MINDFREAK..
Μπορεί ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος να κουβαλήσει τη παράδοση και τα μυστικά της σχολής μας στη νέα εποχή; Ανορθογραφία ή στοχευμένο κενό στα ρόστερς των “αιωνίων” και πως αυτό βοηθά τον ίδιο και τον Ιωάννη Παπαπέτρου; To Ηοοpfellas βάζει στο τραπέζι τη δική του οπτική..
Η προέλαση της Εθνικής εφήβων στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U18 τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες δικαιολογημένα. Ρεαλιστικά όμως, η πορεία αυτών των παιδιών μέσα στο χωροχρόνο του αθλήματος με στόχο τη «συνέχεια» είναι το ζητούμενο για το μπάσκετ μας. Η χώρα μας αποδεικνύει ότι διαθέτει παραγωγική διαδικασία. Πρέπει όμως να δουλέψει περισσότερο στο εξελικτικό στάδιο, αυτό της ανάπτυξης και της ένταξης αυτών των παιδιών στο επόμενο επίπεδο των υψηλών απαιτήσεων. Η πόρτα της Αμερικής έχει πλέον ανοίξει για τους νέους Έλληνες παίχτες και προσφέρει μια σχετική σιγουριά για τη βελτίωση τους. Το θέμα είναι όμως, μπορούμε να τους βελτιώσουμε εμείς εδώ διατηρώντας τους στη χώρα μας..; Έχουμε πραγματικά τη τεχνογνωσία; Mπορούμε να ιεραρχήσουμε το γεγονός της ανάπτυξης όσο ψηλά πρέπει δημιουργώντας το κατάλληλο πλαίσιο μέσω των συλλόγων για αυτά τα παιδιά; Είναι σωστό για τον Παπαγιάννη να αφήνει στην άκρη προγράμματα-τοτέμ του NCAA επιλέγοντας να μείνει στον Παναθηναϊκό στη παρούσα φάση της καριέρας του..; Θα υπάρχει για κάθε Μήτογλου και ένας Παπαγιάννης και ποια θα είναι η αναλογία μεταξύ των παιχτών που θα αποφασίσουν να μείνουν ή να περάσουν τον Ατλαντικό σε αυτή την ηλικία τα επόμενα χρόνια; Ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά..
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι το πιο σίγουρο χαρτί αυτής της γενιάς. Θα έλεγα το πιο σίγουρο χαρτί για την ημέρα που ξημερώνει στο ελληνικό μπάσκετ με γνώμονα ότι στο παιχνίδι του η σχολή εξασφαλίζει τη συνέχεια και διαιώνιση των μυστικών της. Μπορεί η πρώτη ύλη του Παπαγιάννη και τα προσόντα του να κάνουν τη γλώσσα πολλών αμερικανών σκάουτερς ..γραβάτα, όμως ο Χαραλαμπόπουλος είναι το real thing για το δικό μας μπάσκετ. Επαναλαμβάνω, για το «δικό μας» μπάσκετ. Έστω και αν στην εποχή της ταχύτητας και της αθλητικής τελειότητας μοιάζει με έναν Old-School Σαολίν που παλεύει απέναντι σε ρομπότ..
Έχω εκφραστεί πολλάκις με κολακευτικά λόγια για το παιδί, πράγμα που δε το συνηθίζω σε αυτές τις ηλικίες. Έχει πολλά στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει, όμως μόνο ένα που αποτελεί ενέχυρο για μια καριέρα ανάλογη των δυνατοτήτων του. Ο Χαραλαμπόπουλος βγήκε από το παραγωγικό εργαστήριο της σχολής μας. Είναι όσα δουλεύουμε και διδάσκουμε στο μπάσκετ μας, με τα συν και τα πλην του. Είναι η εικόνα της σχολής μας, ο παίχτης που θα κουβαλήσει τη παράδοση.. Στην εποχή των Athletic Freaks, ο νεαρός φόργουορντ είναι ένα Mind-Freak, «απάντηση» στο μπάσκετ της αθλητικής υπεροχής σε μια εποχή που το άθλημα κατευθύνεται σε μετάγγιση ψάχνοντας παίχτες και κατ’επέκταση σύνολα που συνδυάζουν και τα δύο χαρακτηριστικά σε ένα βαθμό. Ο τρόπος που φιλτράρει και αποκωδικοποιεί τα δρώμενα γύρω του είναι εντυπωσιακός. Ο αλτρουισμός του έχει βγεί από τη μπασκετική μήτρα των μεγάλων γκαρντς της σύγχρονης εποχής (Διαμαντίδη-Παπαλουκά) οι οποίοι ως άλλοι ιεραπόστολοι διακήρυξαν σε όλη την Ευρώπη το μπάσκετ της συνεργασίας, το leadership μέσα από τη δεξιότητα στην αξιοποίηση του συμπαίχτη και τη πίστη στο σύνολο ποτίζοντας όλο το σύστημα της ηπείρου μας με την αύρα και το winning mentality τους. Όμως το στοιχείο του οποίου η λάμψη λαμπιρίζει περισσότερο στα μάτια μου αναφορικά με τον νεαρό φόργουορντ, έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του. Θεωρώ ότι έχει τη πνευματική βάση για να χτίσει μια καριέρα ανάλογη των προσδοκιών. Είναι ταπεινός και πνευματικά συγκροτημένος, στοιχεία τα οποία προσωπικά ιεραρχώ πολύ ψηλά αξιολογώντας παιδιά σε αυτές τις ηλικίες (για αυτό και οι συνεχείς αναφορές μου τα τελευταία χρόνια στον Βεζένκοφ)..
