Σταυροφορία
Δύο ματς (Βαρκελώνη, ΟΑΚΑ) που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες με τις ελληνικές ομάδες να μένουν όρθιες υπό καθεστώς πίεσης. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν ξεκινήσει τη δική τους “σταυροφορία” για την επιστροφή του ελληνικού μπάσκετ στο F4 της Ευρωλίγκας. Το Hoopfellas επεξεργάζεται τα μηνύματα που έστειλαν οι “αιώνιοι” την εβδομάδα που πέρασε..
Μια εβδομάδα που προσφέρεται για συμπεράσματα σχετικά με τη κατάσταση των ομάδων μας και τη πραγματική τους θέση σήμερα ανάμεσα στον ανταγωνισμό, μόλις πέρασε. Χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη ο Ολυμπιακός πέρασε με διπλό από το “Παλάου Μπλαουγκράνα” ενώ μια ημέρα μετά ο Παναθηναϊκός έμεινε ζωντανός στη “ρώσικη ρουλέτα” του ΟΑΚΑ απέναντι στην Αναντολού του Βέλιμιρ Περάσοβιτς..
Safe Bet και “υπνική παράλυση”
Ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα σπουδαίο διπλό (ενδεικτικό του status της ομάδας αυτή τη στιγμή στη διοργάνωση) επιβεβαιώνοντας το πόσο γερά πατάει τα πόδια του στην “ελίτ” και στο μικρό εκείνο λόμπι των ομάδων που ξεχωρίζουν σήμερα στη μάχη για το πολυπόθητο πλεονέκτημα ενόψει της post season. Η εκτός έδρας επιτυχίες δηλαδή νίκες σε πολύ δύσκολο περιβάλλον με τα προγνωστικά να είναι συνήθως εναντίον του μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας. Ο Ολυμπιακός είναι (μαζί με τη πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ) η ομάδα πάνω στην οποία, εάν ήσουν αναγκασμένος και με πολλά να διακυβεύονται, θα πόνταρε ο καθένας ώστε να επιβιώσει σε μια εκτός έδρας μάχη σε τοπ επίπεδο ανταγωνισμού. Αυτό σημαίνει ετοιμότητα ώστε να παίξεις πραγματικά μεγάλα ματς και να διαχειριστείς ειδικές καταστάσεις. Παράλληλα μετά την τελευταία τους επιτυχία, οι ερυθρόλευκοι του Γιάννη Σφαιρόπουλου βύθισαν κι άλλο την άρρωστη Μπαρτσελόνα του Γιώργου Μπαρτζώκα, η οποία βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία εξετάσεων για να βρει από το τι πάσχει. Η θεραπεία έχει δρόμο.. Ο ίδιος ο κόουτς μάλιστα “παγιδεύτηκε” τη Πέμπτη και απώλεσε την οξύτητα της σκέψης του. Θα έλεγα ότι ζούσε από ένα σημείο και μετά έναν εφιάλτη από τον οποίο δε μπορούσε να ξυπνήσει, αδυνατώντας να φωνάξει ή να κουνήσει τα χέρια του για να “δραπετεύσει”..
Ο Σφαιρόπουλος γνωρίζει άριστα την ομάδα του
Είναι και αυτό ένα εκ των ευεργετικών της χρόνιας συνύπαρξης προπονητή-βασικού κορμού αθλητών και του να πηγαίνεις όλο και πιο βαθιά σε μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Είναι φανερό ότι ο κόουτς Σφαιρόπουλος γνωρίζει άριστα το ρόστερ του. Ξέρει να “το πάει”.. Για αυτό και δύσκολα θα πέσει έξω προετοιμάζοντας ένα παιχνίδι (το execution και το coaching είναι άλλο πράγμα αν και εδώ οι ερυθρόλευκοι τα έχουν πάει εξαιρετικά φέτος). Ήξερε ότι χωρίς τον Σπανούλη (και φυσικά τον έτερο playmaker, Χάκετ) οι δημιουργικές δυνατότητες της ομάδας του στο μισό γήπεδο ήταν συγκεκριμένες.
