Στεκόμαστε σήμερα στην άκρη ενός νέου συνόρου..
Μετά από μια εβδομάδα-φεστιβάλ για το άθλημα το πλημμυρισμένο από εικόνες Hoopfellas αναλύει, βλέποντας το ευρωπαϊκό μπάσκετ να οδηγεί στον δρόμο για το μέλλον, κοιτάζοντας -από τον καθρέπτη- προς τα πίσω..
Στα χρόνια της αλλαγής..
Ναι, ή τότε ατάκα του JFK για τη πόρτα της διαστημικής εποχής την οποία προσπαθούσε να ανοίξει η ανθρωπότητα έχει εφαρμογή και στη περίπτωση μας. Η σελίδα αυτή δε φτιάχθηκε με κύριο στόχο να προτείνει και να αξιολογεί αλλά για να μοιράζεται με το κοινό της τη δίψα για τη μελέτη του αύριο, να αντιλαμβάνεται τις τάσεις και τη κατεύθυνση που παίρνει το άθλημα όταν αυτή η διαδικασία βρίσκεται σε “αρχέγονο στάδιο” εξέλιξης, στον δρόμο για ένα μέλλον προς τον φουτουρισμό ή την επιστροφή στη παράδοση. Αυτό κανείς δε μπορεί να το ξέρει, αναφορικά πάντα με το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και αυτή ακριβώς είναι η γοητεία του να είσαι μαθητής του αθλήματος, μελετώντας την εξέλιξη του. Πιστέψτε με, υπάρχουν μερικά λαμπρά μυαλά τριγύρω μας στον χώρο του μπάσκετ. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή όπου μια καινοτομία που λαμβάνει χώρα στο παρκέ μπορεί να αποτελέσει χνάρι στον δρόμο για το μέλλον..
Αυτά που συμβαίνουν με την αλλαγή του παιχνιδιού στο ξεκίνημα της φετινής Ευρωλίγκας είναι μια εικόνα από το παρών που αποτελεί σημάδι για το μέλλον. Πριν κάποια χρόνια είχαμε μιλήσει για την έντονη τάση για παγκοσμιοποίηση του αθλήματος και εάν αυτή η διαδικασία στην Αμερική είχε ήδη ξεκινήσει με μεγάλες ταχύτητες, στην Ευρώπη βρισκόταν σε πολύ πρώιμο στάδιο και με το (παραδοσιακό για τη Γηραιά Ήπειρο σε όλους τους τομείς της ζωής) πέπλο σκεπτικισμού να το καλύπτει. Η αλλαγή των κανονισμών όμως ενεργοποίησε τον μηχανισμό εξαναγκάζοντας τους πάντες να κινηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση. Δογματισμός δε χωράει πλέον. Και αυτό ακριβώς που ζούμε τώρα μπορεί να δώσει μια σπουδαία ώθηση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Βλέπουμε ότι το μπάσκετ παίζεται σε άλλες ταχύτητες. Ομάδες χωρίς υψηλές παραγωγικές δυνατότητες αδυνατούν να ακολουθήσουν σε επίπεδο τοπ-ανταγωνισμού. Οι αθλητές παράγουν σε αυτό το πλαίσιο “άλλα” νούμερα (βλ. Σπανούλης, Σλούκας, Καλάθης) και μαζί τους οι ομάδες. Αμφιβάλλει κανείς ότι εάν παίζαμε 48 λεπτά αντί για 40, ένα μεγάλο ποσοστό από τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας θα παιζόταν άνω των 100 πόντων..; Δεν είναι εκεί το κλειδί στην όλη μεταφορά που επιχειρείται.
