Sons Of Anarchy

Αμεεε..

Εισαγωγή

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού στη Μόσχα ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ματς σε τεχνικό επίπεδο που είδαμε φέτος στη διοργάνωση. Δύο προπονητές πολύ διαβασμένοι, με καλά δουλεμένα σύνολα και έτοιμες καταστάσεις στο πλάνο μάχης οι οποίες ευελπιστούσαν ότι θα έδιναν στην ομάδα τους το τιμόνι του αγώνα. Παράλληλα ήταν ένα σημαντικό ματς σε επίπεδο διαχείρισης, αντιδράσεων και αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε δύο ομάδες που έχουν ισχυρές πιθανότητες και φέτος να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου.
Προτού περάσω σε πιο τεχνικά θέματα θα ήθελα να πούμε δύο κουβέντες για το θέμα των Refs ώστε να καταλάβει ο κόσμος τι πραγματικά συνέβη στη Megasport Arena τη Παρασκευή, οπότε και η ομάδα του Ιτούδη βαρέθηκε να εκτελεί προσωπικές, γεγονός που έγειρε υπέρ της τη ζυγαριά. Ο Ολυμπιακός συνολικά στη Μόσχα δεν έπεσε θύμα λάθος αποφάσεων ή μιας τάσης των διαιτητών να “ξεχωρίσουν” στοχευμένα, σφυρίγματα υπέρ της γηπεδούχου. Λάθη μπορούν να γίνουν (όπως ο “πελαργός” αλά Καράτε Κιντ του Τεόντοσιτς στον Μάντζαρη) όμως τη Παρασκευή δε παρακολουθήσαμε μια τέτοια κατάσταση αλλά κάτι βαθύτερο και πιο σημαντικό. Οι διαιτητές είχαν αποφασίσει να προσεγγίσουν το παιχνίδι με έναν συγκεκριμένο τρόπο ο οποίος εξ αρχής δημιουργούσε ένα πλαίσιο σαφώς πιο βολικό για τη μια ομάδα. Προσέξτε, δε θεωρώ ότι υπήρχε ανισορροπία ή διαφορετικά κριτήρια στις άμυνες των ομάδων. Απλά η συγκεκριμένη προσέγγιση δημιουργούσε από την αρχή ντεζαβαντάζ για την ομάδα που έχει δουλευτεί για να παίζει πιο επιθετικά στην άμυνα και εκεί έχει χτίσει ολόκληρο το παιχνίδι της. Η ΤΣΣΚΑ από τη φύση της φέτος δε μπορεί να είναι τόσο aggressive σε επίπεδο επαφών. Απλά δε το κάνει.. Το θέμα είναι τι θα κάνει η διοικούσα αρχή της διοργάνωσης για αυτό. Ποια κατεύθυνση θα επιλέξει η Ευρωλίγκα; Θα κάνει ξεκάθαρα τα κριτήρια με λεπτομερειακή οριοθέτηση των κανονισμών και της οπτικής των διαιτητών; Θυμάμαι παλαιότερα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να τρίζει τα δόντια σε όλους για το συγκεκριμένο θέμα λέγοντας ότι “επιτέλους πρέπει να μας πουν τι είναι φάουλ και τι όχι ώστε να μπορούμε να ετοιμάσουμε τις ομάδες μας..”. Πρέπει να υπάρχει μια, ενιαία γραμμή όλη τη σεζόν η οποία θα ακολουθείται ευλαβικά από όλους. Δε γίνεται η άμυνα του Ολυμπιακού (ίδια ένταση και επίπεδο επαφών) να αντιμετωπίζεται με διαφορετικά κριτήρια ανάλογα με το που παίζει και ποιόν έχει αντίπαλο. Μη μπερδεύετε άλλο τους προπονητές (όλους) που έχουν δουλέψει τόσο για να περάσουν πράγματα στις ομάδες τους μέχρι τώρα στη σεζόν. Μια γραμμή λοιπόν.. Όσο για τη δική μου οπτική και άποψη πάνω στο θέμα, καθαρά υποκειμενικά, θα πω straight ότι μου αρέσει το μπάσκετ με πολλές επαφές. Η δική μου ομάδα έτσι θα έπαιζε, αυτό το στυλ θα επέλεγα εφόσον είχα τη δυνατότητα. Είναι χαρακτηριστικό της σχολής μας άλλωστε που έχει χτίσει σε αυτό το physical profile. Αν αυτό δεν αρέσει στην οποιαδήποτε διοικούσα αρχή της εκάστοτε διοργάνωσης θα πρέπει να το κάνει ξεκάθαρο και να ενημερώσει (έπρεπε να το είχε ήδη κάνει πολύ πριν ξεκινήσει η σεζόν) για το τι επιτρέπεται και τι όχι. Και εμείς (σαν σχολή μιλάω) θα κάνουμε τις “προσαρμογές” μας..

