Θεία Κωμωδία..

Η φημισμένη σε επίπεδο τακτικής και αποφάσεων κάτω από καθεστώς πίεσης ελληνική σχολή, δέχθηκε ένα ηχηρό χαστούκι την εβδομάδα που μας πέρασε. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και Δημήτρης Ιτούδης στη διαδρομή Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος.. Το Hoopfellas αναλύει..

Και τι δεν είδαμε την αγωνιστική που αφήσαμε πίσω στα γήπεδα της Ευρωλίγκας.. Ένα ματς με πέπλο αναμέτρησης F4 μεταξύ της Κουμπάν και της Φενέρ, δύο πολύ σκληρές εκτός έδρας μάχες για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ένα παιχνίδι που θα θυμόμαστε για καιρό στη Βαρκελώνη. Αλλά και μια ..αμφισβήτηση στη περίφημη ανωτερότητα των Ελλήνων σε επίπεδο τακτικής αλλά και στο να λειτουργούν αυτοματοποιημένα υπό πίεση, άποψη η οποία είναι διάχυτη τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τείνει να πάρει τη μορφή στερεότυπου. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός απώλεσαν καθοριστά εκτός έδρας ματς, με τους ευθρόλευκους μάλιστα να βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός playoffs. Την ίδια στιγμή, ο Δημήτρη Ιτούδης θα θυμάται για καιρό ένα από τα χειρότερα “κλεισίματα” του ως προπονητής σε παιχνίδι Ευρωλίγκας. Και οι τρείς βρίσκονται στη διαδρομή Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος με διαφορετικές πιθανότητες για να καταφέρουν να περπατήσουν τον δρόμο μέχρι τη προσωπική τους λύτρωση..

Δεν υπάρχει ερώτημα “To Foul or not”..

Για το ερώτημα “To Foul or not” έχουμε ξανασυζητήσει στο παρελθόν και νομίζω ότι οι περισσότεροι θα θυμάστε ότι η οπτική μου είναι ξεκάθαρη. Δεν υπάρχει”πρωτόκολλο” και κανόνας σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι καθαρά απόφαση που πηγάζει από την αίσθηση του προπονητή να προβλέψει την επόμενη φάση ζυγίζοντας τα δεδομένα και να αποφασίσει: Πόσο παραγωγικός είναι το συγκεκριμένο βράδυ ο αντίπαλος και το συγκεκριμένο σχήμα που βρίσκεται στο παρκέ, τι έχει συμβεί στα τελευταία λεπτά, ποιες είναι οι προθέσεις του στην επίθεση, πόσο καλά ματσάρει σε κάθε περίπτωση η άμυνα σου απέναντι του, αν υπάρχει η αίσθηση ότι μπορείς να ελέγξεις τη μπάλα στο μισό γήπεδο ή όχι και φυσικά η εκτίμηση σου για τη δική σου επίθεση και το αν πιστεύεις ότι μπορείς να σκοράρεις στη τελευταία κατοχή. Βρίσκω απόλυτα λογικό για παράδειγμα σε ένα ματς που εξελίσσεται στο πλαίσιο του Κουμπάν-Φενέρ να μην κάνεις φάουλ στη τελευταία κατοχή από τη στιγμή που το στεφάνι έχει κλείσει ασφυτικά για κάθε παίχτη του γηπέδο και το μακρινό σουτ μοιάζει απονενοημένο διάβημα. Αυτό μπορεί να αλλάξει εφόσον π.χ έχασες μόλις κάποιον σημαντικό για την αμυντική ισορροπία του σχήματος παίχτη ή εάν μυρίσεις δηλητήριο σε κάποιον παίχτη του αντίπαλου τη συγκεκριμένη στιγμή ο οποίος φυσικά θα είναι αθλητής με ιδιαίτερες ψυχικές αρετές. Αντίθετα κάνεις φάουλ ..εχθές, σε μια κατάσταση όπως αυτή στην οποία βρέθηκε η ΤΣΣΚΑ στη Βαρκελώνη σε ένα ματς όπου και ο δύο αντίπαλοι έχουν εύκολη πρόσβαση στο καλάθι και πρόσωπα με “ζεστά” χέρια εντός παρκέ.

Στη Κόλαση του αποκλεισμού ο Ολυμπιακός..

