Χτυπώντας τη πόρτα του παραδείσου..

BELGRADE’S FINEST

Είναι αυτή η μαγική αύρα της ιερής μήτρας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που αλλάζει την ατμόσφαιρα στο παρκέ, το μαγικό ραβδάκι ή τα ξόρκια από μάγισσες χωμένες σε υπόγεια της Skadarlija στη παλιά πόλη.. Το Βελιγράδι είναι η πόλη των μπασκετικών μποέμηδων, ένα “μπασκετικό Παρίσι” για ανθρώπους της πορτοκαλί τέχνης και του πνεύματος. Σε μια τέτοια πόλη με αυτή τη κουλτούρα δε μπορεί να μη συμβαίνουν υπερβάσεις. Τις έκανε παλιότερα η Παρτίζαν, τώρα είδαμε και μια -ενδεικτική του υποβάθρου της πόλης- από τον Ερυθρό Αστέρα του Ράντονιτς.

Χωρίς τον leading guard Γκαλ Μέκελ, με τον Γιόβιτς κλειδωμένο με αλυσίδες και τσιμεντόλιθους στον πάγκο λόγω φάουλ (4 στη τρίτη περίοδο), τη Ρεάλ να έχει γυρίσει το ματς πλήρως προηγούμενη με διψήφια διαφορά, ήταν ώρα για λίγη αστερόσκονη στη Pionir. Ο Ερυθρός Αστέρας γύρισε το ματς παίζοντας με παίκτες 20 ετών στο παρκέ (95αρηδες), αυθεντικά προϊόντα των ακαδημιών του κλαμπ. Rebic-Guduric στα γκαρντς (και Tejic στο “4”) εξέφρασαν αυτόν τον No Fear χαρακτήρα που βγάζουν πολλά νέα παιδιά της πόλης απέναντι στη πίεση που ασυναίσθητα σου δημιουργεί το ίδιο το (πολύ απαιτητικό και με βαθιά γνώση του αντικειμένου) κοινό σου και η πιο πολυδιαφημισμένη περιφερειακή γραμμή της Ευρώπης. Ο Κουίνσι Μίλερ έκανε πλάκα στα φόργουορντς του Λάσο (ο οποίος δεν είχε την ευθιξία να “χαμηλώσει” για να αμυνθεί πάνω του) ενώ οι σέντερς του Ράντονιτς, ειδικά ο “ωμός” Ζίρμπες, έκαναν μια χαψιά τη Frontcourt των πρωταθλητών. Ο Ερυθρός Αστέρας μη ξεχνάμε ότι έχει εκτός τους δύο διεθνείς του, Μίτροβιτς (κρίμα, θα έκανε σούπερ-σεζόν, ειδικά έτσι όπως έχει δομηθεί η ομάδα φέτος) και Ντάνγκουμπιτς ενώ έχει φέρει πίσω τον τιμωρημένο Μάρκους Ουίλιαμς. Η ομάδα είναι πολύ νεανική, προσαρμοσμένη στη κουλτούρα των Σέρβων για το άθλημα και σωστά δομημένη χωρίς οικονομικές υπερβάσεις. Θέλουν δουλειά ακόμα όμως παίζουν καλύτερα στην άμυνα από ότι πριν 1.5 μήνα και ξέρουν ότι θα παίξουν τη πρόκριση στο ..“κάστρο” (Κίμκι, Μπάγερν).

