You’ve lost that lovin’ feelin’..

 

Oι μεγαλύτεροι θρίαμβοι της προπαγάνδας έχουν επιτευχθεί όχι με έργα, αλλά με παραλείψεις. Μεγάλη είναι η αλήθεια αλλά ακόμα μεγαλύτερη, από πρακτικής άποψης, είναι η αποσιώπηση της.. Oι Καταλανοί βιώνουν όλο και πιο έντονα στο Palau Blaugrana το συναίσθημα της  “άσχημης σεζόν”  όμως ελάχιστοι εστιάζουν στις πραγματικές πηγές το προβλήματος. Το Hoopfellas ρίχνει τον προβολέα του στη Βαρκελώνη..

Κάποτε οι Αιγύπτιοι έφτιαχναν πυραμίδες. Οι αρχαίοι Έλληνες τον Παρθενώνα. Οι Ευρωπαίοι τους εντυπωσιακούς καθεδρικούς κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Οι Αμερικανοί τους θαυμαστούς ουρανοξύστες. Και ο κόουτς Μπαρτζώκας  rosters για το μπάσκετ της Ευρωλίγκας.. Σήμερα, και μετά από μια σεζόν στο Κρασνοντάρ όπου άγγιξε τον θρίαμβο, ο ίδιος νιώθει το ενοχλητικό χτύπημα της αμφισβήτησης στη πλάτη του σε μια κατάσταση η οποία  αποτελούσε τη δουλειά που πάντα ονειρευόταν.

 

 

Bαθιά τομή: Για να χτίσεις, πρέπει να διαλύσεις..

 O Γιώργος Μπαρτζώκας άφησε εκτός F4 πέρυσι μια Μπαρτσελόνα η οποία καθ’όλη τη σεζόν παρουσίασε σημαντικά προβλήματα σε κομμάτια που παραδοσιακά ήταν δυνατή. Την άμυνα και το ριμπάουντ. Παράλληλα ήταν έντονο το συναίσθημα της θέλησης για κάτι φρέσκο, μια αλλαγή που θα ανανέωνε τα κύτταρα του μπασκετικού τμήματος στο Palau Blaugrana. Ο 52χρονος Έλληνας προπονητής κρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να βελτιώσει την ομάδα σε αυτούς τους τομείς με στόχο να της δώσει  έναν διαφορετικό χαρακτήρα στο δεύτερο μισό της σεζόν και στα παιχνίδια τίτλου.

Επανειλημμένως έχουμε υπογραμμίσει τη προσπάθεια του κόουτς να αλλάξει τη φύση με την οποία θα αμύνεται υπό τις οδηγίες του η Μπαρτσελόνα  με φανερή τη πρόθεση να της προσδώσει ένα πιο aggressive χαρακτήρα και να φέρει στο Palau Blaugrana ένα διαφορετικό πνεύμα. Ένα σύνολο που δε θα ζωγραφίζει αλλά θα δαγκώνει.. Στη “πόλη των καλλιτεχνών” όμως η κουλτούρα που έφερνε μαζί του ο κόουτς δε συνιστά μια ριζική αλλαγή που έρχεται αλλά ένα επίπονο ηλεκτροσόκ στο κορμί της μπασκετικής Μπαρτσελόνα η οποία είναι συνηθισμένη να κινείται σε διαφορετικές νόρμες. Αυτή η διαδικασία είναι σύνθετη και απαιτεί χρόνο. Και σίγουρα μπορεί να συζητιέται έντονα η ευκολία με την οποία προσθέτει παίχτες η ομάδα και η ευχέρεια της Μπαρτσελόνα ώστε να ικανοποιήσει τα γούστα του προπονητή της όμως πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να φέρεις το ρόστερ στα μέτρα σου όταν φτάνοντας το καλοκαίρι βρίσκεις ήδη έναν κορμό 9 παιχτών γαλουχημένο σε τελείως διαφορετικά ιδεώδη. Πέρυσι το Κρασνοντάρ επέλεξε τους 5 από τους 7 του σκληρού πυρήνα με τον οποίο η Λόκο πορεύθηκε στη σεζόν, σε μια ούτως ή άλλως διαφορετική κατάσταση σε όλα τα επίπεδα.

Καλή σκέψη, κακή τοποθέτηση..

