξίσωση συμπεραίνουμε ότι η Ρεάλ έχει το απαιτούμενο agility στη γραμμή ψηλών ώστε να ενεργοποιήσει Hard Hedging προσέγγιση στα PnR της Φενέρ, ειδικά σε αυτά τα οποία ακολουθούν τα Hand offs στο φτερό απαγορεύοντας την εισαγωγή της μπάλας με ντρίμπλα στον άξονα όπου οι Μπογκντάνοβιτς-Σλούκας είναι αρκετά ικανοί.
Και οι δύο ομάδες (όπως και η ΤΣΣΚΑ) έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που λείπουν από τις δύο δικές μας (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ) και ίσως να ταυτίζονται με το έδαφος που έχουμε να καλύψουμε μέχρι τη κορυφή. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι τρέχουν δύο αρκετά efficient επιθέσεις που βασίζονται στη συνεργασία και παράγουν υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας στην εκτέλεση ακόμα και εάν (λόγω Pace) το ακριβές παραγωγικό νούμερο στον πίνακα στο τέλος της βραδιάς κυμαίνεται σε διαφορετικά επίπεδα.
Η Ρεάλ είναι η πιο Clutch ομάδα σήμερα. Έχει όμως αυτό που χρειάζεται για να “παγώσει” τη κόλαση..;
Eκτίμηση: Η Ρεάλ είναι ξεκάθαρα η ομάδα με το μεγαλύτερο οπλοστάσιο στη διοργάνωση. Το ταλέντο της και το εύρος των δεξιοτήτων μαζί με το βάθος αυτού του ρόστερ είναι κάτι πολύ δυνατό για αυτή τη διοργάνωση. Τέσσερις παίχτης της (Γιούλ, Ντόνσιτς, Κάρολ, Ράντολφ) βρίσκονται στη πρώτη στατιστικά δωδεκάδα με το clutch performance των παιχτών της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Έχει όμως αυτό που χρειάζεται για να “παγώσει” τη κόλαση; Αυτό υποτίθεται ότι είναι το πάρτι της Φενέρ.. Έτσι πρέπει να είναι. Μπορούν να το χαλάσουν όμως θυμίζοντας τη παράσταση της Baskonia στη Μόσχα απέναντι στη ΤΣΣΚΑ του Ίβκοβιτς το 2005;
Χρειάζεται πολλά παραπάνω από το εντυπωσιακής ποσότητας ταλέντο ενός καλοδουλεμένου συνόλου για να το πετύχει αυτό. Σίγουρα ατσάλινη συγκέντρωση και πίστη. Η αλήθεια είναι όμως ότι βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Εδώ παίζουμε το μπάσκετ του προπονητή. Και αυτό δίνει πλεονέκτημα στη “γηπεδούχο” Φενέρ. Οι Τούρκοι αισθάνονται την ωρίμανση του καλού κρασιού. Η ιδανική συνθήκη για αυτούς φαίνεται να έχει φτάσει. Βρίσκονται, με πρώτο τον κόουτς Ομπράντοβιτς, σε εξαιρετική κατάσταση τον τελευταίο καιρό. Έχουν τα εργαλεία, αγωνιστικά και πνευματικά, για να μείνουν όρθιοι σε μια τέτοια μάχη, στο μπάσκετ που παίζεται σε τέτοια παιχνίδια της μιας ανάσας. Είναι αρκετά gritty και κυρίως είναι ομάδα η οποία έχει δείξει ότι μπορεί να επιστρέψει όταν βρεθεί μετά από ένα ημίχρονο π.χ με τη πλάτη στον τοίχο. Έχει δουλέψει για αυτό και μπορεί να το κάνει. Πάνω απ’όλα, είναι αρκετά πεινασμένη. Ο φόβος της ήττας είναι σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού (γιατί μια αποτυχία όπως έχουν έρθει τα πράγματα θα φέρει σαφέστατα μεγάλη απογοήτευση). Όμως για αυτό βρίσκεται εκεί η πατρική φιγούρα του Ομπράντοβιτς. Η Φενέρ, λόγω της αμυντικής ετοιμότητας, την οποία θεωρώ ότι θα παρουσιάσει, και της ενέργειας που θα της δώσει η απόδοση σε αυτό το κομμάτι, έχει τον πρώτο λόγο..
CSKA Moscow vs Olympiakos
Classic των F4 το οποίο δε γράφει ιστορία αλλά αποτελεί την ίδια την ιστορία της διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια. Η ΤΣΣΚΑ πήρε και τα δύο φετινά ματς (75-81 στο Φάληρο, 90-86 στη Μόσχα) όντας καλύτερη με τον Νάντο Ντε Κολό να μετράει 23.0 πόντους-5.5 ριμπάουντ-4.5 τελικές στη δυάδα αυτή παιχνιδιών.
