Be Like Nick..

Πρώτος και καλύτερος στον όμιλο του ο Ολυμπιακός, πέρασε εύκολα από τη κεντροδυτική Γαλλία όπως αναμενόταν άλλωστε παίζοντας το γνωστό του πλέον μεστό παιχνίδι βασισμένο στους πυλώνες της αμυντικής προσήλωσης και της ισορροπημένης, ζυγισμένης επίθεσης. Έτσι λοιπόν διατήρησε το σερί του πηγαίνοντας την ερχόμενη εβδομάδα για το κλείσιμο στο ΣΕΦ με την Αναντολού, σε ένα ματς -κατά τη γνώμη μου- ιδανικό για φινάλε μιας και οι Τούρκοι έχουν τη ποιότητα να σε κρατήσουν τσιτωμένο και να σε προβληματίσουν. Μη ξεχνάμε ότι οι μήνες που ακολουθούν θα είναι γεμάτοι (και μόνο) με τέτοιες αναμετρήσεις.

Δύο παρατηρήσεις από το ματς του Beaublanc..

-Ο Ολυμπιακός είχε πραγματικά εύκολο σκορ, όποτε και με όποιον τρόπο ήθελε. Με αυτή τη συνθήκη ως βάση ήταν δεδομένο ότι θα έχει εύκολο βράδυ με την άμυνα του (ακόμα και) στο 60%, κάνοντας συντήρηση σε αρκετά διαστήματα του παιχνιδιού (κομμάτι στο οποίο εστίασε ο κόουτς Σφαιρόπουλος και ας του κόστισε στο σκορ μια πιο “εντυπωσιακή” νίκη). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι 9 παίχτες του που πήραν τα πιο χοντρά λεπτά συμμετοχής (εκτός δηλαδή των Τζέημς, Αγραβάνη, Μουράτου) σούταραν όλοι με 50+ τοις εκατό εντός παιδιάς. Οι ερυθρόλευκοι χτύπησαν πάνω στη μετακίνηση της άμυνας των “Λιμουζό”, κομμάτι στο οποίο οι Γάλλοι έχουν σημαντικό πρόβλημα από την αρχή της σεζόν. Θυμάστε το σχόλιο της σελίδας επίσης για την αδυναμία τους στις αμυντικές περιστροφές.. Πλέον όλοι οι αντίπαλοι προπονητές βάζουν την ομάδα του Ερβέ σε αυτή τη διαδικασία, για όσο το δυνατόν περισσότερα λεπτά στο παιχνίδι. 

Οι φιλοξενούμενοι δούλεψαν πολύ καλά τη Horns (με την οποία στο πεντάλεπτο του Τζέημς προσπάθησε, χωρίς επιτυχία αν και χρόνος φυσικά υπάρχει, να βάλει τον Αμερικανό στην επίθεση του) περνώντας από το στάδιο του Pick & Roll στη μετακίνηση της μπάλας από πλευρά σε πλευρά, επιδιώκοντας άμεση εκτέλεση. Παράγωγο τέτοιων καταστάσεων και όχι μόνο ήταν η close out επίθεση στην οποία οι ερυθρόλευκοι λειτούργησαν εξαιρετικά με τους Παπαπέτρου, Αθηναίου, Στρόμπερι. Ο 21χρονος φόργουορντ βέβαια, ο οποίος είναι “κάθετος” παίχτης, θα πρέπει να μάθει να διαβάζει καλύτερα σε αυτόν τον τύπο επίθεσης ώστε να γίνει πιο versatile γιατί στο μεγαλύτερο ποσοστό των ρηγμάτων που δημιουργεί μια “μαγική”, ανεξήγητη δύναμη εξαφανίζει τους συμπαίκτες του και τον σπρώχνει κατευθείαν και ανεξαρτήτων συνθηκών στο καλάθι.. Εκτός αυτών, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος παρουσίασε isos με τον Πρίντεζη στη δεξιά πλευρά, καταστάσεις δηλ. Ασφαλείς για τον Ολυμπιακό. Ο Πρίντεζης άλλωστε έχει περάσει προ πολλού το στάδιο του απόλυτου υποστηρικτικού εργαλείου και είναι πραγματικός franchise player. Overall η ελληνική ομάδα θα μπορούσε εύκολα να σκοράρει 85 πόντους αν συνέχιζε στον ίδιο τέμπο μετά το τριακοστό λεπτό. Τα ποσοστά της (60% δίποντο- 45.5% τρίποντο) είναι χαρακτηριστικά όμως το τελικό σκορ της επηρεάστηκε από τη κακή τέταρτη περίοδο όπου έμεινε στους 11 μόνο πόντους, παράγωγο και της συντήρησης που επιχειρήθηκε από τον πάγκο.

