Στο σταυροδρόμι της καριέρας του..
Το Eurobasket που έρχεται αποτελεί το μεγαλύτερο σταυροδρόμι στη καριέρα του Φώτη Κατσικάρη ο οποίος καλείται να περπατήσει τον δρόμο του Ντέηβιντ Μπλατ. Σε ένα τουρνουά ομάδων που βρίσκονται ποιοτικά «κοντά», η επίσημη αγαπημένη μας θα χρειαστεί όσο ποτέ άλλοτε τον προπονητή της για να μπορέσει να κάνει το παραπάνω βήμα και να ξεχωρίσει. Το Hoopfellas καλεί τον ομοσπονδιακό προπονητή να βγει μπροστά..
Έχουμε ήδη μπει σε ρυθμούς Eurobasket, μια διοργάνωση την οποία περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία. Προσωπικά βρίσκομαι σε αυτό το mood αρκετό καιρό παρακολουθώντας όσα περισσότερα παιχνίδια μπορώ ώστε να έχω πλήρη εικόνα σχετικά με το τι θέλει να παρουσιάσει ο κάθε προπονητής και ποια η κατάσταση στο παιχνίδι όλων των συνόλων κάθε στιγμή, οδεύοντας προς την έναρξη του τουρνουά.
Σε αυτό το σημείο θέλω να τοποθετηθώ σε κάτι, σχετικά με τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί για την εθνική μας ομάδα. Είμαι απέναντι στους «πανηγυρτζήδες» που ξαφνικά άρχισαν να γράφουν για «ομάδα-όνειρο», «σύνολο με ελάχιστες αδυναμίες» που κοιτάζει μόνο τη κορυφή και τίποτε άλλο πλάθοντας στον κόσμο την εικόνα μιας ομάδας που υπερέχει απέναντι στο συντριπτικό κομμάτι του ανταγωνισμού. Ξεχάστε το αυτό.. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε ένα καλό σύνολο με παίχτες που έχουν ποιότητα και εικόνες σε υψηλό επίπεδο, τη στιγμή που όλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ομοσπονδιακού ώστε να έχουμε απαρτία, στοιχείο πολύ σημαντικό που καταδεικνύει ότι έγινε καλή δουλειά πριν τις κλήσεις. Μπάσκετ όμως παίζουν και οι υπόλοιποι.. Δεν είναι λίγες οι ομάδες που βρίσκονται πολύ κοντά μας σε ποιότητα και με τις οποίες θα παιχτούμε στη ..λεπτομέρεια για το βήμα παραπάνω στη διοργάνωση. Φυσικά δε μιλάω για ποιότητα στο ρόστερ μόνο αλλά (κυρίως) για ποιότητα παιχνιδιού που είναι το πιο σημαντικό. Ουσιαστικά σε αυτά τα τουρνουά της μιας ανάσας και των χιαστί παιχνιδιών τα πάντα είναι θέμα timing και διαχείρισης (συναισθηματικής και αγωνιστικής) ώστε να βρεθείς σε σταθερά ανοδική πορεία τη κατάλληλη στιγμή οδεύοντας προς το αγωνιστικό σου μάξιμουμ στη στροφή πριν τη τελική ευθεία. Ένα ματς, ένα αποτέλεσμα ή ακόμα και ένα διάστημα 5-10 λεπτών μέσα σε ένα παιχνίδι ή μια αντίδραση μπορεί να αποτελέσει turning point για τη πορεία της ομάδας σε ολόκληρο το τουρνουά με θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο. Για αυτό θεωρώ ότι σε μια τέτοια οριακή κατάσταση θα ξεχωρίσει το συγκρότημα με τον πιο ικανό, έτοιμο προπονητή.. Ο Φώτης Κατσικάρης καλείται να κάνει τη διαφορά. Μπορεί..;
Θέλουμε δουλειά..
Για την ομάδα μας σε τεχνικό επίπεδο θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε αναλυτικά τις επόμενες ημέρες μιας και ακόμα προσπαθεί να βάλει πράγματα και να απορροφήσει καταστάσεις στο παιχνίδι της. Το σίγουρο είναι ότι θέλουμε δουλειά. Πολύ φυσικό για την εποχή. Το τουρνουά είναι πολύ απαιτητικό. Μερικά σχόλια-τροφή για συζήτηση..
