Hoopfellas 2016-17 EL Playoffs Predictions: Why is always Dante..?
Why is always Zoc..; Πριν 700 χρόνια ο Dante Alighieri μέσα από τη “Θεία Κωμωδία”διαμόρφωσε την εικόνα που έχει μέχρι σήμερα ο κόσμος για τη κόλαση. Στη νεότερη εποχή του ευρωπαϊκού μπάσκετ τον ρόλο αυτόν κατέχει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, διαμορφώνοντας με τις ιδέες του την εξέλιξη μέχρι σήμερα. Και είναι πάλι εδώ.. Το Ηoopfellas ανοίγει τις πύλες για μια βόλτα δύο εβδομάδων στη κόλαση των Playoffs της Ευρωλίγκας με μια ανάλυση-γίγας των τεσσάρων ζευγαριών και τη συνοδεία των απαραίτητων προβλέψεων. Αυστηρά και μόνο για όσους ξυπνούν το πρωί και ζουν την ημέρα με μοναδική σκέψη τα παιχνίδια αυτά..
Ο Δάντης είναι παντού. Πάντα μπροστά, σε κάθε εξέλιξη, διαχρονικός. Η επίδραση του τεράστια.. Κάθε εποχή τον μελετά με τα δικά της εργαλεία και θέτει νέα ερωτήματα πάνω στο έργο του. Δε μπορούσε να μη μου γεννηθεί ο συνειρμός και η ανάγκη για παραλληλισμό με τον σπουδαίο Σέρβο κόουτς ο οποίος βρίσκεται αντίπαλος της μια εκ των δύο ελληνικών ομάδων στο τελευταίο ανάχωμα πριν το F4 της Κωνσταντινούπολης. Στο τελευταίο γύρισμα της ρουλέτας ο -πάντα επίκαιρος σε αυτή τη φάση της σεζόν- Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς- απέφυγε τη κόντρα με τον Ολυμπιακό αλλά διασταυρώθηκε με τον Παναθηναϊκό “στέλνοντας” στο Φάληρο τη φορμαρισμένη Αναντολού του Βέλιμιρ Περάσοβιτς σε μια σειρά η οποία αναμένεται σούπερ-ανταγωνιστική επίσης.
Το Hoopfellas σας σερβίρει σήμερα, Δευτέρα του Πάσχα, τη καθιερωμένη ανάλυση των ζευγαριών σε μια ανάρτηση-γίγας (νομίζω η μεγαλύτερη από ιδρύσεως της σελίδας), αντάξια αυτού που πιστεύω ότι θα βιώσουμε τις επόμενες δύο (και κάτι..) εβδομάδες..
Η Νταρουσάφακα είχε πρόβλημα με το μέγεθος της Ρεάλ..
Ένα βασικό πλεονέκτημα της φετινής ομάδας του Λάσο και Νο1 της regular season είναι το μέγεθος της σαν ομάδα πάνω στο οποίο νομίζω πως θα πατήσει ο Ισπανός προπονητής στη συγκεκριμένη σειρά. Η Ρεάλ έχει τη δυνατότητα να παρατάσσει ψηλά σχήματα στο παρκέ (Τέηλορ στο “2”, μεγάλα κορμιά στο “4”, Big guards) χωρίς να χάνει ιδιαίτερα σε ταχύτητα και αυτό προβλημάτισε ιδιαίτερα τη Νταρουσάφακα στις αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου. Οι Τούρκοι δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να πατήσουν και να τελειώσουν μέσα στο ζωγραφιστό των Ισπανών και συνολικά να εκτελέσουν πάνω σε μήκος, τελειώνοντας τα δύο παιχνίδια με 35/83 δίποντα (19/44 στο θριαμβευτικό για αυτούς 81-68 του πρώτου γύρου).
Για τον Μπλατ η προπονητική πρόκληση είναι μεγάλη. Ξέρει ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξει τους συσχετισμούς και να μπει στο μυαλό του αντιπάλου. Είναι πολύ ικανός όταν μάχεται υπό το status του underdog. Πολύ ικανός.. Γνωρίζει ότι το πρώτο βήμα του υπαγορεύει να δηλώσει τη παρουσία της Νταρουσάφακα ως δυναμικού διεκδικητή στη σειρά. Να δώσει στον αντίπαλο την άβολη αίσθηση της μάχης διαγράφοντας τη πιθανότητα της εύκολης επικράτησης από τον εσωτερικό του κόσμο.
Η ομάδα του έχει πλέον τον Ζίζιτς στη σύνθεση της (και μαζί το Non stop-motor ενός παιδιού με αυτό το κορμί) όμως στηρίχτηκε στη πιο τραχιά υφή, την επιθετικότητα και τις περισσότερες ευκαιρίες για έκφραση με κάθετο μπάσκετ που έδινε το Small ball. Tα δύο βαριά επιθετικά χαρτιά της ομάδας άλλωστε, ο γκαρντ-τανκς που λέγεται Ουοναμέικερ και ο εξαιρετικά ικανός (κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς) finisher γύρω από το καλάθι με το όνομα Κλάιμπερν, βρίσκουν ένα πιο βολικό πλαίσιο για να φτάσουν μέχρι τέλους όταν η ομάδα τρέχει το γήπεδο. Η Νταρουσάφακα άλλωστε είναι ομάδα που οικοδομήθηκε για να παίζει ένας εναντίον ενός. Όπως και ο αντίπαλος παίζει σε χαμηλό αριθμό λαθών (τη βοηθάει και ο τρόπος που αναπτύσσεται και εκτελεί) και μπορεί να κερδίσει ματς σε οποιονδήποτε ρυθμό.
Με γνώμονα ακριβώς αυτήν τη φύσης της επίθεσης των Τούρκων ο Λάσο θα χαράξει τη στρατηγική του. Εκτιμώ ότι ετοιμάζει το μέγεθος και το athleticicm του Τέηλορ (σημαντικός στη σειρά) για τον Ουοναμέικερ δεδομένου ότι ο πρώην γκαρντ του Πίτσμπουργκ με τον χτιστό κορμό μπορεί να πάει προς τα μέσα εύκολα απέναντι σε οποιονδήποτε συμβατικό γκαρντ. Έχει επίσης μια πλειάδα φόργουορντ (Ματσιούλις, Τόμπκινς, Τέηλορ, Ράντολφ, Νοτσιόνι ο οποίος έρχεται από εκπληκτικό 26 point-match απέναντι στη Σεβίλλη) για να ξοδέψει αμυνόμενος στον Κλάιμπερν, απέναντι στον οποίο κατά τη γνώμη μου θα επιμείνει στο να παρατάξει “μήκος” στη τελική του προσπάθεια. Θα δούμε λοιπόν να του δίνει με ραδιουργία διαδρόμους ώστε να τελειώσει πάνω στους ψηλούς της Ρεάλ ή πολύ πιθανόν να διαλέξει “αλλαγές” για να στείλει πάνω του από την αρχή της τελικής προσπάθειας τους Χάντερ-Ράντολφ. Είναι δεδομένο ότι οι Τούρκοι θα χρειαστούν ώθηση από τον εξαφανισμένο Τζέιμς Άντερσον πρωτίστως (6.8 πόντοι με 4/17 δίποντα στα τελευταία 5 ματς) και μετέπειτα από τον Μπέρτανς (θα αναλάβει και αμυντικό ρόλο) για να υποστηρίξουν τους δύο “πυλώνες” της επίθεσης και το εξαιρετικά συνεπές δίδυμο των Ουίλμπεκιν (μεγάλο τεστ για το ανερχόμενο status του η σειρά) και Ζίζιτς. Η Ρεάλ είναι σαφώς πιο βαθιά και πιο “παιγμένη” σε αυτό το επίπεδο ομάδα. Γνωρίζει ότι εφόσον ανοίξει τον ρυθμό σε βάθος χρόνου θα αποκτήσει μαθηματικά συγκριτικό πλεονέκτημα. Προσθέστε ότι αναφερόμαστε στη πιο clutch ομάδα της διοργάνωσης η οποία έχει χίλιους τρόπους να σκοτώσει στο τέλος ενός κλειστού ματς. Βέλη (Κάρολ, σε τρομερή κατάσταση), γρίφους και μυαλό (Ντόνσιτς), class (Ράντολφ) και όλα αυτά μαζί με τη μορφή κεραυνού (Γιούλ)..
Έτοιμη η Ρεάλ για τη πιθανότητα Match up ζώνης, έτοιμος ο Μπλατ για το ότι θα είναι η Ρεάλ.. έτοιμη.
Προσπάθησα τις προάλλες, αργά το βράδυ, να μπω στα παπούτσια του Ντέηβιντ Μπλατ και να κατασκευάσω με match up ζώνη καλύπτοντας μια προς μια τις καταγεγραμμένες καταστάσεις από το playbook του Πασκουάλ και ομολογώ ότι ενώ στο ξεκίνημα το εγχείρημα έμοιαζε εθιστικό όσο προχωρούσα βρέθηκα σε αδιέξοδο συνειδητοποιώντας το οπλοστάσιο και τους πιθανούς συνδυασμούς της Ρεάλ ώστε να ανταποκριθεί, ακόμα και εάν καταφέρεις να απενεργοποιήσεις σημαντικές της μονάδες.