Σσσσσσ… Είναι ακόμα εδώ.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το φάντασμα που στοιχειώνει τη ΤΣΣΚΑ όλα αυτά τα χρόνια στα παιχνίδια των F4 δεν έχει ξορκιστεί μετά τη περυσινή τεράστια επιτυχία και τη κατάκτηση του τίτλου της Ευρωλίγκας. Το αντίθετο θα έλεγα.. Έκανε πάλι την εμφάνιση του, με μια ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακή είσοδο, στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού απέναντι στη Φενέρ. Η “αρκούδα” κατάφερε κατακτώντας τον τίτλο να διώξει τη κατάρα, όχι το φάντασμα το οποίο κουβαλάει σαν άλλο παπαγάλο στον ώμο της. Το γνωρίζει και η ίδια όσο και εάν το αρνείται. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γονατίσει και πάλι. Το μεγαλύτερο κέρδος από τη περυσινή επιτυχία μπορεί να είναι το γεγονός ότι η ΤΣΣΚΑ έχει μάθει να ζει με αυτό το φάντασμα και να μη κρύβεται κάτω από το πάπλωμα τρεμάμενη όταν το αντικρίζει.. Είναι νομίζω μια κατάσταση συνδεδεμένη με το DNA του οργανισμού με τα ερεθίσματα της ευρύτερης ρωσικής κουλτούρας και ιδιοσυγκρασίας να έχουν παίξει τον ρόλο τους (ασχέτως με τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ομάδα).
Σκεφτείτε τον συναισθηματικό κόσμο των παιχτών της ΤΣΣΚΑ (των ίδιων που κατέκτησαν πέρυσι τη κορυφή της Ευρώπης) εάν μπουν στο τελευταίο τετράλεπτο του ημιτελικού με ένα ισχνό προβάδισμα και δουν τον Σπανούλη να βάζει δύο μαζεμένα μακρινά σουτ. Στα ματιά τους εκείνη τη στιγμή ο Έλληνας σταρ θα φαντάζει κάπως έτσι..
..και ναι, αυτό το πρώτο που σας έρχεται στο μυαλό σαν εικόνα, είναι πολύ πιθανό να συμβεί στη τελική ευθεία του παιχνιδιού.
Θυμηθείτε μια παράγραφο την οποία κατά ένα μαγικό τρόπο (γιατί άραγε..) η σελίδα κληροδοτεί στην αντίστοιχη ανάρτηση της επόμενης σεζόν από το 2015 μέχρι σήμερα όταν και είχαμε μιλήσει για τη “κατάρα του μαύρου μαργαριταριού”..
“Το «πλήρωμα» του Βατούνιν μοιάζει καταραμένο. Και ο θησαυρός που κατέχει (τεράστιες επενδύσεις και το μεγάλο μπάτζετ) είναι ίσως η ίδια του η κατάρα που, όπως και στην ταινία του Γκορ Βερμπίνσκι, μεταμορφώνει τους πειρατές σε σκελετούς κάθε βράδυ υπό το φως του φεγγαριού. Ο συσχετισμός είναι έντονος εάν συνδυάσετε τις εικόνες της αγνώριστης ΤΣΣΚΑ σε πολλά ματς των F4 (υπό το φως του φεγγαριού..) με τους παίχτες (πειρατές) να μεταμορφώνονται προς το χειρότερο (σκελετοί)..”
Ο Ιτούδης έχει κάνει καταπληκτική δουλειά αυτά τα τρία χρόνια στη Μόσχα προσπαθώντας να αλλάξει τα πάντα στο DNA του οργανισμού (αγωνιστικό στυλ, προσέγγιση ειδικών καταστάσεων εντός παρκέ αλλά και της αγοράς αναφορικά με τον τρόπο που κατασκευάζεται ένα σύγχρονο σύνολο αφήνοντας πίσω τη μέχρι τώρα προσκόλληση σε παραδοσιακές πεποιθήσεις) φέρνοντας μια αύρα φιλελευθερισμού εντασσόμενη στις αρχές του προπονητή αλλά και εναρμονισμένη με την εξελικτική πορεία του αθλήματος. Μαζί του η “αρκούδα” χαμήλωσε, έγινε πιο γρήγορη χωρίς να απολέσει την αμυντική της συνοχή ενώ η επιλογή της να επιβιβαστεί στο τραίνο της Pace & Space επίθεσης γέννησε μια από τις πιο παραγωγικές και καλοδουλεμένες επιθέσεις που είδε η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Το σημαντικότερο δε πλεονέκτημα αυτής της κατασκευής είναι ότι δε στοχεύει στο να κάνει αποκλειστικά outscore στον αντίπαλο αλλά έχει τη δυνατότητα να αλλάζει “κέλυφος”, να προσαρμόζεται, ώστε να μπορεί να επιβιώνει σε μάχες διαφορετικής φύσης. Είτε μιλάμε για μια κούρσα 100 μέτρων είτε για μια μονομαχία μέσα σε ένα κελί..