Η περίπτωση που είχε να διαχειριστεί ο Ολυμπιακός στο Μπάμπεργκ είναι ιδιαίτερη και χαίρομαι ιδιαίτερα που μας δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουμε για αυτό (έστω και εάν η αφορμή και το αποτέλεσμα του παιχνιδιού ήταν αρνητικό για την ελληνική ομάδα). Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος λάθεψε. Και λάθεψε οικτρά.. Καταλαβαίνω και τάσσομαι υπέρ των προπονητών που “εμπιστεύονται την άμυνα τους” (ειδικά όταν μιλάμε για ένα σύνολο με την ευελιξία και την ικανότητα να βγάλει μεγέθη και να κυνηγήσει ψηλά όπως ο Ολυμπιακός) όμως πάνω από όλα είναι το τι βλέπεις να έρχεται κόουτς.. Μπορεί το σκορ να βρίσκεται στους 70 πόντους όμως τα υστερόγραφα από κάτω ανατρέπουν τη ξύλινη αριθμητική και βγάζουν νικήτρια την αίσθηση της περιρρέουσας αγωνιστικής ατμόσφαιρας. Αυτή είναι “η Αλήθεια” στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η Brose Baskets από το πρώτο λεπτό παράγει συνεχώς και με χαρακτηριστική ευκολία καλά σουτ από τη περιφέρεια. Χαρακτηριστικό που δεν απώλεσε από το παιχνίδι της σε ολόκληρο τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ειδικά όταν ο Τρινκιέρι “χαμήλωνε” με τρία γκαρντς στη πεντάδα του η ευκολία με την οποία μετακινούσε τη μπάλα από πλευρά σε πλευρά και παρήγαγε ελεύθερα σουτ ήταν χαρακτηριστική. Επανέρχομαι στο θέμα μας.. Στο 69-71 κόουτς, όταν έχεις δεχτεί ήδη 2 τρίποντα στις τελευταίες κατοχές και με το γήπεδο να έχει πλημμυρίσει από την αίσθηση ότι οι Βαυαροί θα μπορέσουν (γιατί απλά, μπορούν..) να βγάλουν ένα ακόμα ελεύθερο περιφερειακό σουτ, κάνεις φάουλ. Ασχέτως εάν πιστεύεις ότι θα αστοχήσουν. Ο τζόγος ενός ελεύθερου περιφερειακού σουτ είναι πολύ μεγάλος εκείνη τη στιγμή απέναντι σε μια ομάδα με αυτό το μομέντουμ. Κ ά ν ε ι ς φ ά ο υ λ. . . Ακόμα και εάν η Brose ατοχούσε στο ελεύθερο σουτ, προπονητικά έχεις ηττηθεί που έδωσες αυτή την ευκαιρία στον αντίπαλο πάγκο για μια ελεύθερη εκτέλεση παίζοντας το ματς σε μια ζαριά μπρος-πίσω .. Η απόφαση αυτή του Γιάννη Σφαιρόπουλου κόστισε στον Ολυμπιακό (ο οποίος μπορεί να έχανε σε μια ενδεχόμενη παράταση αλλά όχι έτσι..) τη δυνατότητα να διεκδικήσει με πολύ καλύτερες πιθανότητες τη νίκη στο Μπάμπεργκ και ουσιαστικά μειώνει τις πιθανότητες της ομάδας για πρόκριση στα Playoffs. Σκληρό αλλά αυτό είναι..

