Moν Σεν-Μισέλ (Αθήνα)..

Η πλημμυρίδα του Mont Saint Michel της Ευρωλίγκας (ΟΑΚΑ) έπνιξε και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας η οποία απέτυχε να περπατήσει τον δρόμο μέχρι το κάστρο και χάθηκε στην άνοδο της στάθμης. Ολυμπιακός (παρά την ήττα στη Πόλη) και (πλέον) Παναθηναϊκός ακουμπούν το πλεονέκτημα έδρας και το ελληνικό μπάσκετ είναι έτοιμο να κάνει θόρυβο όπως παλιά, ενόψει playoffs. Το Hoopfellas αναλύει..

Το Αβαείο του Mont Saint Michel..

Σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια των τελευταίων ετών σε όλα τα επίπεδα (ένταση, επίπεδο τακτικής και ανταγωνισμού, διακύμανση) ο Παναθηναϊκός μετά από πολύ δυνατό bra de fer έβαλε κάτω τη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έφτασε το 14-1 στο κάστρο του ΟΑΚΑ και έμεινε μόνος στη τέταρτη θέση της διοργάνωσης μια αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής περιόδου. Εξ ου και ο παραλληλισμός με τη βραχονησίδα της Νορμανδίας..

Με πλήρη συναίσθηση των αναγραφόμενων σας εκφράζω ότι το βράδυ της Παρασκευής το πιο σημαντικό απόκτημα για τον Παναθηναϊκό, πάνω και από την ίδια τη νίκη και την αγκαλιά με το πλεονέκτημα στα playoffs αποτέλεσε η πεποίθηση που έγινε πλέον πίστη ότι βρήκε μετά από καιρό τον άνθρωπο ο οποίος μπορεί να τον οδηγήσει στη νέα εποχή. Να ακουμπήσει πάνω και να αρχίσει να χτίζει την επιστροφή του στο πολύ κλειστό κλαμπ της ευρωπαϊκής ελίτ εκεί δηλαδή που παίζονται η τίτλοι σε μια παρτίδα πόκερ του Σαββατοκύριακου. Ασχέτως με το αποτέλεσμα, ο Πασκουάλ ήταν και πάλι άψογος σε όλα τα επίπεδα (προετοιμασία, αντανακλαστικά, διαχείριση) και στο ματς με την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Έκανε το καλύτερο δυνατό, πήγε το ματς ακριβώς όπως έπρεπε να το πάει. Η σελίδα πριν λίγο καιρό είχε σταθεί στη προσπάθεια του Πασκουάλ να πάει στα σίγουρα ώστε να κρατήσει τον Παναθηναϊκό σε “θέση βολής” στη βαθμολογία της διοργάνωσης. Εφόσον γινόταν αυτό και όσο πλησιάζαμε στη τελική ευθεία, ο Παναθηναϊκός θα χρειαζόταν τον προπονητή του για να κάνει την υπέρβαση που θα τον “σήκωνε”. Εκεί θα στρεφόταν.. Αυτό έκανε. Θα είναι μεγάλη επιτυχία του Ισπανού κόουτς η επιστροφή του “τριφυλλιού” στη τετράδα και η είσοδος στα playoffs με πλεονέκτημα..

Όπως και στη Βιτόρια έτσι και στο ΟΑΚΑ απέναντι στη ΤΣΣΚΑ, ο Παναθηναϊκός ακούμπησε την εικόνα που όλοι είχαμε πλάσει για αυτό το σύνολο παιχτών και μείγμα δεξιοτήτων στην αρχή της σεζόν. Θυμηθείτε λίγο τη παραίνεση του Hoopfellas για τους πράσινους μετά την αποπομπή Τζεντίλε.. Χαρακτηρίσαμε ως μονόδρομο το focus στο αμυντικό κομμάτι, την απορρόφηση των θετικών αλλαγών που θα έφερνε η επάνοδος του Γκιστ, την επιστροφή στον compact -πιο κομφορμιστικό για τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής- χαρακτήρα με την αναβάθμιση του Νίκολς ως starter ώστε να φτάσει όσο το δυνατότερο πιο κοντά στην εικόνα της non stop motor ομάδας που μπορεί να κάνει τη διαφορά την άνοιξη. Απέναντι στη ΤΣΣΚΑ, είδαμε πολλά από αυτά τα στοιχεία από την ομάδα του Πασκουάλ η οποία με την επιστροφή του Γκιστ είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο δυνατές ομάδες στη προσωπική φάση σε άμυνα και επίθεση. Και σε αυτό το πεδίο (one on one ικανότητα) κρίνονται ως επί το πλείστον τα κλειστά ματς στη τελική τους ευθεία..