Η Ρεάλ βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση πληρώνοντας λάθος εκτιμήσεις που έγιναν το καλοκαίρι. Η ομάδα είναι αστεία (αυτό είναι ότι πιο κόσμιο μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή..) στο αμυντικό κομμάτι, κυνηγάει συνεχώς στο σκορ παιχνίδια από την αρχή προσπαθώντας στο τέλος να κλέψει τη νίκη με τη ποιότητα των περιφερειακών της και τα clutch plays του Σέρχιο Ροντρίγκεθ ο οποίος με το χαρακτήρα του προσπαθεί να κρατήσει όρθια την ομάδα. Όπως υπογραμμίσαμε το καλοκαίρι η ομάδα είχε κακή Off Season. Ο Τέηλορ είναι ένας εξαιρετικός παίχτης όμως με μια γρήγορη ματιά στους γκαρντς της Ρεάλ καταλαβαίνεις άμεσα ότι στο “3” ο Λάσο χρειαζόταν έναν defensive stopper (συν τον Ματσιούλις). Ο Αγιόν -που είναι επίσης ένας πολύ ποιοτικός ψηλός- εκτίθεται αμυντικά μιας και δεν έχει πλαισιωθεί από παίχτη με athleticism που θα φέρει διαφορετικά πράγματα στα μετόπισθεν. Χωρίς τους Σλότερ-Ρίβερς η Ρεάλ έχει τεράστιο πρόβλημα στη Pick & Roll άμυνα, αιμορραγεί αμυντικά συνεχώς από τον άξονα αδυνατώντας να λειτουργήσει σαν ενιαία αμυντική μεμβράνη που θα σπρώχνει τη μπάλα (και συνολικά την επίθεση του αντιπάλου σε επίπεδο ανάπτυξης) “μακριά” από το ζωγραφιστό της ενώ η φυγή των δύο συγκεκριμένων αθλητών απενεργοποίησε πλήρως το κρυφό όπλο του Λάσο, τη ζώνη 3-2 (τους έπαιζε εναλλάξ στο “κεφάλι” ανάλογα με τις απαιτήσεις). Η Ρεάλ υποδέχεται την άλλη εβδομάδα τη Φενέρ σε ματς ζωής ή θανάτου και ο Λάσο θα προσπαθήσει να συσσωρεύσει όλο αυτό το τσαλάκωμα του αθλητικού εγωισμού των παιχτών του για να βγάλει “έκρηξη” στο παρκέ και τελειώσει από νωρίς τον αντίπαλο. Οι Μαδριλένοι κάποια στιγμή θα παίξουν καλύτερα όμως αυτή τη στιγμή προέχει να μείνουν ζωντανοί στο θεσμό και να κοιτάξουν να ενισχυθούν στο TOP-16 με παίχτες-ρόλων (ειδικά στο “5”) που μπορούν να δημιουργήσουν το σκηνικό για να παράγουν οι λεγόμενοι stars. Ο Μος είναι ελεύθερος κύριε Πάμπλο.. Ίσως αξίζει μια ματιά.
Knocking on Heaven’s door..

Ξέρετε πόσο μου αρέσουν αυτές οι “άγριες” νίκες, σε ματς που η επιθετική δυστοκία μετατρέπει κάθε κατοχή σε ράβδο χρυσού και η άμυνα είναι σωσίβιο στη μέση του ωκεανού για κάθε ομάδα δηλ. Εργαλείο άμεσα συνδεδεμένο με τη επιβίωση της. Το ματς της Πέμπτης με τη Λαμποράλ αποτέλεσε μια τέτοια νίκη για τους ερυθρόλευκους..