Η τελευταία φάση αποτελεί λεζάντα στην αγωνιστική εικόνα ολόκληρου του παιχνιδιού. Ο Τρινκιέρι κατεβάζει το χέρι του Σφαιρόπουλου στο τραπέζι μετά από ένα σαραντάλεπτο προπονητικό Bra de fer. Αντίθετα με ότι διαβάσατε στα ελληνικά media, το πρόβλημα του Ολυμπιακού στο Μπάμπεργκ ήταν από το ξεκίνημα αμυντικό. Το 12/27 των γηπεδούχων μοιάζει λίγο μπροστά στις συνθήκες που δημιούργησαν για να πάρουν αυτά τα σουτ. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.. Και αυτό αποτελεί αμυντική αποτυχία για την ελληνική ομάδα η οποία (όπως γράψαμε στο Preview) γνώριζε ότι πηγαίνει στη Βαυαρία με αποκλειστικό ουσιαστικό στόχο να σταματήσει τη ροή που δημιουργεί στην επίθεση της Brose Baskets η πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας που διδάσκει χρόνια τώρα ο Αντρέα Τρινκιέρι. Οι χρόνοι των ερυθρολεύκων στις αμυντικές περιστροφές ήταν μέτριοι απέναντι σε μια ομάδα που ανοίγει το γήπεδο τόσο αποτελεσματικά και στηρίζει όλο το επιθετικό της οικοδόμημα στο λεπτομερειακό spacing. Η απουσία του Στρόμπερι σίγουρα καθοριστική εδώ.. Όπως και η ευκολία με την οποία η γερμανική ομάδα δημιουργούσε ανισορροπία στην ελληνική άμυνα. Στο μεγαλύτερο μέρος του ματς στα μετόπισθεν ο Ολυμπιακός τρέχει από πλευρά σε πλευρά κυνηγώντας τη μπάλα με μια αίσθηση εξάντλησης και “δε προλαβαίνω” απογοήτευσης. Εκτός αυτού, το πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός έφτασε τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο, δεν έβγαζε την εικόνα της ομάδας που ελέγχει το παιχνίδι γιατί πολύ απλά δεν έλεγχε τη μπάλα αμυνόμενος στο μισό γήπεδο. Αυτό κόστισε και στο τέλος όπου οι ερυθρόλευκοι με νύχια και με δόντια προσπαθούσαν να κρατηθούν μπροστά στη κούρσα, όμως η εικόνα του προσώπου τους όταν γύριζαν το κεφάλι πίσω και κοιτούσαν τον αντίπαλο να έρχεται χωρίς φρένα ήταν μάλλον προφητική.

Ο Ολυμπιακός σε πολλές περιπτώσεις δούλεψε καλά στην επίθεση μισού γηπέδου. Αρκετά καλά μπορώ να πω σε επίπεδο συγχρονισμού και συνεργασιών εκτός από κάποιες καταστάσεις που σημαδεύτηκαν από overdribling του Σπανούλη ο οποίος όμως “έτρεξε” μόνος σχεδόν όλα τα plays, με τον Σφαιρόπουλο να έχει επιλέξει να παίξει τέτοια στα οποία ο αρχηγός του ήταν πολύ ενεργός με τη μπάλα ως dominant ballhandler και όχι παίζοντας μακριά από αυτή (όπως έγινε σε 2-3 περιπτώσεις με double low stack επίθεση). Συνολικά οι ερυθρόλευκοι είχαν μόλις 4 λάθη και 15 επιθετικά ριμπάουντ όμως η επίθεση τους (σε μια βραδιά που θα μπορούσε να ανέβει στο νούμερο των 80 πόντων) έμεινε χαμηλά λόγω της χαρακτηριστικής αδυναμίας της να φτάσει στους στόχους της (παρά τη προεργασία), βάζοντας κυνικά τη μπάλα εκεί που θέλει όταν αυτή δε βρισκόταν στα χέρια του Σπανούλη. Μόνο με αυτόν και τον Πρίντεζη (συγκινητικός, και πάλι “εκεί”, μακράν το πιο safe bet για τον Ολυμπιακό και ίσως και για ολόκληρη τη λίγκα σε ματς υψηλού επιπέδου) μπορούσαν οι ερυθρόλευκοι να φτάσουν στα καλά τους σημεία παρότι η επίθεση δούλεψε “μαζί” αλλά έχασε κάπου σε “πνεύμα” και ιδιοσυγκρασία. Το 15/23 από τη γραμμή των προσωπικών είναι επίσης χαρακτηριστικό.. Από την άλλη ο Τρινκιέρι χωρίς να παρουσιάσει ιδιαίτερη ποικιλία έδειξε να φτάνει πιο κοντά στους στόχους του στην επίθεση. 4 out-1 in Offense, χρησιμοποιώντας τη Horns ως εισαγωγικό play στο μισό γήπεδο, Stagger στους Ζήση-Στρέλνιεκς, Ηigh Screen Sets με τον Ραντόσεβιτς ποντάροντας πολύ στο Dive του ψηλού όχι απαραίτητα για άμεσο σκοράρισμα αλλά για να μαζέψει και να βάλει σε κίνηση και διαδικασία περιστροφών την αντίπαλη άμυνα βγάζοντας τη μπάλα στη περιφέρεια. Είναι πολύ χαρακτηριστικός επίσης ο τρόπος που από το ξεκίνημα ο Ιταλός κόουτς έχει σημαδέψει τον Σπανούλη με παίχτες του στην επίθεση ν α τον ψάχνουν στα αμυντικά rotations του Ολυμπιακού και να παίζουν με τον εκάστοτε παίχτη πάνω του. Σε αυτό το κομμάτι η Brose ακούμπησε το άριστα παίρνοντας έξτρα πόντους από ρολίστες που είχαν ετοιμαστεί ώστε να είναι επιθετικοί και να εκτελέσουν απέναντι στον αρχηγό των ερυθρολεύκων τον οποίο ο Τρινκιέρι στη συνέχεια προσπάθησε να αναμείξει σε όσα περισσότερα screens μπορούσε αναζητώντας την ιδανική miss match κατάσταση.