Για τον Ολυμπιακό η συνθήκη είναι καλή. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη εάν η ελληνική ομάδα δεν είχε αυτούς τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς πολύ σημαντικών παιχτών (Χάκετ, Λοτζέσκι) όμως νιώθει άνετα (περισσότερο ίσως και από ότι θα ένιωθε μια πιο ποιοτική από αυτόν ομάδα αντικρίζοντας την ΤΣΣΚΑ) ματσάροντας με τους πρωταθλητές Ευρώπης και αυτό “βγαίνει” στο κλίμα που υπάρχει στο “λιμάνι” αναφορικά με τον συγκεκριμένο ημιτελικό.
Ο Ολυμπιακός έχει τα όπλα για να παίξει τέτοια παιχνίδια. Στη πραγματικότητα έχει κατασκευαστεί για να μπορεί να επιβιώσει σε τέτοια ματς. Δημιούργησε σχολή με τη πρόσφατη ιστορία του στα παιχνίδια της μιας ανάσας και μέσα από αυτήν “ξεπηδάει” κάθε καινούργιο σύνολο που παρουσιάζουν οι ερυθρόλευκοι σεζόν με σεζόν. Θυμηθείτε λίγο αυτό που διαβάσατε παραπάνω (“ο κανόνας ευνοεί τη Φενέρ”) για το σύνηθες πλαίσιο στο οποίο διεξάγονται αυτές οι μάχες.. Δεν είναι ο κανόνας αλλά είναι πολύ πιθανόν να συμβεί. Οι ερυθρόλευκοι έχουν βασικά στοιχεία για να κερδίζουν τέτοια ματς. Ένα δίδυμο σπουδαίων stars, proven winners σε αυτό το επίπεδο (Σπανούλη-Πρίντεζη) το οποίο αποδεδειγμένα ξέρει να παίζει τέτοια ματς έχοντας σπάσει τη μεμβράνη του overachieving. Εμπειρία και συνοχή. Intangibles (τα μεγαλύτερα ίσως ανάμεσα στους τέσσερις διεκδικητές). Και κυρίως ένα πολύ καλό αμυντικό σύνολο το οποίο έχει χτιστεί στη βάση του versatility και το οποίο (σε συνδυασμό με την ύπαρξη των δύο stars) αποτελεί το κλειδί για την αυξημένη πιθανότητα νίκης που παρουσιάζουν οι ερυθρόλευκοι σε πολύ κλειστά ματς που κρίνονται στη μια κατοχή. Στο Hoopfellas έχουμε εστιάσει πολύ τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη τάση που κυριαρχεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Με τη δομή που έχει η Ευρωλίγκα μάλιστα, κάθε χρόνο αυτή κάνει τη παρουσία της όλο και πιο ξεκάθαρη. Τα κλειστά ματς στη τελική τους ευθεία παίζονται κατά κανόνα στο ένας εναντίον ενός και εκεί πρέπει να έχει παίχτες που να μπορούν να βγάλουν προσωπικές άμυνες και να τελειώσουν προσωπικές φάσεις. Όταν πάει το παιχνίδι εκεί η Ρεάλ δε θα χάσει από τη multiscreen Box επίθεση του Ζοτς αλλά η τύχη της θα κριθεί από το κατά πόσο μπορεί να αμυνθεί (ειδικά σε ένας με έναν) απέναντι στον Μπογκντάνοβιτς, τον Ντίξον ή το παιχνίδι χαμηλά του Ούντο. Ο Ολυμπιακός δε θα χάσει από την αστραπιαία μετακίνηση της μπάλας από δυνατή σε αδύνατη πλευρά και τις skip πάσες της ΤΣΣΚΑ αλλά η τύχη του θα κριθεί στο κατά πόσο μπορεί να αμυνθεί απέναντι στους εξαιρετικούς στη προσωπική φάση γκαρντ της “αρκούδας” και κατά πόσο μπορεί να σφραγίσει το αμυντικό ριμπάουντ.
