Η συνέχεια είναι το παν..
Το Hoopfellas γράφει για τον Μάντζαρη, τον Παπαπέτρου, τον κακό Παναθηναϊκό της Πόλης και το «αίμα και άμμος» που μοιάζει με νηπιαγωγείο μπροστά σε αυτό που κατέθεσαν Λούισβιλ και Μίτσιγκαν Στέητ εχθές στο Syracuse της Νέας Υόρκης..
Το παιχνίδι στο Φάληρο παίχτηκε σε υψηλό επίπεδο τακτικής με τους δύο προπονητές να εμφανίζονται διαβασμένοι έχοντας προετοιμάσει σωστά τις ομάδες και το πλάνο μάχης τους. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν «αλλαγή» στα cross screens του Περπέρογλου (εξαιρετικός) ώστε να αποφύγουν το ποστ παιχνίδι του, προκάλεσαν την ανθεκτικότητα του Janning στο finishing με καθαρή «αλλαγή» και εδώ, έστειλαν παγίδα στο ποστ εμπιστευόμενοι τα πόδια τους και τις αντιδράσεις τους ως ομάδα στις περιστροφές όταν ο Ντούντα έριξε ως δόλωμα τον Κριστιτς (με σκοπό το παιχνίδι στην αδύνατη πλευρά) και χτύπησαν τον Σέρβο γίγαντα απομονώνοντας τον ψηλά (έστω και εάν δεν ακολούθησε πλήρως) σε συγκεκριμένο πλαίσιο αποστάσεων ώστε να απομονωθεί στον άξονα. Η Αναντολού το πήγε καλά το ματς, έχοντας το πάνω χέρι μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου όμως δε κατάφερε να το «κλείσει». Χαρακτηριστικό νέων ομάδων που τρέχουν» τον πρώτο χρόνο του πρότζεκτ τους..
Θα ήθελα, περισσότερο και από το κομμάτι της τακτικής, να πω δύο λόγια για δύο παιδιά τα οποία κέρδισαν το χειροκρότημα σε αυτό το ματς, καθώς θεωρώ ότι (για τελείως διαφορετικούς λόγους) βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή στη καριέρα τους. Γράφω τις σκέψεις μου και το μιλάμε, μιας και πρόκειται για παιδιά της εθνικής μας ομάδας οπότε το ενδιαφέρον σε καμία περίπτωση δεν είναι μονόπλευρο..
.jpg)
.jpg)
-Ο Βαγγέλης Μάντζαρης ήταν ο παίκτης που μου άρεσε περισσότερο στο παρκέ του Φαλήρου τη Πέμπτη το βράδυ. Η μεγαλύτερη μερίδα του τύπου βέβαια έπεσε πάνω στον Παπαπέτρου αλλά οι δικές μου σημειώσεις ξεκινάνε με Μάντζαρη. Για τον διεθνή PG μιλήσει αρκετά εδώ μέσα κάνοντας πολύ συγκεκριμένες και ευθείες παρατηρήσεις όσον αφορά το παιχνίδι του. Προ διετίας σταθήκαμε στο πόσο ζωτικό για αυτόν είναι να σηκώσει λίγο το βλέμμα του και να δεί περισσότερο το καλάθι και τους διαδρόμους προς αυτό σε μια επίθεση που του προσφέρει το πλαίσιο, με τόσους εκτελεστές γύρω του να απορροφούν την πίεση. Ήμουν (και εξακολουθώ) αιχμηρός με το μηδενικό του penetration και με το ότι «ζούσε» παραγωγικά αποκλειστικά ως spot shooter. Είχα υπογραμμίσει το ότι μένει στάσιμος στο «ασφαλές» περιβάλλον του Ολυμπιακού όπου και αναδεικνύονται τα (εξαιρετικά) quarterback skills δίπλα σε γκαρντς δημιουργούς/εκτελεστές όπως ο Σπανούλης (κυρίως) και ο Σλούκας που θέλουν τη μπάλα στα χέρια και χρειάζονται ως backcourt partner έναν ball mover/stopper που θα μετακινήσει σωστά τη μπάλα και θα βγεί μπροστά στην άμυνα. Αυτή του η χρησιμότητα τον «βάλτωνε» όμως από ένα σημείο και μετά. Είστε σίγουροι ότι ο βασικός πόιντ της ομάδας που κατέκτησε δύο φορές την Ευρωλίγκα θα μπορούσε να σταθεί σαν ατομική οντότητα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο παιχνιδιού, στο ίδιο (εννοείται τοπ) επίπεδο πάντα, με τα ίδια συγκεκριμένα εργαλεία που τον κάνουν απαραίτητο στους ερυθρόλευκους? Εγώ λέω, πολύ πιθανόν όχι.
