ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ
Ο Παναθηναϊκός γονάτισε στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» χάνοντας με «Οργουελικό» τρόπο στη τέταρτη περίοδο την επαφή με το σκορ απέναντι στον ολοκληρωτισμό της Μπαρτσελόνα. Καταζητούμενος πλέον στα γεωγραφικά όρια της Λομβαρδίας ο Βασίλης Σπανούλης που εκτέλεσε και πάλι την Αρμάνι, με τον Ολυμπιακό να βγάζει αντιστάσεις μπροστά σε μια δεύτερη συνεχή ήττα με τον ίδιο τρόπο. Με τον Ομπράντοβιτς να εισάγει καινοτομίες η Φενέρ κατάπιε τη πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ. Το Hoopfellas ρίχνει τη ματιά του στα ματς της Ευρωλίγκας..
SIZE ADJUST
-Μιλώντας μαζί σας λίγο πριν το σπουδαίο ματς της Φενέρ με τη Ρεάλ είχαμε υπογραμμίσει με σιγουριά ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα χρησιμοποιήσει τις δύο «χοντρές» ήττες της Φενέρ την τελευταία εβδομάδα (συντριβή στο Στρασβούργο, ήττα εντός από Κόνια στη TBL) για να παρουσιάσει μια ομάδα «θυμωμένη» μετατρέποντας αυτό το συναίσθημα σε αγωνιστική ορμή απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Κατά γράμμα και με μαθηματική ακρίβεια αυτό συνέβη στο παρκέ της Ούλκερ Σπορτς Αρίνα. Γαρνιρισμένο από μπόλικο «κοουτσάρισμα Ζέλικο»..
Ο Σέρβος mastermind πήρε από την αρχή το τιμόνι του παιχνιδιού κρατώντας με πλήρη διαύγεια τη πρωτοπορία στο σκορ ακόμα και όταν η ομάδα του περπατούσε πάνω στις λεπτές συναισθηματικά γραμμές. Αυτό στο οποίο θέλω να σταθούμε αναφορικά με την αναμέτρηση αυτή είναι το πόσο πολλές πόρτες κάθε φορά ανοίγει στο μυαλό του προπονητή και στο πλάνο μάχης ένα σωστά στελεχωμένο ρόστερ. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ζέλικο «παίζει» με το μέγεθος της Φενέρ μέσα στο παιχνίδι αλλάζοντας κυριολεκτικά «κέλυφος» και ταυτότητα στις εκάστοτε lineups προσαρμόζοντας τη πεντάδα του στα δεδομένα και τις ανάγκες της στιγμής είναι όλη η ιστορία. Όλο αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ στο Hoopfellas κάθε Off-Season. Δεν έχει να κάνει με ακριβό ρόστερ αλλά σωστά στελεχωμένο..
Η Φενέρ έπαιξε το παιχνίδι πάνω στο μέγεθος της χτίζοντας κάθε σχήμα με βάση το αμυντικό πλάνο. Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε να πάει Big παρατάσσοντας μαζί Ούντοχ-Βέσελι στο παρκέ και τον Ντατόμε στο «3». Αργότερα επέλεξε τρία φόργουορντς στη Frontcourt. Έπαιξε με Wings των Κάλινιτς και τον Ντατόμε και ψηλούς τους Χερσέκ-Άντιτς παρουσιάζοντας μια “Total Switch” που οδηγούσε τη Ρεάλ σε μια ροπή στη προσωπική φάση και τις μείωνε στο ελάχιστο τις πιθανότητες για uncontested περιφερειακό σουτ. Τα νούμερα των πρωταθλητών