-Οι φιλοξενούμενοι δε “πιέστηκαν” στην άμυνα τους. Ίσως γιατί είχαν έντονη την αίσθηση του ελέγχου του ματς. Ήταν αρκετό να διατηρούν τις θέσεις τους και να βγάλουν τους αυτοματισμούς τους στα μετόπισθεν (στα αμυντικά rotations όποτε χρειάστηκε) για να κρατήσουν τους Λιμουζό χαμηλά, χωρίς να σπαταλήσουν μεγάλα επίπεδα ενέργειας. Αν θα πρέπει να “γκρινιάξουμε” για κάτι αυτό είναι το αμυντικό ριμπάουντ, όπου η συνολική επίδοση είναι κακή από μια εκ των top rebounding teams της λίγκας. Ο Αγραβάνης κοιμόταν από την αρχή και σωστά ο Σφαιρόπουλος τον καθήλωσε στον πάγκο (γιατί αλλιώς ο Ντάνιελς μπορεί να διεκδικούσε το MVP της αγωνιστικής..) δείχνοντας του πως πρέπει να αντιμετωπίζει (σε πνευματικό επίπεδο) κάθε παιχνίδι ανεξάρτητα από τον αντίπαλο. Ευθύνη (σημαντική) εδώ έχουν και τα γκαρντς μιας και μεμονωμένες καταστάσεις αδράνειας των περιφερειακών στη μπροστινή γραμμή (“έφαγαν” διεισδύσεις από τον άξονα) έβαλε την ομαδική άμυνα σε κατάσταση “επούλωσης” η οποία παρήγαγε χαμένα αμυντικά ριμπάουντς.

Υ.Γ: Η μαύρη εμφάνιση είναι όλα τα λεφτά.. 

Be like Nick..

Πόδια, playmaking και αλτρουισμός. Αυτοί είναι κατά το Hoopfellas οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το οικοδόμημα του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πάνω σε αυτά τα χαρακτηριστικά κατά τη ταπεινή μου γνώμη πρέπει να χτίζονται οι ομάδες και δη αυτές του υψηλότερου επιπέδου. Αυτά είναι και τα βασικά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητας του Νικ Καλάθη. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να υιοθετήσει αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά ως βάση στη δική του αγωνιστική ταυτότητα σε ομαδικό επίπεδο;

Δεν είναι τόσο εύκολο. Στο ματς με τη Ζιελόνα οι πράσινοι έκαναν μια καλή επίδειξη των δυνατοτήτων τους ως ομάδα σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού. Περισσότερο από όλα μου άρεσε η προσαρμοστικότητα του απέναντι στις άμυνες του Φιλιπόφσκι. Η ομάδα έχει δουλέψει στην επίθεση της, η οποία ως “βάση” (σε επίπεδο χτισίματος) είναι καλύτερη από ότι δείχνουν τα νούμερα της. Ο Παναθηναϊκός χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη εναλλακτικών πηγών δημιουργίας που δίνουν τη δυνατότητα στην ομάδα να αποκωδικοποιεί γρήγορα άμυνες και αιφνίδιες αλλαγές αμυντικής φιλοσοφίας εντός των παιχνιδιών συν ότι το μεγαλύτερο μέρος των plays στην επίθεση του κόουτς Τζόρτζεβιτς χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία μια συνεχούς ροής αν και αυτή αντισταθμίζεται κάπως από τη ροπή της ίδιας της επίθεσης να αφήνει τη μπάλα στα χέρια του δημιουργού λίγο παραπάνω χρόνο, στην αναζήτηση της ιδανικής πάσας και του σωστού timing. Τι φταίει όμως και ο Παναθηναϊκός δε παίρνει το μέγιστο από την επίθεση του (συνολικά χαμηλό ORAT με 104.8 ανά 100 κατοχές) ;