Είναι απολύτως θεμιτό για το κοινό, το ευρωπαϊκό μπάσκετ και ειδικά η διοργάνωση της Ευρωλίγκας να αναδείξει περισσότερο τον παίχτη-star (πως μπορείς να μην εστιάσεις στις 15 τελικές του Σπανούλη βλέποντας τον να αποσύρεται στο τέλος της τρίτης περιόδου ή στο παρατεταμένο φλερτ της “μηχανής” που λέγεται Καλάθης με το triple-double figure..;). Θα της κάνει καλό ειδικά σε εμπορικό επίπεδο, ένα πεδίο στο οποίο χρειάζεται μια γερή ένεση ρεαλισμού αναφορικά με τα όσα ισχύουν στην εποχή μας. Σίγουρα θα βοηθήσει σημαντικά τις ευρωπαϊκές ομάδες (θα γίνει άμεσα αντιληπτό την επόμενη τριετία) σε επίπεδο FIBA Basketball όπου η ατομική δεξιότητα βγαίνει πρώτη στο πάλκο (ώστε να ικανοποιηθεί και ο κυρ-Κολάντζελο που απαίτησε βελτίωση με τη μάσκα του “πλανητάρχη”..). Όμως δε πρέπει να περάσουμε τη γραμμή που οδηγεί στον προσωποκεντρισμό. Αυτή που είχε περάσει η Αμερική προ πολλού και τώρα παίρνει την αντίθετη κατεύθυνση. Η μεταφορά μας αυτή θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά και με τα ευρωπαϊκά μπασκετικά ιδεώδη τοποθετημένα πάνω-πάνω στο σακίδιο πλάτης.
Περισσότεροι stars και ήρωες που προωθούν την εικόνα του προϊόντος αλλά η ομάδα πάνω από όλα. Το club. Μόνο τότε θα φτάσουμε στη νέα εποχή δημιουργώντας κάτι δικό μας το οποίο μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την επόμενη αλλαγή..
Αυτά τα φτωχά λόγια ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σε πρώτη φάση και φυσικά τις σημειώσεις μου από τις 96 ώρες βουτιάς στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας στη πρώτη από τις 5 full time duty εβδομάδες της σεζόν. Μερικά σκόρπια σχόλια από τη διοργάνωση και φυσικά από τις σπουδαίες βραδιές των ελληνικών ομάδων οι οποίες διαχειρίστηκαν το “πρέπει” των δύο εντός έδρας αναμετρήσεων και παράλληλα πήραν δύο διπλά-χρυσάφι που ήδη τους έδωσαν μια μικρή ώθηση (ώστε να μπορέσουν να ξεχωρίσουν από τον ανταγωνισμό) στο ξεκίνημα.
Προβλήματα για Μπαρτζώκα και Μπλατ..
Δεν αποτελεί έκπληξη το παρών status των Νταρουσάφακα και Μπαρετσελόνα οι οποίες για διαφορετικούς λόγους αλλά με κοινή συνισταμένη τη παρουσία καινούργιου προπονητή, έχουν σκαμπανεβάσματα στην απόδοση τους. Είναι πραγματικά σκληρή εικόνα να βλέπεις τους παίχτες των Μπλαουγκράνα να “πέφτουν” ένας-ένας στη μάχη με συνεχόμενα προβλήματα τραυματισμών. Παράλληλα δυσκολεύει πολύ το έργο του προπονητή να βρει χημεία και ρυθμό η ομάδα του σε ένα πολύ νευραλγικό σημείο της σεζόν όπου χτίζονται σταθερές στο παιχνίδι. Από την άλλη ο Μπλατ έχασε ένα ματς βίωσε αυτή τη φορά την άλλη πλευρά του νομίσματος χάνοντας ένα ματς το οποίο φαινόταν ότι έλεγχε πλήρως, απέναντι στην Αναντολού (θα ήταν too much το 0-4 για τον Περάσοβιτς αν και το πρόγραμμα του στο ξεκίνημα ήταν αντικειμενικά δύσκολο). Ο Αμερικανοεβραίος κόουτς γνωρίζει ότι χρειάζεται υπομονή και πιθανόν έναν έξτρα γκαρντ στη συνέχεια σε μια Νταρουσάφακα η οποία έκανε 19 λάθη στο ντέρμπι της Πόλης τα οποία άλλαξαν το κλίμα εντός του παρκέ τοποθετώντας νευρικότητα στους γηπεδούχους όσο η Αναντολού “μάζευε” τη διαφορά.
Sonny & Keith..