σε τελικές (12) και τρίποντο (6/28) είναι ενδεικτικά. Ο Χερσέκ, πρώην φόργουορντ της Καρσίγιακα που αποκτήθηκε φέτος, ήταν ο παίχτης κλειδί στο «4» για τον Ζοτς βγάζοντας πολύ ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι και κυνηγώντας με ότι είχε κάθε περιφερειακό μέχρι την εκτέλεση στις «αλλαγές» ηλεκτρίζοντας τη κερκίδα. Είναι οι role players που σηκώνουν όλη την ομάδα που σας έλεγα.. Αντίθετα στην επίθεση οι γηπεδούχοι δεν έπαιξαν τίποτα ιδιαίτερο πατώντας πολύ στη Close out επίθεση με τον Ντατόμε ο οποίος έχει κάνει μεταπτυχιακό σε αυτό το κομμάτι υπό τον Μπραντ Στήβενς στο (επιτυχημένο) διάστημα παραμονής του στη Βοστόνη. Επαναλαμβάνω, ο συνδυασμός ενός ρόστερ με βάθος, σωστή στελέχωση και ύπαρξη παιχτών που μπορούν να παίξουν με επιτυχία παραπάνω από μια θέσεις απορροφήθηκε σε ένα καθαρά αμυντικό πλάνο με απόλυτη πειθαρχία δίνοντας στον Ομπράντοβιτς την ευκαιρία να ελέγξει το ματς και να καθορίσει ο ίδιος τη τύχη της ομάδας του. Η Φενέρ συνεχίζει να δουλεύει αναζητώντας το «μπάσκετ της ισορροπίας» και περιμένει τον Χίκμαν που θα της δώσει άλλη υφή αμυντικά στο backcourt.
WANTED
Σημαντικό διπλό για τον Ολυμπιακό στο «Μεντιολάνουμ» σε ένα ματς που η ομάδα άρχισε να χτίζει μηχανισμούς κάνοντας ένα πρώτο βήμα προς τη κατεύθυνση που πρέπει να κινηθεί τους επόμενους μήνες. Εκτιμώ ότι μετά το παιχνίδι της Μπουέσα Αρίνα και με μια παρόμοια κατάσταση να διαδραματίζεται στο Μιλάνο μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου ενεργοποίησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αυτή την εγγενή τάση που φροντίζει για την ασφάλεια και την ύπαρξη του μπασκετικού –στη προκειμένη περίπτωση- οργανισμού. Το Step back shot του Βασίλη Σπανούλη στο τελευταίο λεπτό με το οποίο οι ερυθρόλευκοι παίρνουν πάλι κεφάλι και γυρνούν υπέρ τους το μομέντουμ αποτελεί τη δημιουργία μιας ακόμα ανάμνησης για το κοινό της Αρμάνι στη σχέση του με τον Βασίλη Σπανούλη. Μερικές παρατηρήσεις άξιες σχολιασμού..
-Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε και πάλι πρόβλημα στο αμυντικό κομμάτι όσον αφορά τη πρώτη περίοδο με το παθητικό των 23 πόντων να ξυπνά τις μνήμες των 47 πόντων στο πρώτο 20λεπτο της «Μπουέσα Αρίνα». Μερικά από τα νέα παιδιά που έχουν εντάξει φέτος οι ερυθρόλευκοι στο ρόστερ τους πηγαίνουν στις περιστροφές με την αμφιβολία ζωγραφισμένη στη γλώσσα του σώματος, πάντα σχετικά με την ορθότητα της θέσεως τους γεγονός που επιβαρύνει σε συνολικούς χρόνους τα αμυντικά rotations. Διέγνωσα επίσης αδυναμία όταν οι Ιταλοί μετακινούσαν τη μπάλα με skip πάσες από τη Strong στη Weak side.