Eπιμονή στον Μάντζαρη, κακός Ουόρικ..

Σε μια προσπάθεια να “επαναφέρει” τον παίχτη του ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέμενε παραπάνω από όσο έπρεπε στον Βαγγέλη Μάντζαρη ο οποίος ζει μια σκιώδη κατάσταση εδώ και σχεδόν 1,5 μήνα. Η περίοδος ντεφορμαρίσματος του Μάντζαρη έχει επηρεάσει πολύ το συνολικό performance του Ολυμπιακού σε άμυνα και επίθεση ( πολύ σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα του spacing ενώ λειτουργεί άψογα ως facilitator ) Στη βάση αυτή μάλλον αδικήθηκε ο Αθηναίου ο οποίος έμεινε εκτός rotation.. Το σχήμα με Μάντζαρη-Χάκετ στο backcourt παρ’όλα αυτά θεωρώ ότι μπορεί να προσφέρει στη τελική ευθεία της σεζόν, ειδικά εαν η εμφάνιση στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ βοηθήσει τον Έλληνα γκαρντ να βρει τον εαυτό του. Σημαντικό στοιχείο και το κακό παιχνίδι του Ουόρικ. Στη Horns επίθεσηδεν ήξερε που να κινηθεί για σκρινάρει με συνέπεια να χαλάει το όλο play και τον Χάκετ να του θυμίζει τη θέση του. Τα σκριν του ήταν άσχημα και χάλασαν τους χρόνους στην επίθεση των ερυθρολεύκων σε πάνω από 4 περιπτώσεις. Λείπει απελπιστικά από τον Ολυμπιακό το δυνατό κορμί στο “5” όχι μόνο στην άμυνα (που ήταν το βασικό ζητούμενο) αλλά και στην επίθεση ως ο μπάνγκερ που θα ανοίξει χώρους για τους υπόλοιπους με το κορμί του και ίσως έδινε στους ερυθρόλευκους μια λιγότερο περιφερειακή υφή. Ακατανόητο το ότι οι ερύθρολευκοι δε πήγαν σε ένα μεγαλύτερο κορμί (και φυσικά πιο δυνατό κορμό) από τον Ουόρικ..

Συνολικά ο Ολυμπιακός δεν ήταν κακός, όμως δε μπόρεσε να ελέγξει ποτέ πραγματικά το ματς. Είναι πιο βαθιά και ποιοτική ομάδα από τη Βrose Baskets όμως δε το κεφαλαιοποίησε. Οι Γερμανοί δυσκολεύονται περισσότερο απέναντι σε σύνολα με πλούσιο επιθετικό ταλέντο τα οποία μπορούν να ανέβουν ψηλά στο σκορ παρά απέναντι σε ομάδες με limited επίθεση. Παρόλα αυτά η ελληνική ομάδα θα μπορούσε να φύγει νικήτρια από τη Βαυαρία αν είχε πιο καθαρό μυαλό στον πάγκο, στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα της αναμέτρησης. Ακόμα και μετά το μοιραίο τρίποντο του Στρέλνιεκς, η επιθετική επιλογή του πάγκου για την επαναφορά (με τον αντίπαλο να έχει διαθέσιμα φάουλ) ήταν κακή. Περίμενα (τουλάχιστον μετά το δεύτερο φάουλ των Γερμανών) να λειτουργήσει η κίνηση του Σπανούλη ως “δόλωμα” και να μπει η μπάλα όσο πιο βαθιά γίνεται στο ποστ στον Πρίντεζη. Η εισαγωγική σίγουρα θα περιείχε κάποιο ρίσκο όμως εφόσον η μπάλα έφτανε χαμηλά οι πιθανότητες σου θα ήταν καλύτερες (από ότι με τον Σπανούλη στα 9 μέτρα) για κάτι καλό.. Είναι σαφώς δύσκολα τα πράγματα για τους ερυθρολεύκους πλέον.Δεν έχουν όμως άλλη επιλογή από το να παλέψουν..