Flashback: Το ίδιο φάντασμα είχε στοιχειώσει και παλαιότερα την Ευρωλίγκα. Συγκεκριμένα το 2011. Η Μοντεπάσκι εκείνη τη σεζόν, με μια παρόμοια φιλοσοφία στο κομμάτι “επαφή στα μετόπισθεν” και πολύ physical basketball παρουσίασε από το ξεκίνημα της σεζόν τη καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη. Στη σειρά με τον Ολυμπιακό επιβλήθηκε ουσιαστικά με αυτό το χαρακτηριστικό ως βασικό της όπλο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, θα χαρακτήριζα το αμυντικό performance των Ιταλών στα συγκεκριμένα παιχνίδια ως “ποίημα”. Στο F4 κατά έναν μαγικό τρόπο τα κριτήρια άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός (η καλύτερη ομάδα από τις 4 της Βαρκελώνης, γκραν φαβορί ακόμα και με τα πρότερα κριτήρια) το πιστώθηκε αυτό. Πιθανόν δε θα άλλαζε το αποτέλεσμα όμως αυτή η αλλαγή στη φιλοσοφία των διαιτητών στέρησε από τους Ιταλούς τη δυνατότητα να ρίξουν τη καλύτερη τους ζαριά για τον τίτλο. Ευτυχώς για τη χώρα μας.. Στα μάτια μου όμως η διοργάνωση τότε δέχθηκε ισχυρό πλήγμα..


Μόσχα

Στη Μόσχα έγινε μεγάλη μάχη σε επίπεδο παιχτών και προπονητών με την “αρκούδα” να φεύγει τελικά νικήτρια από ένα ματς που ήταν απαραίτητο για αυτήν να πάρει έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στο γκρούπ. Και οι δύο προπονητές παρουσίασαν αρκετά πράγματα όμως επαναλαμβάνω το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έγκειται στον τρόπο που αλληλοεπιδρούν οι ομάδες (και οι τακτικές τους) στο παρκέ. Μερικές από τις σημειώσεις μου..

-Η ΤΣΣΚΑ (όπως σημειώσαμε στο Preview) χτύπησε τον Ολυμπιακό από τον άξονα, πεδίο στο οποίο η επίθεση της δουλεύει σε πολύ υψηλό επίπεδο όλη τη σεζόν. Στήνοντας το σκηνικό για να παράγει από εκεί, πάτησε στο μέγεθος της σαν ομάδα. Ήταν έτοιμη να το κάνει και να παίξει πάνω σε αυτό διαβάζοντας κάθε miss match απέναντι σε μια (μετά το ξεκίνημα του αγώνα) Switching Everything άμυνα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ο κόουτς Ιτούδης έστησε έναν καλό Passing Forward (Κριάπα, Βορόντσεβιτς) στο ψηλό post σε κάθε side pick, βγάζοντας γρήγορα τη μπάλα από τη Hedge άμυνα των ερυθρολεύκων στον PF που διάβαζε άμεσα επιλέγοντας αν όχι τη καλύτερη κατάσταση εκτέλεσης, τη μετακίνηση της μπάλας στο σημείο που θα αναγκάσει την ερυθρόλευκη άμυνα να τρέξει περισσότερο. Μη ξεχνάμε ότι παραδοσιακά η ΤΣΣΚΑ είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες σε καταστάσεις με παίχτη παραπάνω. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίον οι γηπεδούχοι αποκωδικοποιούσαν τα πάντα στο παρκέ και προσάρμοζαν την επίθεση τους σε μικρό χρόνο. Απομόνωναν τις καταστάσεις στις οποίες είχαν πλεονέκτημα χαμηλά αδειάζοντας άμεσα τη ρακέτα για καθαρό one on one βασιζόμενοι στην ικανότητα τους να εισάγουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό (είναι πολύ δυνατοί στην εισαγωγική πάσα, ειδικά από τον άξονα). Σε αυτό το κομμάτι (επίθεση από τον άξονα) σημαντικός ήταν ο Φρίλαντ ο οποίος εξέθεσε τον Μιλουτίνοβ βγάζοντας τον “εκτός” συνεχώς στη μάχη θέσης. Ουσιαστικά η αδυναμία του Σέρβου να διεκδικήσει δυναμικά τον χώρο του στην άμυνα ήταν και ο λόγος για τον οποίο έκατσε μόνιμα στον πάγκο μιας και κρίθηκε εκτός κλίματος αγώνα. Ακόμα και σε καταστάσεις transition επίθεσης η ΤΣΣΚΑ δουλεύει κεντρικό σκριν στον Τεόντοσιτς στον άξονα ψάχνοντας την εξαιρετική κάθετη τους πάσα σε δύο cuts που μπαίνουν από την αδύνατη πλευρά, με τους cutters στην εξέλιξη να γίνονται αυτόματα screeners για ελεύθερο τρίποντο του Ντε Κολό στην γωνία της δυνατής πλευράς.