Εκτιμώ πως οι Τούρκοι σε αυτό το πλαίσιο άμυνας θα προσαρμόζονται κάθε φορά ανάλογα με το επιθετικό playbook της Ρεάλ. Στις High-Low καταστάσεις (απέναντι πάντα σε match up ζώνη) που ενεργοποιούν οι Μαδριλένοι πιστεύω ότι ο Μπλατ θα δώσει εντολή στους ψηλούς του (τον εκάστοτε PF και C) να παίξουν καθαρό man to man τους αντίστοιχους της Ρεάλ. Στην υπερφόρτωση που συχνά παίζει η Ρεάλ με το baseline cut του Κάρολ στη ball side-γωνία, ο συνοδός του (Μπατούκ, έχω την αίσθηση ότι αυτόν ετοιμάζει ο Μπλατ για τον Μορμόνο) θα τον ακολουθεί μέχρι να συναντήσει τον φόργουορντ (συνήθως το “4”) του και να τον παραδώσει εκεί, με τους Μόερμαν/Κλάιμπερν να μένουν πάνω στο πιστόλι από τη Γιούτα στη γωνία. Είναι πολύ σημαντικό το πως θα διαχειριστεί ο Μπλατ τις ευκαιρίες trapping που του προσφέρει αυτή η άμυνα, είτε με τη μπάλα στις γωνίες είτε για να διακόψει το dribble penetration. Ακόμα πιο σημαντικό θα είναι να επηρεάσει τις γραμμές επικοινωνίας (με πάσα) των Μαδριλένων και να μετατοπίσει τους χρόνους εκτέλεσης στην επίθεση τους (πιθανόν η Ρεάλ να πάει στη ρουλέτα των γρήγορα σουτ, το συνηθίζει). Δε θα είναι καθόλου εύκολο όταν μιλάμε για μια ομάδα η οποία διαθέτει τον Ντόνσιτς, τον Γιούλ ή ψηλούς σαν τον Ράντολφ. Εάν το καταφέρει όμως θα έχει πετύχει έναν μεγάλο στόχο.. Κλειδί η μοναχική ψυχή που θα μείνει στη τελική γραμμή της άμυνας με αποστολή να τρέξει τη base line. Χρειάζεται “πόδια”, μήκος, athleticism και IQ. Koιτάζοντας το ρόστερ της Νταρουσάφακα, ο Κλάιμπερν έχει όλο το αθλητικό για να παίξει τελευταίος παίχτης στην άμυνα αυτή (ακόμα και να αμυνθεί με προσωπική άμυνα στον Ράντολφ) όμως μην αποκλείεται καθόλου να δούμε τον (πιο ευφυή) Ουοναμέικερ εκεί. Στο ΣΕΦ ο Περάσοβιτς (που διαθέτει ολόκληρο Χόνεϊκατ) είχε τοποθετήσει τον Γκρέηντζερ στη τελική γραμμή..
Συνολικά, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, μια τέτοια άμυνα μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο για να αλλάξει η ατμόσφαιρα το παρκέ μιας και σε βάθος χρόνου η Ρεάλ έχει τη ποιότητα να την αποκωδικοποιήσει και να αρχίσει να εκτελεί με άνεση απέναντι της. Να είστε σίγουροι ότι ο Μπλατ γνωρίζει πολύ καλά ένα πράγμα και σε αυτό θα αφιερώσει τη συντριπτική πλειοψηφία από τις εργατοώρες του μέχρι το τζάμπολ της Τρίτης. Η μόνη τύχη που μπορεί να έχει η Νταρουσάφακα στη σειρά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μορφή σιαμαίων με την αμυντική της απόδοση. Οι Τούρκοι θα πρέπει να κατεβάσουν χαμηλά τα ποσοστά και τη παραγωγικότητα της “Βασίλισσας”. Έν ολίγοις θα χρειαστούν ένα αμυντικό αριστούργημα από τον προπονητή τους στη σειρά.. Η 1-3-1 λοιπόν (σταυρός..) έχει διπλή ανάγνωση όταν παίζεις απέναντι σε μια επίθεση-Λερναία ύδρα..
Πρόβλεψη
Τρέφω τεράστιο σεβασμό στον Μπλατ. Μπορώ να σας πω με πάσα ειλικρίνεια ότι τίποτα (μα τίποτα) δε μου φαίνεται από εδώ και στο εξής απίθανο/απλησίαστο για τον συγκεκριμένο προπονητή ο οποίος έχει αποδείξει ότι μπορεί να πάει πνευματικά πολύ βαθιά για να φέρει μια σειρά εκεί που θέλει. Όμως απέναντι του έχει μια ομάδα με ισχυρό mental toughness το οποίο (πέραν της υπεροχής της σε βάθος και ποιότητα) σε συνδυασμό με την εμπειρία της, της δίνει σαφές προβάδισμα. Είναι σημαντικό ότι οι role players της Ρεάλ “πατούν” καλά αυτή τη περίοδο. Τα 5 ματς φαντάζουν ταβάνι το οποίο μάλιστα είναι δύσκολο να πιαστεί από τους Τούρκους αφού η λογική λέει ότι οι Μαδριλένοι θα καθαρίσουν νωρίτερα. 63-37% για τη Ρεάλ..
Υπολείπεται σε αντίληψη η Baskonia..
Eίναι το βασικό μειονέκτημα των Βάσκων στη σειρά, μεγαλύτερο κατά τη γνώμη μου από τη διαφορά ποιότητας υπέρ της “αρκούδας”. Απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο είναι αυξημένη η πιθανότητα να απογοητευτούν ή να δυσκολευτούν πολύ περισσότερο να επιστρέψουν από μια δύσκολη κατάσταση. Εάν βρούν τοίχο η συνέχεια θα είναι σκληρή για αυτούς..
Από την άλλη και πάντα αναφορικά με το πνευματικό υπόβαθρο έχω να προσθέσω κάτι που δε μου έχει φύγει από το μυαλό και καλό θα είναι να το κρατήσουμε για το τελικό κομμάτι της σεζόν. Η ΤΣΣΚΑ έχει σαφέστατα κάνει βήματα προόδου σε επίπεδο mental toughness και διαχείρισης καταστάσεων σε ματς που κρίνουν τη σεζόν (αν και στα playoffs δεν είχε ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα, το αντίθετο) όμως ακόμα δε νομίζω ότι το έχει ξεπεράσει χτίζοντας πέτρινο χαρακτήρα. Το αναφέρω γιατί μιλάμε για μια σειρά playoffs όπου ναι, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να βρεις ένα ματς χωρίς αύριο μπροστά σου (ειδικά εάν αυτό δεν είναι στην έδρα σου τα πράγματα ακόμα και για τη ΤΣΣΚΑ, θα είναι δύσκολα). Δεν ενεργεί ακριβώς με ρομποτική ακρίβεια η “αρκούδα” όταν μπεις στο μυαλό της. Το “κακό” δεν έχει περάσει. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα είναι φορές που κοιτούν τρομαγμένοι πίσω τους..
Προσαρμογές
Και οι δύο κόουτς εκτιμώ ότι θα έχουν ετοιμάσει πράγματα για να αναχαιτίσουν τα βασικά όπλα του αντιπάλου. Ειδικά όσον αφορά την ΤΣΣΚΑ, ίσως οι καλοί αμυντικοί της παίχτες είναι αυτοί που θα κρίνουν τη σειρά. Ο Ιτούδης έχει το χαρτί του Τζάκσον (είναι πολύ έμπειρο παιδί και έχει φέρει αμυντικές αποστολές εις πέρας στο παρελθόν κυρίως με τα πολύ γρήγορα άκρα του) για να πετάξει στον μηχανοδηγό της Baskonia Σέιν Λάρκιν και τον “τζόκερ” Χίγκινς ο οποίος μπορεί να αμυνθεί και στις δύο θέσεις του backcourt (Beaubois, Larkin) εκτός του “3” (Hanga). H τριάδα των Χαίνς-Βοροντσέβιτς-Κουρμπάνοβ αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του νέου στυλ μπάσκετ που λανσάρει η compact πλέον CSKA στα χρόνια του Ιτούδη μιας και μιλάμε για multiple defenders με εξαιρετικό positioning που ξέρουν πως να κλειδώσουν το ζωγραφιστό ανεξάρτητα από το μέγεθος ή τις δεξιότητες του αντιπάλου. Αυτή η πεντάδα παιχτών αποτελεί τη πανοπλία της CSKA και των Τεόντοσιτς-Ντε Κολό και κάνει όλη τη δουλειά λειτουργώντας ως κυματοθραύστης όταν οι δύο αυθεντίες απαγγέλλουν ποίηση και κερδίζουν όλο το χειροκρότημα. Η έμφαση στο ρόλο και οι ποιότητα αυτών των role players σε συνδυασμό με τη συνοχή αποτελούν τα στοιχεία που κάνουν αυτή την ομάδα να μοιάζει τόσο καλή.