Oι δηλώσεις του Γκέρσον τελικά έβαλαν στη πρίζα τον Σόνι Ουίμς ο οποίος οδήγησε τη Μακάμπι σε δύο συνεχόμενες νίκες απέναντι σε Γαλατασαράι και Ζαλγκίρις απέναντι στο άλλοτε κοινό του μάλιστα στο Κάουνας. Ο Ουίμς (19.5 πόντους με 11/15 δίποντα και 5/9 τρίποντα στα δύο ματς) ήταν εξαιρετικός δείχνοντας ότι είχε έξτρα κίνητρο όμως η Μακάμπι έχει πολλά προβλήματα να λύσει στη παρούσα φάση για να γίνει ανταγωνιστική στη διοργάνωση. Πολύ καλός σε ατομικό επίπεδο και ο (πρώην σταρ της Μακάμπι) Κιθ Λάνγκφορντ παρότι η Ούνιξ επιβεβαιώνει τις προβλέψεις της σελίδας σχετικά με το status της. Απέναντι στη Νταρουσάφακα και για κάποιο μεταφυσικό λόγο ο Μπατούκ έκρινε ότι πρέπει να μένει “πίσω” παίζοντας “φλοταριστά” τον Λάνγκφορντ με αποτέλεσμα να τρώει το ένα μετά το άλλο τα signature shots του ..Κίθαρου με το step back. Ο Ουοναμέικερ τα πήγε καλύτερα στη συνέχεια.. Στη Μόσχα και ενώ ο κόσμος είχε απορροφηθεί στα ταχυδακτυλουργικά του Τεόντοσιτς..
..ο Λάνγκφορντ σκόραρε 36 πόντους απέναντι στην ΤΣΣΚΑ συνεχίζοντας τη μίνι-παράδοση που έχει απέναντι στην άμυνα της αρκούδας. Οι πρώτες τέσσερις αγωνιστικές τον βρίσκουν στη θέση του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης με 24 π.μ.ο.
Σλούκας
Ο Σλούκας ήταν ένας από τους Top performers της εβδομάδας αυτής τραβώντας αρκετά φώτα επάνω του τη στιγμή που η Φενέρ έφτανε στο 4-0 αξιοποιώντας το βάθος δουλειά σε επίπεδο αυτοματισμών και συνοχής που έχει αναπτύξει αυτό το σύνολο. Ο Έλληνας γκαρντ άλλαξε δέρμα μέσα σε μερικές ώρες αφού μετά τους 8 πόντους τις 11 τελικές και τη pass first διάθεση απέναντι στη Ζαλγκίρις αναγκάστηκε (μετά τον τραυματισμό του Μπογκντάνοβιτς) να κοιτάξει περισσότερο το καλάθι στο ντέρμπι της Πόλης τελειώνοντας με 24 πόντους και 7 τελικές απέναντι στη Γαλατά. Στα συν του ότι η Φενέρ έχει σε καταπληκτική κατάσταση και τον Ντίξον. Για τον Σλούκα θα επαναλάβω αυτό που σας έγραψα στη σελίδας του Hoopfellas στο Facebook. Έχει αναπτύξει “κουλτούρα νικητή” σπάνια για παίχτη της ηλικίας του στην Ευρώπη. Σκεφτείτε μόνο το πως θα διαχειρίζεται καταστάσεις πίεσης αυτός ο παίχτης στα τριάντα του..
Pascual..
Ο Καταλανός κόουτς ξεκίνησε ιδανικά τη θητεία του στον Παναθηναϊκό σε επίπεδο αποτελεσμάτων με τους πράσινους να φεύγουν με πολύ σπουδαίο διπλό από το Μπάμπεργκ και να κατοχυρώνουν το πλεονέκτημα νικώντας μετά από δύο ημέρες τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ όπου οι πράσινοι έπαιξαν πολύ καλό μπάσκετ για 20 λεπτά. Ρεαλιστικά θα σας πω (και ανεξάρτητα από το τι συνέβηκε στα τελευταία λεπτά στη Βαυαρία) ότι ο Πασκουάλ προσέγγισε πρακτικά τ α δύο ματς προσπαθώντας να εισάγει πολύ προσεκτικά συγκεκριμένα πράγματα και στη σωστή δόση (σαφώς μεγαλύτερη στο δεύτερο ματς του ΟΑΚΑ το οποίο άλλωστε προσφερόταν) ώστε να μη μπερδέψει και να κρατήσει συγκεντρωμένους τους παίχτες του. Ο κόουτς αυτή τη στιγμή δοκιμάζει και διαλέγει τι θα κρατήσει. Θα χρειαστεί τουλάχιστον 1-1.5 μήνα για να γυρίσει το τιμόνι και να βάλει την ομάδα στη δική του κατεύθυνση εγκαθιστώντας το δικό του μπάσκετ πάνω στο οποίο από εκεί και μετά θα χτιστεί ο νέος Παναθηναϊκός. Αυτό που μπορώ να σας πω προσωπικά και με πάσα σιγουριά, αξιολογώντας τη προσέγγιση της όλης κατάστασης από τον Ισπανό όμως είναι ότι έχει βαθιά γνώση του αθλήματος. Έχει τρομερό ενδιαφέρον