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος (όπως σας έγραψα στην αρχή) χαμηλώνοντας το σχήμα του (σε μια πιο μόνιμη βάση πλέον λόγω της μορφής που έχει πάρει το ρόστερ με όλες αυτές τις απουσίες) ανεβάζει σημαντικά τον πήχη στο αμυντικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός έχει γαντζωθεί πάνω στην άμυνα του για να ξεπεράσει κάθε, μα κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται στο δρόμο του. Μια άμυνα η οποία μοιάζει να τροφοδοτεί με δύναμη τους ερυθρόλευκους θυμίζοντας προσευχή βαθιά θρησκευόμενου ανθρώπου, στη προσπάθεια του να ανοίξει τη πόρτα του παραδείσου.. Αυτό βλέπω προσωπικά στον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή. Ο τρόπος με την οποίο οι πρωταθλητές Ελλάδας “πότισαν” το κοινό τους με αυτή την αμυντική “πίστη” δημιουργώντας μια ευθεία συναισθηματική γραμμή μεταξύ του κομματιού στο οποίο η ομάδα αμυνόταν και της εξέδρας οι οποία ηλεκτριζόταν από το performance στα μετόπισθεν λες και έβλεπε ένα θεαματικό alley-oop, είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος. O Oλυμπιακός σαφώς και είχε μελανά σημεία στο παιχνίδι του ιδιαίτερα στο επιθετικό κομμάτι όπου εμφάνισε κενά διαστήματα, είχε πρόβλημα στη δημιουργία και σε πολλές των περιπτώσεων (στο διάστημα που η Λαμποράλ πλησίασε) ήταν στατικός. Τα συνολικά (αρκετά άσχημα) ποσοστά του σε κάθε είδος εκτέλεσης δεν είναι τυχαία. Όμως είναι τόσο σημαντικές οι απουσίες του και ο αριθμός των παιχτών που καλούνται να φέρουν εις πέρας διαφορετικούς -από αυτούς που είχαν στο αρχικό rotation- ρόλους, ώστε να υπάρχει μια βεβαιότητα ότι, σε αυτά τα κομμάτια, οι ερυθρόλευκοι σύντομα θα είναι καλύτεροι.
Δύο-τρία πράγματα που ξεχώρισα..

-Πολύ σωστή διαχείριση του διαθέσιμου ρόστερ από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Με Αγραβάνη στο “5” και Παπαπέτρου στο “4” ο Ολυμπιακός έχτισε όλη του την τακτική σε αυτό που λέγεται aggressiveness. Επιθετικότητα σε όλες τις εκφράσεις της ομάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ η οποία θα ματσάρει οποιοδήποτε μειονέκτημα μεγέθους-κιλών υπάρχει. Με αυτό το δίδυμο ψηλών είναι σημαντικό (σε επίπεδο λειτουργικότητας στα μετόπισθεν) να έχεις την υποστήριξη του Στρόμπερι στο “3”. Κολλάει γάντι στο μπάσκετ των γρήγορων ψηλών & ψηλών “κοντών” που παίζει ο Ολυμπιακός στη νεότερη εποχή και στο επιθετικό στυλ άμυνας που λανσάρει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά στην αμυντική τακτική των ερυθρολεύκων στο συγκεκριμένο ματς θα δείτε πόσο σημαντική είναι η επιρροή του Στρόμπερι σε αυτό το κομμάτι. Και αυτός και ο Αγραβάνης αποτέλεσαν κύριους εκφραστές τους συγκεκριμένου στυλ και πυλώνες της αμυντικής επιτυχίας απέναντι στους Βάσκους.