Το μπάσκετ της “μιας ταχύτητας και της αυτοματοποιημένης εκτέλεσης” ως μέσο το οποίο μπορεί να σε οδηγήσει στη νίκη ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και το περιβάλλον, το οποίο πρεσβεύει ο Σίτο Αλόνσο βρίσκει απέναντι του μια (πιο) έξυπνη ομάδα με αρκετά ανεπτυγμένη αντίληψη. Η CSKA παίζει στο υψηλότερο pace στη διοργάνωση και αυτό σημαίνει ότι η Baskonia θα βρει απέναντι της συνθήκες στις οποίες έχει μάθει να παίζει. Το ίδιο και ο αντίπαλος βέβαια..
Περιμένω να δω το πως θα χρησιμοποιήσει ο Σίτο τον Χάνγκα στο αμυντικό κομμάτι. Θα τον αφήσει στον Κουρμπάνοφ ώστε να λειτουργεί ως μπαλαντέρ δίνοντας πιο εύκολα βοήθεια στη τελική προσπάθεια (αναμένεται να απαντήσουν οι Ρώσοι με χαμηλό σχήμα στη περιφέρεια, Χίγκινς στο “3” ή τρία guards) ή θα τον ανεβάσει στη πρώτη γραμμή των πυροβολισμών απέναντι στους Τεόντοσιτς-Ντε Κολό (που θα σημάνει αυτόματα Post Offense με τον Κουρμπάνοφ για τους πρωταθλητές); Εκτιμώ επίσης πως ο Iτούδης θα σημαδέψει τους scorers των Βάσκων στη δική του επίθεση θέλοντας να τους προκαλέσει πολλαπλή φθορά. Η γραμμή forwards των πρωταθλητών (συν τον Χάινς) έχουν τα στοιχεία για να ελέγξουν, στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς, τον Σενγκέλια του οποίου το performance είναι καθοριστικό για τους Βάσκους. Πιστεύω ότι το staff ΤΣΣΚΑ θα ξοδέψει πολλές εργατοώρες ώστε να ετοιμάσει τη transition άμυνα του, κομμάτι που μπορεί να κρίνει τη σειρά.
Ο Αλόνσο ξέρει ότι πρέπει σε αυτή τη φάση η ομάδα του να παρουσιάσει πολυφωνία και περιμένει την ώθηση από το supporting cast των Budinger, Diopr, Tillie, όλοι τους σε καλή κατάσταση τη παρούσα περίοδο. Χωρίς “υποστήριξη” δε φεύγεις όρθιος από τη Μόσχα. Δυνατό χαρτί της Baskonia το ριμπάουντ. Έχει το υλικό να κερδίσει τη μάχη ψηλά ξεκινώντας την ανατροπή των δεδομένων με αυτό ως σημείο αναφοράς.
Το ανίκητο Running Hand Off της CSKA
Νομίζω πως ο Δημήτρης Ιτούδης ξέρει ότι αντιμετωπίζει έναν σπουδαίο επιθετικό μυαλό στη μάχη των πάγκων στη σειρά αυτή. Μαθητής του Αίτο γαρ ο Σίτο, σπούδασε στην ακαδημία Ρενέσες “ταχύτητα ανάπτυξης και αυτοματοποιημένης εκτέλεσης” προσθέτοντας τις δικές του ιδέες κάθε φορά για να καταλήξουμε σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα επιθετικά playbook σήμερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι δεδομένο ότι η ΤΣΣΚΑ ποντάρει πολλά στο αμυντικό της performance στη τελική ευθεία της σεζόν, αρχίζοντας από τα playoffs. Η Baskonia δουλεύει σε πολλά playts τους Blind (back) Screens, μέρος της Screen the Screener αλυσίδας καταστάσεων που χρησιμοποιεί για να καθαρίσει το τοπίο στον άξονα. Η ΤΣΣΚΑ σίγουρα θα θελήσει με τη συμπεριφορά της απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις να καθορίσει τη τελική εκτέλεση κατευθύνοντας την πάνω στον κατάοληλο αμυντικό. Και πιστέψτε με, με τους Χάινς-Κουρμπάνοβ έχει τη δυνατότητα να “κλειδώσει” τις περισσότερες ομάδες στον άξονα. Βέβαια ο Larkin δεν είναι ο οποιοσδήποτε.. Ο Αλόνσο χρησιμοποιεί συχνά τη Horns ως εισαγωγική για την 1-3-1 και ποντάρει στη Flex με πυλώνες τους Larkin-Voightmann. Το πιο δυνατό κομμάτι της επίθεσης της Baskonia όμως έρχεται όταν η μπάλα βρίσκεται στο Low post (στον καλό πασέρ Voightmann ή τον Σενγκέλια) και έχει να κάνει με τον τρόπο που δουλεύει η ομάδα στη Weak και Strong Side, ειδικά με τον εξαιρετικό σε αυτό το κομμάτι Beabois, ώστε να παράγει εύκολους πόντους με κόψιμο κατευθείαν στη καρδιά της ρακέτας ή ελεύθερο σουτ ψηλά. Αυτό επαναλαμβάνω τον δουλεύουν εξαιρετικά για αυτό και η άμυνα των Ρώσων μακριά από τη μπάλα θα είναι σημαντική.
Από την άλλη πλευρά το Running Hand Off της CSKA είναι ένα από τα θεαματικότερα plays μισού γηπέδου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με τον τρόπο που το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό του δίνουν σάρκα και οστά στο παρκέ. Άμεση μετατροπή της A-Set σε 3-2 Format με σκοπό να βάλει με ταχύτητα έναν εκ των δύο “μάγων” στον άξονα και με το χαλί του κεντρικού PnR στρωμένο. Είναι η επιτομή του “ξέρω τι θα κάνεις, αλλά δε μπορώ να το σταματήσω..” μιας και το πληθωρικό ταλέντο των δύο παιχτών κάνει τη συγκεκριμένη κατάσταση ασταμάτητη σαν ..το αύριο.
Πρόβλεψη
Η ΤΣΣΚΑ είναι ομάδα που ξέρει να παίζει τέτοια ματς. Βασικά είναι η ομάδα που το κάνει καλύτερα από τη κάθε μια (πιστέψτε με, εάν αυτό το σύστημα αντικαθιστούσε το F4 θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τους βάλεις κάτω..). Η Baskonia έχει ταλέντο και το μπάσκετ που πρεσβεύει την έχει βοηθήσει να σφυρηλατήσει τον No Fear χαρακτήρα που ούτως ή άλλως συνοδεύει το κλαμπ όμως για να κερδίσεις την “αρκούδα” δεν αρκεί η ρωμαλέα δύναμη. Χρειάζεται κοφτερό μυαλό και “μακιαβελική” πονηριά.. Θα πάω κόντρα στην οπτική των περισσότερων Ευρωπαίων καθώς θεωρώ μεγαλύτερη τη πιθανότητα η Ρεάλ (όχι απαραίτητα σε επίπεδο νικών αλλά κυρίως μπάσκετ) να αντιμετωπίσει περισσότερα προβλήματα σε σχέση με αυτά που θα βρει μπροστά της η ΤΣΣΚΑ στη μάχη με τους Βάσκους. Περιμένω από τους πρωταθλητές να καθαρίσουν τη δεύτερη εβδομάδα των playoffs. 66-34% για την ΤΣΣΚΑ..