 

 

Ο Tyrese Rice είναι παίχτης με “γαλόνια”. Από τους γκαρντ οι οποίοι μπορούν να κάνουν take over στο παιχνίδι και να γονατίσουν τον αντίπαλο βάζοντας μπροστά τις μηχανές του. Το F4 του Μιλάνο του έδωσε εν μια νυκτί, αν όχι τη ταμπέλα, το συμβόλαιο ενός proven winner. Ο Αμερικανός PG έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ στη Μόσχα όπου μαζί με τον Πέτερι Κοπόνεν αποτελούσαν τον κινητήριο άξονα της Κίμκι, όντας δύο περιφερειακοί με εξαίρετη ικανότητα στο να δημιουργήσουν ευκαιρίες για τους συμπαίχτες του και να εκτελέσουν μέσα από προσωπική φάση. Η fun to watch επίθεση της Κίμκι έμοιαζε με τραίνο το οποίο στα χέρια των συγκεκριμένων guards έμπαινε στις ράγες.. Σωστά. Ο κόουτς Μπαρτζώκας επένδυσε σε αυτή την εικόνα και κυρίως στη χημεία που έχουν αναπτύξει οι δυο τους πιστεύοντας ότι η κλάση τους θα τραβήξει την επίθεση της καινούργιας Μπαρτσελόνα. Η μεταφορά του σεναρίου στη ..θεατρική αίθουσα δεν ήταν τόσο απλή παρουσιάζοντας αντικειμενικές δυσκολίες.

 

Τόσο η Μακάμπι του David Blatt όσο και η Κίμκι, αποτελούσαν ένα τελείως διαφορετικό επιθετικό περιβάλλον από αυτό που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει από το καλοκαίρι στη Βαρκελώνη ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Οι δύο τους μάλιστα έχουν σημαντικές εγγενείς διαφορές όμως όταν η κουβέντα φτάνει σε αυτό που παίζει η φετινή Μπαρτσελόνα (δηλαδή ο τρίτος πόλος), δεν αλλάζουμε απλά σελίδα αλλά βιβλίο. Η Κίμκι στη θητεία του Ρίμας Κουρτινάιτις παρουσίασε μεθοδικά μια από τις αποτελεσματικότερες και καλύτερα δομημένες επιθέσεις κατά μήκος της Ευρώπης. Βασιζόμενη στην αρχή του ότι “η μπάλα ταξιδεύει πάντα πιο γρήγορα από ένα ζευγάρι πόδια” έχτισε μια επίθεση η οποία δίχως ίχνος υπερβολής ήταν ένα κράμα της Passing-Spacing & Movement που παρουσιάζει η Brose σήμερα στο μισό γήπεδο και της Fast pace της CSKA παίζοντας σε υψηλό ρυθμό και πατώντας στην ικανότητα του Rice να φτιάξει το fast break σε συνδυασμό με την αντίστοιχη των συμπαιχτών του να τρέξουν πολύ “μαζί” το γήπεδο (top σε επίπεδο ανάπτυξης). Όλοι οι παίχτες που επιλέχτηκαν στο προάστιο της Μόσχας τη συγκεκριμένη περίοδο έφτασαν εκεί για να υπηρετήσουν έναν συγκεκριμένο σκοπό στο πρόγραμμα του Κουρτινάιτις. Ψηλοί όπως οι Όγκουστιν, Πολ Ντέηβις, Μόνια, Λόντσαρ, floor spacers όπως οι KC Rivers-Fridgon, playmakers με έφεση στην εκτέλεση και τη δημιουργία (Σβεντ, Κοπόνεν, Ράις). Σαφέστατα ένα διαφορετικό περιβάλλον, αγωνιστικά όπως και συναισθηματικά (σε επίπεδο πίεσης και προσδοκιών).

 

 