Ξεκάθαρα ο κόουτς Ιτούδης έχτισε όλη την επίθεση της ομάδας του με γνώμονα την τακτική του αντιπάλου και την ικανότητα του να παίζει με “αλλαγές” προσπαθώντας να παρουσιάσει μια ΤΣΣΚΑ έτοιμη να μετατρέψει αυτή τη τακτική σε δικό της όπλο. Τον είδαμε επανειλημμένως να βάζει σκριν στη πλάτη του Χάντερ στην “αλλαγή” σε κεντρικά picks στον άξονα ενώ σε παρόμοιο play με κάθετο σκριν (το οποίο παίζουν πολύ οι Ρώσοι φέτος, χαρακτηριστικό το παιχνίδι της προηγούμενης εβδομάδας) που οδηγεί σε τρίποντο από τη κορυφή της ρακέτας, με δεδομένη την ικανότητα της αντίπαλης άμυνας πήγαν με πολύ υπομονή σε High Low απορρίπτοντας το τρίποντο απέναντι σε μακριά χέρια ή σε γρήγορο χρόνο. Προχωρώντας στο ματς ο Έλληνας προπονητής της “αρκούδας” παρουσίασε (στη ίδια βάση και φιλοσοφία) 1-4 High Stack Offense, η οποία κατέληγε σε Α-Set μετά από συνεχόμενες Hand off συνεργασίες στη περιφέρεια που σκόπευαν στο να κερδίσουν πλεονέκτημα μέσα από τις “αλλαγές” του αντιπάλου, και 1-4 Low Stck Offense (με 4 παίχτες παρατεταγμένους στη baseline) την οποία συχνά φέτος οι Τεόντοσιτς-Ντε Κολό “καίνε” με τη ροπή τους να επιτεθούν στο καλάθι σε πρώτο χρόνο. Σε μια ευρύτερη βάση, ο Δημήτρης Ιτούδης ήθελε οι παίχτες του να επιτίθενται σε συνέχεια πάνω στο ευνοϊκότερο για αυτούς ζευγάρι στην άμυνα του Ολυμπιακού και μέσα από το ζωγραφιστό (είτε με διείσδυση είτε με post παιχνίδι) εκτιμώντας ότι σε αυτή τακτική σε βάθος χρόνου θα δικαιώσει την ομάδα του και θα κάνει την επίθεση της σαφώς πιο Efficient. Νομίζω δικαιώθηκε..