Η απάντηση είναι απλή. Το μπάσκετ είναι συνέχεια. Και η συνέχεια χτίζει τον ρυθμό. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να βρεί τη “γέφυρα” που θα συνδέσει την άμυνα με την επίθεση του, χωρίς να το έχει καταφέρει σε μόνιμη βάση μέχρι τώρα. Οι τραυματισμοί κοστίζουν ανάσες, πολλές από τις units (ειδικά η second unit) είναι αμυντικά ανεπαρκείς και τα vibes μιας κακής άμυνας (σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο) μεταφέρονται στην επόμενη επίθεση με συνέπεια να επηρεάζουν τη κυκλοφορία, τα σκριν σου, το μυαλό σου το ίδιο.. Ο Παναθηναϊκός έχει δυνατότητες φέτος αρκεί να ζυγίσει καλά τα πράγματα πριν το TOP-16. Η ομάδα πρέπει να είναι έτοιμη, στελεχωμένη έτσι, ώστε να παίζει όσο το δυνατόν περισσότερα λεπτά πραγματικά καλή άμυνα απέναντι σε τοπ-ανταγωνισμό για να έρθει ως φυσικό επακόλουθο και η καλύτερη επίθεση. Ένας τομέας όπου οι πράσινοι έχουν δουλέψει καλύτερα από ότι τα τελευταία χρόνια..
Το κρίσιμο ματς με τη Ζιελόνα αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία για να δείξουν οι πράσινοι ορισμένες από τις δυνατότητες τους. Είναι πολύ σημαντικό όμως ότι αγωνίστηκαν απέναντι σε μια μαχητική αλλά πολύ limited επιθετικά ομάδα χωρίς ικανότητα στη προσωπική φάση και τη περιφερειακή εκτέλεση. Βασικά τη πιο αδύνατη επιθετικά ομάδα της διοργάνωσης (η Λιμόζ κατά σύμπτωση έχει το δεύτερο χειρότερο ΟRAT, σαφώς περισσότερο ατομικό ταλέντο οι Γάλλοι αλλά λιγότερο δουλεμένοι συνολικά από προπονητικής άποψης). Αυτό σημαίνει ότι μετά από ένα σημείο η άμυνα τους δε δέχθηκε πίεση όπως σας είχαμε προϊδεάσει στο καθιερωμένο Preview της εβδομάδας.. Κάπως έτσι οι πράσινοι παρουσίασαν καλό μπάσκετ συνολικά. Πιο συγκεκριμένα..

-Ποικιλία σε επιθετικά plays στις αμυντικές εναλλαγές του Φιλιπόφσκι που προσπάθησε να φρενάρει τους γηπεδούχους κρατώντας τους μακριά από το να βρούν ρυθμό, κατάσταση που θα τελείωνε το παιχνίδι. Quick Hitter Offense με Elevator Screen για τον Φελντέιν (παρότι δεν ήταν η βραδιά του), αποτελεσματικά Staggered για κόψιμο “πάνω” στην άμυνα (δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού του Πάβλοβιτς, έτσι για να το έχετε υπόψη..), Weak Side Cuts (πάλι με Elevator Screens) στη πλάτη της άμυνας απέναντι σε ζώνη, Early posts σε καταστάσεις τρανζίσιον κυρίως με τον παίχτη της θέσης “3”, 1-4 High Stack Offense (o PG ψηλά και οι υπόλοιποι 4 σε οριζόντια παράταξη στο ύψος του High Post σε αρχική διάταξη). Όλες οι καταστάσεις με εξαιρετικό spacing. Και εδώ (όπως και ο Ολυμπιακός) η ελληνική ομάδα μπορούσε εύκολα να φτάσει τους 90 πόντους αν ήταν στοιχειωδώς εύστοχη στις προσωπικές (12/22) και δεν έριχνε (σωστά) ρυθμό στο τέλος όπου όλα είχαν κριθεί. Απαράδεκτο και πάλι το γεγονός να βρίσκονται στο παρκέ τόσο χοντρά λεπτά παίχτες που τραβάνε κουπί και μιλάω για τους περιφερειακούς. Η εικόνα (το έχω ξαναπεί) είναι αποκρουστική. Κόουτς, πήρες τον Παππά για “ασφάλεια” γιατί δεν ήξερες πως θα εξελιχθεί το ματς. Κατανοητό. Παίξε όμως 2 wings αγοράζοντας χρόνο για τα γκαρντς σου. Ανέβασε τον Γιάνκοβιτς στο “2” για λίγο και ας μη σου φαίνεται λειτουργικό. Θα εξυπηρετήσει ανώτερους σκοπούς..