Γνώριζε επίσης (και εδώ είναι το κλειδί) το ότι απέναντι του δεν έχει μια επίθεση που θα τον πάει στα όρια του ώστε να κατεβάσει τους χρόνους του στα αμυντικά rotations. Δεν έχει μια επίθεση η οποία μετακινεί τη μπάλα γρήγορα από πλευρά σε πλευρά, δουλεύει δράσεις στη weak side ή προσαρμόζεται ενεργοποιώντας flare για τους εκτελεστές της ανάλογα με το τι της δίνει η άμυνα. Η επίθεση των Καταλανών είναι πολύ πιο straight up άρα και ευανάγνωστη από μια άμυνα με τα χαρακτηριστικά και τη δυναμική της αντίστοιχης του Ολυμπιακού. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εν κατακλείδι γνώριζε ότι μπορεί να ελέγξει το ματς από την άμυνα του στοχεύοντας να πάει το παιχνίδι στις λεπτομέρειες, εκεί όπου (στη τελική ευθεία) η καλή γνώση του ρόστερ από τον ίδιο και η εμπειρία στη διαχείριση οριακών καταστάσεων από τους παίχτες του, σαν ομάδα εντός παρκέ, θα του έδιναν πιθανόν το προβάδισμα.
Έτσι και έγινε. Ο Ολυμπιακός προέταξε “μήκος” απέναντι στον άξονα των Ράις-Τόμιτς (τη ραχοκοκαλιά της αντίπαλης επίθεσης) με τους Παπανικολάου (δεν είμαι σίγουρος πάντως ότι μπορεί να λειτουργήσει και πάλι αυτή η προσαρμογή απέναντι στον Ράις) και Μιλουτίνοβ (σε αντίθεση με τους δύο Αμερικανούς σέντερ, ίσως λόγω πρότερης εμπειρίας, δεν άφηνε αυτούς τους πέντε πόντους στο τελικό σπρώξιμο στα post ups του Τόμιτς που ανάβει το πράσινο για μια αυτοματοποιημένη εκτέλεση στον Κροάτη). Ενεργοποίησε τις εναλλακτικές πηγές δημιουργίας του βάζοντας τη μπάλα στον Πρίντεζη στο post και στον Λοτζέσκι ώστε να τρέξει PnR καταστάσεις (κομβικά τα δύο τρίποντα του Παπανικολάου που άλλαξαν την αμυντική συμπεριφορά των γηπεδούχων). Με τον Χάκετ στη 2-3 Set είχε την ευκαιρία πάει τη μπάλα “βαθιά” στην άμυνα του αντιπάλου με τον χειριστεί “ψάχνοντας”, εκμεταλλευόμενος το μέγεθος και την ικανότητα του Ιταλού να κρατάει τον αντίπαλο γκαρντ στη πλάτη του. Τώρα με τον Ουότερς θα πρέπει να προσαρμοστεί και να ψάξει το midrange.. Ο τρόπος επίσης που στη τελική ευθεία ο προπονητής της ελληνικής αντιμετωπίζει κατοχή με κατοχή την αναμέτρηση προσπαθώντας να έχει κάθε φορά το καλύτερο δυνατό σχήμα στο παρκέ είναι ενδεικτικός της προσπάθειας που έγινε από τον πάγκο τη στιγμή που οι “μπλαουγκράνα” έψαχναν τον κωδικό του χρηματοκιβωτίου δοκιμάζοντας.
Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται απέναντι σε ομάδες με efficient επίθεση. Κυρίως απέναντι σε ομάδες που δουλεύουν ταυτόχρονα στη δυνατή και αδύνατη πλευρά και στηρίζουν τη παραγωγή τους πάνω σε έναν αυτοματοποιημένο μηχανισμό λειτουργίας που τους δίνει έξτρα uncontested shots και fast breaks στην αδύνατη πλευρά όπου έχουν δουλέψει στο τελείωμα με παίχτη παραπάνω. CSKA και Brose έβαλαν μεγάλα προβλήματα στην ερυθρόλευκη άμυνα. Δεν είναι τυχαίο πως ο Ολυμπιακός έχει ηττηθεί και από τις 4 ομάδες που ηγούνται στον πίνακα του eFG% και του True Shooting % ακόμα και εάν η δομή στην επίθεση τους είναι διαφορετική. CSKA, Brose, Real Madrid, Maccabi Tel Aviv..
Απλά Πρίντεζης..
Η Μπαρτσελόνα δε μπόρεσε να βγάλει “εκτός” τον Γιώργο Πρίντεζη διακόπτοντας του τελείως τους δεσμούς επικοινωνίας με το καλάθι (παρότι τα ποσοστό του δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά), γεγονός που έβαλε μεγαλύτερη πίεση στην άμυνα των γηπεδούχων στο τέλος. Περίμενα τους Καταλανούς να βάλουν τον Έλληνα PF να δουλέψει περισσότερο ώστε να πάρει τη μπάλα δυσκολεύοντας την εισαγωγική πάσα σε αυτόν στη πλευρά (είτε με ενεργητική 3/4 είτε με 4/4). Ο Μπαρτζώκας έστειλε βοήθεια στο γύρισμα του Πρίντεζη προς το καλάθι και πήρε αποτέλεσμα όσες φορές το έκανε ενεργητικά αναγκάζοντας τον να βρει άμεσα πάσα.