-Ο κόουτς Σφαιρόπουλος πάτησε στις πιο “ασφαλείς” καταστάσεις που περιέχει το playbook του και συνολικά στο επιθετικό κομμάτι πήγες αρκετά καλά απέναντι σε ένα αρκετά διαβασμένο αντίπαλο, πατώντας στην ικανότητα της ομάδας του να “αλλάζει δέρμα” ανάλογα με τη περίσταση. Σημειώστε αυτό που ακολουθεί. Ο Ολυμπιακός φέτος δεν έχει τόσο μεγάλη ποικιλία στο επιθετικό του Playbook όμως χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να μπορεί να παράγει τελείως διαφορετική επίθεση παίζοντας ακριβώς το ίδιο play με διαφορετική όμως διάταξη παιχτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Post επίθεση της ομάδας με τον Χάκετ ή τον Πρίντεζη (ακόμα και τον Λοτζέσκι) και το πως ιεραρχούνταν οι προτεραιότητες αυτής ανάλογα με τους συνδυασμούς παιχτών που βρίσκονταν στη Strong Side. O αντίπαλος ήταν διαβασμένος και εστίασε στο να κλειδώσει το baseline cut του ψηλού από την αδύνατη πλευρά στη καρδιά της ρακέτας φορτώνοντας το ζωγραφιστό όμως είναι γεγονός ότι ανάλογα με τους συνδυασμούς που επέλεγε η ελληνική ομάδα στη διάταξη μπορούσε να ανοίξει νέους ορίζοντες στην επίθεση της. Ο Ολυμπιακός ήταν πιο παραγωγικός όταν κατάφερε να νιώσει δυνατός περνώντας με τη μπάλα στο ζωγραφιστό γιατί στο ξεκίνημα μόνο αυτή την αίσθηση δε μου έδωσε. Βασίστηκε κυρίως στη γνωστή 2-3 Low επίθεση του (δε το γνωρίζω όμως εκτιμώ ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι μεγάλος φαν του Tom Izzo και του μπάσκετ των Spartans..) με διπλό σκριν του “5”, ένα ψηλά και ένα κάθετο είτε στον άξονα είτε στο φτερό. Με τον Λοτζέσκι στη πλευρά του δίνεται η δυνατότητα για άμεση εκτέλεση μετά από Curl cut όμως με τον Στρόμπερι διάλεξε ένα Flare Screen ώστε να αναμείξει τον Τεόντοσιτς στη τελική προσπάθεια (είτε με τον Αμερικανό να τον χτυπάει στα πόδια είτε με post παιχνίδι του ψηλού σε περίπτωση “αλλαγής” του Σέρβου πόιντ). Η ΤΣΣΚΑ πίεσε αρκετά το ερυθρόλευκο “5” όταν αυτό ανέβαινε ψηλά με την ιδιότητα του ball mover και όχι του screener απενεργοποιώντας καταστάσεις που λειτουργούσαν σε αυτή τη βάση. Στην άλλη πλευρά, όταν οι ερυθρόλευκοι σέντερ πίεσαν ψηλά, ο Χάινς έβαλε πολύ αποτελεσματικά τη μπάλα στο παρκέ. Άλλωστε η ταχύτητα του σε μικρό χώρο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του (θυμηθείτε τα safe plays του Ντούντα με τα drives του Αμερικανού σέντερ από τη γραμμή των προσωπικών όταν οι ερυθρόλευκοι χρειάζονταν σκορ στη τελική ευθεία του ματς).

Και οι δύο προπονητές προσπάθησαν να δημιουργήσουν καταστάσεις μέσω Staggered Screens. Ο Ολυμπιακός με τον Σπανούλη (κυνήγι ο Χίγκινς, Show& Recover ο Χάινς στη κορυφή) και η ΤΣΣΚΑ για τον Χίγκινς ο οποίος ήταν εξαιρετικός συνολικά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Ιτούδης έχει δουλέψει πολύ με τον Αμερικανό wing τον οποίο το πρόγραμμα της ΤΣΣΚΑ έχει βελτιώσει σε τομείς του παιχνιδιού του τους οποίους είχε καλλιεργήσει λιγότερο μέχρι τώρα. Ο Έλληνας κόουτς τον ανεβάζει στα γκαρντς και του δίνει ρόλο facilitator ώστε να είναι πιο λειτουργικός σε ένα backcourt που διαθέτει τους Τεόντοσιτς-Ντε Κολό. Παράλληλα η ΤΣΣΚΑ εξοικονομεί έτσι περισσότερα χρόνο για τα σχήματα με τους τρείς ημίψηλους (τρείς εκ των Χάινς, Βορόντσεβιτς, Κουρμπάνοβ, Κριάπα) τα οποία αποτελούν φέτος το σήμα κατατεθέν της μιας και τη βοηθούν να παραμένει γρήγορη διατηρώντας το μέγεθος της σαν ομάδα. Δείτε πόσο σημαντικός είναι ο Κουρμπάνοβ, ένα παιδί που ο κόουτς ανεβάζει συχνά στη κορυφή της άμυνας του για να ματσάρει ψηλά γκαρντς (έτοιμη απάντηση στο post παιχνίδι του Χάκετ) ενώ το πρόσωπο/πλάτη παιχνίδι δίνει μια πολυδιάστατη έκφραση στην επίθεση των Ρώσων. Ο φετινός ρόλος του συγκεκριμένου παίχτη και γενικότερα η αναβαθμισμένη συμμετοχή των Ρώσων παιχτών είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το front office της ΤΣΣΚΑ..