-Ο Παναθηναϊκός “ξεχαρβάλωσε” την άμυνα των Πολωνών ακουμπώντας τη μπάλα στο post στον Ραντούλιτσα και παίζοντας πάνω στην ικανότητα του Σέρβου να τη βγάλει από πάνω του στο σωστό timing. Έτσι “έσπασε” τα Double teams του Φιλιπόφσκι ο οποίος έστελνε  παίχτη της αδύνατης πλευράς στο ντουμπλάρισμα. Στην 1-4 High Stack που σας ανέφερα πιο πάνω (επίθεση που ευνοεί τα κοψίματα με τη δημιουργία κατάλληλου χώρου στη ρακέτα) ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς στηρίχτηκε εκτός από το μέγεθος και στην οξυδέρκεια του Ραντούλιτσα. Short Roll μετά από Pick και πάσα-σκαλοπάτι στη γραμμή των προσωπικών ώστε ο ίδιος να ψάξει το κόψιμο στη τελική γραμμή, ανέβασμα στο High post στα PnR με το “4”, τη στιγμή που η θέση του Σέρβου γίγαντα στη πληθώρα των plays καθορίζεται από το ποιος (αυτός ή ο Γκιστ) έχει τον ρόλο του κυρίως screener. Για να ολοκληρώσω, ο Ραντούλιτσα έχει μεγάλο πρόβλημα στο αμυντικό κομμάτι (ένας λόγος ακόμα για τον οποίο οι πράσινοι πρέπει να ενισχύσουν τη γραμμή ψηλών με συγκεκριμένο παίχτη) όμως στην επίθεση δείχνει το πόσο σημαντικό είναι να έχεις ψηλό που διαβάζει, πασάρει σε σωστό χρόνο από τα Double teams και είναι αξιόπιστος (αρκετά) από τη γραμμή των προσωπικών.
Περιμένω να γίνει το αυτονόητο ενόψει TOP-16 και ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει ψηλό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ο οποίος τουλάχιστον θα μπορεί να αμυνθεί πραγματικά. Ο ανταγωνισμός στην επόμενη φάση θα είναι τόσο σκληρός που το παραμικρό λάθος θα κοστίσει..

Μπορεί η Μακάμπι την ολική επαναφορά..;

Ο Τάμπακ κάνει μεγάλο αγώνα για να φέρει το καράβι στα ίσα όμως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και σαφέστατα παρουσιάζει αντικειμενικές δυσκολίες από τη στιγμή που παρέλαβε τεχνικά “καμμένη γη”. Η παραπάνω υπομονή που έδειξε το Front office της Μακάμπι με τον Γκούντες μπορεί να κοστίσει φέτος στην “ομάδα του λαού” η οποία όμως είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι κρατώντας τη τύχη της στα δικά της χέρια. Η Μακάμπι είναι μια ομάδα με καλούς παίχτες αλλά κακό σύνολο, αδούλευτο στα μετόπισθεν. Ο Κροάτης τεχνικός έχει κάνει στροφή στο αμυντικό κομμάτι σε αυτό το μικρό διάστημα παραμονής του στο Ισραήλ αφιερώνοντας εκεί (όπως μου είπαν άνθρωποι της ομάδας) τις περισσότερες εργατοώρες. Το ματς με τη Μπάμπεργκ ήταν ίσως το καλύτερο φετινό παιχνίδι της Μακάμπι η οποία ακόμα δε παίζει κάτι σύνθετο στην επίθεση της αλλά προσπαθεί να αλλάξει συνολικά κατεύθυνση και να βρεί ρυθμό μέσα από defensive stops που δίνει στα μετόπισθεν. Ο Τάμπακ (με τον Φάρμαρ εκτός rotation) ξεκίνησε με δύο Wings (για να έχει τουλάχιστον ένα κλασσικό γκαρντ, τον Οχαγιόν, από πίσω) απέναντι σε μια ομάδα που παίζει με Two-guard lineups και είναι εξαιρετική στο να ελέγχει το τέμπο των παιχνιδιών ακριβώς επειδή οι περιφερειακοί της (Ουοναμέηκερ, Στρέλνιεκς, Ζήσης) είναι πολύ ικανοί στο να παίζουν με το χρονόμετρο γνωρίζοντας πότε θα σπρώξουν τη μπάλα γρήγορα μπροστά και πότε θα πάνε την ομάδα σε σετ καταστάσεις. Ήταν η πρώτη φορά που η Μακάμπι φέτος έβγαλε τη γνωστή, παραδοσιακή της ορμή που τη διακρίνει στο συγκεκριμένο γήπεδο παίρνοντας τεράστια ώθηση από την άμυνα και το τρίποντο, όπου σούταρε με 64% (16/25 συνολικά, 5/7 ο Λάντεσμπεργκ και 7/8 η τριάδα των φόργουορντς Σμιθ-Πνίνι-Μπέντερ). Ο Ρότσεστι (21/21 προσωπικές, άχαστος φέτος συν 45% στο τρίποντο) είναι απολαυστικός και ο Εμπάκουε αποτελεί τη κολόνα της Μακάμπι στο ζωγραφιστό.