Η επίθεση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας (όσον αφορά τη φύση, τις δεξιότητες αλλά και το επίπεδων συνεργασιών και αυτοματισμών) αποτελεί ίσως το καλύτερο δυνατό τεστ σήμερα στην Ευρώπη ώστε να μπορέσεις να αξιολογήσεις συνολικά την άμυνα σου και, πιο ειδικά, να μετρήσεις τους χρόνου σου σε επίπεδο rotations και αμυντικών συνεργασιών. Είναι μια επίθεση που αναγκάζει την άμυνα να παίξει 40 λεπτά στα κόκκινα τη στιγμή που η ατομική δεξιότητα συγκεκριμένων μονάδων εκθέτει σε ελάχιστο χρόνο κάθε χαλάρωση με αισθητήρα τον ίδιο διαδραστικό χαρακτήρα και το υψηλό επίπεδο αποκωδικοποίησης της. Ο Παναθηναϊκός κράτησε αυτή την επίθεση στους 73 πόντους στα 40′ της κανονικής διάρκειας. Μελετώντας μια προς μια τις άμυνες των πρασίνων στα 45 αυτά λεπτά κατέληξα στο ότι ο Παναθηναϊκός μπορούσα καλύτερα. Τα αντανακλαστικά του, η ετοιμότητα του απέναντι στα περίφημα fast breaks μισού γηπέδου της ΤΣΣΚΑ (το καλύτερο execution στην Ευρώπη) με μεταφορά της μπάλας στη πλευρά και άμεση επίθεση με παίχτη παραπάνω μετά από ρήγμα ή Pick & Roll δράση ήταν αρκετά καλή μεν, με περιθώρια βελτίωσης δε. Η πραγματικότητα λέει ότι οι πράσινοι μπορούν να καλύψουν μια μικρή αδράνεια σε επίπεδο αυτοματισμών στα αμυντικά rotations, λίγο αργότερα στη τελική προσπάθεια ωθούμενη από το athleticism και τα γρήγορα πόδια των ψηλών κυρίως παιχτών τους.

-Όποιος έχει παρακολουθήσει πραγματικά τον τρόπο λειτουργίας της επίθεσης της ΤΣΣΚΑ στην εποχή Ιτούδη στη Μόσχα νομίζω μπορούσε εύκολα να καταλάβει ότι το στοιχείο που άλλαξε τις ισορροπίες στο παρκέ ήταν η αστοχία του Αντρέα Βοροντσέβιτς από τη περίμετρο σε ένα σουτ το οποίο επέλεξε με τεράστια δόση ρίσκου να δεχτεί ως επιλογή η άμυνα του Παναθηναϊκού τις στιγμές που βρισκόταν ο Μπουρούσης στο παρκέ. Με κάθε ειλικρίνεια σας εκμυστηρεύομαι ότι προσωπικά θα αισθανόμουν πολύ άβολα με μια τέτοια επιλογή όμως κατανοώ ότι ο κόουτς των πρασίνων ήταν αναγκασμένος να “σέρνει” συνεχώς τον Σίνγκλετον προς τον άξονα (σε κάθε PnR δράση των Ρώσων ώστε να καλύψει τα αργά πόδια του Μπουρούση) ζητώντας του “σπριντ θανάτου” στο τρίποντο όταν η μπάλα έφευγε στη σχεδόν ακάλυπτη πλευρά του. Είναι μια κατάσταση όπου 9/10 φορές η ΤΣΣΚΑ τιμωρεί και μάλιστα σκληρά.. Παρόλα αυτά το effort του Σίνγκλετον ήταν εξαιρετικό.