-Ειλικρινά, δε κατάλαβα γιατί έμεινε στον πάγκο ο Όντομ. Στα μάτια μου ήταν μεγάλη έκπληξη καθώς εκτιμώ ότι το ματς του ταίριαζε. Ο Ολυμπιακός δε πήγε άσχημα στην άμυνα απέναντι στον Ντε Κολό όμως το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Μάντζαρη στην επίθεση αφαιρεί ένα σημαντικό υποστηρικτικό στοιχείο που βοηθούσε στη τήρηση του επιλεγμένου πλαισίου. Ο Όντομ θα μπορούσε να βρει μερικά τουλάχιστον λεπτά στο rotation ώστε να ανεβάσει η ελληνική ομάδα τη πίεση της στα γκαρντς και να “σπρώξει” την επίθεση του αντιπάλου έξω από το ζωγραφιστό της. Πραγματικά, δε το κατάλαβα..

Overall, ο Ολυμπιακός έχασε μια ευκαιρία και βρίσκεται σε μια όχι βολική πλέον θέση. Προσωπικά πιστεύω ακόμα στους ερυθρόλευκους. Μπορούν να κάνουν το ντεμαράζ στο δεύτερο γύρο, σε ένα πολύ ρευστό γκρούπ αρκεί να προσθέσουν 1-2 στοιχεία αυτή τη στιγμή και κυρίως να ξεκαθαρίσουν τους ρόλους στο rotation. Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται παίχτη στη θέση “5”. Μια φυσική παρουσία στο κέντρο της άμυνας που θα έχει σημαντικό αμυντικό impact και παιχνίδι συμβατό με το αντίστοιχο της ομάδας. Τα σχήματα με τον Πρίντεζη στο “5” (αμέσως η ΤΣΣΚΑ έδειξε μια ροπή να πάει τη μπάλα με drives μέχρι μέσα ελλείψει ψηλού που θα διορθώσει “λάθη” στη περιφερειακή άμυνα απλώνοντας δίχτυ μπροστά από το καλάθι) σε βάθος χρόνου θα φανεί ότι δεν είναι ότι πιο λειτουργικό (άσχετα αν μπορούν να λειτουργήσουν ως game changing-tricks). Ο Τζόι Ντόρσεϊ δεν είναι ο “βράχος” που ήταν πριν 3 χρόνια όμως μπορεί ακόμα να φέρει μια φυσική παρουσία στη ρακέτα του Ολυμπιακού και “κάλυψη” για τους υπόλοιπους υποστηρίζοντας αυτό το στυλ μπάσκετ. Είναι ιδιαίτερο παιδί όμως είναι δεδομένο ότι φέρνει κάποια πράγματα που μπορούν να αξιοποιηθούν και να δώσει ένα χέρι βοηθείας στον Νο1 Center της ομάδας, τον Χάντερ. Η Γαλατά όπως σας έχω πει μύρισε χρήμα και προσπαθεί να κερδίσει κάτι. Ο παίχτης θέλει να φύγει. Ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι έτοιμος με εναλλακτική για παν ενδεχόμενο. Σας έχω ήδη πει ότι ένα πολύ καλό fit θα ήταν ο Κόλτον Άιβερσον όμως η Καρσίγιακα πονήρεψε και ζητάει buy out μεγαλύτερο του 50% των ετησίων αποδοχών του παίχτη. Δε θα πάρω. Προτιμάω να τα φάω κεμπάπ..

Harley-duljica..

Πολύ μεγάλη νίκη για τον Παναθηναϊκό, σε ένα παιχνίδι το οποίο είχαμε χαρακτηρίσει ως ματς της χρονιάς, με πολλαπλά οφέλη. Οι πράσινοι,
-πήραν ένα Must win παιχνίδι παρά τα προβλήματα που τους ανάγκασαν ουσιαστικά να χρησιμοποιήσουν ένα 2-Guard και συνολικά 7-man rotation
-τελείωσαν τον πρώτο γύρο με θετικό πρόσημο νικώντας ένα μεγάλο όνομα (με πλούσιο Star quality στο ρόστερ) το οποίο μάλιστα τυγχάνει να αποτελεί και έναν από τους βασικούς ανταγωνιστές του στο γκρούπ.
-ανανέωσαν (ως οργανισμός) την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του προπονητή τους ο οποίος κέρδισε ένα μεγάλο αντίπαλο (και προσωπικό του δάσκαλο, τον Ίβκοβιτς) αλλά κυρίως δείχνει θετικός στο να κερδίσει τις εμμονές που τον ακολουθούσαν μέχρι τώρα στη σεζόν.