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ έτοιμος αγωνιστικά και πνευματικά να ακολουθήσει το αμυντικό αυτό πλάνο. Διαφορετικά, με άλλη συναισθηματική προσέγγιση, δε θα είχε τύχη. Οι γηπεδούχοι στο ξεκίνημα προσπάθησαν με Hedge άμυνα να κρατήσουν τη μπάλα στη “πλευρά” (στην επίθεση των Βάσκων) πηγαίνοντας τον αντίπαλο σε 2 με 2 παιχνίδι ενώ ο Αγραβάνης αμυνόταν με Show & Recover στο κεντρικό pick. Σε μια πιο ευρεία προσέγγιση, οι ερυθρόλευκοι δεν ήθελαν να αφήσουν την επίθεση των Βάσκων να αποκτήσει ροή και τις λεγόμενες “γραμμές συνεργασίας” αναμειγνύοντας αρκετά πρόσωπα σε αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, ο Ολυμπιακός στόχευσε το δημιουργικό κομμάτι μιας ομάδας με συγκεκριμένες πηγές σε αυτό, με τον κόουτς Σφαιρόπουλο να χρησιμοποιεί την ικανότητα των παιχτών του στη προσωπική άμυνα απέναντι σε μια ομάδα η οποία παίζει πολύ με προσωπική φάση. Με τον Χάντερ στο παρκέ (η Hedge άμυνα του έχει τέτοια επίπεδα έντασης που ακόμα και η αμυντική συνεργασία με έναν γκαρντ-περιπατητή τη μετατρέπει σε κανονικό trapping) ο κόουτς Σφαιρόπουλος επέμενε σε μονή άμυνα στον Γιάννη Μπουρούση (βασική πηγή δημιουργίας για τον Περάσοβιτς), με τον Αμερικανό να “σπάει” τα cross screens στη τελική γραμμή για τον Έλληνα ψηλό, αναγκάζοντας τον να πάρει μακριά από το καλάθι στη πλευρά. Μπορεί λοιπόν ο Μπουρούσης να αρέσκεται σε αυτό το παιχνίδι (δεν είναι straight post up ψηλός με τις αυτοματοποιημένες κινήσεις στο ζωγραφιστό και εκτέλεση αμέσως μόλις πάρει τη μπάλα αντιθέτως του αρέσει να την παίρνει πιο ανοιχτά στο φτερό και να πηγαίνει χαμηλά ντριμπλάροντας με πλάτη) όμως η γηπεδούχοι πόνταραν ακριβώς στο overdribbling αυτό..
-Στην αμυντική συνεργασία Αγραβάνη-Στρόμπερι στο post οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας. Ο νεαρός φόργουορντ/σέντερ δούλεψε πολύ για να μείνει “μπροστά” από τον Γιάννη Μπουρούση με τον Στρόμπερι να προσφέρει “κάλυψη” ντουμπλάροντας πολύ δυναμικά μετά την εισαγωγική πάσα και rotations των υπολοίπων να ανταποκρίνονται περίφημα. Ο Μπουρούσης φυσικά έχει τη κλάση να διαχειριστεί ακόμα και άμυνες αυτού του επιπέδου, ειδικά τώρα που βρίσκεται ο ίδιος σε “αγρία” κατάσταση, για αυτό και (μη ξεχνάμε) τελείωσε το ματς με 16 πόντους και 15 ριμπάουντς, όμως είχε επίσης 5 λάθη και καμία τελική πάσα παρότι ο Περάσοβιτς τον ανέμειξε σκόπιμα (όπως κάνει όλη τη σεζόν) στη τελική συνεργασία πριν την εκτέλεση σε αρκετά μεγάλο επιθέσεων του.