O Rice φέτος καλείται να λειτουργήσει σε ένα διαφορετικό περιβάλλον το οποίο δε τονίζει ακριβώς τα δυνατά του σημεία. Έχει λιγότερες ευκαιρίες να τρέξει και να δημιουργήσει στο ανοιχτό γήπεδο ενώ σε σετ καταστάσεις το poor spacing (ειδικά από τη στιγμή της ελεύθερης πτώσης του Τόμιτς) και τα πολλά λάθη (απόρροια του γεγονότος ότι οι παίχτες δεν έχουν ακόμα μάθει να λειτουργούν μαζί παίζοντας ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο Αμερικανός δεν έχει τα πατήματα του Mike James για να φτάσει .. to the rim. Μπορεί όμως να βάλει φωτιά στο ανοιχτό γήπεδο ακόμα και όταν δε σκοράρει. Με τη προσθήκη του Renfroe,  και μετά τις συνεχόμενες βραδιές όπου το ναυάγιο του Rice έπαιρνε στον πάτο την πλήρως εξαρτημένη στη τελική ευθεία από αυτόν Μπαρτσελόνα,πίστεψα ότι ο κόουτς θα δοκιμάσει στη starting unit ένα δίδυμο Renfroe-Koponen στα γκαρντ το οποίο μπορεί να πιέσει πολύ καλύτερα τη μπάλα και να κυκλοφορήσει πιο γρήγορα τη μπάλα τη μπάλα στο μισό γήπεδο. Δε το είδαμε. Ίσως (λέω ίσως) ο κόουτς όμως πρέπει να επεξεργαστεί την ιδέα του να δώσει στον Rice ρόλο 6ου παίχτη χωρίς απαραίτητα να μειώσει τα λεπτά του στο παρκέ.

Post Presence What..?

 

Eίναι γεγονός ότι τα δυνατά σημεία του κόουτς Γιώργου Μπαρτζώκα δε σχετίστηκαν ποτέ με τη δημιουργία μιας πολύ αποτελεσματικής, πολυμορφικής επίθεσης. Δε παρουσίασε ποτέ κάτι σύνθετο σε αυτό το κομμάτι, δεν υπήρξε ποτέ ο Οffensive minded γκουρού που θα έχτιζε μια επίθεση όπου η μια πόρτα θα ανοίγει μετά την άλλη, η κίνηση θα απορρέει μια αρμονία και βαθιές ρίζες fundamentals του αθλήματος. Ο ίδιος βασίζεται περισσότερο στην απελευθέρωση της επιθετικής ενέργειας μέσα από το αμυντικό κομμάτι, στο υποδειγματικό execution καταστάσεων στην αδύνατη πλευρά ή το PnR και κυρίως στις ατομικές δεξιότητες των παιχτών του οι οποίοι κατά προτίμηση “θα πρέπει να μπορούν να σουτάρουν και να πασάρουν σωστά”. Σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς στη Βαρκελώνη, η επιθετική φιλοσοφία του κόουτς αντιπροσώπευε κάτι πιο λιτό, πιο απλό και πιο άμεσο σε χρόνο εκμάθησης. Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό όταν το έδαφος στο οποίο θα ρίξεις τον σπόρο απλά δεν είναι γόνιμο..;

 

Στη Βαρκελώνη ο κόσμος και κυρίως οι ίδιοι οι αθλητές είναι γαλουχημένοι σε ένα τελείως διαφορετικό αγωνιστικό πλαίσιο.Έχουν συνηθίσει να βλέπουν καλή επίθεση βασισμένη σε συγκεκριμένες αρχές και σύνολα τα οποία διακρίνονται από τη ταχύτητα στην εκτέλεση δράσεων στο μισό ή ανοιχτό γήπεδο. Στο DNA τους είναι γραμμένη η “ποιοτική ομαδική επίθεση και η ένταξη του ατομικού ταλέντου στο σύνολο”. Τους αρέσουν οι αρτίστες και όχι απόλυτα οι macho μαχητές. Η αλλαγή σε αυτό που βλέπουν και αυτή “άσχημη εικόνα” της “άσχημης” αυτής περιόδου είναι αυτό που προβληματίζει περισσότερο. Πριν τα ..μαντήλια και ειδικά τη περίοδο όπου η Μπαρτσελόνα με τις επιστροφές έδειχνε μικρά σημάδια επαναφοράς, σας είπα ότι η limited επίθεση είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο στη Βαρκελώνη και όχι η αστάθεια στο αποτέλεσμα για ένα κοινό που έχει συνηθίσει ( και πλέον απαιτεί) να βλέπει καλό θέαμα. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό. Έτσι λέω εγώ, αυτή είναι η φτωχή μου γνώμη.. Καλό θέαμα μπορεί να απορρέει από τον δυναμισμό, το πάθος, τις απλές αλλά σωστές συνεργασίες. Πάντα η απάντηση ποικίλει ανάλογα με τη ψυχοσύνθεση του κοινού και τη ταυτότητα που έχει στοιχειοθετήσει ο οργανισμός.