Ας δούμε τη προσέγγιση του φίλου μας, κόουτς Piti Hurtado:
Η Μπαρτσελόνα “σωριάζεται” μαζί με τον Ράις..
Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε υπογραμμίσει ότι το βασικό πρόβλημα της Μπαρτσελόνα είναι η αδυναμία της να χτίσει μια λειτουργική επίθεση στην οποία θα εντάξει σωστά και στη κατάλληλη δόση τις δεξιότητες των αρκετών ικανών -σε αυτό το κομμάτι- παιχτών που διαθέτει. Σε προηγούμενη ανάρτηση μάλιστα είχαμε πει ότι αυτός είναι ο βασικός προβληματισμός του καταλανικού -γαλουχημένου σε άλλου είδους επίθεση- κοινού μέχρι τώρα όμως αυτό που δε καταλαβαίνουν οι περισσότεροι είναι το πόσο πολύπλοκο είναι να κατασκευάσεις μια τέτοια επίθεση. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είναι τέτοιος προπονητής. Δε πρεσβεύει αυτό το δόγμα, δε φέρει τέτοιες συστατικές το βιογραφικό του. Προσωπικά τον εκτιμώ αφάνταστα. Είναι ο καλύτερος ίσως recruiter στην Ευρώπη, αξιολογεί πολύ καλά την αγορά, ξέρει να χτίζει μια καλή άμυνα. Ο επιθετικός του προσανατολισμός όμως είναι διαφορετικός. Το έδαφος που βρήκε στη Βαρκελώνη φέτος είναι κάτι εντελώς ξένο με τη λιγότερη σύνθετη κατάσταση του Κρασνοντάρ. Ο ίδιος πέρασε τη πόρτα του “Παλάου Μπλαουγκράνα” καταστρώνοντας το πλάνο της επιθετικής φιλοσοφίας (σε συνάρτηση με το ρόστερ που θα δημιουργούσε) πάνω στο ίδιο μότο: “Παίχτες που μπορούν να πασάρουν και να σουτάρουν”. Οι παίχτες όμως που βρίσκονταν ήδη εκεί συνέθεταν μια ήδη πολύπλοκη βάση για τη φιλοσοφία του ίδιου. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι ότι ο κόουτς έχει συνηθίσει να αντλεί παραγωγή μέσα από τον τρόπο που η ομάδα του αμύνεται. Κάτι που για τη βάση παιχτών που θα έβρισκε ήταν επίσης ξένο. Για αυτό και έριξε “όλο το χαρτί” για να υπογράψει το δίδυμο των leading guards της Κίμκι, Ράις-Κοπόνεν επενδύοντας στην έμπνευση και στο ανώτερο καλλιτεχνικό ένστικτο..
Η εξάρτηση της επίθεσης της Μπαρτσελόνα από τον Ράις συνδέεται με την αδυναμία της να χτίσει ένα παζλ που θα περιλαμβάνει κομμάτια από τις δεξιότητες όλων των ταλαντούχων παιχτών της. Ένα λειτουργικό πλαίσιο στο οποίο θα μπορούν να αναμειχθούν όλοι στη σωστή δόση. Συνδέεται επίσης με την αδυναμία της να παράγει μέσα από την άμυνα της (παρότι έχει γίνει αρκετή πιο aggressive –καινοτομία για το μπάσκετ του οργανισμού- και πιο physical στη συμπεριφορά της “βάζοντας το χέρι της πάνω στον αντίπαλο”). Mε τον Ράις οι Καταλανοί εξαναγκάζουν καταστάσεις προσπαθώντας να περπατήσουν (ή να ανοίξουν με το ζόρι) έναν δρόμο που δεν είναι ορατός. Ο Αμερικανός είναι ένας σπουδαίος γκαρντ. Έχει “γαλόνια” και ανήκει στην ελίτ της συνομοταξίας. Έχει άλλωστε πάει τον δρόμο του τίτλου και της απόλυτης καταξίωσης μέχρι τέλους.. Θα ήταν ιδανικός ηγέτης σε ένα καλοπροπονημένο σύνολο με δυνατά κορμιά και ικανότητα να τρέξει καλά το γήπεδο. Στη Βαρκελώνη όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα και η προσμονή του προπονητή του ώστε ο παίχτης να κάνει take over παρασύροντας συμπαίχτες και αντιπάλους στα παιχνίδια που η επίθεση της ομάδας είναι μάλλον μονοδιάστατη, κάνει τον ίδιο τον Ράις να φαίνεται χειρότερος. Κανείς δε κατάλαβε “γιατί αυτός”, στη τελευταία επίθεση απέναντι στον Ολυμπιακό. Κανείς δε κατάλαβε κόουτς γιατί δύο από τους πιο clutch παίχτες σου (Ντόελμαν και Ναβάρο) έμειναν στον πάγκο και ο (άποντος) Όλεσον εντός. Κανείς κυρίως, δε κατάλαβε γιατί η μπάλα δε πήγε στον μοναδικό σου παίχτη που εκείνη τη στιγμή μπορούσε να σκοράρει.. Τον Κοπόνεν.