Όσον αφορά τον Αλεσάντρο Τζεντίλε.. Πρόκειται για τον καλύτερο ίσως Ευρωπαίο (που παίζει στη μεριά μας) σε καταστάσεις προσωπικής φάσης. Το έχω ξαναγράψει το καλοκαίρι, το έγραψα και πέρυσι. Για την Offensively oriented Iταλική λίγκα με το πολύ Small ball, ο Τζεντίλε είναι κάτι σαν τον Λεμπρόν. Ο συνδυασμός των φυσικών/αθλητικών του προσόντων με τα έμφυτα scoring instincts και το aggressiveness του τον έχουν αναγορεύσει σε κυρίαρχο παίχτη στη λίγκα ασχέτως αν το Μιλάνο δεν έχει καρπωθεί το πλεονέκτημα αυτό σε συλλογικό επίπεδο στο βαθμό που πρέπει. Η εικόνα του Τζεντίλε να δημιουργεί με το «έτσι θέλω» διαδρόμους με slashing προστατεύοντας τη μπάλα χωμένη στο στήθος του (ενώ παίρνει τα βήματα)με τους αγκώνες προτεταμένους και τους αμυντικούς να κρέμονται σαν να κάνουν μονόζυγο από τα χέρια του μη μπορώντας να αποτρέψουν το γκολ-φάουλ φέρνει μνήμες Τζέημς, πάντα αξιολογώντας στη κλίμακα του ιταλικού πρωταθλήματος. Στο preview που έγραψα πριν το ματς με τίτλο «Η ημέρα της μαρμότας» υπογράμμισα το πόσο έχει δουλέψει στο να αναπτύξει το κομμάτι της δημιουργίας λειτουργώντας ως «κύριος δημιουργός» στην επίθεση του Ρέπεσα, χαρακτηριστικό που τον κάνει πολύ πιο επικίνδυνο.
Ο Ολυμπιακός έξυπνα χρησιμοποίησε άμυνα Hedge στα picks του Ιταλού διεθνή στοχεύοντας να του σταματήσει τη ντρίμπλα και να τον αναγκάσει να βγάλει τη μπάλα από πάνω του με βασική προτεραιότητα να μείνει ο συγκεκριμένος παίχτης έξω από τη τελική συνεργασία και το κομμάτι της απόφασης στην επίθεση της Αρμάνι. Ουσιαστικά ο Σφαιρόπουλος ήθελε και πέτυχε να μετατοπίσει το κέντρο δημιουργίας του αντιπάλου σε παίχτες χωρίς ιδιαίτερο δημιουργικό ένστικτο. Το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό όσο περνούσαν τα λεπτά γιατί στο ξεκίνημα ο Τζεντίλε με κάθετες πάσες στους ψηλούς χτύπησε την άμυνα των ερυθρολεύκων. Απέναντι σε έναν αθλητή κινητό-miss match, με post/face up παιχνίδι, ντρίμπλα, μέγεθος, penetration skills και ικανότητα στη δημιουργία χώρων οι ερυθρόλευκοι πέταξαν αρχικά τον Παπαπέτρου για να πάρει τα δύο γρήγορα φάουλ που ο Τζεντίλε πολύ πιθανό θα κέρδιζε όντας φρέσκος, άλλαξε με τους Στρόμπερι-Χάκετ στη συνέχεια (πάντα με συνοδεία «αλλαγής» στα picks) και έκλεισε με τον Λοτζέσκι ποντάροντας στο ότι ο κουρασμένος Αλεσάντρο δεν έχει την ίδια ενέργεια να χτυπηθεί στο ποστ και στο ότι ο Ματ θα μπορεί να τον κυνηγήσει γύρω από τα σκρινς. Για να κλείσω με τον Τζεντίλε, θα πρέπει να επαναλάβω ότι το παιδί είναι φτιαγμένο για το μπάσκετ της «από εκεί πλευράς» όπου με τη σωματοδομή και την ικανότητα του να σκοράρει με προσωπική φάση μπορεί να γίνει άμεσα παίχτης 8-10 πόντων ανά παιχνίδι. Προς αυτή τη κατεύθυνση δουλεύει φέτος στο κομμάτι της δημιουργίας γιατί σκόρερ χωρίς αυτή την ικανότητα δεν νοείται στην Αμερική.