Στη “Κόλαση” της λάθους επιλογής..

Μια ημέρα αργότερα ο Δημήτρης Ιτούδης ξεπερνά τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.. Τα όσα συνέβησαν στην CSKA εχθές στο Παλάου Μπλαουγκράνα ήταν αποτέλεσμα μια ακολουθίας λανθασμένων εκτιμήσεων από τον πάγκο και τους παίχτες. Από τις ήττες οι οποίες, αποχωρώντας από το παρκέ, σου μεταδίδουν έντονα το συναίσθημα της πολύ χαμηλής αυτοεκτίμησης. Πραγματικά πρωτόγνωρο το σκηνικό (που ο ίδιος έστησε στη Βαρκελώνη) για έναν τόσο καλό Έλληνα προπονητή, του οποίου όπως γνωρίζετε τη δουλειά εκτιμώ αρκετά. Ο Ιτούδης ενώ καταφέρνει να πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού και να κρατά την “αρκούδα” μπροστά στο δεύτερο ημίχρονο με κάθε τρόπο, κλείνει άσχημα το παιχνίδι. Στο τέλος της κανονικής περιόδου και ενώ περιμένει το φάουλ που θα οδηγήσει τη ΤΣΣΚΑ στις προσωπικές, “τρώει” ένα απλό (και αναμενόμενο) ντουμπλάρισμα στον Ντε Κολό και βάζει τη μπάλα στον Χάινς ο οποίος αστοχεί και δίνει την ευκαιρία στη Μπαρτσελόνα να στείλει το ματς στη παράταση. Έχεις τον Φριντζόν έξω και τον Κουρμπάνοβ του 90% φέτος μακριά από τη μπάλα.. Παρακάτω. Στο 95-98 δεν δίνεται καμία εντολή για φάουλ. Καμία. Ο Κουρμπάνοβ παίζει τη χειρότερη άμυνα που θα μπορούσε κολλόντας στη κάλυψη του Χάινς (λες και φοβόταν το
lay up του Αρόγιο απέναντι στον Αμερικανό..), καθυστερώντας χαρακτηριστικά να βγει στον Ντόελμαν. Ειλικρινά δε ξέρω τι σκέφτηκε ο κόουτς.. Θέλησε να τζογάρει προφανώς ένα περιφερειακό σουτ κοντού πάνω σε ψηλό δικό του πιστεύοντας στο σχήμα με τους ημίψηλους στη frontcourt που είχε εκείνη τη στιγμή στο παρκέ αλλά τη πάτησε. Αυτό που ακολούθησε ήταν Θεία Τιμωρία. Κακή εκτέλεση στο εισαγωγικό play, κακή επιλογή του κόουτς που άνοιξε πολύ τις αποστάσεις στο πρώτο μισό του γηπέδου ενώ στην ουσία ήθελε απλά μια σίγουρη εισαγωγή της μπάλας. Το παιχνίδι στη Βαρκελώνη δε το έχασε κανένας Τεόντοσιτς (ο οποίος έκανε το λάθος στο τέλος αλλά και πολλές καφρίλες πριν εκνευρίζοντας τον προπονητή του) αλλά ο πάγκος της ΤΣΣΚΑ..

Στη “Κόλαση” του Βελιγραδίου..