–Οι ερυθρόλευκοι χρησιμοποίησαν αρκετά μια Staggered Screen Offense η οποία έχει τελείως διαφορετική “υφή” όταν εκτελείται για τον Σπανούλη από τις περιπτώσεις που στη θέση του αρχηγού βρίσκεται ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Λογικό.. Με τον Σπανούλη να δέχεται τα “κολλητά” σκριναρίσματα η επίθεση του Ολυμπιακού είναι πιο aggressive, “σκανάρει” κάθε δεδομένο και έχει μια ροπή στην εκτέλεση σε πρώτο χρόνο ενώ με τον Μάντζαρη (ή άλλον γκαρντ) ο οποίος αναγκάστηκε να παίξει και αυτό τον ρόλο, είναι σαφώς πιο “πολιτισμένη” ψάχνοντας τη καλή κατάσταση την ώρα που εξαντλεί όλες τις πιθανές επιλογές πηγαίνοντας τον συγκεκριμένο τύπο επίθεσης μέχρι τέλους (πάσα στη Weak Side, κεντρικό pick). Ο Μάντζαρης βέβαια ήταν και πάλι κομβικός όταν οι Βάσκοι πλησίασαν και το ματς έγινε ρώσικη ρουλέτα. Το τρίποντο που βάζει στο 51-49 μετά από κολλητό σκριν θύμισε Τόμιτς (ειδικά αν λάβουμε υπόψη και όλο το background που είχε στηθεί με το παιχνίδι σε οριακό σημείο).. Αυτή η περίοδος (των πολλών απουσιών) είναι ένα πολύ σημαντικό τεστ για τον 25χρονο PG. Ο Ολυμπιακός τον αναμειγνύει πολύ περισσότερο στην επίθεση του, ο ίδιος αναγκάζεται να παίζει πιο πολύ με τη μπάλα στα χέρια δημιουργώντας ή κοιτώντας το καλάθι. Το πιο σημαντικό κομμάτι για τον συγκεκριμένο παίχτη αυτή τη περίοδο είναι το πώς θα χειριστεί τον εαυτό του στο παρκέ, προσαρμόζοντας το παιχνίδι του στα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί με βάση τα ζητούμενα της ομάδας από αυτόν. Παρατηρείστε (με τον Σπανούλη έξω) πόσες επιθέσεις τελειώνει ο Μάντζαρης.. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί το overshooting δε βρίσκεται στο αγωνιστικό του DNA και δεν αποτελεί μια κατάσταση κατά την οποία μπορεί να είναι πραγματικά παραγωγικός για την ομάδα. Μέχρι τώρα όμως διαχειρίζεται τα νέα δεδομένα πολύ καλά και είναι πιθανό να βγεί από αυτή τη περίοδο πιο δυνατός, με περισσότερη εμπιστοσύνη στο (επιθετικό) παιχνίδι του. Leader under construction..?

Ο Παναθηναϊκός άνοιξε τη δική του “πόρτα του παραδείσου” με ένα σπουδαίο διπλό στη Σμύρνη, το οποίο τόσο είχε ανάγκη ώστε να βάλει στην άκρη το άγχος της πρόκρισης και να δουλέψει στα μειονεκτήματα του με περισσότερη ησυχία. Οι πράσινοι πήγαν στη Τουρκία με πολλά πράγματα να διακυβεύονται.. Έπαιξαν με τη φωτιά, έβγαλαν στο παρκέ πολλά από τα προβλήματα τους σαν ομάδα όμως έμειναν όρθιοι δείχνοντας χαρακτήρα. Έναν χαρακτήρα που είχαν απολέσει εδώ και καιρό μακριά από το ΟΑΚΑ. Σε αυτή τη διοργάνωση, όπου -όπως βλέπετε ειδικά τη σεζόν που τρέχει- τίποτα δεν είναι δεδομένο, το συγκεκριμένο διπλό είναι χρυσάφι και μπορεί να αποτελέσει σταθμό στη φετινή πορεία της ομάδας.