Ο κόουτς Πασκουάλ επέλεξε Hard Hedge απέναντι στον De Colo στο κεντρικό pick για να σταματήσει τη διείσδυση ενός τόσο προικισμένου κάθετου παίχτη. Αυτό που δυσκολεύει τους περισσότερους προπονητές βέβαια στη περίπτωση του Γάλλου είναι η έξτρα ικανότητα του να πασάρει πολύ καλά τη μπάλα βγάζοντας τη από πάνω στον σωστό χρόνο. Με τον Χάινς στον άξονα οι Ρώσοι δουλεύουν πολύ τα Short rolls και το κόψιμο στη base line (φυσική συνέχεια), στη πλάτη άμυνας, όμως η καλή χρήση των άκρων και η ετοιμότητα του παίχτη τελικής γραμμής (σημαντικός ο Νίκολς εδώ) απέτρεψε την “αρκούδα” από το νιώσει άνετα αναπτύσσοντας αυτή την επιλογή. Με τη μπάλα μακριά από τα χέρια των Τεόντοσιτς-Ντε Κολό ο Πασκουάλ επέλεξε ως επί το πλείστον Show & Recover στα πλευρικά picks με τον γκαρντ να μη δεσμεύεται παρά ελάχιστα στον ψηλό αλλά να ψάχνει το recover στον χειριστή όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

-Ο Δημήτρης Ιτούδης προσπάθησε να αποσυμπιέσει τους stars του ελπίζοντας ότι θα μπουν στο ματς τη κατάλληλη στιγμή όμως η άμυνα των γηπεδούχων είχε κλείσει τη στρόφιγγα στις δύο πιο βασικές πηγές παραγωγής. Την transition επίθεση (εξαιρετικά τρεξίματα και ετοιμότητα από τους πράσινους, μόνο 6 πόντοι παθητικό από τη πιο Fast pace ομάδας της EL) και την weak side επίθεση (παράγωγο της PnR δράσης). Κάπου εκεί μπήκε η αμφιβολία στο μυαλό των Ρώσων εξ ου και τα 8 λάθη από το 27ο λεπτό και έπειτα. Οι Ρώσοι ξεκίνησαν με δύο playmakers ( Τεόντοσιτς-Κριάπα), δύο screeners/cutters (Χάινς-Κουρμπάνοφ) και το off ball παιχνίδι του Ντε Κολό, τρέχοντας το αντίστοιχο (για την περίσταση) κομμάτι του επιθετικού playbook απέναντι σε μια πολύ επιθετική άμυνα. Με εισαγωγική διάταξη το 2-3 High Set η οποία κατέληγε σε 1 in- 4 out για τον Ντε Κολό (Κριάπα-Τεόντοσιτς αποκλειστικά αυτοί οι οποίοι αναλάμβαναν να βάλουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό) έβγαλε τον Φελντέιν εκτός παιχνιδιού. Στη Horns επίθεση, η γνωστή Hand off (σήμα κατατεθέν) κατάσταση την οποία ακολουθεί με τρομερό συγχρονισμό PnR και Baseline cut έβαλε δύσκολα στα πόδια του Γκιστ. Η ΤΣΣΚΑ προσπάθησε, με τον Χίγκινς ως main ballhandler (ικανός slasher και παράλληλα εκτελεστής μετά από ντρίμπλα) να χτυπήσει πάνω στον Μπουρούση δουλεύοντας καταστάσεις δύο εναντίον δύο σε μεγάλο εύρος της επίθεσης της ,από όπου πήρε πόντους από τον, εξαιρετικό στο Catch & Finish παιχνίδι στο “βαμμένο”, Όγκουστιν.

Στα μετόπισθεν η “αρκούδα” επέλεξε Hedging στα Side picks των Καλάθη-Γκιστ με εμφανή τη πρόθεση να αποφύγει την “αλλαγή” στο ξεκίνημα η οποία και οδηγούσε σε miss match με τον Τεοντόσιτς να αμύνεται στο low post. Βασικός στόχος (ειδικά στις στιγμές που ο Χάινς δε βρισκόταν στο παρκέ) ήταν να αρνηθεί τον κεντρικό διάδρομο για τους χειριστές του Παναθηναϊκού. Στο πλαίσιο αυτό (του στόχου να κλειδώσει τον άξονα) χρησιμοποίησε και μια 1-3-1 match up ζώνη με τον Κουρμπάνοφ στο “κεφάλι” της διάταξης ενώ απέναντι στη Box-1 του Πασκουάλ (Καλάθης σε Τεόντοσιτς) έβαλε τον Κουρμπάνοφ στη γωνία τρέχοντας play απέναντι σε 1-3-1 διάταξη.