Ο χαρακτήρας κάνει τη διαφορά στην εξέλιξη. Ξέρω πολλά παιδιά, ακόμα πιο ταλαντούχα από τον Χαραλαμπόπουλο, που κόλλησαν μόνοι τους στο μέτωπο τους τη ταμπέλα του underachiever γιατί δεν είχαν τον χαρακτήρα για να βρούν και να περπατήσουν τον σωστό δρόμο. Και δεν είναι μόνο το πόσο ταπεινός, πειθαρχημένος και πνευματικά συγκροτημένος είσαι.. Είναι και πόσο πολύ το θέλεις. Πόσο αποφασισμένος είσαι να κυνηγήσεις απελπισμένα το αγωνιστικό σου Έβερεστ. Πόσο διαρκεί η πείνα για περισσότερα και η δημιουργική σου φιλοδοξία.. Πριν χρόνια, στην Ιταλία, συζητούσα με κάτι φίλους (Ιταλούς) οι οποίοι είχαν πάθει πλάκα με τον Παππά. Με ρωτούσαν αν είναι καλύτερος σκόρερ από τον Σπανούλη στην ανάλογη ηλικία.. Τους είπα «πιθανόν ναι, όμως θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος αν κάνει ακόμα και τη μισή καριέρα του Σπανούλη..». Παιδιά όπως ο νυν αρχηγός του Ολυμπιακού, ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς κατέκτησαν την Ευρώπη χωρίς να είναι οι πιο ταλαντούχοι παίχτες τριγύρω. Με θέληση που τρυπούσε τοίχους και τον χαρακτήρα τους πήραν το μάξιμουμ του εαυτού τους.
Ανορθογραφία ή στοχευμένο κενό..;
Στον Χαραλαμπόπουλο δίνεται μια πολύ καλή ευκαιρία φέτος μέσα από μια «ανορθογραφία» των πρασίνων στο κομμάτι της στελέχωσης. Ο Παναθηναϊκός προτίμησε έναν πλάγιο σκόρερ (Πάβλοβιτς) αντί ενός φόργουορντ που θα λειτουργήσει ως μπαλαντέρ καλύπτοντας την απουσία του Γκιστ και στο «4» τους πρώτους μήνες, αφήνοντας τον βετεράνο Αντώνη Φώτση μόνο του στη θέση. Έχουν μυρίσει «λεπτά» όπως καταλαβαίνετε.. Ο Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος λειτουργεί περισσότερο ως big guard στο παιχνίδι του με έφεση στο να κινείται στην post area (παίζει πολύ καλά πάνω στη τελική γραμμή), πιθανόν θα γεμίσει τα λεπτά της θέσης έστω και αν ακόμα θέλει δουλειά στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι και στο footwork ώστε να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι σε εκρηκτικούς φόργουορντ που θα παίξουν «πάνω του». Το θετικό για αυτόν νομίζω είναι ότι έχει πλήρη γνώση των μειονεκτημάτων του και των πραγμάτων στα οποία πρέπει να εστιάσει και να δουλέψει για να ανεβάσει τα λεπτά του και να κερδίσει μια θέση στο rotation των πρασίνων. Θα φάει χαστούκια είναι δεδομένο. Το θέμα είναι πως θα τα χρησιμοποιήσει. Η Ευρωλίγκα έχει σκληρό πρόσωπο και είναι σημαντικό για τον ίδιο το πώς θα διαχειριστεί και θα προστατέψει τον εαυτό του και την απόφαση του προπονητή του να τον έχει στο παρκέ απέναντι σε πολύ πιο παιγμένους και ποιοτικούς σε αυτή τη φάση αντιπάλους. Όλος ο οργανισμός τον περιμένει. Άλλωστε ο Χαραλαμπόπουλος κάνει μπάμ ότι έχει το DNA παίχτη του Παναθηναϊκού.. Και το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλα παιδιά όπως ο Παπαγιάννης, το αθλητικό του πακέτο δείχνει να ταβανιάζει κάπως την προοπτική του ΝΒΑ, φτιάχνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο του τριφυλλιού που βλέπει στον Χαραλαμπόπουλο μια μακροχρόνια δέσμευση με το κλαμπ.