Τη Πέμπτη μου άρεσε πολύ ο τρόπος που ο Μάντζαρης χειρίστηκε τον εαυτό του εμφανιζόμενος στο παλκοσένικο (για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, λόγω απουσιών) ως leading guard. Είναι φανερό ότι ο Σφαιρόπουλος τον περιβάλλει με εμπιστοσύνη, όχι μόνο γιατί είναι ο παίκτης που ελέγχει τη μπάλα και το τέμπο σε μια defensive minded ομάδα, δίνοντας του επιθέσεις στο ποστ (είτε «βαθιά» σε καθαρή κατάσταση είτε ξεκινώντας με side post και απομόνωση) στο ξεκίνημα των παιχνιδιών. Οι πρώτες μπάλες έχουν βαρύτητα και οι πιο πολλοί κόουτς επιλέγουν «ασφαλείς» επιλογές για να «μπούν» σωστά, γεγονός αν μη τι άλλο τιμητικό για τον Μάντζαρη με το under construction post-παιχνίδι. Με την Αναντολού βέβαια βρήκε απέναντι του τον κατ’εμέ καλύτερο αμυντικό PG της διοργάνωσης φέτος (Ντρέηπερ), σε μια θέση που πιστέψτε με υπάρχουν πολλά «αμυντικά γεράκια» (ένα από αυτά είναι και ο ίδιος ο Μάντζαρης). Είναι (πολύ) σημαντικό επίσης ότι ξεκίνησε αποτυγχάνοντας σε δύο ποστ καταστάσεις και «τρώγοντας» δύο καλάθια σε ισάριθμα μις-ματς (όχι σύνηθες για τον Μάντζαρη) από τον Σάριτς που έβαλε τη μπάλα στο παρκέ και τον πήγε μέχρι μέσα, αλλά ανέκαμψε επιμένοντας σε αυτό που ξέρει να κάνει και πάνω στο οποίο έχει βασίσει την καριέρα του μέχρι σήμερα. Παίζοντας σωστό μπάσκετ. Αυτό το σωστό «σχολής Ίβκοβιτς» μπάσκετ, με σήμα-κατατεθέν την ταχύτητα και (κυρίως) απλότητα στις μεταβιβάσεις, χωρίς φανφάρες το οποίο τον ανέβασε στην ιεραρχία των ερυθρολεύκων και τον ανέδειξε ως έναν από τους παραδοσιακά πιο low mistake PGs στην κορυφαία διοργάνωση (φέτος 1 λάθος σε σχεδόν 23’). Το θέμα επαναλαμβάνω για τον παίκτη όμως είναι να είναι «δυνατός» σαν αγωνιστικό στάτους και εκτός του πλαισίου του Ολυμπιακού (καθρέπτης τα διεθνή τουρνουά που θα τον χρειαστούμε πολύ). Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσει πράγματα στο παιχνίδι του. Μου άρεσε τόσο πολύ να τον βλέπω να καλλιεργεί αυτή την επιθετικότητα ψάχνοντας τα drives (χωρίς φόβο να πατήσει στο ζωγραφιστό) απέναντι στην Αναντολού. Είναι επίσης σημαντικό να βάλει πράγματα σταδιακά και μετά από πολύ δουλειά στο παιχνίδι του. Αν ένας παίκτης αυτού του στυλ ανέβει απότομα από τα 4 στα ..10 σουτ ανά παιχνίδι τα ποσοστά και η αποτελεσματικότητα του θα κάνουν μεγαλοπρεπή βουτιά. Θέλει δουλειά και υπομονή. Ένας Μάντζαρης με περισσότερο slashing, θα γίνει αυτόματα απειλή στα close outs, θα κεφαλαιοποιήσει το καλό φετινό spacing των ερυθρολεύκων αποσυμπιέζοντας τα off guards της ομάδας του (και δημιουργώντας παράλληλα καλύτερες συνθήκες εκτέλεσης) ενώ με το ποστ παιχνίδι θα εκμεταλλευθεί το μέγεθος του για τη θέση και στο επιθετικό, πλέον, κομμάτι και θα επισκεφτεί συχνότερα επιτέλους τη γραμμή των προσωπικών. Έπεται το σουτ μετά από ντρίμπλα. Η «αχίλλειος πτέρνα» των μεγάλων PG της σχολής μας στη νεότερη εποχή. Αλλά οι Παπαλουκάς & Διαμαντίδης είχαν άλλα όπλα, σε υπερθετικό βαθμό με τα οποία επιβάλλονται «καταπίνοντας» αυτή τους την αδυναμία..