Ο Πασκουάλ στο επιθετικό κομμάτι πήγε στα σίγουρα προσπαθώντας να βγάλει από τη “μύγα ξύγκι” σε κάθε κατοχή. Ξεκίνηση ποντάροντας σε Gaggle Screen καταστάσεις (ο πρώτος screener σε διάταξη Stagger να “κόβει” στην αντίθετη πλευρά, συνήθως ο Σίνγκλετον) σε 1 in -4 out format ή ακόμα και με 5 παίχτες να παίζουν έξω από τη ρακέτα. Είδαμε επίσης Flex για τον Ρίβερς με δεύτερη επιλογή το post up του Μπουρούση ενώ στο δεύτερο ημίχρονο επέμεινε πολύ στο να κρατήσει τους Σίνγκλετον-Νίκολς (και μαζί τους Χάινς-Κουρμπάνοφ, οι καλύτεροι αμυντικοί της ΤΣΣΚΑ) στις γωνίες και να παίξει με τη τριάδα Καλάθη (χειριστής)-Ρίβερς (σουτέρ/διεμβολιστής/εναλλακτικός χειριστής)-Γκιστ (screener/diver) στον άξονα απέναντι στη τριάδα Τεόντοσιτς-Χίγκινς-Κριάπα.

Σε προσωπικό επίπεδο τώρα.. Ο Νικ Καλάθης παίρνει τη ψήφο μου για το βραβείο του “καλύτερου αμυντικού παίχτη της χρονιάς”. We’ve seen enough.. Το footwork του για μια ακόμη φορά ήταν καταπληκτικό όπως και ο τρόπος που διαχειρίζεται τον εαυτό του και αυξομειώνει την επιθετικότητα του στα μετόπισθεν αποκωδικοποιώντας τον βαθμό κινδύνου. Μόνο τον Birch θα μπορούσα να βάλω δίπλα του (τελείως αντικειμενικά και χωρίς καμία δόση κάλπικου πατριωτισμού) και μετά από αυτούς τον Χάνγκα.. Ο Παππάς ήταν επίσης πολύ σημαντικός καταθέτοντας σπουδαίο effort κυρίως στο αμυντικό κομμάτι (μάτσαρε τον Ντε Κολό όντας όσο πρέπει επιθετικός απέναντι στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ) όμως το δολοφονικό ένστικτο του Ρίβερς και κυρίως (παρά τα λάθη του) το υψηλό επίπεδο ενέργειας του Τζέιμς έκανε και πάλι τη διαφορά. Ο πρώην γκαρντ της Baskonia έκανε σπουδαίο αμυντικό παιχνίδι δαγκώνοντας ακόμα και όταν κλήθηκε να αμυνθεί στο post.. Τα σταθερά χέρια των Σίνγκλετον-Ρίβερς δίνουν σιγουριά στην επίθεση του Παναθηναϊκού όμως το παιχνίδι του Τζέιμς είναι αυτό που κάνει την επίθεση του πιο απρόβλεπτη και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη όλη τη χρονιά φέτος..

Ένα πολύ ενδιαφέρον πινακάκι (overbasket.com) σχετικά με το συνολικό +- των παιχτών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στη φετινή σεζόν. Τροφή για σκέψη μιας και έχει πολλαπλή ανάγνωση..

+- ΠΑΟ 

Full season +|- stats: Calathes:+111 Singleton:+106 Rivers:+81 Nichols:+45 Gabriel:+44 Fotsis:+34 Feldeine:+19 James:+10 Pappas:-5 Bourousis:-66

+- ΟΣΦΠ

Full season +|- stats: Mantaris:+151, Papanikolaou:+150, Spanoulis:+87 Birch:+74 Milutinov:+61 Printezis:+37 Papapetrou:+37 Green:+22 Lojeski:+1 Young:-26

Σκέψεις για τον Ολυμπιακό..

Πάμε και στον Ολυμπιακό.. Είναι απολύτως κατανοητό ότι με την τρίτη θέση εξασφαλισμένη και με τα πρόσφατα προβλήματα τραυματισμών να δημιουργούν ανακατατάξεις στο rotation οι ερυθρόλευκοι θα χρησιμοποιούσαν ως έναν βαθμό τα τελευταία, υψηλού-επιπέδου παιχνίδια ως μέσο ανασύνταξης και προσαρμογής της ομάδας σε διαφορετικά δεδομένα. Δεν είμαι σίγουρος όμως για το πως έχουν ιεραρχήσει τις προτεραιότητες τους σε αυτή τη μικρή περίοδο που έχουμε μέχρι το τέλος της σεζόν.. Πίσω από όλη αυτή τη περιρρέουσα χαλαρότητα σχετικά με το αποτέλεσμα και σε συνδυασμό με το χρονικό σημείο της σεζόν πιστεύω ότι κρύβεται προβληματισμός. Ο Ολυμπιακός έχει να διαχειριστεί μαζεμένα προβλήματα και πρέπει να το κάνει άμεσα. Ακόμα και εάν οι περισσότεροι έχουν επαναπαυτεί με το “ο Ολυμπιακός θα είναι έτοιμος όταν πρέπει”, νιώθω ότι οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται ένα καμπανάκι. Μερικές σκέψεις..