Αξιολογώντας το performance του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς θα έλεγα ότι ξεκίνησε το ματς καλά, έχοντας στόχους στο παιχνίδι, όμως στη συνέχεια μπερδεύτηκε και νομίζω κόλλησε από τα πλην του ρόστερ του αδυνατώντας να αλλάξει το μομέντουμ με μια δική του παρέμβαση τη στιγμή που οι πράσινοι κινδύνευαν να χάσουν ένα θεωρητικά δικό τους ματς με τον αντίπαλο να επιστρέφει. Ο κόουτς σωστά προσπάθησε να προσεγγίσει το ματς μέσα από την άμυνα. Κατάφερε να κυριαρχήσει στο ριμπάουντ και να επιβάλλει το δικό του τέμπο πηγαίνοντας το ματς στο μισό γήπεδο ώστε να χτυπήσει στην αδυναμία των γηπεδούχων να δημιουργήσουν σε σετ καταστάσεις. Εναλλάσσοντας Horns επίθεση με την 1-3-1 (η οποία όπως έχουμε πει αποτελεί τη βάση στο επιθετικό playbook) και χτυπώντας με UCLA Cuts του Καλάθη (με το κατάλληλο spacing και ένα καλό σκριν ο Νικ εδώ μπορεί να σκοράρει με μεγάλη συνέπεια) και τον Γκιστ με πρόσωπο/πλάτη, η ελληνική ομάδα σκόρπισε απογοήτευση στο γήπεδο. Ήταν το διάστημα που το μυαλό των Τούρκων είχε πειραχτεί από την αδυναμία τους να ανοίξουν το γήπεδο από την αρχή και να χτυπήσουν με τον Παλάσιος που ξεκίνησε αντί του Άιβερσον με αποτέλεσμα να σουτάρουν συνεχώς άστοχα τρίποντα. Όλα αυτά με τη -πιο αξιόλογη αμυντικά- τετράδα των Καλάθη, Φελντέιν, Γκιστ, Κούζμιτς στο παρκέ.. Καλά μέχρι εδώ..
Η σύνθεση της Second unit που επέλεξε ο κόουτς με προβλημάτισε αρκετά. Βασικά, νομίζω ότι προετοίμασε το έδαφος για αυτό που ακολούθησε έστω και αν άργησε πραγματικά να μεταφραστεί σε κλείσιμο της ψαλίδας του σκορ. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι απαγορευτικό σε αυτό το επίπεδο να παρατάσσεις στο παρκέ χοντρά λεπτά μαζί (απέναντι σε αντίπαλο που παίζει έτσι μάλιστα) τους Διαμαντίδη-Φώτση-Ραντούλιτσα, σίγουρα και τον Πάβλοβιτς (τον οποίο ευτυχώς είχε αντικαταστήσει ο Γιάνκοβιτς νωρίτερα). Αμυντικά δε βγαίνει γιατί είναι τόσες πολλές οι αδυναμίες στα “πόδια” που ανοίγεις πολλές πόρτες στην επίθεση του αντιπάλου τη στιγμή που στη δική σου άμυνα όλα τα φανάρια είναι πράσινα. Αυτό σημαίνει περισσότερα λεπτά για τα παιδιά της καλής αμυντικής τετράδας (που είπαμε πιο πάνω) τα οποία πρέπει να υποστηρίζουν τέτοια σχήματα.

Στην 1-3-1 επίθεση ο κόουτς Τζόρτζεβιτς (ειδικά όσο κυλούσαν τα λεπτά και ο αντίπαλος επέστρεφε) τοποθέτησε τον Ραντούλιτσα στη τελική γραμμή και τον Γκιστ στο High Post (στο μέσο της “τριάδας” δηλαδή) γιατί ήθελε να αναμείξει τον Αμερικανό ως main screener στις Pick & Roll καταστάσεις (που σήμαινε ευκαιρία για πάσα ψηλά ή pop out παιχνίδι) ενώ η συγκεκριμένη διάταξη σε πολλές περιπτώσεις (δηλαδή με τον Γκιστ ψηλά και όχι “χωμένο” στη τελική γραμμή) έδινε καλύτερη ισορροπία στους πράσινους στο αμυντικό τρανζίσιον, την ώρα που στα τελευταία 15 λεπτά ο αντίπαλος επεδίωκε να βρει ανοιχτό γήπεδο με νύχια και με δόντια. Φέτος έχουμε δει το συγκεκριμένο δίδυμο ψηλών να αλλάζει θέσεις αρκετές φορές σε High και Low post (θυμηθείτε πόσο είχαμε σταθεί στην ικανότητα του Σέρβου να “μαζέψει” την άμυνα και να πασάρει από τη γραμμή των προσωπικών) με τον Παναθηναϊκό να προσαρμόζει τη διάταξη του ανάλογα με αυτό που θέλει να παίξει.