Και όλα αυτά ένα ματς πριν τη μεγάλη εντός έδρας αναμέτρηση με τη Φενέρ του έτερου δασκάλου, Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αλήθεια, κατά πόσο θα καταφέρει να ξανακερδίσει τους παίχτες του με ένα πιθανό δύο στα δύο απέναντι στη ναυαρχίδα της μεγάλης των “πλάβι” σχολής ο κόουτς Τζόρτζεβιτς; Πολύ λέω εγώ.. Άλλωστε σας έχω πει και στο παρελθόν η πίστη και η πειθώ είναι μεγάλο πράγμα στη προπονητική. Δεν έχει τόση σημασία αν αυτό που κηρύσσεις είναι σωστό αλλά το να πείσεις τους παίχτες σου ότι πράγματι είναι σωστό σε βαθμό που να το υποστηρίξουν μέχρι τέλους.. Πάμε να δούμε τι έχουμε κρατήσει από το ματς του ΟΑΚΑ..

-To ματς ήταν μια πρόκληση (όπως είχαμε υπογραμμίσει) και μια μεγάλη νίκη για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού ο οποίος ενωμένος και “μαζί” πέρασε αλώβητος μια πολύ σημαντική δοκιμασία σε ένα καίριο σημείο της σεζόν. Οι πράσινοι κυριάρχησαν πλήρως της Αναντολού στα λεγόμενα Intangibles, τα οποία δεν αποτυπώνονται στη στατιστική αλλά τόσο μεγάλο ρόλο παίζουν στο μπάσκετ. Ανταγωνιστικό πνεύμα, καρδιά, ένταση, πνευματική σκληράδα. Αυτή η επικράτηση του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι ανάγκασε την Αναντολού σε ένα ακόμα underperfomance στη φετινή διοργάνωση τη στιγμή που η ομάδα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ξεπερνούσε με αγωνιστική και σωματική υπέρβαση και το πρόβλημα που προέκυψε με τον Δημήτρη Διαμαντίδη..

-Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς παίρνει credit αυτή τη φορά, νομίζω απόλυτα δίκαια. Όπως “τρώει” τη σκληρή κριτική τόσο καιρό (καθόλου άδικα επίσης) έτσι θα λάβει και τα εύσημα τώρα. Μου άρεσε ο ρεαλισμός στο πλάνο του. Όντως η ομάδα έπαιξε με έντονο το στοιχείο ρεαλισμού στις εκδηλώσεις της μέσα στο παρκέ, ανάλογα με το τι μπορεί και τι όχι κάθε φορά. Ξεκίνησε το ματς προσπαθώντας να βάλει τους Πάβλοβιτς-Κούζμιτς “μέσα σε αυτό” από νωρίς, γνωρίζοντας ότι η κατάσταση επιτάσσει κάθε έξτρα βοήθεια που πιθανόν μπορεί να πάρει. Side post και συνεργασία των δύο στον άξονα (High low) πάντα πατώντας στην αγαπημένη του 1-3-1 επίθεση. Κέρδισε τον Πάβλοβιτς τη στιγμή που ο Κούζμιτς (κυρίως λόγω ιδιοσυγκρασίας) όπως και ο Μιλουτίνοβ λίγο νωρίτερα ήταν τόσο “εκτός” πνευματικά που δικαίως καρφώθηκε στον πάγκο. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι άξιζε μια ευκαιρία ο Παπαγιάννης. Όχι, ο 93αρης Duverioglou δεν είναι πολύ πιο περπατημένος..
Ο Σέρβος κόουτς των πρασίνων είχε μια ξεκάθαρη ιδέα για τη βάση του πλάνου του στην επίθεση στοχεύοντας να εξασφαλίσει καθαρό 1 on 1 παιχνίδι στον Ραντούλιτσα κατά πρώτο λόγο και έπειτα σε οποιονδήποτε άλλον παίχτη μπορεί να παράγει μέσα από τέτοιες καταστάσεις χαμηλά (Πάβλοβιτς, Γιάνκοβιτς, Γκιστ). Το κατάφερε όντας διαβασμένος στο πως θα δημιουργήσει το πλαίσιο για να εισάγει σωστά και με τις ευνοϊκότερες προϋποθέσεις (ματσάρισμα, timing εισαγωγής της μπάλας χαμηλά στην επίθεση) τη μπάλα στο Low post. Νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός ακούμπησε το μάξιμουμ σε αυτό το κομμάτι καταφέρνοντας να παρουσιάσει μια Efficient επίθεση και κυρίως να βρει ισορροπία στο αμυντικό transition απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί να τρέξει το γήπεδο πολύ καλύτερο από αυτόν. Αιχμή του δόρατος στη Post Offense των γηπεδούχων ήταν φυσικά ο πράσινος “Jax Teller”, Mίροσλαβ Ραντούλιτσα.