Ο φορμαρισμένος Παναθηναϊκός παρουσίασε δύο πρόσωπα στη κολασμένη Kombank Arena του Βελιγραδίου και σοβαρές διακυμάνσεις στην απόδοση του σε ένα δύσκολο περιβάλλον με αποτέλεσμα να ηττηθεί πραγματικά στις λεπτομέρειες από τον Ερυθρό Αστέρα.

Οι δύο ομάδες έπεσαν από την αρχή στη παγίδα του τριπόντου. Είχαμε υπογραμμίσει μάλιστα στο αντίστοιχο Preview τις όχι ιδιαίτερα καλές τους επιδόσεις πίσω από τη γραμμή. Οι γηπεδούχοι έγραψαν 3/15 τρίποντα και η ελληνική ομάδα 4/22, κατάσταση που διαμόρφωσε σταδιακά και τη διάταξε που επέλεγε ο κάθε προπονητής στο αμυντικό κομμάτι. Μη ξεχνάμε ότι η ομάδα του Ράντονιτς παίζει το μπάσκετ με τους πιο ξεκάθαρους στόχους (και με επιμονή σε αυτούς) από κάθε άλλη στη διοργάνωση τους τελευταίους μήνες. Η περιφερειακή δυστοκία υπέδειξε στις άμυνες των ομάδων να μετακινηθούν προς τα πίσω γεγονός που βοήθησε τον Παναθηναϊκό να ανταποκριθεί απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ματς του πρώτου γύρου. Αναφέρομαι στη Pick & Roll άμυνα και κατ’επέκταση στον τρόπο που προστατεύει το ζωγραφιστό του. Το Face lifting των πρασίνων έχει δημιουργήσει μια ομάδα με λιγότερα τρωτά σημεία στις περιστροφές άρα και λιγότερες διαθέσιμες επιλογές για τον αντίπαλο. Τα αδύνατα πόδια στο “5” ή στο “4” με τον Φώτση υπάρχουν ακόμα όμως πλέον μπορεί να πάει σε “βοήθεια” ποντάροντας στο ότι τα αμυντικά rotations του θα μπορέσουν να ανταποκριθούν με 3 ή 4 ζευγάρια γρήγορα πόδια στο παρκέ, επιλογή που δεν υπήρχε πριν λίγο καιρό.

Ο Παναθηναϊκός παρήγαγε καλές ματιές από τη περιφέρεια, ειδικά μέσα από Flat Screen επίθεση την οποία ο Τζόρτζεβιτς δουλεύει αρκετά αποτελεσματικά φέτος για τον Φελντέιν, όμως ήταν εκνευριστικά άστοχος. Και οι δύο κόουτς παρουσίασαν πολλά (ως συνήθως) 2-3 High Screen Sets, με τους γηπεδούχους να στοχεύουν να πάνε τον ballhandler τους μέχρι το καλάθι αδειάζοντας το ζωγραφιστό ή βάζοντας screen στη πλάτη του εκάστοτε ψηλού του Παναθηναϊκού ενώ οι φιλοξενούμενοι προτίμησαν ένα cross screen για base line cut του Γκιστ.