Αυτή η ομάδα (Ολυμπιακός) λοιπόν είναι κατασκευασμένη για να παίζει μίνι-τελικούς των 180 δευτερολέπτων. Έχει μεγάλη ομοιογένεια, κατεύθυνση, πίστη, versatility για να παίξει πολύ καλή προσωπική και ομαδική άμυνα συν δυο παίχτες οι οποίοι δε λαθεύουν εύκολα όταν το χρονόμετρο βουτάει προς το μηδέν. Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί, όπου τουλάχιστον θα εξισωθούν οι πιθανότητες νίκης των δύο αντιπάλων, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από την ελληνική ομάδα η οποία πρέπει να δουλέψει πολύ στο παρκέ για να κρατήσει χαμηλά έναν αντίπαλο σαφέστατα υπέρτερο σε επιθετικές δεξιότητες.
Προαπαιτούμενο: Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα υποδειγματικό αμυντικό παιχνίδι για να διεκδικήσει τη νίκη. Τίποτα λιγότερο..
Αυτή θα είναι η βάση στη τακτική του προσέγγιση και μόνο πάνω σε αυτή μπορεί να χτίσει το παιχνίδι του σε αυτόν τον ημιτελικό. Και φέτος ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Είναι αρκετά ικανός στο να προσαρμόζει την άμυνα του ανάλογα με τις δεξιότητες της επίθεσης του αντιπάλου και η προσωπική του αυτή ικανότητα του δίνει το δικαίωμα να ρισκάρει εμφανίζοντας καινούργια στοιχεία με γνώμονα το ότι γνωρίζει καλά το σύνολο του. Ο Ολυμπιακός θα βρει απέναντι του ένα unique σύνολο το οποίο έχει κατοχυρώσει το δικό του στυλ παιχνιδιού στην εποχή του Ιτούδη. Παίζει στο πιο γρήγορο τέμπο σε ανοιχτό και μισό γήπεδο και αποτελεί τη καλύτερη Shooting team της διοργάνωσης ενώ την ίδια στιγμή φημίζεται για τις συνεργασίες του δουλεύοντας “μαζί” για το μεγαλύτερο ποσοστό των πόντων που παράγει.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε εντοπίσει ένα πρόβλημα στο ματσάρισμα της άμυνας των ερυθρολεύκων απέναντι σε ομάδες που μετακινούν σωστά και με μεγάλη ταχύτητα τη μπάλα από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά, δουλεύοντας στον ίδιο χρόνο δράσεις πάνω στη μπάλα και μακριά από αυτή (CSKA, Brose). Φιλτράροντας τον τρόπο λειτουργεί ο κόουτς Ιτούδης σε ανάλογες καταστάσεις πιστεύω ότι η ΤΣΣΚΑ (όπως άλλωστε κάνει όλη τη σεζόν) δε θα κάνει κατάχρηση της περιφερειακής εκτέλεσης αλλά αντίθετα θα επιδιώξει με “σοφία” να χτυπήσει κάθε υπέρ της miss match είτε βάζοντας τη μπάλα στο ζωγραφιστό (έχει γκαρντ με ικανότητα να τοποθετήσουν σωστά τη μπάλα στο προσδοκώμενο σημείο ακόμα και υπό καθεστώς πίεσης) είτε παίζοντας ένας με έναν κάθετα. Ο Μάντζαρης και ο Παπανικολάου λοιπόν αναμένεται να είναι οι βασικοί πυλώνες στη περιφερειακή άμυνα της ελληνικής ομάδας με τη λογική να λέει ότι θα πάρουν χοντρά λεπτά (ως οι παίχτες που θα περάσουν τον περισσότερο χρόνο απέναντι στους Ντε Κολό-Τεόντοσιτς). Για αυτό και είναι πολύ βασικό να βάλουν spot shots, μένοντας συνδεδεμένοι με το καλάθι δεδομένου του ότι το ποσοστό τους διαμορφώνει τη διάταξη της αντίπαλης άμυνας. Είναι σημαντικό να μη χρειαστεί ο κόουτς Σφαιρόπουλος να καλύψει τυχόν κακή επιθετικά τους βραδιά παρατάσσοντας πιο αδύναμα αμυντικά σχήματα για παραπάνω λεπτά. Επίσης εκτιμώ ότι οι Ρώσοι θα βάλουν τη μπάλα στον παίχτη του Σπανούλη από την αρχή με σκοπό να τον φθείρουν και εδώ χρειάζεται σωστός χειρισμός από την ελληνική ομάδα. Η παρουσία του Τζάκσον στη πρώτη πεντάδα μπορεί φαινομενικά να διευκολύνει (ώστε ο αρχηγός των ερυθρολεύκων να μη χρειάζεται να παίξει άμυνα στα 7-5 μέτρα) όμως έχω την εντύπωση ότι η ΤΣΣΚΑ θα μεταφέρει τη μπάλα σε αυτόν ώστε να χτυπήσει με drive μέσα από close out επίθεση. Σημαντικό στοιχείο είναι οι πρώτες μπάλες που ακουμπούν στα post ups του Κουρμπάνοβ οι οποίες τους βοηθούν να βρουν ισορροπία και να μπουν ομαλά στο παιχνίδι και όχι με αλόγιστο shootout από το ξεκίνημα.