Barcelona 2015-16                                                     Barcelona 2016-17

          70.3                                    PACE                                    68.9

        111,0                            OFF RATING                            105,0

        53.8                                    eFG%                                     52.2

        105,3                         DEF RATING                              110.2

 

 

 

 

 

 

Τα νούμερα φυσικά δε παρατίθενται για να συγκρίνουν τη δουλειά ενός κόουτς που βρίσκεται σχεδόν μια δεκαετία σε ένα σύλλογο με τη μόλις μερικών μηνών του αντικαταστάτη του αλλά για να τονίσουν τη διαφορά στο μάτι (αναφορικά με αυτό που του προσφέρεται) του μέσου οπαδού των Καταλανών. Ο κόουτς Μπαρτζώκας σχεδόν ποτέ δε δούλεψε αποτελεσματικά παίρνοντας παραγωγή από Post-5s τύπου Τόμιτς. Φτάνοντας σε μια πόλη και μια κατάσταση όπου η ομάδα πάτησε σε μια Heavy post Offense για να εδραιώσει την επιθετική της παραγωγή ήξερε ότι θα αντιμετώπιζε αντικειμενικές δυσκολίες για να στρέψει το τιμόνι. Σε αντίθεση με το πιο απλό, λιγότερων χαρακτηριστικών και επιθετικών δυνατοτήτων συνολικά ρόστερ του Κρασνοντάρ, το αντίστοιχο που βρήκε (και αργότερα έφτασε ο ίδιος μέχρι τη τελική του μορφή) στη Βαρκέλωνη βρήκε μια πλειάδα ικανών scorers (χωρίς athleticism, δίχως ιδιαίτερο φυσικό πακέτο και ροπή στην άμυνα) και διάφορα επιθετικά χαρακτηριστικά τα οποία έπρεπε να συνδέσει σωστά βάζοντας όλα αυτά τα διαφορετικά υλικά στο ίδιο πιάτο. Και όταν η επιθετική σου φιλοσοφία συνδέεται με συγκεκριμένες καταστάσεις και δεν έχει πολυμορφικότητα και ποικιλία εκφράσεων δύσκολα μπορείς να απορροφήσεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, βρίσκοντας ενεργό ρόλο για τον καθένα στην επίθεση σου.. Είναι απείρως πιο δύσκολο από τις περιπτώσεις που έχεις στη διάθεση σου δύο το πολύ τρεις scorers και ένα σύνολο στρατιωτών για να τους υποστηρίξουν και να τους ασφαλίσουν παίζοντας συγκεκριμένα πράγματα με τη κατανομή ρόλων να είναι ξεκάθαρη.

Έλλειψη athleticism και “πείνας”..

 

 

Η Μπαρτσελόνα πέρυσι εμφάνισε ανησυχητικά σημάδια σε τομείς που άλλοτε αποτελούσαν πυλώνες του παιχνιδιού της όπως η άμυνα και το ριμπάουντ και όπως τονίσαμε το βιογραφικό του Έλληνα προπονητή εξασφάλιζε κάποιες εγγυήσεις για βελτίωση σε τομείς οι οποίοι στα ματς-τίτλων (ειδικά στην EL) είναι άκρως νευραλγικοί. Παρ’όλα αυτά..

 

 

 

 

Για τον Μπαρτζώκα αυτή την off season υπήρξε πρόβλημα το ότι βρήκε στη Βαρκελώνη παίχτες-σημαντικούς για τον οργανισμό οι οποίοι όμως:

-(ως επί το πλείστων) δεν είχαν πλέον την ίδια “πείνα” για να κυνηγήσουν τη κορυφή όντας έχοντας περάσει τη κορυφή του λόφου στη καριέρα τους και παράλληλα

-η παρουσία τους απαιτούσε λεπτά τα οποία είχαν ως σημείο αναφοράς την επιθετική τους, και όχι την αμυντική, παρουσία.

 

 

Ο κανονισμός των “τεσσάρων Ισπανών” μετατράπηκε σε “θηλιά” στον λαιμό των Καταλανών οι οποίοι πλήρωσαν υπεραξία για να φέρουν στο λιμάνι τον (σημαντικό μεν αλλά πάντα στη σωστή τιμή) Κλαβέρ, έχασαν γρήγορα τον facilitator Ρίμπας ο οποίος ήταν ο εξισορροπιστής του backcourt και αναγκάστηκαν να βασιστούν (και πάλι, πάλι, πάλι, πάλι..) στο δίδυμο των Ναβάρο-Όλεσον (36 και 33 ετών αντίστοιχα). Υπό κανονικές συνθήκες ο καθένας εκ των δύο άλλοτε stars του συλλόγου (ο Ναβάρο είναι ο ίδιος ο σύλλογος ίσως, όχι απλά σταρ..) θα διατηρούσε ρόλο πέμπτου γκαρντ στο φετινό backcourt όπου ο La Bomba αγωνίζεται 16.0′ και ο Όλεσον 21.9′. με ότι αυτό συνεπάγεται..