-Στη Diamond Offense του Ρέπεσα, ο Ολυμπιακός απάντησε με μεγάλη περιφερειακή πίεση, απέναντι σε ένα σύνολο που χωρίς τον Τσιντσιαρίνι παρατάχθηκε με μόλις έναν PG (ο Αμάτο δεν είναι ακόμα στο επίπεδο να μεταφέρει με ασφάλεια τη μπάλα απέναντι σε τέτοιο καθεστώς πίεσης), η οποία σταδιακά δημιούργησε το σκηνικό για να πάρει η ελληνική ομάδα το ματς στο τέλος. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο άλλαξε το Shot selection του Τζεντίλε όταν κουράστηκε ή το πόσο δυσκολεύτηκε ο Σιμόν να βγάλει τη μπάλα απέναντι στα hedge outs του Γιανγκ στα 9 μέτρα, παίζοντας ως πόιντ στην επίθεση των γηπεδούχων. Αυτό ήταν το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο στο παιχνίδι του Ολυμπιακού τη Παρασκευή. Man to man press στα 3 ή 4/4, δυναμικό σπάσιμο σκρινς από τα γκαρντς στην άμυνα στους σουτέρ της ΕΑ7, στοιχεία που οδήγησαν σε μια αδυναμία των γηπεδούχων μετά από A-Set κυρίως διάταξη να τρέξουν side picks οδηγώντας τη μπάλα πάλι στον άξονα, συνήθως στον Τζεντίλε, με λίγο χρόνο στο χρονόμετρο απέναντι σε μια στημένη άμυνα που είχε δυναμώσει από το overdribbling.
-Επιθετικά για την ελληνική ομάδα ξεχωρίζω τη προσπάθεια μεγαλύτερης ανάμειξης του Χάκετ στο τελικό κομμάτι (δημιουργία/εκτέλεση). Οι ερυθρόλευκοι έτρεξαν plays για τον Ιταλό γκαρντ, βασιζόμενα είτε σε post up είτε σε καθαρές καταστάσεις 2 εναντίον 2 με αυτόν στο μείγμα. Ο Χάκετ είχε μεγάλη διάθεση να προσφέρει και αξιοποίησε μερικώς την ικανότητα του να ξεχωρίζει τη πραγματικά καλή για αυτόν κατάσταση ώστε να εκτελέσει (παράλληλα ήταν σταθερά καλός στην άμυνα και ο πρώτος που φρέναρε επαρκώς τον Τζεντίλε) όμως δεν έλειψαν τα λάθη τα οποία επαναλαμβάνω είναι απόρροια της έλλειψης συγχρονισμού και της μη τελειοποιημένης ανάπτυξης κώδικα επικοινωνίας στις συνεργασίες των παιχτών. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πολύ σωστά χτύπησε κλειδώνοντας στη πλάτη του εξαιρετικού Γιάνγκ (κομβικός στο τέλος σε άμυνα και επίθεση) βαθιά στο ζωγραφιστό τον εκάστοτε αμυντικό. Ο Ρέπεσα εκτίμησε λάθος με τον χαμηλό Μακλίν (δεν είναι Χάινς αμυντικά είχαμε πει) βγάζοντας ο ίδιος «εκτός» τον καλύτερο επιθετικά ψηλό του μιας και έπρεπε από την αρχή να τον ματσάρει με τον Χάντερ ή τον Πρίντεζη και να χρησιμοποιήσει τον Λαουάλ στον Γιανγκ. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος θέλει να δημιουργήσει σταθερή πηγή πόντων με τον τεράστιο σωματικά πρώην Gator στο κέντρο της ρακέτας ενώ παρουσίασε και 1-4 High Set Plays (διαχρονικά, σήμα κατατεθέν του Τομ Ίζο στους Σπάρτανς) και Screen the screener καταστάσεις με το τρίγωνο Σπανούλη-Πρίντεζη-Γιανγκ που οδηγούσαν σε επιλογή του ball handler στο φτερό για post up με τον Συριανό φόργουορντ ή κεντρικό pick του αρχηγού.