Μια στατιστική σύγκριση από το overbasket.com..
Stay in Contact, Stay Connected
Η φύση της ελληνικής άμυνας (συχνή χρήση “αλλαγών”) είναι τέτοια που δεν επιτρέπει καθαρές ματιές από τη περιφέρεια για αυτό και οι ερυθρόλευκοι είναι η ομάδα απέναντι στην οποία οι αντίπαλοι εκτελούν τα λιγότερα τρίποντα (19.1 ανά ματς) και μάλιστα με χαμηλό ποσοστό (35.3%, πέμπτη καλύτερη αμυντική επίδοση στη διοργάνωση). Το “κλειδί” για τον Ολυμπιακό στα μετόπισθεν συνοψίζεται στη φράση Stay in Contact η οποία θα πρέπει να γραφεί με μεγάλα γράμματα στον μαυροπίνακα των αποδυτηρίων. Stay in Contact, Stay Connected. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η Elbow εκτέλεση μετά από το Pin Down Screen που δουλεύει η ΤΣΣΚΑ για τον Ντε Κολό (Χίγκινς, Φριντζόν, Μίλος). Είναι απαραίτητο το να πιάσεις υψηλό επίπεδο επικοινωνίας ώστε να ελέγξεις τη μπάλα στα Blind/Back Screens (όταν βλέπεται τον έτερο γκαρντ να ανεβαίνει στον άξονα ως screener ψάχνοντας τη πλάτη του αμυνόμενου για να καθαρίσει χώρο για διείσδυση μετά από κεντρικό PnR) ή στο Running Hand Off που σας περιέγραψα πριν τη σειρά με τη Baskonia..
“Από την άλλη πλευρά το Running Hand Off της CSKA είναι ένα από τα θεαματικότερα plays μισού γηπέδου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με τον τρόπο που το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό του δίνουν σάρκα και οστά στο παρκέ. Άμεση μετατροπή της A-Set σε 3-2 Format με σκοπό να βάλει με ταχύτητα έναν εκ των δύο “μάγων” στον άξονα και με το χαλί του κεντρικού PnR στρωμένο. Είναι η επιτομή του “ξέρω τι θα κάνεις, αλλά δε μπορώ να το σταματήσω..” μιας και το πληθωρικό ταλέντο των δύο παιχτών κάνει τη συγκεκριμένη κατάσταση ασταμάτητη σαν ..το αύριο.“
Θα είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον να δούμε την αμυντική προσέγγιση του κόουτς Σφαιρόπουλου απέναντι στο Pick & Roll των Ρώσων το οποίο εντάσσουν σχεδόν σε κάθε έκφραση του επιθετικού τους playbook. Ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται η μπάλα, τον χειριστή ή τον αμυντικό που βρίσκεται στην αδύνατη πλευρά ο Ολυμπιακός θα πρέπει να επιλέξει. Σημειώστε ότι η επιθετική προσέγγιση (ενεργοποίηση Hard Hedge) δεν ενδεικνύεται πάντα απέναντι σε μια ομάδα η οποία ξέρει όσο καμία άλλη να δημιουργεί (αφού βγάλει τη μπάλα γρήγορα από την επιθετική στα όρια του trapping άμυνα μετά το screen) fast breaks μισού γηπέδου παίζοντας με παίχτη παραπάνω και εκτελώντας άμεσα σε καταστάσεις τέσσερις εναντίον τριών ή τριών εναντίων δύο.
