The Theory Of Everything
Μπορεί μια ομάδα με μπάτζετ 800 χιλιάδων να είναι ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο; Μπορεί ένα λαμπρό μυαλό του αμυντικού δόγματος να ξυπνήσει τον γίγαντα που κρύβει ένας οργανισμός με τεράστια παράδοση; Το Hoopfellas για τον Άρη του Δημήτρη Πρίφτη. Την ομάδα που βάζει στο μπασκετικό κοινό περισσότερα ερωτήματα από αυτά που απαντάει..
Είναι η πρώτη φορά που το νιώθεις πραγματικά στην ατμόσφαιρα. Κάτι «αλλάζει» στο Βορρά με την έλευση του Νίκου Λάσκαρη και την απόφαση του να επενδύσει στο τμήμα μπάσκετ του Άρη. Κάτι καλό έρχεται και επιτέλους υπάρχει πραγματικό –και ρεαλιστικά υλοποιήσιμο- σχέδιο επιστροφής της ομάδας στο κορυφαίο επίπεδο. Το timing με την παράλληλα ύπαρξη ενός προπονητή όπως ο Δημήτρης Πρίφτης στον δεύτερο του χρόνο στον πάγκο του Άρη μοιάζει ιδανικό. Αρχές Νοέμβρη, οι κιτρινόμαυροι της Θεσσαλονίκης μοιάζουν ως η ομάδα με τη πιο έντονη προπονητική σφραγίδα στην ελληνική λίγκα και μια από τις πιο Value/Money δουλειές στη καλοκαιρινή Off Season σε επίπεδο Eurocup. Ο Άρης δημιουργεί υπεραξία..
THE EMPIRE STRIKES BACK..?
Ο Άρης υπήρξε ο μοναδικός αυτοκράτορας στο ελληνικό μπάσκετ. Πάντα υπό την έννοια ότι ήταν η μοναδική ελληνική ομάδα σε συλλογικό επίπεδο που συσπείρωσε σε τέτοιο βαθμό μια χώρα υπό τη σκέπη της. Η επιρροή της τότε ομάδας στην ελληνική κοινωνία ήταν μεγάλη και πολυεπίπεδη. Ο Έλληνας βρήκε το σπορ του και μέσα από το άρμα του Θεσσαλονικιών τέσταρε τις δυνάμεις του απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη σε τοπ επίπεδο ανταγωνισμού και σε μια εποχή όπου η δύναμη της εικόνας έπαιξε καθοριστικό ρόλο (σε σχέση με τις ημέρες της ΑΕΚ παλαιότερα) στον καλώς εννοούμενο προσηλυτισμό ενός κοινού που διψούσε για ευρωπαϊκή επιτυχία και καταξίωση. Η περίοδος αυτή αποτέλεσε τις Glory Days του οργανισμού οι οποίες ανέβασαν το brand του μπασκετικού Άρη στα ουράνια αλλά πολλές φορές, στη νεότερη εποχή, αποτέλεσαν «ανεμόμυλους» για το κομμάτι των οπαδών που έπασχε από «Δονκιχωτισμό» απαιτώντας επιστροφή στα μεγαλεία χωρίς φυσικά να υπάρχει στη πραγματικότητα αυτή η δυνατότητα. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αλλάξει η διοίκηση Λάσκαρη. Το πρότζεκτ φιλοδοξεί να επαναφέρει σωστά και μέσα από ένα υγιές καθεστώς το κλαμπ στα υψηλά πατώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δε μιλάμε για «τιτλοθηρία». Ο στόχος είναι ο Άρης να παίζει και να ανταγωνίζεται πραγματικά με τους κορυφαίους. Αυτό ακριβώς θα είναι η τωρινή «Πέμπτη της τότε εποχής». Η δική του «Πέμπτη» σήμερα αν ορίσουμε εκείνη την ημέρα πίσω στις μέρες δόξας ως το «σύμβολο της επιτυχίας». Να επιστρέψει η ομάδα εκεί που πρέπει και να χτίσει τις βάσεις για μακροχρόνια παραμονή..