Οι Ισραηλινοί θέλουν το +11 στη Πόλη τη τελευταία αγωνιστική απέναντι στη Νταρουσάφακα. Υπό διαφορετικές συνθήκες (διακύβευμα μόνο η νίκη και όχι η διαφορά) θα πόνταρα στους Ισραηλινούς στο συγκεκριμένο ματς λόγω μομέντουμ και τεχνογνωσίας σε αυτό το επίπεδο όμως το ζητούμενο του +11 μπορεί να σε πνίξει. Στη πραγματικότητα εάν δε το διαχειριστείς σωστά και με χειρουργική ακρίβεια μπορεί η όλη βραδιά να μετατραπεί σε κάζο. Ο Μαχμούτι έχει έμπειρους παίχτες και θα προσπαθήσει να πάρει κεφάλι νωρίς συντηρώντας έστω μια μικρή διαφορά που θα μετατοπίσει τον διεκδικούμενο στόχο στο μεγαλύτερο μέρος του ματς από τη θέση “διαφορά” στη θέση “προβάδισμα στο σκορ”. Η Νταρουσάφακα δεν υστερεί σε ποιότητα και είναι πιο σωστά στελεχωμένη από την “ομάδα του λαού” όμως δεν έχει χιλιόμετρα στη διοργάνωση και αυτό το status κάνει την αναμέτρηση πολύ ενδιαφέρουσα. Δε ξέρω, σε αυτή τη περίοδο, το κατά πόσο μπορεί η Μακάμπι να μείνει προσηλωμένη στην άμυνα της ειδικά από τη στιγμή που δε της βγαίνει το ματς. Πάντως οι Ισραηλινοί σχεδιάζουν αλλαγές στο ρόστερ σε περίπτωση πρόκρισης. Ο Τάμπακ δήλωσε ξεκάθαρα ότι “μαζί Ρότσεστι-Φάρμαρ δε βγαίνει” (σώπα..) έχοντας δείξει ξεκάθαρη προτίμηση στον πρώτο και στέλνοντας τον πρώην σταρ των Λέηκερς και το μεγάλο του συμβόλαιο στην έξοδο. Ο Βούισιτς του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη ενώ παράλληλα έχουν ανέβει και τα λεπτά του Μπέντερ (17′ στη Σαρδηνία, 13′ προχθές) γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εφόσον ο Ραντλ είναι υγιής, η Μακάμπι ίσως να μη κοιτάξει ψηλό. Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει, στο “5”. Το δεδομένο είναι ότι ο Τάμπακ θα πάρει γκαρντ και ήδη η Μακάμπι κοιτάζει περιφερειακό από ομάδα του Eurocup. Όλα θα εξαρτηθούν βέβαια από το παιχνίδι της Πόλης. Γιατί από τη Παρασκευή διόλου απίθανο να μετακομίσει η ίδια η Μακάμπι στο Eurocup..
Σωστό ή Λά-σ-ος..;