Ας είμαστε ειλικρινής. Όσοι γνωρίζουν πραγματικά το παιχνίδι του Ραντούλιτσα γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι αυτά που έκανε προχθές στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Αναντολού είναι μέρος των δυνατοτήτων του. Πρόκειται για έναν άρτιο τεχνικά ψηλό, σούπερ finisher με μια έκτη αίσθηση γύρω από το καλάθι με την οποία μπορεί να τελειώνει αποτελεσματικά τραβώντας το χέρι του πίσω στο baby hook και ένα Old School πέπλο το οποίο εκφράζεται μέσα από τη ικανότητα του να χρησιμοποιεί το ταμπλό και τις προσποιήσεις. Η δε ικανότητα του στη πάσα ανέβασε σημαντικά το Status του ως παίχτη. Βέβαια, όσο καλός είναι μπροστά τόσο κακός (ίσως και περισσότερο) είναι στα μετόπισθεν.. Για αυτό χρειάζεται να τον “ντύσεις” σωστά στο ρόστερ. Αυτό πληρώνει φέτος και σε προσωπικό επίπεδο ο Ραντούλιτσα και σε ομαδικό ο Παναθηναϊκός. Με ένα γρήγορο, αθλητικό “5” μαζί του και ένα Defensive-3/4 (από τη στιγμή που ο Φώτσης θεωρείται μπετόν-δεύτερος PF) οι αδυναμίες του Σέρβου σέντερ στην άμυνα θα καλύπτονταν καλύτερα ενώ και η γκάμα επιλογών του Σάλε στην άμυνα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ο προπονητής του στην Εθνική ομάδα πάντως τον βοήθησε σημαντικά απέναντι στους Τούρκους καθαρίζοντας τον χώρο χαμηλά και χρησιμοποιώντας κάθε φορά τον PF του για την αποτροπή βοήθειας προς τον Ραντούλιτσα. Τη στιγμή που ο Σέρβος γίγαντας έκανε τη δυναμική ντρίμπλα περνώντας τα νοητά όρια που σημαίνουν “εκτέλεση” στη ρακέτα της Αναντολού, ο Γκιστ έκοβε κάθετα από το Hig post στο καλάθι αποτρέποντας το ντουμπλάρισμα του Μπράουν/Σάριτς στον σέντερ του Παναθηναϊκού ενώ ο Φώτσης έπαιζε ανοιχτά στην αδύνατη πλευρά έτοιμος να εκτελέσει, κρατώντας τον αντίπαλο πάντα σε μια σχετική πίεση και όσο το δυνατόν λιγότερο επιθετικό απέναντι στον “Μίρο”. Γενικά στο συντριπτικό ποσοστό των εκδηλώσεων της η 1-3-1 επίθεση του κόουτς Τζόρτζεβιτς τη Παρασκευή, οδηγούσε τη μπάλα στο post με υπομονή, ακόμα και όταν αυτές αφορούσαν Staggered screen ή Εlevator Screen επίθεση για τον Φελντέιν, ακόμα και κλασσικό UCLA Cut του Καλάθη.
H ισορροπία μεταξύ γρήγορου και βιαστικού μπάσκετ είναι πολύ λεπτή..