OFF SEASON
Ο Άρης είχε πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν αρκετά καλά ρόστερ και δεν αναφέρομαι μόνο στα σύνολα που εκπροσώπησαν την ομάδα στο τελευταίο πέρασμα της από την Ευρωλίγκα. Δε πάνε πολλά χρόνια (2010) από όταν οι κιτρινόμαυροι της Θεσσαλονίκης (περίοδος Ντρούκερ) διατηρούσαν στο ρόστερ τους παίχτες όπως ο Μπόμπι Μπράουν, ο Πι Τζέη Τάκερ, ο Μπράιαντ Ντάνστον (συν Έλληνες όπως ο νεαρός τότε Σλούκας και ο Χατζηβρέτας). Δεν είναι επίσης πολύ μακρινή η εποχή που στο τιμόνι της ομάδας βρισκόταν ο νυν κόουτς των Καβς, Ντέηβιντ Μπλατ.Οι εποχές στο τμήμα άλλαξαν (ειδικά στο οικονομικό κομμάτι), όχι προς το καλύτερο, όμως φέτος ο Άρης συνδύασε την επιστροφή του στο Eurocup δημιουργώντας ένα πολύ αξιόλογο σύνολο με επιλογές από τη ξένη αγορά που θυμίσουν τεχνογνωσία-εποχής Δαμιανίδη.
Ο Άρης τοποθέτησε σωστά τα χρήματα του στην αγορά. Στελέχωσε το ρόστερ του πάνω στη βάση αυτού που οραματιζόταν να παίξει ο προπονητής του με αυστηρά κριτήρια σε κάθε επιλογή παίχτη. Δε πλήρωσε που πουθενά ευρώ/ δολάριο παραπάνω σε κάθε μια από τις επιλογές του. Όχι, δεν έπιασε το απόλυτο σε επίπεδο recruiting όμως ο βαθμός του κρίνεται αρκετά καλός. Όλη η διαδικασία και ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η ομάδα στην αγορά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό που στόχευε να παρουσιάσει το προπονητικό τιμ για αυτό ακριβώς οι περισσότεροι παίχτες έχουν βρει άμεσα ρόλο και έχουν απορροφηθεί στο σύστημα.
Πολύ σωστά ο Δημήτρης Πρίφτης στράφηκε στην ελληνική λίγκα και αγορά όπου ο Άρης (εντός συνόρων) είναι μαγαζί-γωνία και μπορεί να επιτύχει καλύτερες τιμές δίνοντας την ευκαιρία σε ξένους κυρίως αθλητές για να κάνουν το παραπάνω βήμα και παράλληλα αποτελεί «βιτρίνα» για το παιχνίδι τους σε όλη την Ευρώπη. Το δίδυμο Ουότερς-Χάγκινς ήρθε κατευθείαν από τη Ρόδο με ρίσκο διόλου ευκαταφρόνητο μιας και επιλέχθηκε για να καλύψει δύο πολύ νευραλγικές θέσεις της πεντάδας, το «1» και το «5». Ο Πρίφτης διέγνωσε ότι η ικανότητα τους στο αθλητικό κομμάτι (ταχύτητα) και το τραχύ-Hard nosed Style που κουβαλούν μπορεί να υποστηρίξει άψογα το πρότζεκτ του. Στον Χάγκινς το Front office του Άρη βλέπει μια καινούργια περίπτωση Μάσεϊ. Θυμάστε.. Το 2006 η ομάδα της Θεσσαλονίκης έφερνε από τον Γυμναστικό τον φόργουορντ από το Ντιτρόιτ με τον τίτλο του καλύτερου ριμπάουντερ της ελληνικής λίγκας. Μερικούς μήνες μετά ο Ιερεμίας τρομοκρατούσε όλη την Ευρώπη κάνοντας ένα σούπερ-δίδυμο με το Fundamental Wiskonsin product Μάικ Ουίλκινσον.. Ο Χάγκινς έχει κοινά στοιχεία με τον Μάσεϊ αλλά και μεγάλο δρόμο να διανύσει. Είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ τον οποίο οι αντίπαλες άμυνες δυσκολεύονται πολύ να κρατήσουν μακριά από το καλάθι (ιδιαίτερα από το επιθετικό ριμπάουντ), έχει γρήγορα άκρα, είναι καλός αθλητής, βγάζει πολύ ενέργεια στο παρκέ και διαθέτει ένα ακατέργαστο επιθετικό παιχνίδι στο οποίο υπάρχει χώρος για βελτίωση. Ειδικά στο ποστ (γιατί πολύ απλά δεν είναι ποστ ψηλός). Δεν έχει την αίσθηση του καλαθιού του Τζερεμάια αλλά κάποια στιγμή ένας πραγματικά ποιοτικός γκαρντ με playmaking skills μπορεί να τον απογειώσει. Το σημαντικότερο; Ο Χάγκινς είναι ένα sleeper που παίζει καλύτερα ενώ έχει ανέβει σε επίπεδο ανταγωνισμού και βρίσκεται σε ένα πολύ πιο απαιτητικό περιβάλλον σε σχέση με αυτό του Κολοσσού.