Τη στιγμή που ο Ράις ορμάει στο καλάθι και σκύβει το κεφάλι παίρνοντας τα μάτια από τη weak side που βρισκόταν ο Φινλανδός, η Μπαρτσελόνα αφήνει τη τελευταία της πνοή μαζί του. Ίσως κόουτς πρέπει να αποσυμπιέσεις λίγο τον Αμερικανό σταρ σου. Έχεις και άλλον leading guard. Δοκίμασε αυτόν στη first unit. Δώσε του περισσότερες αρμοδιότητες..
ΟΑΚΑ
Σπουδαία, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, νίκη του Παναθηναϊκού επί της Αναντολού σε ένα ματς-θρίλερ στο ΟΑΚΑ. Η ελληνική ομάδα αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα στην επανάληψη όμως στο τέλος έδειξε (και πάλι σε μια εντός έδρας μάχη) τα απαιτούμενα intangibles που την έσπρωξαν στο θετικό αποτέλεσμα. Μια νίκη η οποία διατηρεί τον Παναθηναϊκό σε απόσταση αναπνοής από τη πρώτη τετράδα. Το “τριφύλλι” ως sniper εν καιρώ πολέμου βρίσκεται στη θέση του με το χέρι στη σκανδάλη, στοχεύοντας με τη διόπτρα. Το χτύπημα θα ισοδυναμεί με ένα διπλό απέναντι σε κατευθείαν ανταγωνιστή. Όπως η Φενέρ, στο ματς που ακολουθεί.. Η νίκη απέναντι στην Αναντολού του δίνει το προνόμιο στη βολή.. Παρ’όλα αυτά ο Τσάβι Πασκουάλ έχει να διορθώσει ουκ ολίγα κακώς κείμενα (ο ίδιος υπογράμμισε τη μεταβατική περίοδο που διανύει η ομάδα του). Εάν η Αναντολού ήταν λίγο πιο κυνική (κυρίως πάνω στον παίχτη που επέλεγε να επιτεθεί στη πράσινη άμυνα) και ο Τζέιμς δεν έδειχνε πραγματικά “ολύμπια” ψυχραιμία, απομονώνοντας την ένταση της στιγμής έξω από τη σκέψη του και ευστοχώντας σε τρεις προσωπικές που έστειλαν το ματς στη παράταση.
Άλλαξε το κόουτς..
