Η ΠΡΟΦΑΝΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗ..
Το Hoopfellas πιστεύει ότι η προφανής επιλογή είναι και η καλύτερη για τον πάγκο του Παναθηναϊκού..
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς αποχαιρέτησε το ΟΑΚΑ μετά από 10 μήνες παραμονής στην Αθήνα και ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να «τελειώσει» το θέμα της τεχνικής ηγεσίας όσο το δυνατόν ταχύτερα ώστε να μπορέσει η ομάδα να δουλέψει κάποια καινούργια πράγματα κερδίζοντας χρόνο.
Αν και ακούγονται διάφορα ονόματα για έναν από τους πάγκους που βρίσκεται δικαιολογημένα στη wish list σχεδόν κάθε Ευρωπαίου προπονητή, προσωπικά και πάντα λαμβάνοντας υπόψη το ρεαλιστικό πλαίσιο των (από εδώ και πέρα) υποχρεώσεων της ομάδας που έχει πλέον δημιουργηθεί με τη σεζόν στη τελική της ευθεία, θα δώσω τη δική μου ψήφο στη προφανή επιλογή. Την ασφαλέστερη (με την έννοια του ότι δε μπορούν να γίνουν σαρωτικές αγωνιστικές αλλαγές στο χρονικό διάστημα που απομένει) και την πιο λειτουργική κατά τη γνώμη μου επιλογή. Σίγουρα αυτή με το λιγότερο επενδυτικό κόστος (και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά κυρίως στο αγωνιστικό) με βάση πάντα τη συγκυρία. Θα δώσω τη ψήφο μου στον Σωτήρη Μανωλόπουλο..
Τα δεδομένα που έχουν οι πράσινοι αυτή τη στιγμή και οι παράμετροι που κατευθύνουν την επιλογή τους εντάσσονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Η ομάδα έχει υποχρεώσει μόνο στην εγχώρια λίγκα η οποία βρίσκεται στο τέλος της regular season, με τα playoffs να ακολουθούν. Ο Παναθηναϊκός έχει δύο βασικούς στόχους:
1.) Τον τίτλο του πρωταθλητή της Α1
2.) Να επαναξιολογήσουν πλήρως το ρόστερ ώστε να καταλήξουν ποια χαρτιά κρατάνε και ποια όχι ενόψει της νέας περιόδου.
Ο κόουτς Μανωλόπουλος είναι δεδομένο ότι έχει τη γνώση για να αναλάβει το τιμόνι. Για αυτό δεν έχω καμία αμφιβολία. Μένει να δούμε πως θα αποδώσει και ως διαχειριστής, το οποίο στη παρούσα φάση είναι πολύ σημαντικό. Δεν έχουμε εικόνα από αυτόν στο συγκεκριμένο κομμάτι για ένα χαρακτηριστικό απαραίτητο για να «τρέξεις» ένα τέτοιο πρότζεκτ όπως το φετινό του Παναθηναϊκού. Προσωπικά τον πιστεύω όμως. Πρόκειται για έναν κόουτς που έχει μεγάλη συμβολή στο αμυντικό θαύμα ομάδων στις οποίες έχει εργαστεί. Μαρούσι, Παναθηναϊκός, Εθνική. Δε ξέρω λοιπόν αν στο πρόσωπο του πρώην μέλους του Boston University ο Παναθηναϊκός βρεί τον δικό του Τομ Θίμποντο (θυμηθείτε ότι ήταν βοηθός του Ρίβερς στους πρωταθλητές Σέλτικς, υπεύθυνος για το αμυντικό κομμάτι) όμως πιστεύω ότι ο Μανωλόπουλος μπορεί να αποτελέσει τη «νέα φωνή» που χρειάζεται η ομάδα στα αποδυτήρια. Μια ομάδα που βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εδώ και μήνες. «Κλειδωμένη».