Οι κύριοι δημιουργοί στα μετόπισθεν
Μια σημαντική απόφαση που πρέπει να πάρει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος σε επίπεδο τακτικής είναι το τι θα κάνει στο αμυντικό κομμάτι με τον Βασίλη Σπανούλη. Προσωπική άμυνα στο χαμηλό post ή βοήθειες και αμυντικά rotations; Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με “πόδια” και μέγεθος. Έχει τη δυνατότητα να διατηρεί χαμηλά τους χρόνους του σε επίπεδο περιστροφών σε units που δε κάνουν καμία παραχώρηση σε ύψος. Η τελευταία αναμέτρηση με την Αναντολού έδειξε ότι ίσως χρειαστεί να ενεργοποιήσει βοήθεια σε καταστάσεις που ο Σπανούλης εμπλέκεται σε miss match, Απλά, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να το κάνει επιλεκτικά. Πρώτα θα ζυγίσει και μετά θα προσαρμοστεί. Ο Περάσοβιτς θα χτυπήσει τον αρχηγό των ερυθρολεύκων. Close outs με τους Οσμάν-Πολ, Post ups με τον Χόνεϊκατ, Isolations με τον Γκρέηντζερ είτε με πρόσωπο είτε με πλάτη. Θέλει να τον φθείρει. Ούτως ή άλλως οι units του Ολυμπιακού θα του τον υποδείξουν σε αρκετές περιπτώσεις ώστε να επιτεθεί πάνω του.. Κλειδί θεωρώ στην επιλογή αυτή τη παρουσία ή όχι του Ερτέλ στο παρκέ για την Αναντολού. Είναι εξαιρετικός στο να διαβάζει την αντίπαλη άμυνα σε καταστάσεις με παίχτη παραπάνω, μπορεί να μεταφέρει πολύ αποτελεσματικά τη μπάλα από τη μια πλευρά του παρκέ στην άλλη και να εκτελέσει από κάθε απόσταση αλλά και μετά από ντρίμπλα. Χωρίς αυτόν η Αναντολού είναι πιο ρομποτική με ότι μπορεί να περικλείει ο όρος (πιο αποτελεσματική άμυνα, περισσότερο ομαδική δουλειά στην επίθεση , λιγότερη φαντασία όμως). Ο Περάσοβιτς προσπαθεί ακόμα να βρει τη χρυσή τομή. Το καλοκαίρι σας είχα καταθέσει την άποψη μου προτρέποντας τον Κροάτη να ακολουθήσει τον δρόμο του Ιτούδη με τον Τεόντοσιτς (6ος παίχτης) δίνοντας τα κλειδιά στο High IQ-παιχνίδι οικονομίας του Γκρέηντζερ. Όταν λοιπόν η Αναντολού αποφάσισε ότι πρέπει να ξεκινά τα παιχνίδια από την άμυνα (Γκρέηντζερ-Μπαλμπάι starting backcourt) άρχισε να τρέχει το σπουδαίο σερί της που της έδωσε την έκτη θέση στη τελική κατάταξη..
Τον ίδιο προβληματισμό βεβαίως θα έχει και ο Περάσοβιτς με τον Ερτέλ ο οποίος είναι ακόμα πιο αδύναμος στο αμυντικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός θα τον χτυπήσει σε συνέχεια και με υπομονή, αυτό είναι δεδομένο. Ο Γάλλος PG είναι ο αδύναμος κρίκος στο αμυντικό performance της Αναντολού και ένας από τους βασικούς λόγους που ο προπονητής του άλλαξε προσέγγιση στη διαχείριση του rotation. Ο γκαρντ που θα βρεθεί απέναντι του στην επίθεση του Ολυμπιακού πρέπει να είναι επιθετικός ώστε να τον φθείρει σε διάφορα επίπεδα.
Η Stamina και το motor του Ολυμπιακού θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη σειρά..
Είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να παρουσιάσει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που είδαμε στο φινάλε της κανονικής περιόδου για να μπορέσει να κοιτάξει προς τη Κωνσταντινούπολη. Αυτό είναι δεδομένο.. Άλλωστε απέναντι του έχει μια ομάδα η οποία βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και συνεχή ανοδική πορεία κάτι που είναι εμφανές στον τρόπο με τον οποίο πλέον εκτελεί δράσεις σε επίθεση και άμυνα πάντα σε σύγκριση με την εικόνα που βλέπαμε. Η Αναντολού διαθέτει νεανικό σύνολο με εξαιρετικά τρεξίματα στο παρκέ. Όταν βελτίωσε την ομαδική της άμυνα (ήταν αρκετά κακή με πολύ χαμηλό επίπεδο συνοχής στο ξεκίνημα της περιόδου όπου προσπαθούσε να βρει τη πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ γρήγορου ρυθμού και αμυντικής αποτελεσματικότητας) άρχισε να ανεβάζει το συνολικό της performance. To κρυφό χαρτί στην επιθετική της αξιολόγηση είναι ο εξαιρετικός AST/TO δείκτης της (Νο3 στη διοργάνωση).
Ο Ολυμπιακός, ανεξάρτητα από τα ποσοστά ευστοχίας του και τον δικό του AST/TO δείκτη θα πρέπει να είναι έτοιμος να καταθέσει το μεγαλύτερο δυνατό effort σε αυτή τη σειρά κυρίως στο αμυντικό κομμάτι. Για να το κάνω.. τάλιρα, πρέπει να κάνει μια σπουδαία αμυντικά σειρά και να ξεκινήσει από εκεί τη προσπάθεια του για πρόκριση. Θα είναι δύσκολο ο Ολυμπιακός του τελευταίου μήνα να σταθεί δίπλα στην Αναντολού. Πρέπει να δούμε κάτι διαφορετικό. Ξεκινώντας από τον Birch και το Spot shooting του Μάντζαρη και καταλήγοντας στην συνολική “επιθετικότητα” που πρέπει να βγάζει η ομάδα σε κάθε εκδήλωση της. Είναι μονόδρομος, αδιαπραγμάτευτο. Αυτό το effort δε θα χρειαστεί ανάλυση ή πολλά λόγια. Θα το νιώσετε στο παρκέ. Θα περάσει από τις οθόνες σας και θα σας βρει στο σημείο που παρακολουθείτε από τις πρώτες κατοχές. Ο Ολυμπιακός πρέπει να βάλει φωτιά στη κερκίδα από την άμυνα του και τότε, πιστέψτε με, απέναντι στη φετινή Αναντολού (πολύ μέτριοι χρόνοι στις περιστροφές παρά το athletisicm, φανερό πρόβλημα συγκέντρωσης) θα έρθει και η καλή επίθεση. Σχήματα όπως με τους δύο “Παπ” μαζί ως wings (ειδικά στις lineups όπου ο Πολ παίζει ως two-guard) μπορούν να λειτουργήσουν σε αυτή τη κατεύθυνση..
3-2 Offense
Σε αρκετά μεγάλο μέρος της σεζόν είδαμε την Αναντολού να τρέχει, με διαφορετικά εισαγωγικά plays ώστε να είναι λιγότερο ευανάγνωστη, sets από διάταξη 3-2 με αρκετή επιτυχία. Μπορεί το όλο εγχείρημα να έμοιαζε λίγο παλιομοδίτικο όμως αποδείχθηκε ότι μπορούσε να λειτουργήσει με τον Περάσοβιτς να στοχεύει στο καλύτερο δυνατό spacing και τη δυνατότητα να παίξει τον κάθε παίχτη της πεντάδας του στα δυνατό του σημείο. Καρδιά αυτής της επίθεσης ήταν η προσπάθεια των Τούρκων να βάλουν τους Ντάνστον και Μπράουν να δουλέψουν μαζί σε δύο/δύο καταστάσεις είτε μιλάμε για Double low post διάταξη είτε μετέπειτα για High Low (μετατροπή σε 1-3-1), πατώντας κυρίως στην ικανότητα και των δύο να πασάρουν τη μπάλα. Υπάρχουν καταστάσεις (ενεργοποιούνται κυρίως όταν παίζουν με 2-guard lineups) μάλιστα όπου ο Ντάνστον (μαζί με τον Γκρέηντζερ οι καλύτεροι screeners της Αναντολού) κάνει 3 ή 4 συνεχόμενα screens τρέχοντας πάνω-κάτω τον άξονα (διόλου εύκολο, θέλει καλή φυσική κατάσταση για να τελειώσεις τη φάση) για να μπει η ομάδα του με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο τελικό στάδιο PnR επίθεσης. Συνολικά ο Περάσοβιτς κυρρήσει το “maximize space” και προσπαθεί να δημιουργήσει όσο το δυνατόν λιγότερο traffic στο ζωγραφιστό στήνοντας back cuts για τους φτεροπόδαρους forwards με τους γκαρντ του σε ρόλο screener.
O Nτέρικ Μπράουν αποτελεί αναμφίβολα σημαντική μεταβλητή στη σειρά. Βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση τον τελευταίο καιρό ηγούμενος της “επιστροφής” της Αναντολού. Ο Μπράουν εξασφαλίζει στην ομάδα του το συναίσθημα της αθλητικής υπεροχής απέναντι στους περισσότεροπυς αντιπάλους. Ο Περάσοβιτς του έχει δώσει τη μπάλα στα χέρια (οκ, το είχε ξεκινήσει ο Ντούντα στα πρότυπα του δημιουργικού PF-Νεμάνια Μπιέλιτσα και της Εθνικής Σερβιάς) και το ελεύθερο να βάλει τη μπάλα στο παρκέ παίρνοντας ως main ballhandler τον κεντρικό διάδρομο στη transition επίθεση.
Σημείωση: Καταλαβαίνετε ότι θα είναι έγκλημα να τον αφήσουν οι ερυθρόλευκοι να ντριμπλάρει στον κεντρικό διάδρομο μέχρι τα όρια της ρακέτας τους.. Η Αναντολού πρέπει να ξαναδεί coast to coast του φόργουορντ του Xavier στα playoffs της TBL πάλι..