Ο Παναθηναϊκός έχει πρόσφατα προσθέσει έναν καινούργιο παίχτη (Τζεντίλε) στο ρόστερ του και όπως είναι λογικό ανιχνεύει κάθε πιθανότητα σχετικά με το λειτουργικό της συμμετοχής του στις πράσινες units και πάντα σε συνάρτηση με την απεικόνιση αυτής στο ομαδικό performance. Ο Πασκουάλ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως ο συγκεκριμένος παίχτης πρέπει να είναι παραγωγικός (εξαιρετική πρώτη περίοδος, τον θέλω συνολικά πιο passive) ώστε να βρει ρόλο και να φανεί χρήσιμος στο rotation. Παράλληλα όμως πρέπει να συνδέσει τις δεξιότητες του με το παιχνίδι των υπολοίπων. Και εδώ τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Νομίζω πως lineups (τις οποίες υποστηρίζει ο κόουτς) οι οποίες περιλαμβάνουν τον Ιταλό δίπλα σε έναν εκ των Γκάμπριελ-Φώτση είναι τοξικές για το performance των “πρασίνων” στα μετόπισθεν και συνολικά για τη προσπάθεια τους να βρούν συνέχεια και ρυθμό. Πόσο μάλλον όταν στην εξίσωση προστίθεται και ο Μπουρούσης.. Με την Αναντολού είδαμε τον Καταλανό να δοκιμάζει πράγματα, τη στιγμή όμως που ήταν φανερό πως όσο πιο πολύ ψήλωνε (εκει προσανατολιζόταν) η ομάδα έχανε σε αποτελεσματικότητα. Ακόμα όμως και τα συμβατικά σχήματα όμως χρειάζονται “ξεδιάλεγμα”. Οι Τούρκοι επέστρεψαν στο τέλος της τρίτης περιόδου όταν η ελληνική ομάδα είχε Τζεντίλε+Γκάμπριελ/Φώτση στο παρκέ και οι ίδιοι τον Honeycutt+Brown/Thomas. Η απουσία του Γκιστ έχει μειώσει την ικανότητα στο agility αναφορικά με τις θέσεις των ψηλών και τα βαριά πόδια πλέον είναι περισσότερα. Το λιγότερο που πρέπει να γίνει εδώ είναι να μπαίνουν ταυτόχρονα στο παρκέ.. Αυτό μόνο.
Είσαι ο καθρέφτης του καλύτερου σου παίχτη..
Στο δεύτερο συνεχόμενο άσχημο παιχνίδι του Νικ Καλάθη, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα σε επίπεδο ανάπτυξης και επιθετικής λειτουργίας. Οverdribbling στην επίθεση το οποίο δυνάμωνε την άμυνα της Αναντολού, πρόβλημα στην εισαγωγική πάσα, συχνός μη εντοπισμός της μεταβίβασης που ξεκλειδώνει την άμυνα δημιουργώντας το ντόμινο για ένα καλό σουτ. Τροχοπέδη στην όλη προσπάθεια των πρασίνων να δημιουργήσουν καταστάσεις πιο εύκολα στην επίθεση τους ήταν το ότι ο Φελντέιν βγήκε νωρίς “εκτός” παιχνιδιού (έμοιαζε ψυχολογικά ανέτοιμος) με τον Τσάβι Πασκουάλ να αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει περισσότερο τον Ρίβερς ως δίδυμο με τον Τζέιμς στο backcourt. Ο Αμερικανός G/F του Παναθηναϊκού έτρεξε καταστάσεις κεντρικού Pick & Roll με τον προπονητή του να ποντάρει στην ικανότητα του να φτάσει μέχρι τέλους. Σε αυτό το πλαίσιο είδαμε plays με τον Φώτση main screener (ώστε να τελειώσει πάνω στο μικρότερο δυνατό “μήκος” ο KC χαμηλά) και τον Μπουρούση στο τρίποντο όμως από την άλλη -με τον Ρίβερς ή τον Τζέιμς ballhandler- περίπου το 75% των περιπτώσεων ο ίδιος ο περιφερειακός τελειώνει ενώ η άμυνα μπορεί να επικεντρωθεί στον άξονα μιας και η αδύνατη πλευρά αποκόβεται από τη πράσινη επίθεση.
Ο Πασκουάλ προσπάθησε να βρει λύσεις απογαλακτίζοντας το παιχνίδι των γηπεδούχων από τον Νικ Καλάθη όμως η ομάδα ακόμα δεν είναι έτοιμη για αυτό. Και δε ξέρω εάν μπορεί να είναι σύντομα.. Δείτε λίγο το AST/TO Ratio της ομάδας στις βραδιές όπου ο Καλάθης δε πιάνει τα συνήθη standards του. 9/15 στο Φάληρο, 16/15 στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Αναντολού. Και στις δύο περιπτώσεις η ομάδα έφτασε με δυσκολία τους 70 πόντους. Χωρίς το καλό παιχνίδι του διεθνή PG ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να βρει την άκρη μέσα από 1 on 1 επίθεση και ανοιχτό γήπεδο..
Απλά “παραδίδει”..