-Πάμε και στον Παπαπέτρου.. Στο τέλος της περυσινής σεζόν σας είχα γράψει ότι τον υπολογίζω για στάρτερ τη φετινή χρονιά. Σε κάποιους φάνηκε υπερβολικό αλλά προσωπικά θα απαντούσα ότι σε ένα πρόγραμμα σαν αυτό του Ολυμπιακού (που αναπτύσσει πολύ αποτελεσματικά νέους παίκτες τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι η μεγαλύτερη προίκα του οργανισμού μαζί με τις δύο κούπες αυτή τη «χρυσή εποχή») μια τέτοια κίνηση είναι περισσότερη λογική συνέχεια παρά ρίσκο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας διάλεξε «σιγουριά» με έναν παίκτη όπως ο Ντάρντεν (αρκετά καλή επιλογή από αυτές που δεν καθρεπτίζονται στη στατιστική) και ο νεαρός τραυματίστηκε χάνοντας ένα πολύ μεγάλο διάστημα της σεζόν. Η είδηση λοιπόν, σχετικά με τα πεπραγμένα του στο ματς με την Αναντολού, είναι η «επιστροφή» του παιδιού στο ενεργό ροτέησιον του Ολυμπιακού και όχι το τι μπορεί να κάνει το παιδί.. Δε θέλω να γράψω πολλά πράγματα για τον Παπαπέτρου. Το φυσικό του πακέτο, ο τρόπος που τρέχει το γήπεδο-πατάει-τελειώνει/επιτίθεται στο καλάθι είναι εντυπωσιακός. Μπορεί να αποτελέσει έξτρα λύση στη close out επίθεση (κρίμα που έφυγε ο Περπέρογλου από δίπλα του, θα ήταν μεγάλο σχολείο ο τρόπος που συμπεριφέρεται ο πολύ δυνατός σε αυτό το κομμάτι «Πέρπε» στον συγκεκριμένο τύπο επίθεσης) καθώς χρειάζεται μεν να γίνει πιο κοντρολαρισμένος αλλά ο τρόπος που χειρίζεται και τοποθετεί το κορμί του (για παίκτη αυτής τη μυϊκής κατηγορίας) έχει πολύ ενδιαφέρον. Επίσης, με τη παρούσα κατάσταση στην ομάδα θεωρώ αδιανόητο να μη παίρνει κάποια λεπτά και στη θέση «4». Δε θεωρώ ότι ο Σφαιρόπουλος είναι από τους «κολλημένους» προπονητές της τακτικής «θα παίζει και θα δουλευτεί μόνο π.χ. στο ‘3’, τη θέση του». Χωρίς τον Πέτγουεη ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάτι έξτρα εκεί και ο Παπαπέτρου μπορεί να ανοίξει και να τρέξει καλύτερα το γήπεδο (ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ) από τον Αγραβάνη αυτή τη στιγμή. Εν κατακλείδι, ο Παπαπέτρου έχει το πακέτο να κάνει impact στο παιχνίδι του Ολυμπιακού αλλά πρέπει να μείνει ταπεινός και να συνεχίσει να δουλεύει (γιατί δουλεύει). Αυτό είναι το πιο σημαντικό στον προσωπικό του στίβο..
ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ..
Το ματς της Πόλης για τον Παναθηναϊκό δε πρέπει να μπεί στο ντουλάπι του χρόνου, σε καμία περίπτωση. Είναι ιδανικό για να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα προς αποφυγήν, με το τεχνικό τιμ να επενδύει ώρες πάνω σε αυτό που παρουσίασε η ομάδα απέναντι στη Γαλατά για να βρεί λύσεις. Γιατί το τι έφταιξε το γνωρίζουν καλά. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι ότι άμεσα μετά από κάθε ματς, ακούγοντας/διαβάζοντας τις δηλώσεις του Ντούσκο Ιβάνοβιτς βλέπω ότι (με τη δική μου μικρή γνώση και με τα όσα έχω δεί προσωπικά και φιλτράρω στο μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή) ο Μαυροβούνιος κόουτς έχει «πιάσει» το τι φταίει, όντας αρκετές φορές καυστικός στα σχόλια του. Το θέμα είναι όμως ότι παρά τη γνώση του εκάστοτε προβλήματος που παρουσιάζεται, η απόδοση της ομάδας δεν έχει μεν μια σταθερή καμπύλη και η διάγνωση του προβλήματος δε σημαίνει «λύση». Είναι γνώρισμα των καινούργιων προσπαθειών αυτό, όπως σας είπα και πιο πάνω. Όμως ανήκω στην πλευρά αυτών που περίμεναν να υπάρξει μια συνέχεια μετά το ματς με τη Ρεάλ ώστε αυτό να αποτελέσει το turning point για τον Παναθηναϊκό στον δρόμο ίσως για μια υπέρβαση (σε αγωνιστικό επίπεδο), όπου ας μη γελιόμαστε, σε αυτό το σημείο της σεζόν, υπάρχει στο μυαλό όλων. Και στο ματς της Πόλης σίγουρα δεν υπήρχε καμία συνέχεια..