Ο Τσούπκοβιτς είναι μια λογική επιλογή. Ακούω γκρίνια από τους οπαδούς γιατί «κρατάει θέση ξένου και η ομάδα μπορεί να ενισχυθεί με κάτι καλύτερο» αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Με βάση τη πολιτική που ακολουθεί ο Άρης στην αρχιτεκτονική του οικοδομήματος ο Σέρβος φόργουορντ των Τρικάλων είναι αξιόλογο Back up. Θέλει δουλειά ακόμα στην άμυνα όμως ο συνδυασμός Post/Face up παιχνιδιού, η προσιτή του τιμή και ο ενθουσιασμός που δείχνει θα πιστωθούν κάποια στιγμή και σε νούμερα. Ο Πρίφτης τον χρησιμοποιεί σε ρόλο Stretch-4 και τον παροτρύνει να σουτάρει σε ένα ροτέησιον παιχτών όπου οι περισσότεροι Role players πρέπει κερδίζουν τα παραπάνω λεπτά μέσα από το αμυντικό κομμάτι.
ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ
Ο Άρης έπαιξε πέρυσι με ξένους παίχτες των 25 χιλιάδων (Ριντ, Αντεγκμπόγιε) οι οποίοι απέδωσαν στο σύστημα της ομάδας, όμως φέτος υπήρχε η ανάγκη για απόκτηση παιδιών από πιο ψηλά ράφι α ώστε να τραβήξουν το σύνολο όταν χρειαστεί και να εγγυηθούν ένα αγωνιστικό στάτους. Δίπλα στον Μακνίλ και τον Ουάϊτ, τα αστέρια αυτής της ομάδας αναμφίβολα, θα τοποθετήσω και τον Τζέηκ Κοέν. Είναι πολυτέλεια για τον κόουτς Πρίφτη το ότι γυρνά το κεφάλι του στο πάγκο και βλέπει τον Κοέν. Παιδί σε πολύ καλή ηλικία με μεγάλη δίψα να παίξει και να διακριθεί, με παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο. Οποιοσδήποτε παίχτης που είχε ρόλο στο ροτέησιον ενός κλαμπ όπως η Μακάμπι θα αποτελούσε σημαντική προσθήκη. Πλαστικός, με wingspan 6’11, καλό positioning (απόρροια του μπασκετικού IQ του) και ικανότητα να καλύψει και τις δύο θέσεις των ψηλών, είναι ο μπαλαντέρ που μεγαλώνει τη γκάμα των διαθέσιμων σχημάτων στα χέρια του Πρίφτη στη Frontcourt.
Ο Οκάρο Ουάϊτ και ο Τζέρελ Μακνίλ έχουν κλέψει τις εντυπώσεις, όχι άδικα. Μη ξεχνάμε ότι αποκτήθηκαν για να αποτελέσουν τους κύριους εκφραστές της ποιοτικής αναβάθμισης της ομάδας. Θα δούμε και πιο κάτω το πώς απορρόφησε ο κόουτς Πρίφτης τα χαρακτηριστικά τους σε αυτό που ήθελε να παίξει από την αρχή. Ο Ουάιτ είναι η προσωποποίηση του στυλ μπάσκετ που φέρνει φέτος ο Άρης στο τραπέζι. Ένας πολύ αθλητικός φόργουορντ που θέλει μεν δουλειά με τη μπάλα στα χέρια για να παίξει το «3» στο ΝΒΑ αλλά στην Ευρώπη μπορεί να αποτελέσει εξαιρετικό χαρτί στο ζωγραφιστό. Μακρύς (6’11’’ άνοιγμα χεριών), πολύ γρήγορος με ταχύτατα άκρα, συνηθίζει να παίζει «ψηλότερα» από συμπαίχτες και αντιπάλους με την ικανότητα του στο above the rim παιχνίδι. Σούπερ ριμπάουντερ με εντυπωσιακά δεύτερα άλματα και μύτη για τη μπάλα. Hustle player επίσης. Η ικανότητα του να ανοίξει τις άμυνες αποτελεί κλειδί τον Άρη ενώ από το «4» μπορεί να βάλει και τη μπάλα στο παρκέ. Μιλάμε για ένα παιδί που «γράφει» 70% διπ.-50% τριπ.-91% προσωπικές στην Α1 (15.5π.-6.5 ριμπ.) ενώ παράλληλα κατεβάζει 9.0 ριμπ. μ.ο. στο Eurocup. Είναι το πιο ακριβό συμβόλαιο (πολύ καλή χρονιά στη Μπολόνια πέρυσι) στην ομάδα και χρειάζεται να γίνει πιο κοντρολαρισμένος για να ανέβει στο επόμενο επίπεδο καθώς διαθέτει όλα τα εργαλεία.