Ο 45χρονος κόουτς βρισκόταν και δούλευε τη συγκεκριμένη ομάδα όλη τη σεζόν. Είναι λοιπόν άριστος γνώστης του τι μπορεί και τι όχι κάποιος σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε ομαδικό. Αυτόματα αυτό σημαίνει κέρδος χρόνου. Δεν υπάρχει το (αναγκαστικό) διάστημα της “πρώτης επαφής” που περνάει κάθε νέος κόουτς με την ομάδα και τους αθλητές. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πρακτικά πράγματα στη συγκεκριμένη κατάσταση. Όχι στροφή 180 μοιρών, ο χρόνος (επαναλαμβάνω) δε το επιτρέπει. Ο νέος κόουτς οφείλει να αλλάξει 3-4 πράγματα σε αγωνιστικό επίπεδο και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του leader με τους παίκτες. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το πιο σημαντικό όταν μιλάμε για τις «παρεμβάσεις» ενός νέου προπονητή που έχει μπροστά του 1,5 μήνα πριν κλείσει η σεζόν. Απορρίπτω λοιπόν οποιοδήποτε από τα ονόματα που ακούγονται (θεωρώ άλλωστε ανούσιο να δεσμευτεί ο Παναθηναϊκός και για τη νέα σεζόν με κόουτς που θα αποκτήσει υπό αυτό το καθεστώς χρονικής πίεσης τον τελευταίο μήνα της χρονιάς) και δίνω την ψήφο μου στον κόουτς Μανωλόπουλο ως την πιο σώφρων επιλογή.
Παρακάτω.. Ο Παναθηναϊκός αυτό το διάστημα σκανάρει την αγορά για δύο παίχτες. Έναν αθλητικό φόργουορντ και έναν γκαρντ. Το ατόπημα του Γκιστ κοστίζει στην ομάδα (αν και πιο πολύ θεωρώ κοστίζει στον ίδιο τον παίχτη, εφόσον απομακρυνθεί δια παντώς, μιας και το περιβάλλον των πρασίνων φαινόταν ιδανικό για αυτόν με την έννοια ότι είχε κολλήσει στο DNA του οργανισμού) και ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθεί ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης θα επηρεάσει τη φύση του νέου ξένου αθλητή. Για παράδειγμα εάν ο Μανωλόπουλος αυξήσει τα λεπτά του Λαουάλ (ως δεύτερου σέντερ) και μετατοπίσει σημαντικό μέρος των αντίστοιχων του Μαυροκεφαλίδη στο «4», ο νέος φόργουορντ μπορεί να είναι κόμπο-φόργουορντ (3-4) και όχι απαραίτητα 4-5. Ένας παίχτης που μπορεί να καλύψει και το «3». Όμως αυτό που λαμβάνω αυτή τη στιγμή είναι ότι ο Νιγηριανός δεν υπολογίζεται. Και η ομάδα (με 2 αλλαγές διαθέσιμες) χρειάζεται athleticism στο ζωγραφιστό.
Στα γκαρντς οι πράσινοι θέλουν έναν παίκτη που να μπορεί να δημιουργήσει και να σουτάρει αξιόπιστα από την περίμετρο. Όμως εφόσον προχωρήσουν σε μια τέτοια κίνηση κάποιος από το ήδη υπάρχον υλικό θα «καεί» στο ροτέησιον. Σημειώστε ότι η περίοδος είναι δύσκολη για ανεύρεση παίκτη. Πολύ δύσκολη. Πιθανόν οι πράσινοι να χρειαστεί δηλαδή να τζογάρουν με αθλητή που δεν έχει το υπόβαθρο και τα διαπιστευτήρια με «χιλιόμετρα» στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι «παιγμένοι» και δεδομένης αξίας παίχτες έχουν (στη πλειοψηφία τους) αγωνιστικές υποχρεώσεις αυτό το διάστημα και έχουν συμβόλαιο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι δύσκολο (και προϋποθέτει παράλληλα σημαντικό κόστος) να προσελκύσεις, σε αυτό το timing, με μια απλή option κομπλέ παίχτες τύπου E.J. Rowland ή Γκαλ Μέκελ (οι οποίοι ξεκινούν οποιαδήποτε συζήτηση μόνο εφόσον η πρόταση προϋποθέτει κλειστό συμβόλαιο και για τη νέα σεζόν). Όμως μπορείς να κοιτάξεις περιπτώσεις τύπου Τζέρυ Τζόνσον με το ανάλογο πάντα ρίσκο. Σαφώς το βασικό πρόβλημα σε όλα τα επίπεδα είναι η πίεση χρόνου.
D-UNSTON..?