-Το βάθος σε ένα ρόστερ είναι πλεονέκτημα μόνο από τη στιγμή που μπορείς να το διαχειριστείς σωστά. Αλλιώς σου γυρνά μπούμερανγκ. Είναι πολύ πιο δύσκολο και απαιτεί αισθητά μεγαλύτερο χρόνο να κατανείμεις ρόλους σε ένα βαθύ ρόστερ σε σύγκριση με ένα πιο ρηχό και ευέλικτο. Όταν όμως το καταφέρεις, το βάθος μπορεί να κάνει τη διαφορά..
Για αυτό το λόγο πρέπει να «παίξουμε πάνω στο βάθος μας» λανσάροντας ένα πιο aggressive στυλ παιχνιδιού και στις δύο πλευρές του παρκέ το οποίο θα απαιτεί μεγάλο rotation παιχτών και θα μας δώσει την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε το βάθος μας βάζοντας αυτό μας το πλεονέκτημα στο παρκέ.
-Η σύνθεση της γραμμής των φόργουορντς μπορεί να αποτελέσει οδηγό για κάποια πράγματα που θα παρουσιάσουμε το παρκέ. Από την ομάδα μας λείπει το Stretch-4, ρόλο που έπαιζε άψογα όλα αυτά τα χρόνια ο Φώτσης (ο οποίος συνδύαζε μέγεθος, ταχύτητα και shooting accuracy, στοιχεία πολύ σημαντικά για τις διοργανώσεις της FIBA) όμως το συγκεκριμένο μείγμα φόργουορντς ανοίγει τη γκάμα επιλογών αναφορικά με πιθανούς συνδυασμούς κάθε στιγμή.
Όπως σας έγραψα τη προηγούμενη εβδομάδα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί στη παρούσα φάση να δώσει πολλά πράγματα στο αμυντικό κομμάτι και εκεί πρέπει να εστιάσει και ο ίδιος σε αυτό το τουρνουά. Η ικανότητα του μάλιστα να μετατρέπει άμεσα την άμυνα σε επίθεση πρέπει να κεφαλαιοποιηθεί. . Η ουσία φυσικά είναι να μπορέσει το παιδί να εξοικειωθεί με το μπάσκετ της FIBA και να αποκωδικοποιήσει τις διαφορές του με το αντίστοιχο που παίζεται στην Αμερική έτσι ώστε να προσφέρει.
«..Ο Αντετοκούνμπο φέρνει στο τραπέζι ένα καταπληκτικό φυσικό/αθλητικό πακέτο, πρωτόγνωρο σύμμαχο για την ελληνική σχολή και την Εθνική μας ομάδα. Μέγεθος, ταχύτητα, athleticism, κίνηση περιφερειακού παίχτη στο παρκέ. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε δύο χρόνια εξελίχθηκε σε έναν εκ των κορυφαίων facilitators στην Αμερικανική λίγκα. Η ικανότητα του να επηρεάσει το παιχνίδι προσφέροντας διαφορετικά πράγματα από διαφορετικές θέσεις είναι σημαντική και ξεκλειδώνει πόρτες στο playbook του Κατσικάρη ο οποίος..
1.) Θα τον χρησιμοποιήσει στις δύο θέσεις των φόργουορντς παίζοντας με τον συνδυασμό μεγέθους/ταχύτητας. Θεωρώ ότι με τη παρουσία δύο φόργουορντς όπως ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου στο «3» ο Αντετοκούνμπο θα κατέβει αρκετά στο «4» μαζί με τον Πρίντεζη.
2.) Έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει πιο ελαφρά σχήματα, με τη ταυτόχρονη παρουσία τριών φόργουορντς (χωρίς σέντερ στο παρκέ) π.χ. ματσάροντας την έλλειψη ύψους με τη τοποθέτηση του Γιάννη στη τριάδα αυτή, με στόχο να ανεβάσει τη γραμμή άμυνας της ομάδας. Η παρουσία του Αντετοκούνμπο δίνει την ευκαιρία στον κόουτς να παρουσιάσει «απλωμένες» άμυνες κατά μήκος του παρκέ με τον 21χρονο φόργουορντ να αξιοποιείται είτε σε παγίδες είτε (κυρίως εδώ) στη πίσω γραμμή άμυνας όπου μπορεί να ελέγξει δύο αντιπάλους ακόμα και σε σχετικά μεγάλη απόσταση μεταξύ τους ή να λειτουργήσει ως τελευταίος παίχτης και rim protector.»