Η απόφαση που άλλαξε το παιχνίδι ήταν η επιλογή του Ράντονιτς να δώσει περισσότερα Picks στον Κίνσεη και φυσικά να παίξει μαζί του περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια και όχι μέσα από close outs και επίθεση στην αδύνατη πλευρά. Με τους ψηλούς του Παναθηναϊκού να παίζουν Flat άμυνα δίνοντας χώρο στον γκαρντ των γηπεδούχων (και την ευθύνη στον δικό τους γκαρντ να μείνει μαζί του στη γνωστή Step Back/Get Through αμυντική τακτική) προκαλλώντας το σουτ μετά από ντρίμπλα των Μίσιτς-Γιόβιτς η ελληνική ομάδα είχε βρει ισορροπία. Με τον Κίνσεη ο Ράντονιτς έκανε ζημιά με midrange παιχνίδι αλλάζοντας τους διαθέσιμους χώρους στην άμυνα του αντιπάλου. Ο Αμερικανός ήταν ο παίχτης που έγειρε τη πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχουν με εξαιρετικό performance και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Ο Παναθηναϊκός είχε μια πολύ κακή τρίτη περίοδο όπου γνώρισε τη “κατηφόρα” της Kombank όμως ανάρρωσε πολύ σύντομα με το προσωπικό show του Έλιοτ Ουίλιαμς στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου. Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς (του οποίου το γενικότερο πλάνο προετοιμασίας ήταν σωστό) , σε αυτό το άσχημο διάστημα δε παρέμβηκε καθόλου στο παιχνίδι αργόντας χαρακτηριστικά να κόψει τον ρυθμό των Σέρβων. Στη δε επίμαχη φάση με το ματς στον πόντο, ο Παναθιηναϊκός εγκληματεί. Η εντολή που έχει δοθεί είναι παγίδα (σωστά) στον Κίνσεη των 8/8προσωπικών όμως μόλις η μπάλα περνάει το κέντρο και φθάνει στον Μίσιτς (2/4 μέχρι τότε και γενικά δεν ήταν ζεστός) ο Πάβλοβιτς (ο οποίος έκανε ένα από τα ελάχιστα καλά αμυντικά του παιχνίδια φέτος) αντί να κάνει αυτοματοποιημένο φάουλ δίνει μια ευκαιρία στο κλέψιμο ποντάρωντας στην αντίδραση και το λάθος του Μίσιτς και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός ήθελε φάουλ, κατάφερε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Κίνσεη και τελικά δε κατάφερε να κάνει φάουλ πριν η μπάλα φθάσει στο καλάθι του. Πολύ παθητική στάση για ελληνική ομάδα..

Με απλά average Καλάθη θα μιλούσαμε σε άλλη βάση..

Ο Νικ Καλάθης είναι φανερό ότι αποτελεί το βαρόμετρο των πρασίνων μιας και το performance του έχει άμεσο αντίκτυπο στη συνολική εικόνα του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού. Είναι ο παίχτης που πλέον, με τα σημερινά δεδομένα στο ρόστερ, μπορεί να κάνει τον Παναθηναϊκό μοιάζει με αδιαμφισβήτητο contender στη μάχη για μια θέση στο Βερολίνο ή ομάδα που η υπέρβαση της σταματά στην είσοδο της στους “8”. Στο Βελιγράδι ο Καλάθης ήταν κακός τη στιγμή που η ομάδα του φώναζε πως τον χρειαζόταν. Στο TOP-16 ο διεθνής PG έχει απωλέσει τον computerized χαρακτήρα του παιχνιδιού του. Σουτάρει άσχημα (από σχεδόν 44% τρίποντο στο 25%, έπεσε μάλιστα κι άλλο από το 60% στις προσωπικές) και αυτό του προσδίδει εκνευρισμό και μειώνει την αυτοπεποίθηση του. Είναι φανερό πως προσπαθεί να βρει φάσεις και ρυθμό μέσα από το αμυντικό κομμάτι και να προσεγγίσει (σωστά λέω εγώ, ειδικά με το νέο, μεγαλύτερο οπλοστάσιο των πρασίνων) τα παιχνίδια με ακόμα μεγαλύτερη pass first λογική όμως στο Βελιγράδι δε διαχειρίστηκε σωστά τον “χώρο” που του έδωσε ο Ράντονιτς στη περιφερειακή εκτέλεση πέφτωντας νωρίς στη παγίδα και υποκείπτοντας στη πίεση του να “νιώσει άνετα” με αυτό. Ο Καλάθης ήταν κακός και δυστυχώς σε βραδιές όπου ο Διαμαντίδης επίσης δε μπορεί να δώσει το παραπάνω ο Παναθηναϊκός θα συναντά δυσκολίες στο να ξεδιπλώσει τις επιθετικές κυρίως αρετές του. Η άποψη μου είναι ότι ο κόουτς Τζόρτζεβιτς θα πρέπει (στην αναζήτηση εναλλακτικού πλάνου υποστήριξης) να δουλέψει περισσότερο με τον Ουίλιαμς σε ρόλο δημιουργού και facilitator στο backcourt όταν η βραδιά του Καλάθη θυμίζει Βελιγράδι, αναμειγνύοντας τον Ουίλιαμς περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι,. Σίγουρα οι πράσινοι χρειάζονται τη προσωπική φάση και το κάθετο παιχνίδι του Ουίλιαμς όμως όσο ο Καλάθης διανύει αυτή τη μάλλον δύσκολη περίοδο ο Αμερικανός μπορεί να βοηθήσει αλλάζοντας για μερικά λεπτά το προφίλ του στη περιφερειακή γραμμή ώστε να συνεχίσει να “τρέχει” το playbook του Τζόρτζεβιτς. Ο Καλάθης είναι άλλωστε ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Με έναν απλά average Νικ στο Βελιγράδι, ο Παναθηναϊκός εκτιμώ ότι θα είχε ελέγξει από την αρχή το παιχνίδι..