Συνολικά ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε πολύ καλύτερα από τη Βιτόρια όμως είχε μεγαλύτερη διάρκεια στα καλά αμυντικά του διαστήματα, κομμάτι που όπου βελτίωσε αρκετά μετά τη πρώτη περίοδο. Η νίκη είναι σημαντική γιατί είναι από αυτές που θα σε «σηκώσουν» στον όμιλο και παράλληλα «δίνει» στο ψυχολογικό κομμάτι ώστε η ομάδα να συνεχίσει να δουλεύει με συγκέντρωση. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση ο Ολυμπιακός να κερδίζει (και να συνεχίσει να κερδίζει) τέτοια κλειστά ματς στα οποία «τρίβεται» ως σύνολο δημιουργώντας σταθερές και κώδικες επικοινωνίας στη συμπεριφορά του υπό πίεση. Αυτή τη στιγμή προέχει για τους πρωταθλητές Ελλάδας να χτίσουν αυτοματισμούς στην άμυνα βελτιώνοντας τους χρόνους στα αμυντικά rotations. Τότε, ακόμα και με το πρόβλημα λειτουργικότητας στο back court, η ομάδα θα ανέβει άμεσα επίπεδο.
ΗΟΜΑGE TO CATALONIA..
Για τον Παναθηναϊκό θα ήθελα να κάνω ένα διαφορετικού τύπου σχόλιο που θα επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα της ομάδας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εισαγωγή μου για τη Φενέρ. Καμία σύγκριση σε οικονομικούς όρους αλλά άμεση σε ορθότητα επιλογών σε επίπεδο αντίληψης που αφορά τη στελέχωση και δημιουργία ενός συνόλου στο υψηλό επίπεδο.
Δεν ανήκω σε αυτούς που είχαν ξεγραμμένο για την ελληνική ομάδα το παιχνίδι του «Παλάου Μπλαουγκράνα». Το αντίθετο.. Η Μπαρτελόνα έχει πολλά τρωτά σημεία στη παρούσα φάση και το τελικό αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο ματς την κολακεύει τα μάλα και υποτιμά το αγωνιστικό στάτους των πρασίνων οι οποίοι ακόμα και με τη συγκεκριμένη απόδοση δε δικαιούνται μια ήττα με αυτή τη τελική διαφορά. Δε ξέρω αν ο Τζόρτζεβιτς παράτησε το ματς σκόπιμα για να αφήσει την ομάδα του να πλημμυρίσει από το αίσθημα της κατά κράτους ήττας και να φανεί πιο συγκεντρωμένη στη συνέχεια. Αν το έκανε μάλλον διάλεξε λάθος ματς. Σε ένα ντέρμπι που πηγαίνεις με απουσίες είναι μεγάλο κέρδος να φανείς όσο το δυνατόν περισσότερο ανταγωνιστικός.
Δεν είμαι από αυτούς επίσης που θα σταθούν στην «απόλυτη δικαιολογία» των απουσιών. Σαφώς και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην έκβαση του συγκεκριμένου παιχνιδιού όμως η συντριβή προήλθε από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός συνολικά (προπονητικό τιμ, παίχτες) παράτησε το ματς και κυρίως από το ότι οι πράσινοι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν τους μαζεμένους τραυματισμούς γιατί το ρόστερ τους δε τους παρέχει αυτή τη δυνατότητα. Δε μιλάω για βάθος κύριοι αλλά για λάθος σύνδεση των κομματιών, λάθος στελέχωση. Το πρόβλημα του Γκιστ φέρνει στην επιφάνεια τα λάθη στις καλοκαιρινές επιλογές στις θέσεις των φόργουρντς και αυτή του σέντερ. Επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι σε ποιότητα παιχτών αλλά σε ορθότητα στελέχωσης.