1.) Θα τον χρησιμοποιήσει στις δύο θέσεις των φόργουορντς παίζοντας με τον συνδυασμό μεγέθους/ταχύτητας. Θεωρώ ότι με τη παρουσία δύο φόργουορντς όπως ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου στο «3» ο Αντετοκούνμπο θα κατέβει αρκετά στο «4» μαζί με τον Πρίντεζη.
2.) Έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει πιο ελαφρά σχήματα, με τη ταυτόχρονη παρουσία τριών φόργουορντς (χωρίς σέντερ στο παρκέ) π.χ. ματσάροντας την έλλειψη ύψους με τη τοποθέτηση του Γιάννη στη τριάδα αυτή, με στόχο να ανεβάσει τη γραμμή άμυνας της ομάδας. Η παρουσία του Αντετοκούνμπο δίνει την ευκαιρία στον κόουτς να παρουσιάσει «απλωμένες» άμυνες κατά μήκος του παρκέ με τον 21χρονο φόργουορντ να αξιοποιείται είτε σε παγίδες είτε (κυρίως εδώ) στη πίσω γραμμή άμυνας όπου μπορεί να ελέγξει δύο αντιπάλους ακόμα και σε σχετικά μεγάλη απόσταση μεταξύ τους ή να λειτουργήσει ως τελευταίος παίχτης και rim protector.»
-Από την ομάδα μας λείπει ο κλασσικός σουτέρ. Τέτοιοι παίχτες κάνουν τη διαφορά σε αυτά τα τουρνουά. Θυμηθείτε την άποψη (την οποία χρησιμοποιεί κατά κόρον η σελίδα) του μεγάλου Βλάντε Ντίβατς, ενός παίχτη που είχε φάει με το κουτάλι το μπάσκετ των συγκεκριμένων διοργανώσεων ..
«Σε αυτά τα τουρνουά χρειάζεσαι πραγματικούς σέντερς και σπουδαίους σουτέρς για να προχωρήσεις..»
Όσο και να ήθελε να προβάλλει τη ζωτικής σημασίας παρουσία της αφεντιάς του και του κολλητού του,, Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο Ντίβατς έλεγε την αλήθεια..
Η ομάδα μας έχει παίχτες που μπορούν να σουτάρουν αλλά όχι τον κλασσικό σουτέρ. Θεωρώ ότι σε αυτό τον ρόλο (Executive Shooter) σε καταστάσεις ball screen επίθεσης θα χρησιμοποιηθεί ο Περπέρογλου του οποίου το περιφερειακό ποσοστό μπορεί να αποτελέσει σημαντική παράμετρο στη καμπύλη της απόδοσης μας. Κάπως έτσι ο Αντετοκούνμπο θα περάσει αρκετό χρόνο στο «4» ειδικά αν αναλογιστούμε ότι με ταυτόχρονη παρουσία δική του και του Πρίντεζη στις δύο θέσεις των φόργουορντς στη πεντάδα χάνουμε σε σουτ και κατά συνέπεια μπορεί να δεχτεί πλήγμα το spacing στην επίθεση μας. Η άλλη όψη του νομίσματος βέβαια λέει ότι για παράδειγμα ο Πρίντεζης (χαμηλό «4» για αυτά του τουρνουά που σωματοδομικά δεν έχουν σχέση με το πιο γρήγορο μπάσκετ της Downsizing Ευρωλίγκας) που αποτελεί ίσως το καλύτερο transition-4 στην Ευρώπη μπορεί να αξιοποιηθεί στο ανοιχτό γήπεδο, με τον Κατσικάρη να ψάχνει πολλά early posts στη transition επίθεση και καταστάσεις 2-2 στη πλευρά με τα φόργουορντς ω (κάτι που το δίδυμο Περπέρογλου-Πρίντεζη εκτελεί αρκετά καλά).
-Σήμα κατατεθέν των καλών μας ομάδων στη νεότερη εποχή των διεθνών διοργανώσεων ήταν παραδοσιακά η πίεση της μπάλας στο μισό γήπεδο. Σε αυτό το κομμάτι πρέπει να εστιάσουμε. Έχουμε μέγεθος και καλό footwork (ειδικά στα φόργουορντς και στους ψηλούς) ώστε να επιφέρουμε χτύπημα στη κυκλοφορία της μπάλας των αντιπάλων. Εδώ και στο αμυντικό ριμπάουντ πρέπει να παρουσιαστούμε πολύ έτοιμοι. Δεν είμαστε ακόμα σε πολύ καλό επίπεδο όμως υπάρχει χρόνος να βελτιώσουμε το performance μας. Το θετικό είναι ότι υπάρχει διάθεση από τα παιδιά και από το προπονητικό τιμ να κινηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση. Αποτελεί άλλωστε μέρος της φιλοσοφίας του κόουτς.