Ο Χάντερ

Ο Βινς Χάντερ έκανε το ντεμπούτο του στο Βελιγράδι με τον Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς να του δίνει ένα γεμάτο δεκάλεπτο συμμετοχήςστη προσπάθεια του Παναθηναϊκού να αντιμετωπίσει τη φθορά του Ραντούλιτσα (έπαιξε μόνο 14 λεπτά, σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη του ματς). Ο Αμερικανός ήταν θετικός. Θέλει δουλειά σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού, είναι παραπάνω από φανερό. Ακόμα δε γνωρίζει πότε να αλλάξει ή όχι, με αποτέλεσμα να δημιουργεί κενό στην ομαδική άμυνα. Χρειάζεται εργατοώρες για το πως παίζεται η άμυνα εδάφους (είχε πρόβλημα στο positioning απέναντι σε πιο δυνατά κορμιά τα οποία του κέρδιζαν θέση) και κερδίζεται το πλεονέκτημα των παραπάνω εκατοστών στη θέση που μπορεί να κάνει τη διαφορά και στις δύο πλευρές του παρκέ όμως επαναλαμβάνω μπορεί, στη παρούσα φάση να φανεί χρήσιμος σε ρόλο δεύτερου-τρίτου “5”, καθώς η ταχύτητα του είναι σίγουρα αξιοποιήσιμη στα μετόπισθεν και στη Pick & Roll επίθεση. Εκτιμώ μάλιστα ότι σε καταστάσεις 1 in- 4 out επίθεσης μπορεί (λειτουργώντας σαν screener σε πρώτο στάδιο ψηλά) να δώσει πολύ πιο δυναμικό diving από τον Κούζμιτς. Το παιδί (λογικό για την ηλικία και τη μπασκετική του παιδεία) είναι ακατέργαστο ακόμα και απέχει από τα fundamentals όμως σε αυτό το σύνολο (με αυτά τα “5” και αυτά τα γκαρντς) μπορεί να είναι θετικός ειδικά από τη στιγμή που με τον Κούζμιτς παραμένοντα δε θα του ζητηθεί να πέσει κατευθείαν στα πολύ βαθιά προσφέροντας 18 λεπτά τη βραδιά..

Ανακεφαλαιώνοντας.. Σίγουρα κακή ήττα για τον Παναθηναϊκό με τον τρόπο που ήρθε. Με διπλό στο Βελιγράδι οι πράσινοι θα βρίσκονταν σε πολύ πλεονεκτική θέση και πιθανόν σε λίγες ημέρες θα έπαιζαν παιχνίδι για τη δεύτερη θέση του γκρούπ στο ΟΑΚΑ με τη Λοκομοτίβ. Αυτή τη στιγμή η ομάδα πρέπει να διασφαλίσει τη πρόκριση και στη συνέχεια να κοιτάξει για κάτι καλύτερο. Μπορεί να προσπεράσει τον Ερυθρό Αστέρα αν και αυτό πιθανόν να απαιτήσει το απόλυτο μέχρι το τέλος. Σίγουρα η τρίτην θέση δε σου εξασφαλίζει κάτι. Η δεύτερη σου προσφέρει ένα πλεονέκτημα από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή προβάλλει ως φαβορί απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο έρχεται στην Αθήνα. Προσωπικά εκτιμώ ότι όλα είναι θέμα ματσαρίσματος.. Οι πράσινοι θα πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν, να παίζουν και να βελτιώνουν το μπάσκετ τους για την ώρα που όλοι, από την αρχή της σεζόν, περιμένουμε (post season). . H πολύ αξιόλογη Λαμποράλ του Βέλιμιρ Περάσοβιτς μοιάζει, σαν αγωνιστικό ματσάρισμα, ως η καλύτερη δυνατή διασταύρωση από το απέναντι γκρούπ..