Ο KC Rivers για μια ακόμα βραδιά ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε και τελικά “καθάρισε τη μπουγάδα” για τον Παναθηναϊκό πιστοποιώντας ότι διανύει περίοδο εξαιρετικής κατάστασης. Μετά τους 23 πόντους (8/12 FG) του Φαλήρου ο απόφοιτος του Clemson “έγραψε” πάλι 23 με 9/16 FG και 3 τελικές. Ο Ρίβερς είναι επίσης ο παίχτης που βγάζει τη περισσότερη σιγουριά υπό πίεση όντας αρκετά efficient σε καταστάσεις όπου η ομάδα χρειάζεται απεγνωσμένα πόντους. Το μεγαλύτερο προσόν του 30χρονου G/F πέρα από την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στα χέρια του είναι το γεγονός ότι ακόμα και στη κακή του βραδιά μπορεί να επιστρέψει. Είναι πιθανό να βγει με επιτυχία στο πάλκο και να κρίνει μια αναμέτρηση βάζοντας ένα μεγάλο σουτ όταν ήδη η στατιστική του γράφει 0/6.. Αυτό που με προβληματίζει στη περίπτωση του είναι ότι η ίδια η ομάδα του ζητάει να κάνει περισσότερα πράγματα από όσα ο ίδιος έχει συνηθίσει να κάνει στο υψηλό επίπεδο τόσα χρόνια. Στο ΟΑΚΑ ο Ρίβερς παίζει περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια. Καλείται να τρέξει PnR καταστάσεις, να χτυπήσει σε 1 on 1 και να περάσει λιγότερο χρόνο στην αγαπημένη του αδύνατη πλευρά όπου πιθανόν θα τον έστελνε η παρουσία ενός έξτρα playmaker στο backcourt. Όταν δείτε τον εξαιρετικό KC Rivers να παίζει περισσότερο πάνω στις δεξιότητες και τον 3&D χαρακτήρα του, η επίθεση των πρασίνων θα έχει κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση..
Υ.Γ: Η Μπαρτσελόνα έχει στοχεύσει τον Φαβεράνι της Μούρθια για τη θέση “5” και ο παίχτης πιέζει την ομάδα του ώστε να μετακομίσει στη Βαρκελώνη. Εμένα αυτή η (πιθανή) κίνηση μου μυρίζει Ντε Λα Φουέντε. Όχι Μπαρτζώκα..
Υ.Γ1: Ναι, εάν μπορούσε ο κόουτς θα έφερνε Λοτζέσκι-Ντάνστον ASAP. Ισχύει. Εάν..
Υ.Γ2: Μπράβο στον Άρη. Στη παρούσα κατάσταση την οποία οποία βρίσκεται η ομάδα δεν ήταν το φαβορί ακόμα και μέσα στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο. Εάν θέλει πλέον να βοηθήσει τον εαυτό του θα πρέπει να προσέξει πολύ στη φαινομενική αντικατάσταση του Μπάκνερ. Παίζονται πολλά εδώ σχετικά με τις πιθανότητες της ομάδας να αλλάξει εικόνα προς το καλύτερο στο δεύτερο μισό της σεζόν.
Υ.Γ3: Ο Όμιτς ήταν πέρυσι ένας από τους ελάχιστους ψηλούς που μπορούσαν πραγματικά να κοιτάξουν στα μάτια τον Μπουρούση, κάνοντας εξαιρετική σεζόν στη Γκραν Κανάρια του Ρενέσες. Προσωπικά επικρότησα την επιλογή του Περάσοβιτς (ο ίδιος έτριβε τα χέρια του το καλοκαίρι δηλώνοντας πολύ αισιόδοξος) πιστεύοντας ότι αυτή συνεργασία μπορεί να δουλέψει. Σε πρώτη φάση αποδείχθηκε πως είχα (παντελώς) άδικο. Η Αναντολού τον στέλνει δανεικό (έχει διετές) τον Σλοβένο στη Μάλαγα και κοιτάζει τη περίπτωση του Jack Cooley (Notre Dame product, πέρυσι στην Ουνικάχα, καλή σεζόν στη Ludwigsburg φέτος, έχει ήδη εμπειρία στη TBL με τη Τραμπζονσπόρ) ως ψηλού που θα παίξει ρόλο banger, ανάλογο με αυτόν του Ντάρκο Πλάνινιτς στη Βιτόρια τη περασμένη σεζόν. Και ναι, έχει τον ίδιο κουρέα με τον ομόσταυλο -Χαράνγκοντι..
Υ.Γ4: Ok, Grayson έχεις όλο το πακέτο για να φτάσεις το “είδωλο” του Durham, Κρίστιαν Λέτνερ. Είσαι πολύ κοντά στο να γίνεις το ίδιο αντιπαθής σε όλη τη λίγκα. Μένει να γίνεις το ίδιο σπουδαίος ηγέτης.. Coach-K to the Rescue!