Στο δρόμο του Ντέηβιντ Μπλατ..(;)
Νιώθω ότι η γραμμή της καριέρας των δύο προπονητών διέπεται από μια μυστηριώδης, αόρατη μορφή σύνδεσης.. Η πρόωρη επιτυχία του Φώτη Κατσικάρη και η εξέλιξη του σε νεαρή προπονητική ηλικία τράβηξε αρκετά βλέμματα στην Ευρώπη ανεβάζοντας το στάτους του. Ο Έλληνας κόουτς αντικατέστησε τον Ντέηβιντ Μπλατ στη μαγευτική Αγία Πετρούπολη, στη τρομερά επιτυχημένη εθνική ομάδα της Ρωσίας ενώ ο Αμερικανοεβραίος mastermind διαδέχθηκε τον Έλληνα προπονητή στο πάγκο του Άρη το 2010. Δείγμα του ότι έπαιζαν σε κοινή σελίδα της αγοράς, γεγονός πολύ τιμητικό για τον Κατσικάρη. Φυσικά τα κατορθώματα του Μπλατ τη τελευταία διετία τον έχουν εκτοξεύσει στο.. διάστημα προκαλώντας παγκόσμιο θαυμασμό και σχόλια για θεωρίες συνομωσίες, μυστικισμό και σπρώξιμο από το «αόρατο χέρι» του Σιονισμού για ένα εκλεκτό τέκνο του.. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι απλά ο Ντέηβιντ Μπλατ είναι απλά ένας πολύ ικανός τεχνικός και ακόμα περισσότερο ιδιοφυής άνθρωπος που βουτάει κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται στο πεδίο μάχης, ρισκάρει και ξέρει να χειρίζεται άριστα τις διαπροσωπικές σχέσεις μέσα και έξω από την ομάδα του. Παρόλα αυτά, το Eurobasket του 2007 αποτέλεσε το σημείο που έδωσε τεράστια ώθηση στη καριέρα του (και πιθανόν τον προθάλαμο για όσα πέτυχε μετά). Μετά την επιτυχία του στο Τρεβίζο (πρωτάθλημα το 2006 με την εξαιρετική Μπενετον των Ζήση, Νίκολας, Σισκάουσκας, Σοράνια, Μορτέντε, Γκορί κτλ) κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της εθνικής ρωσικής ομάδας κερδίζοντας μετά από ένα καταπληκτικό τουρνουά το χρυσό σε μια διοργάνωση όπου νίκησε με ..σφεντόνες τα «καλάσνικοφ» βραχυκυκλώνοντας την πανίσχυρη ισπανική περιφέρεια με τον Πονγκράσοφ και τη ζώνη προσαρμογής που δυσκόλεψε τη κυκλοφορία της μπάλας του αντιπάλου και κλείδωσε τον Ναβάρο.
Ο Φώτης Κατσικάρης δεν είναι Ντέηβιντ Μπλατ.. Είναι όμως ένας ικανός προπονητής του οποίου η καριέρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ένα σταυροδρόμι το οποίο διασταυρώνεται με τον δρόμο του εθνικού αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Χαρακτηρίζοντας τη προπονητική φιλοσοφία σε ένα άρθρο μου πριν μερικά χρόνια είχα γράψει..
«Οι επιρροές που δέχθηκε κατά καιρούς και φυσικά οι δικές του απόψεις συνθέτουν μια multicultular μπασκετική φιλοσοφία που περιλαμβάνει την πειθαρχία και την αμυντική προσήλωση που κήρυξαν οι Σέρβοι «διδάσκαλοι» των 90’s, ελληνική εξειδίκευση στο τακτικό κομμάτι και physical game γαρνιρισμένη με την Ισπανική ταχύτητα στην ανάπτυξη και εκτέλεση που χαρακτηρίζει τους Ίβηρες.»
Αρκετά ενδιαφέρον μωσαϊκό.. Θα ήθελα πολύ να δω την εφαρμογή του στην Εθνική μας ομάδα..