το πως προσπαθεί να εισάγει και να προσαρμόσει το δικό του playbook σε ένα σύνολο με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Στο Μπάμπεργκ για παράδειγμα δούλεψε πάνω σε μια 1-3-1 Wheel Offense (“τροχός”, θα παρατηρήσετε συχνά τη κυκλική κίνηση-σήμα κατατεθέν -σε αυτή την επίθεση- των guards του Παναθηναϊκού) η οποία ως γνωστόν, για όσους έχουν πάει λίγο πιο βαθιά σε επίπεδο προπονητικής, διακρίνεται για το πόσο προσαρμόσιμη είναι απέναντι σε διαφορετικές μορφές άμυνας. Πρακτικό, εύκολα μεταδόσιμο σε επίπεδο βασικών αρχών, με διάφορες μορφές έκφρασης. Είτε μετά από τη πρώτη πάσα του Καλάθη είτε μέσα από απλό Dribble Push του Έλληνα PG (το παρουσίασε πολύ επιτυχημένα και ο Τζόρτζεβιτς πέρυσι μέσα από αντίστοιχη διάταξη)
(Photo: Dribble Push)
Η σημαντικότερη διαφορά σε επίπεδο επιθετικής φιλοσοφίας την οποία σταδιακά θα μπορέσουμε όλοι να διαγνώσουμε σε μεγαλύτερο βαθμό με την έλευση του Τσάβι Πασκουάλ είναι η θέληση του να εκμεταλλευτεί ολόκληρο το γήπεδο σε σετ καταστάσεις. Κάθε διαθέσιμη σπιθαμή απλώνοντας τις δράσεις του σε ολόκληρο το μήκος του παρκέ. Ο Παναθηναϊκός πλέον δε θα κάνει focus απαραίτητα στη Strong side αλλά θα δουλεύει σκληρά στην αδύνατη πλευρά παράγοντας επίθεση από εκεί (τα flare screens θα γίνουν σύντομα δεύτερη φύση). Κατάσταση η οποία σταδιακά θα αποβάλλει τη στασιμότητα και θα κάνει τους πράσινους πιο πολυμορφικούς. Ιδανικά (αν και αυτό θα χρειαστεί χρόνο) αυτή η γενικότερη φιλοσοφία που συγγενεύει στενά με τον ευρύτερο κύκλο των Continuity Motion Offense στοχεύει σε αυτό που το Hoopfellas έχει κυκλώσει από την αρχή της σεζόν ως “απουσία” από το παιχνίδι των πρασίνων. Μια επιθετική πλατφόρμα η οποία θα παράγει από μόνη της ευκαιρίες για τον κάθε παίχτη στο παρκέ και δε θα βασίζεται αποκλειστικά στις ορέξεις ή τη παρουσία των δημιουργών της.
Αποδεικτικό της οξυδέρκειας του Πασκουάλ πάντως είναι το πόσο άμεσα αποκωδικοποίησε τις δεξιότητες των νέων παιχτών και το πόσο έχει προσαρμόσει τις δράσεις που προσπαθεί να εισάγει πάνω στις δεξιότητες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Καλάθης και Φελντέιν (σας είπα πριν έρθει ο Καταλανός ότι ο Δομινικανός γκαρντ είναι παίχτης που μπορεί να παράγει σε αυτό το πλαίσιο μπάσκετ). Δείτε λίγο το πλαίσιο που έχει δημιουργήσει για τον Καλάθη προσπαθώντας να αποβάλλει τοξικές για αυτόν καταστάσεις δισταγμού μπροστά σε ένα ελεύθερο περιφερειακό σουτ. Στις περισσότερες από τις καινούργιες δράσεις ο Καλάθης, με ή μακριά από τη μπάλα, δουλεύει σε ζευγάρι με τον Γκιστ ενώ είναι φανερή η πρόθεση να παίξει πάνω στον άξονα και στη τελική γραμμή (εκτός των άλλων και με το γνωστό Hammer το οποίο περιλαμβάνει back screen και σουτ από τη γωνία την ώρα που ο Νικ διασχίζει τη base line με τη μπάλα). Είδαμε επίσης Flex επίθεση με τους Γκιστ-Νικολς να δίνουν σκριν διαφορετικής κατεύθυνσης στη πλευρά για τον Νικ. Diamond με τον Ρίβερς και τον Μπουρούσης “καθρέπτες” στον άξονα ή με κατάληξη Post up στον Γκιστ. Στο τέλος της πρώτης περιόδου με τον Ερυθρό Αστέρα επιλέγει μια 1-4 Low Flat η οποία θεωρείται ταμάμ για καταστάσεις τελευταίων δευτερολέπτων και οδήγησε σε lay up του Ρίβερς και έναν πρωτόγνωρο για Πασκουάλ πανηγυρισμό στη συνέχεια με τον παίχτη του. Σωστή fundamental προπονητική που σε βάθος χρόνου μπορεί να παράγει καλό μπάσκετ.