Ο Παναθηναϊκός ήταν κακός. Στα δικά μου μάτια πολύ κακός. Δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να επιβάλλει τον ρυθμό του στο ματς για τον απλούστατο λόγο ότι η ομάδα εμφανίστηκε με μηδενικό επίπεδο ενέργειας. Μηδενικό.. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να προβληματίσει. Μπορώ να δικαιολογήσω τα άστοχα σουτ, την κακή μπασκετική βραδιά κτλ. αλλά όχι το χαμηλό επίπεδο συγκέντρωσης και ενέργειας σε μια ομάδα αυτού του επιπέδου, σε αυτό το σημείο της σεζόν. «Έφαγε» την κατεύθυνση που του έδωσε ο αντίπαλος με τη ζώνη (αντί να χρησιμοποιήσει το αριθμητικό και ποιοτικό του πλεονέκτημα και να πάει το ματς εκεί που ήθελε από την αρχή) και βρέθηκε να παίζει με τη φωτιά στο τέλος. Εκεί δυστυχώς όπου καταργούνται τα μαθηματικά και τα «βαθιά» plays και χρειάζονται πρακτικά πράγματα ώστε να γίνει η δουλειά. Εξ ου και η επιμονή στα σχήματα με τον Μπλούμς, ειδικά από τη στιγμή που ο Ιβάνοβιτς (σωστά) «έντυσε» και πάρκαρε νωρίς νωρίς τον Σλότερ ο οποίος παρουσιάστηκε πνευματικά ανέτοιμος για ένα τέτοιο ματς.
H Γαλατά έχει ακόμα ποιότητα η οποία απεικονίζεται σε ατομικό επίπεδο όμως είναι μια από τις αδύνατες αμυντικά ομάδες που έχει δεί η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Τολμώ να πω ότι με τον Γκιουλέρ εκτός, είναι ίσως η χειρότερη transition άμυνα που έχουμε τις τελευταίες σεζόν σε αυτό το επίπεδο, μιας και μερικές ντρίμπλες είναι αρκετές (μαζί με την αμυντική της ανισορροπία) για έναν καλό κάθετο παίκτη ώστε να φτάσει φάτσα με το καλάθι. Ο Παναθηναϊκός, που έπρεπε να τη στραγγαλίσει έχοντας το ποιοτικό και αριθμητικό πλεονέκτημα, δεν πίεσε και δεν άπλωσε όσο και όπως έπρεπε τις άμυνες του ώστε να ανεβάσει το τέμπο του παιχνιδιού (είδατε στο πρώτο ημίχρονο πόσο εύκολα έφτασε στο καλάθι όταν το έψαξε πραγματικά). Αντί αυτού εμφανίστηκε διστακτικός στη ζώνη, χωρίς πίστη σε αυτό που «έπαιζε», με έλλειψη ρηγμάτων στην επίθεση και ένα τεράστιο αμυντικό κενό στο κέντρο της ρακέτας όπου ο γεμάτος ενέργεια Πάτρικ Γιάνγκ έκανε μια καλή κατάθεση στον επόμενο λογαριασμό του. Είδε τη Γαλατά να σημαδεύει τον Φώτση στα close outs και να στήνεται για ..ώρες στη γραμμή των προσωπικών για εύκολους πόντους.