Για τον Κατσικάρη κάποια πράγματα σε επίπεδο καριέρας «δούλεψαν» τα τελευταία χρόνια και κάποια άλλα όχι. Μετά τη εξαιρετική πορεία του στο Μπιλμπάο δε κατάφερε να επικοινωνήσει με τη ρωσική ομοσπονδία σε κανένα επίπεδο (ως γνώστης της κατάστασης σας λέω όχι με δική του ευθύνη) ενώ πέρυσι χρεώθηκε τη μαλθακότητα που έδειξε η ομάδα μας στο νοκ-άουτ ματς με τους Σέρβους στο οποίο ο ίδιος δε κατάφερε ποτέ να τραβήξει χειρόφρενο στην αγωνιστική κατηφόρα του συνόλου μέσα στο 40λεπτο. Έπαιζε πάντα σε shortlists για τους καλούς ευρωπαϊκούς πάγκους (δείγμα του ότι «η δουλειά του ήταν εκεί» παρότι δε συνδυάστηκε με τίτλους) όμως ποτέ δε πήρε τη καλή θέση σε ένα τοπ-ευρωπαϊκό κλαμπ. Η συμφωνία του με τη Μούρθια του δίνει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του λίγκα και να εργασθεί σε ένα πλαίσιο που ο ίδιος έχει τη τεχνογνωσία, αναπτύσσοντας ένα μεσαίο κλαμπ . Η αλήθεια όμως είναι ότι και πάλι μένει μακριά από το τοπ-ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το τουρνουά του Σεπτεμβρίου μπορεί να δώσει κατεύθυνση στη καριέρα του Φώτη Κατσικάρη. Θα πει πολλά για τον χαρακτήρα του ως προπονητή και ΚΥΡΙΩΣ αυτόν που μπορεί να μεταδώσει σε μια ομάδα. Ξεκάθαρα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για την Εθνική μας ομάδα. Ο δρόμος δεν είναι ακριβώς ανοιχτός.. Ένα πιθανό νοκ-αουτ παιχνίδι στα προημιτελικά με τους Ισπανούς ή τους Σέρβους δε μεταφράζεται ως εύκολη πρόσβαση στη μάχη των μεταλλίων. Όμως μπορεί να αποτελέσει τη «μαγική στιγμή» που θα αλλάξει τη δυναμική και το ψυχολογικό στάτους της ομάδας μέσα στο τουρνουά.
Κόουτς, αυτή θα είναι η στιγμή σου.. Και αυτό, είναι το τουρνουά σου.. Αυτή τη φορά πρέπει εσύ να εμφανίσεις ένα πεινασμένο σύνολο που θα εξελιχθεί στην «ομάδα της διοργάνωσης». Πρέπει να βρεις τον τρόπο να εμπνεύσεις στη δύσκολη στιγμή που σίγουρα θα έρθει. Πρέπει να είσαι σε «προπονητική ετοιμότητα» με διαύγεια και καθαρότητα σκέψης γιατί θα χρειαστεί να πας πολύ βαθιά πνευματικά τις 15 αυτές ημέρες. Όπως καταλαβαίνεις, ειδικά σε προσωπικό επίπεδο, αυτή η διοργάνωση έχει το «πρέπει» για εσένα. Σε ένα τουρνουά με ομάδες που βρίσκονται κοντά «πρέπει» να κάνεις τη διαφορά. Δε ξέρω αν μια αρκετά επιτυχημένη παρουσία στη διοργάνωση θα σε κάνει καλύτερο προπονητή ή όχι. Σίγουρα όμως θα σου (και θα μας) δείξει τα όρια σου.. Μετά από αυτό, όλα είναι θέμα επιλογών. Μπορείς να διαλέγεις να κάνεις τα μπανάκια σου στη Costa Blanca και να δίνεις έμφαση στη ποιότητα ζωής (παρότι μπορεί να μοιάζω καυστικός, το έχεις κερδίσει δε στο χάρισε κανείς) στοχεύοντας δουλειές χωρίς τη πίεση στο μάξιμουμ ή απλά να ανοίξεις τη πόρτα του Δάντη όπου βρίσκονται μαζί κόλαση και παράδεισος. Και αναφέρομαι φυσικά στο τοπ-ευρωπαϊκό επίπεδο.. Εκτιμώ πως εκεί βρίσκεται η θέση σου. Αυτό το τουρνουά θα είναι μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε την αλήθεια..