-Είναι πάντα σημαντικός ο τρόπος με τον οποίον κλείνεις τη regular season. Τα συναισθήματα και οι τελευταίες εικόνες της γράφουν στο υποσυνείδητο σου και πολλές φορές τα καλά κρυμμένα υπολείμματα τους μπορούν να σε συνοδέψουν στο διαφορετικό ταξίδι της επόμενης φάσης. Ομολογώ ότι με προβληματίζει η εικόνα του Ολυμπιακού τον τελευταίο καιρό ο οποίος εκτός των αγωνιστικών θεμάτων που έχει να επιλύσει έχει έξω (;) από τη πόρτα του τον κίνδυνο του εφησυχασμού να ελοχεύει. Οι ερυθρόλευκοι μετρούν 3 ήττες στα 4 τελευταία ματς. Είναι πιθανό το ενδεχόμενο να κλείσουν τη σεζόν με 4/5 (εκτός έδρας ματς στη Μόσχα τη τελευταία αγωνιστική). Όχι, δε μου αρέσει καθόλου αυτό. Ο διακόπτης του μυαλού δεν είναι διακόπτης στον τοίχο σου για να γυρίζει εύκολα..

-Ο Ολυμπιακός έχασε στη Πόλη ένα ματς στο οποίο στη πραγματικότητα έλεγξε τον ρυθμό. Η transition άμυνα του ήταν ικανοποιητική και ο αντίπαλος σούταρε 4/17 τρίποντα, δύο στοιχεία που οδηγούν στο ότι μηδένισε τα ορμητικά διαστήματα όπου οι γηπεδούχοι από τη φύση του επιτίθενται κατά κύματα στην αντίπαλη άμυνα και τα οποία τους δίνουν τη δυνατότητα να σκοράρουν πολλούς πόντους σε μικρό χρονικό διάστημα. Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχασε το ματς στο “δικό της γήπεδο”. Ανάγκασε τον αντίπαλο να πάει στο μισό γήπεδο και να επιτεθεί με προσωπική φάση και όμως ηττήθηκε κατά κράτος στο δυνατό της σημείο..

Το φετινό σύνολο των ερυθρολεύκων έχει φτιαχτεί για να βγαίνει όρθιο σε προσωπικές μονομαχίες, ειδικά όταν μιλάμε για τα μετόπισθεν του. Όλη τη σεζόν ο Ολυμπιακός έχει κλειδώσει τον άξονα και το ζωγραφιστό κυρίως με τον Birch αλλά και με την επιλογή του Γιάννη Σφαιρόπουλου να ανεβάζει τον Κώστα Παπανικολάου στο κεφάλι και στη πρώτη γραμμή άμυνας προσθέτοντας μήκος και athleticism που δυσκολεύουν τον γκαρντ ο οποίος αναμειγνύεται στη τελική προσπάθεια. Το να βλέπεις τον (απροσπέλαστο όλη τη σεζόν) Birch τον τελευταίο καιρό να χάνει συνεχώς προσωπικές μονομαχίες και να δέχεται πόντους αδιανόητους για την αμυντική του υπερηφάνεια συνιστά σημείο προβληματισμού..

-Η Αναντολού σκότωσε τον Ολυμπιακό σημαδεύοντας τον στη καρδιά της άμυνας του. Οι Τούρκοι σκόραραν σχεδόν το 60% των πόντων τους μέσα από το ζωγραφιστό. Είναι χοντρό για την αμυντική νοημοσύνη της ελληνικής ομάδας.. Με όπλο την επιθετικότητα του Τόμας Ερτέλ ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς έστησε ψηλά, στα 9-10 μέτρα, καταστάσεις Pick & Roll εκτοξεύοντας το μειονέκτημα του Γιανγκ σε επίπεδο agility. Είναι σαφές πως τα πίσω βήματα και το body control του πρώην Gator δεν είναι στο επίπεδο που προδιαθέτει το υπόλοιπο αθλητικό του πακέτο. Δείτε το αποτέλεσμα..

Δεν είδαμε ούτε τα γνωστά Double drag για τον Γάλλο (photo)..