Ο Ολυμπιακός έχει παίχτες για να αμυνθεί πάνω του. Το κλειδί είναι τον πιέσεις. Να σε νιώσει σαν κορμί και μαζί τα έτοιμα πόδια σου. Τον Μπράουν τον κερδίζεις χαμηλά, αμυνόμενος στο παρκέ. Ψηλά δεν έχεις τη καλύτερη τύχη. Για παράδειγμα οι forwards του Ολυμπιακου (Πρίντεζης, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Παπανικολάου) πρέπει να δώσει μεγάλη μάχη στα cross screens που παίρνει ο Αμερικανός στη base line και να μη τον αφήσουν να πάρει ξεκούραστα τη μπάλα στη πλευρά. Physical προσέγγιση, σωστά φάουλ, καθολική πειθαρχία στο Box-out απέναντι στη τριάδα Χόνεϊκατ (κυρίως σε αυτόν), Ντάνστον (2.8 επιθετικά μ.ο.) Μπράουν.. Μάλιστα η απουσία του Kirk στη τελευταία αναμέτρηση υπέδειξε κατά κάποιο τρόπο στον Περάσοβιτς τη χρήση small ball με τον Μπράουν στο “5”, σχήμα στο οποίο δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί ο Ολυμπιακός. Για αυτό είναι σημαντικό να είναι καλά ο Birch στα παιχνίδια αυτά..
Καλά νέα: Η -εκ των πιο παραγωγικών στη φετινή Ευρωλίγκα- επίθεση της Αναντολού δεν είναι στη πραγματικότητα ιδιαίτερα Efficient..
Aυτό έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα της επίθεσης της. Έχει δύο Face up-Forwards (Brown, Thomas) για τους οποίους στήνει πολλά isos ψηλά στις πλευρές και δύο guards (Ερτέλ-Γκρέηντζερ, εξαιρετικοί δημιουργοί, primary ballhandlers στην επίθεση τους) οι οποίοι συνηθίζουν να εκτελούν midrange shots μετά από ντρίμπλα, κάτι που αυτόματα συνεπάγεται αρκετά Long two’s, το πιο inefficient σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ κατά το ευαγγέλιο των advanced stats. Είναι όμως πάντα αυτή η αληθινή απεικόνιση στο παρκέ..; Εγώ λέω όχι. Εξαρτάται από το πως εντάσεις αυτή τη δεξιότητα για να οικοδομήσεις την επίθεση σου. Μη ξεχνάτε άλλωστε το πόσο σημαντικοί είναι σε αυτό το επίπεδο σήμερα PnR guards οι οποίοι μπορούν παράλληλα να χτυπήσουν ΄την άμυνα μετά από ντρίμπλα (Σλούκας).
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν αυτή η τάση στην επίθεση των Τούρκων μπορεί να αποτελέσει ένα καλό εργαλείο, οδηγό για το πως θα στήσει η ελληνική ομάδα την άμυνα της στη σειρά. Η Αναντολού είναι μια ομάδα η οποία σουτάρει με χαμηλά ποσοστά από τη περίμετρο. Το eFG% (Effective FG Percentage, δείκτης που αξιολογεί την εκτέλεση σου επιβραβεύοντας τη δυσκολία που περιέχει ένα σουτ τριών πόντων) είναι στο πάτωμα (50.9%, 15η μόνο πάνω από τον Ερυθρό Αστέρα παρά το επιθετικό ταλέντο του ρόστερ της). Όλοι βιώσαμε φέτος το πρόβλημα των ερυθρολεύκων απέναντι σε ομάδες οι οποίες είχαν υψηλό νούμερο στη συγκεκριμένη αξιολόγηση..
Ο Ολυμπιακός είναι ίσως η ομάδα με τη καλύτερη post άμυνα στη φετινή διοργάνωση. Η τριάδα Birch-Παπανικολάου-Μάντζαρης κάνει τις μπάλες στη Post up εκτέλεση του αντιπάλου να καταλήγουν σε κάτι σαν μαύρη τρύπα. Τα στατιστικά της άμυνας του Ολυμπιακού όμως που πρέπει να κυκλώσουμε αφορούν τις 14.6 τελικές που επιτρέπει η άμυνα των πρωταθλητών Ελλάδας ανά παιχνίδι (οι λιγότερες στη διοργάνωση) και το 43.7% του FG% του αντιπάλου, επίσης Νο1 στη φετινή Ευρωλίγκα. Αυτά μεταφράζονται πολύ θετικά απέναντι σε μια ομάδα όπως η Αναντολού όμως είναι πολύ βασικό να βάλουμε στην εξίσωση και μεταβλητές που αφορούν το φυσικό/αθλητικό κομμάτι γιατί ο Ολυμπιακός (Hackett-less και με τον Birch σε πτώση) δεν είναι ακριβώς η τόσο καλοπροπονημένη ομάδα που είδαμε στο ξεκίνημα και στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Για αυτό σας υπογράμμισα τον ρόλο της Stamina πιο πάνω..
Προβληματίζει η απουσία του Λοτζέσκι
Ας μη κρυβόμαστε, είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος. Χωρίς τον Λοτζέσκι ο Ολυμπιακός δεν έχει την ίδια παραγωγική δυνατότητα και κυρίως δε βάζει την ίδια πίεση στις άμυνες οι οποίες μπορούν να συγκεντρωθούν πιο ήσυχες στον άξονα τον Σπανούλη-Πρίντεζη. Οι ερυθρόλευκοι έχουν προσθέσει έναν αρκετά καλό σουτέρ φέτος στο πρόσωπο του Γκριν όμως για να είναι το ίδιο παραγωγικοί από την αδύνατη πλευρά πρέπει να παραχωρήσουν “περιφερειακή” άμυνα παίζοντας με τον Σπανούλη ως main ballhandler και τον Γκριν στη weak side, ρόλος τον οποίον (με δεδομένη την ικανότητα του να επιτεθεί στα close outs) έφερνε με μεγάλη επιτυχία εις πέρας ο Λοτζέσκι. Ξαφνικά οι παραγωγικές δυνατότητες του Ολυμπιακού έχουν διαφοροποιηθεί και η υπεροχή της Αναντολού μοιάζει σημαντική. Για αυτό και ο βασικός στόχος του Ολυμπιακού θα είναι να πάει το παιχνίδι στο δικό του “γήπεδο”. Σετ καταστάσεις, ελεγχόμενος ρυθμός μέσα από το αμυντικό ριμπάουντ και την αμυντική ετοιμότητα στο transition, “valuing possesions” basketball, προσπάθεια για άμεση μετατροπή της άμυνας σε επίθεση όταν υπάρχει ευνοϊκή συνθήκη ώστε να καλύψει κάποιους από τους χαμένους πόντους του Λοτζέσκι.
Το gritty παιχνίδι του Χάκετ (ταμάμ απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο) και η instant επίθεση του Λοτζέσκι που έδιναν άλλη όψη στη second unit του Ολυμπιακού δεν μπορούν να υπολογίζονται. Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί έναν έξτρα παίχτη στη σειρά..
Ποιος θα είναι ο έξτρα παίχτης..;
Μπορεί μετά από τόσο χρόνια να το θεωρούμε δεδομένο αλλά η βάση των Σπανούλη-Πρίντεζη είναι (αξιολογώντας και το επίπεδο χημείας μεταξύ τους) κάτι σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Είναι αυτό που ψηλώνει τον Ολυμπιακό αρκετά σε περίπτωση που βρεθεί για δύο ματς δίχως αύριο, στη Πόλη. Με τη παρούσα κατάσταση της ομάδας είναι σημαντικό να πιάσουν τα απαιτούμενα standards απόδοσης. Η Αναντολού διαθέτει μερικούς πολύ καλούς individual defenders για να πετάξει στη μάχη πάνω τους (Γκρέηντζερ, Χόνεϊκατ) όμως η ομαδική της λειτουργία, παρά τη βελτίωση τον τελευταίο καιρό, έχει αδυναμίες οι οποίες την οδηγούν στο να επιτρέπει το δεύτερο μεγαλύτερο (μετά το Μιλάνο, διόλου τιμητικό δηλαδή) FG% στην αντίπαλη επίθεση (49.3%). Κρατήστε την ικανότητα των ερυθρολεύκων να κερδίζουν φάουλ (Νο2 στη διοργάνωση πίσω από τη CSKA) η οποία μπορεί να παίξει κομβικό ρόλο στη σειρά.
Ο Περάσοβιτς δε διστάζει να ρισκάρει. Δε θα μου φανεί για παράδειγμα περίεργο να παρουσιάσει κάποια στιγμή στη σειρά μια 1-3-1 άμυνα ζώνης με τον Γκρέηντζερ να παίρνει τα σπριντ της τελικής γραμμής. Ή στην ίδια διάταξη να τζογάρει με trapping για να κερδίσει 2-3 κατοχές και να αλλάξει το μομέντουμ.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χρειάζεται έναν έξτρα παίχτη ο οποίος θα αλλάξει την ατμόσφαιρα στον εσωτερικό κόσμο της ομάδας του. Θα της δώσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τη φρεσκάδα της επιτυχημένης προσαρμογής για να προχωρήσει στη σειρά. Μπορεί να τον βρει σε έναν από τους Ουότερς (midrange, ανταγωνιστικό πνεύμα) ή Γιανγκ; Το βαθύ rotation στη θέση “5” κρύβει κινδύνους αν και νομίζω ότι ο κόουτς θα περιμένει να δει το πως θα μπουν οι ψηλοί του στη σειρά και ανάλογα θα πορευθεί.