Ριμπάουντ και άμυνα στο ζωγραφιστό
Ακόμα θυμάμαι το αμυντικό σεμινάριο των ερυθρολεύκων στον ημιτελικό του Λονδίνου απέναντι στην “αρκούδα” σε ένα παιχνίδι όπου η άμυνα τους στο έδαφος και συνολικά το poositioning που επέδειξαν ακούμπησε το άριστα. Ήταν μια παράσταση που έδειξε εμφατικά το επίπεδο συγκέντρωσης που είχε εκείνη η ομάδα εκτελώντας άψογα κάθε λεπτομέρεια σε τακτικό επίπεδο στα μετόπισθεν. Ο Ολυμπιακός έχει το μέγεθος και το athleticism για να μείνει “μαζί” με τη μπάλα στην επίθεση της ΤΣΣΚΑ αν και όπως είπαμε (και επειδή κανένα ζευγάρι πόδια δε ταξιδεύει το ίδιο γρήγορα όπως μια μπάλα στον αέρα) το βασικότερο κριτήριο επιτυχία έγκειται στην επικοινωνία. Και στα δύο φετινά παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων οι ερυθρόλευκοι έδειξαν ότι μπορούν να κερδίσουν τη μάχη των αιθέρων από τους παίχτες της ΤΣΣΚΑ. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη rebounding team και από εκεί μπορεί να ελέγξει τον ρυθμό. Άλλωστε το ριμπάουντ και η άμυνα στο post (συμπεριλαμβάνονται και οι προσωπικές που δίνεις στον αντίπαλο, η ΤΣΣΚΑ έχει 21.6 εκτελέσεις μ.ο, φυσικά Νο1 στη διοργάνωση) μπορούν να δώσουν το πλεονέκτημα σε επίπεδο ρυθμού. Είναι δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να κόψει στη μέση το γήπεδο σετάροντας το παιχνίδι από τη στιγμή που το πλαίσιο των πολλών κατοχών (περισσότερα touches, ευκαιρίες για εκτέλεση) μπορεί να βοηθήσει τους scorers του Ιτούδη να ζεσταθούν.
Μιλουτίνοφ και Βορόντσεβιτς
Εκτιμώ πως είναι δύο παίχτες οι οποίοι μπορούν να δώσουν ώθηση στην ομάδα τους μέσα από διάφορα κομμάτια του παιχνιδιού. Το Small ball της ΤΣΣΚΑ μπορεί να πληγεί (όχι σε βάθος χρόνου αλλά για συγκεκριμένο διάστημα) από το μέγεθος του Σέρβου ψηλού ο οποίος μπορεί να αποτελέσει παράγοντα στις μάχες ψηλά. Δε θα μου κάνει καθόλου εντύπωση να πάρει παραπάνω μπάλες χαμηλά ώστε η ελληνική ομάδα να δράξει τα θετικά του “ακουμπάω τη μπάλα στο low post” αν και κλειδί σε όλη τη παρουσία του θα είναι η επιθετικότητα του (πρέπει να μείνει επιθετικός, το βάθος της ελληνικής ομάδας στη θέση τον καλύπτει). Ελλείψει του Λοτζέσκι είναι σημαντικό επίσης να δηλώσουν παρών (με μίνιμουμ συνεισφορά το Spot shooting) οι Γκριν και Παπαπέτρου, παίχτες που πρέπει να διατηρήσουν το πλαίσιο των αποστάσεων σε “τίμιο” επίπεδο για τους Σπανούλη και Πρίντεζη.
Ο Βορόντσεβιτς από την άλλη είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους παίχτες στις ημέρες μας καθώς αποτελεί πολύ σημαντικό εξάρτημα στη μηχανή της ΤΣΣΚΑ όλα αυτά τα χρόνια όντας αναμφίβολα ένας από τους πιο πλήρεις φόργουορντ στην Ευρώπη. Δυνατό, σκληρό και καλοπροπονημένο παιδί που καλύπτει τρεις θέσεις (το μέγεθος του κλειδί στις Small units της “αρκούδας), αμύνεται και στις δύο γραμμές και σουτάρει εξαιρετικά από τη περίμετρο (48.5% στο τρίποντο φέτος). Έχει μεν πολλές ανοιχτές ματιές με τις άμυνες να είναι προσαρμοσμένες στον άξονα και τους θαυματοποιούς του κεντρικού PnR της ΤΣΣΚΑ όμως όταν δε σουτάρει καλά ο Βορόντσεβιτς η επιθετική λειτουργία των Ρώσων δεν είναι η ίδια. Σημαντικός παίχτης και ο Χίγκινς τον οποίο η σελίδα εκτιμά πολύ. Όντας ρούκι στην EL, στο περυσινό F4 έδειξε τη κλάση του ενώ νωρίτερα στη σεζόν προσαρμόστηκε σε διαφορετικούς ρόλους (ανέβηκε ως facilitator στα γκαρντ, έτρεξε PnR, βγήκε μπροστά ακόμα και ως defensive stopper) παράγοντας πολλά clutch plays για τους πρωταθλητές. Είναι “αμόλυντος” από την ηττοπάθεια που καταδίωκε την ομάδα κάτι που τον βοήθησε άλλωστε. Ο Ολυμπιακός δε πρέπει να τον υποτιμήσει αλλά αντίθετα να περιμένει ίσως και έξτρα (σε αριθμό) εκτελέσεις από τα χέρια του στον ημιτελικό.