Συνολικά για τον Παναθηναϊκό.. Ο Νικ Καλάθης δείχνει ότι έζησε με το νικητήριο καλάθι στο Μπάμπεργκ μια .. life changing moment μοιράζοντας υποσχέσεις ότι μπορεί να γυρίσει τον προσωπικό του διακόπτη. Ο τύπος είναι “μηχανή” και αυτό ήταν γνωστό. Έχει ρομποτικό στυλ και στο ΟΑΚΑ ονειρεύονται αυτό ακριβώς το durable παιχνίδι του σε συνδυασμό με τις αστείρευτες φυσικές δυνάμεις του Τζέημς στο backcourt με την ελπίδα ότι την άνοιξη η ενέργεια τους θα κυριαρχήσει. Τα νούμερα του Έλληνα PG είναι αντιπροσωπευτικά του παιχνιδιού του. Το πρόβλημα είναι τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός χωρίς αυτόν στο παρκέ. Η πληγή για την οποία μιλούσαμε το καλοκαίρι είναι ανοιχτή και η ομάδα κατεβάζει άμεσα ρυθμό χωρίς μηχανοδηγό. Εδώ θα χρειαστεί προσθήκη. Ο KC Rivers επίσης ξεχώρισε με την ικανότητα του να βάλει τη μπάλα στο παρκέ σε ένα πλαίσιο επίθεσης με περισσότερους χώρους. Δεν είναι slasher. Αλλά πρέπει να συνεχίσει να το κάνει επιμελώς γιατί πλέον είναι αρκετά έμπειρος και παιγμένος για να διαβάσει σε αυτό το επίπεδο την στιγμιαία αδράνεια συν το ότι η δομή του ρόστερ του Παναθηναϊκού του προσφέρει περισσότερες τέτοιες ευκαιρίες από ότι π.χ. του αντίστοιχο περιβάλλο της Ρεάλ, η οποία άνοιγε τη ρακέτα για τα πυραυλοκίνητα γκαρντ και τους ψηλούς της διατηρώντας τον Αμερικανό σε ρόλο υποστηρικτικού spot shooter. Και κάτι τελευταίο.. Ο Πασκουάλ (υπάρχουν αναφορές σε παλαιότερα άρθρα) έχει μια διαφορετική φιλοσοφία για την ανάπτυξη νέων παιχτών. Τους “ανεβάζει” στο rotation πιο αργά περιμένοντας την ωρίμανση τους. Προσωπικά ανήκω σε διαφορετικό λόμπι σε επίπεδο φιλοσοφίας για την ανάπτυξη των νέων παιχτών. Μένει να δούμε το πως θα εξελιχθεί αυτό για τους νεότερους παίχτες των πρασίνων οι οποίοι έχουν μεν μια σπουδαία ευκαιρία να βελτιώσουν πράγματα στα οποία υστερούν, με τον συγκεκριμένο κόουτς όμως πλέον θα δουλέψουν με έναν προπονητή που δε βιάζεται να τους βγάλει μπροστά. Για να δούμε..
Ο Ολυμπιακός..
Οι ερυθρόλευκοι φόρεσαν ήδη τη ταμπέλα της “καυτής ομάδας” στο τέλος της εβδομάδας καταφέρνοντας να χαλιναγωγήσει δύο ομάδες οι οποίες βρέθηκαν στον δρόμο τους ερχόμενες στις αναμετρήσεις με περίσσιο ενθουσιασμό και τη ψυχολογία στα ύψη. Το ματς της Βιτόρια ήταν ένα από τα καλύτερα που έχουμε παρακολουθήσει φέτος και κατά τη γνώμη μου αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα των ονείρων που έχουν οι υπεύθυνοι της λίγκας για τη μετάβαση σε ένα καινούργιο στυλ παιχνιδιού. Μπάσκετ ταχυδύναμης, υψηλός ρυθμός, συνεργασίες..