Με τον Λοτζέσκι ετκός παίχτη-κλειδί για τον Ολυμπιακό είναι σίγουρα ο Γκριν του οποίου το performance θα κρίνει πολλά στη σειρά. Πρέπει να είναι έτοιμος να βάλει μεγάλα σουτ και κυρίως να το κάνει στη τελική ευθεία των παιχνιδιών από θέση, με τη μπάλα πιθανόν στα χέρια του Σπανούλη. Όσο σημαντικό είναι για τους ερυθρόλευκους το να επιστρέψει ο Birch στο αμυντικό status που τον χαρακτήριζε στην αρχή της σεζόν (το καλάθι σε προσωπική φάση απέναντι του έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα) άλλο τόσο είναι να έχει και ο Γκριν μια παραγωγική σειρά διατηρώντας επιθετικό χαρακτήρα και ζωντανή τη σύνδεση του με το καλάθι. Για τον απόφοιτο του Virginia Tech η σειρά αυτή μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη συνέχεια της καριέρας του. Πίσω από τα μεγάλα περιφερειακά σουτ του Γκριν που θα προκαλέσουν ντελίριο ενθουσιασμού στη κερκίδα μπορεί να αρχίσει να ανατέλλει στον ορίζοντα η εικόνα του Βοσπόρου..
Πρόβλεψη
Αδιαμφισβήτητα όλα τα ενδεχόμενα, ως προς τη τροπή που μπορεί να πάρει η σειρά, είναι ανοιχτά. Η Αναντολού είναι σε πολύ καλή κατάσταση και παίζει όμορφο μπάσκετ όμως τα “όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται” καθώς η υπεροχή της σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού δεν εξασφαλίζει πάντα την απαιτούμενη συναισθηματική νοημοσύνη που επιβάλλεται για αυτό το τεστ. Εκεί η ελληνική ομάδα υπερτερεί. Ο Ολυμπιακός μπορεί χάσει εντός και να κερδίσει εκτός με την ίδια ευκολία. Ακόμα και εάν η σειρά πάει μακριά (ισχυρό ενδεχόμενο) του δίνω παραπάνω πιθανότητες να βγει στον αφρό.. 55-45% υπέρ του Ολυμπιακού..
Προφητεία ή ψευδαίσθηση..;
Κάτι για το οποίο είχαμε μιλήσει το καλοκαίρι και το συζήτησα πρόσφατα με έναν Ισπανό συνεργάτη εχθές αργά το βράδυ. Μετά τη μετακίνηση του Μάικ Τζέιμς στο ΟΑΚΑ, με δεδομένη την ύπαρξη του Καλάθη στο τιμόνι των πρασίνων και νωπές ακόμα τις μνήμες από τη περυσινή, τραυματική για την ελληνική ομάδα, σειρά με τη Baskonia η σελίδα δημιούργησε μια εικόνα για τον Παναθηναϊκό της άνοιξης. Το concept βασιζόταν στην συνύπαρξη δύο ρομποτικών γκαρντ με ανεξάντλητες πηγές ενέργειας (Καλάθης-Τζέιμς) οι οποίοι θα συνέχιζαν να παίζουν έως το finish της σεζόν στα κόκκινα χωρίς καμία εξάντληση προσδίδοντας στην ομάδα έναν non stop-motor χαρακτήρα (σε άμυνα και επίθεση) που ο αντίπαλος θα δυσκολευόταν να ακολουθήσει, στα πρότυπα της περυσινής Baskonia.. ;
Αλήθεια, υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ της περυσινής σειράς του Παναθηναϊκού με τους Βάσκους και της φετινής απέναντι στη Φενέρμπαχτσε..; Στη βάση της η σειρά είναι αρκετά διαφορετική σε επίπεδο αγωνιστικών γνωρισμάτων των δύο ομάδων όμως μελετώντας προσεκτικά το περιτύλιγμα βλέπεις ότι το σύνολο που έχει το μειονέκτημα έδρας και στηρίζεται στις συνεργασίες μισού γηπέδου (Παναθηναϊκός πέρυσι, Φενέρ φέτος) μπαίνει στα playoffs με σύμμαχο (;) τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα (βλέπε προβλέψεις ειδικών) ότι θα μπορέσει να κάνει το break απέναντι σε μια πανίσχυρη έδρα (ΟΑΚΑ φέτος, Μπουέσα πέρυσι) και σε μια ομάδα η οποία διατηρεί εξαιρετικό επίπεδο φυσικής κατάστασης και μέσα από την αποτελεσματικότητα της στη προσωπική φάση έχει χτίσει έναν χαρακτήρα νίκης στα παιχνίδια που κρίνονται στις λεπτομέρειες. Πέρυσι αυτή η πεποίθηση αποδείχθηκε ως “ψευδαίσθηση” καθώς τα τρεξίματα των Βάσκων και η υπεροχή τους στο αθλητικό κομμάτι ήταν κάτι μη διαχειρίσιμο για το μυαλό των πρασίνων. Βέβαια, στην εξίσωση φέτος υπάρχει ο Ζοτς. Και μια ομάδα (Φενέρ) σίγουρα κουρασμένη αλλά από την άλλη και πολύ πιο έτοιμη από τον περυσινό Παναθηναϊκό για να ανταποκριθεί σε τέτοια ματς. Η ίδια η σειρά θα μας δείξει εάν υπάρχει συσχετισμός. Θα δικαιωθεί η επιλογή της ελληνικής ομάδας να προσαρμόσει στοιχεία από τη περυσινή του νέμεσις στο φετινό σύνολο και σε ένα διαφορετικό αγωνιστικό περιβάλλον; Απλά το κρατάμε σκέψη μπαίνοντας στη πολυδιαφημισμένη φετινή σειρά..
Η Read & React του Ομπράντοβιτς ο γρίφος που πρέπει να λύσει ο Πασκουάλ..
Η 2-3 Motion επίθεση που καλύπτει μεγάλο μέρος του επιθετικού playbook της Φενέρ (και συνδέεται άμεσα με το μικρό rotation στο backcourt των Τούρκων) και για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλήσει τα τελευταία χρόνια, κατά τη γνώμη μου εντάσσεται στη δεξαμενή των Read & React επιθέσεων με βάση κυρίως τις αρχές λειτουργίας της και όχι τους κατασκευαστικούς της στόχους οι οποίοι προσεγγίζουν περισσότερο μια παλαιάς κοπής motion επίθεση. Αυτή η επιλογή είναι μέσο έκφρασης για τη Φενέρ στη προσπάθεια της να παρουσιάσει ένα διαφορετικό, ιδιαίτερο, προφίλ κεφαλαιοποιόντας το μέγεθος της και τη τάση του να παίξει Big, ματσάροντας παράλληλα την έλλειψη σπουδαίου κάθετου παίχτη από το ρόστερ της. Ιδιαίτερα όταν (με τον Μπογκντάνοβιτς εκτός) η τουρκική ομάδα αναγκάστηκε να παίξει αρκετή ώρα με έναν γκαρντ στο παρκέ αυτή κατεύθυνση (στη τελική ευθεία η απόφαση του παίχτη με τη μπάλα καθορίζει τις κινήσεις των υπολοίπων τεσσάρων οι οποίοι ουσιαστικά δρουν ως reactors) τη βοήθησε. Στόχος της επιθετικής φιλοσοφίας του Ομπράντοβιτς είναι να παράγει High Percentage Inside Shots για αυτό και η Φενέρ είναι πολύ απειλητική από τα 3,5-4 μέτρα και μέσα (post ups, lay ups, προσωπικές), περιοχή η οποία ουσιαστικά αποτελεί τη Deadly Zone της..
Στη πραγματικότητα η πίεση που βάζει αυτή η επιθετική κατεύθυνση των Τούρκων στο ζωγραφιστό της αντίπαλης άμυνας ευθύνεται για την ικανότητα της να παράγει καλά σουτ από τη γραμμή του τριπόντου (38.3%, 6η στη διοργάνωση). Κυρίως όμως όπως έχουμε πολλάκις υπογραμμίσει είναι μια επίθεση μέσω της οποίας μπορεί να ελέγξει τον ρυθμό του παιχνιδιού ώστε να σετάρει το γήπεδο και να επιβληθεί με το μέγεθος και τη σωστή λειτουργία της.