Για τη Μπαρτσελόνα στο αγωνιστικό κομμάτι (γιατί στο οικονομικό υπήρξε όφελος) ήταν μεγάλο πλήγμα το γεγονός ότι έχασε από τη περιφερειακή της γραμμή δύο παιδιά όπως ο Σατοράνσκι και ο Αμπρίνες, τα οποία το καλοκαίρι πέρασαν τον Ατλαντικό. Η φυγή τους άφησε ένα μεγάλο κενό σε επίπεδο φυσικού/αθλητικού πακέτου και φρεσκάδας στο backcourt το οποίο δε καλύφθηκε ποτέ. Δύο γκαρντ που έφερναν μέγεθος, ταχύτητα, defensive stops και εκτέλεση στο μισό γήπεδο και στο transition αλλά κυρίως δύο παιδιά σε καταπληκτική ηλικία μακριά ακόμα από τον κορεσμό της νίκης και της συνεχούς διάκρισης. Η επόμενη ημέρα έχει ξημερώσει ήδη στο Παλάου Μπλαουγκράνα και βρίσκει τη Μπαρτσελόνα με τα ίδια ταλαιπωρημένα ρούχα..

 

 

Παράλληλα στη γραμμή ψηλών οι Καταλανοί προς γενική έκπληξη διατήρησαν δύο Light 4s με Face up παιχνίδι και περιφερειακή εκτέλεση (Ντόελμαν, Βεζένκωφ) τη στιγμή που ο Κλαβέρ ανεβαίνει στο “3” για καλύψει την έλλειψη Defensive Stopper στη θέση όπου η ομάδα έχει κενό το οποίο φαίνεται ότι σκόπιμα (αλλά και τελικώς λανθασμένα) δε καλύπτει για να μπορέσει να χωρέσει “κόσμο” στο rotation παίζοντας άλλοτε Big και άλλοτε Small με αποτέλεσμα να μη βρίσκει ουσιαστικά ρυθμό στο παιχνίδι. Κοινώς και αναφορικά με τη frontcourt η Μπαρτσελόνα είναι Soft στο ζωγραφιστό και αυτό ταβανιάζει τη όλη προσπάθεια της να αμυνθεί πιο “φυσικά” φέτος όντας πιο πιεστική και βάζοντας περισσότερο το χέρι της “πάνω” στον αντίπαλο. Τραγική φιγούρα όπως και πέρυσι για μεγάλο διάστημα (θυμάστε τη κουβέντα μας), ο Άντε Τόμιτς ο οποίος στα τελευταία 5 ματς της Ευρωλίγκας μετράει 3.2 πόντους με 6/24 σουτ (και 7.9 ριμπάουντ).. Ειλικρινά δε ξέρω κατά πόσο ο Φαβεράνι ήταν επιλογή του κόουτς ενώ η επιστροφή του Diagne κρίθηκε αναγκαία.

 

 

 

 

 

Η Μπαρτσελόνα κάτω από αυτές τις συνθήκες και συνυπολογίζοντας τα συνεχή προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε (και συνεχίζει να αντιμετωπίζει) σημαντικές δυσκολίες στο να χτίσει σταθερά, κομμάτι-κομμάτι, μια συμπαγή άμυνα η οποία υπήρξε και το πραγματικό κλειδί της επιτυχίας του κόουτς πέρυσι στο Κρασνοντάρ. Θυμηθείτε πόσο είχε σταθεί ο ίδιος στο γεγονός της δυσκολίας του να πείσεις τον Ρώσο παίχτη να παίξει άμυνα με συγκέντρωση και συνείδηση για 40 λεπτά (το οποίο αποτέλεσε το μεγαλύτερο του πρόβλημα όταν πήρε τη δουλειά στη δυτική Ρωσία)..