Ο Μακνίλ από την άλλη είναι ο go-to-guy της ομάδας. Από τις καλύτερες εισαγωγές που κάναμε σαν λίγκα τα τελευταία 2-3 χρόνια. Κομπλέ περιφερειακός παίχτης. Μου αρέσει ο τρόπος που χειρίζεται τον εαυτό του στο παρκέ παρότι στη καριέρα του παρουσίαζε συχνά σημαντικές μεταπτώσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι. Διαθέτει μια σπάνια ικανότητα να βρίσκει το δρόμο προς το καλάθι μέσα σε traffic και να σκοράρει μετά από επαφή. Κινείται πολύ έξυπνα σε μια νοητή διάμετρο 5.5-6 μέτρων γύρω από τα καλάθι και μέσα όπου βρίσκονται τα καλά του σημεία ενώ βάζει εξαιρετικά το κορμί του όταν (αρκετά συχνά) αποφασίζει να παίξει κάθετα. Πασάρει, μαζεύει ριμπάουντ, είναι πολύ ανταγωνιστικός στην άμυνα όπου διαθέτει αυτό που λέμε υπερηφάνεια. Solid pick κύριε Πρίφτη..
ΤΑΧΥΔΥΝΑΜΗ, ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΟΥ ΠΡΙΦΤΗ
Το καλοκαίρι σας έλεγα ότι θα ήθελα να δω δίδυμο ψηλών στον Άρη (θέση «5») τους Νέιμικ-Μαυροειδή οι οποίοι συνδύαζαν ένα πολύ καλό πακέτο χαρακτηριστικών. Όμως ο κόουτς Πρίφτης είχε συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του και πλέον γίνεται απολύτως κατανοητό το γιατί προσανατολίστηκε έτσι στην αγορά. Πολλοί προπονητές θέλουν να παρουσιάσουν μοντέρνο μπάσκετ, το οποίο στην εποχή που διανύει το άθλημα περιέχει πιεστικές, απλωμένες άμυνες και γρήγορο σπρώξιμο της μπάλας μπροστά στην επίθεση. Το δύσκολο κομμάτι είναι να υποστηρίξεις την ιδέα σου όταν δουλεύεις υπό τη πίεση του αποτελέσματος και να μείνεις μαζί της όταν αυτή δείχνει να μην αποδίδει. Ο φετινός Άρης όμως μέχρι τώρα έχει ευτυχήσει να παίρνει το αποτέλεσμα δουλεύοντας πάνω στο πλάνο του δηλ. να παρουσιάσει σύγχρονο μπάσκετ σε μια πολύ ιδιαίτερη –σε αγωνιστική κατεύθυνση- λίγκα. Τον βοήθησε μάλιστα ότι κέρδισε δύσκολα πνευματικά ματς (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ). Η ομάδα στελεχώθηκε το καλοκαίρι για να παίξει κάτι συγκεκριμένο. Πίεση της μπάλας στα 3 ή 4/4 για πολύ μεγάλα διαστήματα και ψάξιμο πόντων στο ανοιχτό γήπεδο. Μια ματιά στη πρώτη πεντάδα του είναι ενδεικτική. Ουότερς, Μακνίλ, Ουάιτ, Χάγκινς. Αυτό το στυλ υποστηρίζουν άψογα οι Ξανθόπουλος (εξαιρετικός μέχρι τώρα ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) και Μούρτος (ελάχιστοι Έλληνες γκαρντς τα τελευταίο χρόνια έχουν το αθλητικό του πακέτο). Είναι μια ομάδα που έχει χτιστεί πάνω στο Άγιο Δισκοπότηρο του σύγχρονου μπάσκετ, τη ταχυδύναμη. Πάνω σε αυτό τον παράγοντα ο Πρίφτης έχτισε το στυλ του φετινού Άρη.