Το καλοκαίρι η σελίδα τόνισε την ανάγκη απόκτησης ενός Defensive 3-4 και το πόσο σημαντικό είναι να ελαττωθούν τα λεπτά του Φώτση ο οποίος έπρεπε να πάρει ρόλο 5ου ψηλού για να συνεχίσει να δίνει ποιοτικό χρόνο στην ομάδα. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ο Παναθηναϊκός έχει έναν Γκιστ που προσπαθεί να καλύψει το «4» και το «5» ως ο μόνος ψηλός που φέρνει πραγματικά ένταση, ταχύτητα και δυνατά πόδια στα μετόπισθεν. Ο οποίος Γκιστ αγωνίστηκε 33’ με πρόβλημα στη Βαρκελώνη και ως φυσικό επακόλουθο βγήκε νοκ άουτ για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Οι απουσίες του Γιάνκοβιτς και του Κούζμιτς (εκτός από αυτές των γκαρντς) δε θα φαινόντουσαν τόσο εφόσον οι πράσινοι είχαν ένα κόμπο-φόργουορντ (τύπου Ματσιούλις) το οποίο θα μπορούσε να παίξει πραγματικά στο «4» κουμπώνοντας στο συγκεκριμένο παιχνίδι με το μεγάλο κορμί του Ραντούλιτσα και αφήνοντας το δίδυμο Γκιστ-Φώτση συν τον Παπαγιάννη να έρχονται από πίσω στοιχειοθετώντας ένα τίμιο rotation στη γραμμή ψηλών. Πιθανόν θα γλίτωνε και τη θλάση ο Γκιστ.
Ήδη οι πράσινοι βρίσκονται στην αγορά αναζητώντας ψηλό ο οποίος ουσιαστικά θα είναι tweener (4-5) και θα μπορεί να σουτάρει αξιόπιστα από το τρίποντο. Όχι δηλαδή Mobile-5 αλλά έναν ψηλό ο οποίος θα κρατήσει ζωντανό τον Κούζμιτς στο rotation «αλαφρώνοντας» τον Γκιστ που θα έχει την ευθύνη να κατέβει αν χρειαστεί στο «5» πιο ξεκούραστα πλέον, μειώνοντας ίσως τα λεπτά του Φώτση (εφόσον μπορεί να αποδείξει ότι είναι πιο πάνω στο rotation από τον Batman του Παναθηναϊκού). Μάλιστα..
Δύο λόγια για το ματς..
-Ο τίτλος τα λέει όλα και οι συνειρμοί που γεννιούνται αυτόματα με την ανάγνωση του ονόματος του Τζορζτ Όργουελ έγιναν στοχευμένα. Ο Παναθηναϊκός έχασε με «Οργουελικό» τρόπο στη Βαρκελώνη. Διαβασμένος πλήρως από τον αντίπαλο, απέτυχε να επαναστατήσει στη τρίτη περίοδο απέναντι σε ένα ..ολοκληρωτικό καθεστώς το οποίο τον συνέλαβε και τον βασάνισε όταν ο ίδιος συνθηκολόγησε στη τελική ευθεία του ματς (από το αριστούργημα «1984» όμως ο τίτλος του άλλου έργου του Άγγλου συγγραφέα παραήταν δελεαστικός για να τον αφήσω ανεκμετάλλευτο, καταλαβαίνετε..)
Η διαφορά στην ενέργεια και το γενικότερο effort που κατέθεσε στο αμυντικό κομμάτι η ομάδα του Τζόρτζεβιτς σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα του αγώνα είναι όλη η ιστορία. Ο Παναθηναϊκός «μαλακώνει» αμέσως μόλις νιώθει ότι φθείρεται με φάουλ και τα συμπτώματα είναι τα ίδια στη δεύτερη και τέταρτη περίοδο (όπου οι πράσινοι δέχθηκαν 47 από τους 77 πόντους τους). Κακή άμυνα στη weak side και λιγότερη επιμονή στα πλάγια βήματα αμυνόμενοι στα close outs ειδικά μετά από μεταφορά της μπάλας των Καταλανών από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά (σημάδεψαν από την αρχή τον Περπέρογλου), κακό αμυντικό τρανζίσιον, ευπάθεια σε ρήγματα μετά από drives των Καταλανών, επιδερμική πίεση (μάλλον απλή συνοδεία θα την χαρακτήριζα) των ψηλών στις βόλτες των γκαρντ του Πασκουάλ κατά μήκος της τελικής γραμμής. Η Μπαρτσελόνα κινήθηκε πολύ ελεύθερα στην επίθεση της για να χάσει αυτό το ματς. Και όταν δεν αναγκάσεις παίχτες όπως ο Τόμιτς να αισθανθούν άβολα ώστε να φτάσουν στα καλά τους σημεία, είναι φυσικό να δέχεσαι πάσες στη πλάτη της άμυνας και ελεύθερα σουτ από τη περιφέρεια.