Η 2-3 Low Offense που λανσάρει είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Ομπράντοβιτς βρήκε μεγαλύτερη επιτυχία μέσα σε αυτή με Gaggle Post εκτέλεση όπου ο Βέσελι κάνει ένα cross screen κατά μήκος της base line στην αδύνατη πλευρά και γυρνώντας ποστάρει στη Strong Side παίρνοντας συνήθως την αλλαγή στη πλάτη του. Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να προσέξει πολύ τη συμπεριφορά του εδώ. Η 2-1-2 τους επίσης εμπεριέχει Read & React χαρακτήρα με τον screener όμως που εκτελεί το Blind Screen στον άξονα να διαβάζει τη πρώτη αντανακλαστική αντίδραση της άμυνας στο High PnR και να δίνει το Screen υποδεικνύοντας ουσιαστικά στον ballhandler το πρόσωπο που θα εκτελέσει (ο ίδιος ο ballhandler ή ο ψηλός που ρολάρει). Πολύ μεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί στον τρόπο που δημιουργούν οι Τούρκοι μέσα από Post ups. Όταν η μπάλα βρίσκεται χαμηλά (στον ψηλό ως βασική έκφραση της transition επίθεσης τους ή στον Ντατόμε σε 1-3-1 format) δουλεύουν πολύ καλά τα Flare ψηλά (για Ντίξον ή Μαχμούτογλου) είτε για να βρουν σουτ είτε για αντιπερισπασμό είτε για να χτυπήσουν από τον άξονα, ειδικά στο transition (Udoh με τη μπάλα στο post, back screen του Βέσελι στους Ντατόμε.Νάναλι στον άξονα και πάσα για midrange από τη γραμμή των προσωπικών, η ΤΣΣΚΑ χρησιμοποίησε Step back-Fight Through λογική αφήνοντας τον περιφερειακό κάτω από το καλάθι στη διαδικασία του screen με τον Χάινς να ελέγχει τη κίνηση στο High post). Eίναι επίσης δεδομένο ότι μόλις πατήσει παρκέ ο Μπουρούσης θα δούμε το κλασσικό Hand off που καταλήγει σε PnR στον άξονα. Νόμιζω είναι μια κατάσταση όπου θα στοχεύσουν ανελέητα.. Συνολικά η επίθεση τους είναι καλύτερη από ότι δείχνουν τα νούμερα της. Έχει υψηλό TS% (57.5%) και βασίζεται στην επικοινωνία και τη συνεργασία όμως πληγώθηκε από τη μακρά απουσία φέτος του πιο κομβικού της παίχτη, δημιουργικά και εκτελεστικά, Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς..
Ο κόουτς Πασκουάλ είναι εφευρετικός και πάντα ετοιμάζει πράγματα, ίδιον του πραγματικού προπονητή που χρειάζεται ένα σύνολο αυτή τη περίοδο. Έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι οι πράσινοι έχουν έναν προπονητή στον πάγκο τους ο οποίος μπορεί να βγάλει ένα σωστό play υπό πίεση χρόνου ή να δημιουργήσει ένα “τρικ” που θα αλλάξει το μομέντουμ. Θυμηθείτε την αναμέτρηση των δύο ομάδων στο ΟΑΚΑ και την 1-2-2 άμυνα..
“Ο Τσάβι Πασκουάλ ξεκίνησε προτάσσοντας ως “τρικ”, για να πάρει το τιμόνι του παιχνιδιού στα χέρια του, μια 1-2-2 άμυνα ζώνης με τον μακρύ και αθλητικό Σίνγκλετον στο “κεφάλι”. Κατασκευαστικά αυτή η άμυνα απαιτεί από τους δύο παίχτες του χαμηλού post εκτός των άλλων να κυνηγήσουν τα σουτ στις γωνίες για αυτό και ο Ισπανός κόουτς επέλεξε το δίδυμο Νίκολς-Γκάμπριελ χαμηλά. Είναι μια άμυνα στην οποία βασικός σου στόχος είναι να αποτρέψεις την εισαγωγική πάσα στο post (κυρίως στο High Post γιατί μετά μπορείς να την ανοίξεις σαν βεντάλια..) και σε βοηθάει να αμυνθείς στη περιφερειακή εκτέλεση ενώ παράλληλα προσφέρει ευκαιρίες trapping που μπορούν να οδηγήσουν σε fast breaks (ένας ακόμα λόγος που παίζεις τον PG σου στο φτερό και τον μακρύ/αθλητικό παίχτη στον άξονα) τα οποία ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν σε μεγάλο βαθμό απέναντι στη συγκεκριμένη αντίπαλο. Η Φενέρ βέβαια το διάβασε. Ο Ομπράντοβιτς είναι πολύ γάτος για να τη πατήσει έτσι εύκολα. Απέναντι σε μια 1-2-2 η Φενέρ είναι πραγματικά επικίνδυνη όταν ο Udoh (που μπορεί να πασάρει και να εκτελέσει από τα 5 μέτρα) παίζει στο High post (και ο Βέσελι στο χαμηλό post) ώστε να έχει πραγματικά πολλές επιλογές εφόσον βάλει τη μπάλα στον ψηλό του ημικυκλίου των προσωπικών. Το έσπασε στη δεύτερη επίθεση βάζοντας τη μπάλα στον Ντατόμε στο φτερό..”
Με τον Γκιστ διαθέσιμο μπορεί να έχει ακόμα καλύτερη εφαρμογή κάτι ανάλογο. Για τον Παναθηναϊκό θα είναι κομβικό κομμάτι στα μετόπισθεν η άμυνα που θα παίξει στην εισαγωγική πάσα της Φενέρ στο post. Κατ’εμέ το πιο σημαντικό στην αμυντική τακτική του “τριφυλλιού”. Θυμηθείτε λίγο τα 3 δεκάλεπτα του ΟΣΦΠ στο φετινό ματς με τους Τούρκους στο Φάληρο. Κάτι τέτοιο..
Η διαχείριση στο άτομο
Ο Παναθηναϊκός έχει τα αμυντικά εργαλεία για να ματσάρει τη Φενέρ. Είναι η πιο αθλητική ομάδα εκ των δύο στο παρκέ. Ο Καλάθης έχει αποδειχθεί “κακιά” μάγισσα για τους Σλούκα-Ντίξον (θα είναι εναλλακτική για τον Μπογκντάνοβιτς πάνω στον οποίον ίσως πάει σταδιακά με άμυνα άρνησης), ο Παππάς και ο Ρίβερς είναι αρκετά physical για να μείνουν στους wings του αντιπάλου (μεγάλη πρόκληση ο Μπόγκνταν για τον Παππά, ματσάρισμα που θέλω να δω ) και οι Αμερικανοί της frontcourt μπορούν να παράγουν φάσεις που θα οδηγήσουν σε άμεση επίθεση. Είναι δεδομένο πως η ελληνική ομάδα πρέπει να ψάξει πόντους στο ανοιχτό γήπεδο μέσα από την άμυνα της, ειδικά στα ματς του ΟΑΚΑ, εκμεταλλευόμενη τη πολυτέλεια που της δίνει το βάθος της ώστε να πιέσει και να είναι αρκετά physical. Ο Low pace χαρακτήρας είναι κανόνας και το ασφαλές περιβάλλον και για τις δύο ομάδες (68.9 το Pace της Φενέρ, 69.5 του Παναθηναϊκού) Αυτό που με προβληματίζει είναι η διαχείριση, όχι σε επίπεδο κατεύθυνσης από τον πάγκο αλλά όσον αφορά το άτομο. Αναφέρομαι στο πως θα διαχειριστούν συγκεκριμένη παίχτες τον εαυτό τους στο πλαίσιο της αποστολής που έχουν απέναντι σε μια ομάδα η οποία θα στοχεύσει τη φθορά. Για παράδειγμα δύο γρήγορα φάουλ του Γκιστ ή του Σίνγκλετον (είναι ο παίχτης με τον μεγαλύτερο μ.ο φάουλ στη διοργάνωση, 3.23 ανά ματς) μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες άμεσα. Στην άλλη πλευρά του παρκέ το ενδιαφέρον είναι επίσης μεγάλο σχετικά με τη φθορά που μπορεί να προκαλέσει το δίδυμο Μπουρούση-Σίνγκλετον.
“Ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα η οποία έχει δύο αθλητές στη δεκάδα των παιχτών με τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ μιας και πιο πίσω από τον Μπουρούση βρίσκεται ο Σίνγκλετον. Οι δύο τους βρίσκονται επίσης στη δεκάδα των παιχτών με τις περισσότερες εκτελεσμένες προσωπικές ενώ διατηρούν και ένα σπουδαίο για ψηλό ποσοστό. 78.5% ο Μπουρούσης, 73.9% ο Σίνγκλετον..”