Αντίθετα δε μου άρεσε η αντίδραση της ομάδας στις press άμυνες του Σάριτσα τις οποίες υποτίθεται μάλιστα ότι θα είχε διαβάσει. Εναλλαγή της 2-2-1 με 2-1-2 για να χαλάσει τη σκέψη του Παναθηναϊκού από τον Τούρκο κόουτς ο οποίος κατάφερε να μπει στο ματς αλλάζοντας τον ρυθμό με μέσο της second unit του. Άλτιντιγκ και Μπαηγκούλ στα γκαρντς και τον “πιο καλοπροπονημένο 38αρη τριγύρω” Κερέμ Γκονλούμ στη πρώτη γραμμή στα 4/4 να δίνει κατεύθυνση στη μπάλα και να λειτουργεί (όσο μπορούσε πραγματικά) ως μπαλαντέρ στο trapping, η Καρσίγιακα επέστρεψε στο παιχνίδι στηριζόμενη σε συγκεκριμένες αρχές. Απλώνουμε την άμυνα μας, καθυστερούμε τη μπάλα μειώνοντας τον χρόνο επίθεσης του αντιπάλου, δίνουμε το τρίποντο στο μισό γήπεδο γιατί σε αυτή τη κατάσταση επίθεσης του αντιπάλου έχουμε τις περισσότερες πιθανότητες να ανοίξουμε εμείς το γήπεδο στη δική μας επίθεση που ακολουθεί. Ξέρετε, όταν σουτάρεις τρίποντο (ειδικά σε λάθος χρόνο) είσαι πιο ευάλωτος στα πρώτα δευτερόλεπτα στα μετόπισθεν.. Η ελληνική ομάδα επέμενε πολύ στο να σουτάρει από την περιφέρεια και τελικά από εκεί κέρδισε το ματς όμως θεωρώ ότι θα μπορούσε να είχε καλύτερο πλάνο και μεγαλύτερη ισορροπία στις επιλογές της στο επιθετικό κομμάτι.

Ας είμαστε ειλικρινείς.. Το να αναλύσουμε βαθιά το κομμάτι της τακτικής τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα χρειάζεται προσθήκη για να πολεμήσει το πρόβλημα της, δεν είναι ότι πιο σωστό. Ο κόουτς Τζόρτζεβιτς έχει καλές και κακές στιγμές, μαθαίνει μαζί με την ομάδα αλλά αυτή τη στιγμή δε μπορεί να κάνει πολλά πράγματα αν δε βάλει δύο παίχτες σε αυτήν επιπλέον. Ο ένας ελπίζω να είναι ο Παππάς (λέω ελπίζω γιατί δε ξέρω πόσο άμεσα μπορεί να επανέλθει στα περυσινά του στάνταρντς) και ο άλλος πρέπει να είναι ψηλός (τα είπαμε στη προηγούμενη ανάρτηση). Ο Παναθηναϊκός έχει το leadership του Καλάθη, ένα πολυεργαλείο σε άμυνα και επίθεση όπως ο Γκιστ και τον -όσο πάει και καλύτερο- Φελντέιν που δείχνοντας τέτοιο χαρακτήρα σε ματς όπως αυτό με τη Καρσίγιακα θα ανεβάσει το status του άμεσα. Ουσιαστικά τρεις two-way players που αποτελούν αξιόπιστα στηρίγματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Οι υπόλοιποι έχουν συγκεκριμένες δεξιότητες, τουλάχιστον στη παρούσα φάση.. Όλοι οι προπονητές χτυπούν τον Φώτση, τον Διαμαντίδη, τον Πάβλοβιτς και τον Ραντούλιτσα στα “πόδια”. Ο αρχηγός πλέον δε μπορεί να δημιουργήσει miss match ψηλά κάτι που μειώνει σημαντικά την αποτελεσματικότητα του στο PnR και κλειδώνει τις περιπτώσεις kick out επίθεσης μιας και όλοι πλέον τον αφήνουν να πάει στο καλάθι. Οι πράσινοι χρειάζονται προσθήκες ώστε να πάρουν από αυτά τα παιδιά το καλύτερο βάζοντας τους να παίξουν στις δεξιότητες τους και όχι να τους ξεζουμίζει εκθέτοντας τους. Καταλαβαίνω ότι το timing των τραυματισμών πλήγωσε την ομάδα. Αν και κατά τη ταπεινή μου γνώμη ο κόουτς είχε και άλλα χαρτιά να πετάξει και ίσως δε κατανόησε ότι οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα. Δε δημιούργησε (αφού δεν έβρισκε) τον έξτρα γκαρντ στο πρόσωπο του Γιάνκοβιτς ανεβάζοντας τον στο “2” και παίζοντας με δύο wings (Πάβλοβιτς ή Χαραλαμπόπουλος στο “3”) εξοικονομώντας χρόνο για τους περιφερειακούς. Το θετικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με το ένα πόδι στην επόμενη φάση πλέον και μπορεί να δουλέψει, να πειραματιστεί, να προσθέσει ή να αφαιρέσει στοιχεία από το παιχνίδι του σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον. Σιγά σιγά, με τις επιστροφές οι πράσινοι (επαναλαμβάνω) θα παίξουν καλύτερα. Το θέμα είναι να κατανοήσουν τα αγωνιστικά τους προβλήματα. Η γνώση του προβλήματος αποτελεί το πρώτο και πιο αποφασιστικό βήμα στο δρόμο για τη λύση του..