-Οι πράσινοι έκαναν τη προσπάθεια τους να επανέλθουν και αυτή μπορεί να είχε αποτέλεσμα αλλάζοντας όλη τη μετέπειτα εικόνα του ματς αν ο Καλάθης, με το σκορ στο 48-41, δεν έκανε μια μακρινή πάσα στον Φώτση (που έτρεχε στον αιφνιδιασμό) την οποία για να προλάβει ο Έλληνας PF χρειαζόταν παπί 100αρι ενώ στο άλλο φτερό η επιλογή ήταν ο Φελντέιν με ανοιχτό χώρο μπροστά του.. Θα μπορούσε επίσης να έχει αποτέλεσμα αν η ομάδα του Τζόρτζεβιτς έπαιρνε «κάτι» (σε δημιουργικό κυρίως επίπεδο γιατί εκεί προβλημάτισαν οι πράσινοι) από τον Διαμαντίδη ο οποίος ελλείψει Παππά είναι κομβικός ως ο παίχτης που κρατά περισσότερο τη μπάλα στα χέρια του και αποφασίζει μαζί με τον Καλάθη. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε το πρώτο του κακό ματς για φέτος. Θα μπορούσε επίσης εάν είχε φροντίσει να έχει λίγο πιο έτοιμους τους δύο νεαρούς, Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι μπορούσαν και καλύτερα. Η κλασσική –δίνω χώρο/κλείνω διαδρόμους, αναγκάζω τον αντίπαλο να σουτάρει σε λάθος timing βάζοντας του το δίλημμα του πρόσκαιρα ελεύθερου σουτ- άμυνα της Μπαρτσελόνα τους μπέρδεψε λίγο. Και όπως σας είπα τη προηγούμενη εβδομάδα η 1-3-1 επίθεση του Τζόρτζεβιτς απαιτεί παίχτες έτοιμους να αποφασίσουν άμεσα για την εξέλιξη της φάσης με τη μπάλα στα χέρια. Ελπίζω πάντως να έχουν κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες μέσα στη σεζόν γιατί μπορούν να τις αξιοποιήσουν. Ειδικά ο Χαραλαμπόπουλος το μόνο που χρειάζεται είναι «χιλιόμετρα» σε αυτό το επίπεδο.
Τελειώνοντας.. Βλέπετε τι γίνεται τριγύρω μας ανά την Ευρώπη. Η Αναντολού χάνει στη Πόλη από τη Τσεντεβίτα, η Μπάμπεργκ κολλάει στους προφυλακτήρες της ΤΣΣΚΑ μέχρι το τέλος –για να μην επεκταθώ στα όσα είδαμε τη προηγούμενη εβδομάδα-και το ποσοστό της εκπλήξεως είναι σημαντικό κάθε βράδυ, τώρα στην αρχή της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός καλείται να συμπορευθεί με τον τραυματισμό του Γκιστ και να φύγει όρθιος από δύο αναμετρήσεις, στη Πολωνία και στο ΟΑΚΑ με τη Ζάλγκιρις. Είμαι αισιόδοξος ότι η ομάδα θα παίξει καλύτερο μπάσκετ και σταδιακά θα σταθεροποιήσει την απόδοση της σε ένα καλό επίπεδο εφόσον βάλει έναν παίχτη στη γραμμή των ψηλών ο οποίος θα μπορεί να τη βοηθήσει άμεσα. Χωρίς τον Γκιστ η άμυνα των πράσινων χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικότητας της (ειδικά τώρα που δεν έχει το βάθος στα γκαρντς για να πιέσει όπως θέλει). Μέσα από αυτή καλείται να ελέγξει τα επόμενα δύο σημαντικά ματς. Για να δούμε πως θα παρουσιαστεί (η άμυνα σου) κόουτς..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