Ο Ομπράντοβιτς ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον να παίρνει ώθηση από role players σε τέτοιες σειρές χρησιμοποιώντας τους σε ειδικούς ρόλους ώστε να κερδίσει κάτι κάθε φορά. Το rotation βέβαια φέτος είναι πιο συγκεκριμένο. Ο Κάλινιτς θα είναι σημαντικός στην αμυντική τακτική. Δε θα μου κάνει αίσθηση να τον δω πάνω στον Σίνγκλετον (ο Άντιτς θα έχει πρόβλημα) αρκετά ή ψηλά στο “κεφάλι” απέναντι στον Καλάθη. Ο Μπένετ ίσως λειτουργήσει σαν ασπίδα προστασίας για το δίδυμο Udoh-Vesely απορροφώντας μερικά φάουλ. Ο Νάναλι επίσης μπορεί να ανέβει στον Καλάθη ή να κυνηγήσει τον Ρίβερς. Δυνατό χαρτί η close out επίθεση του Ντατόμε (οι πράσινοι πρέπει να μπουν στις γραμμές πάσας των Τούρκων ώστε να βάλουν δισταγμό στην επικοινωνία δυνατής-αδύνατης πλευράς η οποία προσφέρει απλόχερα μετακίνηση της άμυνας, εκεί δηλαδή όπου χτυπούν πολύ αποτελεσματικά). Σημαντικός παράγοντας το περιφερειακό ποσοστό ευστοχίας του Παναθηναϊκού (απέναντι σε μια άμυνα που δεν επιτρέπει καλές ματιές από τη περίμετρο και δίνει λίγες προσωπικές, στοιχείο αν μη τι άλλο κομβικό σε μια σειρά που αναμένεται κλειστή).
The Answer
Ο πλουραλισμός της τριάδας Τζέιμς-Σίνγκλετον-Ρίβερς έχει κουβαλήσει την επίθεση των πρασίνων όλη τη σεζόν με τις άμυνες να δυσκολεύονται ιδιαίτερα να ματσάρουν, ειδικά την ικανότητα των δύο πρώτων σε επίπεδο προσωπικής φάσης. Φιλτράροντας τις προδιαγραφές των πρασίνων στο παραγωγικό κομμάτι απέναντι σε μια ποιοτική και παραδοσιακά πολύ διαβασμένη άμυνα με μεγάλη γκάμα επιλογών και ταχύτητα αποκωδικοποίησης και προσαρμογής όπως αυτή της Φενέρ, καταλήγουμε ότι η απάντηση μπορεί να είναι μια και ακούει στο όνομα Μάικ Τζέιμς. Αυτή θα πρέπει να είναι η σειρά του εάν η ελληνική ομάδα θέλει να περάσει το εμπόδιο της Φενέρμπαχτσε. Η φύση των παιχνιδιών υπαγορεύει πολύ Τζέιμς για τον Παναθηναϊκό άλλωστε.. Και η μάχη που έρχεται, με αυτόν κεντρικό πρόσωπο, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Ο Τζέιμς ήρθε στο ΟΑΚΑ για να ανοίγει δρόμους στην επίθεση όταν αυτοί απλά δεν είναι καν ορατοί. Το έχει κάνει με μεγάλη συνέπεια φέτος επιβεβαιώνοντας τη ταμπέλα ενός εκ των κορυφαίων σολίστ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα.Τα running floaters του είναι αλάνθαστα. Το Step back jumpers του θάβονται στο καλάθι με μεγάλη ακρίβεια. Το ποσοστό του του 58.5% σε 6.2 προσπάθειες για σουτ δύο πόντων ανά ματς, για παίχτη με αυτό το σωματότυπο θα το ζήλευε και ο Τόνι Πάρκερ στα prime του. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί πολύ James σε αυτή τη σειρά. Η Φενέρ είναι ομάδα που ξέρει να κατευθύνει τη μπάλα με την άμυνα της (η μετάφραση αυτή βέβαια μπορεί να είναι διφορούμενη απέναντι σε ομάδες που δε διστάζουν να βάλουν παραπάνω ντρίμπλα έχοντας δεξιότητα στην ένας με έναν επίθεση και προικισμένους σκόρερ) και παράλληλα μπορεί να αμυνθεί πραγματικά καλά στο τρίποντο αποτέλεσμα των αυτοματισμών και της ετοιμότητας που έχει αναπτύξει πλέον, στον τέταρτο χρόνο της θητείας του Ομπράντοβιτς, στα μετόπισθεν. Της αρέσει να ενεργοποιεί συχνά αλλαγές, ειδικά στον άξονα και στη τελική ευθεία της επίθεσης κλειδώνοντας την εκτέλεση του αντιπάλου πάνω σε παίχτη της που θέλει η ίδια μιας και των μήκος των mobile ψηλών της τη βοηθάει. Στα κλειστά ματς που κατά κανόνα πηγαίνουν στο ένας με έναν στις τελευταίες κατοχές αυτό μετράει. Φέτος όμως δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική σε τέτοιου τύπου άμυνες ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι έχει πληγωθεί δεχόμενοι πολλά τέτοια καλάθια σε isos από τον άξονα. Εκτός των άλλων, εκτιμώ ότι η επιλογή του short rotation του Ζοτς έχει πλήξει την ομάδα σε επίπεδο δυνάμεων στη προσωπική άμυνα, κατάσταση που έχει αποτυπωθεί σε αρκετές περιπτώσεις στη συμπεριφορά του, άλλοτε ανίκητου εκεί και με εντυπωσιακό motor, Βέσελι.
Έχω τη πεποίθηση ότι ο Τσάβι Πασκουάλ είναι πιθανό να ενεργοποιήσει την 1-4 High Stack επίθεση που είδαμε από τον Παναθηναϊκό σε μεγαλύτερη ποσότητα στην αρχή της σεζόν με σκοπό να “τεντώσει” μια “μακριά” σε μέγεθος άμυνα στο μισό γήπεδο, δημιουργώντας χώρους στο ζωγραφιστό για drives των Καλάθη (θυμηθείτε ότι με Soft Hedge άμυνα απέναντι του ο Ομπραντοβιτς στο ματς της Πόλης είχε καταφέρει να “μαντρώσει” τη μπάλα αποτρέποντας το “σπάσιμο” της αμυντικής δυάδας και ουσιαστικά τη κάθετη πάσα) -Τζέιμς. Μια τέτοια τακτική στην επίθεση μπορεί επίσης να βοηθήσει πολύ τον Παναθηναϊκό να βρει πόντους (με backcuts) σε περίπτωση που ο Ομπράντοβιτς επιλέξει να παίξει deny τον Ρίβερς με τον Μπογκντάνοβιτς.
Είναι δεδομένο ότι σε μια σειρά με αυξημένη τη πιθανότητα των πολλών κλειστών ματς, ο Τζέιμς θα πάρει σημαντικά σουτ στο τέλος των αγώνων. Καταλαβαίνετε ότι εκεί τον χρειάζεσαι “ζεστό”, οπότε χρειάζεται να έχει “μπει” στην επίθεση σου πριν το σημείο αυτό. Και η 1-4 High Stack αλλά και οι Screen the Screener καταστάσεις με τα back screens του Ρίβερς στον άξονα είναι από αυτές που μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για τον εκρηκτικό γκαρντ του Παναθηναϊκού. Η συνέπεια του Τζέιμς στο να εκτελεί αποτελεσματικά μεγάλα σουτ θα είναι βαρόμετρο για τον Παναθηναϊκό στη σειρά.
Πρόβλεψη
Κλειστή σειρά. Έχω την αίσθηση ότι όσο προχωράμε η παραγωγικότητα στα παιχνίδια θα χαμηλώνει σε αντίθεση με την ένταση, τη στιγμή που και οι δύο αντίπαλοι θα καταθέτουν το μέγιστο αμυντικό effort. Η ύψιστη πρόκληση για τον Τσάβι Πασκουάλ αλλά και για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού ο οποίος ψάχνει την επιστροφή στο F4. Δεν υπάρχει ικανότερος προπονητής στην Ευρώπη από τον Ομπράντοβιτς στο να ετοιμάσει και να στήσει την ομάδα του σε μια σειρά Playoffs. Ο τύπος στη “κόλαση” παίζει εντός έδρας.. Η Φενέρ είναι ικανή να πάρει διπλό στο ΟΑΚΑ, κατά κάτι περισσότερο από ότι οι πράσινοι στη Πόλη. Οι Τούρκοι έχουν (λογικό) μεγαλύτερο επίπεδο συνοχής σαν ομάδα. Όμως είναι αμφίβολο εάν αυτή τη στιγμή μπορούν, σε μια “βαθιά” σειρά, να ματσάρουν την ενέργεια και τη φυσική κατάσταση του “τριφυλλιού”. Αυστηρά 50-50%..
Οι πύλες μόλις άνοιξαν..
Υ.Γ: Η σκιά του θανάτου έχει πέσει πάνω από τους Σέλτικς, χρόνια τώρα. Εχθές έγραψε και στο παιχνίδι της με τους Μπουλς να κυριαρχούν στις μάχες του ζωγραφιστού. Η σειρά έχει δρόμο ακόμα. Όπως και η ζωή IT..