Μια άλλη περίπτωση “καπεταναίου” που προσπαθεί επίσης να βάλει πάλι το καράβι στη σωστή κατεύθυνση εκτυλίσσεται στη Μαδρίτη. Η Ρεάλ αντιμετωπίζει πολλά αγωνιστικά προβλήματα και τα δύο τελευταία ματς (Φενέρ, Μπάγερν) λειτούργησαν ως ηλεκτροσόκ μιας και το “πρέπει” ήταν τεράστιο. Το δίδυμο Ροντρίγκεθ-Γιούλ ήταν too much για του Βαυαρούς και ο μαστρο-Πέσιτς έμοιαζε ανήμπορος να φανεί ανταγωνιστικός τη στιγμή που η ομάδα του δεν έπαιζε καθόλου άμυνα, παρουσιάζοντας ένα πνευματικά (κυρίως) ευάλωτο προφίλ που συνέβαλλε στη πλήρη έλλειψη συγκέντρωσης στα μετόπισθεν. Το θέμα στη Μαδρίτη πλέον (μιας και η Ρεάλ θα είναι στο TOP-16) είναι οι προσθήκες που επιχειρεί ο Πάμπλο Λάσο, ο οποίος κατάλαβε ότι το καλοκαιρινό του σχέδιο δεν έπιασε και η Ρεάλ δε θα μετατραπεί σε Ουόριορς. Ο Ισπανός κόουτς με εκπλήσσει συνεχώς, το παραδέχομαι.. Ο συνεργάτης μου στη Μαδρίτη μου είπε ότι όντως στη Ρεάλ κοιτούν τη περίπτωση Κοζέρ, η οποία στα μάτια μου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Φιλτράροντας προσεκτικά το Playbook του Λάσο φέτος μπορώ να διακρίνω ότι ο Γάλλος “πλάγιος” της Λαμποράλ μπορεί να απορροφηθεί καλά στη Diamond Offense για παράδειγμα όμως η έλλειψη playmaking στο παιχνίδι του (σε αντίθεση με αυτό του Ρούντι) κάνει την επίθεση των πρωταθλητών πιο limited και ρηχή μιας και ο συγκεκριμένος μπορεί να προσφέρει εκτέλεση και όχι δημιουργία (δηλ. Στη Diamond μπορεί να εκτελέσει μετά από συνεχόμενα cross screens αλλά σε περίπτωση αμυντικής  “αλλαγής” δε μπορεί δώσει ροή στην επίθεση συνεχίζοντας να τη τρέχει με τη μπάλα στα χέρια). Ουσιαστικά μια επίθεση που είναι δομημένη σε τρία στάδια (θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτό) χάνει σε επιλογές και γίνεται πιο εύκολα αναγνώσιμη όσο περνούν τα δευτερόλεπτα στο παρκέ. Αν η Ρεάλ ήθελε περιφερειακό αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να κινηθεί για άσσο και μάλιστα τύπου Ντρέηπερ για να απελευθερώσει τον Ντόνσιτς στα φτερά.

Ντεμπούτο έκανε στο Μόναχο και ο Maurice Ndour (5′-2PTS, 1 REB) ο οποίος (όπως σας έχω ήδη πει) είναι καλός παίχτης όμως η επιλογή του με βάση τις πραγματικές ανάγκες της ομάδας με βάζει σε σκέψεις. Στα συν του ότι μπορεί να παίξει με οποιονδήποτε ψηλό του ρόστερ δίνοντας επιλογές στο Λάσο. Όμως η Ρεάλ αυτή τη στιγμή χρειαζόταν περισσότερο ένα “5” που θα της δώσει συγκεκριμένα πράγματα στην άμυνα (όπως ο Σλότερ) παρά ένα Face-up “4”. Κάτι μου λέει ότι περισσεύει ο Τόμκινς..

Πάμε για μια τελευταία αγωνιστική η οποία θα κρίνει πολλά για τη συνέχεια. Ακόμα όλα είναι ρευστά με ζωντανή τη πιθανότητα να έχουμε δύο αρκετά ισορροπημένους ομίλους. Η Ρεάλ δύσκολα θα απειληθεί εντός από το Στρασβούργο (το παίρνουμε ως δεδομένο) ενώ στο Βελιγράδι θα γίνει ματς-κόλαση. Ρίξτε μια ματιά..