Νομίζω πως στο εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού και απέναντι σε αυτή την ομάδα (Μπασκόνια) ήταν λίγο τζογαδόρικη η τακτική με τον Παπανικολάου στο “κεφάλι” της άμυνας απέναντι στον Λάρκιν και τον Σπανούλη στον Χάνγκα. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου ενώ συνολικά δεν ήταν κακή αμυντικά (είχε καλά και κακά διαστήματα σε ένα παιχνίδι με πολύ υψηλό ρυθμό σημειωτέων) αντιμετώπισε πρόβλημα στο να ελέγξει τα hard cuts που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι της Baskonia και φέτος (σκόραραν με κόψιμο πάνω στην άμυνα ή και στη πίσω πόρτα) αλλά και τη transition επίθεση των Βάσκων. Σταδιακά οι φιλοξενούμενοι βελτιώθηκαν σε αυτό το κομμάτι με αποκορύφωμα τη τελευταία περίοδο όπου ο αντίπαλος δυσκολεύτηκε πραγματικά να σκοράρει.
Ενώ η πρώτη πεντάδα των ερυθρολεύκων βασίζεται αμυντικά στο γεγονός ότι δίπλα στον Σπανούλη υπάρχουν τέσσερα παιδιά που μπορούν να μαρκάρουν σε κάθε γραμμή και να καλύψουν κάθε πιθανή ολιγωρία ελαχιστοποιώντας τις miss match καταστάσεις, η second unit βασίζεται στη ταχύτητα και αυτό “γράφει” στη συμπεριφορά της και στο επιθετικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός αλλάζει κατεύθυνση και σελίδα στο playbook του (για να μη πω κεφάλαιο) ανάλογα με τη παρουσία ή όχι του αρχηγού στο παρκέ.
Ο Σπανούλης
Στη μνήμη πολλών από εμάς έχει αποτυπωθεί η εικόνα του Βασίλη Σπανούλη να κάθεται στον πάγκο τέλος τρίτης περιόδου με το νούμερο των 15 assists να παίζει στο κάτω μέρος της οθόνης (απορροφημένος από την ένταση του ματς δεν είχα εστιάσει στα νούμερα του). Ο αρχηγός του Ολυμπιακού διαβάζει με κλειστά τα μάτια πλέον οτιδήποτε καινούργιο στέλνει πάνω του ο κάθε αντίπαλος στο παρκέ και προσαρμόζει το παιχνίδι του απαλλαγμένος από εσωτερικούς δαίμονες. Ο Σπανούλης κοντρολάρει τα πρωτόγονα ένστικτα του καλύτερα από ποτέ και αυτό έχει αποτελέσει δυσεπίλυτο πρόβλημα για τις αντίπαλες άμυνες. Βασικά είναι “χοντρό” πρόβλημα..
Η επίθεση του Ολυμπιακού δεν είναι κάτι σύνθετο. Αντίθετα βασίζεται στην πολύ καλά δουλεμένη εκτέλεση συγκεκριμένων καταστάσεων και τη πολύ καλή κατανομή ρόλων. Με την αρχική πεντάδα στο παρκέ οι ερυθρόλευκοι βασίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε 2-3 High Sets με τον Σπανούλη και τον Birch αλλάζοντας ουσιαστικό εισαγωγικό play κάθε φορά. Αλλάζοντας δηλαδή το μονοπάτι με το οποίο καταλήγουν σε αυτή τη συνεργασία. Είδαμε Horns, 1-3-1, Stack επίθεση με τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, Double Drag πάλι με τον Σπανούλη..