Για δεύτερη συνεχή σεζόν ο Μπράιαν Ντάνστον ανακηρύχτηκε «αμυντικός της χρονιάς» στην Ευρωλίγκα. Μυστήρια πράγματα.. Και αν πέρυσι ο Αμερικανός κατασπάραζε κόσμο, φέτος (φυσικά με το δικαιολογητικό του θέματος υγείας που αντιμετώπισε στην αρχή) δεν ήταν καν στο TOP-3 των καλύτερων αμυντικών της ομάδας του (Ντάρντεν, Μάντζαρης, Λαφαγιέτ). Θα μου «έκανε» καλύτερα να πάρει αυτή την τιμή π.χ. ο Ντάρντεν (ο οποίος όμως overall έχει λιγότερο σημαντικό ρόλο στην ομάδα από τον Ντάνστον και αυτό μετράει σε τέτοιες ψηφοφορίες) αν και συναισθηματικά θα ήθελα να δω το βραβείο να πηγαίνει στον Μάντζαρη ως συνέχεια της παράδοσης (του Έλληνα PG) που έχει ξεκινήσει ο Διαμαντίδης. Ο 25χρονος διεθνής προσέφερε μαζί με τον Οσμάν τα καλύτερα individual defensive performances στα playoffs. Ο Ντάνστον λοιπόν ήταν αυτός που καρπώθηκε το αμυντικό θαύμα του φετινού Ολυμπιακού. Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα με το versatile πακέτο του ήταν αρκετά καλός όμως η δική μου ψήφος (όπως θα γνωρίζετε εδώ και καιρό όσοι παρακολουθείται στενά τις συζητήσεις μας στο μπλογκ) πηγαίνει στον Ντρέηπερ της Αναντολού. Υπό τον Ίβκοβιτς έκανε σπουδαία χρονιά στη διοργάνωση ενώ η πίεση που ασκούσε στη μπάλα ήταν εντυπωσιακή όπως και η αποτελεσματικότητα του στο να αμυνθεί απέναντι σε ψηλότερους παίχτες ή να κυνηγήσει μέσα σε ένα δάσος από σκρινς. Πολύ καλή επιλογή για την Αναντολού.
-Ο Βασίλης Σπανούλης για μια ακόμα σεζόν επιλέχτηκε στους κορυφαίους της διοργάνωσης, καθώς αποτελεί (και επίσημα γιατί νομίζω αμφιβολία δεν υπήρχε περί του status του) μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης. Μιας πεντάδας που περιλάμβανε ακόμα τον Τεόντοσιτς, τους Μαριάνοβιτς-Ρέγιες ως δίδυμο ψηλών και τον Μπιέλιστα στο «3». Τεράστια τιμή για τον Ρέγιες σε αυτή την ηλικία. Ήταν ο πιο σταθερός παίκτης της Ρεάλ μακράν. Όσον αφορά τη δεύτερη πεντάδα (Ντε Κολό, Γκάουντλοκ, Ρούντι, Ντέβιν Σμιθ, Τόμιτς) νομίζω ότι στο ίδιο στάτους με τους παίχτες αυτούς βάσει σεζόν, βρίσκεται και ο Ρότσεστι (όπως και ο Βέσελι ίσως). Αλλά με τον Σμιθ η πεντάδα είναι φυσικά πολύ πιο ορθολογική μιας και οι Γκάουντλοκ-Ντε Κολό ήταν μπετόν. Οι διακρίσεις αυτές είναι σίγουρα σημαντικές (και πληρώνονται στην off season) όμως θα ευχηθώ στον αρχηγό των ερυθρολεύκων να κατακτήσει κάτι ακόμα καλύτερο σε προσωπικό επίπεδο. Το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη του F4..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Πλέον μπαίνουμε σε εβδομάδα F4. Όπως καταλαβαίνετε όλη η ενέργεια της σελίδας θα στραφεί εκεί. Μιλάμε για τις «χρυσές ημέρες» της σεζόν κατά τις οποίες γράφεται ιστορία. Εδώ θα αναλύσουμε τα πάντα σχετικά με το πλάνο των ομάδων, τα πιθανά σχέδια και τις προσαρμογές, αξιολογώντας παράλληλα τις πιθανότητες τους στη Μαδρίτη. Και οι 4 ομάδες παίζουν σε υψηλό επίπεδο και η έντονη αίσθηση του «αμφίρροπου» δίνει άλλο χρώμα σε αυτό το τελικό τουρνουά. Αυτή τη στιγμή μπορώ να σας πω ότι μου αρέσει αρκετά το ψυχολογικό status με το οποίο θα μπει στους αγώνες η δική μας ομάδα, ο Ολυμπιακός. Περισσότερα πολύ σύντομα..