Οι κιτρινόμαυροι δεν έχουν ακόμα το αθλητικό (και μετά το ποιοτικό) βάθος για να παίξουν σε ταχύτητα Ευρωλίγκας όμως βρίσκονται σε αρκετά καλό επίπεδο για να κάνουν τη διαφορά σε επίπεδο Α1 και Eurocup μέχρι στιγμής. Άλλωστε η βασική διαφορά των ομάδων της ΤΟP ευρωπαϊκής λίγκας απέναντι σε αντιπάλους εκτός αυτής έγκειται συνήθως σε αυτό το κομμάτι (το παιχνίδι με την Καρσίγιακα που έχει δουλέψει σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ καλός οδηγός). Στο μέλλον και εφόσον οι απαιτήσεις μεγαλώσουν είναι δεδομένο ότι θα χρειαστεί παιδιά τα οποία θα μπορούν να υποστηρίξουν αυτό το στυλ μπάσκετ και να βελτιώσουν το φυσικό/αθλητικό προφίλ της ομάδας. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να σχολιάσουμε ότι ναι μεν ο Άρης χρειάζεται την εμπειρία και το καλό spot shooting του Πελεκάνου σε κρίσιμα σημεία όμως σκεφτείτε το μείγμα π.χ. με τη προσθήκη ενός παίχτη όπως ο Θανάσης Αντετοκούνμπο.. Υπάρχουν παιδιά στο ρόστερ που είναι πολύ χρήσιμα και γνωρίζουν τον..δρόμο στα δύσκολα βράδια των ματς της ελληνικής λίγκας (Σίμτσακ, Ζάρας) κερδίζοντας λεπτά στο ροτέησιον πανάξια όμως στο πίσω μέρος του μυαλού του κόουτς υπάρχει σίγουρα το όραμα της βελτίωσης αυτού που ξεκίνησε να δουλεύει ο Άρης φέτος. Μια γρήγορη, αθλητική, defensive minded ομάδα που πιέζει τη μπάλα και τρέχει πολύ καλά το γήπεδο, δε σταματά να επιτίθεται στα ριμπάουντς και στοχεύει σε μια ζυγισμένη επίθεση. Αυτό πρεσβεύει ο Άρης σε συνάρτηση με τον μ.ο. ομάδων της ελληνικής λίγκας αλλά και του Eurocup. Πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο ..NCAA Bounded.
1-2-2 FULL COURT PRESS DEFENSE, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΕUROCUP
To άρμα μάχης των κιτρινόμαυρων. Τη χρησιμοποιούν σε δύο μορφές ανάλογα με τον αγωνιστικό σκοπό κάθε φορά. Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ένα λαμπρό μυαλό όσον αφορά το κομμάτι της άμυνας και έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο μέσα από δικές του προσαρμογές. Στη διάταξη 1-2-2 (η οποία στη πρωτότυπη μορφή της περιλαμβάνει στο κεφάλι συνήθως τον PG ή τον SF) έχει τοποθετήσει πρώτο παίχτη τον Ουάιτ, ως “Chaser”, θέση που λαμβάνει στη διάταξη ο πιο μακρύς και αθλητικός σου παίχτης που αναλαμβάνει να δώσει «πλευρά στη μπάλα», τοποθετώντας τον εκάστοτε PG στη τελευταία γραμμή άμυνας δίπλα από την «ασφάλεια» του Χάγκινς.
Στη μορφή «Α» ο Άρης χρησιμοποιεί trapping στο κέντρο με τους δύο πλάγιους και τον Ουάιτ επιδιώκοντας να κλέψει τη μπάλα και να ανοίξει το ρυθμό ή να αλλάξει το μομέντουμ σε ένα παιχνίδι. Στη μορφή «Β», όλη η άμυνα μετακινείται ελαφρώς πίσω στην αρχική διάταξη και στοχεύει να μειώσει τον διαθέσιμο χρόνο επίθεσης του αντιπάλου ελέγχοντας το τέμπο του ματς. Με αυτόν τον τρόπο ο κόουτς Πρίφτης προστατεύει τον άξονα της άμυνας του και παράλληλα χαλάει τους χρόνους εκτέλεσης του αντιπάλου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ο Άρης έχει καταφέρει να χαμηλώσει σημαντικά τα ποσοστά στη περιφερειακή εκτέλεση των αντιπάλων του. Το πόσο δουλεμένη συνολικά (και πέρα από τις μορφές press) είναι η άμυνα της ομάδας φαίνεται από την αποτελεσματικότητα στα μετόπισθεν που έχουν Lineups οι οποίες απαρτίζονται από παιδιά με όχι τόσο σπουδαία αθλητική ικανότητα. Γνωρίζουν τις θέσεις τους και έχουν δουλέψει σε επίπεδο περιστροφών, εξ ου και οι αμυντικοί χρόνοι που βγάζει το σύνολο στο μισό γήπεδο με αποτέλεσμα στο ξεκίνημα της σεζόν οι Θεσσαλονικείς να διατηρούν τη καλύτερη άμυνα στο πολύ απαιτητικό Eurocup.