Ο παράγοντας Σπανούλης
Είναι δεδομένο ότι το μεγαλύτερο μέρος της αμυντικής προσοχής της ΤΣΣΚΑ θα στραφεί στο δίδυμο των Σπανούλη-Πρίντεζη, με την έννοια ότι αποτελούν δύο top class παίχτες με γαλόνια που θα ζήλευαν οι πάντες σε αυτό το επίπεδο. Στη περίπτωση του αρχηγού μάλιστα ο “συναγερμός” που έχουν ήδη ενεργοποιήσει οι ..ρωσικές αρχές δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι είναι ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ αλλά και ότι (σε πιο πρακτικό επίπεδο) συνιστά το μοναδικό πραγματικό δημιουργό των ερυθρολεύκων.
Πίσω στο 2015, η “αρκούδα” μπορώ να πω ότι είχε κάνει ένα πολύ καλό αμυντικό παιχνίδι επάνω του όντας πολύ προσεκτική στη λεπτομέρεια. Αυτό που ακολούθησε στη τελική ευθεία του ματς βέβαια ήταν απλά μια από τις μεγαλύτερες ατομικές παραστάσεις που έχουν δοθεί στην ιστορία των F4 και μόνο παίχτες αυτής της κλάσης μπορούν να μας προσφέρουν..
Όταν “επιστρέφει” ο Σπανούλης σε τέτοιο ματς, βλέπεις τη μοίρα κατάματα.. Κατά την εκτίμηση μου ο Δημήτρης Ιτούδης θα προσπαθήσει σε πρώτη φάση με άξονες το μήκος και την επικοινωνία στα μετόπισθεν να χτυπήσει τον Έλληνα σούπερ-σταρ στην “αχίλλειο πτέρνα” του λάθους. Ο Σπανούλης ακόμα και σήμερα φαντάζει ..20 πόντους ψηλότερους από τους υπόλοιπους θνητούς που βρίσκονται στο παρκέ σε τέτοια ματς όμως είναι επιρρεπής στο λάθος. Τα deflections λοιπόν θα παίξουν μεγάλο ρόλο εκατέρωθεν αλλά και, πιο ειδικά, στη περίπτωση του Σπανούλη η παρουσία του οποίου εξασφαλίζει καλά σουτ στους συμπαίχτες του. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται λοιπόν ένα low mistake παιχνίδι από τον αρχηγό του στα όρια του δυνατού απέναντι σε μια αρκετά ικανή άμυνα όπως αυτή της ΤΣΣΚΑ. Από το μυαλό και τη κατάσταση του τρέφονται όλοι οι συμπαίχτες και εάν εξαιρέσουμε τον Πρίντεζη, η παραγωγικότητα των υπολοίπων συνδέεται με μια μορφή ομφάλιου λώρου με το παιχνίδι του αρχηγού. Κουρμπάνωφ, Τζάκσον, Χίγκινς και στη τελική ευθεία Χάινς αναμένεται να κληθούν να κοιτάξουν κατάματα το “θηρίο” αυτήων των παιχνιδιών με τον Αμερικανό σέντερ και πρώην συμπαίχτη του να αποτελεί “μπαλαντέρ” πάνω σε αυτόν ή τον Πρίντεζη με καθαρό one on one στα τελευταία 2-3 λεπτά εάν χρειαστεί μιας και το μέγεθος των forwards της ΤΣΣΚΑ επιτρέπει στον Ιτούδη να ακολουθήσει μια τέτοια τακτική. Στα δύο φετινά ματς ο Ολυμπιακός, κάθε φορά που ο Σπανούλης “κλείδωνε” με τον Χάινς στη τελική ευθεία έψαχνε άμεσα τη πάσα στη Weak side ώστε να εκτελέσει μακριά από τον σούπερ αμυντικό των Ρώσων και κυρίως για να τον αναγκάσει να μείνει στη περίμετρο, μακριά από πιθανή εκτέλεση στο ζωγραφιστό όπου η παρουσία του είναι συνήθως καθοριστική. Έχω την αίσθηση ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος θα διατηρήσει τον Σπανούλη ως μόνο γκαρντ στο “1” όταν δοκιμάσει το σχήμα με τους Παπανικολάου-Παπαπέτρου στα φτερά δεδομένου του ότι απέναντι σε μια τόσο καλή επίθεση (την οποία δε μπορείς να κρατήσεις μακριά από το καλάθι για μεγάλο, συνεχές χρονικό διάστημα) πρέπει να παραμείνεις δημιουργικός. Η ΤΣΣΚΑ φέτος αναγκάζει τον αντίπαλο σε αρκετά λάθη (15.0) όμως και η ίδια (fast pace μεν αλλά και η Ρεάλ σε υψηλό τέμπο παίζει..) κάνει επίσης πολλά (14.4). Τα λάθη συνιστούν “σημάδι” σε αυτά τα ματς. Για αυτό είναι σημαντικό για τον Ολυμπιακό να τελειώνει επιθέσεις με εκτέλεση (ακόμα και άστοχη) παρά να χαραμίσει μπάλες και να στρώσει το χαλί του αιφνιδιασμού στα γκαρντ των Ρώσων. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταβίβαση. Δε θα μου κάνει εντύπωση (αντίθετα το περιμένω κιόλας) να καθαρό trapping από τον Ιτούδη (ή ICE αντιμετώπιση) στα Side picks του Σπανούλη (ώστε να μην αναμειχθεί ο ίδιος στη τελική ευθεία της ερυθρόλευκης επίθεσης ακόμα και εάν η “αρκούδα” τζογάρει με παίχτη λιγότερο) και στα post ups του Πρίντεζη. Καταλαβαίνεται το πόση αξία έχει σε αυτές τις περιπτώσεις το καθαρό μυαλό και τα έτοιμα χέρια..