 

 

 

Εν κατακλείδι κύριοι, ο κόουτς προσπαθεί να κάνει τομή στον ψυχισμό του οργανισμού αυτού. Για αυτό, αυτό που βιώνουμε όλοι τώρα βλέποντας τη Μπαρτσελόνα μοιάζει “άσχημο”. Αλλόκοτο.. Εάν ο Γιώργος Μπαρτζώκας “αντέξει” διατηρώντας τη θέση του, μπορεί να βάλει τις βάσεις για κάτι καλό, πιο υγιές και σίγουρα διαφορετικό από όσα έχει συνηθίσει ο κόσμος την επόμενη σεζόν στη Βαρκελώνη ρίχνοντας το βάρος για φέτος στην ACB. Απλά θυμηθείτε λίγο το μπάσκετ της Φενέρ τη πρώτη σεζόν του Ομπράντοβιτς στη Πόλη για να κατανοήσετε τη δυσκολία που βιώνει ο Έλληνα προπονητής στο να εγκαθιδρύσει τις δικές του αγωνιστικές αρχές σε ένα περιβάλλον με διαφορετική κουλτούρα. Θα είναι δύσκολα.. Όμως κάθε τέτοια βαθιά τομή, ειδικά σε έναν οργανισμό με παράδοση ,  τυποποιημένη μπασκετική ταυτότητα, είναι εγχείρημα δύσκολο. Το να βλέπουμε όμως έναν Έλληνα προπονητή στο τιμόνι του “θρύλου” της Καταλανίας είναι σημαντικό. Κόουτς, ελπίζω (και ενδόμυχα προσδοκώ) αυτή τη φορά “να μη γίνεις ο ίδιος η αλλαγή που περιμένεις..”

 Bring back that lovin’ feelin’..

 

 

Υ.Γ: Το MSG έζησε όντως τη πιο μαύρη σελίδα του με όσα έγιναν στο ματς με τους Κλίπερς όμως ακόμα πιο “μαύρος” είναι ο τρόπος με τον οποίον οι Νικς χειρίστηκαν τη κατάσταση απαγορεύοντας τον θρυλικό Τσαρλς Όκλεϊ από το αγαπημένο του γήπεδο. Ο Ντόλαν είναι “αρρώστια”. Και είναι (όπως σας έχω πει πολλάκις στο παρελθόν) ο βασικός λόγος που η ομάδα δε σηκώνει κεφάλι χρόνια τώρα. Ο Όκλεϊ (ότι και να έγινε εκείνο το βράδυ) δεν είναι αυτός ο οποίος “χρειάζεται βοήθεια” σε αυτή τη περίπτωση. Το Γκάρντεν (όχι οι υπάλληλοι αλλά το κοινό των Νικς) έχει τοποθετηθεί ήδη. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι από τη λατρεία τους για τον συγκεκριμένο αθλητή στα 90s ονόμαζαν τα σκυλιά τους ..Oakley. Το γεγονός ότι ο Ντόλαν επιστράτευσε τους Σπρίουελ, L.Johnson ώστε να καθίσουν δίπλα του (από τον πρώτο έχει φάει κατάρες ευθέως το 2003 μετά την ανταλλαγή του) στο τελευταίο ματς ώστε να αλλάξει το κλίμα απέναντι στο πρόσωπο του μάλλον μοιάζει ως κοροϊδία απέναντι στο κοινό των Νικς.. Ίσως αυτή η ..κηλίδα με τα όσα συνέβησαν με τον Όκλεϊ να αποτελέσει την αρχή του τέλους του στον συγκεκριμένο οργανισμό. Τότε Τσαρλς (και εφόσον συμβεί αυτό) θα ηρωοποιηθείς ακόμα πιο πολύ..

 

 

Y.Γ1: Ο Άρης πήρε σπουδαία νίκη αποδίδοντας εξαιρετικά στην άμυνα απέναντι στη Στρασμπούργκ. Η διαφορά του δίνει πλεονέκτημα όμως επαναλαμβάνω θα πρέπει να πάει στην Αλσατία έτοιμος να παίξει άμυνα. Ένα βασικό πρόβλημα των κιτρίνων πάντως έγκειται στην εισαγωγική στο ζωγραφιστό πάσα. Δυσκολεύονται πολύ να βάλουν σωστά τη μπάλα στο low post όλη τη σεζόν και ναι η έλλειψη αξιοσημείωτου playmaking έχει συνδράμει σε αυτό. Ελπίζω η εμπειρία του Λούκας να βοηθήσει..