(Photo: DoubleDrag)
Σε βραδιές δε όπου οι Παπανικολάου και Μάντζαρης γράφουν 7/12 τρίποντα και συνολικά 32 πόντους οι διαθέσιμοι χώροι είναι μεγαλύτεροι από όσους στη πραγματικότητα χρειάζεται ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης για να χτυπήσουν τον αντίπαλο κατευθείαν στη ..καρωτίδα του ζωγραφιστού. Σωστά ο κόουτς Σφαιρόπουλος έστησε από το ξεκίνημα ένα “δάσος” από screens στην επίθεση του για να σπάσει τη πίεση της άμυνας των γηπεδούχων και να διευκολύνει τη δική του κυκλοφορία της μπάλας. Σημαντική λεπτομέρεια: Όταν αυτά τα screens γίνονται πραγματικά σωστά αλλάζουν τους χρόνους στην ανάπτυξη της επίθεσης σου και βάζουν κάθε φορά την άμυνα σε δίλημμα. Ε, εκεί.. Όταν έχεις τον Σπανούλη δεν υπάρχει κανένα δίλημμα για εσένα..
Σημείωση: O Johannes Voigtmann, μέλος της καλοκαιρινής λίστας του Hoopfellas, έχει κερδίσει τους πάντες στη Βιτόρια με το πολύπλευρο ταλέντο του. Στη Μαδρίτη απέναντι στη πολυδιαφημισμένη γραμμή ψηλών της Ρεάλ ήταν εκπληκτικός (18 πόντους-11 ριμπάουντ, 26 PIR). Δεν είναι τόσο “φονικός” από τη περιφέρεια και δεν έχει τα scoring insticts του Κριστόφ Λαβρίνοβιτς όμως είναι πιο αθλητικός και καλύτερος πασέρ, μια πτυχή του παιχνιδιού του την οποία θα γνωρίσετε σύντομα. Ο Voigtmann είναι παιδί του νέου κύματος Γερμανών ψηλών το οποίο περιλαμβάνει παίχτες όπως ο Zirbes, o Kleber και φυσικά ο Theiss, το εδώ και χρόνια πουλέν της σελίδας ο οποίος στη Βαρκελώνη ήταν απλά παντού..
Ο Γκριν..
Γράψαμε για πιθανή Changing life moment πιο πάνω στη περίπτωση του Καλάθη. Το ίδιο λοιπόν μπορεί να ισχύει και στη περίπτωση του Γκριν ο οποίος δεν είχε κάποιο υπόβαθρο underperforming όμως έχει ευτυχήσει νωρίς στη σεζόν να οικοδομήσει δυνατή πίστη (πολύ σημαντικό) μετά τη clutch παράσταση του στη Λευκάδα. Ότι βλέπετε αυτή τη στιγμή έχει σε μεγάλο ποσοστό τη βάση του εκεί. Οι δυνατότητες συχνά υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις παιχτών όμως χρειάζεται ένα τέτοιο σημείο αναφοράς με το οποίο κάνεις establish στον ρόλο σου μέσα στην ομάδα και αλλάζεις ουσιαστικά τον τρόπο που σε βλέπουν οι συμπαίχτες σου μέσα στο πεδίο μάχης. Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο θέλουν να βρεθούν όλοι οι νεοαποκτηθέντες παίχτες σε ένα σύνολο, ειδικά αυτοί που έχουν ανάλογα με τον Γκριν χαρακτηριστικά. Κάπως έτσι η πίστη στα χέρια του έχει μεγαλώσει τόσο που μπορεί να σηκωθεί με περίσσια σιγουριά για transition περιφερειακή εκτέλεση στο ματς με το Μιλάνο ή να μπει και να γονατίσει με μεγάλα σουτ τον αντίπαλο στη Βιτόρια. Οι άμυνες σταδιακά θα τον διαβάσουν και εκεί θα πρέπει ο ίδιος να χειριστεί σωστά τον εαυτό του. Ελπίζω ο τραυματισμός του στο παιχνίδι με τον Κολοσσό να μην τον αφήσει έξω τώρα που έχει βρει ρυθμό. Ενδόμυχα δε πιστεύω ότι υπάρχει αγνός φίλαθλος του καλού μπάσκετ ο οποίος δε θέλει να δει τον Ολυμπιακό πλήρη την εβδομάδα αυτή απέναντι στη πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ στο Φάληρο σε ένα παιχνίδι όπου κανείς πραγματικά δε μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει.. Όπως απρόβλεπτη είναι συνολικά και η φετινή Ευρωλίγκα. Άλλωστε ο Θεός έκανε τον κόσμο στρογγυλό, ώστε να μην μπορούμε να δούμε πολύ μακριά στο δρόμο μπροστά μας.. Και σε αυτή τη λεπτομέρεια περικλείεται η γοητεία του ταξιδιού..