Υ.Γ:Ο Κόλτον Άιβερσον είναι ένας παίχτης για τον οποίον η σελίδαείχε αναφερθεί το καλοκαίρι στιςπροτάσεις της για τον Παναθηναϊκό. Seven footer που βγάζει ενέργεια στο παρκέ, ιδιοσυγκρασία κομάντο των Delta Forces, τρέχει καλά το γήπεδο, καλός στην άμυνα ψηλά, ξέρει να τελειώνει φάσεις στο “βαμμένο”, δουλεύει για τους συμπαίχτες του. Blue collar ψηλός που τώρα θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση για τον Ολυμπιακό. Οι ετήσιες αποδοχές του φτάνουν τις 500 χιλιάδες δολάρια αλλά ο Σαρίτσα θέλει να τον κρατήσει, λογικό άλλωστε με τη χρονιά που κάνει..
Y.Γ1: Τα “καλόπαιδα” της σελίδας πήραν διαδοχικά MVP. Μετά τον Χαράνγκοντι τη προηγούμενη αγωνιστική, ο Τζαμέλ Μακλίν τώρα μετά την εντυπωσιακή (26π.- 9/10 FG, 8/11 FT) απέναντι στους πολυδιαφημισμένους ψηλούς της Αναντολού. Καλοί, χρήσιμοι παίχτες με κασέ προσιτά. Αρκεί να ξέρεις τι αγοράζεις και σε τι πλαίσιο θα τους βάλεις να παίξουν..

Υ.Γ2: Έτσι όπως έβλεπα το Μπούντουτσνοστ-Άρης εκτός των άλλων σκεφτόμουν πόσο καλύτερος θα ήταν αυτούς τους πρώτους μήνες ο Παναθηναϊκός με έναν γκαρντ όπως ο Ομάρ Κούκ σε ρόλο facilitator. Ναι, ακόμα και στην ηλικία των 33.. Διαχρονικά πολύ καλός πασέρ, παραμένει αξιόπιστος στην άμυνα και με αρκετή εμπειρία για να αποδεχτεί έναν δεύτερο ρόλο και να βοηθήσει την ομάδα ως 5ος γκαρντ σε αυτό το επίπεδο. Θεωρητικά πάντα. Γιατί η Μπούντουτσνοστ είναι πρώτη στην Αδριατική και οι πράσινοι περιμένουν επιστροφές..Οπότε γκαρντ δε θα προσθέσουν όπως φαίνεται.  Για τον Ράγκλαντ (αποχωρεί λόγου πειθαρχικού παραπτώματος από τη Καρσίγιακα εξ ου και η μηδενική του συμμετοχή προχθές) βέβαια ούτε λόγος. Πραγματικά καλός παίχτης.