Το ίδιο ερώτημα, «ανορθογραφία ή επιτήδειο» κενό τίθεται και για το ρόστερ του Ολυμπιακού. Και μια παρόμοια πόρτα ανοίγει για ένα άλλο πολύ ταλαντούχο παιδί του ελληνικού μπάσκετ. Αναφέρομαι φυσικά στον Ιωάννη Παπαπέτρου. Οι ερυθρόλευκοι, με τη παρούσα μορφή του ρόστερ και εφόσον δεν κάνουν κάποια προσθήκη-έκπληξη (..) έχουν μόνο τον Πρίντεζη με λεπτά-μπετόν στο «4» (θυμηθείτε πόσο πόνεσε η ομάδα στην απουσία του πέρυσι και πόσο επιμέναμε στο Hoopfellas για το ότι οι ερυθρόλευκοι θα είναι διαφορετικοί με την επιστροφή του). Ο Παπαπέτρου, ο οποίος θα μοιραστεί το «3» με τον Λοτζέσκι (συν τα έξτρα λεπτά του Στρόμπερι στη θέση ), είναι σούπερ στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι και χρειάζεται απλά παραπάνω χιλιόμετρα στο παρκέ για να κάνει establish στα λεπτά του στο rotation του Σφαιρόπουλου. Το θετικό για το παιδί είναι ότι ανταποκρίνεται άψογα όταν τον πετάς στα βαθιά. Αυτό έχει δείξει τουλάχιστον τη τελευταία διετία.. Το σημαντικό βέβαια είναι να παραμείνει υγιής. Και να κρατήσει το κεφάλι χαμηλά. Τότε θα βγάλει στο παρκέ σε μόνιμη βάση την «τορπίλη» που κρύβει μέσα του.
Ο Παπαπέτρου μπορεί να αποτελέσει κλειδί για τον φετινό Ολυμπιακό μιας και φυσικό του στυλ σε σχέση με to aggressiveness που βγάζει ταιριάζουν γάντι σε αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει ο Σφαιρόπουλος και δίνουν ώθηση σε ολόκληρη την ομάδα. Αν σταθεροποιήσει σε ένα καλό επίπεδο το περιφερειακό σουτ του και δουλέψει σε επίπεδο αποφάσεων (για παράδειγμα τον τρόπο που διαχειρίζεται τον εαυτό του στη close out επίθεση) τότε θα μιλάμε για «μεταγραφή» καλύτερη και από αντίστοιχη ξένου αθλητή για τους ερυθρόλευκους. Το παν για τον Παπαπέτρου, ο οποίος έχει ήδη συνειδητοποιήσει το πόσο σημαντική είναι η φετινή σεζόν για αυτόν, είναι να παραμείνει υπομονετικός και να δουλέψει μέχρι να βρεθεί στο σημείο που πρέπει για να μπορέσει να δείξει τα «παραπάνω» πράγματα που νιώθει ότι μπορεί.. Κάπως έτσι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δημιουργεί μια ευελιξία στο ρόστερ του και ανεβάζει το κίνητρο των παιδιών που έρχονται από πίσω (Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Στρόμπερι) αφήνοντας έξτρα “διαθέσιμο” χρόνο να διεκδικήσουν..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Είναι ενδιαφέρον ότι τα καλύτερα νέα προϊόντα του ελληνικού μπάσκετ αγωνίζονται στην ίδια θέση (SF) και έχουν τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά να παρουσιάσουν. Γιάννης Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Χαραλαμπόπουλος (συν φυσικά τον 25 χρονο Παπανικολάου ή τον 92αρη Θανάση Αντετοκούνμπο που κάνει μεγάλη προσπάθεια να βρεί ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ και τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς) . Λέτε το μπάσκετ των τριών «ενδιάμεσων» που είχε παρουσιάσει ο Σιζέφσκι το 2012 (ένας PG, ένας C, τρείς ενδιάμεσοι SF οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν θέση στο παρκέ ανά πάσα στιγμή-Ντουράντ, Τζέημς, Άντονι) με την TEAM USA να αποτελέσει την επόμενη ημέρα για την εθνική μας ομάδα..;
Υ.Γ: Λατρεύω τον Κορκμάζ γιατί Ναβαρο-φέρνει.. Σας το έχω πεί και παλιότερα πόσο μου θυμίζει τον Λα Μπόμπα των μικρών ομάδων της Μπαρτσελόνα και της Εθνικής Ισπανίας σε επίπεδο θράσους και σιγουριάς στα χέρια του. Στη προκειμένη φάση είναι ευλογία για τον νεαρό ότι δουλεύει με το συγκεκριμένο τεχνικό τιμ στην Αναντολού. Όσο περισσότερο καιρό μείνουν εκεί τόσο το καλύτερο για τον ίδιο..
Υ.Γ1: Είναι μεγάλη ευκαιρία σήμερα για τα παιδιά και τον προπονητή να πατήσουν κορυφή. Έχουν δουλέψει για αυτό και τα τελευταία χρόνια έμενα εκτός στις λεπτομέρειες. Θα μετρήσουν πολύ τα λεγόμενα intangibles. Έχουμε δείξει ότι τα διαθέτουμε σαν σύνολο. Καλή μας επιτυχία..