Δε θα πω ότι οι πράσινοι έπρεπε με την ελάχιστη σωστή προσέγγιση να έγραφαν 100 πόντους ενεργητικό απέναντι σε αυτή την άμυνα στη Πόλη (το οποίο είναι αλήθεια) αλλά το ότι η άμυνα τους ήταν πραγματικά το μελανό σημείο. Χωρίς ενέργεια λοιπόν δε πας πουθενά σε αυτό το επίπεδο. Αυτή θα δώσει την ώθηση και μαζί έξτρα μπάλες και πόντους που γέρνουν τη ζυγαριά. Ειδικά για μια ομάδα χτισμένη όπως ο Παναθηναϊκός, το ποσό της ενέργειας που καταθέτουν οι πράσινοι κάθε βράδυ θα καθορίσει την πορεία τους. Δε θέλω να μπω σε επίπεδο τακτικής για ένα παιχνίδι στο οποίο εάν οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν είχαν τον Διαμαντίδη, πιθανόν θα λάμβαναν ηχηρό χαστούκι.. Περιμένω το ματς με την Άλμπα στο ΟΑΚΑ, το οποίο έχει χαρακτήρα do or die μιας και οι Γερμανοί (που το ετοιμάζουν καιρό) παίζουν τη μεγάλη τους ζαριά για την πρόκριση. Είναι ματς με ΠΡΕΠΕΙ για τον Παναθηναϊκό, το οποίο θα κρίνει πράγματα στη σεζόν. Θα ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν να δούμε execution κάτω από καθεστώς πίεσης.. Ελπίζω το κακό performance της Πόλης να ξυπνήσει και το πέπλο της (ψυχοβγαλτικής) νίκης να μη φέρει καμιά εγκληματική χαλαρότητα..
ELITE EIGHT
Αισθάνομαι υπεύθυνος που φέτος δε βρήκα χρόνο, με όλον αυτόν τον φόρτο εργασίας, να παρακινήσω (με ένα αναλυτικό άρθρο ίσως) μερικούς από εσάς (όσοι είστε..) που δεν έχετε το μικρόβιο του NCAA, για να παρακολουθήσετε τη March Madness. Εχθές, μετά την απογοητευτική ήττα των Fighting Irish στη πρώτη ημέρα του Elite Eight, και πάλι κόλλησα στους δέκτες μου για τα δύο ματς αν και η μάχη Πιτίνο-Ίζο με καθήλωσε πραγματικά. Το «αίμα και άμμος» είναι αστείο για αυτά που κατέθεσαν οι δύο ομάδες στο παρκέ και το ματς που μας προσέφεραν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Η match-up ζώνη του Πιτίνο και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ενάλλασσε τις αμυντικές του επιλογές στο πρώτο ημίχρονο, βάζοντας συνεχώς μια νέα μελέτη στον αντίπαλο και αποτρέποντας τον να αποκωδικοποιήσει και να βρεί ρυθμό, ήταν σεμιναριακός. Και είναι πραγματικά δύσκολο αυτό.. Χρειάζεται να είσαι, όπως και ένας αθλητής που ξεκινά να βάζει τα πάντα σε ένα ματς, «ζεστός» αλλά στη σκέψη (πολύ πιο δύσκολο από τη κατάσταση ενός ζεστού σκόρερ γιατί ο κόουτς έχει δευτερόλεπτο να αποκωδικοποιήσει πολλά περισσότερα δεδομένα και επιβάλλεται να είναι διορατικός). Ο Πιτίνο, γνωρίζοντας ότι η ομάδα έχει επιθετικό ταβάνι και όχι μεγάλες δυνατότητες ως shooting team προσπάθησε να ελέγξει πλήρως το ματς από την άμυνα και κατάφερε να επιβάλλει τον ρυθμό του στο πρώτο 20λεπτο, σκοράροντας 40 (!) πόντους στους Σπάρτανς. Η ενέργεια που έβγαλε το Λούισβιλ είχε «καπελώσει» τον αντίπαλο. Βέβαια απέναντι του είχε τον Τομ Ίζο.. Διάβασε ότι το παθητικό της ομάδας του προερχόταν σε συντριπτικό ποσοστό από lay-ups και βολές. Η άμυνα του Μίτσιγκαν Στέητ στην επανάληψη, η οποία έκλεισε πλήρως το ζωγραφιστό (με ντουμπλαρίσματα που έβγαλαν «εκτός» τον καυτό Χάρελ) ήταν αυτή που άλλαξε το μομέντουμ. Πάνω σε αυτή και στην ικανότητα τους να μετατρέπουν σε πολύ μικρό χρόνο την άμυνα σε επίθεση, έχτισαν οι Σπάρτανς την επαναφορά τους μπάλα-μπάλα από τα έγκατα της γης στο φως. Το F4 αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον..