Από την άμυνα οι κιτρινόμαυροι «παράγουν» επίθεση. Ο Δημήτρης Πρίφτης παίζει πολύ μια 1-3-1σε διάταξη επίθεση που δίνει αρκετά post isos στα δύο φόργουορντς (Πελεκάνος, Ουάιτ), side picks με τον Μακνίλ, παιχνίδι ανάμεσα στα σκρινς με τους δύο πλάγιους (ο Άρης ψάχνει πολύ τη κάθετη πάσα δώ σε κοψίματα του Μακνίλ)που αλλάζουν θέσεις με μια κυκλική κίνηση ενώ ένας σεβαστός αριθμός κατοχών καταλήγει σε 1 In- 4 Out σχηματισμό με τον Χάγκινς στο ζωγραφιστό. Ο Άρης χρησιμοποιεί αρκετά και Horns επίθεση (στην οποία μπορεί να εντάξει το πολύ αποτελεσματικό Midrange Shot του Ουότερς) όμως εκτιμώ ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι, το επιθετικό, έχει φανεί ήδη η έλλειψη ενός πιο εγκεφαλικού PG που θα συνδύαζε δημιουργία και εκτέλεση από το τρίποντο και πιθανόν ενός πιο μεγάλου κορμιού στο ζωγραφιστό στο οποίο θα ακουμπήσει με σιγουριά η μπάλα για να φθείρει τον αντίπαλο. Πρόκειται για στοιχεία που πιθανόν να χρειαστεί να εστιάσουμε όσο προχωράμε στη σεζόν μιας και εκτιμώ πως είναι μέρος των «παραχωρήσεων» του κόουτς ώστε να υποστηριχθεί το συγκεκριμένο στυλ μπάσκετ στο έπακρο..
Eν κατακλείδι.. Ο Άρης δεν είναι ακόμα έτοιμος να μπεί στο ..ρουθούνι των δύο μεγάλων και εννοώ να καταφέρει να τους κερδίσει σε μια σειρά Playoffs σπάζοντας το κατεστημένο. Κάνει μια πολύ σοβαρή προσπάθεια όμως τόσο στο αγωνιστικό όσο και στο εξωαγωνιστικό κομμάτι όπου δουλεύει πλέον και πάλι σε καθαρά ευρωπαϊκά πρότυπα αποπνέοντας υγεία. Με τον παρόν μοντέλο λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα, οι κιτρινόμαυροι μπορούν να αισιοδοξούν ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο για την επιστροφή στα υψηλά κλιμάκια του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το πιο σημαντικό είναι ότι χτίζουν πλέον σε σωστές βάσεις ώστε να παραμείνουν εκεί , γεγονός το οποίο έχει μεγάλη ανάγκη η λίγκα μας. Ο φετινός Άρης έχει καταφέρει κάτι μεγάλο. Να δώσει στον οπαδό του όραμα. Και βρίσκεται πολύ κοντά στη μεγάλη «αλλαγή». Ποια είναι αυτή; Δε πρόκειται για κάποιο τίτλο αλλά για κάτι μεγαλύτερο κατά τη ταπεινή μου γνώμη στη παρούσα φάση της ιστορίας του. Δημιουργεί το πλαίσιο ώστε να αποτελέσει και πάλι δελεαστικό προορισμό στην αγορά και αντίπαλο μεγάλων κλαμπ. Ο Άρης σύντομα θα πιάσει το status που πρέπει. Και τότε, αν τεθεί κάποιο δίλημμα, μην είστε τόσο σίγουροι πως ο «σταρ» αυτής της ομάδας, ο Δημήτρης Πρίφτης θα αφήσει τη Θεσσαλονίκη για να κατηφορίσει στην Αθήνα ή τον Πειραιά.. Εκτός από τον κόσμο του, αυτός ο Άρης μπορεί να προσφέρει πλέον όραμα και στους εργαζόμενους του. Ειδικά στη περίπτωση Πρίφτη ισχύει απόλυτα το..
The best way to predict the future is.. to create it.
O καλύτερος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον είναι.. να το δημιουργήσεις.