-Τώρα για την Αναντολού τι να πω..; Για μια ακόμα φορά τον τελευταίο καιρό μας παρουσίασε μια άνευ προηγουμένου αγωνιστική σαλάτα, μη καταφέρνοντας να υλοποιήσει τους στόχους της στο παρκέ. Η ομάδα του Ντούντα σου δίνει την εντύπωση ότι μπαίνει με τη νοοτροπία του “θα παίξω μάξιμουμ στο 60-65% και θα κερδίσω” αλλά πλέον τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ. Δε θέλω να σκέφτομαι (όσον αφορά τους Τούρκους) το τι θα γινόταν εάν δεν είχαν και τη πολύ σημαντική εκτός έδρας νίκη στην Ανδαλουσία που μπορεί να τους σηκώσει στη συνέχεια. Η Αναντολού είχε μια παθητική συμπεριφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα για την οποία (εκτός του πάγκου) ευθύνονται κατά τη γνώμη μου οι Point Guards της, Ερτέλ και Γκρέηντζερ. Αφήστε τα νούμερα τους, μη τα κοιτάτε καν. Μιλάμε για ουσία και η συγκεκριμένη θέση στο μπάσκετ έχει να κάνει μόνο με ουσία. Σε καμία περίπτωση δε “στόχευσαν” τις αδυναμίες του αντιπάλου δεν έβαλαν καμία πίεση στην άμυνα των γηπεδούχων. Δείτε τη συμπεριφορά τους στα Pick & Roll που έτρεξαν.. Συνεχώς “έσπαγαν” τη μπάλα στο φτερό για Close out επίθεση από τον PF. Δύο ικανοί διεμβολιστές όπως οι Ερτέλ/Γκρέηντζερ δε χτύπησαν ούτε μια φορά τον Ραντούλιτσα στα πόδια παρά έπαιζαν αδύνατη πλευρά και είδαν επιτυχία μόνο με μερικές bounce πάσες. Όταν η αστοχία από το τρίποντο είχε πλημμυρίσει το μυαλό των Τούρκων και το πιο φονικό τους όπλο είχε απενεργοποιηθεί, το πουλάκι είχε πια πετάξει.. Ο Ίβκοβιτς δουλεύει (αλά Μπιέλιτσα στις ημέρες του “σοφού” στην Εθνική) τα “4” του ως facilitators, δίνοντας τους μερίδιο στο δημιουργικό κομμάτι και αναμειγνύοντας τους σε κάθε δραστηριότητα σε άμυνα και επίθεση. Στο ΟΑΚΑ μάλιστα οι Power Forwards του κατά κύριο λόγο μετέφεραν τη μπάλα στο δεύτερο μισό της επίθεσης λαμβάνοντας τη πρώτη πάσα ώστε να αποσυμπιέσουν τον Ερτέλ και να κρατήσουν τον Γκιστ ψηλά. Η Αναντολού έχασε πλήρως τη μάχη του Positioning και στις δύο πλευρές του παρκέ, δείγμα του εσωτερικού της κόσμου. Ακόμα και στην επίθεση ο Ντίμπλερ σε Curl Cut δεν είχε τη συγκέντρωση να περάσει ώμο με ώμο από το σκριν με συνέπεια ο Γιάνκοβιτς να τον προλαβαίνει παντού. Ναυάγιο..

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε δύο σημαντικούς πόντους και ηρεμία όμως έχει πολύ δουλειά σε όλα τα επίπεδα την εβδομάδα της διακοπής. Η ομάδα θα πρέπει να εντάξει σίγουρα δύο καινούργια παιδιά, με βασικό μάλιστα ρόλο, στο παιχνίδι της και να προσθέσει και έναν τρίτο καινούργιο παίχτη, αυτή τη φορά στη γραμμή ψηλών. Αυτή η ιδιαιτερότητα κάνει το ματς με τη Φενέρ ακόμα δυσκολότερο..Τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός έχουν ψηλά στις λίστες τους τον Joey Dorsey και τον Jeff Ayres. Υπάρχουν και δύο-τρεις αξιόλογες περιπτώσεις με συμβόλαιο αυτή τη στιγμή, άγνωστό όμως αν τις κοιτάζουν στον Παναθηναϊκό. Πιθανόν και ανάλογα με τις εξελίξεις να συζητήσουμε για αυτές (εφόσον έχει νόημα) μέσα στην εβδομάδα. Ένα είναι σίγουρο. Η επιλογή αυτή μπορεί να καθορίσει πολλά για τη συνέχεια, τώρα που ήδη μπήκαμε στο δεύτερο μισό της σεζόν..
Υ.Γ: …