..ούτε early picks (εκτός από δύο περιπτώσεις) που του ανοίγουν τον διάδρομο στο transition αλλά αντίθετα ένα καλό spacing (παρότι οι Τούρκοι δε βρέθηκαν σε καλή βραδιά σουτάροντας από τη περίμετρο) το οποίο η Αναντολού εκμεταλλεύτηκε όταν χαμήλωσε (έλειπε ο Kirk) με τον Μπράουν στο “5” και τους Τόμας-Χόνεϊκατ δίπλα του. Ειδικά ο φόργουορντ του UCLA ήταν εξαιρετικός και στις δύο γραμμές του γηπέδου, με πολύ σωστή διαχείριση του miss match με τον Σπανούλη στο χαμηλό post..

3-Guard Lineup στον ορίζοντα..

Στα θετικά του ματς της Πόλης είναι σίγουρα η αρκετά καλή εμφάνιση των Πρίντεζη-Σπανούλη. O αρχηγός των ερυθρολεύκων μπορεί να ήταν άστοχος (4/15 FG) όμως τελείωσε με το εντυπωσιακό 10/1 σε AST/TO σε μια περίοδο όπου (ειδικά με την -μερική ή ολική θα δούμε- απουσία του Λοτζέσκι από τα playoffs) η επίθεση της ομάδας θα κάνει μια σφιχτή αγκαλιά σε αυτόν και τον Πρίντεζη. Είναι ομάδα προσωπικής φάσης και αυτοί είναι οι βασικοί του παραγωγικοί πυλώνες άλλωστε. Είναι προαπαιτούμενο να βρίσκονται στην επιθυμητή κατάσταση.

Η ενδεχόμενη απουσία του Λοτζέσκι (τουλάχιστον από το ξεκίνημα της σειράς στα playoffs) φέρνει αλυσιδωτές αντιδράσεις στον ορίζοντα σε επίπεδο rotation. Η λογική “προσαρμογή” (και ανεξάρτητα από αυτές που θα απαιτήσει η φύση του αντιπάλου τον οποίον θα μάθουμε την επόμενη εβδομάδα) ήταν η μετατόπιση των χοντρών λεπτών του Παπαπέτρου στο “3” με τον Αγραβάνη να ανεβαίνει ως back up του Πρίντεζη. Είναι λίγο μακρινό (επαναλαμβάνω, χωρίς να γνωρίζεις τον αντίπαλο) όμως φιλτράροντας τον τρόπο που λειτουργεί η επίθεση του Ολυμπιακού νομίζω ότι η ίδια θα ζητήσει 3-guard lineups που θα κάνουν την ομάδα πιο ευέλικτη με τη μπάλα στα χέρια, ίσως περισσότερο δημιουργική με την έννοια ότι οι δύο οι δύο διαθέσιμοι Sfs δε διακρίνονται για την ικανότητα τους να παίξουν με τη μπάλα στα χέρια. Αυτό θα το δούμε από πιο κοντινή σκοπιά σε μερικές ημέρες και ανάλογα με αυτό που θα φέρει η τελευταία αγωνιστική Σε αυτή τη κατεύθυνση πάντως, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα χρειαστεί οπωσδήποτε την επαναφορά του Βαγγέλη Μάντζαρη (σουτάρει 5/37 τρίποντα στα τελευταία 7 ματς). Είναι ο γκαρντ ο οποίος με την ικανότητα του να αμυνθεί στο post μπορεί να υποστηρίξει τέτοια σχήματα ενώ παράλληλα αποτελεί κομβικό παράγοντας για τη διατήρηση του σωστού spacing, μιας σημαντικής παραμέτρου για το performance των Σπανούλη-Πρίντεζη. Υπομονή μέχρι την άλλη εβδομάδα αλλά..

..ας μη κρυβόμαστε. Μια πιθανή διασταύρωση με τη Φενέρμπαχτσε, με αυτό το υπόβαθρο, μας προδιαθέτει για μια από τις πιο epic σειρές στην ιστορία της διοργάνωσης..

Υ.Γ: Ριμπάουντ, “μήκος” περιφερειακών. Ότι είπαμε..

Υ.Γ1: Ένας ματς Νταρουσάφακα-Ερυθρός Αστέρας με έπαθλο τη πρόκριση στα playoffs τη τελευταία αγωνιστική θα έδινε μια ισχυρή δόση σασπένς και ένα bonus θεαματικότητας στη διοργάνωση..