Η ΤΣΣΚΑ είναι η πιο ποιοτική εκ των δύο ομάδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία επ’αυτού. Ο Ολυμπιακός (χωρίς να αποτελεί φαβορί) έχει καλή πιθανότητα για να βγει ζωντανός από αυτή τη μάχη. Επίσης δε χωράει αμφιβολία..
Εκτίμηση: Noμίζω πως πρόκειται για έναν ημιτελικό τον οποίον όλοι μας θα επιλέγαμε στην αρχή της σεζόν -και εφόσον είχαμε αυτή τη δυνατότητα- να παρακολουθήσουμε. Η ιστορία των δύο ομάδων στα παιχνίδια της μιας ανάσας είναι ένα κουβάρι που ακόμα ξετυλίγεται και έχει χαρίσει στους απανταχού μπασκετικούς μερικές από τις πιο λαμπρές στιγμές στην ιστορία του θεσμού. Η μονομαχία (ξεκινώντας από τους ανθρώπους στην άκρη των πάγκων) έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Για τον πρωταθλητή Ευρώπης Δημήτρη Ιτούδη ο Ολυμπιακός αποτελεί την ύψιστη πρόκληση ώστε να αποδείξει πως στις ημέρες του η ΤΣΣΚΑ έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπει, προσεγγίζει και αντιμετωπίζει κριτικές καταστάσεις. Άλλωστε ένας πιθανός δεύτερος σερί τελικός απέναντι στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς (επί τουρκικού μάλιστα εδάφους) του δίνει την ευκαιρία να εκτοξεύσει τη φήμη του ως το “αφεντικό” της ευρωπαϊκής προπονητικής σκηνής. Η ΤΣΣΚΑ θα είναι καλά προετοιμασμένη σε επίπεδο λεπτομερειών και έχει μια τύχη παραπάνω για τη νίκη κυρίως γιατί με την άμυνα της μπορεί να κρατήσει χαμηλά τηlimited επίθεση της ελληνικής ομάδας. Ο Ολυμπιακός βέβαια θα είναι δύσκολο εμπόδιο. Ξέρει να ξυπνά το φάντασμα στα μάτια της αρκούδας όσο καμία άλλη ομάδα και το συναισθηματικό status του outsider σε συνδυασμό με το πλαίσιο στο οποίο κατά κανόνα παίζοντα αυτά τα παιχνίδια του δίνει μια καλή ζαριά τη Παρασκευή το βράδυ. Δε θα είναι εύκολο για την ελληνική ομάδα να σκοράρει πολύ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Αυτόματα το ζητούμενο είναι πάει με κάθε κόστος το παιχνίδι σε κλειστό σκορ και να παίξει τη “ρώσικη ρουλέτα” των τελευταίων 3-4 λεπτών. Το σημείο όπου κάθε κατοχή χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο.
Εάν φτάσουμε έως εκεί, ξέρω έναν τύπο που βάζει το πιστόλι στον κρόταφο και χαμογελάει..
Υ.Γ: Το διάβαζα προχθές το βράδυ και δε μπορώ να μη το προσθέσω με έναν συνδετήρα στη σημερινή ανάρτηση. Aφιερωμένο στη μεγάλη, σύγχρονη ιδιοφυΐα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.. Έχει πολύ ενδιαφέρον η ανάγνωση του έναν χρόνο μετά. “Τhe Idiot”–Milos Teodosic.
Y.Γ1: Δύο Έλληνες προπονητές και φέτος στο F4..
